Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG) Sillage (Schrijftopic)

Vivid
Landelijke ster

Vivid schreef:
HIER ALLEEN SCHRIJVEN. KLETSEN DOEN WE OP HET KLETSTOPIC.

Sillage; the scent that lingers in air. The trail left in water. The impression made in space after something or someone has been and gone; the trace of someone's perfume.

----

Misschien was het beter geweest als ze de zes jonge, koninklijke afstammelingen gewoon van kant hadden gemaakt. De zes koninkrijken werden overlopen, overgenomen, en de corrupte adel werd van hun troon gestoten. Koningen en koninginnen werden onthoofd of opgesloten, en hun kinderen werden gevangen genomen. Het volk nam over, en heel even leek het alsof de zes landen weer opgebouwd konden worden. Alsof al het lijden kon worden verzacht door een nieuwe start, het begin van de nieuwe wereld.
Maar er was te veel leed, en het volk nam de hand waar ze enkel een vinger kregen aangeboden. Ze waren nog steeds niet tevreden, en riepen voor de dood van de kinderen.
Een gedeelte van het volk vond dit oneerlijk; de kinderen hadden toch helemaal niets te maken gehad met de corruptie van hun ouders? Landen en volken werden verwoed in een nieuwe oorlog, eentje over gerechtigheid en het leven van zes kinderen.
Misschien was het beter geweest als ze de zes jonge, koninklijke afstammelingen gewoon van kant hadden gemaakt. Want dan was dit verhaal nooit nodig geweest, en hadden veel mensen nog gewoon geleefd.
De zes bleven leven. Ze werden verstopt en uiteindelijk werd er een keuze gemaakt, en een krachtige magiër werd erbij geroepen. Hij nam hun herinneringen weg, gaf hun nieuwe namen en liet een leeg gat achter waar ooit een jeugd had gezeten. Ook de tijd die de zes samen hadden doorgebracht, opgesloten in een gevangenis op de grens van de zes landen, werd weggenomen. Zo konden ze niet per ongeluk verraadden wie ze waren, en hadden ze een kans op een eerlijke toekomst.
En zo werden de zes naar het zevende land gestuurd, waar er vrede en rust was, en alles goed leek te gaan. Een grote school, wat ook meteen een weeshuis was, nam hun in en gaf hun een plek. En daar groeiden ze op, een normaal leven. Sommigen waren meer teruggetrokken en hadden de anderen daarna niet meer ontmoet, anderen waren juist heel uitgaand en maakten veel vrienden.
Sommigen leken nare dromen te hebben, alsof het herinneringen uit een vorig leven waren, nachtmerries gevuld met het geschreeuw van mensen en het geluid van zwaarden. Anderen leken problemen te hebben en ontwikkelden magische krachten.
Elk van de zes kinderen ontwikkelde in zijn of haar eigen manier, en de magiër keek toe en lette op hun vanuit de schaduw, en gaf hun af en toe een duwtje in de goede richting.
En na tien jaar brak er een nieuwe oorlog uit in de zes landen. En dit keer dreigde die oorlog over te slaan naar het zevende land.

Samenvatting:

Er zijn zes koninklijke afstammelingen (hoeveelheid jongens/meisjes maakt niet uit) die op jonge leeftijd (rond de 10) in een oorlog verwikkeld raakten, hun corrupte ouders werden van de troon gestoten en uiteindelijk werden hun herinneringen gewist en kregen ze een nieuwe kans aangeboden. Na 10 jaar, waarbij elk kind op zijn/haar eigen manier ontwikkeld is (hier ben je zelf vrij in) is er weer een oorlog. Sommige van de personages weten misschien weer wat over hun verleden. Willen ze de troon weer? Hebben ze misschien krachten ontwikkeld die ze kunnen gebruiken? Werken ze samen, of willen ze er niets mee te maken hebben? Hoe gaan ze hun nieuwe huis verdedigen, of vluchten ze?
Oh, en de personages hoeven niet per se helemaal menselijk te zijn. Er zijn genoeg verschillende soorten in de wereld.

De zes landen & hun kinderen van koninklijke afkomst.

1. Astargar, land aan de zee. Havens, rivieren en veel water.
Sylvana de Wit (Elisa de Groot)
2. Rymm; land van de zon. Veel droogte en bosbranden.
Scarlet Johnsen (Scarlet Rose)
3. Tarian; land van het ijzer. Veel uitvindingen en technische mensen. Veel ondergronds.
Yona Noa Viden (Sophia Juno Heash)
4. Birhma; land van het ijs. Veel kou en witte landschappen.
Finn Thompson (Eldrian Sanou Caldwyr)
5; Uilya; land van de lucht. Hoge gebouwen, veel wind.
Drew Darkness (Aure Razi Amemos)
6; Wyster; land van de schaduw. Donker en koud, veel corruptie in zowel land als mens.
Jin Brooke (Hythen Ryhael Selenion)

Account verwijderd

schreef:
-Ik typ dit even zodat ik dadelijk niet hoef te zoeken naar een topic yes-

Vivid
Landelijke ster

Vivid schreef:
De zachte, melodieuze klanken van een viool weerklonken door de kleine kamer, en weergalmden waarschijnlijk ook door de andere hallen. Een zacht en fragiel lied, gevuld met melancholie en gevoel. Een heimwee naar een plek waar hij nog nooit was geweest, of die hij zich niet kon herinneren. Een plek waar hij niet meer naartoe kon, of die nooit van hem was geweest. Wat was daar ook al weer het woord voor? Oh ja; hiraeth.
Jin streek de arco, de strijkstok, over de snaren van de viool. De snaren trilden, het geluid ging door de houten klankkast om de klank te versterken en zo ontstond het prachtige geluid, de liefelijke noten en het hartverscheurende lied.
De jonge man zat op zijn bed, kleermakers zit, terwijl de viool tussen schouder en kin geklemd zat. Zijn ogen gesloten, zijn voet bewegend op het ritme van zijn lied, gefronste wenkbrauwen.
Jin bevond zich momenteel in zijn eigen kamer, die gevuld was met muziekinstrumenten, schilderijen, boeken, tekeningen, papier -gevuld met muzieknoten of schetsen- en een bed. Hij had geen behoefte aan kasten of bureaus; hij werkte op zijn bed of op de grond. Dat waren ook de twee plekken waar zijn schone en vieze kleding zich bevond. Veel mensen hadden zijn kamer chaotisch gevonden, en misschien hadden ze ook wel gelijk, maar dit was Jin's speciale plekje. Dit was zijn kamer, zijn veilige plek en zijn koninkrijk. Hier had hij de macht, en hier was zijn woord wet. De jonge man begreep de ironie hier niet van, en zou die ook nog een flinke tijd niet begrijpen, maar hij noemde zichzelf wel eens 'de prins van muziek' voor de grap. De schilderijen waren zelf geschilderd, en waren verborgen voor anderen. Vlammen en duister, niet een mooi plaatje om naar te kijken. Zijn dromen, zijn angsten. En momenteel had hij veel angsten, aangezien hun de dag van te voren verteld was over de opborrelende oorlog; het nieuwe gevaar. Het was niet raar dat deze informatie angst aan zou jagen. De kinderen wisten niet wat er van hun verwacht werd, ze wisten niet hoe lang ze nog veilig zouden zijn, en wat ze eigenlijk moesten doen. Het was duidelijk dat lessen door zouden gaan totdat er meer informatie was, maar Jin betwijfelde of er überhaupt iemand zin had om naar de les te gaan met deze omstandigheden.
Hoe lang geleden was het ook alweer dat hij hier gekomen was? Tien, als hij zich niet vergiste. Hij woonde hier al vanaf zijn twaalfde, en kon zich weinig tot niets herinneren van zijn leven daarvoor. Natuurlijk bracht dit vele -onbeantwoorde- vragen met zich mee, maar Jin was meer het type om zijn angsten en vragen te verwerken in muziek, kunst of literatuur, en zou niet zo snel hardop zijn angsten delen. Hij was teruggehouden, en zijn emoties waren lastig te lezen.
De laatste noot was gespeeld, en Jin opende zijn ogen. De linker een helder blauw, zijn rechter een doordringend groen. Het was waarschijnlijk een grappig gezicht, gezien zijn haren ook een afwijkende kleur hadden. Grijs, wat naar wit toe neeg. Hij uitte een zucht en stond langzaam op, van zijn bed afkruipend, waarna hij zijn viool weer in de speciale koffer deed. Hij rekte zich uit en deed zijn laarzen en handschoenen aan, waarna hij richting de deur liep.
Het was tijd voor het ontbijt in de grote hal.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Yona werd voor het eerst in tijden wakker op een normale manier. Vioolmuziek klonk ook door haar kamer. Het was fijn dat ze geen nachtmerries had die nacht. Ze moest nadenken over het nieuws van de dag ervoor. Er was een oorlog uitgebroken. Blijkbaar was dat tien jaar daarvoor ook al gebeurd. Raar dat ze daar niets van wist. Ze was al haar hele leven in deze school. Ze gaapte nog een keer. Yona zou graag nog een keer omgedraaid hebben, als de tijd niet al zo laat was. Ze ging nog een keer rechtop zitten. Haar hoofd duizelde nog van de slaap, en ze kon niet makkelijk nadenken. Ze had vaker van zulke dingen. Pak hem beet, elke dag. Weer beginnen met het riedeltje wat Yona elke dag dan deed. Ze lag in een bed. Haar bedovertrek was wit, net als de gordijnen helaas. Er kwam zo veel zonlicht binnen. Ze had eigenlijk om donkere moeten vragen. Haar kamer was nu al heel erg licht, terwijl er helemaal niet veel zon was buiten. De vioolmuziek hielp ook niet echt mee. Ze werd een beetje loom ervan, alsof ze niet al moe was! Ze had nu zin in een ijskoud drankje, dat ze op kon drinken. Daar werd ze altijd zo wakker van. Moet ze Finn even vragen of hij haar drankje wilde koelen. Oke, ze raakte afgeleid. Ze gaf haar queeste op om in slaap te vallen en ze ging haar geliefde bed uit. Yona verving haar ondergoed en deed een korset aan. Dat was het enige gevecht dat ze zou hebben die dag. Ze had het wel nodig, want zonder korset flubberde alles en zag het er echt niet uit. Ze mocht dan niet van adel zijn (dacht ze), er netjes uitzien was wel belangrijk. En het zou wel wennen, ooit. Daarna trok ze haar jurk aan. Ze moest zichzelf helemaal uitrekken om bij de kleerhanger te komen. Ze haatte haar lengte. Ze was echt super klein. Ze was vaak een kop kleiner dan de rest. Ze was al achttien en ze was even lang als toen ze twaalf was. Dat was altijd echt super frustrerend. Yona nam dus altijd haar pijl en boog mee. Zo wist iedereen toch dat ze niet met haar moesten messen. Nobody messes with Yona. Ze pakte haar boog en slingerde haar pijlenkoker over haar rug. Ze opende de deur en liep naar de grote hal. Daar stond het ontbijt al klaar. Yona ging zitten aan de dichtstbijzijnde tafel en wachtte tot iedereen was gearriveerd. ondertussen pakte ze een pijlen maakte haar nagels ermee schoon.

Account verwijderd

schreef:
Scarlet: Het was koud in de kamer waar de eenentwintig jarige Scarletzat een boek aan het lezen was. De kou kwam van buiten, aangezien haar raam los
stond om frisse lucht binnen te laten. Het boek ging over vroeger , over de tijd
waar er nog geen zorgen waren, geen wapens om mensen mee te verwonden. Ze had
gister het nieuws te horen gekregen, er zou oorlog aan het opborrelen zijn. Met
dit in haar achterhoofd was Scarlet best wel angstig. Wat zou ze doen als er
hier echt oorlog uitbrak? Zou ze mee vechten? Of juist wegrennen? Scarlet zelf
wist het niet, ze had gemixte gevoelens over de oorlog die eraan zat te komen.
Veel wist ze er niet van, er was zoveel oorlog om zoveel verschillende redenen.
De een voert oorlog om een land over te nemen, de een omdat ze er niet mee eens
zijn over hoe alles er geregeld word en ga zo maar door! Het verbaasde haar
over hoeveel oorlog er eigenlijk wel niet was. Scarlet zuchtte en sloeg haar
boek na er een papiertje tussen gelegd hebben met een knal dicht. Haar maag
rammelde, misschien was het tijd voor ontbijt? Zuchtend stond ze op van de stoel
waar ze nu al uren lang op had gezeten en verwisselde snel haar kleding van een
korte broek met een simpel shirtje naar iets wat meer geschikt was. Even bekeek
Scarlet haarzelf in de spiegel, zag ze er oké uit? Zat haar haar goed? Ze keek
even naar beneden.. Was ze weer aangekomen? Deze vragen spookte door haar hoofd
tot ze haar hoofd schudde. Scarlet was een best stil en bescheiden meisje als
je haar als eerst leert kennen. Maar hoe meer ze zich op haar gemak voelt hoe
meer ze zichzelf opent. Snel trok ze het elastiekje uit haar haar en pakte
voorzichtig de zwarte kam op haar bureau. Haar kamer was netjes. Té netjes. Ze
kon niet tegen rotzooi en wilde alles zo overzichtelijk mogelijk hebben. Nadat
Scarlet haar bijna pikzwarte haar had doorgekamd deed ze het zo goed mogelijk.
Hierna, knikte ze tevreden en liep langzaam naar de deur om naar de grote hal
te lopen. Wat was het ontbijt vandaag? Even stond ze stil. Ook het vioolgeluid
wat de hele tijd gaande was, was gestopt. Dat vond Scarlet jammer, ze hield van
de muziek de er gespeeld werd en het kalmeerde haar op een rare manier.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Finns kamer zag er in vele opzichten doodgewoon uit. Er stond een bed, een kast en een bureau. Nergens waren foto's, tekeningen of enig ander persoonlijk item te bekennen. Het enige opmerkelijke was misschien dat het er koud was. Het raam liet hij continu open staan, zelfs in de winter. Ook al stormde het en regende het binnen, het raam bleef open. Zoals elke ochtend stond hij op net voor zonsopgang. Hij ging in het raamkozijn zitten en keek hoe de zon langzaam opkwam, hopend dat het eerste licht van de dag hem zijn herinneringen terug zou brengen. Zijn lange haren hingen tot buiten. Hij had als dertienjarige jongen geweigerd deze te laten knippen zolang men hem niet vertelde waar zijn ouders waren. Tien jaar later kende hij hun identiteit nog steeds niet en was zijn haar nog altijd geknipt, Finn was een volhouder op dat soort vlakken. Na al die jaren was hij gesteld op geraakt ook al was het een heel gedoe om alle knopen eruit te kammen. Heel soms stond hij toe dat de jongere meisjes er staarten en vlechten in mochten maken, maar die momenten waren zeldzaam.
Jins vioolmuziek bereikte zijn kamer. Hij bewonderde het talent van de jongen en de emoties die hij in zijn liederen legde. Had hij ooit ook een instrument gespeeld? Het enige wat hij nog wist van zijn verleden was de tekst van een kort liedje, maar zelfs hier raakte hij niet wijzer uit want het was in een taal die hij niet begreep.
Het was tijd om te gaan ontbijten en Finn wou arriveren voor al het lekkere eten door anderen was meegenomen. Waarschijnlijk zou de oorlog het gespreksonderwerp van de dag zijn. Zelf stond zijn besluit vast. Hij zou mee gaan vechten en dit land beschermen. Ook al haatte hij deze plek met heel zijn hart, het was zijn plicht als inwoner om te strijden voor de veiligheid en het welzijn van hun bevolking. Hij was er vrij zeker van dat ze hem zouden tegenhouden, net zoals de talloze keren dat hij was weggerend. Finn had al heel wat ontsnappingspogingen op zijn naam staan, maar telkens waren ze mislukt. Het leek wel alsof iemand zijn exacte locatie wist, want om eerlijk te zijn was hij nooit ver geraakt. Maar hij was net 23 geworden. Hij was volwassen en mocht zijn eigen keuze maken. Het zou onrechtvaardig zijn hem niet te laten strijden.
De eetzaal was nog zo goed als verlaten, precies zoals hij gehoopt had. Hij vulde zijn bord rijkelijk met al wat het weeshuis hen te bieden had en dat was geen haute cuisine. Er was ei met spek klaargemaakt, maar absoluut niet genoeg voor iedereen. Diegene die te laat waren zouden zich tevreden moeten stellen met havermoutpap. Vroege vogels krijgen de lekkerste wormen was een gezegde dat enorm van toepassing was binnen de muren van het weeshuis.

Vivid
Landelijke ster

Vivid schreef:
Zoals gewoonlijk kwam Jin stilletjes de eetzaal in lopen. Er zaten al een paar mensen, allemaal bekende gezichten, maar Jin's ogen waren op de grond gericht terwijl hij stilletjes liep. Zijn voeten leken geen geluid te maken, en de jongen bewoog als een schaduw. Hij was eigenlijk een best verlegen persoon, een gevoelige jonge man die niet snel mensen naar binnen liet. Soms leek het alsof dit wel het geval was, maar toch had hij de totale controle over wat hij wel of niet aan anderen vertelden. Aan de andere kant had hij niet veel te vertellen; al zijn herinneringen gingen over dingen die hier waren gebeurd, alles uit zijn jeugd was vergeten, en zijn dromen waren té privé om met anderen te delen. Jin liep langs Yona en Finn, ze niet eens aankijkend terwijl hij een rustig plekje vond om te eten. Zoals gewoonlijk was er een pluk haar over zijn rechteroog gevallen, waardoor enkel zijn helderblauwe linker oog zichtbaar was. Hij had onopvallend een appel uit de fruitmand gepakt - iets wat altijd zijn ontbijt was - en besloot deze in stilte en rust op te eten. Half verscholen zat hij in een hoekje, zijn blik laag, maar zijn ogen scanden door de ruimte om de anderen te observeren.
Het waren niet zijn vrienden, en het was al helemaal geen familie. Het was niet dat hij het niet met hun kon vinden - hij had eigenlijk nog nooit een poging tot vriendschap ondernomen - maar hij kende de anderen gewoon niet. Hij kende hun namen en gezichten, hij wist misschien een paar kleine dingetjes, and that's it. Hij kon daar ook mee leven, aangezien de anderen ook praktisch niets over hem wisten. Hij had wel eens iemand geholpen, als iemand gevallen was bijvoorbeeld, en hij had wel eens om een grapje gelachen. Op een zeldzaam moment had hij in de grote zaal wel eens wat muziek gespeeld als mensen daar om vroegen, maar dat leek de laatste tijd veel minder vaak te gebeuren. En nu met dit nieuws verwachtte Jin niet dat mensen in de stemming waren voor muziek.
Eerlijk gezegd had hij geen idee wat hij zou doen met dit hele oorlog gebeuren. Hij vroeg zich af of het misschien handig was om te vluchten. Zijn muziek, tekeningen, schilderijen, verhalen en gedichten verbrandden, zijn instrumenten - op een fluit en viool na - achter te laten en er gewoon vandoor te gaan. Hij hechtte eigenlijk alleen waarde aan zijn viool. Zijn muziek... tja, dat kon hij altijd wel weer overnieuw schrijven, of misschien kon hij het ergens verstoppen? Maar hij had liever niet dat anderen het lazen of zouden spelen; er was een reden dat hij altijd zijn kamerdeur op slot deed als hij er niet was.
De jonge man nam een grote hap van zijn appel, en het geluid van het harde maar sappige fruit mengde zich met de andere geluiden van etende wezen. Er waren hier kinderen, vooral de jongsten, die de anderen in het weeshuis als familie zagen. Voor Jin was dit niet het geval, en eigenlijk had hij ook geen behoefte aan familie. Hij deed het wel prima alleen, vond hij. Hij kon zijn eigen gangetje gaan, iets wat hem wel goed deed.
Er werd niet veel gepraat in de eetzaal. Misschien dat anderen het niet durfden, misschien dat niemand echt wakker was. Maar Jin kon zien dat er duizenden gedachtes gingen door de hoofden van meesten. Begrijpelijk.

Anoniem
Minister of Pop

Felicia schreef:
Elisa werd wakker van het licht dat door de kier van de gordijnen heen scheen. Ze stond traag op, en kleedde zich aan. Ze hees zich met enige moeife in een mooi rood jurkje, niet te lsng en niet te kort. Toen ze dwt gedsan had liep ze naar het plankje waar haar haarborstrl lag, en ze begon met enige moeite haar haar door te kammen. Toen ook dat klaar was zocht zr haar dpullen voor die dag bijeen, wat nog een hele klus was wsnt ze wist nieg precies wat ze nodig had. Uiteindelijk was het haar dan toch gelukt, en toen ze eenmaal klaar was liep ze in haar eentje de vele trsppen af tot ze bijna bij de eetzaal was, die op de begane grond lag. Ze liep in gedachten verzonken door de lichte en ruime hal van het gebouw. Ze had gisteren het akelige nieuws gekregen dat er weer een oorlog asn zat te komen, maar ze wist niet goed wat zij met die nodife info moest. Ze liep xuvhtend naar de eefzaal, en zocht een rustig plekje waar ze, nadat ze haar eten haf gepakt rustig begon te efen. Haar dag was goed begonnen.

Account verwijderd

schreef:
Scarlet: Terwijl Scarlet langzaam door de schemerige hallen liepopweg naar de eetzaal keek ze naar de klok. Was het al zo laat? Als ze zo door
bleef lopen kwam ze te laat! Scarlet haar adem stokte even waarna ze het op een
rennen zette. Ze wilde niet te laat komen voor het ontbijt! Dit was een nadeel van helemaal boven slapen,
het waren zoveel trappen! Hijgend kwam ze aan en keek naar de tafel die al zo’n
beetje leeg was gegeten, enkel restjes waren nog over van het hele ochtendmaal
wat eerst op de tafel zou moeten staan. ‘’Sorry.. ik vergat de tijd..’’
mompelde ze langzaam waarna ze een boze blik kreeg van de begeleiding die ook
aan tafel zat. Strompelend liep ze met gebogen hoofd naar de enige lege stoel
aan het uiteinde van de tafel, fijn nu kon Scarlet ook de walk of shame lopen. Stilletjes ging ze zitten en bekeek de
rest van de mensen rond de tafel, allemaal waren ze geen familie, of vrienden.
Het leek alsof de anderen een hechtere band hadden met elkaar, alsof ze elkaar
al jaren kende! Maar Scarlet.. Scarlet was altijd al een soort van buitenbeentje
geweest. Ze lachte wel om grapjes, en om verhalen die er verteld werden.. Maar
echt erbij horen? Ze wist het niet. Ze dacht altijd van wel. Langzaam stak ze
haar hand uit naar de broodmand om een broodje te pakken. Veel was er niet meer
over, en het brood over was, was al hard en droog geworden. Scarlet zuchtte
even. Het was haar eigenschuld.. maar ze konden heus wel wat overlaten toch?
Langzaam pakte het meisje een mes en de boter waarna het broodje zorgvuldig
open sneed.

Vivid
Landelijke ster

Vivid schreef:
Nadat Jin de helft van zijn appel had opgegeten, sneed hij de bijtafdrukken van de appel af, een schone, halve appel overhoudend. Fruit hier was altijd erg snel op, aangezien iedereen wel vers fruit wilde. Jin had echter genoeg aan weinig eten, en had toch nauwelijks honger na een lange nacht van nachtmerries en wakker liggen, en dus besloot hij het maar te houden op een halve appel. Hij stond op en was van plan om er stiekem vandoor te sluipen - en dus niet naar de lessen te gaan - maar toen hij langs Scarlet liep, leek hij even in zijn pas te vertragen.
Ondanks dat hij niet heel veel contact had met anderen hier, kende hij hun wel. Er waren een paar kinderen tegelijk naar het weeshuis gebracht. Scarlet, Finn, Sylvana, Yona, Drew en hijzelf. Hierdoor kende hij deze personen iets beter dan de anderen, en als hij al iets van verbondenheid met anderen voelde, dan voelde hij het met deze mensen.
Hij uitte een zucht toen zijn bezorgde moeder-kip instinct omhoog kwam. Heel even twijfelde hij, maar toen legde hij de schone, halve appel naast Scarlet's bord neer en liep hij door. Hij keek niet achterom; hij hoefde geen bedankjes, vooral niet omdat zij niet om de appel had gevraagd. Het was zijn eigen keuze geweest. Hij vond het namelijk ook wel zonde om een halve appel te laten uitdrogen als hij het op een later moment zou opeten. Mocht hij weer honger krijgen, dan stal hij wel stiekem een appel uit de keuken. Ze hadden hem nog nooit door gehad, waarschijnlijk omdat hij op die momenten letterlijk een schaduw was.
'Jin.' Een harde, strenge stem klonk achter de jonge man, en Jin leek te verstijven. Oeps.
Jin draaide zich om en keek naar Moeder Hannah, één van de weeshuis moeders die op de kinderen lette, en ze ook behandelde alsof het haar eigen kroost was. Ze luisterde, hielp, en voedde op.
'Goedemorgen.' Jin glimlachte vriendelijk, hoewel zijn ogen leeg leken. Hij was niet zo blij dat hij gezien was.
'Ik dacht dat wij een afspraak hadden, Jin.' Moeder Hannah schudde haar hoofd, 'Maar blijkbaar ben jij niet een man van je woord.'
Jin leek niet blij met die woorden, maar kon er eigenlijk niet tegenin. Hij had met Moeder Hannah afgesproken dat hij vaker in de les zou zijn, maar de manier waarop hij had willen wegsluipen verried dat hij van plan was om vandaag niet op te komen dagen.
'Hoe komt u daar bij?' Weer zo'n neppe glimlach, terwijl Jin zich een beetje ongemakkelijk begon te voelen door een paar ogen die op hem gericht waren. Hij hield er niet zo van om aandacht te trekken.
'Waar ben je van plan naartoe te gaan?' Moeder Hannah klonk streng, maar niet boos. Ze had een vriendelijk gezicht, waar de ouderdom al een beetje op te zien was. Haar blonde haren hadden een paar grijze lokken.
'Ik wilde naar-'
'En niet liegen.' Voegde ze toe.
Jin wipte van de ene voet op de andere en uitte een zucht.
'Het dak.' Gaf hij toe, waarna hij een lichte klap op zijn hoofd kreeg. Het was een zachte tik; hij voelde het nauwelijks. Moeder Hannah schudde haar hoofd.
'Hoe vaak moet ik nog zeggen dat je niet op het dak mag komen?' Zuchtte ze. 'De les begint over tien minuten, zorg dat je er bent.' Zei ze droogjes, waarna ze zich omdraaide en weer naar haar tafel toe liep. Jin uitte nog een zucht en haalde een hand door zijn haren. Daar ging zijn vrije dag.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Snelle stappen klonken op de holle grond. "Uwe hoogheid, staat u ook op? Uw ouders wensen uw verschijning in de eetzaal" De stem die dat zei, was van een jonge vrouw, maar de woorden gingen voor de helft verloren in de droom van de jongeman. Een laagje zweet parelde op zijn voorhoofd, terwijl een kreun zijn lippen verliet. Wat de droom betekende, wist hij niet. Hij kon ook niet de jonge prins in zijn droom zien. Hij kon enkel zien wat die jonge man op dat moment zag, terwijl hij zich uit zijn grote, fluwelen, hemelbed hees en een net pak aantrok. Zo'n ouderwets prinsenpak.
Er waren geen spiegels in de kamer, dus deed de jonge prins zijn haren op gevoel in model en haastte zich zijn grote kamer uit. Voor Drew leek de kamer net zo groot als de eetzaal beneden, wat behoorlijk groot was. De weg naar de ontbijtzaal was nog veel langer, met vele malen meer trappen dan hij hier moest aflopen. Een hand ging door zijn haren, toen hij verscheen voor een grote, houten deur. De twee bewakers voor hem, bogen diep voor de jonge prins en openden de deuren voor hem. "Treed binnen, mijn heer" zei één van de bewakers beleefd en de jongen liep naar binnen.
"Vader, moeder. U wenste mij te zien" zei hij beleefd, voor hij aan tafel aanschoof.
"Ja Auvre, zoals je weet is het volk het niet eens met onze manier van besturen" begon een volwassen man, aan het hoofd van de tafel.
"Dat weet ik vader, er zijn al vele opstanden geweest" antwoordde de jonge prins, die blijkbaar Auvre heette.
"Dat klopt, we hebben het vermoeden dat het niet bij die kleine opstandjes blijft. Je moet voorzichtig zijn en ik wil niet dat je zonder bescherming uit het kasteel vertrekt" zei de man.
"Dat begrijp ik vader" zei de prins en op dat moment klonk er van buiten geschreeuw. Geschrokken keek Auvre op, terwijl de bewakers bij de deur van de eetzaal binnenstormden.
"Hoogheden, de rebellen zijn het kasteel binnen gedrongen. U moet onmiddellijk..." begon de bewaker, die bleek aanliep en bloed begon uit te spugen, voor hij door zijn knieën zakte. Achter hem stond een andere man. Een man met een masker en een scherp mes in zijn hand. Op zijn rug een boog en pijlenkoker.
De moeder van de jonge man, greep hem bij zijn hand en trok hem beschermend achter zich, maar veel meer kon Drew niet zien aangezien hij badend in het zweet wakker werd.
Het hart van Drew ging als een razende tekeer. Gehijg kwam van zijn lippen, terwijl verderop zacht vioolmuziek gespeeld werd. Eigenlijk was Drew daar blij mee. Hij hield van muziek en dit nummer was op een bepaalde manier rustgevend. Tonen vol gevoel.
Het licht sijpelde door de witte gordijnen naar binnen, terwijl Drew probeerde bij te komen van zijn droom. Wat was dat? Waar sloeg die droom op? Had het iets te maken met die naderende oorlog, waar ze het gisteren over hadden? Misschien, maar toch geloofde Drew daar niet helemaal in. Helaas had hij geen andere, logische reden hiervoor.
Toen zijn hart wat was bedaard, besloot Drew op te staan. Hij moest snel naar de eetzaal, anders zou al het normale voedsel al op zijn. Hij hield niet zoveel van havermout of harde broodjes.
Snel kleedde hij zich aan in een in een broek met een simpel shirt, waarna hij naar beneden liep. Hij sliep gelukkig niet helemaal bovenaan, dus dat scheelde veel werk en tijd.
Hij was aardig vroeg in de ontbijtzaal. Er waren nog maar een paar die al echt ontbeten. Snel liep hij naar de tafel en pakte daar wat eieren met spek, een vers wit broodje en een appel. Vervolgens zakte hij aan een tafel en begon stil te eten, terwijl de rest van de zaal vol stroomde.
Toen de zaal helemaal vol was, vertrok Jin weer. Iets waar een van de verzorgmoeders niet erg Jin was samen met hem in het weeshuis gekomen. Het zelfde verhaal, ook hij wist niets of in elk geval weinig over zijn verleden, voor het weeshuis. Even keek Drew over zijn schouder, maar draaide zich toen weer terug naar het ontbijt. Hij had er zelf ook altijd een hekel aan om in het middelpunt te staan, dus was dat voor Jin waarschijnlijk niet veel anders.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Finn volgde Yona met zijn blik terwijl ze ontbijt opschepte. Ze was zo wat de enige die hij echt een vriend zou kunnen noemen en dat kwam door hun gedeelde passie voor wapens en vechten. Ze kregen geen wapentraining op school dus had Finn het op zich genomen te leren een zwaard te hanteren. De eerste moeilijkheid was al dat er nergens in het weeshuis een zwaard aanwezig was. Hij moest zich met stokken tevreden stellen. In het begin had hij alleen geoefend maar nu hield hij regelmatig oefengevechten met Yona. Als ze wou mocht ze naast hem komen zitten, maar hij zou het niet expliciet vragen. Scarlett was één van de laatste personen die de eetzaal binnenkwam en Elisa leek zich niet te bekommeren om de staat waarin hun land zich momenteel bevond. Hij kende hun namen enkel en alleen omdat Finn zich enorm vaak verveelde. In zijn vrije tijd had hij zich bezig gehouden met het leren van de namen van alle kinderen die hier verbleven.
Hij werkte de laatste happen van zijn ontbijt naar binnen en stond op om zijn bord weg te zetten. Een schaduw viel over hem, toen hij zich omdraaide stond hij oog in oog met Moeder Hannah. Ze had een beruchte reputatie en je deed beter precies wat ze je opdroeg. Zelfs als ze glimlachte, zoals nu, zag ze er dreigend uit. "Finn mijn jongen zou jij even op Jin willen letten."
"Waarom?" De meeste kinderen zouden die vraag niet eens durven stellen. Maar Finn wist liefst de achterliggende reden van zijn taken. Hij was niet bevriend met Jin. Het enige wat hij over die jongen wist was dat ze op dezelfde dag aangekomen waren, dat hij viool speelde en dat hij vreemde ogen had.
"Ik maak me zorgen om hem. De laatste tijd durft hij wel eens lessen missen en ik ben bang dat hij het verkeerde pad op gaat."
"En daarom moet ik zijn babysit spelen? Wat krijg ik daarvoor?"
"Wat zou je ervoor willen?" Nu werd het interessant. Finn's ijzige ogen lichtten op.
"Een zwaard. Als ik een zwaard krijg, dan zorg ik ervoor dat die jongen een modelleerling wordt."
"Ik zal erover nadenken." Dat was voor Finn genoeg. Hij keek langs haar heen en zag dat Jin bijna de eetzaal had verlaten. Hij versnelde zijn pas zodat hij de jongen in kon halen. Zwijgend wandelde hij naast hem. Het was zijn opdracht ervoor te zorgen dat hij in de les moest zitten, dat betekende niet dat hij ook nog eens sociaal met hem moest doen.

Account verwijderd

schreef:
Scarlet schrok op toen ze een halve appel op haar bord zag liggen, ze keek schuin omhoog en zag Jin net weglopen met de rug naar haar toe. Ze was dankbaar.. Maar dankjewel kon ze niet zeggen. Als ze Jin inschatte wilde hij dat ook niet. Langzaam nam Scarlet een hap van het droge broodje en nam snel hierna een slok water wat al gauw van koud naar lauw was gegaan. Veel kon het haar niet schelen van haar water. Langzaam haalde ze haar schouders op en nam nadat ze haar slok had doorgeslikt nog een hap nam. Zo ging Scarlet door tot ze haar broodje en water ophad en begon aan de halve appel die ze van Jin had gekregen. Zacht zette ze haar tanden in de appel en voelde de sappen haar mond binnen dringen hun weg maken naar haar keel. Het was verfrissend. Na een paar minuten te hebben besteed aan de rode appel gooide ze het klokhuis weg en stond op van haar stoel en hem aanschoof. Snel liep ze weg van de zaal. Ze wilde dankjewel zeggen tegen Jin... Hoe?.. Dat wist ze niet. Ze was nooit goed geweest met praten.

ugh zo kort :c moet me douchen

Vivid
Landelijke ster

Vivid schreef:
Jin was verbaast. Niet simpelweg verbaast, hij was verbluft. Het was alsof de hele wereld veranderd was, alsof er een wonder was gebeurd. Liep Finn nou naast hem?
Jin vertraagde zijn pas en keek opzij, een wenkbrauw optrekkend terwijl hij naar Finn keek, de verbazing duidelijk te zien op zijn gezicht. Jin liep altijd alleen naar de les, hoewel hij de laatste tijd niet veel in de les zat. Contact met Finn had hij nauwelijks tot helemaal niet. Jin was stomverbaasd dat iemand, en dan ook nog Finn, naast hem kwam lopen om hem te vergezellen richting het klaslokaal. Heel even begreep Jin er niets van, maar toen keek hij over zijn schouder en zag hij de grijns op het gezicht van Moeder Hannah.
Jin's humeur leek een stuk minder zonnig opeens, nu hij besefte dat er op hem gelet werd. Finn wilde helemaal niet eventjes gezellig naast elkaar lopen - hoewel Jin dat ook wel wist - en was er puur om een oogje in het zeil te houden.
De jonge man uitte een geïrriteerde zucht terwijl hij zijn blink nogmaals naar Finn liet glijden. Het was niet dat hij Finn niet mocht; zijn gevoelens naar de anderen hier waren altijd vrij neutraal geweest. Hij voelde geen affectie of echte verbondenheid met de anderen, en het leek alsof er een muur van schaduwen tussen hem en de anderen zat. Misschien was het er om hem te beschermen, misschien was het er om hem te plagen. Hij wist het niet, en het maakte hem ook niet veel uit. Heel eventjes overwoog Jin om een sprintje te trekken en het dak op klimmen. Dit idee zette hij snel uit gedachten; rennen kostte energie, en zoveel energie had Jin niet op de vroege morgen. Hij was echter ook niet van plan om het heel makkelijk voor Finn te maken, wat zijn plan dan ook precies was, en zijn pas leek te versnellen toen hij opeens richting de grote trap liep die naar de kamers ging, in plaats van de hal uit te lopen richting het klaslokaal.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Toen Yona net was begonnen aan haar ontbijt hoorde ze een stem achter zich. Ze draaide zich om en zag Moeder Hannah. "Yona, hoe vaak moet ik het nog zeggen, je neemt geen wapens mee naar de lessen." Moeder Hannah klonk betuttelend. Ze kreunde iets. Ze haatte het om haar dingen weg te geven. Ze had altijd het idee dat de boog werd vernietigd of opgeborgen ofzo. Yona deed haar pijlenkoker af en gaf die aan haar. "Zo, nu heb ik geen wapen meer dat ik kan gebruiken," snauwde ze. Ze had vaker deze discussie gehad. Minstens een keer per week. Verder waren geen wapens in het gebouw. Yona had alleen haar boog gekregen doordat..... Eigenlijk wist ze dat niet eens. Ze had de boog al echt heel lang. Ze had wel eens het touwtje moeten vervangen en de pijlen moeten slijpen, maar de boog was al oud. Moeder Hannah stak haar hand uit. "De boog. Je kan het na de les ophalen bij mij, maar nu geef je het aan mij." Met tegenzin gooide Yona haar geliefde boog in Moeder Hannah's handen. Urgh! Die vrouw behandelde haar echt als een klein kind. Super irritant! Dat ze nou eenmaal klein was betekende niet dat ze jong was? Zij was nu al achttien jaar oud! De tijd om het huilen om haar ouders was voorbij. Nou, eigenlijk niet, maar ze liet het niet meer zo vaak zien. Toch moest ze bijna altijd huilen als ze aan haar ouders dacht. Ze wilde per se weten waar haar ouders waren, maar het antwoord kreeg ze nooit. Yona staarde naar de overkant. Haar ogen werden waterig. Er waren kinderen hier die hun ouders kenden. Die hadden een beeld, of een aandenken van hun, maar Yona had niets! Geen kettinkje, geen armband, helemaal niets. Ze wist niet eens hun namen, of hoe ze eruitzagen. Ze haalde diep adem en veegde met haar mouw de tranen weg. Met tranen los je niets op. Met vechten wel. Ze stond plotseling op, liet haar halve bord eten nog staan en liep de zaal uit. Zij ging naar het klaslokaal, en ze was niet de enige. Vandaag zouden ze weer verder gaan met rekenen. Rekenen was best moeilijk voor Yona, dus ze zette zich schrap en ging zitten midden in het klaslokaal.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Jin slaakte een geïrriteerde zucht. Wel hij was niet de enige die zijn tijd liever anders zou doorbrengen, maar het was voor een hoger doel. Tot nu toe liep alles vlot, Jin wandelde rustig naar de lokalen tot hij plots zijn pas versnelde en afsloeg naar de kamer. Ze hadden nog wel een paar minuten en het was niet onoverkomelijk dat hij nog iets in zijn kamer moest halen, maar hoe meer tijd er verstreek hoe groter de paniek bij Finn werd.
"Euh Jin, als je op tijd in de les wilt zijn moeten we echt nu rechtsomkeer maken." zei hij, maar de jongen leek hem volkomen te negeren. Dit zou moeilijker worden dan verwacht. Er zat niet anders op dan hem letterlijk naar het lokaal te dragen. Hij greep hem vast bij zijn middel en gooide hem over zijn schouder. "Je bent lichter dan ik had verwacht." merkte hij op. "Het spijt me dat ik dit moet doen. Ik had het ook liever anders gezien en eigenlijk maakt het mij weinig tot niks uit of je de lessen volgt of niet. Maar Mama Hannah lijkt zich om je te bekommeren. Vraag me niet waarom. We zijn zo wat de oudsten hier. Volgens mij kunnen wij perfect bepalen wat we met ons leven willen doen. De meeste kinderen van onze leeftijd gaan niet eens meer naar school. Het lijkt wel alsof wij een speciale behandeling krijgen." Hij verwachtte dat de jongen zou tegenspartelen, maar als hij zichzelf op de grond zou weten te werken dan zou Finn hem gewoon verder slepen aan zijn voeten. Het was een vreemd zicht. Verschillende kinderen bleven staan om hen aan te kijken. De jongsten dachten dat het een soort spelletje was en vroegen of ze ook mochten worden opgetild. Finn hield niet echt van die aandacht, maar de gedachte aan een zwaard zorgde ervoor dat hij doorzette.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld