lena schreef:
De dagen leken niet om te gaan. Het is hier vreselijk. Na vandaag zou alles over zijn. 'Newt? Je moet wat eten. Straks verhonger je nog'. Minho's stem galmt door mijn hoofd en ik kijk hem aan. 'Ik heb geen honger' is het enigste wat ik zeg. Minho zegt niets meer en eet stil zijn eten op. Ik schuif mijn bord opzij en sta op. 'Ik ga me alvast klaarmaken. Ik zie jullie zo bij de ingang.' Ik loop naar mijn hut en pak mijn spullen bij elkaar. Als ik klaar ben, ga ik op mijn bed liggen. Langzaam maar zeker komen die vervloekte gedachtes weer terug. Tranen vullen mijn ogen. Ik haal diep adem en sta op. Ik doe de rugzak op mijn rug en ren de hut uit. Als ik bij de ingang sta, komen Minho,Alex, Ben en Jack aanrennen. 'Oké, Ben jij neemt oost, Jack jij neem west, Alex jij neemt zuid en ik en Newt nemen noord' legt Minho vlug uit. 'Wat! Sinds wanneer moet ik samen met iemand rennen?' 'Sinds Alby mij gevraagd heeft om jouw in de gaten te houden doordat wat jij gisteren hebt gedaan.' Kwaad kruis ik mijn armen over elkaar en kijk ik Minho vuil aan. Ik draai met mijn ogen en loop the maze in. 'Kom je nog slak of moet ik je meeslepen?'
Paar uur later*
'We moeten terug Newt. We hebben nog een kwartier. Precies genoeg tijd om terug te keren.' Ik kijk Minho aan en knik. Ik neem een slok water en haal diep adem. Nog een kwartier en ik ben bevrijd uit deze gevangenis die me al jaren heeft vastgehouden. Ik doe de fles water in mijn rugzak en jog richtig de uitgang van the maze. Stemmen beginnen steeds harder te schreeuwen in mijn hoofd. Ik haal diep adem en begin keihard weg te rennen van Minho. Rechts, links, links, rechts, rechtdoor, links, links, rechts, rechts en links. Ik kijk achter me en zie geen Minho meer. Ik ben ook een stuk sneller dan hem. Ik ren al jaren door deze maze en heb veel conditie getraind.Ik kijk naar de muur bedekt met klimop voor me. Ik gooi de rugzak op de grond en pak een stuk klimop vast. Langzaam klim ik naar boven. Hoe hoger ik kom, hoe dichterbij de vrijheid. Als ik het hoogste punt heb bereikt, kijk ik naar beneden. 'I'm sorry' fluister ik zachtjes en laat de klimop los. Voor een paar seconde lijk ik te vliegen tot ik de koude vloer voel en alles zwart word.