Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ I don't belong to my group ♥

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Als het goed Engels is hihi

Met LadyStardust ♥

Ik: Emmae Julia Thuff

Emmae is een meisje van 1 meter 71 en smal gebouwd. Emmae haar benen zijn erg lang voor haar lengte. Zij bezit de gave om water te sturen en woont in een dorp met allemaal andere mensen die dit kunnen. Emmae is erg charmant en niet snel onder de indruk. Haar grote liefde zijn paarden. Ze woont in een rijk gezin en heeft dus ook haar eigen paard. Vonkel is zijn naam. Ze verzorgd hem goed. Emmae houdt van variatie en daarom zou ze graag mensen ontmoeten die een ander element kunnen sturen. Emmae zelf is 18 jaartjes jong, maar vindt zichzelf zo wijs als een 60-jarige.
{option}

Jij: Jongen + begin.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:

Daniël James Lynott - 19 - Ik kon geen betere foto vinden, sorry ://

Daniël is nogal een buitenbeentje, met zijn dunne postuur en een vrij indrukwekkende lengte van 1,90 m, wat toch wel wat langer is dan de gemiddelde mens uit zijn dorp. Hij is geboren met de gave om vuur te sturen, en heeft daar altijd dankbaar gebruik van gemaakt. Het is geen speciale gave hier in zijn dorp, maar dat maakt hem niet veel uit. Hij gaat niet meer naar school en is vaak in zijn, vrij kleine, huis te vinden, aangezien hij gewoon niet graag buiten komt in het dorp waar hij woont. Hij heeft geen hekel aan de mensen hier, maar zij wel aan hem, omdat hij anders is. Hij is soort van de rebel van het dorp, en het kon hem niet minder schelen, ook al weet hij dat niemand hem daar echt door mag.
---
Met een ruk schiet ik overeind, opgewekt uit een nachtmerrie. Alweer diezelfde droom die me al dagenlang achtervolgt. Elke keer weer zit ik vast in de duisternis, in het welbekende niets, en toch hoor ik stemmen, soms fluisterend, soms gewoon op een praattoon. Ik kan nooit echt helemaal verstaan wat ze zeggen, maar ik weet dat ze het over mij hebben. Dat is de druppel, ik ga weg uit dit verdomde dorp, dit is waarom ik steeds die klote droom heb! Ik stap uit bed en kijk even om me heen. Het is nog vroeg in de ochtend, aangezien de zon net op begint te komen. Al snel heb ik me weer omgekleed. Een broek met scheuren bij de knieën en een simpel wit shirt. De meeste kleding die ik heb, vooral de shirts, zijn zelf gemaakt, om zoveel mogelijk te vermijden dat ik naar winkels toe moet. Ik pak wat spullen in een tas en trek vervolgens mijn schoenen aan. Even zoek ik naar mijn hoed, en als ik ook deze heb gevonden trek ik mijn zwarte jas aan, de voorkant van de jas komt tot ongeveer mijn heupen, maar de achterkant komt tot mijn kuiten. Ik pak de tas weer op en loop de deur uit, op weg naar een nieuw leven. Al snel heb ik het dorp uitgelopen, zonder oogcontact met iemand te maken. Inmiddels loop ik door een weiland, en zover ik kan kijken is er niets meer dan gras en hier en daar wat stenen. Ach ja, alles beter dan opgesloten zitten in een dorp waar iedereen me zonder reden haat.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Emmae

Op mijn blote voeten en in mijn pyjama ren ik naar buiten. Het is ochtend en het onweert. De stal van mijn paard Vonkel is oud en ik weet niet of hij het aan kan. Hoe dichter ik bij de stal kom hoe luider het gehinnik van Vonkel wordt. Ik duw de deur van de stal open. Gelukkig, er is niks met hem aan de hand. Ik aai Vonkel rustig terwijl ik naar het geluid van de druppels luister die 1 voor 1 de grond raken. Ik ben helemaal doorweekt, maar als ik 1 keer met mijn hand draai is dat opgelost. Dat doe ik ook. Ik kan water sturen, net als de meeste in dit dorp. Het is helemaal niet speciaal meer en mensen worden er lui van. Ze staan niet eens meer op om een glaasje water te halen. Niemand komt ooit meer buiten. De meeste uit het dorp heb ik sterker nog nog nooit gezien. Iedereen zit binnen op zijn luie reet films te kijken en de tranen die ze laten vallen halen ze met hun krachten weg. Ik ben anders. Ik wil ook anders. Ik wil dingen ontdekken en mensen met andere krachten ontmoeten, maar dat is gevaarlijk. Er liggen veel stropers en dieven op de loer die je als je even niet oplet je alles afpakken. Anders was ik al lang op reis gegaan. Mijn ouders vinden mij maar een vreemd typetje. Dingen ontdekken? Zij moeten er niet aan denken. Toen ik 6 was ben ik een keer weggelopen. Mijn ouders hebben me toen teruggevonden en om te zorgen dat het niet meer zou gebeuren, hebben ze me Vonkel gegeven. Ze dachten dat ik dan wel genoeg had om avonturen mee te beleven. Jammer voor hun dachten ze dat helemaal fout. Vandaag is mijn 18de verjaardag. Niet dat mijn ouders dat weten. Dat zijn ze natuurlijk al lang vergeten. Ik ben nu volwassen. Misschien moet ik het toch doen? Er op uit gaan? "En dan neem ik jou mee." mompel ik tegen Vonkel. Hij is de enige die me begrijpt. Niet dat ik een dierenfluisteraar ben, maar zoiets voel je gewoon. Ik geef hem nog een laatste aai en ren dan terug naar mijn huis waar ik een rugzak in pak met voedsel, kleren en alles wat ik maar nodig heb. Ik stop er ook een foto in van mijn gezin. Voor het geval ik ze toch ga missen. Ik trek een jurk aan en mijn paardrijlaarzen. Mijn jurk is wijd genoeg om ermee paard te rijden. Zo stil als ik kan ren ik weer naar buiten. Ik sluit de deur zachtjes en loop naar de stal toe. Het is ondertussen gestopt met regenen. Nog 1 keer kijk ik kom naar mijn huis. Mijn oude huis. Of ik ooit een nieuw huis ga krijgen betwijfel ik. Ik denk dat ik maar wat rond ga zwerven en leuke mensen ga ontmoeten. Eenmaal de stal bereikt te hebben zadel ik Vonkel op en bind mijn tas aan het zadel. Het is waarschijnlijk een beetje een raar gezicht geweest toen ik op het paard klom, maar ik zit er nu gelukkig goed op. Ik spoor vonkel aan en we lopen langzaam richting niemandsland. De staldeuren laat ik open staan, zodat mijn ouders weten dat ik in goede handen ben. Ik tik met de hakken van mijn laarzen op de buik van vonkel en hij begint steeds harder te rennen. Waar ik heen ga? Ik ga naar mijn nieuwe thuis!

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Daniël
Ik heb mijn rugtas over mijn schouder gehangen en loop rustig door het grasveld, lichtelijk gefocust op waar ik heenloop, maar meer op de regen dat inmiddels met bakken uit de hemel valt. Gelukkig blijft mijn gezicht droog door mijn hoed. Mijn zware combat boots klinken hard tegen de zachte, doorweekte grond, en er komt steeds meer modder aan te zitten. Waar moet ik nu eigenlijk heen? Ik ga sowieso niet terug, maar waar kan ik wel heen? Ik laat mijn vuisten een beetje branden om mijn handen warm te houden, en ze blijven gewoon branden, ondanks de regen. Als ik in de verte de zon alweer door de wolken zie breken verschijnt er een glimlach op mijn gezicht, waarna ik een vrolijk deuntje begin te fluiten. Man, ik voelde me vrij nu ik zo alleen de buitenwereld in trok. Het voelde goed, nee beter nog, het voelde super! Nooit had ik gedacht dit te gaan doen, maar kijk nu toch eens naar me. Ik denk even terug aan mijn leven en zucht diep. Mijn ouders hebben me verstoten toen ik nog erg jong was, waardoor ik op straat terecht kwam, het was nooit makkelijk om te overleven, en eten was schaars. Daardoor ben ik wel opgegroeid als een harde werker, omdat ik elk baantje aannam wat ik krijgen kon, daardoor heb ik uiteindelijk een huis weten te verdienen en dagelijks eten op tafel, wat toch wel goed voelt, wetende dat ik iets heb bereikt. Ik kijk op naar de lucht als ik merk dat de regen is gestopt. Eindelijk. Mijn handen stoppen met branden en ik glimlach even opgelucht.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Emmae

De hoeven van Vonkel kletteren op de stenen. Niet veel later worden de stenen ingewisseld voor een onverharde weg. Het is drassig door de regen en steeds als Vonkels hoef de grond raakt komt er een beetje modder omhoog, dat mijn jurk steeds viezer maakt. Vonkel baant zich een weg door de modder maar na enkele minuten komt hij er niet meer door heen. Ik stap af om hem meer de vrijheid te geven om zich eruit te wurmen, met succes. "Zullen we even gaan rusten Vonkel?" vraag ik als ik een wat hoger gelegen punt heb ontdekt waar het erg goed uit te houden is. Zonder te wachten op antwoord loop ik met Vonkel aan de hand naar het punt en zak daar onderuit tegen een boom aan. Ook Vonkel is bek af, maar moet blijven staan door zijn zadel. Ik loop naar hem toe en zadel hem af zodat hij kan zitten. Ik ga terug onder de boom zitten en sluit mijn ogen en val in slaap. Even later word ik wakker. Het is aan het schemeren. "Heb ik zo lang geslapen?" vraag ik me af. Ik kijk bang naar de plek waar Vonkel lag. Hij ligt er niet meer. Met een schok schiet ik overeind en kijk om me heen. Ik slaak een zucht van verlichting als ik hem verderop zie. Blijkbaar had hij honger want hij snuffelt tussen het gras en eet er af en toe een paardenbloem tussenuit. Ik zoek naar zijn zadel. "Chips!" roep ik. Het was blijkbaar niet zo'n goed idee om een dutje te doen want tijdens dat ik sliep is het zadel inclusief mijn tas vol eten en kleding en de foto gestolen. Ik bijt losjes op mijn lip. Dat zat niet in de planning. Ik ren het heuveltje af naar Vonkel en pak hem maar aan zijn manen beet. "Sorry Vonkel." zeg ik als hij me met zijn grote ogen aan kijkt. Ik klim op Vonkel. Helaas gaat het niet zo makkelijk zonder het zadel. Niks om me aan vast te houden en niks om mee op te stappen. Tot mijn grote verbazing zit ik er na een half uur ploeteren toch op. "Galop!" roep ik en Vonkel schiet als een speer vooruit. We gaan verder op weg naar een nieuwe plek. Een plek waar niemand kan wat ik kan. Een plek waar ik speciaal ben. Mijn maag knort. Ik heb honger en dorst. Voor drinken zorg ik door met mijn hand te zwaaien. Ik veroorzaak een plaatselijke plotselinge regenbui met zuiver bronwater. Ik steek mijn tong uit en vang het water dat uit de lucht valt op. Nu alleen nog eten.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Daniël
Ik loop langzaam door het doorweekte gras als ik plotseling een meisje op een paard zie galopperen. Ik kijk er even naar en sta daardoor automatisch stil. Wat zou ze hier doen? Ze ziet er niet uit als iemand van de vuur natie. Ze heeft daarin tegen wel een erg mooi paard om even eerlijk te zijn. Voor een moment maken we oogcontact, maar ik wend mijn blik af, wie weet wat ze wel niet van me moet. Even kijk ik naar de lucht als ik druppels voel. Alweer regen... Hoe kan dat toch zo weer ineens?
---
Sorry kort, weet even niets

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Emmae

Ik kijk om me heen. Vonkel doet het werk wel. Paardrijden doe ik al van jongs af aan, dus ik weet hoe het moet.Ergens verderop loopt een jongen. Ik ken hem niet. Niet dat dat iets zegt, maar hij komt sowieso niet uit mijn dorp. Daar zijn ze allemaal lui. Behalve ik dan. Hij ziet er niet bepaald leuk uit, maar als nog spreekt het me aan. Ik weet niet of hij aardig is, maar misschien heeft hij wat eten voor me en anders was het gewoon een leuk gesprek. Ik wijk af van de richting door aan mijn teugels te trekken. Zou hij ook water kunnen sturen? Misschien wel aarde? Of vuur? Of natuurlijk lucht, maar dat denk ik niet. Dat zijn altijd van die zweverige typetjes. Nu ik erover nadenk zou ik bet wel eens een lucht stuurder kunnen zijn. Helaas heeft god me toegevoegd aan de luie water natie. Die na mijn komst, niet meer zo lui was. Ik rijd naar de jongen toe en snijd hem de weg af. "Hey!" begroet ik hem. Hij reageert een beetje kil. Gelijk komen vooroordelen die niet al te best zijn, maar ik probeer aardig te blijven. Ik knipper met mijn ogen en kom sierlijk van mijn paard af. "Wie ben jij en waar kom je vandaan?" vraag ik. Als hij niet reageert stel ik mezelf maar voor: "Ik ben Emmae Julia Thuff. Een meisje van 18 jaartjes jong, uit een rijk gezin van de water natie." Een glimlach laat ik verschijnen op mijn mond. Dat hij nep is doet er niet toe. "En dit is Vonkel." vervolg ik.

_________________________

Ik ook niet haha ♥

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Daniël
Ik kijk wat geïrriteerd naar het meisje als ze me afsnijd en rol met mijn ogen als ze zich zo voorstelt. 'Waarom zou ik een wildvreemde vertellen wie ik ben?' Vraag ik wat nors aan haar, aangezien het haar niets aangaat. 'Maar omdat je het zo... Lief vraagt.' Mompel ik dan. 'Daniël James Lynott van de vuur natie.' Zeg ik dan maar, en ik kijk haar aan met mijn fel oranje ogen. Het maakte me niets uit dat ze uit een rijk gezin kwam, noch hoe oud ze was. Eerlijk gezegd maakte het me allemaal niets uit. Ik kijk haar wat kil aan en zucht dan een keer diep. 'Wat moet je van me?' Vraag ik dan nogal nors aan haar, omdat ik niet graag onderbroken word.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Emmae

Ik begin me steeds meer te ergeren aan de jongen. Het word beleefd is veel te hoog gegrepen voor hem. In mijn dorp noemden de mensen mij al niet beleefd. Ik moest met 2 woorden praten, u zeggen en buigen als ik iemand ontmoet. Ik zucht en zeg: "Ik wil weten wat je hier doet en ik wou een leuk gesprek voeren met een leuk iemand, maar daarvoor ben ik blijkbaar niet bij het juiste adres." zeg ik arrogant. Ik haal een hand door mijn haar. "Mijn excuses. Voor mijn aanvallende gedrag. Kunnen we opnieuw beginnen?" zeg ik na een lange stilte. Ja, opeens ben ik heel beleefd en wil ik een vriendschap met hem aangaan, maar dat ik alleen omdat ik hier anders sterf van de honger en niet sterk genoeg ben om mezelf hier te beschermen tegen alle criminelen. Niet dat ik denk dat hij sterker is dan mij of omdat ik ze alleen niet aan kan, maar omdat de criminelen in groepen werken en ik in mijn eentje niet tegen een groep op kan. Met zijn tweeën kunnen e het in ieder geval nog proberen. Ik maak een buiging en pak vervolgens Vonkel weer stevig beet om te voorkomen dat hij wegloopt. Voor hem zou een bondgenoot ook niet verkeerd zijn. Ik kan me veel sneller voort bewegen d.m.v. Vonkel en er zijn nog genoeg andere redenen.
______________________________________________________________________________

Het wordt straks wel weer meer ♥ Denk ik

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Daniël
Ik zucht een keer diep en kijk haar strak aan, 'Denk je dat ik bevriend wil zijn met jou? Ik werk alleen.' Zeg ik wat nors tegen haar. 'Ik hoor niet thuis in mijn dorp, dus ben ik weggegaan.' Zeg ik dan. 'En jij? Je had een perfect leven, of ben je hier alleen even om een ommetje te maken met je paard?' Vraag ik dan. Vriendelijk ben ik inderdaad niet, maar dat komt puur door een instinct van me. 'Maar vertel eens,' Begin ik na de stilte, compleet negerend wat ze net zij, 'Jij stuurt dus water?' Vraag ik dan aan haar, met een opgetrokken wenkbrauw.
---
Als ze avonturen gaan beleven en zo :')

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Emmae

Ik kijk omlaag. Waarom is het niet gewoon een vriendelijke jongeman die me gelijk eten aan bied. Daar zou ik liever mee samenwerken. Ik knik. "Inderdaad Meneer." zeg ik om vriendelijk te blijven. Vonkel hinnikt. Ik draai me naar haar om en geef haar een aai. "Stil maar jongen. Het is al goed. Hij doet ons geen pijn." mompel ik. De jongen lacht, waarschijnlijk omdat ik met vonkel praat. Zelf vind ik het fijn, dan voel ik me minder alleen. Ik kijk met een scheef hoofd aan. Op het moment dat hij het niet verwacht beweeg ik met mijn hand naar achter en dan weer naar voor, waardoor er een plas water in zijn gezicht komt. Ik klim op Vonkel, het gaat makkelijker dan de vorige keren. Als ik op Vonkel zit spoor ik hem aan. "Ik zie duidelijk dat jij geen zin hebt om te praten. Oke dan, maar besef wel dat je het heel moeilijk gaat krijgen zonder mij." roep ik nog even. Niet dat het helemaal waar is wat ik zeg, maar een leugentje om bestwil kan geen kwaad.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Daniël
Als ze water in mijn gezicht hooit kijk ik haar woedend aan. Ik bal mijn handen tot vuisten en laat ze branden, 'Waar slaat dit nou weer op?' Snauw ik boos tegen haar. Diep van binnen heb ik de neiging om haar en haar paard in de fik te zetten, maar ik houd me in. 'Alsof ik een zwak kind als jij nodig heb.' Mompel ik kwaad, terwijl ik om haar heen loop en vervolgens door naar een onbekende bestemming. Mijn handen zijn gedoofd en ik voel me alweer wat rustiger worden, maar toch blijf ik nogal kwaad. Waarom deed ze dat nou weer? Wat heb ik fout gedaan?! Waarom kan ik niet gewoon een vriendelijk persoon tegenkomen die niet meteen vraagt wie ik ben en alles van me wil weten, gewoon een rustig persoon die ook even stil kan zijn zo nu en dan.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Hahahah i get ya tho S:

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Emmae

Ik laat Vonkel zo rustig mogelijk stappen. Hoe rustiger hij doet, hoe gemakkelijker ik het mezelf kan maken. Mijn maag knort, de honger heeft mijn hele lichaam over genomen. Ik kan nog amper helder denken. Na zo'n kwartiertje piekeren en nog geen 1 kilometer verder ben gekomen, besluit ik om om te keren en de jongen achterna te gaan. Ik heb de kracht niet meer om zelf te gaan jagen. Het is de enige manier om misschien nog te overleven. Als ik terug ben gekeerd naar de plek waar we elkaar ontmoette, zijn zijn sporen spoorloos verdwenen in het donker. Ik besluit op mijn instinct een stuk te gaan rijden richting, het Oosten? Ik kan niet meer helder nadenken, dus een andere manier zit er niet in. Vonkel moet blijven stappen, want kracht voor draf of galop heb ik niet. Natuurlijk laat ik hem wel doorstappen anders haal ik de jongen nooit meer in. Wat als hij me nou niet wilt helpen? Dat hij me gewoon laat verhongeren? Voor hoe ver ik hem ken is hij wel zo'n typetje, maar een andere oplossing is er nog steeds niet. Langzamerhand komt de zon op. Het is prachtig, en doet mijn honger even vergeten. Helaas niet voor lang. Ik moet goed om me heen blijven kijken of ik de jongen ergens zie. Eigenlijk is het hopeloos wat ik doe, maar proberen kan altijd en voor de zoveelste keer: Ik heb geen andere keus. Na nog een uur doelloos ronddwalen, zie ik eindelijk een gedaante. Of het een mens of gewoon een groot dier is weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ik liever even op afstand blijf. Als ik na tien minuten toch het besluit heb genomen om 'het' te benaderen, heb ik niet meer genoeg kracht om erheen te komen. Ik probeer Vonkel aan te sporen, maar het is logisch dat hij me niet begrijpt. Ik bijt op mijn lip. Misschien lukt het lopend wel? Natuurlijk was die gedachte nutteloos, maar ik moest het proberen. Ja, lopen is zwaarder dan paardrijden, maar zoals ik al heb verteld: Ik kon niet meer helder denken. Met mijn laatste kracht til ik mezelf van het paard af. Zodra mijn voeten de zachte natte grond raken, val ik bewusteloos neer. Niks kan ik meer voor mezelf betekenen. Er moet een wonder gebeuren mocht ik dit overleven.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Daniël
Ik loop inmiddels enkele kilometers verderop en sta even stil om de zonsopgang te bekijken. Het is prachtig en voor een klein moment vergeet ik even alles om me heen. Met een glimlach kijk ik ernaar voordat ik me weer besef dat ik verder moet lopen mocht ik ooit nog ergens terecht willen komen. Langzaam begin ik verder te lopen en hoor na een paar minuten een doffe klap achter me. Zo snel als ik kan draai ik me om en zie hetzelfde meisje als toen net en haar paard. Maar iets is overduidelijk niet goed, aangezien ze op de grond ligt. Snel ren ik erheen en bekijk ik haar even, wat zou er aan de hand zijn. Ik pak een fles water uit mijn rugzak en ondersteun haar rug een beetje. Dan giet ik wat water in haar mond, hopend dat het zal helpen. Ik weet dat het vreemd is dat ik haar opeens help en al, maar ik kan haar toch niet zomaar laten liggen? Dat zou mij een vreselijk mens maken en daarbij was ze eerlijk gezegd zo erg nog niet.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Emmae

Na enkele minuten, of misschien wel uren kan ik mijn ogen voor even openen. Ik heb geen besef van tijd meer, maar ook niet van alles om mij heen. Alles is wazig, maar ik weet de ondergrond van de lucht te onderscheiden. Ik breng mijn hand naar mijn voorhoofd. Hij is ijzig, maar dan ook echt ijzig koud. Leef ik überhaupt nog wel? Misschien ben ik wakker geworden op een hele andere plek dan op aarde! Deze gedachten duren maar kort, aangezien ik een klein duwtje krijg van een jongen waarvan ik me steeds meer begin te herinneren. Ik kijk hem aan met puppyogen en precies op dat moment, knort mijn maag zo hard als een beer kan brullen. Ik had honger, dorst en pijn, van een flinke klap op de grond. Ik beweeg mijn lippen, maar er komt geen geluid uit. Bij de tweede poging lukt het wel. "Bedankt" weet ik er zacht uit te kramen. Ik probeer op te staan, maar mijn benen werken niet mee. Dan schiet er een enge gedachten door mijn hoofd. Waar is Vonkel? Heeft de jongeman, waarvan ik nu precies weet wie hij is iets met het gedaan?! "Waar is Vonkel?!" zeg ik op een bedreigende maar zachte toon. Hoewel ik ertegen vecht, rolt er alsnog een traan over mijn wang. Zonder Vonkel wil ik iet meer leven, kan ik niet meer leven.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld