stillkidrauhl schreef:
Ik begin wel haha.
Elena.
Met slapeloze ogen loop ik door de lege weilanden. Sinds mijn ouders mee zijn genomen ben ik helemaal alleen, ik heb niemand meer wat voor geen goeie nachtrust zorgt. Ik heb 4 dagen overnacht in de kelder maar er is geen eten meer over. Ik loop nu al uren rond en zoek een nieuwe schuilplaats. Ik ben bij elke boerderij langs gegaan maar iedereen weigerde. Mijn voeten houden het niet meer, ik ben letterlijk kapot. En het feit dat ik niet weet of mijn ouders nog leven, vreet aan me. Ik laat even mijn koude handen over mijn gezicht glijden terwijl ik op een rustig tempo loop. In de verte zie ik een klein huisje tevoorschijnen, het zag er redelijk goed uit. Mijn tempo versnelt zich automatisch naar het huisje toe. Als ik er na even lopen ben, kijk ik kort om me heen. Zou er wel iemand thuis zijn? Zal diegene me wel naar binnen laten? Een slaperige kreuntje verlaat mijn mond waarna ik naar de deur loop. Ik maak een kleine vuist van mijn hand en klop dan zachtjes aan. Voor vandaag heb ik niets meer nodig dan wat eten, een warme schuilplaats en een goede nachtrust. Ik hoop dat ik bij het juiste huis ben en diegene me een schuilplaats aanbiedt.