Forum

Katja.

Ik zat rustig in de trein Angelique terwijl zij aan het praten wat. Hoewel wat ze zei, me niet kon schelen. Ze had het zoals gewoonlijk over jongens, dat en zwerkbal waren precies de enige onderwerpen dat ze kende. De jongens die haar aandacht nu hadden waren Fred en George Weasley. Iedereen die langer dan een dag op Hogwarts zat, kende de Weasley tweeling wel. Met hun flauwe grappen, waren ze voor vele helden. Zelf vond ik het alles behalve grappig, ze waren kinderachtig en serieus zijn kende ze niet. Zelfs op het zwerkbalveld lieten ze vaak steken vallen omdat ze te hard bezig waren met te lachen. Ik heb al meerdere beukers tegen me gehad omdat het duo niet opletten. Dat is de hoofdreden dat Angelique haar tirade over welke van de twee jongens het leukste was, me niets deed. Mijn ogen vielen eerder op het landschap buiten, dat duidelijk liet zien dat we al bijna waren aangekomen. "Angelique we kunnen ons beter omkleden." zei ik tegen haar, die me nauwelijks hoorden over haar eigen stem. Ze rolde haar ogen en keek me aan, "Katja, we hebben nog tijd genoeg hoor!" zei ze met een glimlach op haar gezicht. Ik slaakte een kleine zucht, "Kijk naar buiten Angelique." zei ik vervolgens. Nadat ze ook werkelijk naar buiten keek, zag ze dat het nog maar een vijf à tien tal minuten was voor we er waren. Ze deed de gordijnen in onze compartiment dicht en niet veel later zaten we samen in onze Griffoendor gewaden terug te praten. 

 

Draco.

Geïrriteerd. Dat was het enige woord dat beschreef hoe ik me voelde. Korzel en Kwast waren zichzelf aan het volproppen, terwijl Pansy de hele tijd tegen me aan zat te duwen, en bezig was over allerlei meiden dingen met haar zus Daphe. Het leek of niemand in dit compartiment enkele hersencellen had. Zelf keek ik uit de raam, spelen met mijn toverstok. Ik was verloren aan het geraken in mijn gedachten over dit jaar. Wat het zou geven? Maar hoofdzakelijk of alles weer zou gaan over Harry Potter, die idioot die niet weet wat goed voor hem is. Ach, wat kan je verwachten van iemand die vrienden is van een Wemel en een modderbloedje. Mijn gedachten gang werd doorbroken toen Pansy in een veel te schriele stem riep dat we er bijna waren, en dat ze zich beter konden gaan omkleden. Eindelijk verlieten ze het compartiment en lieten ze me achter met Korzel en Kwast. Veel tijd kostte het me niet om de twee er ook uit te krijgen, zodat ik me alleen in alle rust kon omkleden. Het duurde niet lang voor ik in mijn Slytherin gewaad zat, en terug verloren aan het geraken was in mijn gedachten. Ik zat rustig alleen tot dat de drukte er weer bij kwam en de meiden weer over jongens aan het praten waren, en Korzel en Kwast weer zich vol zaten te eten.