Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ♥ If we don't end war, war will end us.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
♥ Samen met Vasilissa ♥
Aan jouw de eer om te beginnen, <3

Alison Ainsworth - Engeland - 19 jaar oud

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
♥♥♥

Logan Waincroft "Better known as the Friendly Guy" - Amerikaans - 21 jaar oud

"Where they at?' hoorde hij één van de mannen van zijn unit schreeuwen. Ondanks dat Logan een koptelefoon op had tegen het geluid van het vliegtuig, was de stem nog overduidelijk te horen door de intercom. Het was Floyd die aan het schreeuwen was. Of nouja, eigenlijk noemden ze elkaar niet bij hun voornaam. Ze hadden allemaal een bijnaam gekregen, eentje die makkelijk uitspreekbaar was en goed te onthouden. Zo had je bijvoorbeeld Deadshot, de 'sniper' van de unit. Een getalenteerde scherpschutter die nog nooit een schot had gemist. Zijn kunsten hadden hen al vaak uit benarde situaties gered. Een ander teamlid was Tiny, de kleinste van de unit. Hij was 17 jaar toen hij in het leger terechtkwam, en werd door iedereen als klein broertje gezien. Vaak werd hij geplaagd met zijn lengte, maar hij was wel geliefd. Het was een snelle jongen en een goede leerling.
De man die naast hem zat was Bowser, de grootste man die er in dit vliegtuig te vinden was. Met zijn 1 meter 95 stak hij boven iedereen uit. Hij was stevig gebouwd en zijn blik was altijd nors, al wist Logan nooit echt waar hij last van had. Zijn ogen leken elke keer vuur te spuwen en hij zat vol met woede, iets wat ze eigenlijk wel goed konden gebruiken in de oorlog.
Hawkeye was de piloot van het vliegtuig. Hij vloog ze overal heen en was nergens bang voor. Een prima gozer met veel moed in zich. Dat was ook wel nodig, ze lagen vaak genoeg onder vuur.
Ook had je de generaal nog, Ben Lyman, of beter bekend als Key. Hij had overal een oplossing voor, welk probleem dan ook. Hij wist ze overal doorheen te loodsen zonder veel problemen. Logan vroeg zich altijd al af hoe hij zo kalm kon blijven in dit soort situaties.
In de hoek van de cabine zat Joker, de grappenmaker van het stel. Hij wist altijd en overal iedereen wel aan het lachen te krijgen met zijn sarcastische opmerkingen. Toch was het een goede strijder en de beste vriend die je je maar kon wensen. Hij deed alles om ze veilig te houden, zelfs als dat betekende dat hij zijn eigen leven ervoor moest opgeven.
En dan had je nog Logan Waincroft. The Friendly Guy, zoals hij altijd werd genoemd. Zijn teamleden vonden hem te zachtaardig, te medelevend. Ooit zou dat zijn dood nog worden, werd er tegen hem gezegd. Maar hij zou alles doen voor iedereen, en werd ook gerespecteerd door de mannen.
Hij moest grinniken om Floyd's ongeduldigheid. Oorlog voeren was dan wel geen lolletje, in deze unit was het zo slecht nog niet. "You'll see them, believe me." klonk de stem van Hawkeye door de intercom. "We're almost there" Het vliegtuig begon wat lager te vliegen en wiebelde voor een klein moment. Logan greep zich vast aan de hendel naast hem om stil te kunnen blijven zitten. Het was zo onstabiel als wat maar een andere keuze had hij niet. Commandant Key nam het woord over en besprak nog snel het plan door. Logan knikte maar wat, half luisterend naar wat hij te zeggen had. Hij had het plan nu al zo vaak gehoord dat hij het in zijn slaap nog wist. "Okay, here we go." Hij pakte zijn geweer vast en maakte de gordel los, klaar om weg te gaan. De rest volgde zijn voorbeeld en niet veel later stonden ze met zijn allen te wachten op het sein van Hawkeye. Het kwam met een harde landing op de grond terecht en snel sprongen ze eruit. "Here goes nothing" mompelde Logan onhoorbaar, waarna hij achter de rest aansloop en zijn verstopplaats vond achter een boom.

Sorry, ik faal in beginnen hahah

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Alison Ainsworth

Het geluid van een kogel dat afgeschoten werd, kwam boven het geritsel van de bladeren en het geruis van de wind uit. Witte en zwarte vogels boven haar vlogen in een zwerm naar het Zuiden. Duitsers, dacht ze, Duitsers. Ontsteld haalde ze haar handen onder de deken van bladeren vandaan, terwijl ze roerloos naar voren staarde. Schimmen kwamen in haar zicht, die steeds verder het bos in verdwenen. Er waren al twee dagen verstreken dat ze hier verbleef, maar er was geen enkele seconde die ze zich kon herinneren dat ze niet alleen was. Een koude rilling gleed over haar rug, gevolgd door het geknor van haar maag. Automatisch greep ze met haar hand naar haar onderbuik. Iedereen zou in zo'n situatie wegvluchten of op zijn minst een kijkje nemen wie er aanwezig was, maar zelfs dat kostte haar te veel moeite. Ze was uitgehongerd, ambivalent en gebroken.
''Sie sind hier!''
''Wir können diese haben!''
Hun geschreeuw drong met geweld haar oren binnen. Ze had geen idee wat ze rondschreeuwden, maar het werd furieus en vol afschuw uitgesproken. Er ontstond een brok in haar keel, terwijl ze haar best deed om rechtop te gaan zitten. Geen enkele taal klonk zo haatdragend als wat de Duitsers gebruikten. Het was niet de eerste keer dat ze hun taal gehoord had.
Haar handen trilden van angst en meerdere tranen rolden over haar wangen. Ze deed haar best om geen geluid te maken, maar ze kon het niet laten om enkele keren diep naar adem te happen.
Het was de bedoeling dat niemand hier zou komen, maar in plaats daarvan namen de Duitsers hun kans om het bos te betreden. Alles wat ze deden was ongelooflijk fout. Zij waren de reden dat de tweede wereldoorlog begon. En waarom? Wat maakten hen zo dat ze zo gewelddadig en meedogenloos waren?
Voetstappen verplaatsten zich over de verkleurde bladeren en het gemompel van de mannen werd hoorbaar. Regen daarentegen tikte zacht op de bladeren in de bomen die voor een dak zorgden. Geen enkele lichtstraal kon ongewild binnendringen. Het was er donker. Misschien was dat de reden waarom ze zich naar de plaats verplaatsten. Het was een goede verstopplaats, tot nu.
Een zuchtje wind uit het naaldhout bracht de bladgeur naar haar toe, met een lichtere zweem van mensen. Het was de stank van zweet die men met zich meebracht.
''Machtst du bereit!'' werd er toen geschreeuwd. Tientallen secondes kreeg ze te horen hoe mensen zich verplaatsten. Hun voetstappen kwamen steeds dichterbij, maar op een gegeven moment stopten hun bewegingen. Een enorme stilte heerste op dat moment over het bos. Het maakte het niet meteen veilig, maar voor even leek het wél alsof de veiligheid weer teruggekeerd was.
Ze veegde haar tranen weg, kijkend naar de bomen voor haar. ''Alsjeblieft, ga weg,'' fluisterde ze, onhoorbaar voor de mensen die haar omringden, maar ze wist dat ze niet weg zouden gaan. Niet totdat ze hun behoeftes hadden vervuld; het wegnemen van mensenlevens.

Omg, nee! Het was super goed!
Oh, en idk of het Duits goed is (??) Ik ben niet bepaald goed in Duits of zo haha ;p

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Logan Waincroft

Hij dook achter een boom en ging meteen door zijn knieën. Zijn geweer legde hij voor zich neer, vastgeklemd tussen zijn handen. De anderen hadden zo ook een verstopplaats gevonden, niet ver van Logan. De informatie luidde dat hier een aantal Duitse legers gestationeerd zaten. Thunderbird was de enige geschikte unit die nog vrij was om deze taak op zich te nemen. Een keuze hadden ze niet gehad. Een zelfmoordmissie was het, om zich hier in de bossen van vijandelijk gebied te wagen. Het stikte hier van de Duitse soldaten, van ver was het al te horen. Het geschreeuw drong door in Logan's oren. 'Sie sind hier!" Ze waren gezien.. Logan vloekte binnensmonds en ging wat beter liggen. Een stuk twee soldaten kwamen er aanlopen. Aan de rode band om hun armen kon hij al zien dat ze niet bij de geallieerden hoorden. Toch waren ze niet alleen. Vanachter de bomen om hen heen zag hij meer mannen tevoorschijn komen. Dit kon niet goed gaan..
Gehaast keek hij opzij naar Commandant Key, die druk zat te gebaren. Het was er doodstil. Als hij nu ook maar een beweging zou maken, waren ze er allemaal geweest. Verstijfd bleef hij zo stil mogelijk liggen, met zijn blik op Key gericht. Logan begreep wat hij bedoelde en knikte toestemmend. Hij was aan het aftellen, tot het moment dat ze moesten schieten. Het was de bedoeling dat ze het voordeel van een verrassingsaanval hadden, maar dat zat er nu niet meer in. Hun opties waren maar beperkt op dit moment. Ze konden niet anders dan aanvallen.
Nog geen seconde later brak de hel los. Logan had geen moment getwijfeld en was begonnen met schieten. Ze lagen echter onder vuur en waren overmeesterd. Het geweer trilde in zijn handen. Het liefst wilde hij wegrennen. Weg van dit gevecht, weg van de Duitse soldaten en weg van de oorlog. Hij wilde dit helemaal niet. En toch zat hij hier nog, met een vastberaden blik te strijden tegen de vijand.
Het trillen hield op. Het oorverdovende geluid in zijn oren stopte. Logan schudde gefrustreerd zijn hoofd en verschuilde zich achter de boom, in de poging om beschermd te zijn tegen de rondvliegende kogels. "I'm out of ammo!" riep hij keihard. Haastig keek hij om zich heen, zoekende naar zijn teamleden. Ze hadden hier allemaal bij elkaar verstopt gezeten, naast elkaar om elkaars rugdekking te hebben. Om elkaar te beschermen wanneer dat nodig was. Toen hij echter rondkeek, zag hij dat hij er nu alleen voor stond. De lichamen van zijn net nog zo springlevende medesoldaten, lagen nu beweegloos op de grond. Ze waren doorboord met kogels, liggend in een plas bloed. Nee, dit kon niet. Dit kon niet waar zijn.
"Logan" Meteen keek hij opzij. Waar kwam dat geluid vandaan? "Logan. Run" Het was Tiny die hij hoorde. De jongste van de unit, die dood zat te bloeden, maar een paar meter van hem af. Een zware ademhaling onderbrook zijn stem. Het geweer van de jongen werd naar hem toegeschoven. "Where do I go? We're surrounded by German soldiers" fluisterde hij zo zacht mogelijk. Zijn stem trilde van angst. Dit was het, het moment waar hij zo voor gevreesd had. "The plane" zei Tiny schor. "Hawkeye is still in there" Logan keek hem voor een klein moment aan en knikte naar hem. Hij wilde ze niet achterlaten, maar hij wist dat hij geen keuze had. "I'll come back for you, I promise" fluisterde hij nog, waarna hij het geweer van de grond pakte en het op een sprinten zette. De kogels vlogen hem om zijn oren. Het was angstaanjagend, om niet te weten hoe het zou aflopen. Hij zette al zijn kracht in en probeerde bij het vliegtuig te komen. Het was nog maar een kleine honderd meter van hem af...
Hij hoorde iets op de grond vallen. Geschrokken keek hij naar beneden. Stoppen met rennen deed hij niet, dan was hij zeker dood. Een donkergroen, eivormig object lag op de grond. De pin was eraf gehaald. Logan wist al precies wat het was. Een granaat. Ze hadden een granaat gegooid. Zo snel mogelijk rende hij verder. Zijn hart klopte in zijn keel. "Hawkeye!" schreeuwde hij zo hard als hij kon. "Get out of there!" Maar hij was niet snel genoeg.. Een harde knal was te horen. Warmte voelde hij tegen zijn huid aan branden. Zijn ogen werden verblind met licht. Een harde klap raakte hem, volgend door zijn lichaam die op de grond viel. "Hawkeye" mompelde hij nog. Daarna werd alles zwart voor zijn ogen en verloor hij bewustzijn.

Awh thanks <3
jouw stukje is ook echt supergoed geschreven, damn
Daar kan ik je niet mee helpen hahah
Ben zelf ook niet zo'n held in Duits ;p

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Alison Ainsworth

Een oorverdovend geluid creëerde een echo van plaats delict naar hier. Als reflex van het harde geluid, sloeg ze haar handen voor haar oren. Zwarte rook verspreidde zich over het bos en bleef hangen onder het dak van de bladeren. De mannen daarentegen zagen de vrolijkheid er in. Gebulder van gelach en gejuich vulden de kortste stilte die er plaatsvond tussen het ongeval en de voetstappen. Hun gedaantes kwamen met zware, korte passen langs haar lichaam gelopen. Het waren de Duitsers die lachten en juichten.
''Wir haben gewönnen!'' werd er geroepen, gevolgd door de armen die ze om elkaar heensloegen. Op de eerste ogenblik zag het er heel vredig uit, maar het waren zij die het bos en de mensheid beschadigde.
Ze greep naar haar mond toen zacht gehuil haar weg naar buiten vond. Wil je soms ook dood?
De benen van de mannen stopten met lopen. Enkelen keken zoekend om zich heen, maar ze liepen al snel verder toen iemand wat riep. Te overweldigend waren ze. Al snel verdwenen ze in haar zicht. De geluiden die ze maakten, kon ze nog altijd horen, maar ook dat werd al gauw minder goed hoorbaar.
Vermoeid pakte ze een reusachtige tak tevoorschijn die naast haar op de grond lag. Al haar energie was eruit gezogen op de dag dat de Duitsers Engeland binnenvielen. ''Moffen,'' schreeuwden de mensen in paniek. Hun gezichtsuitdrukking herinnerde ze zich nog al te goed. De blikken vertelden dat ze hen verafschuwde. Vrouwen en kinderen vluchtten voor hun levens, terwijl mannen zich aansloten bij het leger om de Duitsers het land uit te jagen. Het was een enorme chaos wat steeds erger werd.
Met al de kracht die ze in zich had, duwde ze zich omhoog met behulp van de tak. Een paar kreunen verlieten haar mond, terwijl tranen over haar wangen rolde. Heel haar lichaam deed pijn. Ze lag hier tenslotte al twee dagen tussen het harde oppervlak wat onder haar bevond. Echter zette ze door. Hoeveel pijn het ook deed, ze kon de verliezende mannen niet achterlaten. Niet iedereen werd voor dood achtergelaten.
Versteend liet ze haar ogen hangen bij de paar lichamen die levenloos tussen de bladeren lagen. Hun benen waren verbrand, schrammen waren te zien op hun gezicht en kogelgaten waren te vinden in hun kleren. Het vloeistof wat hun lichamen omringde, zag zwart van de roetdeeltjes
Een dikke laag rook trok het Westen op, mee met de wind. Het werd al wat lichter, maar het zou nog dagen duren voordat de stank en de rook helemaal verdwenen was.
Ze wierp haar blik op een jongen die moeite had met ademhalen. Zijn ademhaling was zwaar en gehuil kwam er met moeite uit. ''They conquered us,'' zei hij, bijna onhoorbaar. ''I'm dying.'' Aan zijn stem kon je al horen dat het geen Engelsman was. Hij had geen Brits accent. Het was iemand die niet van hier kwam.
Het was onvoorstelbaar dat ze achtergelaten werden alsof ze niets waard waren. Ze was hen allang dankbaar dat ze wilden vechten voor hun land. Het waren de paar mannen die het lef en de moed hadden om tegen de Duitsers te vechten.
Langzaam zette ze haar passen voorbij. Zijn gehuil werd steeds zachter tot het op een gegeven moment gestopt was. ''Are you still there?'' vroeg ze, maar er was niemand die antwoord gaf.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Logan Waincroft.

Een harde piep ging door zijn gehoorgang.Wanhopig zocht hij naar zuurstof in de lucht om hem heen, hijgend om maar genoeg binnen te krijgen. Zijn hoofd bonkte pijnlijk en gaf Logan het gevoel alsof zijn schedel elk moment in duizenden stukjes uit elkaar kon barsten. Met veel moeite wist hij zijn ogen open te krijgen, al kon hij niet veel zien. Het enige wat hem opviel waren de zwarte rookwolken. Het vormde een donker gordijn over het bos en nam al het zonlicht weg. Ze kwamen vanachter het vliegtuig vandaan. Het grote toestel waarmee ze hierheen gevlogen hadden, waar nu niets meer dan wat zwart geroet metaal van over was. De cabine zat vol met vlammen, meegebracht door de granaat tijdens de inslag. Van Hawkeye was geen spoor meer te bekennen. Was dit de hel, waar hij zojuist in terecht was gekomen?
De beelden van net spookten door zijn gedachten. Het overweldigde de pijn die in flinke steken door zijn lichaam trok. Het was het enige waar hij aan kon denken. De lichamen van de rest van zijn unit, volgeschoten met kogels. De schorre stem van Tiny, die hem vertelde dat hij naar het vliegtuig moest omdat Hawkeye daar nog was. Hoe het geweer naar hem toe werd geschoven en Logan al zijn kracht eruit had gerend om naar de landplek te kunnen komen. De granaat, die door de Duitsers neer werd gegooid en alles wat hij nog had aan stukjes had geblazen.
Een pijnlijke kreun verliet zijn mond, als Logan probeerde om overeind te komen. De kracht in hem was weg, verdwenen in het niets. Zijn armen waren rood van de brandwonden. Bloed stroomde over zijn gezicht, en druppelde neer op zijn uniform. Alles was wazig voor zijn ogen, op één punt na, waar hij op gefocust was. Tiny. Hij lag daar nog. Met trillende benen wist Logan op te staan. Zijn evenwicht verloor hij al meteen, en haastig reikte hij naar de vleugel van het vliegtuig. "Damn it" murmelde hij haast onhoorbaar. De overblijfselen van het toestel deden zijn huid niet veel goeds. De wonden op zijn handen werden open gehaald en het brandde flink. Maar hij moest en zou doorgaan. Hij had beloofd om hem niet achter te laten, om terug voor hem te komen. Logan hield zich aan zijn beloftes, ondanks de omstandigheden. Zodra hij wat steviger stond, liet hij langzaam het brandende metaal los en strompelde hij naar het lichaam van de jongen toe. Geen ademhaling kwam meer uit de keel van de 17 jarige jongen. Geen stem, die Logan vertelde wat hij moest doen. Enkel zijn ogen, starende naar de duisternis die het gordijn van rook boven hen vormde. "Tiny" Hij zakte door zijn knieën naast de levenloze jongeman. "It's going to be okay. Everything is going to be okay" Het kwam er trillend uit zijn mond. Logan probeerde zichzelf te overtuigen dat het goed zou komen met de jongen. Dat hij het zou redden en binnenkort weer levend naast hem zou staan.
Maar seconden, minuten gingen aan Logan voorbij zonder een teken van leven. De tranen brandden hem achter zijn ogen. Hij schudde vol ongeloof zijn hoofd en liet het geweer van Tiny uit zijn handen vallen. Die jongen was alles wat hij nog had. De jongste van hen allemaal, die zo zijn dood had gevonden. Degene die hem altijd had gesteund, ondanks dat hij vaak werd geplaagd door iedereen. Het was een jongen waar Logan respect voor had gekregen, zelfs al kon hij hem vaak tegenwerken. En nu was hij er niet meer...

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Alison Ainsworth

Vanuit haar ooghoek zag ze hoe een jongeman zijn weg maakte naar het levenloze lichaam. Ook bij hem werd bloed zichtbaar op zijn kleding, maar hij was één van de weinigen die geen sporen had van kogelgaten. Toekijkend hoe hij naast hem plaatsnaam, dacht ze terug aan die keer dat ze haar ouders verloor.

Flashback
Een stinkende walm van zweet en uitgedroogde monden hing boven het dorpsplein. Het was er warm en het wemelde van uitgehongerde mensen, die bedelden voor wat voedsel. Kinderen werden omver gelopen door de enorme menigte, terwijl ouders zich rot zochten om wat geld en voedsel te vinden.
''Mother, father,'' vertelde ze, ''it's probably the best for us to move on. There is no one who can help us.'' Gedachteloos staarde haar moeder naar mensen voor haar. Meerdere klappen werden, door hun geschreeuw heen, uitgedeeld. Een stuk brood, oorlogsbrood, viel in stukken op de grond. Iedereen die bij hen stond, reikte meteen hun armen uit naar de stukken brood. Het was de oorlog die men veranderde in wilde beesten.
Een traan rolde over haar moeders wang. Ze zag hoe ze roerloos toekeek naar de mensen die bij elke hap van het brood genoten. Het was moeilijk en ook zij liet dat blijken. Haar vader daarentegen keek zoekend om zich heen. Het was een net geklede man, die het nationalisme altijd gesteund had. Daarnaast was een glimlach op zijn gezicht geschreven. Al zat hem iets tegen, zag hij er alleen de positieve kant van in.
''You're right. We should go,'' zei haar moeder, die voor het eerst in deze dagen iets zinnigs zei. Haar moeders mondhoeken krulden lichtelijk omhoog, maar het was wel duidelijk dat ze zich beroerd voelde. Niet lang daarna, wurmden ze zich door de menigte. Ze werden raar nagekeken, maar het kon hen geen barst schelen. Het enige wat ze daadwerkelijk wilden, was zo snel mogelijk weggaan uit deze enorme chaos.
De eerste paar minuten ging goed. Haar ouders kon ze met gemak volgen, ondanks de vele mensen die in de weg stonden. Daarna ging het al wat stugger. Het onderscheiden van haar ouders benen en die van anderen, werd steeds moeilijker, omdat ze steeds meer mensen tegen het lijf kwam. Tot ze op het moment in de gaten had dat ze niet degene volgden die ze zou moeten volgen. Het waren twee vreemdelingen die een pad volgden naar de uitgestorven bakker. Het was ongelooflijk dom en tot op de dag van vandaag had ze er nog altijd spijt van. Ze had beter op moeten letten. Nu had ze geen vrienden en géén ouders.

Haar ogen liet ze rusten op de jongeman, die geknield naast het dode lichaam zat. Hij bewoog niet en maakte geen enkel geluid. Zelfs ademen deed hij niet dus het was bijna onmogelijk dat hij nog leefde.
''I am sorry for your lost. The Germans aren't the nicest people on earth,'' zei ze waarna ze een stap naar voren zette. Ze probeerde zo levendig over te komen, maar ook dat kostte haar moeite. Het liefst barstte ze nu in huilen uit. Het deed haar pijn om iemand te zien, die zijn maat verloren had aan een verschrikkelijke dood. Het herinnerde haar aan haar ouder. Wie wist of ze nog leefden? Maar het was niet zij die medelijden nodig had. Het was hem. Hij was degene die met grote verliezen moest handelen.
''Was he a friend of yours?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Logan Waincroft.

"I am sorry for your loss. The Germans aren't the nicest people on earth"
Geschrokken keek Logan op, in het gezicht van een meisje. Hij had niet doorgehad dat er nog iemand bij hem stond. Pikzwarte ogen keken op hem neer, met een sombere blik. Donker haar viel langs haar gezicht. Slechts een klein deel was te zien, door de donkere schaduwen die haar beschutting boden. Haar huid was bleek, haast wit geworden. De wallen stonden onder haar ogen van vermoeidheid. Ze was erg mager gebouwd, Logan kon haar botten zo zien zitten. Het was een wonder dat dit meisje nog leefde, de meesten hielden het niet lang vol.
"Don't be. It isn't your fault." zei hij terug. Hij keek haar voor een paar seconden aan en liet zijn hoofd toen weer zakken. Nog steeds kon Logan het niet geloven dat het Tiny was, die voor hem lag. Altijd zeiden ze tegen elkaar in het vliegtuig dat ze hier samen uit zouden komen. Aan afscheid nemen deden ze niet, ze hadden er vertrouwen in dat ze terug zouden keren. Terug naar hun thuis, naar hun familie's en vrienden. Tiny was de enige die altijd wat bij de hand had. Een klein briefje zat in zijn zak, bij elk gevecht dat ze aangingen. "If I don't make it, promise me you'll give this to my girlfriend." Waren zijn woorden geweest, toen hij voor het eerst bij hen in de unit zat. Zij hadden hem met zijn allen toegelachen, totaal verbaasd dat hij zo over dingen nadacht. "Don't be so silly, you'll return home soon" hadden ze gezegd. Ze hadden er heilig in geloofd dat ze het zouden overleven. Tiny was echter altijd sceptisch over het idee en bleef erop hameren, waarop ze uiteindelijk toe hadden gegeven. "Fine little guy. But remember one thing: we are in this together. We'll make sure you come home"
Al die tijd had Logan dit soort momenten vermeden. Hij hield er niet van om van het ergste uit te gaan. Het liet hem alleen maar denken aan wat hij allemaal miste, thuis bij zijn ouders en zijn zusje. Het maakte de pijn erger, om ze zo'n lange tijd niet te zien. Om te weten dat hij ze misschien wel helemaal nooit meer terug zou zien. Het einde van de oorlog was nog ver weg, en misschien was hij er niet eens bij om het mee te maken.
Haastig ging hij door de zakken van het uniform, zoekende naar het briefje. Hij kon zich niet herinneren waar Tiny hem altijd bij zich hield, maar het moest hier wel ergens zijn. Logan liet zijn blik over het lichaam glijden en zag wat wits ergens uitsteken. Voorzichtig ging hij met zijn hand naar het papiertje en haalde het onder het stof vandaan. "I'd promised you I would." mompelde hij zacht. Het briefje vouwde hij klein op, waarna hij hem vervolgens in zijn zak stak. Het was het laatste wat hij kon doen voor Tiny. Logan kon het niet over zijn hart verkrijgen om de jongen in de steek te laten. Het was zijn enige wens geweest, in al die tijd. En hij was de enige die over was om die te vervullen.
Zo zacht mogelijk tilde hij het hoofd van de jongen op. Een klein metalen plaatje flikkerde in de paar zonnestralen, die een weg tussen de rookwolken hadden gevonden. Het was de ketting die iedere soldaat met zich meedroeg, als identiteit, herkenning voor andere mensen. Hij schoof de zilveren ketting van zijn hals en nam hem in zijn handen. Hij had niets om terug te geven aan zijn familie. Dit was waarschijnlijk het enige aandenken wat hij mee kon nemen voor ze. Iets wat ze herinnerde aan de moed die deze jongen had getoond tijdens de ongelooflijke strijd. Logan deed de ketting om, om hem niet kwijt te raken, en stond dan moeizaam op. De vraag van het meisje had hij nog net weten op te vangen. "Yeah, he was a good friend. The best someone could wish for."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Alison Ainsworth

Een zwakke glimlach, die ze al dagen niet meer had laten zien, verscheen op haar gezicht.
Hun 'levendige' lichamen werden omringd door lijken. Elk levenloos lichaam lag er treurig bij. Ze waren half verbrand of lagen in hun eigen plas bloed, maar het hield haar er niet van weer om haar glimlach te verbergen onder haar lijkbleke gezicht. Ze was allang blij dat de Duitsers hem over het hoofd had gezien. Hij was nu degene die de anderen kon waarschuwen om tegenslagen te voorkomen.
Stevig hield ze de stok in haar handen waarna ze langzaam passen vooruit zette. Haar ogen liet ze rondgaan over de velen lichamen. Misschien was er wél iemand die het nog kon overleven, maar tot nu toe had ze niemand gezien die een beweging leek te maken. Why are they so unkind? No one deserves to die like this. Opnieuw rolde een traan over haar wang. Het was afschuwelijk hoe de Duitsers mensen van een andere afkomst en geloof behandelden. Ze toonden geen respect, doodden mensen meedogenloos en waren enorm op hun zelf gericht. Hun leer was het belangrijkst.
''It never rains, it pours,'' zei ze, meer tegen haarzelf, toen ze haar blik weer afwendde van de duisternis. Ze vond het ongelooflijk wreed om hun lichamen hier achter te laten. Het voelde net alsof ze het niet waard waren om begraven te worden, terwijl zij juist degene waren die tegen de Duitsers streden. Ze verdienden het om hun laatste naam te krijgen waar ze aan herinnerd werden.
Vanuit haar ooghoek zag ze dat de jongeman iets wits uit zijn zakken haalde. Het was een verfrommeld papiertje waar hij blijkbaar veel waarde aan hechtte. Een frons verscheen op haar gezicht. Hoe graag ze ook wilde weten wie hijzelf en zijn vrienden waren, het was ongepast om vragen te stellen in zo'n situatie. Hij was de enige overlevende uit zijn groep. Geen enkel persoon had dan behoefte om vragen te beantwoorden van een vreemdeling. Ze hoorden te rouwen.
''I admire your courage. There aren't a lot of people who dare to stand up against the Germans.''
Haar elle boog hield ze vrijwel meteen voor haar mond toen een flinke hoestbui naar voren kwam. Om er zeker van te zijn dat ze haar verkoudheid niet zou overdragen op hem, draaide ze zich om zodat ze met de rug naar hem toestond. Haar gezondheid was enorm verslechterd, net zoals de vele anderen die hier buitenom woonden. De meesten hadden dan wel een onderdak, maar de smog van buitenaf kon gemakkelijk hun huis binnendringen en iedereen wist dat het gevaarlijk en slecht voor je longen was.
Nadat haar gehoest stopte, richtte ze haar blik meteen weer op de jongeman, die inmiddels weer op twee benen stond. ''Feel free to ask me to leave. I do get it if you want to be alone,'' vertelde ze hem vriendelijk.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Logan Waincroft.

Katerina Petrova
Novosibirsk, Russia

Logan herhaalde de tekst meerdere malen in zijn hoofd. Het handschrift was slordig, maar het viel nog te lezen. De naam van Tiny's vriendin, het meisje waarvoor de brief bedoeld was. Hij mocht deze naam nooit vergeten.
In de paar seconden dat hij het briefje in zijn handen had gehad, zag hij een gescheurde foto. Tiny stond erop, met de grootste glimlach die Logan ooit bij hem had gezien. Zijn ogen straalden, net als die van het meisje naast hem. Hij was echt verliefd op dit meisje, er was geen twijfel over mogelijk.
Voor even glimlachte Logan in zichzelf, bij het beeld van de vrolijke Tiny. Zijn echte naam had Logan maar een enkele keer gehoord. Op de dag dat hij aan kwam lopen, in de gangen van de oude legerbasis. Hij had zich voorgesteld als Danil Ivanov, een jongen afkomstig van het Russische leger. Hij had zo'n grappig accent, waar ze hem vaak om plaagden. Maar die jongen was als een klein broertje voor Logan, en Danil wist zelf ook dat ze het ergens goed bedoelden. En nu zou hij zijn lach nooit meer weer horen. Zijn stem zal nooit meer door de intercom klinken, in het vliegtuig. Nooit zou Logan Danil meer kunnen bedanken, voor alles wat hij voor hem had gedaan. Hij had niet eens de kans gehad om die jongen te vertellen hoeveel hij voor hem betekende.
Zijn glimlach verwaterde en maakte plaats voor een sombere blik. Logan stopte het briefje wat dieper weg in zijn zak. Hij zou het zichzelf nooit vergeven als hij die kwijt zou raken.
Hij pakte het geweer van de grond, en slingerde hem over zijn schouder. Zijn blik liet hij glijden over het meisje. Een kleine, zwakke glimlach sierde haar lippen. Erg overtuigend was het niet, Logan kon de pijn in haar ogen zien. Die donkere, in zekere zin zelfs zwarte ogen, die hem bekeken. Een vreemde uitdrukking was op haar gezicht te zien. Eentje die Logan niet wist te plaatsen, hoe hard hij het ook probeerde. Er was iets met haar, wat wat in hem losmaakte.
"Well, we aren't the only brave ones around here. All the people out there have suffered a lot. And yet they keep their heads up, even if they don't have anything left to fight for. " zei hij met een kleine knik. "They are the ones who should be admired for their courage, not us." De bevolking, zij waren degene die het het zwaarst hadden. Zij waren de mensen die de echte strijders waren, the tough ones, in deze strijd tegen de Duitsers.
Zij, de soldaten, waren enkel de mensen die probeerden de Duitsers te verslaan en te redden wat er nog te redden viel.
Hij zag het meisje van hem wegdraaien. Haar zachte, trillende stem veranderde in een hoestbui. Het klonk niet goed. Zou ze het virus op zijn gelopen? De verhalen gingen rond dat er een ziekte heerste, in de bezette dorpen. "Are you okay, miss?" vroeg hij twijfelend. Bezorgd keek hij naar het meisje. Logan zette een paar stappen in haar richting. "Look, I'm not going to leave you here. They will come back for me. If they see you around here, they will kill you too."
Hij pakte het meisje voorzichtig bij haar arm om haar wakker te schudden. Zijn ogen maakten voor even contact met de hare. "You won't survive long in these woods. They are everywhere."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Alison Ainsworth

Haar blik werd somberder toen hij vertelde dat er niets meer over was om te vechten. Het klonk enorm hard in de oren, maar hij had gelijk. Haar ouders waren de enigen waar ze nog voor vocht en zelfs daarbij wist ze niet of dat het wel waard was. Er was niemand die haar kon vertellen of ze hun rust al gevonden hadden in de hemel. Daar moest ze zelf achter zien te komen, zelfs al zou het jaren duren.
''Are you okay, miss?''
Haar blik hield ze gericht op de enkele bomen die voor haar stonden. Zowel fysiek als mentaal ging het niet goed, maar het was onnodig om al haar frustraties bij hem te uiten. Ze hoefde hem niet te vertellen dat ze haar ouders had verloren en nu haar weg naar vrede zelf moest zien te vinden. Dat ging alléén haar aan.
Een lichte zucht rolde over haar lippen, terwijl ze langzaam passen voort zette naar het stuk gebied waarbij ze niet omringd werd door verbrandde en bebloede lijken. Het was onnodig om daar nog te gaan staan. Als er iemand was die nog leefde, had ze dat wel gemerkt.
''That's very kind, but it's unnecessary for you to stay with me. It would probably be best for you to help other people. They need it more than I do.'' Ze kon zijn hulp wel gebruiken. Er was geen eten wat ze hier in het bos kon eten, omdat ze geen enkel idee had of het giftig was of niet en ze was te zwak voor het jagen. Ze wist dat ze dagenlang spijt zou hebben voor het vermoorden van een dier, maar zelfs al had ze zijn hulp nodig, waren er veel meer mensen in het dorp die het nog slechter hadden dan haar. Ouders die hun kinderen nog geen eens kon voeden, mensen die snakten naar adem en vrouwen die gebruikt werden voor het vermaken van andere mannen. Zij daarentegen kon nog vluchten.
Ze schrok van zijn aanraking, maar herstelde zich al vrij snel. Don't be that stupid, Alison. There is no reason to be afraid of him. Voorzichtig trok ze haar arm terug waarna ze hem in de ogen keek. ''Yeah, I know. That's why I wanted to go further,'' vertelde ze hem, terwijl ze ondertussen haar arm naar het Noorden liet wezen. ''I thought it would be safer, North.'' In de staat zoals ze nu was, zou ze het nooit redden. Het was een lang stuk wat ze moest begaan en alleen het lopen verwerkte al veel energie, maar ze had nog hoop. Hoe slecht ze er nu ook aan toe was, ze zou nooit opgeven.
Langzaam trok ze haar arm weer terug waarna ze haar aandacht weer richtte op hem. Het verbaasde haar hoe sterk en kalm hij zichzelf hield onder het feit dat al zijn 'maten' nu dood waren. Zijzelf zou na een maand nog steeds het beeld voor haar zien, maar het was ook niet zij die het leger vergezelde.
''I am Alison by the way. Alison Ainsworth.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Logan Waincroft.

Het meisje leek zijn vraag te ontwijken. Natuurlijk was het voor Logan wel duidelijk dat het niet goed met haar ging. Ze zag eruit alsof ze elk moment in elkaar kon zakken. Hoe lang was ze al in deze bossen? Veel voedsel was er niet te vinden hier, op een paar bessen van wat struiken na. De meesten waren ook nog giftig, een van de dingen die Logan op had gepikt tijdens zijn tijd in bossen. Maar had ze überhaupt wel wat voedsel binnen gekregen, de laatste dagen? Uit beleefdheid besloot hij niet door te vragen. Logan kende haar niet. Hij had geen enkel recht om zich in haar te verdiepen. Geheimen waren er tenslotte voor een reden, als ze iets kwijt wilde dan zou hij het vanzelf wel merken.
Een frons vormde zich op zijn gezicht. Snapte ze dan nog niet dat ze het niet lang ging overleven in haar eentje? Dat ze, nu ze zich alleen in de bossen bevond, haar eigen graf aan het graven was?
"Yeah, well, it looks like you are the one who needs help right now. We are in the middle of nowhere, and you are here on your own." zei hij eerlijk. Het maakte hem niets uit of ze zijn hulp zou accepteren of niet, hij ging haar hier niet achterlaten. Over zijn lijk. Als het op haar dood uit zou draaien, zou Logan het op zijn geweten hebben. Het bloed zou dan niet alleen aan de handen van de Duitsers kleven, maar ook aan de zijne.
Aandachtig keek hij naar haar, luisterend naar wat ze te zeggen had. Zijn blik volgde al snel haar arm, die ze naar het noorden wees. Het was slim van haar, om zo na te denken over waar ze heen ging. Velen vluchtten over de open wegen in de hoop om een schuilplaats te kunnen vinden. Wat die mensen niet wisten, was dat daar juist meer soldaten stonden en ze groter gevaar liepen om neergeschoten te worden. Hier, in de bossen, waren er meer verstopplaatsen. De bomen namen veel beschutting met zich mee, net als al het groen. Het was misschien een langere weg, uiteindelijk was het wel veiliger. Een grotere kans om te overleven, als vluchteling. Maar het was vast de angst voor landmijnen, wat de mensen tot zo'n beslissing had gedreven. De afgelegen gebieden zaten er vol mee, helaas.
Haar arm werd uit zijn greep getrokken. Daarop trok ook Logan langzaam zijn hand terug en liet het rusten naast zijn lichaam. Misschien was het niet het slimste van hem, om haar vast te pakken. Waarvoor zou ze hem nu wel niet aanzien? Genoeg soldaten maakten gebruik van meisjes als haar. Hij wilde zeker niet dat ze hetzelfde zou denken van hem. Hij zou zoiets nooit ook maar iemand aandoen. Logan kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan nu. Maar zoals altijd liet hij zijn gedachtes gauw weer varen, met een neutrale blik terugkerend op zijn gezicht. "Logan Waincroft." zei hij, met een kort durende glimlach. "Nice to meet you."

"And, like I said, I'm not going to leave you here."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Alison Ainsworth

Het getik van de regen liet zich steeds zachter horen, maar er was geen enkele seconde waarbij ze dacht dat het zou stoppen. Al heel de tijd liep het weer parallel met de gebeurtenissen. Kwamen de Duitsers, dan regende het en in de ergste gevallen ging het zelfs stormen. Het was god, geloofde ze, hij was degene die men waarschuwde door het te laten regenen.
''I'm really grateful for your help. It shows how kind you are,'' zei ze, haar lippen omringd door een zwakke glimlach die haast niet te zien was. Ze had enorm veel moeite om haar tranen binnen te houden. Het betekende veel voor haar dat hij juist haar wilde helpen. Ze liep al weken rond, op zoek naar hulp, maar er was geen enkel persoon die daar de vriendelijkheid voor had. De oorlog liet iedereen veranderen, zelfs Alison die zwoor dat ze nooit zou veranderen. Maar ze wilde niet weer degene zijn die opnieuw in huilen uit zou barsten. Ze had al genoeg gehuild vandaag.
Schoorvoetend bracht ze haarzelf naar hem toe, terwijl ze langzaam de houten stok uit haar handen liet vallen. De enkele centimeters die ze nog te gaan had, gingen zwaar, maar ze wist ze te halen. Zwijgend sloeg ze haar armen om zijn lichaam heen toen ze hem bereikte. Ze had geen idee of hij haar idee überhaupt fijn vond, maar het was haar enige manier voor nu om te laten zien dat ze hem echt wilde bedanken. ''Thank you so much. If I can do anything in return, just ask me. I curtainly won't bite,'' vertelde ze hem. Alweer een traan ontglipte haar, maar het kreeg de kans niet om naar beneden te rollen of ze veegde hem al weg. Please, not now.
Ze trok haar armen weer terug, maar liet haar hand rusten op zijn pols. Het was haar steun om de stok weer van te grond te pakken, hoe zeer het ook deed. Het duurde wel langer dan normaal, maar uiteindelijk kreeg ze het voor mekaar om de stok van de grond te halen. Ze was niet zo zielig dat ze niets meer kon doen.
''It's nice to meet you as well, mister Waincroft.'' Ze nam haar hand weer terug en keek recht in zijn gezicht.
''You don't have to answer my question if you don't want to,'' veranderde ze van onderwerp, ''but what made you (so far to) join the army?''

Het spijt me voor dit kleine stukje ;/

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Logan Waincroft.

"I'm really grateful for your help. It shows how kind you are."
De woorden bleven door zijn hoofd gaan. Het waren dezelfde woorden die hij elke keer te horen kreeg, toen ze nog met zijn allen in het vliegtuig zaten. Hij werd niet voor niets 'the Friendly Guy' genoemd door zijn teamgenoten. Hij werd gezien als de gevoelige van het team. De medelevende, vriendelijke en zorgzame jongen. Telkens werd ook hij geplaagd, maar hij wist wel dat ze het niet zo bedoelden. Het was zeldzaam, om zo'n goede band te hebben met de andere soldaten. Velen hadden van alles meegemaakt en sloten zich af van de rest van de wereld. Ze zagen dit als een laatste reis, in de hoop om al hun zonden te kunnen laten vergeven. Logan was de enige die achter de maskers kon kijken, en kon zien hoe ze echt in elkaar zaten. Vaak werd dat niet gewaardeerd, maar ze wisten dat hij het goed bedoelde. Deze woorden deden hem pijn om te horen, en te weten dat hij ze nooit van de rest van de unit zou horen. Het herinnerde hem eraan dat hij er nu alleen voor stond. Een kleine kans had hij nog om terug te kunnen keren naar Amerika. En die was zojuist haast te klein geworden om er nog in te geloven.
Toch wist hij een kleine glimlach op zijn gezicht te toveren, als hij naar haar knikte. Het waren zware tijden. Bovendien moest niemand dit alleen doormaken, dat wist hij als een van de besten. Logan had gezien waartoe de Duitsers in staat waren. Als hij er iets tegen kon doen om het iemand te besparen, dan zou hij er niet eens over twijfelen.
Langzaam zag hij Alison dichterbij komen. Voor even wist hij niet zo goed wat hij moest, maar toen hij niet veel later haar armen om zich heen voelde, sloot Logan haar in zijn armen. Haar lichaamswarmte kon hij amper meer voelen, enkel de kou die hem omringde. Het bood hem verkoeling, al was het een niet zo goed teken. Elke beweging leek haar veel moeite te kosten. Zou ze het wel kunnen om zo'n groot stuk te lopen? Het was een heel eind om te lopen, zeker op weinig energie.
"Your welcome," zei hij zacht. Hij drukte haar nog iets meer tegen zich aan om haar wat op te warmen. Ze zag er echt slecht uit. Hij begon zich zo langzamerhand zelfs af te vragen of ze überhaupt nog wel kon lopen.
Ze liet hem los en rustig trok ook Logan zijn armen weer terug. Zijn pols hield hij stevig op de plaats, wanneer hij merkte dat ze op hem leunde. Hij keek toe hoe ze met veel kracht probeerde de tak weer op te pakken. Hij voelde de drang om te helpen, maar hij hield zich in. Hij wilde zich niet opdringen of te bezorgd overkomen. Ze hadden elkaar pas een paar minuten geleden ontmoet. Logan perste zijn lippen op elkaar, in de poging om zijn mond te houden. Het was moeilijk voor hem om aan te zien hoe het haar zoveel pijn deed om erbij te kunnen komen.
"It's okay, I get why you're curious," zei hij schouderophalend, zodra Alison weer overeind stond. Zelf was hij ook nieuwsgierig aangelegd. Logan wilde graag dingen over de mensen om hem heen te weten komen. Een karaktereigenschap waar velen niet dol op waren. Bijtend op zijn lip keek hij in haar ogen. "My father, actually. He joined the army at my age, and I decided to follow in his footsteps." De oorlog had hem niet veel goeds gedaan, al zei hij dat er niet bij. Zijn vader had er vreselijke herinneringen aan over gehouden, nachtmerrie's en slapeloze nachten. Maar Logan was vastbesloten om de traditie voort te zetten en kon niet meer overgehaald worden. Zeker toen de geruchten rond gingen dat het leger een groot tekort had aan soldaten. Logan had zijn beslissing allang definitief gemaakt, ook al vonden zijn ouders het maar niets.
Ondanks zijn gevoel dat ze zich niet snel liet helpen kon hij het niet laten om het toch te vragen. Logan moest het wel weten, wilde hij haar kunnen helpen. "Do you have enough energy left to walk?" Het kwam een beetje twijfelend uit zijn mond. Hij wist niet hoe hij het goed over kon brengen, zonder haar het gevoel te geven dat hij dacht dat ze niets zelf kon. Eigenlijk wilde hij het niet hoeven vragen, maar hij had geen andere optie. Het laatste wat ze konden gebruiken, was voor Alison om in elkaar te storten midden in het oorlogsgebied.

Is niet erg, mijn stukjes worden vgm ook wat korter hahah (behalve deze omg ;p)

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Alison Ainsworth

Voor even leek ze veilig te zijn toen ze zijn armen rond haar lichaam voelde. Het was net haar vader die haar in de armen nam. Stupid, geloofde ze. Haar vader moest ze zien te vergeten. Hij was weg, zo ook haar moeder en er was dus geen enkele uitweg dan verder te gaan zonder hen.
De woorden die haar uitsprak, herinnerde haar aan haar 'oude' buurjongen. Ook hij kwam met precies dezelfde reden. Elke keer vertelde hij haar hoe trots hij wel niet was op zijn vader en hoe sterk hij was. Het was mooi om te zien hoeveel zijn vader wel niet voor hem betekende, zelfs al had hij hooguit een jaar om hem dwars en door te leren kennen.So father, so son.
''He must be really proud of you,'' glimlachte ze.
Een ijzige windvlaag blies haar haren naar achteren, gepaard met een koude rilling die over haar rug gleed. Haar ogen liet ze ze hangen bij haar benen toen ze naar beneden keek. Het was overduidelijk dat ze zo'n stuk niet kon halen, als ze met lege maag en al haar stappen voort moest zetten. Ze moest ergens haar energie vandaan halen, wat het ook mocht zijn, wilde ze hem volgen.
Ze hief haar hoofd weer op, kijkend in het gezicht van Jack. Ze kon zeggen dat ze wél genoeg energie had, maar wat zou ze ermee opschieten? Het bleef tenslotte een leugen. Kort schudde ze met haar hoofd. ''No,'' vertelde ze hem, ''I'm sorry, but I don't have the strenght anymore to walk further. I can try, though?'' Ze vond het zwaarmoedig dat ze hem, degene die haar wilde helpen, moest opzadelen met haar problemen. Er was niet veel meer over van wat ze nog kon doen dus wat moest hij nu wel niet denken van haar?
Ze wendde haar blik af en keek rechts van haar, waar een dode verdoezeld werd door de bladeren. Aan het uniform was te zien dat het een Duitser was. Nadenkend trok ze haar wenkbrauw op. ''- will kill you too.'' Het was vergezocht, maar welke Duitser zou het lef hebben om iemand te vermoorden die leek op één van hen, in plaats van een tegenstrijdig soldaat? Al meteen schudde ze die gedachte van haar af. Het waren niet alleen de Duitsers die zijn voetsporen in Engeland achter lieten. Er waren ook Engelsen die hier nog altijd rondliepen en die de Duitsers verafschuwde. Het was oneerlijk als hij gezien werd als 'vieze' Duitser, terwijl hij juist degene was die men wilde helpen.
Kort wreef ze met haar handpalm in haar ogen waarna ze wat afwezig naar Logan keek. ''There is a farm outside the forest. We can pass the night there.'' Of de eigenaars het accepteerde? Ze had werkelijk geen idee, maar er waren genoeg verstopplaatsen waar ze hunzelf konden verdoezelen. Dat hoopte ze.

Huge ja ahaha, maar is niet erg hoor ;p

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Logan Waincroft.

Een kleine, frigide glimlach vormde zich rond zijn lippen. Of zijn vader zo trots op hem zou zijn, wist hij niet. Hij was immers samen met zijn moeder tegen zijn besluit geweest. Zijn moeder vond met name het idee dat hij zich zou wagen in Duitse gebieden maar niets. De verhalen hadden zo ook de Amerikaanse gronden bereikt. Wat er allemaal met de gevangen genomen soldaten gebeurde, hoe er met ze werd omgegaan. Het was vreselijk geweest, alleen al om aan te horen.
Zijn vader deed het anderzijds omdat hij Logan zijn ervaringen wilde sparen. Zijn nachtmerrie's, slechte herinneringen en paniekaanvallen. Maar hij had zijn keuze al gemaakt, zelfs voor hij het aan hen had verteld. Er was niets wat ze eraan hadden kunnen doen om hem op andere gedachten te brengen.
Bezorgd keek hij naar Alison. Haar manier van bewegen, de blik in haar ogen. De vermoeidheid was van haar gezicht af te lezen. Het was moeilijk om te zien hoe de mensen leden onder de bezetters. Hoe hen het leven zuur werd gemaakt, terwijl zij alles hadden wat hun hart begeerde. Someday, they will pay for this. Dacht Logan bij zichzelf. They will pay for what they've done. Desnoods zou hij er in zijn eentje wel voor zorgen.
Het was een mirakel dat dit meisje nog levend voor hem stond. Het verbaasde hem dat ze zich nog voort kon bewegen, aangezien ze erg dun was geworden. Geen spiermassa was meer te zien, enkel haar botten en huid. Het was maar goed dat hij haar was tegen gekomen, lang zou ze het niet meer volhouden in haar eentje. Hij dacht even na, maar knikte toen naar haar. "Then I'll carry you with me." Logan kon haar altijd nog op zijn rug meenemen. Zelf kwam hij echter ook niet snel vooruit vanwege de klap van de explosie. Toch vond hij het wel een poging waard.
Een aantal druppels bloed baanden zich een weg over zijn wangen. Haastig veegde hij ze met de achterkant van zijn hand af. Zijn verwondingen waren niet ernstig, al zou hij er wel flinke littekens aan over houden. Logan kon nog van geluk spreken. Het kon zo zijn geweest dat ook hij de hinderlaag niet had overleefd. Ergens, diep binnenin, dacht hij dat het misschien beter was geweest als hij bij de rest van zijn team had gelegen. Geen oorlog om meer te vechten. Geen pijn meer, die door zijn lichaam trok. Hij hoefde geen verliezen meer te lijden en zich nergens meer druk over te maken.
Die gedachte probeerde hij echter weer van zich af te zetten. Hij kon het zich nu niet veroorloven om daarover na te denken. Zijn familie zat thuis op hem te wachten, net als het meisje dat voor hem stond. Zij had hem op dit moment nodig. Zijn gevoelens kwamen later wel.
"Sounds good to me." zei hij toestemmend. "If you show me the way, I'll carry you on my back."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld