Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ A sirens song

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

Llyr Caerswiella ~ 20 ~ meerman

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:

Arabella Wood - 20 - Kapitein.

Ik zit in mijn kajuit en kijk even naar de kist die wij, ik en mijn maten, mijn matrozen hadden opgegraven op het eiland genaamd La Kabara. het eiland want op mijn kaart aanwezen stond als de plek waar de schat kapitein Redskin begraven zou liggen en tot onze grote verbazing hadden wij deze zonder enig probleem gevonden. geen vallen, geen vijanden niks. het ging gemakkelijk het vinden van deze schat, haast te gemakkelijk! ik grinnikte even de gedachten en keek op toen de deur van mijn kajuit open ging met een hoog gepiep. "Lady ik denk dat het verstandig is als u even naar het dek komt" zegt Jackson mijn rechterhand en ik beantwoord zijn vraag met een knik en zeg mijn hoed terug op mijn hoofd. de hoed die ik ad had gedaan om even de overwinnen te vieren met een grote slok rum. ik zette de fles terug op tafel en loop achter Jackson aan met een hand op mijn zwaard, iets wat ik altijd uit gewoonte deed, als vrouwelijke kapitein had je nog wel een ondankbare mannen die hun mannelijkheid wouden bewijzen en mij probeerde aan te vallen, vandaar dat ik altijd voorbereid was. samen met Jackson loop ik naar het bovendek en begroet ik onze stuurman even door hem een begroetende knik te gunnen. "Kijkt u hier naar my lady" hoor ik Jackson zeggen en ik neem de verre kijker van hem aan en kijk in de richting die hij uitwijst. ik frons en ik schrik, "HIJS DE ZEILEN! EN SCHIET EEN BEETJE OP WIL JE! MEER MENSEN!" schreeuw ik en de stuurman luid de bel die naast het roer hard zo hard als hij kon. al snel was er onrust op het dek en mensen begonnen zich voor te bereiden door zich te bewapen. "dit ging ook al veelste gemakkelijk" zei ik kwaad en voor ik het wist zag ik de mannen één voor één van het dek verdwijnen door de greep van de meer mensen en hun tentakels. voor ik het wist zag ik mijn schip langzaam aan stukken getrokken worden, ze wouden de kist! ik pakte mijn revolver en begon te schieten. mijn rechterhand Jackson was naast mij in gevecht en raakte met zijn degen een touw waardoor er een mast los kwam, "CAPTAIN WOOD!" hoorde ik nog iemand schreeuwen maar al snel kreeg ik een harde klap tegen mijn hoofd en belandde daarna in het water en zakte langzaam omlaag.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
De andere meermensen hadden Llyr verplicht bij het eiland te blijven. Blijkbaar had een groep piraten de schat gevonden van Redskin, die hem dan weer van hen had gestolen. Ook deze piraat hadden ze achtervolgd, maar hij had op tijd La Kabara bereikt, een eiland dat al sinds het begin der tijden ontoegankelijk was voor het meervolk. Zijn broeders en zusters hadden dag en nacht rond het eiland gecirkeld. Hij kon er niet eeuwig overleven, dat eiland zou zijn laatste rustplaats worden. Op de schat zouden ze moeten wachten. Mensen waren hebzuchtige wezens, ooit zou hun soort op zoek gaan naar deze schat. Ze zouden hen het goud en de juwelen laten meenemen en daarna het schip aanvallen. Vanop het eiland Alabasta keek Llyr toen naar de vernietiging van het schip. Krakens haalde met hun lange tentakels de masten naar beneden. Het geluid van versplinterend hout en het geschreeuw van mensen klonk hem als muziek in de oren. Eindelijk zouden ze terugkrijgen wat altijd al van hen was geweest. Oh, wat wilde hij graag gaan helpen. De anderen zeiden dat hij er niet geschikt voor was, dat zijn hart te week was om een mens te doden, maar daar dacht Llyr anders over. Hij zou gaan helpen, hij zou mensen gaan vermoorden, hij zou hen laten zien wat voor een meedogenloos monster hij kon zijn. Met een sierlijke duik sprong hij het water in en zwom in de richting van zijn soortgenoten, toen zijn aandacht getrokken werd door een rode vlek onder hem. Was dat een mens? Hij had er nog nooit een van zo dichtbij gezien. Wat leken ze erg op hen. De anderen zouden het vast niet erg vinden als hij haar meenam en van dichterbij observeerde, daarna zou hij haar zeker vermoorden.
"Je moet zwemmen." zei hij in hun taal, maar ze leek niet te reageren. Als ze zo verder bleef doen zou ze nog verdrinken. Mensen konden niet zo lang onder water bleven als ze wilden. Hij nam haar hand vast en trok haar naar de oppervlakte. Nog altijd vertoonde ze geen enkel teken van leven. Hij trok haar op het eiland en wachtte tot zijn staart was opgedroogd en veranderde in een paar benen. Voorzichtig porde hij haar met een stok. Hij wou niet te dichtbij komen, want de anderen vertelden de meest gruwelijke verhalen over mensen.

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
Ik voelde me langzaam weg zakken in het koude water en hier oon ik niks aan doen, mijn lichaam werkte niet mee door de klap. Hoe het ook is gebeurd kan ik me jiet herrineren maar ik word wakker op een eiland. Langzaam gaan mijn ogen en ik begin al snel hard te hoesten en draai me po mijn buik en houd mezelf omhoog met mijn handen en begin alle liters water die ik heb binnen gekregen uit te hoesten. Ineens voel ik een aantal porren en ik kijk fronsend op, er zat een jongen naast me. Had hij me gered. Uit automatisme probeer ik op een verdedigende manier mijn zwaard te pakken. Ik voel in de rondte en zucht die was vast in het water gevallen. Ik slik en schuif langzaam een meter bij hem vandaan en sla mijn armen om mijn benen heen en staar naar de horizon waar eerst mijn schip vol trots had gevaren, alleen nu.. nu lag het aan stukken in de zee en ik kwam nooit meer van dit eiland af. Maar ik koest blij zijn dat ik nog leefde. Ik keek even langzaam op en kijknnaar hem, 'dankje.. dat je me heb gered' ik glimlach zwakjes en knik eventjes. Zou hij me begrijpen? Hoe kan hij me gered hebben zou hij zo goed kunnen zwemmen? En waar kwam hij vandaan. Het maakte me niet uit hij had me gred van die vreselijke meermensen en van de verdrinkingsdood.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Opeens begon ze te bewegen en Llyr sprong geschrokken achteruit, wel springen het was eerder rollen. Llyr gebruikte zijn benen nauwelijks. Hij was een snelle zwemmer, maar lopen was niet aan hem besteed. Het leek alsof ze naar iets zocht, maar ze kon het niet vinden. "Maak geen onverwachte bewegingen meer of ik zal je aanvallen." zei hij in hun taal, zich niet bewust dat ze hem niet zou begrijpen. "Vanaf vandaag ben jij mijn gevangene en moet je alles doen wat ik je zeg." ging hij verder. Pas toen zijn gevangene iets zij herinnerde hij zich dat mensen een heel vreemde manier van spreken hadden. Hij had weleens naar hun liederen geluisterd, dat deden meermensen graag. Al begreep hij niet wat de woorden betekende.
Hij nam zijn stok en wees daarmee naar haar. Hij tekende een mannetje die vastzat in een kooi en wees dan naar zichzelf. "Jij bent mijn gevangene." Zou ze het begrijpen? Als hij de verhalen moest geloven waren mensen niet bijster slim, toch niet zo slim als hun soort, maar veel makkelijker zou hij het ook niet kunnen uitleggen. Wel zelfs als ze de boodschap niet begreep, ze kon onmogelijk van dit eiland afkomen. Ze had geen boot, geen voedsel om de trip op zee te overleven en ze was omsingeld door meermensen. Opnieuw wees hij naar zichzelf en zei: "Llyr" daarna wees hij naar haar met een vragende uitdrukking op zijn gezicht.

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
Ik keeibnaar hem en luisterde naar de klanken dienuit zijn mond kwamen toen hij sprak. Ik probeerde er iets van de maken iets van te begrijpen maar dat lukte niet. Ik kwek hem niet begrijpend aan en schudde mijn hoofd 'ik begrijp je niet.. sorry' opnieuw begon hij te spreken alleen dit keer maakte hij er een tekening bij, iets wat ik al snel begreep.. ik was zijn gevangenen. Fijn.. echt top. Ik knikte maar en wees naar mezelf en toen naar het plaatje als teken dat ik het begreep. Ik zuchtte diep en begon terug te staren naar de zee. Wat wou hij doen? Ik kon het eiland, de bossen in lopen en hij kon mij niks doen.. maar toch, ergens wou ik bij hem in de buurt blijven. Hij leek me niet gevaarlijk. Ik zuxhtte diep en keek op toen ik zijn stem hoorde. LIyr zo heette hij. Ik knikte en wees naar mezelf, 'Arabella.' Ik knik eventjes en glimlach half.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Arabella" herhaalde hij keer op keer en probeerde het net zoals haar uit te spreken. Hij moest lachen, geen enkele meermin had zo'n vreemde, grappige naam. Hij keek naar de wijde oceaan voor zich. Zijn broeders en zusters zouden nu een groot feest vieren ter ere van hun overwinning. Hopelijk zouden ze nog wat voedsel voor hem over houden. Wat zou hij zich graag bij hen voegen, maar hij had nu de verantwoordelijkheid over Arabella te waken. Misschien zou hij later met iemand kunnen afwisselen. Nee dat was geen goed plan, de anderen zouden haar meteen het water insleuren en vermoorden nog voordat ze hem alle grappige dingen over mensen had kunnen leren. "Jij steelt schat ons, waarom?" Hij kende een beetje mensentaal van de woorden en gesprekken die hij op andere boten had afgeluisterd, al was het zeer beperkt. Toch was hij enorm trots dat hij deze zin had kunnen formuleren. Hij wou het haar wel eens in het meermins zien doen.

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
ik grinnikte zachtjes toen ik hem hoorde lachen, nouja ik moest vooral lachen door de manier hoe hij mijn naam probeerde uit te spreken en ik keek naar hem met een lach twinkel in mijn ogen, iets wat ik volgens mijn mannen vaker had als ik had gelachen, het was iets magisch noemde ze het altijd. ik rolde even met mijn ogen als ik aan hun terug dacht en zuchtte zachtjes en staarde terug naar de zee. mijn mannen die nu of meerminnen hapjes waren geworden of dwalende zielen over de prachtige oceaan. ik hoopte uit de grond van mijn hard dat ze niet veel zouden hebben geleden. ik beet even op mijn onderlip en voelde iet kouds over mijn wang rollen en ik veegde de traan gauw weg. ik moest me sterk houden er zat nog steeds een meerman naast me die me liever dood had dan levend. ik zucht diep en keek op toen ik heb een voor mij bekende woorden hoorde spreken en ik keek een beetje geschrokken op, "je kunt.. spreken?" vroeg ik eerst op een rustige manier zodat hij me zou kunnen volgens en dacht na over een antwoord op zijn vraag. "Ik heb het niet gestolen." ik keek naar hem en zuchtte en pakte een doorweekte landkaart uit mijn jas en legde deze uitgevouwen op het zand en wees naar het grote kruis. "een andere piraat heeft me deze gegeven, ik moest de schat vinden." ik knik even en volg met mijn wijsvinger de lijnen die het eiland zouden moeten aangeven, "Isle la Kabara" ik wijs terug naar het kruis, "Schat" ik frons even en keek naar zijn gezicht of ik een teken kon zien dat hij er ook maar iets van begreep.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Bij de woorden Isle la Kabara liep er een koude rilling over zijn rug. Hij durfde het kruis niet eens aanraken uit angst dat het hem pijn zou doen. Hij wilde haar uitleggen dat het geen verschil uitmaakte dat ze hem daar hadden gevonden. Ze waren van plan geweest hem mee naar hun soort te nemen, wat dus hetzelfde was als stelen. Jammer genoeg kon hij dat niet in woorden of gebaren duidelijk maken, hoe lang hij er ook over nadacht.
Met zijn tak tekende hij een huis in het zand en daarnaast een druppel en een arm. Arabella zou het immers niet lang overleven zonder onderdak, drinkbaar water en voedsel. Hij wist niet echt wat mensen aten, maar meermensen leefden op vlees, bij voorkeur dat van mensen dus hij hoopte wel dat ze het snapte. Hij veerde recht om haar te helpen een hut te bouwen. Stuntelig stond hij op zijn benen. Hij deed erg zijn best zijn evenwicht te bewaren, maar enkele seconden later viel hij terug neer in het zand. Hoe zou hij haar ooit moeten helpen een hut te bouwen als hij niet eens fatsoenlijk op twee benen kon staan.

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
ik keek naar hem en zuchtte zachtjes toen ik aan zijn gezicht kon aflezen dat hij me niet helemaal begreep, ik haalde even mijn schouders op en pakte de kaart op en stopte deze opgevouwen terug in de binnenzak van mijn jas die helemaal doorweekt was. ik zuchtte diep en deed hem langzaam uit en legde hem op de grote rots naast me in de zon om op e te kunnen drogen. ik keek even naar mijn witte overhemd waar een gat in de mouw zat van het gevecht wat ik had op het schip. ik zuchtte diep en rolde de mouwen op en keek even naar alle littekens van oude wonden op mijn armen en keek toen terug als ik zag dat opnieuw begon te tekenen en ik frons, "Huis?" ik wijs naar het huisje wat hij had getekend en ik kijk even naar de volgende twee en ik rilde even bij het eet van de voedsel die hun aten. ik slikte en wees toen naar de druppel, "Drinken.. water" ik zucht en wijs naar de getekende arm. "Eten." ik knik even en draai me even om en kijk naar de jungle van bomen achter ons. ik haal diep adem en sta met een zucht op en kijk opzij naar hem en frons als ik hem zo zie stuntelen en even later hem terug zie vallen in het zand. ik zou nu kunnen wegrennen en hij zou me niet kunnen vangen. ik dacht even na over dit idee en zuchtte zachtjes en liep naar hem toe en sta een hand naast hem uit en knikte, "Laat me je helpen. helpen" probeerde ik hem uit te leggen en zonder zijn toestemming pakte ik zijn hand vast en trok hem voorzichtig terug overeind en liet hem op mij steunen tot hij steviger stond. "Kijk." ik wees naar mijn benen en toen naar de zijne en liet hem langzaam los. ik deed een paar overdreven stappen zodat hij kon zien hoe het moest. "Lopen," ik begon terug naar hem te lopen op een normaal tempo en pakte zijn handen terug vast en wees nog even naar zijn benen. "Llyr lopen." ik kijk naar hem en slikte afwachtend wat zij reactie zou zijn. hij zou mij kunnen vermoorden hier en nu.. maar ik waagde het erop.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Llyr maakte een geluid dat tussen een grom en een sis lag toen ze dichterbij kwam. Hij wou haar bijten toen ze ongevraagd zijn hand vastnam, maar blijkbaar betekende helpen iets goed. Hij volgde haar bewegingen nauwlettend, wat zag dat er grappig uit. Voorzichtig zette hij zijn eerste stap en dan nog één en een derde. Hij ging steeds sneller en sneller. "Llyr lopen!" zei hij opgewekt en liet haar handen los. Hij liep een tijdje, viel toen plat op zijn gezicht in het zand, maar wist opnieuw op te staan en ging gewoon door. Hij liep rondjes op het strand tot hij helemaal buiten adem was. Gelukzalig nam hij terug plaats naar mij. Hij was alweer vergeten dat ze nog altijd niets had om te overleven.
"Pijn?" vroeg hij en raakte zijn arm aan. De littekens op haar armen waren ook hem opgevallen. Sommige meermensen hadden ook dat soort wonden, aangebracht door gruwelijke mensen, al leek Arabella niet zo moordlustig als de anderen.

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
Ik volgde zijn bewegingen en kon het niet laten om zacht te lachen toen hij zo ongewekt reageerde dat hij liep. Ik grinnikte zachtjes en kijk naar hem en schrik als hij valt. Ik wil naar hem toe gaan om hem te helpen maar stop als hij opstaat en verder gaag. Ik lach zachtjes en kijk naar hem, 'LIyr lopen' zei ik grinnikend en ik ging op een rots zitten en keek nog even naar hoe hij zowat een aantal rondjes rond het eiland rende. Ik kon het niet laten om niet te lachen. Ik kijk op als hij naast me kom zitten en ik frons even en schud mijn hoofd 'nee... geen pijn' ik glimlach zwakjes en haal diep adem. Ik zucht en wijs naar de tekening die hij eerder had gemaakt. 'Huis?' Ik wijs naar de bomen achter ons. 'Helpen?'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Oh ja onderdak, hoe kon hij dat zijn vergeten. Hij knikte, natuurlijk zou hij Arabella helpen. Zelf al had hij geen idee in hoe menselijk onderdak eruitzag. Hij kende boten, maar een boot op het land, leek hem niet praktisch. Enkele stukken hout van wat eens haar schip was, waren aangespoeld op de kust. Die zouden nuttig kunnen zijn. Hij begon ze te verzamelen en maakte een stapel met lange planken en eentje met de kortere. Wat zouden ze nog kunnen gebruiken? Palmbladeren misschien, al hingen de meeste veel te hoog, daar zou hij nooit aankunnen. Hij bleef afwachtend bij de hopen hout staan. Als er iemand wist wat er gedaan moest worden op dit moment, dan was dat Arabella wel.

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
Ik kijk naar hoe hij heen en weer begint te lopen en frons even. Oh hij was materiaal aan het verzamelen.. nja stukken hout. Ik stond op ej ging naast hem staan en keek even naar de richting die hij uit keem 'boom. Bladeren' ik kijk even naar de boom en trek mijn schoenen uit omdat ik op blotenvoeten mee grip heb om te klimmen. 'Klimmen' leg ik hem uit en ik klim de boom in en ga op een tak zitten waar ik stevig zit en pak een klein mesje uit mijn riem, die ik goed verstoot had en begin te zagen. 1 blad, 2 blad, 3 bladeren zaag ik af en laat ze naar beneden vallen. Ik keek even naar hem en glimlschtte even. Toch aardig leek me.. dat hij me hielp. Hij had geen verplichtingen. Ik keek naar hem en sprong naar beneden waar ik gehurkt naast hem neerkom op het zand en kijk even naar de spullen die we hebben..'bouwen' ik was van plan alles te gaan benoemen zodat hij op te duur met me kon communiceren. Ik maakte de palmbladeren vast zodat ze als dak gebruikt konden worden de planken zette ik zo neer dat de bladeren er op leunde. Ik keek even om me heen en glimlachtte. 'Klaar. Huis'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Vol bewondering keek hij toe hoe ze de boom in klom. Als hij er de woorden voor kende zou hij haar vragen hoe ze hem dat moest leren, want onder water bestond klimmen niet. Het eindresultaat had wel iets weg van de grotten waar hij in woonde. Alleen was het niet gemaakt van steen, maar van hout en bladeren. Hij kon zich best voorstellen dat het heel gezellig was vanbinnen. "Huis, nuyumbani" Arabella deed zoveel moeite hem haar taal te leren, dan kon hij ook proberen haar enkele woorden van de zijne mee te geven. Hij wilde net voorstellen om op zoek te gaan naar drinken en voedsel toen hij het geluid hoorde van een schelpenhoorn. Zijn hoofd draaide meteen naar de zee. "Llyr lopen huis." legde hij haastig aan Arabella uit. De schelp was een teken om bij elkaar te komen, de anderen zouden zeker naar hem op zoek gaan en dan zouden ze Arabella vinden en haar vermoorden. Hij rende naar de oceaan en sprong het water in.

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
Ik kijk naar hem en grinnik zachtjes en wijs naar het huisje. 'Nuyumbani' ik glimlach eventjes. Mhm mn eerste meermens woord iets. Ik grinnik even bij het idee en haal een hand door mijn opdrogende haar en kijk naar hem en hoe hij haadtig wegrent. 'NEE niet weggaan!' Schreeuw ik en ik voel tranen in mijn ogen en slik. 'Laat me niet alleen..' mompel ik er zachtjes achterna en ik staar bang naar de zee en kijk dan naar de horizon waar de zon langzaam inzakt. Ik haal diep adem en loop langzaam naae het huisje en kijk om me heen opzoek naar voedsel. Ik zucht diep en vind ja een lange tijd zoeken een vrucht en eet deze op in mijn huisje. Langzaam aan eord het donker en ga ik liggen onder een palmblad en leg mijn hoofd op mijn jas die ik had opgerold tot kussen. Ik snik even zachtjes en bijt op mijn onderlip. Ik was altijd samen met mijn mate en nu.. nu was ik alleen. Eenzaam.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld