Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Mama's Fabulon ~ Speeltopic

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
! Deze RPG gaat over volwassen onderwerpen en is bijgevolg 18+
_________

In de nabije toekomst gingen een aantal wetenschappers op zoek naar nieuwe energiebronnen. Ze vonden een hermetisch afgesloten grot met daarin krachtige kristallen, maar bij aanraking met de buitenlucht explodeerde deze. De kristallen verspreidde zich door de lucht in flinterdunne schilfers en daalden verspreid over de aarde neer. Wanneer iemand zo'n kristal aanraakte verdween het in zijn/haar huis. Op deze plaats kwam dan een blauwachtig merkteken te staan. (Vaak niet meer dan een klein lijntje) De mensen die in aanraking kwamen met het kristal kregen een overontwikkeld dierlijk instinct. Allen kregen ze een dierlijk kenmerk en werden vaak ook sneller of sterker dan mensen.
Gewone mensen waren bang van hen. Ze werden al snel gediscrimineerd en van hun rechten ontnomen. Er is zelfs een speciale gevangenis voor 'the beasts' zoals ze ook wel genoemd worden die in de volksmond 'The Zoo' wordt genoemd. Vele van deze mutanten zijn door hun familie in de steek gelaten en kwamen op straat terecht. Toch is er nog één plaats waar ze terecht kunnen: Mama's Fabulon. Dit is het enige bordeel in het hele land waar enkel mutanten werken. Mama zelf gaat regelmatig op uitstapjes naar The Zoo en in de straten op zoek naar nieuwe werknemers. Ze krijgen weinig betaalt, maar wel onderdak en voedsel. Natuurlijk zijn ze vaak niet uit vrije wil daar komen werken en hebben ze ieder hun eigen dromen en ambities.

Verder is er ook nog een bende geleid door beasts. Ze willen meer rechten en proberen deze vooral op een gewelddadige manier te verkrijgen.

Wat de rollen betreft mag je zowel iemand spelen die in Mama's Fabulon werkt als bijvoorbeeld een vaste klant, etc. Aangezien het mij ook wel leuk lijkt als er ook mensen niet mutanten spelen.

Ook kunnen mutanten hun dierlijk kenmerk laten verdwijnen. Dan zijn ze enkel nog herkenbaar door het blauwe merkteken van het kristal. Maar hoe meer je toegeeft aan je dierlijke instincten hoe groter je mutatie wordt en des te meer je je als een beest gedraagt.

Mama's Regels:
- Dierlijke kenmerken worden ten alle tijde getoond
- Je sluit je niet aan bij het verzet en neemt ook niet deel in verzetsactie
- Mama knows best
- When you're good to Mama, Mama's good to you

Het fabulon opent vanaf 22u tot 5u s'ochtends
Mama heeft altijd een top tien. Dit zijn de beste artiesten. Ze krijgen de mooiste kamer, de leukste kledij en het lekkerste eten. Onderling is er wel wat concurrentie om in deze top te komen.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Valia
Het geluid van hoge hakken op een houten podium, een microfoon die werd aangezet. Lichten gingen aan, de avond was gevallen en de deuren waren open; de eerste 'gasten' waren ook al weer naar binnen gegaan. En gasten moest je hartelijk verwelkomen, toch?
Er was een zachte, verlegen glimlach te zien op het beeldschone gezicht van Valia. Haar bruine jurk, simpel maar elegant, deden haar rondingen en figuur goed uitkomen, de witte handschoenen die tot haar ellebogen kwamen waren niet voor sier, enkel voor hygiëne.
Ze was er niet om met hun te spelen, in ieder geval niet met de lichamen van de gasten. Ze zou hun wel strelen, aanraken, verlammen... maar dan met haar stem.
De zoete, exotische stem van de nachtegaal weergalmde door de ruimte, bij het begin enkel melodieuze klanken, die langzaam aan woorden werden. Vrolijk, verleidelijk, uitnodigend, maar met een koude, harde tekst.
Oh, hoe zij genoot van dit moment, van de woorden die zij zonder schaamte mocht zingen. Het was enkel een liedje toch?

'Forget your sins and sin some more, push her back against the door. Kiss her with those filthy, lying lips.' Ze begon zo zachtjes, zo zoet.
'Forget your sins, it's not that hard. Soul and heart all torn apart. Eyes with lust and kindness never shown.' Haar rechter voet tikte mee op het ritme van het liedje, haar honing gele ogen boorden zich in die van het publiek, maar blijven nooit lang bij een individu hangen. Het maakte haar niet uit tot wie ze zong, als ze maar gehoord werd.
'But sins, oh these sins, have a price you know? You're just so lucky, oh so lucky, that the price seems oh, so low.'
Haar lange, bruine haren lagen als een fluwelen gordijn over haar fragile figuur, over haar schouders reikend.
'Forget your sins and sin some more, eyes with hunger, heart of gore. But here that all is quite alright; we'll entertain your for the night.' Een knipoog volgende deze zin.
'Hold her close and speak her name, it isn't love; it's not the same. A dangerous spark, a dangerous game, but normal love is just so lame. Forget your sins and sin some more, touch a body like never before. Completely yours, it's time to play. Sell our bodies,' ze glimlachte lief bij de laatste zin, 'sell your soul away.'

Zu
De donkere kamer werd enkel belicht door enkele rode lampen, die de zweterige lichamen een zachte gloed gaven. Het geluid van een zoete stem op de achtergrond, gedempt door enkele muren en deuren. In deze kamer was een ander geluid het hoogtepunt.
De avond was vroeg begonnen voor Zu, aangezien één van zijn vaste klanten al weer vroeg voor de deur stond. Hij leek dat effect te hebben op bepaalde mensen. Misschien waren het de zachte oren en zijn staart, die zo gevoelig waren dat hij door de juiste aanraking al een rood hoofd kreeg. Misschien was het die zachte, onschuldige kreunen die zijn lippen verlieten zodra iemand een kus in zijn nek plante, of er juist harder in beet. Misschien was het de manier waarop hij op zijn rug kon liggen, staart gekruld, wangen rood, ogen gevuld met lust en overgave terwijl hij zijn handen naar de desbetreffende persoon uitstak, bijna smekend om meer.
En nu was de kamer gevuld met zacht en zoet gefluister, zacht gekreun en het verleidelijke gespin dat uit Zu's borstkas leek te komen. Zijn handen boven zijn hoofd tegen het bed gedrukt, geen kant om op te gaan. Niet dat hij dat van plan was, hij had helemaal geen hekel aan deze momenten. Dit was namelijk waar hij goed in was, waar hij erkenning voor kreeg. En dus zou hij alles doen om de klant tevreden te houden, om Mama's naam hoog te houden. En tja, dat hij daarbij zichzelf ook nog eens helemaal kon laten gaan in het bed, was alleen maar mooi meegenomen, toch?

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Hunters ogen gingen over de mogelijke klanten, terwijl hij wachtte tot iemand voor hem kwam. Zelf had hij een hekel aan dit gedoe. Hij wilde zijn lichaam niet verkopen, toch was hij 1 van de meest gewilden, samen met Zu en nog een aantal. Hij was gewild bij zowel mannen als vrouwen, al was hij minder gehoorzaam en makkelijk als Zu. Hij had wel 1 grote zwakke plek, waardoor hij meteen een mak vosje werd. Als je op de juiste manier over zijn staart streelde, niet om de pluizige staart plat te krijgen, maar de haren juist omhoog laat komen. Van de punt tot zijn lichaam, zo kreeg je hem behoorlijk tam. Hij had gehoopt dat niemand het zou ontdekken, maar helaas, de klanten waren roddelaars. Zodra de eerste klant het ontdekte, wist Mama het meteen. Hunter wist ermee weg te komen door te zeggen dat hij die zwakte zelf ook niet wist en er net was achter gekomen. Tegenwoordig vertelde Mama het aan elke nieuwe klant van hem., Iets wat hij verafschuwde. Hij wilde hier weg, maar wist niet waar hij heen moest. Buiten werd hij gehaat en ontweken, hier binnen werd hij behandeld als een seksslaaf. Wat was erger? Hunter wist het niet.
De zoete klanken van Valia klonken door de zaal, voor de nieuwe klanten die pas binnen waren gekomen. Het was nu 22.05 uur, meestal kwam er rond deze tijd wel iemand voor hem en moest hij naar een gehate kamer.
Met zijn handen in zijn zakken, wachtte hij rustig af, tot hij aan de beurt was. De muur leunde tegen zijn rug en zijn pluizige vossenstaart lag rond zijn middel, terwijl hij zich van de muur afzette en naar een donkere kamer liep, die enkel belicht werd door zwakke, rode lampen. Net lichtgevend genoeg om elkaar te kunnen zien. Het gezicht van diegene die je nam of in zijn geval door wie hij genomen werd. Rustig kleedde hij zichzelf uit, terwijl er een oudere man naar binnen kwam. Een man waarvan Hunter schatte dat hij rond de 50 jaar oud was. Niet oud, maar ook niet echt jong. "Zo zo zo, heb je me gemist? Lief vosje?" grijnsde de man, terwijl hij zich uitkleedde en naar hem toe liep, om hem vervolgens ruw op het bed te duwen. "Herinner je je onze eerste keer nog?" vroeg de man grijnzend, hoe kon Hunter het vergeten? De keer dat hij zijn maagdelijkheid verloor. De eerste dag dat hij hier werkte. Hij had de man opengekrabd, maar de man had gelukkig niets tegen Mama gezegd. Hij had zijn zwakte ontdekt en daardoor besloten niets te zeggen. Er was echter wel 1 maar, elke keer dat hij kwam, werd het erger. Wat Hunter ook probeerde, bij deze kon hij niet genieten. Hij kon alleen hopen dat het snel voorbij was. "Laten we maar gaan" grijnsde de man toen hij een condoom omdeed en legde Hunters staart plat op het bed, waarna hij er zachtjes overheen streelde. Langzaam voelde Hunter zichzelf milder worden, opgewonden. Het was alsof hij het echt met heel zijn hart wilde. Zachtjes streelde Hunter liefkozend over de borst van de 50 jaar oude man, waarvan hij nog steeds de naam niet kende, ook al was dit al de zoveelste keer dat ze het samen deden.

Vanessa keek lange tijd naar haar hand en slikte zacht. Het teken wat er sinds een week zat, zag er in haar ogen niet uit. Het was geen litteken, waarvan ze kon zeggen dat ze zich tijdens het boom klimmen had gesneden aan een tak, of tijdens de training met haar vader aan een moord mes of wat dan ook. Het was een blauw streepje, naja niet echt een streepje. Meer een V, zoals het batman logo, maar dan minder mooi. Ze kreeg het teken nadat ze voor de politie op de vlucht was, in een bos hier vlakbij. Er waren vast vele vragen door je hoofd gegaan, toen je het woord politie las he? Daar zou Vanessa iets over vertellen. Haar vader? Haar vader was een professionele huurmoordenaar, die ook haar moeder had vermoord. Als kind werd Vanessa getraind als dief en moordenaar, al had ze nog nooit een echte moord gepleegd. Ze oefende met het verwonden van lichamen die haar vader van het leven had beroofd. Welke handelingen moest ze doen? Wat waren de dodelijkste plekken om met het mes te raken? Niet te vergeten vechttechnieken, voor het geval ze diegene niet goed kon overmeesteren. Ow ja, Vanessa was een expert in vechttechnieken. Ze beheerste vele soorten vecht en verdedigingssporten. Karate, Judo en zo kon je nog wel even door gaan.
Toen ze de politie kwijt was en terug ging naar haar vader, wilde die niets meer van haar weten. Ze moest eerst normaal worden of diegene die haar dit aan had gedaan vermoorden, maar hoe vermoorde je een boom? Ja, ze kon hem omhakken, maar dat zou haar vader niet goedkeuren. Het hele bos in de fik zetten? Zo was Vanessa niet en ze moest bewijs hebben dat het bos diegene was die haar had gemuteerd.
Daarom zat ze nu, op een hoekje van de straat. Een jasje over haar rug, om haar vreemde vleugels te verbergen. Vleugels die ze kreeg nadat ze het tekentje op haar hand kreeg als onderdeel van de mutatie. Geen idee hebbend waar ze heen moest. Haar vleugels waren nog klein, dus makkelijk te verbergen onder een jasje, maar voor hoelang? Ze had vaker mutanten gezien. Ze had er zelfs een aantal bestolen en erbij gestaan toen haar vader er 1 vermoorde om te laten zien hoe het werkte. Ze wist dus dat het erger zou kunnen worden. Zo erg dat ze het niet kon verbergen. In elk geval wist ze niet hoe ze het kon verbergen. Waar moest ze heen? Naar huis kon niet, haar vader zou haar vermoorden, maar op straat blijven kon ook niet. Ten eerste werd ze gezocht als dief en ten tweede zouden de 'normale' mensen haar niet accepteren.
Even keek Vanessa op toen ze een paar jongens voorbij zag komen. "Ga je ook naar mama's?" vroeg een jongen en de andere lachte. "Zeker, ik hoop dat die vos vanavond vrij is, of die kat. Die zijn leuk" grijnsde de ander en even beet ze op haar lip. Vos? Kat? Hadden ze het over mutanten? Even beet Vanessa op haar lip en keek naar haar kleding. Sexy als altijd, een zwarte mini rok met panty en een stoer, leren jasje. Echt leer, aangezien haar vader genoeg geld had. Meer dan genoeg om haar te onderhouden in haar dure behoeftes.
Een zucht verliet haar lippen, maar toen besloot Vanessa de jongens toch te volgen. Wie weet had ze wat aan die mama's. Ze had er nog nooit van gehoord, maar het was ook iets waar ze zich niet aan interesseerde. Bordeel en het stapleven interesseerden haar niet. Alleen als ze iemand daar kon bestelen.

Delutix
Internationale ster

Delutix schreef:
Ise
'Waar is hij gebleven?' hoorde Ise een man roepen.
Hij was op de vlucht, voor de zoveelste keer. Hij snapte niet hoe ze hem steeds konden vinden. Hoewel, hij viel wel wat op met zijn opvallende, ijsblauwe ogen en zijn witblonde haar. Hij weigerde het te verven. Het was de haarkleur van zijn moeder en ook had hij haar ogen meegekregen, verder leek hij vooral op zijn vader.
Doordat zijn ogen zo opvielen, droeg Ise vaak een zonnebril, maar doordat hij die ook vaak droeg als het regende, sneeuwde of stormde, viel hij toch weer op en moest hij meer dan eens alsnog vluchten.
'Ik weet het niet! Hij was hier net nog!' riep een andere man naar de eerste.
Ise had een klein meisje gered dat van haar fiets afgevallen was. Ze lag op de weg en kon niet overeind komen, toen er een auto aangekomen was. Ise had haar en haar fiets net op tijd weg kunnen krijgen. Om haar knie te onderzoeken had hij even zijn zonnebril afgezet. Al snel was de vader van het meisje aan komen rennen. Toen Ise haar optilde en aan de man gaf had hij niet verwacht om te horen wat hij gehoord had. "Rennen, ze weten dat je hier bent."
De man had het teken van de wacht gehad, maar had hem laten gaan. Ise had de dankbaarheid in zijn ogen gezien. Het was een goede man geweest en Ise had minstens zo dankbaar terug gekeken, waarna hij zijn zonnebril op zijn neus had gezet en naar zijn fiets was gerend. Hij had de mannen achter zich gehoord en de auto's die bij hen hoorden en besloot het bos rechts van hem, waarin hij zich ondertussen bevond, in te schieten. Zo had hij een kleine voorsprong op de mannen in de auto's, die hun auto's eerst nog moesten parkeren en dan pas achter hem aan konden komen. Jammer genoeg, moest hij in het proces ook zijn fiets achterlaten en moest hij gewoon rennen. Gelukkig had hij een beresterke conditie.
'Zoek hem dan!' Ise klampte zich zo dicht mogelijk tegen de boom aan.
Hij was op een gegeven moment zo vlug mogelijk in een boom geklommen. Hij had een voorsprong die hem de tijd gaf om erin te komen en zich goed te verstoppen voordat ze onder hem hadden gestaan. De groep bestond uit ongeveer negen of tien mannen, had hij gezien.
Ise had geluk met de timing. Toen hij had gevlucht was het nog wat licht geweest, zodat hij niet nog meer aandacht had getrokken met zijn zonnebril. Al snel was het gaan schemeren en nu hij eindelijk veilig boven zat, was het donker. Er was weinig tot geen kans dat ze hem vandaag zouden vinden. Hij had zwarte kleren aan en zijn capuchon had hij over zijn lichte haren getrokken. De zonnebril had hij ondertussen wel afgezet en in zijn zwarte rugzak gestopt, zodat hij wat kon zien.
Hij vervloekte zijn ouders soms. Hij wilde soms dat ze niet per se bij het verzet hadden willen gaan. De kans dat ze dan nu nog hadden geleefd was zo groot. Bovendien had hij dan niet constant op de vlucht hoeven te slaan. Zelf had hij nooit echt iets met het verzet te maken gehad, hij was immers nog maar zeventien jaar geweest toen zijn ouders gedood waren. Je mocht pas bij het verzet als je achttien was. Hij had verder ook nog nooit iemand gezien aan wie hij heel normaal had kunnen vragen "weet jij toevallig waar ik me kan inschrijven voor het verzet?" aangezien dat nogal taboe was en hij niet wist wie hij wel en niet kon vertrouwen. Hij had wel vaker mensen van het verzet ontmoet vroeger, maar dat waren er ook niet erg veel. Slechts vrienden van zijn ouders.
Het geld dat zijn ouders hem hadden nagelaten was niet veel en niet weinig, het zou genoeg zijn voor een normaal leventje, maar niet voor iemand die steeds een nieuw leven moest opbouwen. Hij bleef nergens lang, maakte geen vrienden en werkte in de bediening zodat hij geld kon verdienen. Vervolgens werd hij ontdekt of voelde hij de dreiging hoger worden en ging hij door naar de volgende plek.
'Niks?' schreeuwde de stem die de rest had bevolen om te zoeken.
'Meneer, het is donker. Wat nou als we gewoon aan de randen van het bos ons positioneren. Dan kan hij er niet uit,' stelde een dappere man voor.
'Als hij er überhaupt nog in zit! Jullie idioten hebben hem laten ontsnappen!' De man was niet voor rede vatbaar. Ise gniffelde zacht. Wat een sukkel. 'Ga maar weer weg! Hij is nu weg. We vinden hem wel weer, maar jullie zijn allemaal twee weken geschorst!'
Ise had een aanvaring met de man gehad een lange tijd geleden. Sindsdien was hij naar Ise op zoek, maar hij had hem nog nooit te pakken gekregen.
Eindelijk dropen ze af en Ise zag ze allemaal naar een kant lopen. Als het goed was kon hij over een uur gewoon het bos uit wandelen. Het zag er niet naar uit alsof ze de wacht gingen houden.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Zu
'Ik wil dat je er om smeekt.' De man, een jonge vent van midden twintig, hield Zu's handen nog stevig vast. Zijn tempo liep omhoog, en hij klierde Zu door hem zacht in zijn nek te bijten, één van Zu's meest gevoelige plekken.
'Zu, smeek om mij.' Herhaalde de jonge man, hijgend omdat hij donders goed wist dat ook hij zich niet lang meer in kon houden. Waarom hield die verdomde kat het zo lang vol? Alles wat hij had gedaan, alles wat hij had gezegd, en alsnog zat de kat te glimlachen, spinnen en genieten. Het maakte de jonge man gewoon bijna bang. Maar het maakte niet uit, hij kon wild doen, hij kon zich helemaal los laten gaan. Niemand hoefde te weten dat hij zijn nachten hier doorbracht, omringd door oren en staarten, zoete stemmen, rook en drank. Niemand hoefde te weten dat de jonge man, die net aan een nieuwe, succesvolle carrière was begonnen, nu zachtjes de naam fluisterde van één van de werknemers van Mama's, terwijl zijn vrouw thuis zat te wachten op hem. Hij was gewoon een gezicht in ge groep, een klant, iemand wiens naam hier niet belangrijk was. Al zijn lust en frustratie; bij Zu kon hij het kwijt. En Zu zou smeken, oh hij zou smeken.
En Zu wist dat de jongen man het nodig had, en Zu wist wat de klant graag wilde horen. En dus werd zijn gespin harder terwijl hij zijn ogen open deed, grote, lustvolle ogen. Hij opende zijn mond, zijn scherpe hoektanden en puntige tanden zichtbaar.
'A-Alsjeblieft,' smeekte hij, een kreun ontsnapte zijn mond, 'm-meer... alsjeblieft.'

De man had al afgerekend en verdween nu in de jonge nacht, waarschijnlijk naar huis, waar hij zijn vrouw een kus zou geven met dezelfde lippen die Zu's naam gekreund hadden. Zu had even een snelle douche genomen en zich weer aangekleed, waarna hij naast het podium ging staan, wachtend op de volgende.
De kat kende geen schaamte, leek het. Hij deed alles wat je aan hem vroeg. Daarom was hij ook zo gewild. Hij kon van onderdanig bij de mannen tot nogal dominant bij de vrouwen gaan, hij wist zich perfect aan de klant aan te passen.
Maar nu de klant weg was, leek dat gloeiende lichtje in zijn ogen verdwenen. De kat rekte zich even uit en besloot naar Valia te luisteren, zijn staart bewegend op het ritme van de muziek, terwijl hij zich afvroeg wiens frustratie hij hierna weg mocht nemen, en wie hierna zijn naam zou uitspreken op die verschrikkelijke, maar verleidelijke manier.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Vele gedachten gingen door Hunters hoofd, al waren het niet de gedachten die hij in zijn hoofd wilde hebben. Gedachten waarvan hij had gehoopt ze nooit te hebben. Gedachten over wat er gebeurde. Hoe fijn het was, maar toch ook weer hoe verschrikkelijk het was.
Hunter was opgewonden geraakt door de strelingen van de man. Kreunen verlieten zijn lippen, soms hard en soms zacht. Het rode licht lieten zijn ogen schitteren, op de momenten dat hij ze geopend had. Helaas voor de oudere man bovenop hem, hij had zijn ogen meestal gesloten. Hij wilde het gezicht niet zien van de man die hem nam. 'Je weet dat ik je ogen graag geopend zie" klonk de grijnzende stem van de man, terwijl hij een tandje ruwer ging. Nogmaals verliet een kreun zijn lippen. Dit keer van pijn, maar ook een beetje van genot. Het tweede gedeelte haatte Hunter en hij zou het ook nooit luidop toegeven. Toch kon je het wel een beetje horen uit zijn kreun.
Langzaam opende Hunter zijn ogen weer en keek daardoor recht in de lustige ogen van de man, die zijn ene hand op zijn schouder en de andere op zijn staart hield. Hunter hoopte dat hij snel klaar zou zijn. Zo snel mogelijk. Het liefst 5 minuten geleden al, maar dat was helaas niet het geval. Deze man was behoorlijk langzaam, altijd al geweest. Alle keren dat hij voor Hunter kwam, leken langer te duren.

Na wat voor Hunter uren leek te duren, maar in werkelijkheid nog geen drie kwartier, was de man eindelijk klaar en liep de donkere, alleen verlicht door rode lampen, kamer uit. Zweet parelde op het voorhoofd van de kleine vos. Een zacht geprrrr klonk van zijn lippen. Het deed sommigen denken aan het spinnen van een kat, maar ook weer niet. Anderen vroegen zichzelf af hoe mensen het konden vergelijken met een kat. Wat voor kat zou het dan zijn? Een die als kitten mishandeld was of zo? Dat zou een goede optie zijn., maar het was niet de waarheid. Het was een vos. Geen kat, maar een vos.
Langzaam stond Hunter op van het zachte bed en rekte zich uit. Zijn staart was pluiziger dan toen de avond begon. Zijn voeten begaven zich naar de douches. Wat de man deed, kon hem niets meer schelen. Zijn werk zat erop. Hij had hem verwend. Hem zijn frustraties afgenomen. Frustraties van een verpest huwelijk? Te late pensioen of wat voor reden die man ook had om gefrustreerd te raken.
De warme stralen van de douche kletterden op zijn huid, vossenoortjes en staart. Zijn ogen waren weer gesloten, terwijl de shampoo uit zijn haren en over zijn lichaam spoelden. Even andere gedachten. Even vergeten waar de vos zich bevond. in wat voor hel op aarde, hoe erg de wereld was geworden. Even alles om zich heen vergeten en genieten van simpele dingen, zoals een lekkere warme douche.
Helaas kwam aan al het goede een eind, toen hij klaar was met douchen. Langzaam pakte hij een handdoek en droogde zich af, waarna hij zich weer aankleedde. Tijd voor de volgende klant, al hoopte hij dat die nog even op zich zou laten wachten. Rustig liep hij naar de zaal, waar Valia nog steeds zwoel aan het zingen was. Zijn hand ging door zijn vochtige haar, al had hij zijn staart volledig droog weten te krijgen, zijn haren waren nog wat vochtig.
Voor Hunter het wist, stond hij naast Zu. Het katertje van Mama's Fabulon.

Vanessa
De mannen gingen naar een Bordeel. Mama's Fabulon. Ze hadden het al gezegd, maar eigenlijk dacht Vanessa dat ze wat zaten te grappen. Toch besloot Vanessa naar binnen te gaan en pakte haar witte handschoentjes uit haar zak. Handschoentjes die ze ook bij alle diefstallen gebruikte. Handschoentjes die haar altijd uit de problemen hielden, en nu haar teken verborg. De rij was lang, terwijl een oudere man zich een weg naar buiten baande, baanden andere mensen zich een weg naar binnen. Het duurde dan ook wel even voor Vanessa binnen was. Een met een vossenstaart liep van achteren naar binnen. Hij leek net gedoucht te hebben, terwijl hij zich bij andere half dieren voegde. Zwoele muziek kwam Vanessa tegemoet. Muziek waar de klanten zich te goed mee deden op de dansvloer. Dit was niet echt iets voor Vanessa, maar haar nieuwsgierigheid was gewekt. De klanten waren voornamelijk rijke mensen, zo leek het. Dure jurken, dure pakken en sieraden. Toch waren er ook wel 'normale' tot 'arme' gasten te zien, waardoor Vanessa haar kleren niet erg opvielen. Ze leek niet zo'n wippertje als ze zichzelf voelde. Elke club, kroeg en bordeel binnenglippend.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Valia & Zu

Valia and Zu hadden samen een aparte soort vriendschap. Je kon het niet echt vriendschap noemen, maar het kwam er op neer dat Zu zijn stem kon gebruiken voor andere dingen dan kreunen, en daar was Valia een keer achter gekomen. Ze vond het leuk om af en toe wat werknemers op het podium te sleuren en samen met hun te zingen; en de klanten leken het ook geweldig te vinden. Valia zelf was meer van het zingen, en dansen zat er voor haar meestal niet in, op een paar sierlijke bewegingen na. Je hoefde al helemaal niet te verwachten dat ze zou gaan strippen, dat was niets voor de nachtegaal. Maar haar stem was geweldig, en daarom kon ze met veel wegkomen. Zoals het feit dat ze haar vleugels verborgen hield, hoewel ze heel af en toe gebruikte voor een speciale show. En het feit dat ze meestal meer kleding aanhad dan zelfs de gemiddelde gast, omdat ze niet per ongeluk iemand wilde aanraken. Mensen aanraken als ze haar handschoenen aan had wilde ze nog wel eens doen, vooral als die andere persoon net onder de douche weg kwam, zoals Zu.
Zu trok zijn mond open, hij wilde Hunter even begroeten. Maar Valia gaf en geen kans, en voor dat Zu het wist stond hij voor het publiek. Zijn ogen scande door de zaal, de gemiddelde klant bekijkend. Wat zouden de mensen willen zien? Willen horen?
'Laten we een duet doen, Zu.' Stelde Valia voor, een lieve glimlach op haar gezicht.
'Weet je zeker dat je samen met een kat wil zingen, vogeltje?' Zu liet haar een gevaarlijke grijns zien, wetend dat beide stemmen door de zaal weergalmden, aangezien ze voor een microfoon stonden.
'Oh, gaan we gevaarlijk doen? Houd die wilde kant van je maar even binnen, dat is meer iets voor in bed, denk je niet?' Valia daagde hem uit, waarna ze zich zwierig omdraaide, de microfoon pakkend.
Een prachtige, langzame uithaal was te horen, terwijl ze opeens het tempo oppakte en achter hun begon de muziek te draaien.
'Katers gaan voor~!' Grijnsde Valia, waarna ze de microfoon onder Zu's neus drukte, waardoor hij wel meteen moest inzetten. Hij rolde zijn ogen door het gekozen nummer. Ze maakten een grapje, toch/
'Yo check it out, I've got a plan. Here's my intention.. The frat boys in the club are lame, let's start an altercation...'
Valia nam het van hem over.
'It's not what, I'm used to; just wanna try you on. I'm curious for you.. Caught my attention.'
Zu grijnsde, waarom ook niet? Met zijn figuur en katachtige behendigheid kon hij het niet laten om even met zijn heupen te zwieren, iets wat meteen de aandacht trok van een bepaalde gedeelte in het publiek.
'I kissed a boy and they liked it. Got all the honeys in the club excited. I kissed a boy just to start shit.. and homeboy was not about it.' Zong Zu terwijl hij zijn dansje deed, en de microfoon weer aan Valia gaf. Daarna liet hij haar alleen verder het nummer afmaken, aangezien hij had gezien dat zijn zwierige dansjes alweer een klant hadden aangetrokken.
'It felt so wrong, It felt so right. Don't mean I'm in love tonight. I kissed a girl and I liked it.. I liked it.'
Zu liep richting de klant, verbaast dat het wederom een jonge kerel was. Aan de ene kant vond Zu het niet erg; die waren namelijk leuker om naar te kijken. Maar toch deed het hem afvragen of hij iets verkeerds deed; hij wilde zo veel mogelijk mensen plezieren, en daarvoor moest hij in de smaak vallen bij iedereen, ook wat oudere mannen. Ach ja, je kon nooit iedereen gelukkig maken, toch?
En dus liep Zu langs Hunter, liet hij de vos een kleine glimlach zien, en verdween hij wederom in een kamer.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
De liedjes die Valia zong, waren niet helemaal Foxs smaak, maar dat deed er ook niet toe. Het viel bij de klanten in de smaak en daar draaide het om bij Mama's Fabulon. De klanten waren het belangrijkste. Doordat Valia zo actief was, had Fox ook weinig tijd om Zu te begroeten en een grotere begroeting dan een kleine glimlach ging het dus niet toen Valia Zu het podium op trok.
Als kind was Fox dol op muziek. Zijn oom was een beroemde zanger en Fox mocht altijd naar zijn optredens komen als die in de buurt waren of het vakantie was. In de vakantie mocht hij zelfs vaak met zijn oom het podium op. Soms om in het achtergrondkoortje te zingen, soms om te dansen en heel soms zelfs om met zijn oom te zingen. Dan had zijn oom hem in zijn armen en had hij de microfoon vast. Samen begonnen ze dan te zingen en de fans werden gek. Ze vonden Fox altijd schattig en waren dol op hem. Helaas werd zijn oom rond zijn 16e ziek en stopte met zingen. Dat was nu twee jaar geleden. Met zijn oom ging het steeds verder achteruit, tot Hunter Fox werd. Hij verloor het contact met zijn familie. Af en toe wilde hij wel weer zingen, net als vroeger met zijn oom. Maar hier leek het hem niets. Mocht Valia hem eens het podium op roepen, zou hij niet weten of hij wel echt zou zingen. Of hij het wel wilde. Of hij het nog wel zou kunnen, zo voor deze gasten.
Daarom hield hij zich stil en keek naar Zu en Valia. Hoe Zu op de muziek een dansje maakte, waardoor een aantal klanten een wilde blik in hun ogen kregen. Helaas zou maar 1 iemand Zu kunnen krijgen. De rest zou moeten wachten of een ander nemen. Fox zelf was niet van plan om op ze af te lopen, maar dat hoefde ook bijna nooit. Meestal werd hij wel geroepen of kwam er iemand naar hem toe.
Toen Zu weer langs liep, glimlachte Fox weer even klein en wachtte tot zijn volgende klant naar hem zou komen, en dat gebeurde ook. Een jonge man van ongeveer 20 jaar oud liep naar hem toe en pakte zijn hand vast. "Ik wil jou" fluisterde hij zwoel in Fox zijn oor en hij onderdrukte toen een zucht. Waarom altijd zo willen? Eigenlijk wilde Fox een kattige opmerking terug gooien, al was hij geen kat, maar toen zag hij de blik die mama op hem richtte, alsof ze wist wat hij van plan was. Daarom knikte Fox. "Dan gaan we er wat van maken, toch?" vroeg hij en ging de klant voor naar de kamers.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Tafari en Edith

Dankzij zijn kattenogen kon Tafari perfect de omgeving rondom hem zien. Al was dat niet veel meer dan de enkele cellen tegenover hem met daarin schamele lichamen die lagen weg te kwijnen. Hun cel bevatte niet meer dan een beetje stro. Ze waren immers beesten, meer hadden ze niet nodig. Eten kwam soms, maar soms ook niet. De meeste gevangenen overleefde door het vangen van ratten, muizen en kakkerlakken. Al waren ook deze schaars. Zelfs zij verkozen een andere woonplaats dan deze gevangenis.
Fel licht verblindde hem. Een bewaker wandelde door de gang met aan zijn zijde een jonge vrouw. Het was duidelijk dat hij niet wist hoe hij zich in haar buurt moest gedragen. Hij was aangeleerd om beesten te haten en deze haat te tonen. Om ze uit te schelden en als vuil te behandelen. Maar deze vrouw kwam uit een rijke, invloedrijke familie. Moest hij op haar spuwen of netjes de deur voor haar openhouden? Om hem nog wat extra te verwarren toonde ze haar dierlijke kenmerken niet zodat haar menselijkheid domineerde.
"Hier is het." zei de bewaker en opende Tafari's cel.
"Wel dat werd tijd" zei de leeuwenjongen terwijl hij zichzelf uitstrekte. "Edith hoelang is het geleden een jaar, het lijken wel eeuwen. De tijd gaat zo traag hier."
"Jij kunt beter je mond houden. Ik snap niet waarom Mama het in haar hoofd heeft gehaald je borgsom te betalen. Weet je wat ons dat gekost heeft. Jij hebt een enorme schuld terug te betalen. En denk maar niet dat je gewoon terug op nummer één staat en al je leuke extraatjes terugkrijgt. Nee, je begint helemaal onderaan op de bodem is dat begrijpen. Als het aan mij had gelegen was je trouwens nooit vrijgekomen. Hier trek dit aan." Ze gooide hem een zwarte broek en een los wit hemd toe.
"Edith wat heb ik je toch gemist. Wanneer je een tijd in de zoo zit besef je pas hoe goed je het daarvoor had. Wil je je alsjeblieft omdraaien. Om me naakt te zien moet je betalen schat."
Edith antwoordde door geërgerd te zuchtten en met haar ogen te rollen, maar draaide zich toch om. Tafari was daarbinnen elk gevoel van tijdsbesef verloren. Hij was dus best verbaasd om te zien dat het nacht was. Hij was er zeker van geweest dat het ergens in de middag moest zijn. Edith stak haar hand uit in de hoop een taxi te doen stoppen. "Kun je jezelf niet wat menselijker maken?" Er zou nooit iemand stoppen wanneer Tafari in zijn dierlijke gedaante bleef.
"Het spijt me schat. Het is een tijd geleden en ik ben meer aan deze vorm gewend. Dus ik denk dat wij een gezellige wandeling gaan maken. Dan kun je me vertellen over alles wat er gebeurt is met het Fabulon."
Edith had absoluut geen zin in deze wandeling. De hele tijd werden ze vreemd aangestaard, hier en daar werden dingen gefluisterd. Ze was opgelucht toen ze eindelijk bij the Fabulon aankwam. "Zo voor de rest van de nacht sta jij achter de bar. En nee je mag niet zingen of dansen of met klanten meegaan. Het enige wat je mag doen is drankjes serveren."
"Maar ik zou zoveel meer verdienen moest ik al die dingen wel mogen." zei Tafari met een pruillip. "Wel dan had je maar niet bij het verzet moeten gaan. De tijd staat niet stil leeuwtje. Anderen hebben je plaats in genomen, dus stop met grienen en wees blij dat je drankjes mag uitschenken." Haar ogen gingen van blauw naar wit en haar hoorns kwam tevoorschijn. Zonder hier verder nog een woord aan vuil te maken wandelde ze het bordeel binnen.
Tafari stond achter de bar en keek naar het podium. 'Sinds wanneer mochten hier mensen werken?' vroeg hij zich af doelend op het meisje met de wondermooie stem. Ook de kattenjongen was nieuw en hij zag nog net een vossenstaart op de trap naar boven verdwijnen. 'Er was hier duidelijk het één en ander verandert' dacht hij terwijl hij een cocktail mixte.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Wanneer de werkdag over was en Sem eindelijk kon denken dat hij rust had, begaf hij zich normaliter bij zijn favoriete bar. Als je op achtentwintigjarige leeftijd al vier jaar advocaat was, kon je deze vorm van amusement en ontspanning zeker gebruiken na werktijd. Zijn werkdagen duurden vaak langer dan gemiddeld. Niet de standaard "negen tot vijf" mentaliteit. De werkdag begon vaak al wanneer hij zijn ogen opende. Dat betekende dat zijn brein op volle toeren begon te draaien, dat hij na begon te denken over alle lopende zaken en dat zijn bloeddruk en stressgehalte direct stegen. Het vak op zichzelf nam al veel last met zich mee, hoewel Sem niet kon liegen over het feit dat het zijn grootste passie was. Wellicht het enige ding in zijn leven wat geslaagd was. De rest was allemaal tragisch in de soep gelopen en over deze gebeurtenissen werd door Sem dan ook weinig gesproken.
Als de excentrieke persoon die hij was, moest hij zich begeven in de bar die alles behalve gewoon was. Het stereotype mens werd daar niet gezien. Wel mensen zoals Sem die blij zouden kunnen worden van rust, de juiste vorm entertainment, drankjes en af en toe lekkere borrelhapjes. Toch kwam Sem er vrijwel enkel voor de drank. Het was voor hem een soort beloning na een lange werkdag van soms wel meer dan twaalf uur. Of je hem door deze feiten alcoholist kon noemen was tevens ook een feit. Een persoon kon namelijk als alcoholist gezien worden wanneer het nuttigen van drank een gewoonte was. Voor Sem was het een gewoonte om dagelijks deze specifieke bar te bezoeken. Het was dan ook niet verwonderlijk dat vrijwel iedereen hem kende bij de bar: een vaste klant als hij die geld genoeg had om rijkelijk te kunnen "strooien" met fooien.

De zwarte Mercedes reed de parkeerplaats van de bar op. Haar banden kraakte door wat kleine steentjes op het pad. Sem drukte rustig de rem in en de auto kwam tot stilstand in één van de lege parkeervakken. Er was plaats genoeg. De bar was zojuist geopend en enkel de echte vaste klanten waren al aan komen waaien. Sierlijk, maar toch gehaast, duwde de jonge advocaat het portier van zijn auto open. Met zijn hand reikte hij naar de bovenkant van de deur en hees hij zichzelf met wat kracht uit de auto. Zijn pantalon zakte omlaag en sloot perfect aan op zijn nette veterschoenen. De knoop van zijn colbert werd met één hand gesloten en zijn lange zwarte jas was niet gesloten. De bordeauxrode sjaal die hij aan had, bungelde losjes om zijn schouder heen.
Sem stak zijn hand uit zijn mouw om goed zicht te hebben op zijn horloge. Een goudkleurige splinternieuwe Rolex die hij slechts een paar dagen in bezit had. De Rolex had een donkerbruin leren bandje, goud omhulsel, gouden wijzers, wit uurwerk en zwarte cijfers om aan te duiden hoe laat het precies was. Het horloge straalde in feiten al rijkdom uit, maar de rest van zijn outfit maakte dit compleet.

Zijn nette veterschoenen tikten onder hem op de weg richting de deur van de bar. Deze deur werd door de jongeman opgeduwd en hij stapte naar binnen. Eén hand in de zak van zijn pantalon, de ander losjes langs zijn lichaam. 'Goedenavond allemaal,' zei hij nonchalant met een klein knikje voordat hij richting de bar liep om daar een glas whisky zonder ijs te bestellen. Het ontspannen kon beginnen: Sem was aangekomen op plaats van bestemming.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Zu

Ergens was de kater wel blij dat zijn pauze was aangebroken. Zelfs de kat kon niet non-stop door, wat wel te begrijpen was. Het was een nogal vermoeiende baan immers, maar wel eentje die hij met veel plezier en zonder te klagen uitvoerde. De kater was in een korte tijd ontzettend populair geworden, wat vooral te danken was aan zijn lieve gespin, aanpassingsvermogen en lustige ogen.
Maar nu, na zijn zoveelste douche, wilde zelfs hij even relaxen. Hij had zijn simpele kleding weer aan; hij had geen uitdagende kleding nodig. Juist deze simpelheid stond hem goed. Maar zijn shirt met lage V-hals liet wel heel duidelijk de nieuwe bijt afdrukken in zijn nek zien. De laatste klant had tot bloedens toe doorgebeten. Zu had het op het moment zelf niet zozeer erg gevonden; hij was er juist meer opgewonden van geraakt. Maar nu hij richting de bar liep om even een glaasje water te halen, brandde het in zijn nek. Hij haalde een hand door zijn wilde haren, een vermoeide zucht verliet zijn mond, terwijl hij tegen de bar aan leunde, en daar opeens een nieuw persoon zag staan. Zu, die van nature eigenlijk een heel nieuwsgierig en aardig persoon was, besloot daarom maar even vriendelijk te zijn en deze leeuw te begroeten. Het was immers een mede katachtige, right?
'Yo, heb je een glaasje water voor me? Of melk.' Vroeg Zu hem, ondanks dat Zu die avond eigenlijk al weer genoeg witte substanties binnen had gekregen. De kat had een goede neus, en kon het zo ruiken of zijn klant wel of niet clean was, en daarom liet hij sommige klanten wel eens ongehinderd hun gang gaan, zonder van dat stinkende rubber er tussen. Maar dat waren uitzonderingen, vaste klanten die geen rare ziektes hadden. Hoewel hij ook wel de neiging had om iets meer onderdanig te zijn bij de mensen die kattenkruid voor hem meenamen. Iemand had het eens als grap meegenomen, waar zodra bekend was geraakt dat Zu daar heel gevoelig voor was, werd het vaker meegenomen en begon Zu zich gewoon bijna als een junkie te voelen.

Valia

Haar stem leek niet vermoeid te raken, en haar zoete klanken bleven maar doorstromen. Sommige nummers hadden een gemene tekst, duister, geheimzinnig, maar dat leek haast niemand op te vallen. Man, ze had vader Jacob kunnen zingen en mensen zouden alsnog geboeid naar haar luisteren.
Maar Valia wist wat de mensen wilden, en wat Mama het liefste had, en ze wist ook dat ze niet super lang meer kon wachten met het bepaalde nummer, waar een bepaalde 'dans' bij hoorde.
Uiteindelijk stak ze haar hand op, haar wijs en middelvinger in de lucht. Het teken dat ze het nummer zou gaan zingen.

'Mama told me not to waste my life. She said; spread your wings my little butterfly. Don't let what they say keep you up at night. And if they give you shhhh...Then they can walk on by.' Valia glimlachte lief terwijl ze het zong, maar ze had die glinstering in haar ogen.
'My feet, feet can't touch the ground, and I can't hear a sound. But you just keep on running up your mouth yeah. Walk, walk on over there 'Cause I'm too fly to care, oh yeah. Your words don't mean a thing; I'm not listening. Keep talking, all I know is...' Valia knipoogde even naar Mama,
'Mama told me not to waste my life. She said; spread your wings my little butterfly. Don't let what they say keep you up at night.And they can't detain you... 'Cause wings are made to fly..'
Bij het laatste woord liet ze opeens haar vleugels zien, prachtige, grote, bruine vleugels die zich achter haar verspreiden. De lampen schenen er perfect op, een paar veren vielen naar beneden toen ze haar vleugels showde en er een rondje draaide.
'And we don't let nobody bring us down. No matter what you say – it won't hurt me. Don't matter if I fall from the sky, these wings are made to fly...'

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Door dit gedoe kwamen oude herinneringen bij Fox boven. Herinneringen die Fox liever zou vergeten. Herinneringen aan zijn overleden zus. Een jong meisje van toen die tijd 14 jaar oud. Eigenlijk waren ze een tweeling, maar zij was 10 minuten ouder dan Fox. Nog steeds zat Fox heel erg met haar dood, twee dagen voor hun 15e verjaardag werd haar levenloze lichaam gevonden, in een half afgebrand schuurtje.
Wat er was gebeurt? Fox en zijn zusje Cynthia zaten niet bij elkaar op school. Ze wilden een eigen leven en eigen vriendengroepjes maken, maar waren bang dat ze het voor elkaar zouden verpesten. Op een dag kwam Fox thuis, terwijl zijn zusje allang thuis had moeten zijn. Ze was er niet en het leek er ook niet op dat ze thuis was geweest. Normaal appte Cynthia wel, als ze niet thuis kwam. Dit keer had hij niets gehoord. Hoewel Fox het niet vertrouwde, ging hij er in eerst instantie van uit dat haar batterij een keertje leeg was. Ze laadde hem altijd in de nacht op, maar ze kon het toch vergeten zijn?
Niet dus. De uren verstreken. Uren werden dagen, dagen werden weken. De politie zocht haar overal. Nooit gaf ze antwoord op Fox zijn telefoontjes, terwijl de telefoon wel overging.
Op een dag, toen zijn zusje drie weken verdwenen was, voelde hij een leeg gevoel. Zijn zusje en hij hadden altijd een hechte band gehad. Als ze pijn had, voelde hij het ook. Niet echt in pijn, maar een ander onbeschrijflijk gevoel. Een gevoel dat hij vaak die drie weken had gehad. Toch was dit gevoel anders. Geen pijn, geen vrede. Echt totale leegte. Hunter had al door dat er iets helemaal niet klopte en dat werd de volgende dag bevestigd. Toen de brandweer voor een brand uitrukte en haar lichaam vonden. Niet gestorven door de brand, maar doordat de nek was doorgesneden.
Na onderzoek bleek dat ze een dag dood was, zoals Hunter had gevoeld, maar niet alleen. Er werd vermoed dat ze ten prooi gevallen was aan een loverboy, maar niet mee wilde werken. De dader was tot op heden nog niet gevonden, maar wat er met Cynthia gebeurde, was wel een van de redenen waarom Fox zo moeilijk deed, sinds hij hier werkte. Hij had dan ook een schurft hekel aan zijn tamme plekje.
Fox werd uit zijn dagelijkse gedachten gewekt, door de jongen die hij naar een kamer had gebracht en hem begon uit te kleden. Even beet Fox op zijn lip, maar pakte toen de hand van de jongen vast. Voorzichtig deed hij een stap opzij en kleedde zich toen zelf uit.

Vanessa
De liedjes die het meisje zong, waren best gaaf eigenlijk. Ze had een prachtige stem, waardoor het niet uitmaakte wat ze zong. Iedereen hing aan haar lippen, maar het viel Vanessa wel op dat het meisje behoorlijk normaal was, vergeleken met de rest van het personeel. Alle personeelsleden waren mutanten, zoals die jongens luidop hadden gezegd. Sommigen hadden staarten, zoals de jongens bij het podium, waarvan 1 op het podium stond te dansen tot een klant hem mee nam. De andere bleef een beetje stijfjes bij het podium staan, maar liep toen met een andere jongen backstage.
Vanessa vroeg zich af, waarom het meisje zo menselijk was. Ze had geruchten gehoord dat iedereen hier wel een mutant was, op zijn of haar eigen manier. Toch konden mutanten ook hun uiterlijke kenmerken verbergen, dus misschien was ze dat wel aan het doen. Vanessa wist het niet, maar wist wel dat ze er snel achter kon komen.
Even keek Vanessa op, toen een wat oudere man haar een drankje aanbood, maar schudde haar hoofd. "Nee dank u, ik hoef niets" zei Vanessa. Ze was veel gewend, maar er niet van gediend dat ze een drankje van een vreemde kreeg. Vanessa wist veel over de sluipmoordenaar: Vergif. Er waren zoveel soorten vergif en drugs. Die je kon ruiken en proeven, maar er waren er ook die je niet kon ruiken of proeven. Die je niet opmerkte, of die juist heel lekker waren, zodat je niet door had dat je vergiftigd werd. De man leek teleurgesteld en greep haar ruw bij haar schouder vast. "Drink het" siste hij, maar Vanessa keek kalm. "Ik ben geen hond" zei ze met een glimlach en pakte de pols van de man vast, waarna ze de hand ruw losrukte, hoewel het voor omstanders zou lijken alsof ze voorzichtig was. "Bedankt voor het aanbod" zei Vanessa en liep rustig naar het podium toe, om de zangeres wat beter te bestuderen. Precies op dat moment verschenen er prachtige bruine vleugels. Dat was dus haar muttatie

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Tafari

"Tafari je bent terug." een vrouw van middelbare leeftijd wurmde zich door de menigte. Hij was enorm slecht in het onthouden van namen, zeker die van zijn klanten. Vandaar dat hij meestal gebruik maakte van koosnaampjes. "Waar was je? Ik heb achter je gevraagd, maar iedereen deed enorm vaag of je vertrek. Oh nee wat is er met je gezicht gebeurd." Ongevraagd nam ze zijn hoofd in haar handen en streek voorzichtig over het litteken aan zijn linkeroog. Tafari hield er niet van wanneer mensen dingen zonder zijn toestemming deden. Ook in de slaapkamer nam hij meestal een dominante rol aan. Hij was geen onderdanige huiskat, maar de koning van de dieren. Hij nam haar handen in de zijne en drukte er een kus op. "Maak je geen zorgen om mij darling. Ik ben terug, dat is toch het belangrijkste? Al is het jammer dat we mijn terugkeer niet kunnen vieren." Hij draaide een van haar haarlokken rond zijn vinger. "De komende tijd mag ik enkel barwerk doen. Al zal ik ervoor zorgen dat we snel wat meer privacy krijgen." Hij fluisterde de laatste zin in haar oren en kon het niet laten er een zacht binnensmonds gegrom aan toe te voegen.
"Ik kijk er enorm naar." antwoordde ze en verdween daarna terug in de menigte. Op dat moment kwam de kattenjongen naar hem toe. "Dit is werkelijk de eerste keer dat iemand om melk vraagt. Wel als je room wilt kan ik je een blowjob geven." Hiermee bedoelde hij natuurlijk de cocktail. "Al heb je deze avond misschien al genoeg alcoholische drankjes aangeboden gekregen?" Hij schonk hem een glas water in met een beetje citroen en ijsblokjes. Hij had de neiging in dit glas te spuwen. Noem het territoriaal gedrag, maar Tafari vond het niet zo leuk dat zijn plaats aan de top was doorgegeven aan een huiskat. Al liet hij hier niets van merken. Wou hij zelf hogerop raken dan kon hij beter niet tegen de haren van Mama's nieuwe lievelingetjes instrijken. Hij keek terug naar het zingende meisje. Dit was dus haar grote finale. Slim van haar om haar mutatie op die manier te gebruiken.

Edith
"Hij is terug." zei Edith tegen Mama die vanop een balkon de zaal in de gaten hield. "Heeft hij zijn lesje geleerd?" vroeg de vrouw.
"Daar heb ik zo mijn twijfels over."
"Hij zal de rest van zijn leven met de gevolgen van zijn roekeloze daden moeten leven." zei ze doelend op zijn littekens. "Hopelijk doet hem het niet in waarde dalen."
"Mama, het is vijf uur. Valia is bijna klaar. Heeft u zin om af te sluiten?"
De vrouw knikte en verplaatste zich naar het podium. Het was traditie dat Mama wanneer ze daar zin in had de nacht afsloot. Vroeger had ze immers zelf opgetreden en gewerkt in het fabulon.
"Dames en heren. Hopelijk hebben wij jullie ook deze nacht weer kunnen vermaken. Maar jammer genoeg komt aan alle leuke dingen een einde. Al hoop ik jullie terug te zien en eindigen we met een laatste ons allen bekend nummer."
Het orkest begon te spelen en Mama zette in. 'When you're good to mama' was zo wat het lijflied van hun zaak en klanten die vaker kwamen zongen het meestal gewoon mee.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Zu & Valia

Nu er weer een nacht van zwaar en uitputtend werk op zat, kon iedereen een beetje relaxen. Hoewel, er was altijd genoeg te doen. Opruimen, oefenen... eigenlijk hield het werk nooit op. Dit waren wel de momenten waar sommigen even wat rust konden pakken, even snel een dutje doen en dat soort zaken. Het was natuurlijk wel belangrijk dat ze de volgende nacht weer genoeg energie zouden hebben om goed hun werk te kunnen.
Valia had het grote geluk van haar mutatie; haar stem raakte nauwelijks vermoeid. Ze kon dagen achter elkaar zingen en nog zou haar stem het niet begeven. Momenteel zat de nachtegaal op een nogal ironisch plekje; in de grote kooi die van het plafond hing voor bepaalde acts. Haar benen hingen over de rand en haar vleugels waren opgevouwen tegen haar rug, terwijl ze een glas water dronk en naar beneden keek. Ze deed puur het zingen, behalve als ze zelf ergens anders zin in had, een bepaalde afspraak die ze met Mama had. Valia's stem was erg populair, en hoewel ze verder niets spannends deed en puur een entertainer was op het podium, waren er ook nog wel eens mensen die er gewoon naar het Fabulon kwamen om wat te drinken en te luisteren naar de muziek. De jonge dame vertikte het echter om nu naar beneden te komen, tenminste tot er was opgeruimd, uit angst om vies te worden. De kooi waar ze in zat had ze even goed schoongemaakt met desinfecterende spray en andere schoonmaak producten. Momenteel zou ze gewoon even rust nemen, waarna ze weer zou gaan oefenen met het orkest. Ze wilde wat nieuwe nummers aan het repertoire toevoegen, en wilde kijken of ze misschien wat andere werknemers kon betrekken, om hun populariteit te verhogen.
Onder haar liep een specifiek individu, zijn staart zwiepend terwijl hij even een gaap moest onderdrukken. Het was voor Zu wel een goede nacht geweest, maar hij kon nog steeds het effect van de laatste klant voelen; de goddelijkheid genaamd kattenkruid. Hij spinde zacht en tevreden, onderweg naar een plekje om even te dutten. Misschien een vensterbank, of ergens waar de zon op scheen. Al moest hij op de grond slapen, als er maar wat warmte was.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Tafari en Edith

Vroeger zou hij nu lekker hebben uitgeslapen. Om dan te genieten van een heerlijk warm bad. Nu stond hij de vloer te dweilen. Zo voelde het dus om onderaan de populariteitslijst te staan. Boven hem zat het vogelmeisje in een kooi. De kattenjongen wandelde voorbij, rook hij naar wiet of verbeelde de leeuw zicht dat? Nee, het rook anders, wel kruidig, maar niet wietkruidig.
"Tafari je wordt op kantoor gevraagd." Edith wandelde voorbij. Ze keerde in de dag altijd terug naar haar eigen huis. Veel van de artiesten woonden in het Fabulon. Edith wou nog geloven dat ze niet van Mama afhankelijk was, dat er ook nog een andere toekomst voor haar was weggelegd. Niet dat dat werkelijk zo was. Haar hele leven zou ze hier werken en wie weet zou ze het na al die jaren nog leuk gaan vinden ook.
"Zo Tafari, ik heb nog niet de kans gehad je officieel te verwelkomen."
"Het is fijn terug te zijn Mama" zei hij en drukte en kuste haar vluchtig op beide wangen.
"Ga toch zitten. Hoe was je eerste werkdag?"
"Wel, het was niet echt wat ik had verwacht. Ik zie me eerder op het podium als u begrijpt wat ik bedoel en niet achter de bar."
"Maar Tafari dat weet ik toch lieverd. Er is een reden dat ik je achter de bar heb geplaatst. Denk je echt dat je er zomaar vandoor kunt gaan? Je hebt me werkelijk een mes in de rug gestoken en verwacht dat je daar ongestraft vanaf kunt komen? Ik weet zelf ook wel dat je meer opbrengt op het podium, maar jou gevangenisstraf is nog lang niet over? Ik vraag me af wat vind je het ergst? In een cel zitten of toekijken hoe anderen je plaats hebben ingenomen?" Tafari klemde zijn tanden op elkaar. Hij gaf haar geen antwoord, stond op en wou terug aan het werk gaan.
"Oh schat, zou je zo lief willen zijn te helpen met de trainingen. Ik ben er zeker van dat je gisteren onze nachtegaal hebt horen zingen. Het is jammer dat ze niet meer doet dan dat. Ik heb al verschillende boden gekregen, maar het was zo al moeilijk genoeg haar voor me te laten werken. Maar moest er iemand zijn die haar zo ver kreeg onder de lakens te duiken met onze klanten, wel dan zou ik die persoon zeer dankbaar zijn." Tafari wist wat hem te doen stond.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
De klant die Hunter daarnet wilde uitkleden, was ook meteen Hunter zijn laatste klant, iets waar hij erg blij om was. Zodra de jongen de rood verlichtte kamer had verlaten, sprong Hunter dan ook meteen op. Snel liep hij naar de douches, voor een tweede douche die avond. Op het moment had hij nog geen idee dat het zijn laatste klant was. Het was nog maar 4 uur in de nacht. De klanten hadden nog alle tijd om hem te wensen.
Dat was ook de reden dat Hunter wat langer over zijn douche deed, dan Mama eigenlijk toestond. Het was echter zijn manier van ontspannen en Hunter had al twee klanten gehad en was de hele tijd verder beschikbaar geweest. Zijn klanten waren meer dan tevreden. Ze waren zijn koppigheid gewend en kikten daarop. Zeker als ze hem vervolgens mochten temmen via zijn staart, iets waar hij graag wat aan wilde doen.
Om 4.30 uur stond Hunter weer bij het podium. Te luisteren naar de zoete klanken van de nachtegaal, die haar laatste nummer ingezet had. De vleugels van de nachtegaal kwamen tevoorschijn. Hunter wist maar al te goed dat mama hiernaar aan de beurt zou zijn, als ze het tenminste wilde en dat wilde mama heel graag. Een aantal klanten leken het jammer te vinden dat de nacht bijna voorbij was. Ze wilden vast nog een rondje met een van de werknemers. Toch was Hunter blij dat het voorbij was. Voor hem was het een best rustig nachtje. Twee klanten. Veel beter dan zijn eerste dag. Ondanks zijn koppigheid en zonder zijn zwakte had Hunter die dag 6 klanten gehad. 6 klanten op de eerste dag! Dat ging Hunter toch wel een beetje te ver. Hij was blij dat het nu wat minder was. Hoewel hij zich ook wat gekwetst voelde. Ze kenden zijn zwakheid, was hij niet meer interessant genoeg? Oké, nu klonk het alsof Hunter dit wilde, al was het voor een groot deel niet zo. Ongeveer 70% van hem wilde dit niet, maar die andere 30%? Die wilde het best graag. Vooral sommige klanten vond Hunter geweldig. Niet allemaal, maar een aantal.
Na een tijdje was de avond afgelopen en begon het schoonmaakwerk. Hunter was niet echt het type van de schoonmaak. Hij hielp wel even mee, maar niet heel lang. Meestal maakte hij even een paar tafeltjes schoon of zoog hij het podium, en stopte hij toen. Vandaag maakte hij een aantal tafeltjes schoon. De tafeltjes het dichtst bij het podium. Een andere jongen pakte ook een schoonmaakdoekje. De jongen was er net een week en Hunter had totaal geen idee wat hij moest voorstellen. Het was niet zo duidelijk als sommigen hier. Niet zo duidelijk als bij Zu, die een kater was, of Valia, die een nachtegaal was. Hij was gewoon vreemd. Het ene moment dacht Hunter iets anders dan het andere moment.
Terwijl hij aan het schoonmaken was, liet Hunter zijn staart en oortjes verdwijnen. Meteen zag hij er een stuk menselijker uit. Toen hij een aantal tafeltjes had schoongemaakt, liep hij naar de bar voor een glaasje water en nam daar een grote slok van, terwijl zijn blik naar de nachtegaal in haar kooitje ging.

Vanessa luisterde stil naar de klanken van de jonge nachtegaal en de wat oudere vrouw. Vanessa vermoedde dat de oudere vrouw die mama's was. De eigenaresse van deze tent. Toch was Vanessa blij dat de zaak ging sluiten. Dit was niet echt iets voor haar. Als een van de eerste ging ze daarom ook weer weg. Dat mannen dachten dat ze haar konden nemen, terwijl ze hier niet eens werkte. Het idee verafschuwde haar en niet zo'n beetje ook.
Haar hoge hakken tikten tegen de stoep, toen er een stem klonk. "Hey, jongedame, wacht even" klonk een mannenstem en voor ze het wist werd ze tegen de muur geduwd. Een paar handen gingen over haar borst. Een man van middelbare leeftijd begon haar ruw te zoeken. Blijkbaar had hij niet genoeg aandacht gekregen van de werknemers en probeerde hij het nu uit op het zwakkere geslacht, waarvan hij hoopte dat diegene nog dronkender was dan hij zelf. Helaas had hij het bij het verkeerde eind als het om Vanessa ging. Een kille blik verscheen in haar ogen ze balde haar handen tot vuisten. Voor de man doorhad wat er gebeurde had ze hem kei hard in zijn gezicht geslagen. "Zo zo, een meisje met pit. Toch kun je het maar beter over je heen laten komen meisje. Je wilt me echt niet kwaad hebben" zei de man grijnzend en pakte iets scherps uit zijn zak. Zo in het donker kon Vanessa niet zien wat het was, maar het maakte haar ook niet uit. De man had haar bedreigd en wilde haar verkrachten. Dat ging Vanessa iets te ver. "Mij kunt u beter ook niet kwaad maken. Ik ben namelijk de dochter van huurmoordenaar Jason Shadows" zei ze met een grijns en de man keek geschrokken op. "Dat kan niet. Hij heeft geen dochter" zei de man en snel pakte Vanessa de pols van de man vast en ramde hem ruw tegen de deur. "Die heeft hij wel en ik ga jou eens even wat manieren leren. Een onschuldig meisje zomaar tegen een muur duwen en haar willen verkrachten? Smeek maar liever om je leven" siste Vanessa en gaf de man een harde trap in zijn gezicht. Bloed stroomde uit zijn neus op de grond, tranen stonden in zijn ogen, maar Vanessa ging door. Net zolang tot hij op het randje van bewusteloosheid verkeerde. "Vanaf nu blijf je van meisjes op de straat af, begrepen?" siste ze en pakte de portemonnee van de man uit zijn zak. Rustig pakte ze er € 2000,- euro uit. Die man had wel veel geld in zijn portemonnee. "Bedankt voor het zakgeld he? Ow en dit blijft tussen ons. anders geef ik je aan voor verkrachting" zei Vanessa en stopte het geld in haar zak, waarna ze rustig de straat uit liep

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld