Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Auloire

VitamineC
Straatmuzikant

VitamineC schreef:
Jill Howard ° 24

Aan jou de eer!

Account verwijderd

schreef:
Oliver Marrek | 25

Account verwijderd

schreef:
Oliver was geen ochtendmens, helemaal niet. Hij was niet je typische chagrijn, maar spraakzaam was hij ook niet. Zijn familie bestond uit allemaal typische ochtendmensen, maar die genen hadden hem overgeslagen. Gefrustreerd schakelde hij zijn wekker uit, hij kon niet voor altijd snoozen. Met een hoop tegenzin kwam hij zijn bed uit, waarna hij in zijn kleren schoot en zich naar de trainingszaal haastte met een appel in zijn hand. Het was maar goed dat ze hier niet aan een gezamenlijk ontbijt deden, hij zou standaard te laat zijn.
'Oliver, net op tijd zoals altijd.' gromde Scott naar hem, waarna hij zin schouders ophaalde en door de trainingszaal doorkeek. De man vinkte zijn naam af en wees naar de schietschijven in de hoek, het was tijd voor hem om de zoveelste nutteloze training bij te wonen. Het grote nadeel van getraind zijn, er viel weinig nieuws te leren. Hij trainde met mensen die hij niet mocht, met mensen die ongeduldig waren en mensen die de constante drang hadden om beter te zijn dan hij was. Het feit dat hij beter was en ze daar hier niet goed mee om konden gaan, amuseerde hem. Niet dat hij in alles uitblonk, het was niet de bedoeling dat hij heel erg opviel.
Het was nog helemaal leeg bij de schietschijven, dat betekende dat hij alleen zou trainen of dat de rest nog zou moeten komen. Hij gokte op de eerste optie, normaal gesproken stonden er altijd al wel een paar leden bij het onderdeel waar ze die dag op ingedeeld waren. Dit was pas zijn tweede week, maar je leerde de gang van zaken al zeer snel. Hier werd niet beloond, alleen gestraft. Hij was één keer te laat gekomen, dat had hem honderd extra push-ups gekost.
Zijn eerste mes miste de roos net, waardoor hij een lichtelijk geïrriteerde zucht over zijn lippen liet glijden. Nu er niemand was om hem te controleren, kon hij net zo goed zijn best doen. Zijn tweede mes miste ook, maar zijn derde mes raakte het kleine rondje in het midden. Het was lang geleden dat hij met messen geoefend had, zijn trainer had zich altijd geconcentreerd op vuurwapens, hij vond dat geen enkel wapen zo krachtig was als een vuurwapen. Maar hij had al snel genoeg gehad van de vuurwapens, er viel weinig meer mee te trainen als je eenmaal door had hoe het werkte. Hij had zich geconcentreerd op messen, wapens waar hij op kon vertrouwen. Vuurwapens konden er door een technische fout mee stoppen, messen niet.

VitamineC
Straatmuzikant

VitamineC schreef:
De snee in haar bovenlip begon haar mateloos te irriteren. Er liepen onophoudelijk enkele druppels bloed in haar mond en ze had de smaak van bloed nooit echt prettig gevonden. Ze spuugde naast de mat en glimlachte cynisch naar de jongeman die tegenover haar stond. Hij kwam zelfzeker op haar afgewandeld en zette vervolgens zijn voet in haar maag. Ze deed amper een poging om hem af te weren. Het leek haar niet verstandig om na enkele dagen al in staat te zijn iemand uit te schakelen die twee keer zo breed was als zij. Bovendien was hij ook minstens 27 centimeter langer dan Jill. Als ze een echte inspanning had gedaan was het haar waarschijnlijk wel gelukt. Ze hoestte en viel op haar knieën. Ze voelde nogmaals zijn voet in haar maag boren, in haar buik en tegen haar ribben. Ze rolde op haar rug. 'Genoeg.' Riep Riley. Ze draaide haar hoofd een stukje zodat ze hem kon aankijken. 'Het vechten zit er op voor jou. Voor vandaag.' Mompelde hij, waarna hij iemand anders aanduidde om het gevecht aan te gaan. Jill rolde met haar ogen en ging rechtop zitten. Ze negeerde de pijn in haar lichaam toen ze ging staan. Met de rug van haar hand veegde ze het bloed van haar lippen terwijl ze naar de toiletten liep. Daar waste ze haar handen, waarna ze zichzelf bekeek in de spiegel. Het enige letsel aan haar gezicht was de snee, maar op haar lichaam zou ze er ongetwijfeld enkele blauwe plekken bij hebben. Ze verliet de toiletten en wandelde naar Scott waar ze vroeg wat ze hierna moest doen. Hij wees naar de schietschijven. Jill was beter met pistolen, maar ze had altijd hard getraind op het werpen van messen waardoor ze nu alsnog degelijk kon presteren.
Ze nam drie messen in haar hand, die ze vlot na elkaar op het doel afvuurde. Ze misten echter allemaal de roos. Ze haalde diep adem. De pijn van het gevecht van daarnet trok uiterst langzaam weg waardoor ze het gevoel had dat ze zich niet helemaal kon concentreren. Ze nam opnieuw een mes in haar hand, wierp het richting het doel en glimlachte toen het op een haar na het middelpunt raakte. Het volgende mes raakte het middelpunt moeiteloos.

Account verwijderd

schreef:
Geen van hen leek hem te wantrouwen, geen van hen leek het opvallend te vinden dat hij in geen van de onderdelen hier slecht was. Nu had hij ook een vrij goed verhaal opgehangen, hij had niet gelogen toen hij hen verteld had dat hij al aan vechtsporten deed sinds hij jong was. Misschien was de slechte kant inderdaad de domme kant, want het feit dat hij altijd aan vechtsporten gedaan had, verklaarde niet waarom hij goed was met messen of pistolen.
Dat hij geen vrienden had gemaakt, was niet echt verrassend. De mensen hier paste niet bij hem, het was een heel ander soort volk. Ze hadden hem geleerd er tussen te passen en hij ging op in de menigte, maar hij hoorde er niet echt bij. Een enkeling had zelfs al een hekel aan hem, maar in een bende kon je dat nu niet direct verrassend noemen. Groepjes hadden zich gevormd en er was een hoop vijandigheid tussen de verschillende groepen.
Hij wierp nog enkele messen voor hij zijn haar vast bond en de messen van de schijf haalde, de roos zat te vol met messen om er nog een bij te werpen en hoewel hij dan makkelijk op een ander punt zou kunnen mikken, zou de rest denken dat hij gewoon het middelpunt niet kon raken.
De enkele messen die hij vanuit zijn ooghoeken iets verderop zag vliegen, zorgde ervoor dat hij heel even omkeek. De manier van gooien kwam hem zo bekend voor, maar hij kon zijn vinger er niet helemaal op leggen. Hij besloot het te negeren, waarschijnlijk werd hij langzaam gek van alle mensen om hem heen en begon hij dingen te zien die er helemaal niet waren. Hij nam de messen mee terug en liet ze opnieuw uit zijn handen vliegen, slechts één mes miste de roos op enkele centimeters. Zijn blik gleed even om hem heen, maar niemand leek echt aandacht aan hem te besteden.
Pas toen hij de messen nog eens opnieuw gegooid had, keek hij naar de persoon die op een andere schietschijf gooide. Een vrouw, waarschijnlijk ergens tussen de twintig en vijfentwintig. Ze leek nog jong, maar niet meer zo jong. Nieuw, waarschijnlijk. Ze zag er nu al gehavend uit, alsof ze net wat flinke klappen gekregen had van één van de reuzen die hier rondliepen.

VitamineC
Straatmuzikant

VitamineC schreef:
Ze had nog plaats in het middelpunt voor één mes. Het zou een belachelijk goeie worp kosten om de punt van het mes juist op die plaats te laten belandden, maar ze besloot het er op te wagen. Ze had niets te verliezen. Als het haar lukte, bleek dat ze goed was in messenwerpen. Als het haar niet lukte, zou niemand er wat van zeggen. Jill had nog geen etiket gekregen aangezien ze zich tot nu toe in geen enkel onderdeel helemaal had bewezen. Ze was oké in alles wat ze deed, maar ze was in niets uitmuntend. Ze had besloten om het zo te houden, zodat ze zeker niet opviel. Ze was gewoon zoals de meeste andere vrouwen in de bende. Niet dat ze met veel waren. Er waren slechts enkele vrouwen die deel uitmaakten van de groep, maar ze had nog met geen van hen allen contact gezocht. Ze nam aan dat het misschien voor moeilijkheden zou kunnen zorgen en bovendien sprak geen van de vrouwen haar aan als eventuele vriendin. Ze had hier geen vriendinnen nodig. Als ze vriendinnen maakte zou het alleen maar lastiger worden om ze uiteindelijk te verraden. Ze wierp het mes. Het miste het plekje dat de punt nog had kunnen bedekken. Ze wandelde naar de roos en trok de messen er stuk voor stuk uit.
Ze kon niet wachten tot ze aan de slag kon met vuurwapens. Ze was goed met vuurwapens. Ze genoot van het geluid dat ze maakten en hoe haar hand perfect om het moordwapen paste. Onwillekeurig keek ze op toen ze enkele messen in haar ooghoeken voorbij zag vliegen. Ze trok haar wenkbrauw op toen ze zag dat het grootste aantal de roos had bereikt, waarvan het grootste deel ook het middelpunt. Ze draaide zich om naar de persoon die de messen had gehooid. Een jongeman, niet veel ouder dan zij was. Ze probeerde zich te herinneren of ze hem al eerder had gezien, maar ze ging ervan uit dat dat niet het geval was want deze verschijning zou ze zich vast nog herinneren. Zijn uitstraling maakte haar nieuwsgierig. Jill glimlachte toen ze zag dat hij haar kant op keek en liep vervolgens terug naar haar plaats van waaruit ze de messen opnieuw naar het doel kon werpen.

Account verwijderd

schreef:
De vrouw was één van de weinigen, mannen overheerste in deze bende. Dat was ook wel logisch als je erover nadacht, vrouwen waren over het algemeen een stuk gevoeliger en socialer dan mannen waren. Dat nam niet weg dat vrouwen nodig waren, maar het was logisch dat het er een stuk minder waren.
Een lichte glimlach speelde rond zijn lippen toen ze hem een glimlach schonk, dat was waarschijnlijk de eerste glimlach die hij ontvangen had sinds hij hier was. De mannen zagen hem als concurrent, de vrouwen leken om niemand anders te geven dan henzelf. Het was waarschijnlijk een verdedigingsmechanisme, dat hadden ze nodig. Er waren meer mannen dan vrouwen en iedereen wist wat dat betekende.
Zijn blik volgde de vrouw tot ze terug op haar plaats stond, waarna hij zijn blik weer naar zijn messen liet glijden en weer naar de schietschijf liep om ze op te halen. Deze keer gooide hij niet, hij vond dat hij genoeg gegooid had. Hij draaide één mes door zijn vingers, de trainingen verveelde hem. Heel even keek hij om zich heen, waarna hij het ding in de lucht gooide en behendig weer opving. Zijn trainer had hem urenlang messen laten gooien en vervolgens weer laten opvangen, hij begreep het doel daarvan nog steeds niet.
'Oliver, stop met niksen en oefen met je messen.' beet Scott hem toe, toen de man langs kwam lopen. Hij rolde met zijn ogen, maar sprak hem niet tegen. Scott bemoeide zich graag met zijn zaken, liet hem graag zien dat hij hier al jaren was en hij slechts twee weken. Waarschijnlijk zou hij Scott wel tegen de grond werken als hij dat zou willen, maar het leek hem geen slim plan om expres vijanden te maken. Hij pakte de messen en gooide, maar miste het middelpunt elke keer. Hij mikte op plekken daarnaast, Scott hoefde niet te weten dat het werpen van messen hem heel goed af ging. Scott wist van bepaalde dingen al dat hij er goed in was, sinds de man hem graag in de gaten hield, zou het opvallen als hij ook hier goed in zou zijn. De man wierp hem een minachtende blik toe, maar besteedde verder geen aandacht meer aan hem.

VitamineC
Straatmuzikant

VitamineC schreef:
Het verraste haar enigszins dat hij terug glimlachte. Ze was het niet gewend van de mannen hier. Aangezien ze de grote meerderheid waren leek het om de een of andere reden vanzelfsprekend dat ze het voor het zeggen hadden en de vrouwen niet zoveel betekenden. Daar had ze vanaf het begin een hekel aan gehad. Ze hield er niet van om te worden behandeld naar haar geslacht. Ze keek opzij toen ze Scott hoorde. Hij had commentaar op de getalenteerde messenwerper. Oliver heette hij dus. Hij was een van de weinigen waarvan ze de naam wist. De meesten hier hadden zichzelf een bijnaam gegeven of die was aanvankelijk ontstaan, maar Oliver moest zijn echte naam wel zijn. Ze bleef naar hem kijken toen hij de messen wierp. Lichtjes fronste ze haar wenkbrauwen toen ze zag dat hij steeds miste. Ze snapte er niets van. Het leek haar vreemd om je talenten te willen verbergen, ondanks dat ze het zelf deed. Zij had immers een reden.
Eenmaal Scott was weggewandeld, draaide ze haar hoofd weer naar de schijf. 'Zonde.' Zei ze luid genoeg zodat de jongeman, Oliver, haar kon horen. Ze gooide een mes. 'Je had hem moeten laten zien wat je kunt.' Vervolgde ze. Ze keek hem kort aan, ging vervolgens weer verder met gooien. Ze verveelde zich. Ze had deze trainingen allemaal al een keer moeten doorstaan. Het was alsof ze haar opleiding helemaal opnieuw moest doen. Gelukkig kon je nooit teveel trainen. Ze twijfelde of ze bij het schieten zou tonen hoe goed ze was. Het was vast niet erg om érgens in op te vallen. Ze zou morgen haar eerste schiettraining hebben. Het duurde wat langer voor je daar mee aan de slag mocht. Als ze vragen stelden over waarom ze het zo snel onder de knie had, zou ze het gewoon op natuurtalent schuiven. Ze wilde het nog wel een beetje naar haar zin hebben hier.

Account verwijderd

schreef:
De man leek vanaf het begin al een grondige hekel aan hem te hebben, helaas kon hij hem niet ontlopen. Scott wees iedereen hun onderdeel toe en deelde hier de taken uit, het was onmogelijk de man te ontlopen. De man had diezelfde minachtende blik al tientallen keren naar hem geworpen. Hij vond het niet erg, zo lang ze er maar gewoon niet achter kwamen waar hij vandaan kwam.
Heel even liet hij zijn blik op de vrouw rusten nadat ze hem verteld had dat hij Scott had moeten laten zien wat hij kon. Het had gekund, maar het was geen slimme optie voor hem geweest.
'Ik denk dat hij me vermoord had in mijn slaap als ik hem op nog een vlak versloeg.' vertelde hij met een lichte grijns op zijn gezicht. Het voordeel van het werken voor de overheid was dat hij professionele training kreeg, de trainingen hier waren niet professioneel te noemen. Ze waren wel goed, maar niet goed genoeg. Ja, voor een simpele moord waren ze goed genoeg, maar tegen een speciale eenheid konden ze niet op.
De vrouw was de eerste die in een opmerking gemaakt had die niet vervelend bedoelt had, hij kon zich niet herinneren dat iemand echt aardig tegen hem geweest was. Misschien moest het nog gebeuren, misschien was hij nog te nieuw om echt ergens bij te horen. Wat hem betreft hoefde hij nergens bij te horen, hij was hier niet om vrienden te maken.
Met een zucht besloot hij niet nog eens Scott's aandacht wilde en hij liep naar de schijf om zijn messen op te halen. De vrouw leek de enige die echt aandacht besteedt had aan zijn messen, maar nu had het toch geen zin meer om te doen alsof hij er niet zo goed in was, ze wist al dat hij dat wel was.
'Zware eerste week?' vroeg hij, toen hij de messen nogmaals gegooid had en hij besloot dat hij echt geen zin had. Iets nieuws leren was leuk, maar iets opnieuw en opnieuw doen als er niets te verbeteren viel, was ronduit saai. De vrouw kon hem misschien wat afleiding bieden zo lang hij verplicht was hier te staan. Hij was niet op zoek naar een vriendschap, maar het zou hem wel helpen de tijd door te komen.

VitamineC
Straatmuzikant

VitamineC schreef:
Het contact met Oliver was het eerste contact dat ze had gemaakt met iemand zonder dat ze dat deed omdat het echt nodig was. En als ze met iemand contact maakte, hield ze het kort. Ze wilde zo weinig mogelijk van zich weggeven. Ondanks dat het heel onwaarschijnlijk was dat iemand zou ontdekken wie ze echt was en wat ze hier kwam doen, wilde ze geen onnodige risico's nemen. Ze hadden mooie achtergrondinformatie voor haar opgezet. Het meeste was natuurlijk nep, maar haar naam mocht ze wel gewoon blijven gebruiken. Dat maakte het een stukje makkelijker. Toen hij antwoordde op haar opmerking, draaide ze zich naar hem om. Ze moest lachen om wat hij zei. 'Dus je bent té goed?' Vroeg Jill sceptisch terwijl ze hem bleef aankijken. Ze had gezien wat hij kon doen met de messen en als ze naar zijn lichaamsbouw keek, veronderstelde ze dat hij ook een goede vechter was. Ondanks dat, zou zij hem waarschijnlijk kunnen verslaan als ze haar best deed. Ze twijfelde er niet aan dat hij hier goed getraind was, maar het was bijna onmogelijk dat hij haar aanvalstechnieken zou zien aankomen. De training die zij had gekregen, was er één die weinigen mochten volgen.
Toen hij vroeg of ze een zware eerste week achter de rug had, wilde ze instinctief antwoorden dat ze helemaal geen zware week had gehad. Dat dit makkelijk was. Maar toen dacht ze terug aan de snee in haar lip en het gevecht dat ze had verloren. Met opzet natuurlijk, maar dat kon hij niet weten. Ze tilde haar schouders op. 'Het had erger gekund.' Zei ze. 'Wanneer ben jij gestart?' Ze keek hem vragend aan. Jill veronderstelde dat hij hier al een tijdje rondliep aangezien hij het messenwerpen vast niet op één dag had geleerd. Ze was eigenlijk wel benieuwd naar wat hij nog meer kon.

Account verwijderd

schreef:
'Ik denk niet dat je ooit te goed kan zijn.' beantwoordde hij haar vraag. Er was altijd iemand beter, sterker of slimmer. Je kon niet te goed zijn, er zou altijd iemand zijn die beter was. Met die denkwijze was hij getraind, hij had vaak genoeg ondervonden dat hij niet de beste was. Naar mate hij verder in zijn training kwam, leerde hij dat dat ook niet nodig was. Er waren genoeg mensen die hem zouden verslaan als het om kracht ging, maar dat betekende niet dat hij hoefde te verliezen. Als hij slim was, kon hij iemand verslaan die vijf keer sterker was dan hij.
'Twee weken geleden.' vertelde hij, daar loog hij niet over. Hij kon nog altijd een natuurtalent zijn in het werpen van messen. Zijn verleden met vechtsporten zou kunnen verklaren waarom hij daar ook goed in was en voor schieten had hij geen excuus, maar daar had hij nog geen vragen over hoeven te beantwoorden. Hij scoorde overigens het slechts op dat onderdeel, er moest een onderdeel zijn waar hij niet goed in was om niet op te vallen. Alleen als hij wist dat niemand aandacht aan hem schonk, schoot hij op die manier waarop hem dat aangeleerd was. Als er wel mensen toekeken, miste hij de helft van de tijd. Het had hem al een hoop minachtende blikken opgeleverd, maar daar kon hij zich niet druk over maken.
'Oliver, trouwens. Maar ik denk dat je dat al gehoord had.' stelde hij zichzelf voor. Vrijwel iedereen hier had een bijnaam, maar hij had besloten gewoon bij zijn eigen naam te blijven. De bijnamen hier waren belachelijk, iedereen hier had veel te veel zelfvertrouwen. Het waren typische bijnamen die je in slechte games tegen zou komen, iemand had zichzelf zelfs De Vernietiger genoemd. De bijnamen amuseerde hem wel, maar hij was er niet aan toe om zichzelf ook zo belachelijk te maken.
Zijn blik gleed nogmaals over de vrouw, ze leek hem niet het type om hier rond te lopen. Het was een enorm vooroordeel, maar ze leek hem meer het soort vrouw dat goed wilde doen voor de wereld. Ze kon natuurlijk weinig doen aan haar uiterlijk, maar haar houding en blik gaven hem ook niet het idee dat ze een moordenaar was of dat ze er plezier in zou hebben om iemand in elkaar te slaan.

VitamineC
Straatmuzikant

VitamineC schreef:
'Goed antwoord.' Zei ze. Het was hoogstwaarschijnlijk het intelligentste antwoord dat ze hier tot nu toe uit iemands mond had horen komen. De mensen hier waren niet belachelijk slim. Ze waren sterk, snel en sommige van hen waren ook echt niet dom, maar de meesten werden gewoon gebruikt om het vuile werk te doen. De plannen kwamen van mensen die boven hen stonden, althans zo hadden ze het haar uitgelegd. De taak van de mensen die hier trainden bestond vooral uit het elimineren van de doelwitten die hen werden voorgelegd. Het was beter om daar niet al te veel vragen bij te stellen en dat gebeurde dan ook nooit had ze gemerkt. Ze was benieuwd naar haar eerste doelwit. Dan zou ze immers eindelijk haar bewijs hebben.
'Dus je bent gewoon een geboren messenwerper? Of je bent eerder getraind?' Vroeg ze nieuwsgierig toen hij zei dat hij hier ook pas twee weken rondliep. Ze ging ervan uit dat hij ergens een eerdere training had gehad. Ze had niet echt op zijn techniek gelet, dus ze wist niet of hij gewoon gooide en geluk had of inderdaad ergens eerder was getraind. Ze ging uit van het tweede, ondanks dat ze zich niet kon voorstellen dat het makkelijk was om daar zomaar op getraind te worden.
'Ik had al iets opgevangen. Mijn naam is Jill.' Stelde ook zij zichzelf nu voor. Ze streek een verdwaald haar achter haar oren en liep naar de schietschijf om haar messen te halen. Ze besloot dat ze genoeg met messen had gegooid voor vandaag. Eigenlijk was dat niet haar keuze om te maken, maar er was zeer waarschijnlijk niemand die er wat van zou zeggen als je Scott niet meetelde. Bovendien had ze het gevoel dat ze een vrij goede indruk op hem had gemaakt, gezien haar grote wilskracht. Hij zou het dus waarschijnlijk niet eens zo erg vinden voor deze ene keer. Ze legde de messen ergens neer. Ze nam Oliver vervolgens kort in haar op. Het eerste contact dat ze had gemaakt.

Account verwijderd

schreef:
Heel even hief hij zijn schouders op, hij vond dat iedereen er zo over hoorde te denken. Nu waren de meeste mensen hier niet bijster slim, maar het leek hem logisch dat zij er ook achter zouden komen dat ze niet de beste waren in alles. Er waren altijd mensen die uitblonken, maar als zij het tegen elkaar opnamen, won de persoon met het meeste geluk.
'Ik denk dat je het meer een natuurtalent kunt noemen.' vertelde hij. Hij had geen verleden met het werpen van messen, hij was ermee in aanraking gekomen toen hij aan zijn opleiding begonnen was, dus hij had er geen logisch verhaal voor. Hij kon haar niet vertellen dat hij eerder getraind had, dan had hij dat tegen iedereen moeten vertellen en hij had al eerder gezegd dat het gewoon een aangeboren talent waren.
'Jill. Leuk je te ontmoeten.' zei hij gemeend. Nog niemand anders had zich goed gedragen tegenover hem, zij was de eerste. Het zou vast veranderen naar verloop van tijd, ze was nieuw, ze moest misschien nog leren dat niemand hier erg aardig was. Dat kon ook bijna niet anders, welk sociaal mens ging nu bij een bende om mensen te elimineren? Misschien was het ook gewoon schijn, zocht ze naar zijn zwakke plekken.
'Tijd om dat zelfvertrouwen van je eens een kopje kleiner te maken, Oliver. Je neemt het op tegen Jackson.' kwam Scott hem met een grijns vertellen. Jackson, echt waar? Hij was hier twee weken, hij wist vrij zeker dat nieuwelingen het normaal gesproken niet tegen de enorme man op hoefden te nemen. Een gefrustreerde zucht gleed over zijn lippen, waarna hij de messen op het rek legde en hij de schietschijven achter zich liet. Hij klom de zogenaamde ring in en bekeek de man. Scott moest wel echt een hekel aan hem hebben, een nieuweling zou dit waarschijnlijk amper overleven.
'Jullie kennen de regels, begin maar.' vertelde Riley hen, de enorme man gromde iets wat hij niet kon verstaan en haalde direct uit. De man miste, het was zo voorspelbaar dat hij als eerst uit zou halen. Hij haalde niet uit, ontweek slechts de klappen die Jackson probeerde uit te delen. Hij zocht naar de zwakke plekken, hij ontweek tot hij die gevonden had. Direct nadat Jackson voor de zoveelste keer uithaalde, raakte zijn voet Jackson's knieholte. De man zakte door zijn knie en hij haalde direct enkele keren uit naar zijn gezicht. Zo ging dat een tijd door, tot hij Jackson zo vaak geraakt had dat Riley besloot dat het genoeg was. Jackson was getraind, hij was enkele keren geraakt. Hij had op zijn wang gebeten en proefde de ijzerachtige smaak in zijn mond.
'Welke sporten heb jij precies gedaan?' Riley keek hem met een frons aan, waardoor hij even nadacht.
'Welke sporten niet?' beantwoordde hij toen, waarna hij de ring verliet en aan de kant op een bankje ging zitten. Hij had Scott nog nooit zo kwaad zien kijken, maar hij negeerde de blik en veegde met zijn shirt wat zweet van zijn hoofd.

VitamineC
Straatmuzikant

VitamineC schreef:
Een natuurtalent dus. Het kon. Maar ze was niet overtuigd. Ze kon niet verklaren waarom ze niet overtuigd was, het moest gewoon haar buikgevoel zijn. Een van de dingen die haar een stuk verder hadden geholpen in wat ze deed waren haar instincten. Ze was één van de weinigen die het lef had om erop te vertrouwen. Ze was er ook al regelmatig voor op de vingers getikt, want ze had het wel vaker mis gehad. En toch had het ook al heel wat goede zaken verricht.
'Ook leuk om jou te ontmoeten, Oliver.' Zei ze. Ze besloot het hierbij te laten. Het was een fijne ontmoeting geweest, maar nu moest ze weer alleen verder. Ze was hier best eenzaam nu ze erover nadacht, maar ze had er geen last van. Jill hield er van om alleen te zijn. Net zoals ze hield van de regen en de kou. Allemaal dingen waar de meesten mensen een hekel aan hadden. Zij vond het leuk.
Haar gedachten werden verstoord toen Scott verscheen. Ze luisterde naar wat hij zei en trok een wenkbrauw op. Jackson was wat je een reus kon noemen. Zelfs zij, met al haar intensieve training zou waarschijnlijk tegen hem verliezen. Ze besloot intuïtief dat ze het gevecht wilde mee volgen. Ze volgde het duo naar de ring en ging daar tegen de muur staan, met haar armen gekruist over elkaar. Oliver had een enorm efficiënte manier gevonden om hem te verslaan. Ze herkende enkele elementen van uit haar eigen training, maar negeerde het. Hij zou ze vast gewoon ergens hebben opgevangen. De jongeman had Scott goed op zijn plaats gezet wat onwillekeurig een grijns op haar gezicht toverde. 'Wat sta je te grijnzen? Wil jij het eens proberen?' Vroeg Riley die ongetwijfeld ook geïrriteerd was omdat zijn beste vechter toch niet onbreekbaar leek te zijn. Ze haalde met moeite de grijns van haar gezicht en schudde haar hoofd. 'Een andere keer misschien.' Het zou absoluut een uitdaging voor haar zijn als hij haar letterlijk nam, maar niet eentje die ze zou weigeren. Ze wilde haar grenzen kennen. Ze wandelde naar de automaat. Ze hoefde slechts het cijfertje in te drukken. Geld instoppen was niet nodig. Ze was er nog niet helemaal over uit of dat een technisch probleem was of niet. Ze drukte 9 in en haalde vervolgens het flesje water uit de bak onderaan de machine. Jill nam een slokje en ging op een van de klapstoeltjes naast het toestel zitten. Ze liet haar blik over de zaal glijden. De trainingsruimtes waren groot, maar niet te groot. Het was allemaal niet al te uitgebreid. Deze mensen hadden hoogstwaarschijnlijk geen zin om veel geld te investeren in het design van hun trainingsruimtes. Dat geld kwam beter van pas bij het uitvoeren van hun plannen.

Account verwijderd

schreef:
Dat Jackson verslagen was, betekende niet dat hij het daarbij zou laten. Hij kon nu al voorspellen dat hij het opnieuw zou willen doen, datzelfde gold voor Riley en Scott. Riley was er niet blij mee dat hij gewonnen had en Scott zag hem waarschijnlijk liever dood dan levend momenteel. Zijn blik gleed over de verschillende mannen, waarna hij kort zijn hand bekeek. Jackson was een reus, het was zo gemakkelijk niet om een reus neer te krijgen. De man stond bol van de spieren, waardoor elke klap gevoeld had als het slaan op een baksteen. Ietwat gepijnigd spande en ontspande hij zijn hand, waarna hij opkeek naar Scott.
'Je weet dat je gewoon puur geluk gehad hebt, toch?' de man schonk hem opnieuw diezelfde minachtende blik, waardoor hij ook overeind kwam en de man aankeek. Zijn training had hem goed gedaan, vroeger had hij de man waarschijnlijk een flinke klap bezorgd. Hij had een hekel aan mensen die neerkeken op anderen, ook als ze een stuk beter waren.
'Rot op, Scott.' gromde hij. Dag één had hem al geleerd dat er niet naar je geluisterd werd als je iets aardig vroeg, dus daar was hij al snel mee gestopt. Dat hij infiltreerde, betekende ook dat hij zich moest gedragen zoals zij dat deden. Voor hem was dat op lang niet alle vlakken mogelijk, maar hij deed wel zijn best om over te komen als iemand die hier hoorde. Scott lachte even, maar keerde hem niet de rug toe toen hij wegliep, waarschijnlijk bang dat hij alsnog uit zou halen. Dat Scott hem geen bevel gaf, was voor hem het teken dat hij niet langer hoefde te trainen. Scott had waarschijnlijk gedacht dat hij het gevecht niet aan had gekund en had hem nergens anders ingeroosterd. Hij wierp een laatste blik op Jackson en liep toen naar de wasbakken, waar hij zijn hand even onder het koele water hield. Hij spuugde het bloed in het water en nam een slok om de rest weg te spoelen. Zijn haar zat niet langer vast en hij trok het elastiekje van zijn pols om het weer vast te zetten, zijn haar zat hem enorm in de weg op momenten als deze.
'Goed gedaan.' fluisterde een jongen, waardoor hij zich gedwongen voelde op te kijken. De jongen stond bij de wasbak naast de zijne, hij was slechts een jaar of zestien. Hij was vrij tenger en lang, een slungel midden in zijn puberteit, wat moest een jongen als hij nu op een plaats als hier?

VitamineC
Straatmuzikant

VitamineC schreef:
Tijdens de middagpauze, liep Jill naar de "kantine". Het was een bescheiden ruimte met enkele tafels en stoelen. Je at wat geserveerd werd, iets waar ze het helemaal niet moeilijk mee had. Bovendien viel het eten erg mee. Ze ging in de rij staan en haalde haar portie op. Vervolgens ging ze aan een tafel zitten die nog helemaal leeg was. Meestal waren er wel enkele plaatsen vrij, dus ze hoopte dat niemand te dicht in haar buurt zou komen zitten en de plaatsen gewoon leeg zouden blijven. De eerste dag dat ze hier was aangekomen, was er een meisje bij haar komen zitten die meteen nieuwsgierig was geweest. Ze had op alle vragen van de jongedame kort en misschien ietwat onbeschoft gereageerd. Ze hoopte dat ze daarmee meteen had duidelijk gemaakt dat ze niet op zoek was naar vrienden, zeker geen nieuwsgierige vrienden. Ondanks dat ze zelf een nieuwsgierig type was, lukte het haar om veel te weten te komen over de meeste mensen aan de hand van hun handelingen, lichaamsuitdrukkingen. Het was belachelijk hoe voorspelbaar vele mensen hier waren. Het enige wat voor haar vaak een goed bewaard geheim bleef, was waarom ze hier naartoe waren gekomen. Waarom zoveel risico's nemen? Waarom dagenlange trainingen ondergaan om vervolgens waarschijnlijk verslagen te worden door iemand die beter was en daarna nog harder te moeten trainen? Ze had wel enkele ideeën, maar ze zou ongetwijfeld nog opkijken van bepaalde argumenten. Ze prikte met haar vork in het eten. Ze had voor de eerste keer sinds ze hier was geen honger. Dat zou wel eens het gevolg kunnen zijn van de voet die meerdere malen haar bovenlichaam had geraakt die ochtend. Ze vond het niet vervelend om te doen alsof ze een beginneling was. Een beginneling met hier en daar wel wat ervaring dan. In tegendeel. Het was als een vakantie voor haar. Ze keek op toen er iemand voorbij haar tafel liep, maar vervolgens aan een andere tafel ging zitten. Ze glimlachte kort en legde haar vork neer toen ze merkte dat ze nog steeds aan het prikken was.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld