Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O' This means war || ft. Vasilissa

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
O' This means war || ft. Vasilissa

LET OP: deze orpg is voor jongere kinderen minder geschikt i.v.m. geweld etc, lezen is op eigen risicio.

Savagery: Mac Wolfe - 20
Mac is een erg sociaal en uitgaand persoon. Als dochter van een hoogstaand agent brengt ze het leven in volle veiligheid door. Stiekem vindt ze het maffialeven interessant, maar haar vader houdt haar tegen om dat milieu te betreden. Mac heeft voldoende mensenkennis en kent alle kneepjes van het vak dat haar vader beoefent. Ze kan goed om met wapens en is ijzersterk in zelfverdediging.
Verder is haar verleden is altijd rustig verlopen. Haar ouders zijn nog beide gezond en wel, en ze leven in een grote woning, aan de buitenkant van een drukbezochte stad.

Vasilissa: Jongen + begin (l)

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Vasilissa; Danil Alexei Ivanov - ook wel Alex genoemd - 21
Alex is een echte daredevil, gezien zijn positie bij de mafia. Hij heeft er ook de eigenschappen en ervaring voor en past dan ook bij het profiel van een beruchte misdadiger. Genoeg dingen heeft hij meegemaakt om te kunnen weten hoe de zaken er in elkaar steken. Hij heeft een geweldadig verleden wat veel mensen op het verkeerde spoor kan zetten, echter als je hem eenmaal leert kennen zal je erachter komen dat zijn verleden heel anders was verlopen dan hoe het in zijn strafblad beschreven staat.
Zijn familie is afkomstig uit Rusland, waar hij zelf ook geboren is. Een aantal jaren geleden is hij naar Amerika vertrokken om wat zaken af te handelen. Sindsdien heeft hij zich bevonden in een oud industriegebouw, ergens aan de rand van de buitenwijken.
Van kinds af aan heeft Alex zich bezig gehouden met de vechtsport. Voornamelijk de illegale kant gezien het feit dat er veel geld te verdienen viel en hij uit een arm gezin kwam. Het heeft hem erg veranderd tot de persoon wie hij nu is. Zo is zijn vertrouwen erg moeilijk te winnen, voornamelijk bij andere (vreemde) mensen en is hij snel paranoïde. Hij heeft zo zijn woedeproblemen, hij kan soms wat fel uit de bocht komen en is niet bang om te zeggen wat hij van dingen vind. Verder is hij qua zijn eigen leven erg gesloten, het zijn zijn privé zaken; niet die van iemand anders. Aan samenwerken doet hij amper, tenzij het niet anders kan.

Mijn stukje komt in het bericht hieronder ♥

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"En? Heb je het voor elkaar gekregen?" Grijnzend nam hij een trek van zijn sigaret, die niet veel later op de grond belandde. De walm van alcohol om zowel hem als zijn zogenoemde 'vrienden' heen stoorde hem al langzamerhand niet meer. De mensen die hem omringden waren vage bekenden, enkelingen kon hij aan elkaar linken door hun uiterlijk. Het was een familiezaak leek het wel, in tegenstelling tot hem. Hij was er vanwege een paar grote klussen, mocht het niet het geval zijn dan zou hij er geen baat meer bij hebben om te blijven. Het spoorloos verdwijnen van de aardbodem was inmiddels de normaalste zaak van de wereld geworden voor Alex.
Met zijn schoen trapte hij het laatste overblijfsel van de sigaret uit, zijn blik op de leegte onder hem gericht. Ondanks dat hij het hier nog even moest uithouden zat hij er niet op te wachten om alles aan hen over te laten. Hij wist prima hoe hij met soortgelijke situaties om zou moeten gaan, zoals de opdracht die hem te wachten stond. De grijns verbreedde zich zodra hij een spuit aangereikt kreeg, gevuld met een doorzichtige vloeistof. Het was overduidelijk wat erin zat, toch stelde hij verder geen vragen. Hoe minder hij ervan te weten kreeg, des te beter. Hij knikte en stak het weg in de binnenzak van zijn jas, buiten het zicht van eventuele voorbijgangers. Het was natuurlijk niet de bedoeling dat anderen hier lucht van zouden krijgen. Hij was niet van plan om opgepakt te worden voor het bezit van een illegale drug, om vervolgens te worden verbonden met een aantal onopgeloste moorden en diefstallen.
