Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

The Maze Runner orpg // ft. CreepDoll

Account verwijderd

schreef:
The Maze Runner.

Ik speel het personage Newt, hij is 16 jaar. In de Glade is hij seccond-in-command, wanneer Alby niet in staat is om de baas te spelen neemt Newt dit dus van hem over. Hij is vernoemd naar Isaac Newton en hij heeft een Brits accent. Zijn familie bestond uit beide ouders en een zusje, hij zou ook nog een hondje hebben gehad. Maar in de Glade heeft hij geen enkele herinnering. Hij zit hier al vanaf bijna het begin.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Naam: Elizabeth, Lizz
Leeftijd: 16
Extra: is de laatste die word gestuurd naar de Maze. Erg nieuwsgierig en ontdekt graag.
Zo was ze al als een kleine peuter. Overal heen gaan waar ze nooit geen mocht van haat ouders.
Vroegere hobby's: freerunning en andere sport activiteiten. Dus een zeer actief persoon.
Uiterlijk:

Account verwijderd

schreef:
Het zweet druipt van mijn voorhoofd af terwijl ik de grond aan het omploegen ben. De zon is dan wel niet zichtbaar, maar het is hier enorm heet. Ik kijk even naar de lucht, extreem helder zoals altijd. Er is nooit een wolkje of een sprankje van de zon te zien. Maar hij moet wel aanwezig zijn, ergens. Regen valt hier ook nooit, maar water genoeg. De akkers weten we goed nat te houden en met bepaalde aansluitingen die hier al waren hebben wij gewoon schoon stromend water. Met de rug van mijn hand veeg ik het zweet van mijn voorhoofd af en blijf even stilstaan. Het gaat zo moeizaam met een handploeg, het zou zoveel makkelijker zijn als we moderne apparatuur hadden. Niet dat ik daar wat van weet, of mij kan herinneren er een te hebben gezien, maar dan nog. Sowieso herinnering ik mij niet veel. Om specifiek te zijn is het enige wat ik mij kan herinneren mijn naam. Die wist ik pas na enkele dagen nadat ik uit een boom was gevallen. De val was pijnlijk, maar de naam Newt kwam sterk omhoog. Vanaf dat moment had ik steeds meer contact met Alby. Hij vertelde veel over zijn periode dat hij hier alleen was. Een maand lang moest hij te zien overleven met een koe, een varken, een touw en een stoel. Er zaten ook een aantal planken en kisten in de box met enkele onderdelen. Maar veel kon hij daar op dat moment niet mee. Pas toen er na een paar maanden nog meer planken bij waren gekomen konden hij en de paar andere Gladeres een begin maken aan onze huidige Homestead.
Iedereen die de Homestead voor het eerst ziet zal het maar een vreemd en wankelend houten gebouw vinden, als je het al een gebouw zou kunnen noemen. Daarbinnen zijn verschillende ruimtes voor eventuele zieken, een grote opslagruimte en nog wat andere simpele ruimtes. In het begin was dat hun huis, maar toen er elke maand weer een greenie bij kwam was er niet meer genoeg ruimte en besloten zij met lappen stof een aantal hangmatten te maken in de buitenlucht. Het is een prima oplossing geworden, het slaapt niet beroerd. De keuken is uiteindelijk een stukje verderop gekomen. Het is niet veel, maar beter dan niets. Hoofdschuddend ga ik weer door met ploegen. Elke week komt de box omhoog om ons van nieuwe voorraden te voorzien, maar elke maand brengt hij ons een nieuwe jongen. Vandaag is weer de dag dat een nieuwe greenie zich zal mogen aansluiten bij ons. Hij mag zijn borst wel nat gaan maken voor het zware en opgesloten leven op de Glade.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Lizz:

Wat er allemaal was gebeurde voordat ik een ijskoud gevoel tegen mijn wang aan voelde, wist ik niet meer. Een raar geluid kwam mijn oren binnen en kneep mijn ogen iets toe voordat ik ze opende. Ik schrok en kwam omhoog, als ik mijn zicht weer iets had, toen ik zag waar ik in zat, het was een soort kooi met kisten, tonnen en andere dingen, die redelijk snel, omhoog ging. Nog steeds snapte ik niet waar ik in beland was, en waarom ik hier was.
Een koude rilling kwam over mij heen en probeerde mij warm te krijgen door middel mijn armen over elkaar te houden en over mijn armen te wrijven. Dit werkte echter niet en probeerde mijn handen te warmen tussen mijn bennen. Nu pas merkte ik eigenlijk dat er iets in mijn hand zat en keek er naar. Het was een papiertje. Deze opende ik en las wat er op stond, het was lastig te zien doordat de kooi snel omhoog ging en er af en toe licht voorbij kwam door de lampen die af en toe langskwamen, als ik er uit was gekomen wat er op stond, beet ik op mijn lip en daarna keek ik gelijk omhoog en zag ik licht feller licht naar mij toe komen, mijn ogen kneep ik dicht door het felle licht en probeerde toch te kijken wat er zou gebeuren, tot ik een harde klik en gebonk door de waardoor ik mijn gewicht verloor en terug op het koude tralies belande. Eén van de kleinere kisten, die er ook bij stonden, viel van de andere af en belande op mijn achterhoofd waardoor ik mijn bewustzijn weer verloor. Het papiertje viel uit mijn handen en dwarrelde door het tralies naar beneden de diepte weer in. Het laatste wat ik nog uit kon brengen was een kreun voordat ik echt alles verloor van zicht en geluid.

Account verwijderd

schreef:
Zodra de zoemer gaat laat iedereen zijn werk direct uit handen vallen en loopt naar de box toe. Iedereen is benieuwt naar de nieuwkomer. Is het een sukkel of is het juist een bruikbaar iemand? Een runner of gewoon een arbeider? Het liefst zoeken we een hardwerkende sterke jongen, die zich wel aan de regels kan houden. Gally mag dan wel een sterke hardwerkende jongen zijn, maar is zo koppig als maar kan zijn. Hij is het nooit met je eens en is nogal standvastig. Iedereen heeft zich bij de box verzamelt en Alby knikt naar Gally die afwachtend staat te kijken. Dan verschijnt er een grijns op zijn gezicht en trekt hij de twee loodzware luiken met een ruk open. Ik wacht op het moment dat hij de box in springt en zijn standaard zinnetje zegt. "Day one greenie, rise and shine!" Maar dat gebeurd niet. Hij blijft verbaasd en verward stilstaan. Ik hoor wat gemompel en begrijp niet goed wat er gaande is. Zit er niemand in? Voorzichtig buig ik mij een beetje naar voren om de inhoud te bekijken, dan begrijp ik de verbazing. Als vanzelf spring ik in de box. "Het is een.. Het is een meisje?" stamel ik verbaasd. Voorzichtig pak ik haar pols vast, opzoek naar een hartslag. Gelukkig heb ik deze al gauw gevonden en zucht ik even van opluchting. Ze leeft in ieder geval nog. Voorzichtig pak ik haar bij haar bovenarmen vast terwijl twee andere jongens mij helpen haar uit de box te tillen. Jeff en Clint, de med-jacks, nemen haar van ons over en brengen haar naar de homestead. Nogal verward kijk ik hen na. "Wat heeft dit te betekenen?" fluister ik.
Ook de andere jongens zijn nogal verbaasd. Iedereen praat door elkaar heen en bespreekt verschillende theorieën met elkaar. "Waarom sturen ze een meisje?" roept Gally verontwaardigd. "Misschien zagen ze hoe zielig je wel niet bent en stuurde ze even een speeltje." bijt ik hem toe. Hij rolt met zijn ogen en slaat zijn armen over elkaar heen. "Ik weet niet wat die shanks van plan zijn, maar ik heb geen zin in nog meer verrassingen zoals deze." Hij wenkt een aantal jongens en loopt terug naar zijn werkplaats. Een aantal andere bouwers halen de kisten uit de box waarna zij hem sluiten en weglopen. Dan blijf ik met Alby achter. Ik werp hem een vragende blik, maar deze beantwoordt hij niet. Na een lange stilte zegt hij:"Ze hebben zin in een spelletje." En dan loopt hij weg.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Lizz:

Stemmen, stemmen kwamen heel zwak naar binnen maar kon ze niet goed verstaan. Een van de stemmen was dichtbij, maar kon er niet uit halen wat het zei. Als ik dan niet veel later een warme hand voelde, wilde ik mijn ogen openen maar door de steek in mijn hoofd lukte het niet. Nog steeds had ik toch veel onduidelijk dingen waar ik een antwoord op wilde hebben, maar wat ik nu alleen nog maar zag was donker met een beetje licht en voelde ik warmte. Een zacht briesje voelde ik over mijn gezicht gaan maar meer ook niet.
Een vreemde droom kwam niet veel later op steken, het was weer die zelfde droom die ik mij kon herinneren. Maar als ik een gezicht uit het donker op zie doemen, bebloed en met rode ogen, kom ik met een ruk over eind. Het eerste wat ik meteen deed was naar mijn hoofd grijpen en wreef over de plek, gelukkig, geen bult, nog niet tenminste. Dan probeerde ik de omgeving in mij op te nemen. Als dat gelukt was, stapte ik van het bed af waar ik op lag, probeerde te gaan staan. De eerste pogingen lukte niet, ik bleef door gaan tot het lukte. Na 5 pogingen stond ik en liep ik, langzaam, naar de opening waar licht door heen kwam en bleef bij de opening staan, eerlijk gezegd, meer leunde ik tegen de palen aan die er stonden. Mijn ogen kneep ik samen omdat het licht nog redelijk fel was, na een paar keer knipperen kreeg ik mijn zicht weer terug en strompelde ik verder naar buiten. Alles om mij heen ging wat traag, maar langzamer hand ging alles naar zijn normale snelheid. Na een paar meter, bleef ik stil staan en keek ik rond. De personen die bezig waren, waren gestopt met hun werkzaamheden en keken naar mij. Wat mij opviel was dat er geen andere meiden waren, maar alleen jongens en ze keken mij aan alsof ik een een... Ik kwam niet op het woord en schudde mijn hoofd maar.
Dan voelde ik mijn benen trillen en al snel zakte ik op mijn knieën en merkte dat mijn lichaam vermoeid was, mijn maag knorde als een gek en hielt één arm rond mijn middel. Mijn lippen voelde droog aan en mijn keel deed pijn. Honger en dorst, dat had ik, ja honger en dorst. Wanneer was het voor het laatst dat ik gegeten had? En, en wat was mijn naam? Even sloot ik mijn ogen om het te herinneren, maar niks kwam er omhoog en opende mijn ogen weer.

Account verwijderd

schreef:
Het is ondertussen alweer een paar uur geleden dat de box was gearriveerd. Ik sta alweer te ploeteren in de brandende hitte, wat uiteraard niet te doen is. Mijn onderrug is doordrenkt van het zweet, wat waarschijnlijk een vies beeld geeft. Maar ach, daar zijn wij mannen voor, toch? Ik strek even mijn rug wanneer ik vreemde geluiden hoor. Een aantal jongens lopen naar het centrum van de Glade en daarom laat ook ik mijn werkzaamheden links liggen en loop achter hen aan. Daar zie ik dat iedereen gestopt is met zijn werk en één kant op kijken. Ik volg hun blik en zie uiteindelijk het meisje buiten de Homestead staan. Waar zijn Clint en Jeff? Zij zouden een oogje in het zeil houden en Alby en mij waarschuwen wanneer zij wakker zou worden. We willen haar goed in de gaten houden en proberen uit te kiemen wat zij weet. Wie weet is zij iemand die voor WICKED werkt en hier de boel moet saboteren, misschien weet zij meer informatie maar moet zij dit achter gaan houden vanuit de naam van WICKED. Misschien is het te ver gezocht en is zij daadwerkelijk een van ons, iemand die weerloos naar de Glade gestuurd wordt om daar een dagelijkse marteling te ondergaan. Ik wil haar kant op lopen wanneer ik zie dat zij in elkaar zakt. Verder onderneem niemand wat, dus begin ik maar te rennen. Door mijn manke been gaat het moeizaam en doet het nogal veel pijn, maar ik probeer dat te negeren. Wanneer ik bij haar ben aangekomen grijp ik haar bij haar arm en probeer haar zo goed mogelijk te ondersteunen. "Gaat het?" vraag ik, wat een domme vraag is natuurlijk. Als het goed met haar zou gaan zal zij vast niet zomaar door haar benen zakken. "Heb je iets nodig?" vraag ik dan en ondersteun haar weer naar binnen toe. Zodra ik haar naar haar bed begeleid heb ga ik zelf op de wankelende houten stoel naast haar bed zitten. Ik veeg mijn vochtige handen aan mijn broek af en kijk even naar buiten waar een aantal jongens bij elkaar komen en onze kant uit wijzen. Ik begrijp dat dit voor iedereen een shock is en iedereen nieuwsgierig is wat er gaande is, maar ik vind het erg vervelend dat ieder zich er zo druk om maakt. Wij weten zelf ook nog niks, laat het rusten.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Lizz:

Een paar keer had ik geprobeerd om te gaan staan, maar dat lukte niet bepaalde meteen. Als er dan een jongen naar mij toe was komen rennen en naast mij neer hurkte, keek ik op, recht in zijn ogen. Zijn vraag hoorde ik maar half, want nog steeds had ik een vreemd ruisend geluid in mijn oren. Toch knikte ik en voelde hoe hij mij hielp om omhoog te komen. Met zijn hulp kwam ik over eind en haalde even diep adem. Ik zei nog niks op zijn tweede vraag. Eenmaal aangekomen op de plek waar ik wakker werd, ging ik zitten, het liefst wilde ik liggen, maar deed dat niet. "Eten....." even bleef het stil en slikte met moeite. "en drinken." bracht ik met moeite uit terwijl ik naar de jongen keek. Al snel keek ik weer weg en sloot ik even mijn ogen, waarom kwam dat ruisend geluid vandaan? Ik kreeg het maar niet op de plek waar ik het wilde hebben. Met een zucht opende ik mijn ogen weer en staarde ik voor mij uit. "Waar ben ik?" kreeg ik er uiteindelijk ook uit en keek de jongen weer aan.

Account verwijderd

schreef:
Haar ogen hebben een glazige indruk op mij, alsof zij niet volledig aanwezig is. Misschien is dat normaal wanneer je net wakker bent geworden uit een soort coma, maar bij mij wekt het een beetje argwaan op. Zodra zij om wat te eten en drinken vraagt roep ik om Clint, die binnen enkele minuten in de ruimte staat. Hij staat er even van te kijken dat zij al wakker is, terwijl hij zo te zien zojuist zijn ogen geopend heeft van een dutje. Ongelofelijk, dan sta ik uren te zwoegen in de hitte om er voor te zorgen dat hij iets te eten heeft, terwijl hij maar één taak heeft en gaat slapen. "Waar is Jeff?" vraag ik, al kan ik het antwoord al verwachten. Ook hij komt met nog slaperige ogen de kamer binnen. "Jullie hadden maar één opdracht, over deze jonge dame waken en het aangeven wanneer zij wakker is. In plaats daarvan gaan jullie even slapen en treffen wij haar zonder kracht buiten aan. Goed werk jongens." zeg ik en klap sarcastisch in mijn handen. Stel zij had een toeval gekregen, dan was er niemand bij haar geweest en had het te laat kunnen zijn. Ik ken dit meisje niet en zou dan ook niet treuren, maar het zou schandalig zijn als zoiets zou gebeuren. "Haal even wat te eten en te drinken voor de dame, iets lichts zodat het geen klap op haar mag zal zijn." Beide jongens knikken wild en struikelen de kamer uit. Dan zijn we weer alleen in de ruimte.
Deze vraag heb ik al ontzettend vaak gehoord, het is een standaard vraag. Natuurlijk is het van belang dat je als persoon weet waar je bent zodat je weet waar je aan toe bent. Dat was ook de eerste vraag die ik stelde toen ik hier aankwam. Het was nog een stuk complexer, en rustiger, toen ik hier kwam. Maar men wist nog veel minder dan dat er nu bekend is. Niet dat er nu veel bekend is en het geen wat bekend is, is voor velen nog onduidelijk. Daarom zijn alleen de keepers, de leiders van elke taak op de Glade, op de hoogte van alle informatie. Dat zijn voorzorgsmaatregelen, zodra iedereen alles weet begint iedereen zich met alle probleemstellingen te bemoeien en wil iedereen zijn theorie over bepaalde onderwerpen doordrukken, die chaos is vreselijk. Die chaos heeft er voor gezorgd dat er extreem veel jongens op elkaar begonnen in te slaan waardoor er in een bos een kerkhof is ontstaan. Ik gruwel wanneer ik er weer aan denk en de beelden voor mijn geest haal. Daarom schud ik ze gauw van mij af en kijk het meisje weer aan.
"Welkom op de Glade," zeg ik spreid mijn armen even,"deze plek is je tijdelijke nieuwe huis. Probeer ons niet met teveel vragen te bestoken, op de meeste zullen ook wij geen antwoord weten. Je zal vast wel gemerkt hebben dat je je niet veel kunt herinneren, toch? Dat kan niemand. Het enige wat wij hebben kunnen houden is onze naam."

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Lizz:

Als de jongen een naam riep, kwam er al snel iemand aan gerend die mij met grote ogen aan keek. Even gaf ik Clint, zijn naam die de jongen riep, een glimlach, die snel weer verdween. Niet veel later kwam er nog een jongen aan, die Jeff bleef te heten. Op één of andere manier kwamen deze namen bekent voor. Ik schudde mijn hoofd om er niet verder aan te denken. Even zuchtte ik als de jongen die bij mij zat, wat dingen zei en in zijn handen begon te klappen. Ik kon er eigenlijk best om lachen en schoot ook eigenlijk in de lach, wat snel stopte als de jongens weg rende.
"De Glade..." herhaalde ik, ook dit had ik eerder gehoord, maar zoals dat andere, was het vaag. Ik nam even diep adem en blies het weer uit als hij zei dat het mijn nieuwe huis zou zijn. "Oke." zei ik en beet op mijn lip. "Naam." herhaalde ik en mijn ogen werden even groot. Snel begon ik in mijn zakken te zoeken, een paar seconde later kwam er een opgevouwen papiertje te voorschijn, die er redelijk vies uit zag, vouwde deze open en mijn ogen gleden over de namen die er op stonden. Het waren er redelijk veel en gaf die aan hem. Langzaam kwam het omhoog en stopte een stukje van mijn mouw tussen mijn tanden en begon er op te bijten. De namen die er op stonden, waren de namen die nu in de Glade waren. "Het is een test, het is een test." deze zin herhaalde ik een paar keer en begon heen en weer te wiegen. "Alles is een test." zei ik nog een keer en bleef rond kijken. Maar nog steeds wist ik niet waarom ik hier heen was gestuurd. "Grie...." ik wilde nog wat zeggen, maar toen kwamen Jeff en Clint naar binnen en keek hun meteen aan, stond op en liep naar hun toe, liep om hen heen, dan pakte ik het eten aan en ging weer zitten.
Waarom ik zo deed, wist ik niet, maar het leek of ik mij zelf niet in de hand kon houden. Tot ik het eten in mijn mond stopte, voelde ik de rust weer terug keren in mijn lichaam en begon het naar binnen te schrokken.

Account verwijderd

schreef:
Aandachtig luister ik naar haar woorden, opzoek naar iets waar ik mij zorgen over zou moeten maken. In het begin denk ik dat zij mijn woorden onschuldig herhaalt, maar wanneer zij een briefje uit haar zak tovert kijk ik toch wel verbaasd op. De organisatie die ons hierin heeft gestopt heeft in al die jaren dat wij hier zitten nog nooit een bericht meegegeven. Hoe groot of klein dan ook, er heeft nooit een briefje bijgezeten die ons informatie zou kunnen verschaffen. Voorzichtig, bang dat wanneer ik het aan zou raken het zou verdwijnen, pak ik het briefje aan. Ik tik even tegen het papier en bekijk de woorden. Het zijn inderdaad de namen van alle Gladers die zich hier bevinden, maar ze staan nogal vreemd op papier geschreven. Kris kras boven en onder elkaar, niet strak onder elkaar. Nee het is één grote wirwar van namen. Het lijkt wel een puzzel. Verward en duizelig van de slingerende woorden geef ik haar het briefje terug, zij zal er meer aan hebben dan ik. Maar wanneer zij over een test begint heeft zij mijn volledige aandacht. Wij hebben zo onze eigen conclusies getrokken, dat kwam er op neer dat dit inderdaad een test zou zijn. Eerst dachten we aan een reality show, maar dat bleek toch wel erg ongeloofwaardig. Maar de groene insecten die overal rondlopen zijn de camera's die ons in de gaten houden. Ze lopen langzaam voorbij en registreren alles, maar wanneer je een poging doet hen te pakken zijn ze enorm snel en verdwijnen diep in het bos. De plek waar je liever niet zou willen komen. Ook heb ik zelf de ontdekking gedaan van de gouden glimmende plaatjes aan de muren van de Maze met de woorden "World In Catastrophe: Killzone Experiment Department". Ik had direct het gevoel van een proefkonijn gekregen en het woord 'killzone' deed mij al helemaal niet opvrolijken. Wanneer ik denk aan de grievers spreekt zij de eerste letters uit, althans zo lijkt het. Ik wil vragen wat zij wilde zeggen, maar de Med-Jacks komen binnen met het eten en drinken dat zij moesten halen. Zij geven mij een vragende blik, maar ik wijs hen erop dat zij kunnen vertrekken, dat doen ze dan ook erg gauw.
"Wat wilde je zojuist zeggen?" vraag ik terwijl ik gefascineerd kijk hoe zij het eten naar binnen stouwt. Ik zou mij niet kunnen herinneren een meisje te hebben zien eten, maar ik weet wel zeker dat zij normaal niet op deze manier eten. Eigenlijk moet ik er wel een beetje door glimlachen, het heeft wel iets wilds.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Lizz

Het eten smaakte raar, maar omdat ik honger had maakte het niet veel uit. Als het op was, dronk Ik nog het water op en veegde mijn mond af. Kort keek ik de jongen aan en schudde mijn hoofd. Ik was kwijt wat wilde zeggen en zuchtte. Dan pakte ik het papiertje er weer bij en keek over de namen. Met mijn vinger ging ik een voor een er langs en bleef bij een naam hangen. Ik wist het niet zeker, dus liet ik het maar rusten, vouwde het op en stopte het terug in mijn zak. Uiteindelijk trok ik mijn knieën op en sloeg ik mijn armen er omheen. Het kwam mij nu opdagen dat ik het enige meisje was en de vreemdste gedachte kwamen naar binnen. Dit probeerde ik te negeren maar wat niet helemaal lukte. Weer kwamen er vragen naar boven, maar vragen die hij waarschijnlijk niet zou kunnen beantwoorden. Misschien moest ik weer even gaan liggen, maar dat wilde ik ook weer niet. Ik wilde namelijk de Glade zien. Hoe moest ik dit eigenlijk verwoorden? Gewoon zeggen dat ik het wilde zien? Maar ik wilde ook weer niet dat iedereen naar mij keek. Een zucht kwam weer over mijn lippen en keek de jongen ondertussen aan. Mijn ogen kneep ik iets samen en probeerde toch zijn naam te raden. Meteen kwamen er beelden van foto's voorbij, van de jongens die er waren. "Ne.... Newt. " zei ik zachtjes en keek naar buiten. Nu wist ik zijn naam, maar nogsteeds niet die van mij.

Account verwijderd

schreef:
Mijn ogen glijden weer terug naar buiten. De meeste zijn alweer hard aan het werk en lijken geen aandacht meer aan het meisje te schenken. Dat is maar goed ook, het is niet prettig voor haar en daarnaast zal ik moeten proberen haar vertrouwen te winnen zodat ze misschien dingen los zal laten die ze weet. Ik kijk weer even naar haar en laat mijn ogen over haar heen glijden, ze lijkt me nogal een fragile meisje, maar ook zij zal hier haar taken moeten gaan krijgen en uitvoeren. Ik wil wat zeggen, maar wanneer ze mijn naam zegt val ik bijna achterover. "Hoe weet je mijn naam?" vraag ik scherp. Het enige wat zij heeft is een briefje met alle namen, hoe zou zijn precies mijn naam daar uit kunnen halen en gokken dat het mijn naam is? Dat is onmogelijk, zij moet mijn naam al geweten hebben, zij moet wel meer weten. Dit vind ik toch wel alarmerend, maar besluit nog niet naar Alby te gaan. Ik wil verder geen argwaan bij haar opwekken, het is juist de bedoeling dat zij zich hier vertrouwd gaat voelen. Toch kan ik het niet laten om een vervreemde blik op haar te werpen. Het is onmogelijk om een naam zomaar te kunnen raden.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Lizz

Ik probeerde antwoord op zijn vraag. Dan schoten weer de foto's voor bij. "Foto's" zei ik en zette mijn kin op mijn knieën, sloot mijn ogen en probeerde meer terug te halen, wat helaas niet lukte. "Het spijt mij." Zei ik en beet op mijn lip. Langzaam liet ik mij op mijn zij vallen en staarde voor mij uit. Ik wilde zo graag alles weer terug halen, kleine stukjes kwamen terug, maar dat was niet genoeg. Mijn handen legde ik op mijn hoofd en kneep mijn ogen dicht, zette mijn kaken op elkaar om meer naar boven te krijgen. Als het niet lukte, kwam ik weer omhoog en keek Newt aan. Misschien een wandeling hielp om dingen terug te krijgen.
Dan schoten er kleine dingen binnen dat ik altijd al zo snel mogelijk alles wilde weten.
"Ava, kind van Ava." Zei ik en stond op. Het kind van Ava moest hier ergens zijn. Rustig liep ik naar de doorgang, kneep even mijn ogen samen vanwegen de zon en stapte dan naar buiten.

Account verwijderd

schreef:
"Foto's." herhaal ik en sluit mijn ogen. Ooit dacht ik ook een herinnering terug te hebben gekregen, dat leek ook een foto. Maar achteraf bleek het gewoon een droom te zijn over de mensen in de Glade. Het was vreemd en soms wist ik de realiteit en mijn dromen niet meer te onderscheiden, juist omdat die dromen zo realistisch leken. Nu heb ik al jaren geen dromen meer gehad. Om eerlijk te zijn krijg ik het een beetje benauwt hier en zou ik graag even naar buiten willen, maar om haar en haar vreemde praktijken niet uit het oog te verliezen vraag ik of zij mee wil gaan.
Eenmaal buiten haal ik diep adem. De frisse prikkelende lucht kietelt mijn neus. Heerlijk de open lucht. Een stukje verderop staat onze uitkijktoren. Op een gegeven moment zou ze toch wel meer over de Glade willen weten, dus kan ik dat net zo goed nu vertellen. Zonder te kijken of zij daadwerkelijk achter mij aan komt loop ik naar de toren toe en klim voorzichtig omhoog. Het gaat moeizaam door de aandoening aan mijn been, maar het lukt. Bovenop leun ik op de houten balken en kijk uit over de Glade. De meeste mensen zullen dit maar een vreemde plek vinden, maar voor ons voelt het toch wel vetrouwt aan. We hebben niks anders waar we ons aan vast kunnen klampen, dit is nou eenmaal ons thuis. Niet dat ik daar zo tevreden over ben, niet dat ik hier gelukkig ben. Maar we zullen het er maar mee moeten doen.
"Ik begin maar gelijk met het belangrijkste," begin ik terwijl ik recht voor mij uit spreek, "in de Glade hebben wij drie regels waar iedereen zich aan moet houden. Bij overtreding van een van deze regels zal er besloten worden in het Palaver wat er met je gaat gebeuren. Dit ligt aan de ernst van de daad of je geschorst wordt voor een bepaalde tijd, of verbannen zal worden." Ik pauzeer even en kijk naar het bos verderop. Het is eigenlijk nog een groot bos, maar heel diep zijn we nooit geweest. Er schuilen daar vele gevaren. "Regel één is dat je een andere Glader nooit wat aan mag doen. We leven hier op elkaars lip en je kan je naarmate je hier langer zit je gaan ergeren aan anderen. Maar als wij elkaar al niet meer kunnen vertrouwen houd het leven hier gauw op. Regel twee is dat iedereen een taak krijgt waar hij zich aan moet houden. Je hebt de slagers, de bouwers, de scheppers, de koks, de boeren en nog een aantal onderdelen waar je binnenkort kennis mee gaat maken. Je moet je dagtaken voltooien. Dat is goede voor je mede mens maar ook goed voor jezelf. Zolang je bezig bent denk je niet aan de vervelende situatie." Opnieuw houd ik even mijn mond en kijk naar de grote muren waar wij in gevangen zitten. Ze zijn extreem hoog en ontzettend dik. Elke keer verbaas ik mij weer. "De laatste regel is dat je je nooit door die muren mag begeven. Pas wanneer Alby of ik daar toestemming voor heeft gegeven zou dit mogen."

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Lizz:

Ik volgde Newt naar buiten en keek om mij heen. Alles wat er om mij heen was, probeerde ik in mij op te nemen, en te kijken of ik dingen herkende. Een zucht kwam over mijn lippen als het via de grond niet lukte. Maar als Newt een ladder opklom, twijfelde ik even, maar klom toen, redelijk snel, omhoog alsof ik het al jaren had gedaan. Wat ook wel waar was. Eenmaal boven, kreeg ik weer een flashback en legde mijn hand op mijn hoofd en sloot even mijn ogen. De beelden van dat ik door de straten rende met een stel vrienden, waarvan ik hun namen niet meer wist, en over daken sprongen. Snel schudde ik mijn hoofd en keek naar Newt die op de railing was gaan leunen. Zelf twijfelde ik even, maar dan leunde ik ook en luisterde ik naar wat hij allemaal zei. Ik nam de regels goed in mij op, maar al snel als hij over de muren begon, keek ik er naar en kon ik mijn ogen er niet van af houden. Iets in mij zei dat ik er in moest om wat te halen, maar wat, dat wist ik niet. Ook bij het woord, bos, kwam er iets langzaam naar boven.
Maar als ik dan iemand tussen de muren aan zie komen rennen, waren mijn ogen gelijk op de persoon gericht. "Minho." mompelde ik, ook hij kwam mij bekent voor door de foto's die ik had gezien. Langzaam kwamen ze terug, maar toch nog met vlagen. Er kwamen nog een paar jongens achter aan en keek naar Newt, "Wat zijn hun?" vroeg ik toen en keek weer naar de jongens. Deze gezichten kwamen mij niet meteen bekent voor, misschien als ze hun namen zouden vertellen. Maar eerst wilde ik eigenlijk mijn eigen naam weten. Deze had ik nog steeds niet. Ik ging uiteindelijk zitten en ging met mijn benen over de rand van het platform zitten en keek voor mij uit. De wind speelde met mijn haren en staarde naar de muur. Waarom kreeg ik zo'n gevoel dat ik er heen moest?
Even sloot ik mijn ogen en probeerde het terug te halen, maar in plaats van een fijne, kreeg ik een pijnlijke terug.
"Weet je zeker dat je haar heen wilt sturen?" "Ja, ik weet het zeker," " Maar dan is zij ook de laatste, het heeft te lang geduurd."
Met een schok opende ik mijn ogen en schudde ik mijn hoofd. Daarom had ik dat papiertje. Met moeite sloot ik mijn ogen weer en probeerde meer terug te halen, helaas bleef alles leeg en opende ik teleurgesteld mijn ogen weer. Even keek ik op naar Newt die naar de jongens staarde, maar nog geen antwoord had gegeven. Was er iets niet goed? "Wat is er?" vroeg ik en keek naar hem.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld