Hier komen de laatste 3 forum topics
te staan waarop je hebt gereageerd.
+ Plaats shout
Anoniem
AWAEAEA3AEA3A3A3AEAEAWAWAEAW
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

> Sluiten
Helper
16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar Pagina: | Volgende | Laatste
JDBO + I'm not saying I remember who you were
TaylorSwift333
Landelijke ster



I'm not saying I remember who you were, I'm only saying that I remember that who-ever you were for me before must have been special


Ik:
Justin Drew Bieber, (you know the guy dus ik denk niet dat een lang beschrijving nodig is)
jij begint :)
Anoniem
Popster



Naam: Noëlle Thuff
Leeftijd: Noëlle is 19 jaar, ze is geboren op 7 Augustus, wat haar het sterrenbeeld Leeuw geeft.
Innerlijk: Noëlle is een vriendelijk meisje, dat soms wat verlegen overkomt. Als je haar beter leert kennen kom je te weten dat ze heel anders is dan je denkt en ze soms zelfs de kleinste dingen geheimhoudt. Waarvan je later zou denken: "Pff, is dat alles?!" Voordat ze iets aan andere vertelt denk ze altijd eerst heel goed na en eindigt dan meestal met de zelfde conclusie: Het is beter om het geheim te houden.
De rest kom je vanzelf te weten.
Uiterlijk:
{option}
In het volgende bericht begin ik ♥
Anoniem
Popster



Noëlle

Genesteld in een paar grote kussen op de bank in mijn kamer zit ik te appen met Justin. We hebben net afgesproken dat ik over een halfuurtje naar hem toe kom om te vieren dat we eindelijk het papiertje hebben waarvoor we 6 jaar lang op de middelbare school hebben gezeten. Waarschijnlijk blijf ik ook slapen, maar dat hangt een beetje af van hoe gezellig het is. Normaal zouden mijn ouders het nooit goed vinden als ik bij een jongen bleef slapen, maar Justin ken ik al vanaf de kleuterklas en we zijn altijd beste vrienden geweest, dus voor Justin maken ze een uitzondering. "Ik ga me klaarmaken." app ik naar Justin en ik sta op. Van mijn bureau haal ik een klein tasje, waar net aan mijn telefoon, portemonne en sleutels in passen en doe deze er dan ook in. Vervolgens loop ik naar de badkamer, waar ik mijn haren nog een keer goed doorborstel en een paar extra laagjes make-up op doe. Daarna loop ik weer terug naar mijn kamer, waar ik een blik op de klok werp. Er is al een kwartier om en Justins huis is ongeveer 10 minuutjes lopen. Ik trek mijn kastdeuren open en haal er een paar pumps uit, niet te hoge, maar ook zeker niet te laag. Ik ben gewend om op pumps te lopen, aangezien ik zelf maar 1.65 ben. Vroeger kreeg ik nog wel eens blaren, maar nu heb ik daar gelukkig geen last meer van. Ik trek de pumps uit en pak mijn tasje van het bureau. Ik loop naar de deur en gooi hem open. Tot mijn grote verrassing staat daar Mason, mijn 'vriendje'. "Mason.. wat een verrassing.." zeg ik en even is het stil. "Ik had je helemaal niet aan horen komen.." en het is nog even stil. "Wat doe je hier?" zeg ik hopend dat hij hier alleen maar is omdat hij iets was vergeten. "Ik kom met jou vieren dat we onze diploma's hebben gehaald." antwoord hij. "Sorry, ik heb al afgesproken met Justin." antwoord ik en ik wil weglopen, maar mason pakt me stevig beet aan mijn arm. "Nee! Je blijft hier! Ik ben je vriendje en Justin is dat niet!" schreeuwt hij terwijl mijn arm al aardig blauw aan het worden is. Ik denk na wat ik nu moet doen. Bij Mason blijven of naar Justin gaan. Naar mijn beste vriend gaan of bij de jongen blijven die me bedreigd om bij hem te blijven. Mijn ouders zitten beneden, zou hij me iets durven te doen waar mijn ouders bij zijn. In mijn hofd lach ik mezelf uit. Natuurlijk zou hij dat durven, hij is Mason, hij durft alles en bovendien is hij de beste in smoesjes bedenken..

--
FINALLY!!
TaylorSwift333
Landelijke ster



Justin:

Ik zat al even in de studio, ik was beroemd maar als ik even vrij had zat ik te appen met Noëlle, ze is mijn beste vriendin en ik zou niet weten wat ik zonder der moet. We hadden afgesproken dat ze over een half uurtje naar me toe kwam, dan zou ik thuis zijn en zouden we vieren dat we eindelijk afgestudeerd waren. Ik stapte in mijn auto en reed naar huis, daarbij zou ik wel niet langs haar huis komen, anders had ik haar natuurlijk opgehaald. Ik kwam al snel al bij me thuis aan. Maar ze leek niet te komen en ik wist dat ze er nu al lang moest zijn. Snel ga ik mijn auto weer in en rijd naar haar huis. Eenmaal daar aangekomen stap ik uit en bal aan. Haar ouders doen open en dus niet zij. "Is Noëlle er?" vroeg ik dan maar ze schudden hun hoofd. "Haar vriendje heeft haar naar het ziekenhuis gebracht." zei haar moeder dan, en meteen wist ik dat er iets niet klopte. Haar 'vriendje' was een zak, een regelrechte zak. Ik wist maar al te goed dat hij haar sloeg enzo, ik merkte dat aan der maar zei er nooit iets van omdat ik het niet nog moeilijker wou maken voor haar. "Weet je welke kamer?" vroeg ik dan maar dat wisten ze niet. Meteen ging ik terug naar mijn auto en reed naar het ziekenhuis waar ik haar naam zei en vroeg waar ze was. Ze gaven me de verdieping en kamernummer. Ik was wel degelijk bezorgd over haar. Ik was altijd al verliefd op haar, van sinds we klein waren, niet dat ik ondertussen nooit iemand heb gehad, maar ik kon er ook niet aan doen. Meteen al van toen ze met dat vriendje van der was, wist ik dat er wat aardigs mis was. Ik vond na even zoeken haar kamer en deed zachtjes open en zag hem al, naast haar bed. Hij wou meteen van wal steken. "Bespaar het haar nu even wat je van me denkt, hoe is het met haar." vroeg ik dan aangezien ik best ook wel wist dat het vast zijn schuld was dat ze hier was.
TaylorSwift333
Landelijke ster



Juno schreef:
Ga je hem nog afmaken?? En ik kan deze week niet reageren want ga op vakantie!
Wordt nog afgemaakt ja :d
TaylorSwift333
Landelijke ster



Juno schreef:
TaylorSwift333 schreef:
Juno schreef:
Ga je hem nog afmaken?? En ik kan deze week niet reageren want ga op vakantie!
Wordt nog afgemaakt ja

Oke top! Ik ben btw weer back!
Oke vanavond schrijf ik verder, wil er een lekker lang stukje van maken lol
TaylorSwift333
Landelijke ster



ie is af :)
Anoniem
Popster



Noëlle

"Je mocht willen dat je mijn vriendje was," fluister ik zachtjes in Masons oor en ik geef hem een harde zet. Mason zet een paar stappen naar achter en valt vervolgens met een harde bonk tegen de muur aan. Zo snel als ik kan ren ik de trap af. Ik heb nog maar 2 treden of mijn hak begeeft het. Ik val, maar weet met vast te houden aan de trapleuning. Met grote bewegingen probeer ik mijn hakken uit te schoppen wat uiteindelijk ook lukt. Ik sta op en wil weer verder lopen, maar voel een duw in mijn rug. Mason natuurlijk. De duw was zo hard dat ik mijn evenwicht niet weet te bewaren en ik val voorover de trap af. Mijn been komt dubbel te zitten, even als mijn arm en zowat al mijn andere lichaamsdelen. Alsof dat nog niet genoeg was maakte mijn hoofd een grote smek op de grond. Het voelde alsof mijn hele schedel ingedeukt werd. Op dst moment werd alles wazig voor mijn ogen. Ik zag vage gezichten boven mij hangen. Een man en een vrouw en eentje die ik maar al te goed kende; Mason. Ik probeerde iets te zeggen, maar het lukte niet. Mijn zicht was ondertussen helemaal verdwenen. ik hoorde nog wel dingen, maar het was niet duidelijk genoeg om het te begrijpen. Onverwacht voelde ik 2 armen om me heen slaan die me optilden. Ze brachten me ergens heen. Waar?! Daar ben ik nooit achter gekomen.

Een zacht piepend geluid wekt me uit mijn dromen. Ik kijk bang rond. Waar ben ik? Wie ben ik? Ik probeer me dingen te herinneren. Tevergeefs. Ik knipper en wrijf in mijn ogen. Ik zie 3 mensen. 2 jongens en een vrouw in een wit pak. Ze kijk naar een beeldscherm met een bewegende lijn erop. 1 van de jongen streelt door mijn haar. Ik weet niet wie hij is dus probeer hem weg te duwen. Het duurt voor mijn gevoel 5 minuten voordat hij weet dat hij moet stoppen. De andere jongen staat te kijken, te kijken naar mij. Hij lijkt verdrietig. Ik beweeg mijn lippen en er komt geluid uit. Ik schrik, maar vervolgens maak ik er gebruik van: "Wie ben ik? Waar ben ik? Waarom kijken jullie naar mij?" zeg ik bang en met een trilling in mijn stem. Daarna kijg ik een paniekaanval. Ik begin gek te bewegen en gooi alle dekens van me af. "HELP!!" schreeuw ik keihard een stuk of 10 keer. Tranen stromen over mijn wangen en ik weet niet wat te doen.
TaylorSwift333
Landelijke ster



Justin:
Na even kwam de zuster en begon uit te leggen welke toestand Noëlle nu had. Ze zou vast wel bijkomen maar ze had een klein hersenletsel en ze wisten niet zeker wat voor gevolgen het zou hebben maar wat wel zeker was was dat het niet zou genezen. Plots merkte ik dat ze wakker werd en ik keek haar even aan, mijn gezicht stond droevig door wat er was. Mason liet daar niets van zien en streelde door de haar. Liefst bezorgde ik hem nu de hersenschudding die zij vermoedelijk door hem heeft gekregen, zo eentje waardoor hij liefst van de wereld is. Hij verdient Noëlle niet. Ik wist niet wat ik moest antwoorden op haar vraag. Tot ze erg spastisch wordt. Ik keek naar de zuster en ze knikte. Aangezien Mason niet van der af kon blijven stuurde de zuster hem weg en samen maanden we Noëlle aan tot rust. Ze werd altijd rustig door mijn stem als ik zacht iets zong dus deed ik dat nu ook, in de hoop dat het hielp. De zuster herkende me natuurlijk al lang. Ik had haar al verteld dat ik de beste vriend van Noëlle was. "Lieve Noëlle, je hebt erg veel geluk met zo'n beste vriend." zei ze dan en ik grinnikte even en keek Noëlle aan, maar ze leek me echt niet te herkennen. "Ik denk niet dat ze weet wie ik ben." zucht ik dan, dat zag ik al van toen ze wakker was, daarom dat ik het nu zei. "Dat kan, dat is door het hersenletsel. We letten er op." zei de vrouw dan en ik knikte en ze ging weg om met de dokter te praten.
Anoniem
Popster



Noëlle

Ik bijt op mijn lip en schud mijn hoofd. "Het spijt me," fluister ik en ik bekijk de jongen. Hij kan goed zingen en is best wel knap. "Je kan goed zingen! Je moet echt mee doen met een talentenjacht ofzo," zeg ik. De jongen lacht, al weet ik niet zo goed waarom. "Jij bent dus mijn beste vriend.. Was.. Is.." even kom ik niet zo goed meer uit mijn woorden. "Anyways, kan je me wat over mij vertellen.. Of over jou, of over andere mensen?" Even is het stil. "Komt het weer goed met me?" vraag ik dan bang. Ik kruip wat verder onder het witte ziekenhuis dekbed en sluit mijn ogen. Ik ben koud. Erg koud. Ijzig koud. Bevroren. Niet omdat het koud is. De temperatuur meter geeft 24 graden aan, maar omdat mijn gevoelens koud zijn. Mijn emoties. Ik ben angstig. Bang. Bang voor de toekomst. Dat het nooit meer goed met me komt. In mijn gedachten fluister ik mezelf hoop in. Hoop die ik -zo lang ik me kan herinneren- nooit gehad heb. Het voelt alsof ik dood ben, maar dan erger. Alles is lastig te verwoorden, maar 1 ding kan ik luid en duidelijk zeggen. Er is hoop. Sinds een paar seconden, maar voor mijn gevoel is het er. Hoop dat alles goed komt!
TaylorSwift333
Landelijke ster



Justin:
"Je kunt er niets aan doen Noëlle." Zei ik dan zacht en streelde even door der haar. Als ze zegt dat ik goed kan zingen enzo begin ik zacht te lachen. De verpleegster grinnikt even. "Ik denk niet dat dat nodig is, hij is al beroemd." Grinnikt ze zacht en ik doe alsof het me even niet veel doed. Noëlle is nu belangrijker. "Maar dat doet er niet toe, jij bent nu belangrijker." Zei ik tegen Noëlle en hoor dan haar vraag. "Nou, ik ben dus wel degelijk je beste vriend, je bent Noëlle, 19 jaar, je bent het meest vriendelijke, lieve meisje dat ik ken en aangezien ik veel mensen ken wil dat al veel zeggen. Elke persoon die jou mag leren kennen mag zich in de hemel wanen." Zei ik dan lief, zo was ik altijd bij haar. "De kans dat je je geheugen terug krijgt is er, maar we kunnen niet voorspellen of je die ooit terug krijgt." Zei de verpleegster dan en ik zag Noëlle wat wegkruipen. "Maar ik ben er voor je, als je wilt blijf ik bij je." zei ik dan tegen der.
Anoniem
Popster



Noëlle

Even is het stil. Een stilte die me goed doet en na laat denken. Een stilte die me laat verlangen om weg te gaan. Die me laat verlangen om nu op te staan en weg te lopen. Mijn gedachten nemen mijn lichaam over en zorgen ervoor dat ik opsta. In mijn gedachten loop ik weg, weg naar een bos. In de realiteit is het anders. Met mijn ogen gesloten sta ik op en blijf zo staan, terwijl ik in mijn hoofd door het bos loop in het gezelschap van van fluitende vogeltjes. Ze zorgen voor rust in mijn hoofd. Helaas wordt het bos steeds vager, tot er helemaal geen bos meer is, alleen een zwart gapend gat. Ik wil niet, maar toch loop ik het gat in en ik val. Het vallen gebeurt niet alleen in mijn gedachten maar ook in het echt. Mijn hoofd maakt een harde smak op de grond. Voor mijn gevoel is de dreun in Tokyo nog te horen. Nog steeds is alles zwart, maar ik ben toch bij bewust zijn. Ik hoor mensen praten en wrijf met mijn hand over mijn hoofd. Ik wil wat zeggen, maar weet niet wat. Ik beweeg daarom maar wat met mijn lippen en maak een paar sissende geluiden. Opeens voel ik iets nats op mijn wang. Regent het? Ik veeg het weg en realiseer me dat ik huil. Gewoon zomaar, zonder een reden. Mijn hoofd vult zich met verwarring en ik weet niet meer wat te doen. Uiteindelijk weet ik hoe ik mezelf erbij neer kan leggen en gelijk wordt alles zo veel makkelijker.

--

Zullen we even alle berichten die niet bij de orpg horen verwijderen? En maybe ts tot het moment dat ze weer opgeknapt is en weg kan?
TaylorSwift333
Landelijke ster



Justin:
Die dag had ze nog erg afwezig geleken, dat was normaal, ze was pas wakker geworden. Nu was het al een heel eind verder en was ze helemaal weer opgeknapt, nou ja, alles behalve haar geheugen dan. Ze herinnerde zich mij nog niet en ik was nu op weg naar haar. Als ik wou mocht ik van haar ouders haar met me meenemen, naar mij thuis. Als ze dat wou zou ik dat doen, ik wilde wel op haar passen en ik wist dat dat 'vriendje' van der niet zo gemakkelijk naar mijn huis kwam om haar daar nog wat aan te doen, dan was ik er meteen om hem tegen te houden. Na even was ik al bij der deur en ging naar binnen. "Hey Noëlle. Ik heb gehoord dat je naar huis mag, nou ja, eigenlijk, naar jouw ouders, of naar mij." zei ik dan en glimlachte lief naar der. Haar ouders hadden me graag, dat wist ik ook wel. Ik was haar beste vriend, ik had natuurlijk wel meer dan dat gewild maar dat maakt nu niet uit, nu was het belangrijk dat ze beter zou worden, haar herinneringen terug zou krijgen. Nog niemand heeft haar verteld wie de andere jongen was van toen ze pas wakker was, namelijk haar vriendje, en misschien was het beter zou, wie weet wat er anders zou gebeuren. Misschien had ze een trauma door hem en zou ze gewoon weer een angstaanval hebben zoals de keer dat ze net pas wakker was. Dat bespaarde ik haar liever, nu had ze namelijk nood aan mensen die alleen maar goed met haar voor hadden. Zelf had ik al van de verpleegster te horen gekregen dat ik haar best eerst kon laten rusten, en dan wat dingen doen die ze leuk vond, in de hoop dat de goede herinneringen op zijn minst al snel terug kwamen.
Anoniem
Popster



Noëlle

Als ik de deur open hoor gaan en een bekende stem hoor praten draai ik me om in mijn ziekenhuis bed. Het is een jongen die ik al eerder gezien heb en waarvan ik me herinner dat hij vroeger mijn beste vriend was. Nouja, ik herinner het me niet, het is me verteld. Ik lach even naar hem en luister naar wat hij te zeggen heeft. Hij stelt een vraag, dus ik moet antwoorden, maar daar he ik helemaal geen zin in. Na een paar minuten doodstil te blijven liggen heb ik nog steeds geen antwoord gegeven op de vraag. Zodra ik van plan ben mijn mond te openen en antwoord te geven schiet me een veel belangrijkere vraag te binnen. "Hoe heet je eigenlijk?" vraag ik terwijl ik mijn wenkbrauwen frons. Nadat hij heeft geantwoord geef ik antwoord op zijn vraag. "Ik denk.. Ik denk dat ik liever met jou mee wil. Ik heb het gevoel dat ik jou beter ken dan mijn ouders, ookal weet ik dat dat niet zo is." fluister ik met mijn ogen strak op het witte ziekenhuisdekbedovertrek gericht. Als ik weer opkijk zie ik een verpleegster binnenkomen met een setje kleing. Waarschijnlijk voor mij. Het is een zwarte skinny jeans met een simpel wit t-shirt.

--
Sorry voor kort ♥
TaylorSwift333
Landelijke ster



Justin:
Noëlle antwoordde niet echt, maar dat begreep ik wel, het moest wel raar voelen voor haar nu dus ik begreep wel dat het moeilijk was voor haar om te weten wat het beste was. "Justin." antwoordde ik als ze mijn naam vroeg en glimlachte naar haar. "Dat begrijpen ze wel, ik had het er met hen over en als jij het wilt mag je met me mee." zei ik dan met een kleine glimlach. "Maar ik ga je verwennen, daar mag je zeker van zijn." zei ik dan met een glimlachje. Na even komt de verpleegster dan ook naar binnen met kleding. "Neem jij haar mee naar huis?" vroeg ze aan mij en ik knikte. "Hmm, jij gaat niets tekort komen." grinnikte de verpleegster dan. "Ik ga wel mijn hond koest moeten houden." grinnik ik dan even en haal mijn I-phone uit en laat haar een foto zien van mijn fluffy hondje Todd. Als Noëlle zich moest omkleden wachtte ik buiten even tot ik weer naar binnen mocht.
Anoniem
Popster



Noëlle

Terwijl de verpleegster mijn hand vast houdt stap ik uit bed. Ik kleed me aan en loop naar de deur om Justin weer binnen te laten. "Dokter de graaf komt straks nog even langs om Noëlles medicijnen voor te schrijven en wat verdere informatie te geven. Als jullie nog vragen hebben kunnen jullie die aan hem stellen. Daarna zijn jullie vrij om te gaan en staan waar jullie willen." zegt de verpleegster tegen ons. De verpleegster loopt weg, maar stopt bij de deur nog even. "Oh en Noëlle!" roept ze terwijl ze omdraait. "Je eerstvolgende controle-afspraak staat gepland op 23 September". Ik knik en ga op het ziekenhuis bed zitten. "Straks, als we naar huis gaan, wordt alles dan weer normaal?" vraag ik aan Justin waarna ik even om mijn lip bijt. Ik friemel wat aan mijn jeans, die eigenlijk net iets te strak zit, terwijl ik wacht op antwoord.



Plaats een reactie
Reageer
Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld
Pagina: | Volgende | Laatste