Nog een laatste keer keek hij de donkere kamer rond, waarna een diepe zucht over zijn lippen rolde. Het zou nog een lange dag worden. De Glock griste hij van de tafel af en liet het magazijn langzaam uit glijden. Precies zoals het de bedoeling was; er miste geen enkele kogel. In een handomdraai drukte hij het terug en stopte ook deze weg in zijn jas. "I'll be back in an hour," mompelde hij stug zonder oogcontact te maken met ook maar iemand in de kamer. Ze wisten precies hoe hij erover dacht, hij ging geen moeite doen om zichzelf te herhalen. Zwijgend zette hij zijn passen voort naar de uitgang van het pand, zijn handen in zijn jaszakken en zijn blik vastberaden.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
In een zwarte Range Rover zat Mac achter het stuur. Haar handen omklemden het stuur terwijl ze haar blik geconcentreerd op de weg hield. Op de nodige momenten vertraagde ze, en zette daarna weer haar traject verder. Haar concentratie werd even verstoord als haar mobieltje begon te bellen. Ze nam op met de Hands-freemodus van haar auto. "Mac, ik mag hopen dat je er bijna bent. Het evenement begint bijna." sprak een al te bekende stem haar toe. "Don't worry, geef me nog een vijftal minuten." zei ze geruststellend en legde meteen af. Ze raasde enkele auto's voorbij, iets wat haar vader haar ten zwaarste kwalijk zou nemen, maar dat maakte haar op dat moment niet uit. Haar doel is om op tijd aan te komen aan haar bestemming, en dat zou moeten lukken. De radio stond zacht, commerciële muziek kwam uit de boxen. Ze nam nog voor de laatste momenten plankgas en kwam op tijd aan. Ze parkeerde haar auto op een juiste manier in de afgesloten en achtergelaten parking.
Ze stapte uit en wandelde naar de lift. Het getik van haar pumps weerkaatste tegen de muren en vormden zo een weergalmend echo. Binnen een tiental seconden werd de lift voor haar neus geopend. Ze voelde hoe de camera's op haar gericht waren, allemaal gadgets die haar vader heeft zitten ontwikkelen om diefstallen tegen te gaan. Eenmaal in de lift voelde ze hoe de zwaartekracht op haar lichaam inspeelde en hoe ze naar boven werd getrokken. Al snel stond ze aan de ingang van het pand. Het was er achtergelaten en muisstil. Ze had afgesproken met Leah, een goede vriendin. Het duurde niet lang voor ze haar zag staan. Ze glimlachte schuin en voelde hoe Leah haar omarmde. "Hey lieverd, sta je hier al lang?" vroeg ze. Zo ontstond er al snel een gesprek.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Koude lucht kwam hem tegemoet, het moment dat hij zich buiten het industriepand waagde en in de buitenlucht terecht kwam. Hij kwam er niet vaak aangezien hij niet inzag waarom, maar als hij weg was kon hij er zo nu en dan ook echt van genieten. Zijn blik bleef desalniettemin serieus. Hoe het hem verteld werd zou het niet moeilijk zijn om de opdracht te voltooien, laat staan dat het lang zou duren. Het plan was simpel; bij haar zien te komen en met de spuit haar bloedbaan zien te bereiken. De rest zou voor zichzelf spreken en geen dagen innemen. De route naar het gebouw wist hij precies uit zijn hoofd, na een aantal dagen de plattegronden bestudeerd te hebben. Hij ging zich niet zomaar halsoverkop storten op iets waar hij nog amper wat vanaf wist. Zou hij gepakt worden, dan zal hij wellicht de buitenwereld nooit meer kunnen betreden.
Haastig stapte Alex in de zwarte SUV die in de garage geparkeerd stond, niet al te ver van het 'safehouse' van de bende. Ze hadden weinigl bezittingen, voor het geval dat ze ooit ontdekt zouden worden of iemand besloot om ze te beroven. Hem hoorde je er niet over klagen; meer geld voor hen allemaal. Het enige wat hij echt tot zijn inventaris kon voegen was zijn pistool, een wegwerp telefoon en een buitenlandse rekening voor het geld. Het was alles wat hij nodig achtte voor zijn werk, althans, voor de tijd die hij er zou besteden.
Direct startte hij de auto, omgeven door getinte ramen, en nog geen paar minuten later reed hij over de snelwegen van de binnenstad. Het was er aardig druk geworden waardoor hij een aantal keren geïrriteerd vloekte naar de voorbij rijdende mensen. Het verkeer zat hem flink tegen, zo in het begin van de middag. Hij was dan ook ergens opgelucht wanneer hij, na een half uur kwijt te zijn geweest aan de verschillende files die de wegen teisterden, eindelijk het parkeerterrein van het bedrijfsgebouw wist te bereiken.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:

Mac voelde aan dat er iets niet pluis zat. Al was het dat het binnen een tiental minuutjes ging regenen, er ging iets negatief gebeuren. Ze keek wat paranoïde rond zich, onrustig en onwetend. "Mac, is er iets?" werd er haar gevraagd. Ze bekeek haar met fronsende wenkbrauwen aan. "Hm, nee, ik denk het niet." zei Mac twijfelend. Leah keek haar vreemd aan. "Nevermind," zei ze nog en schudde de gedachte van haar af. Ze is naar het pand gekomen om plezier te hebben, niet om met een onbepaalde angst geconfronteerd te worden. Mac drukte haar tas dichter tegen haar lederen vestje en keek nog eens naar buiten. De wolken zagen er onbetrouwbaar uit. "Wanneer begint dat event?" vroeg ze en richtte haar ogen op haar vriendin. Leah was een erg naief meisje, makkelijk om vertrouwen van te winnen. Gevaarlijk. "Binnen een halfuur," beantwoordde ze. Mac knikte. "Dan ga ik nog even naar toilet, excuseer me." zei ze en probeerde een glimlach op haar gezicht te forceren. Nadat Leah instemmend knikte wandelde Mac door de gangen, op zoek naar een badkamer of iets dergelijks. Er waren niet veel meubels die de gangen decoreerden, dus ook hier klonk een hol echo. Ze hoorde af en toe wat mensen voorbij wandelen, maar voor de rest voelde ze zich helemaal alleen in het gebouw. De muren waren ofwel van hard beton, ofwel van glas dat al een aantal jaren niet meer verschoond is. Hier en daar zag je vogels, maar die bleven niet lang. Hun diereninstinct vertelde hun vast dat het hier niet veilig was. Ik voelde hetzelfde. Het is hier allesbehalve veilig, al kon ik niet plaatsen wat er nu juist in de weg zou zitten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het geruis van de autoweg minderde en maakte plaats voor een grimmige stilte die er heerste, zodra Alex zijn auto achterliet en zich een weg baande naar de ingang van het pand. Het meisje had hij nog net weten te spotten voor ze uit het niets zich verder van hem verwijderde en verdween achter de deuren. Of het was omdat ze ergens heen moest of hij gezien was, was voor hem onduidelijk. Wel wist hij dat hij op moest schieten, wilde hij een kans maken om haar er weg te krijgen.
Zonder te aarzelen versnelde hij zijn tempo en achtervolgde haar stappen die hem binnen het pand leidden. Natuurlijk hield hij wel afstand om geen argwaan te wekken, en deed hij zoals hij normaal gesproken ook acteerde wanneer hij weg was van zijn vertrouwde omgeving; oplettend maar zogenaamd vriendelijk naar de mensen die hem passeerden. Beleefd knikte hij naar een van de vrouwen die er schenen te werken, gezien het uniform wat alles zowat bedekte, met een kleine glimlach op zijn gezicht. Geloofwaardig was het misschien niet, toch moest hij geen aandacht zien te trekken. Hoewel hij het haatte om zich anders op te stellen dan hoe hij in elkaar zat, hij kon niet anders.
Haar gedaante kwam steeds meer in zicht tot het punt dat hij nog maar enkele meters van haar verwijderd was. Aandacht besteden aan wat er om hem heen gebeurde deed hij allang niet meer. Het boeide hem vrij weinig hoe het pand eruit zag of wie er rondliepen. Hij had tenslotte een opdracht om te volbrengen, nietwaar?
Om haar te snel af te zijn had hij een kleine omweg genomen, wat ervoor zorgde dat ze voor even uit beeld was. In zijn hoofd had hij de weg uitgestippeld en hij twijfelde niet aan zijn instinct. Het was echter tientallen meters langer en kostte hem wat meer tijd om het gebied te verstrijken, desondanks wist hij haar voor te zijn. Hij kwam de hoek omgelopen en botste zogenaamd 'per ongeluk' tegen haar op. De spuit had hij ondertussen al bij de klap in haar nek weten te zetten zonder weerstand te ontvangen van de jongedame voor hem. Het ging tot nu toe als gepland, al wist Alex genoeg om te weten dat alles nog kon veranderen. Naar zijn mening zaten de meeste mensen anders in elkaar dan je zou verwachten. "Sorry, princess," mompelde hij met een grijns, volgend door zijn bewegingen om haar stevig vast te pakken. Ze zou elk moment in elkaar storten door de drug in haar bloedsomloop. Hij moest haar tegen kunnen houden om keihard op de grond te vallen. Het laatste wat hij kon gebruiken was een incident waarbij andere mensen getuige waren.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Juist op het moment waarop Mac dacht dat ze op een rustige, veilige manier de toiletten in kon werd ik ruw aangepakt. Twee grote en sterke handen namen haar stevig vast en ze voelde een prik in haar hals. Meteen voelde ze zich als een wolf opladen, klaar voor aanval. Mac greep naar zijn pols en trok het goedje dat hij in haar hals prikte eruit. Het tubetje belandde zo op de grond en Macs nagels doorboorden zijn pols. Ze hoorde zijn stem, maar schopte hem een eindje van zich vandaan. De hak van haar schoen boven zich zo tegen zijn knieschijf, die nu waarschijnlijk erg pijnlijk aanvoelde. Mac greep zijn hoofd vast en knalde die tegen haar rechterknie. Ze smeet hem op de grond en hield haar handen rondom zijn nek. "Who are you?" vroeg ze dreigend en boorde haar nagels nog wat dieper in zijn vel. Met haar vrije hand pakte ze het spuitje vast dat enkele centimeters verder lag en brak het glas, waarna ze het dreigend boven zijn gezicht hield. "What do you want?" vroeg Mac nog een keer. Haar hand omklemde het spuitje waarin een doorzichtig goedje zat. Ze wist niet wat het was, waarvoor het diende of waarom hij het bij haar wou inenten. Ze wist niet eens wie deze onbekende was, maar dat zou -hopelijk- niet lang meer duren. Geluiden van het gevecht echode door de gangen, maar niemand reageerde. Mac hield hem vast alsof haar eigen leven ervan afhing, wat eigenlijk ook zo was. Enkel de Engelse taal zwierf rond in Macs gedachten, aangezien hij haar op z'n Engels aansprak. De kans was klein dat hij helemaal uit Engeland was gevlogen om Mac te drogeren, maar tegenwoordig weet je het nooit. Tegenwoordig is alles mogelijk en is iedereen voor alles in staat, zolang ze er maar geld voor krijgen. Nooit had Mac gedacht dat ze in deze situatie terecht zou komen, nooit. Mac ademde diep maar snel, haar blik wantrouwend op de zijne geklemd.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze was zeker geen gemakkelijk doelwit, daar was hij achter gekomen. Nog geen seconde later werd hij aangevallen. Hij had het niet verwacht van haar, afgezien van zijn reactievermogen op haar bewegingen. Het liet hem grijnzen, wetende dat hij een goede tegenstander had gevonden. Een keiharde trap kwam tegen zijn knie terecht, vervolgens werd zijn hoofd naar beneden geduwd. De klap kwam hard aan, desondanks kwam er niet meer dan een pijnlijke kreun bij hem vrij. Hij was de gevechten wel gewend en wist zich groot te houden. Hij viel weer terug in zijn oude gewoontes en een schakel bij hem werd omgezet. Ze had hem kwaad gemaakt, en dit keer goed ook.
Hij kwam op de grond terecht en voelde haar handen om zijn nek klemmen. Het maakte het moeilijk om te ademen, laat staan praten. Hijgend, piepend, wist hij genoeg zuurstof binnen te krijgen Zijn geweten om Engels te spreken was intussen uit zijn hoofd verdwenen. De onheilspellende klanken van zijn moedertaal rolden over zijn lippen, schor en kil. "Hmm.. a tough one, huh? I should've known, still waters run deep."
Met dat zette hij al zijn kracht in en wist hun posities om te draaien. Nu waren het niet haar handen om zijn nek, maar de zijne langs de onderkant van haar kaak. Zijn lichaam duwde hij zodanig op dat van haar om haar in bedwang te houden. Hij greep zuchtend naar de spuit op de grond. De helft had hij binnen weten te krijgen voor ze tegen begon te stribbelen. Zolang ze hem niets flikte had hij geen redenen om haar te hoeven vermoorden. Met alle plezier zou hij het doen, alleen al vanwege haar pogingen om hem daadwerkelijk te verslaan.
"Je hoeft niet te weten wie ik ben. Vraag het maar aan je vader," siste hij tegen haar. De spuit bracht hij opnieuw naar haar nek, enkel nu goed. Alle vloeistof werd uit de tube gespoten. Zijn kennis over drugs gingen niet ver aangezien hij er nooit aan had gedaan, dus het was een raadsel of de dosering goed was. Wellicht zelfs te veel, al hoorde je hem er niet over klagen. Zijn opdracht was om haar te ontvoeren en haar op te sluiten, niemand had hem immers verteld op welke manier.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Al snel had Mac de touwtjes niet meer in handen. De aanvaller had de rollen omgedraaid, nu lag hij op haar. Zijn grote handen omklemden haar hals. Ook zij kreeg moeilijkheden met het ademen. Al snel had Mac door dat ze een drug in haar gespoten had gekregen aangezien ze steeds slapper werd. Hij benoemde Macs vader, ze had het moeten weten. Natuurlijk had hij daar iets mee te maken. Als hoog agent is het een nachtmerrie om je dochter in dit soort vuile gebeurtenissen te hebben, daarom had hij haar erop getraind. Daarom heeft ze jaren moeten zwoegen om de vaardigheden van het vechten onder de knie te krijgen. Jaren hebben haar vuisten open gelegen van het knallen tegen harde voorwerpen. Haar vader zag dit al aankomen, hij wíst gewoon dat dit ging gebeuren. Hij had het al jaren door, voor Mac het zelf kon begrijpen. Hij keek Mac onverschrokken aan, alsof ze de zoveelste prooi was die in zijn klauwen is gesukkeld.
Macs zicht verzwakte en ook haar tastzin gaf het langzaamaan op.
Mac hoopte dat de camera's in dit gebouw werkten, dat ze alles een voor een hadden opgenomen. Haar ademhaling werkt zwaarder en dieper dan normaal. Hij houdt haar nog even sterk vast als ervoor.
Ze voelde aan dat het niet hier gaat stoppen, ze gaat nog lang lijden. Al weet ze niet goed hoe.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Tevreden keek hij toe hoe het meisje geleidelijk verzwakte in zijn greep. De dosering sloeg dan eindelijk aan, een goed iets voor hem. In zekere zin had hij zich zelfs voorbereid voor het geval dat het plan in duigen zou vallen en hij dan toch met haar moest vechten. Het bleek niet meer nodig te zijn.
Hij nam haar in zijn armen en tilde haar dan langzaam op van het oppervlak onder haar. Haar gewicht kon hij wel hebben, daarmede was ze niet eens zo zwaar. Het koste hem vrijwel geen kracht om haar van de grond te krijgen. Ze zag er als verdoofd uit, het effect wat de bedoeling was geweest. Hoe Tyler het spul dan had kunnen bemachtigen? Het was een groot mysterie als je het hem vroeg.
Argwanend liet hij zijn blik om hen heen glijden, opzoek naar eventuele getuigen van de gebeurtenis. Er was flink veel lawaai bij komen kijken. Meer dan Alex had gedacht, toch leek het niemand bereikt te hebben. Het was er nog even stil en dood als wanneer hij er binnen kwam lopen. Hem deerde het in elk geval niet. Met een diepe zucht begon hij te lopen richting de achteruitgang van het gebouw. Het was een korte afstand tot de deuren waardoor het geen lange tijd in beslag nam om zich opnieuw buiten te constateren.
Zodra hij buiten was, viel het hem op dat hij zich had vergist in de weinige aanwezigen bij de locatie. Tientallen mensen haastten zich langs hen heen. Schouders botsten tegen hem op en af en toe hoorde hij er een paar chagrijnig ratelen over het tekort aan tijd. Noch dacht niemand eraan om naar hen om te kijken en in de gaten te houden wat er aan de hand was. Blijkbaar was het normaal hier, al vond Alex het moeilijk om te begrijpen.
Voor kort maakte hij oogcontact met het meisje die hij met zich meedroeg. Veel uitstraling was er niet te bekennen. Toch nam hij geen risico's om gepakt te worden vanwege haar. Hij was zeker niet dom als het aankwam op ontsnappings opties. "Als je snitched ben je er geweest," fluisterde hij haar met een strakke blik toe, waarna hij tempo maakte naar de SUV die hij in de verte zag staan. Hij moest maken dat hij van het pand wegkwam, voor iemand ze wel op zou merken. Over haar toestand kon hij zich later zorgen gaan maken.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Mac was nog bij bewustzijn, al kon ze niets zeggen, laat staan roepen. Het was moeilijk voor haar om te ademen, waardoor ze begon te piepen. Af en toe zag ze de jongeman naar haar kijken, ook hoorde ze hem iets mompelen. Ze probeerde rond zich te kijken, hopend dat iemand haar zou opmerken. Hopend dat Leah haar zou zien. Mac probeerde haar nagels in zijn vel te boren, maar veel kracht had ze niet meer. Nu leek het meer alsof ze zich juist aan hem vasthield. "Waar breng je me naartoe, viespeuk?" vroeg Mac al mompelend aan de twintiger. Ze had geen idee wat hij met haar van plan was, en waarom hij juist haar moest hebben. Iets met haar vader, maar ze zou geen idee hebben wat haar papa deze jongeman ooit aangedaan zou hebben.
Mac hoorde de doffe geluiden van voorbijrazende auto's en klagende mensen, maar niemand wou aandacht geven aan een meisje, bijna bewusteloos in de armen van een onbekende man. Velen zouden denken dat ze een koppel waren, aangezien ze ongeveer even oud waren. Mac voelde zich lichtjes in haar hoofd, en alles voelde minder zwaar aan. Zijn sterke handen rondom haar voelden meer aan als kussentjes, en zijn stem werd vervormd, alsof het één of andere engel was. Je zou kunnen zeggen dat Mac zich in de hemel bevond. Althans, zo voelde het toch aan, maar diep vanbinnen wist ze dat ze in gevaar was. Dat deze jongeheer allesbehalve een engel was, en dat ze al zeker niet in de hemel was; meer in een James Bond-film, waar zijn het kwetsbare figuur was dat gered moest worden door de heer Bond. Maar niemand ging haar redden, niemand. Niemand had het zelfs door dat ze verdwenen was, niemand zou zich afvragen waar ze ineens was. Leah zou het te druk hebben met mensen die ze op het evenement leert kennen. Mac moest zichzelf hieruit redden, al was dat in haar huidige toestand quasi onmogelijk.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zacht hoorde hij haar wat mompelen, haast onverstaanbaar maar toch tegelijkertijd kwam het luid en duidelijk bij hem binnen. Een beetje een domme vraag gezien het feit dat ze zich op een parkeerterrein bevonden. Het leek hem geen onmogelijke gok om te kunnen voorspellen waar het heen ging. "De auto," mompelde hij ijzig terug, zijn ogen op de weg voor hem gericht. "De rest zie je vanzelf wel." Behendig opende hij de achterklep, waar hij haar vervolgens zwijgend in de kofferbak neerlegde. Anders had hij haar op de achterbank geplaatst, echter aan haar te merken zou ze er alles aan doen om bij hem weg te komen. Hetzelfde wat Alex ook zou doen wanneer hij in haar schoenen zou staan, wat wist ze tenslotte van hem? Toch kon hij het niet riskeren om haar kwijt te raken en insgelijks zouden de getinte ramen genoeg weergeven voor haar om te kunnen onthouden waar hij haar heen bracht. De schuilplaats op het spel zetten leek hem nou eenmaal geen goed idee.
Met een klap sloot hij de kofferbak en nam hij zelf plaats aan het stuur. Hoe ze over hem zou denken scheelde hem weinig; hij had alle redenen om bij haar vader te moeten komen. Zowel persoonlijke als andere redenen die hij met de rest van de bende deelde. Hij had niets om zich schuldig over te voelen.
Ongeduldig startte hij de auto en trapte op het gas. Met een flinke snelheid reed hij steeds verder weg, het gebouw verdween achter de vele bomen en wolkenkrabbers en bracht voor hem een kleine opluchting met zich mee. Hij had het tot nu toe gered zonder vele complicaties. Het gevreesde gedeelte, althans; dat van de kameraden wie mee hadden besloten, was voorbij. Nu de rest nog.
Het geluid van zijn mobiel verstoorde de kleine trance die bij hem plaatsvond en maakte dat hij wakker werd geschud. Volledig verrast nam hij hem tevoorschijn uit zijn broekzak, de vrije hand nog op het stuur geplaatst. Het was een onbekend nummer wat zijn beeldscherm deed oplichten, toch wist hij precies wie het was. Een geërgerde zucht verliet zijn mond, terwijl hij met tegenzin opnam en het naar zijn oor bracht. "Wat is er?"

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Met een dof geluid belandt Mac in de kofferbak van zijn auto. Ze probeerde zich nog recht te zetten, maar dat ging niet. Alles vroeg te veel moeite. Ze was net genoeg bij bewustzijn om lichtjes heen en weer te bewegen en af en toe diep adem te halen. In de donkerte vertroefde ze met haar handen de omgeving. Het enige was ze voelde wat een bepaalde wolachtige stof, textiel waaruit de achterbank gemaakt was. Mac vroeg zich af hoeveel mensen hier nog, in dezelfde situatie, hebben gezeten. Hoeveel gedrogeerde, zwakke figuren hebben gezwoegd om wat adem binnen te krijgen.
Bij verschillende bochten draaide Mac om, om nog wat dieper in de kofferbak te voelen. Uiteindelijk kwam ze bij haar jackpot. De brandblusser. Ook in Macs eigen auto lag de brandblusser vanachter, daarom dat ze ongeveer kon raden waar hij zou liggen. Met alle kracht die Mac nog in zich had, ontgrendelde ze de brandblusser uit zijn slot, en hied het dichtbij haar lichaam. Haar vinger klaar op de knop om te vuren, of in dit geval, te blussen. Vanaf het moment dat de kofferbak open zou gaan, zou ze op de knop drukken zodat het allemaal in zijn ogen kwam. Mac kon niet veel doen, maar alle kleine beetjes zouden helpen om te ontsnappen.
Macs handen zweetten en haar hart klopte snel. Ze voelde hoe het zuurstof steeds verminderde, naarmate de lengte van de reis. Haar ogen begonnen te tranen en zo begon verschrikkelijk veel dorst te krijgen, allemaal bijwerkingen van de drug die ze in zich gespoten had gekregen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Luister, er is iets wat je moet w-" Direct onderbrak hij de stem die door de microfoon van zijn mobiel klonk, zijn gezicht doodserieus. Verkeerde tijdstip om nu een gesprek te moeten voeren met een van de bendeleden, zo te horen was het Nicholas. Een waardige gok, of het waar was kon hij onmogelijk achterhalen. En eerlijk? Het maakte geen verschil wie er aan de andere kant van de lijn was. Hij had geen trek in een gesprek. De verplichting ging eerst.
"Tell me once I get there," mompelde hij stug. De auto remde af voor een stoplicht, waardoor Alex even tijd had om het wat beter vast te pakken en te kunnen kijken op de navigatie. Zonder er lang over na te denken wist hij de afstand tot de 'safehouse' te achterhalen. Het gebruik van de kaarten hoefde hij niet vaak te benutten; hij kende de stad op zijn duimpje. Het resultaat van jaren lang rondlopen in dezelfde omgeving. "Ik zie je in 10 minuten," deelde hij hem mee, vooraleer hij het gesprek stopte en ophing. Nicholas - of wie hem ook belde - zou wel begrepen hebben wat hij ermee bedoelde. Daar had Alex geen speciale codetaal voor nodig om de hint door te kunnen geven.
Zijn mobiel liet hij terugglijden in zijn broekzak, zijn ogen nog altijd op de weg. De stilte heerste in de SUV en maakte dat elk geluid hoorbaar was. Zo ook een of andere klik drong zijn gehoor binnen, al wist hij het niet te plaatsen. Wat gebeurde er allemaal achterin? Abrupt sloeg hij af naar een van de vluchtstroken van de snelweg, zijn blik geworpen in de achteruitkijkspiegel opzoek naar wat ongewoons. In het eerste opzicht was er weinig te zien op het lichaam van het meisje na. Echter, wanneer hij wat beter keek viel hem een rode kleur op. Ze was ongetwijfeld wat van plan..
Afwachten op wat er ging gebeuren ontbrak in zijn genen, helaas. Nog voor hij het echt doorhad was de auto al tot stilstand gekomen langs de kant van de weg. De Glock schoof hij uit zijn jaszak met de demper eraan bevestigd. Het pistool was al geladen voor het geval van nood. Binnen een fractie van een seconde was hij al omgedraaid met het pistool op haar gericht. "Drop it," siste hij woedend naar haar. "Je maakt het erger voor jezelf."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Mac voelde de auto tot stilstand komen, en hield haar vingers klaar op het nodige knopje. Niet veel later verscheen hij voor haar neus, met een pistool tegen haar voorhoofd gedrukt. Op dat moment had ze door dat ze het beter niet deed, of ze was er zelf aan. Wat brandblusserschuim op zijn kleren is niets vergeleken met een dood lichaam als dat van Mac,, mocht ze blussen. Hij mompelde weer iets dat Mac niet verstond, hij zag er alleszins niet tevreden uit met het hele gebeuren. Mac keek in haar ooghoeken rond, op zoek naar mensen die misschien als getuigen konden dienen. Je ziet niet vaker een gast dat een pistool tegen een gedrogeerd meisje richt.
Mac wist dat de jongen niet veel kon doen, hij kón haar gewoon niet doodschieten. Als je logisch nadacht, zou iemand nooit zoveel moeite doen om iemand halverwege toch te vermoorden. Haar instinct vertelde Mac dat het pistool enkel een drukkingsmiddel was.
Mac had nog steeds haar vingers op de trekker van de brandblusser omklemd. Ze keek naar het model van zijn geweer, een nieuw pistool van waarschijnlijk een Russische makelij. Het serienummer was weggekrast, zodat de politie de precieze oorsprong niet kon terugvinden. Het pistool was duidelijk geladen, wat erg risicovol was. Een verkeerde beweging en een kogel zou Macs hoofd doorboren. "Een brandblusser tegenover een geladen pistool, niet bepaald eerlijk. Gelukkig is het verstand momenteel wel gelijk." siste Mac waarna ze meedogenloos de trekker van de brandblusser overhaalde, waardoor het schuim de jongeman opslokte.
Dit was haar moment.
Mac probeerde zo weinig mogelijk schuim in haar gezicht te krijgen, door haar armen helemaal uit te strekken, zodat het schuim vooral over hem, zijn spullen en de auto zat.
Een koude gloed heerste doorheen de hele auto, aangezien het schuim vriestemperaturen kan halen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld