TaylorSwift333 schreef:
Naam: Esti Damenia Carolis
Leeftijd: 18 jaar
soort: Mens
Werk: Dienstmeisje (ze begint er pas mee)
innerlijk: Esti is een meisje dat niet snel bang is en haar mening durft te zeggen. Ze houdt er niet van om onder te doen voor anderen en zeker niet van gebruikt te worden. Haar moeder , vader en zus waren gedood door de bewakers van de vampiers en werd meegenomen.

Uiterlijk :

Esti:
Met een zucht deed ik de witte schort aan die ze aan mij gaven en die om mijn middel hoorde te zitten. Ik had een zwarte jurk aan voor de rest. Het was erg simpel, wat wel normaal was voor het werk dat we doen. Het was dat mijn ouders dood waren gegaan en de vampiers me hadden gevonden voor ik was kunnen ontsnappen dat ik hier nu stond. Blijkbaar was 1 van de dienstmeiden dood gegaan. Niet moeilijk door die stelletje bloedzuigers die denken dat ze alles zijn. Een ander dienstmeisje met rode haren stak mijn haar op en ik merkte ook dat het eerste paar knoopjes aan de jurk los zaten, die kon ik dus niet meer dicht doen. Het was vast al een oudere jurk maar omdat alles snel had moeten gaan hadden ze nog geen tijd gehad voor een nieuwe te halen. In de spiegel zag ik twee puntjes in haar nek maar het verbaasde me dan ook niet. "Onthou. Je werkt nu voor de prins. Gedraag je en dan komt alles goed." zei ze toen we klaar waren en met een zucht knikte ik. "Nu moet je het ontbijt van de prins gaan brengen en zijn bed opmaken als hij weg gaat." zei ze dan en ik knikte even maar eigenlijk boeide het me niet veel. Ze duwde een beker ( het kon zo uit de middeleeuwen komen, wauw wat een smaak) en een kan met bloed, van wie het kwam boeide me niet, alleen kon hij blijkbaar kiezen tussen vers bloed of dit bloed en ik maakte me nu uit de voeten. Ik wist zeker dat als ik ooit de kans zag om te ontsnappen ik dat ook zou doen. Ik vertrok de trappen op en ging dan naar de kamer van de prins. Ik had hem nog nooit gezien en liever had ik het ook zo gehouden. Maar het was nu niet anders. Ik gaf een zacht klopje op zijn deur. "Prins, ik ben hier met uw ontbijt." zei ik dan beleefd en een fake glimlach die hij toch niet kon zien aangezien de deur nog dicht was.Â
Naam: Esti Damenia Carolis
Leeftijd: 18 jaar
soort: Mens
Werk: Dienstmeisje (ze begint er pas mee)
innerlijk: Esti is een meisje dat niet snel bang is en haar mening durft te zeggen. Ze houdt er niet van om onder te doen voor anderen en zeker niet van gebruikt te worden. Haar moeder , vader en zus waren gedood door de bewakers van de vampiers en werd meegenomen.

Uiterlijk :
Esti:
Met een zucht deed ik de witte schort aan die ze aan mij gaven en die om mijn middel hoorde te zitten. Ik had een zwarte jurk aan voor de rest. Het was erg simpel, wat wel normaal was voor het werk dat we doen. Het was dat mijn ouders dood waren gegaan en de vampiers me hadden gevonden voor ik was kunnen ontsnappen dat ik hier nu stond. Blijkbaar was 1 van de dienstmeiden dood gegaan. Niet moeilijk door die stelletje bloedzuigers die denken dat ze alles zijn. Een ander dienstmeisje met rode haren stak mijn haar op en ik merkte ook dat het eerste paar knoopjes aan de jurk los zaten, die kon ik dus niet meer dicht doen. Het was vast al een oudere jurk maar omdat alles snel had moeten gaan hadden ze nog geen tijd gehad voor een nieuwe te halen. In de spiegel zag ik twee puntjes in haar nek maar het verbaasde me dan ook niet. "Onthou. Je werkt nu voor de prins. Gedraag je en dan komt alles goed." zei ze toen we klaar waren en met een zucht knikte ik. "Nu moet je het ontbijt van de prins gaan brengen en zijn bed opmaken als hij weg gaat." zei ze dan en ik knikte even maar eigenlijk boeide het me niet veel. Ze duwde een beker ( het kon zo uit de middeleeuwen komen, wauw wat een smaak) en een kan met bloed, van wie het kwam boeide me niet, alleen kon hij blijkbaar kiezen tussen vers bloed of dit bloed en ik maakte me nu uit de voeten. Ik wist zeker dat als ik ooit de kans zag om te ontsnappen ik dat ook zou doen. Ik vertrok de trappen op en ging dan naar de kamer van de prins. Ik had hem nog nooit gezien en liever had ik het ook zo gehouden. Maar het was nu niet anders. Ik gaf een zacht klopje op zijn deur. "Prins, ik ben hier met uw ontbijt." zei ik dan beleefd en een fake glimlach die hij toch niet kon zien aangezien de deur nog dicht was.Â



0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 


17