Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O/ That one flight changed everything

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Orpg ft. Rosalie33

Ik:
Jake Walker - 20 - Engelse Piloot

Jij:
Meisje + Begin (Good Luck Xx)

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Omg hij is hot, HAHAHA sorry ^^

Fabiënne Peeters - 18 jaar - rmjw

Fabiënne
Met mijn huilende broertje van vijf jaar in mijn armen geklemd zit ik in de schuilkelder. Boven ons horen we allemaal vliegtuigen en hier en daar horen we wat bommen ontploffen. 'Shh, wees maar stil Lucas,' zeg ik sussend. Ik wrijf met mijn hand over zijn ruggetje heen en trek hem wat dichter tegen mij aan. Wij zijn de enige nog uit ons gezinnetje. Onze ouders zijn vermoord, mijn oudere broer van twintig is het leger in gegaan en ik heb geen idee of hij nog leeft, en mijn jongere zusje van twaalf jaar is al spoorloos sinds de oorlog is begonnen wat pas een aantal weken geleden is. Mijn broertje betekent alles voor mij, zeker nu we met z'n tweetjes over zijn. Ik moet er alles aan doen om ons beide in leven te houden. Het gaat mij meer om Lucas, maar hij kan niet voor zichzelf zorgen als ik doodga of iets dergelijks.
Ik schrik op uit mijn gedachtes als er, ik gok vijf straten verder, een bom ontploft. Ik sla mijn armen steviger om Lucas heen als hij nog harder begint te huilen en "ik wil naar mama" begint te jammeren. Dat kan niet Lucas, denk ik bij mijzelf. Die zijn al aan het begin van de oorlog gedood. Mijn ouders zaten in het verzet voor ze dood gingen. Ze drukten kranten met nieuws van koningin Wilhelmina, die in Engeland ondergedoken zit. Ik werp een blik op de radio, die rechts van ons staat. Ik heb hem maar uitgezet voor het geval er Duitsers zouden komen of zoiets. Zelf zit ik nu ook in het verzet, puur om mijn ouders te laten zien dat ik niet bang ben, voor niemand. Plotseling is het doodstil buiten. Ik kijk even naar plafond en merk dat Lucas is gestopt met huilen.
'Zal ik anders even kijken?' Vraag ik zachtjes aan hem. Ik streel een blonde pluk haar uit zijn betraande gezichtje en zucht een keer onhoorbaar. Zijn ogen zijn groot van angst en zijn wangen zijn nat van de tranen. Ik vind het verschrikkelijk om hem zo te zien. Hij is nog zo jong. Hoe moet het als hij ouder is en de oorlog voorbij is? Hij is opgegroeid in een oorlog, dat is toch verschrikkelijk voor zo'n kind? Ik zet hem voorzichtig naast mij neer op de grond en til zijn kinnetje een klein beetje omhoog, zodat hij mij recht in de ogen aankijkt. 'Blijf je hier zitten tot ik terugkom, Lucas?' Hij knikt hevig, terwijl de tranen geruisloos over zijn wangen stromen. Ik druk een kus op zijn voorhoofd en veeg zijn tranen gauw weg. 'Tot zo.'
Chaos. Dat is het eerste woord dat in mij opkomt als ik naar buiten kijk. We hebben geluk dat onze straat niet is gebombardeerd, maar aan het einde van de straat zie je de brokstukken al liggen van de ingestorte huizen. Rotterdam is een paar weken geleden platgebombardeerd, en nog steeds zijn ze daarmee bezig. Waarom? Dan worden mijn ogen groot. Het is de Joodse wijk die ze hebben aangevallen. Vrienden van mijn broertje wonen in die straat...
'Fabiën, wat is er?' Ik kijk met een ruk opzij als ik Lucas naast mij hoor. 'Luc, wat doe je hier? Ik had toch gezegd dat je binnen moest blijven?' Zeg ik ietwat boos, wat komt door mijn bezorgdheid. De tranen springen in zijn ogen bij het horen van mijn toon, dus til ik hem gelijk op en druk ik zijn hoofd tegen mijn sleutelbeen aan. 'Sorry lieverd,' fluister ik tegen hem.
'Kunnen we bij Tom kijken hoe het is?' Vraagt Lucas na een tijdje. Er vormt zich een brok in mijn keel als hij dat zegt. 'I-ik weet niet of hij nog leeft schat,' zeg ik schor, waarna ik een blik werp op de ingestorte huizen. Ik zet Lucas weer neer en wend mij tot de wijk. Het dringt volgens mij nog niet helemaal bij hem door, want zijn ogen stralen alweer omdat hij zijn vriendje wil zien.
Dan begint hij opeens te rennen richting het puin van de andere straat. 'Lucas, blijf hier!' Zeg ik met grote ogen, maar hij luistert niet. Ik ren achter hem aan, maar hij is best snel en ook moeilijk bij te houden. Dat heeft hij echt van onze oudste broer, Joost. 'Lucas!' Ik til mijn lichtblauwe jurkje wat op en ren verder, totdat ik struikel. Met een harde klap kom ik tegen de stenen straat aan, waar ik ook op blijf liggen. Ik kreun zacht en til mijn hoofd wat op. Hij is al bij de andere straat, waar hij over het puin heenloopt richting het huis van zijn vriendje. Ik duw mijzelf omhoog, klopt mijn jurkje af en ren weer verder. Er sijpelt wat bloed langs mijn been heen, waarschijnlijk omdat hij open ligt door de straat. Het boeit mij niks, ik kijk er zo wel naar als Lucas en ik weer binnen zijn. Mijn oog valt op een huis dat nog wat wankel overeind staat. Het wankelt steeds meer, en dan valt het om. Ik kijk automatisch of er mensen in de buurt van het huis lopen en zie tot mijn grote schrik dat... Lucas! Ik baan mij een weg door de mensen heen die buiten staan, maar wordt door een wat oudere jongen vastgegrepen bij mijn arm. 'Wat doe je? Mijn broertje loopt daar!' Zeg ik woedend. Overal om mij heen hoor ik mensen roepen dat we achteruit moeten voor onze veiligheid, maar ik stribbel hard tegen. 'Lucas! Lucas, kijk uit!' Schreeuw ik met mijn laatste beetje stem dat ik nog heb. Hij draait zich om, niet wetende wat er gaande is op dit moment. Maar dan stort het gebouw in bovenop hem. Een gil verlaat mijn mond als Lucas wordt bedolven onder het puin. Ik laat mij voorover vallen op knieën, zonder nog na te denken over mijn openliggende knie. Mijn kleinste broertje waar ik zoveel op heb gelet sinds de oorlog is gewoon dood. Ik barst in huilen uit en voel dat de jongen naast mij gehurkt zit met zijn armen om mij heen geslagen. Ik ben kapot. Hij was het enige dat mij nog levend hield. Nu heb ik niemand meer.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Jake
Ik had mijn helm opgezet en stond op het punt om in mijn vliegtuig te stappen als ik een stem hoor. 'Walker!' Snel draai ik me om en spring ik van het vliegtuig af, als een reflex meteen in de houden. 'Give 'em hell, those goddamn Germans!' Het was generaal Gibson, een man van achterin de dertig, absoluut niet zoals andere generaals. Hij was vriendelijker, kon een grap zo hier en daar nog wel tolereren, zoals nu. 'I will, sir.' Hij gaf me nog snel een schouderklopje en gebaarde dat ik me klaar moest maken voor vertrek. Ik klom het vliegtuig in, zoals al die keren hiervoor, en begin met het zuurstofmasker. Hierdoor kon ik ook communiceren met de basis, voor het geval er iets mis zou gaan, waar ik niet op hoopte. Toch moest je je altijd melden als je vertrok, zoals ik nu ook moest doen. 'Walker ready.' Zei ik, terwijl ik allerhande knoppen indrukte in het toestel en de motoren en propellers opstartte. 'Alright Walker, you're next. Good Luck, soldier.' En met die woorden reed ik de startbaan op en checkte alles nog een keer. Ik was er klaar voor. Zodra ik opsteeg en de juiste hoogte bereikte voelde ik me weer goed. Dit was waar ik voor gemaakt was, een piloot bij de luchtmacht.
Al sinds mijn achttiende zit ik bij het leger en ben ik getraind als piloot. Het was een jongensdroom die ik van kinds af aan al had. Nu een paar weken geleden de oorlog is uitgebroken kwam het alleen maar meer van pas.
Na slechts een uur bevind ik me boven de zee en zie ik een ander vliegtuig vliegen. Even bekeek ik het en toen viel het me op, het was een Duits vliegtuig. 'I've spotted a German, I'm gonna try to get it down.' Ik dook met het vliegtuig naar links en richtte op de Duitser. Het was simpel om het vliegtuig te raken, zeker sinds de Duitser mij te laat zag. Het was me echter ook gelukt, en met een flinke hoeveelheid rook en vuur ging het vijandige vliegtuig de zee in. Come in, Walker, did you hit him?' Klonk de stem van de militair terug bij de basis. 'Yeah, I got 'em.' 'Alright, nice work. Continue your mission, soldier.' Ik reageerde er niet meer op en draaide mijn vliegtuig terug op koers.
Het duurde even voordat ik weer land zag, en wat is zag was zeker Duitsland niet. Met het kleine beetje topografie kennis dat ik bezat kon ik toch wel bedenken dat het Nederland moest zijn. Het kleine land dat pas nog is aangevallen door die verdomde Duitsers. Het was echter wel gevaarlijk om boven Nederland te vliegen, zeker nu. Dus ik moest ontzettend mijn best doen om niet gezien te worden.
Ik vloog nu zo'n kleine tien minuten boven Nederland als ik voor een moment de controle over mijn vliegtuig verlies en geschrokken opzij kijk, naar de rechtervleugel. Ik was geraakt. 'I've been hit. Right wing down, I've lost control over my airplane.' Riep ik paniekerig, en ik kreeg meteen reactie. 'Get yourself to safety Walker! use the goddamn parachute and get back to England as fast as possible.' Dat liet ik me geen tweede keer zeggen, zeker omdat ik razendsnel neerstortte. Ik nam een flinke hap zuurstof en deed vervolgens het masker af, waarna ik de cabine opende en met parachute en al het vliegtuig verliet.
Zodra mijn voeten de grond raakte, gooide ik de parachute van me af en begon ik te rennen voor mijn leven. In de verte hoorde ik schreeuwende Duitsers, maar ik had geen idee wat ze allemaal zeiden. Toch kreeg ik één hint, de kogels die me om de oren vlogen. Tot mijn grote geluk was ik echter in de buurt van een bos, wat de perfecte schuilplaats zou betekenen op dit moment. Snel rende ik erop af en probeerde ik alle obstakels, zoals omgevallen bomen, boomstronken, wortels en stenen, te vermijden. Ik zak echter in elkaar bij een pijnlijk steek door de zijkant van mijn torso. Een kogel. Door de vele trainingen en uitleggen over dit soort situaties weet ik dat de kogel geen organen heeft geraakt, maar dat betekent niet dat het geen helse pijn doet. Vlug kruip ik verder naar een wat meer beschutte plek en merk ik dat de kogels zijn gestopt. 'Wir finden ihn morgen.' Hoor ik de Duitsers tegen elkaar schreeuwen en ik zou niet weten wat het betekent. Al heb ik wel door dat ze niet echt meer achter me aan zitten.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Fabiënne
Huilend zit ik aan de eettafel in ons, nou ja nu míjn, huis. De jongen die mij net tegenhield zit naast mij en wrijft troostend over mijn rug heen. 'Het spijt me zo voor je, maar ik wist niet da-' 'Het is niet jouw schuld,' onderbreek ik hem schor. 'Het is de schuld van die vuile moffen.' Walging is het enige dat je terug kan horen in mijn stem, naast verdriet natuurlijk. Ik ben kapot na wat er net is gebeurd. Mijn broertje, de jongen die ik een betere toekomst zou geven en zo veilig mogelijk zou opvoeden is weg, gewoon weg. Hij is nu wel bij papa en mama. Ik veeg ruw wat tranen weg en kijk naar mijn handen. 'Zal ik een kop thee voor je zetten?' Vraagt de jongen voorzichtig. Langzaam kijk ik op en knik ik als antwoord. De jongen komt overeind en zet de waterkoker aan. Dan opeens dringt het tot mij door. Hij heeft mijn leven gered. 'Hoe heet je trouwens?' Vraagt hij dan uit het niets. 'Fabiënne Peeters,' antwoord ik met een bibberig glimlachje. 'Sjoerd van der Meer, aangenaam.' Ik knik even en haal vervolgens diep adem. 'Bedankt,' zeg ik zachtjes. Sjoerd draait zich wat verward naar mij om als ik dat zeg. 'Voor het redden van mijn leven,' zeg ik er op dezelfde toon achteraan. Er ontstaat een zwakke glimlach op zijn gezicht. 'Geen dank, maar het spijt me zo van je broertje. Ik zag hem echt niet lopen daar, want anders was ik naar hem toe gegaan om hem te redden,' zegt hij schor. Hij zet de kop thee voor mij neer en komt weer naast mij zitten. Ik sla mijn handen om de warme mok heen en kijk zuchtend naar Sjoerd. 'Het is gebeurd, we kunnen er niks meer aan veranderen nu,' fluister ik met een brok in mijn keel. Ik pak de mok wat steviger beet en staar naar de damp die van het donkere vloeistofje afkomt. 'Hoe gaat het nu verder met jou? Ik bedoel, heb je nog wel iemand..?' Vraagt hij voorzichtig. Zonder op te kijken van de dampende thee schud ik mijn hoofd. 'Ik ben alleen,' zeg ik kortaf. 'Mijn broer zit in het leger, mijn zusje is spoorloos, mijn ouders zijn vermoord en mijn broertje is net omgekomen.' Ik sluit kort mijn ogen als al die herinneringen samenkomen en merk dat hij mij begint te duizelen. Sjoerd valt stil, waarschijnlijk omdat hij dit niet zag aankomen of omdat hij niet weet hoe hij nu moet reageren op dit alles. 'Maar ik red mij wel hoor, bedankt,' zeg ik om de stilte te doorbreken. Ik kan prima voor mijzelf zorgen, al zal het wel even wennen zijn om niet nog een bord eten klaar te maken. 'Als je mij nodig hebt, ik woon twee huizen verderop,' zeg hij knikkend. Er ontstaat een zwakke glimlach op mijn gezicht als hij zijn hulp aanbiedt. 'Dankjewel,' zeg ik zacht, waarna ik een slok van mijn thee neem.
'Fabiënne, wegwezen!' Met een ruk kom ik overeind als ik de stem hoor van mijn beste vriend Thijs. 'Wat krijgen we nou?' Zeg ik geschrokken. Ik loop met haastige passen naar de deur toe en zie hem daar staan, totaal in paniek. 'Ik ben bang dat de moffen erachter zijn gekomen dat er verzetstrijders in deze straat wonen,' zegt hij. 'Wát?' Met grote ogen kijk ik hem aan. 'Ja, daarom. Je moet hier nu weg voor ze je te pakken krijgen,' zegt hij snel. 'E-en jij dan? Jij zit toch ook in het verzet?' Sis ik zacht, bang dat er iemand in de buurt is die ons afluistert. 'Ik zal hier blijven om op Lucas te pa-' Hij stopt gelijk met praten als hij een traan over mijn wang ziet rollen. 'Mijn hemel. Fabiënne, het spijt me zo voor je,' zegt hij wat zachter, en duidelijk ook wat geschrokken. Dan opeens horen we de moffen al. Thijs kijkt mij met grote ogen aan en loopt gauw naar binnen. Hij pakt mijn crème kleurige lange jas van de kapstok en doet hem bij mij aan. 'Ga ergens heen waar ze je niet zullen vinden en keer pas terug als je het gevoel hebt dat de kust weer veilig is hier.' Hij drukt een pistool in mijn handen en omhelst mij kort. Ondertussen is Sjoerd al bij ons komen staan. Hij kijkt bezorgt naar ons, maar zegt ook dat ik mij moet haasten. Beide zitten ze ook in het verzet, maar ze willen blijkbaar dat ik hier eerder weg ga dan zij. 'Tot snel,' zeg ik nog voordat ik naar buiten ren. Achter mij hoor ik al een aantal moffen wat schreeuwen naar mij, waar ik niet op reageer. Blijf rennen, gaat er maar om in mijn hoofd. Blijf rennen totdat je ze hebt afgeschud. Ik slaak een kleine kreet als ik een kogel langs mijn hoofd hoor suizen en sla dan gauw een hoekje om, waardoor ik uit de stad ben. Voor mij ligt een groot bos, en ik besluit daar maar heen te gaan. Het is hier naar mijn idee veiliger, omdat de Duitsers je niet in het vizier hebben hier.
Na een lange tijd besluit ik om even uit te rusten om een omgevallen boomstronk. Ik ben kapot. Mijn beide knieën liggen open, zowel mijn jurkje als mijn jas zitten onder de modder, het stof en het bloed, en in mijn gezicht zitten veel moddervegen, die daar komen doordat ik een aantal keren ben gestruikeld tijdens het rennen. Plotseling hoor ik iets achter mij in de struiken. Ik weet niet wat het is, maar het lijkt wel alsof er iemand is... Zonder mij te bedenken schiet ik overeind en trek ik het pistool. 'K-kom tevoorschijn!' Zeg ik lichtelijk bang. Mijn handen beginnen te trillen en mijn knieën beginnen te knikken. Wat als het de moffen zijn? Dan ben ik er geweest. 'Maak jezelf herkenbaar!'

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Jake
Na een tijdje kom ik erachter dat ik de Duitsers heb afgeschud, dus begin ik wat langzamer te rennen. De pijn die afkomstig is van de wond wordt alsmaar erger en ik weet niet hoe lang een mens het volhoudt om zoveel bloed te verliezen. Even kijk ik opzij, waar de brandende resten van mijn neergestorte vliegtuig nog te zien zijn. Ik moet terug naar Engeland. Is de eerste gedachte die door mijn hoofd gaat als ik zo naar het vliegtuig kijk. Even slik ik een keer, voordat ik weer verder ren, bang om gevonden te worden door de moffen. Gelukkig is het donker, waardoor ik makkelijker ongezien langs de Duitsers kan sluipen. En daarbij komen ze volgens mij niet echt veel in het bos. Er is echter iets wat mij nogal op laat vallen zo tussen iedereen in. Mijn uniform. Het bestond uit een bruin leren bomberjack, met een bontkraag, om de piloten warm te houden zo hoog in de lucht. Bruine leren handschoenen, een licht bruine broek, zwarte laarzen en een muts met daarbij een vliegbril. Helaas zat in het rechter glas van mijn bril een barst. De bril heb ik daarbij ook niet meer op, maar deze rust op mijn hoofd, vast aan mijn muts. Ook beschikken wij daarbij over een pistool, voor in noodgevallen, zoals nu bijvoorbeeld. Het was zeker niet hetzelfde luxe wapens als de landmacht soldaten hadden, maar als piloot was je er dik tevreden mee. Je had immers, zolang je niet neerstortte, een heel vliegtuig tot je beschikking.
Ik kreun pijnlijk als ik weer neerval op de grond en grijp naar de bloedende wond. 'Fuck.' Fluister ik pijnlijk, maar bijna onhoorbaar. Dan hoor ik een stem, een vrouwenstem. De taal die ze spreekt is voor mij totaal onbekend en het zou voor mijn part Duits kunnen zijn, dus trek ik meteen mijn pistool uit mijn bruine leren jas. Zodra ik het onbekende figuur gevonden heb richt ik mijn pistool op haar en slik een keer. 'Who are you, what do you want from me and are you German?' Mijn accent was nogal zwaar, wat het soms misschien wat lastig maakt voor buitenlanders om me te verstaan.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Fabiënne
Mijn ogen worden groot als er plots een figuur verschijnt met een pistool op mij gericht. Wat angstig kijk ik naar de jongen, of eerder gezegd man. Wat verbouwereerd schud ik mijn hoofd.
'I-I'm Fabiënne Peeters, ehh, I'm a Dutch one, not a German, but please, don't hurt me,' smeek ik de man, waarna het pistool uit mijn handen glijdt. Met een doffe klap komt hij terecht op de aarde onder mijn voeten. Mijn Engels is zeer slecht, dus doe ik mijn best om mij verstaanbaar te maken voor de man.
'I've lost everything since the war. My family, my friends. Please don't shoot. I won't hurt you.' Zonder mij te verroeren kijk ik naar de man, die nog steeds met zijn pistool op mij gericht staat. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik kan niks doen. Iedere beweging kan misschien wel leiden tot mijn dood. Dan valt mijn oog op het bloedspoor dat achter de man zich uitstrekt. 'Wait, they shoot you,' zeg ik zacht. Ik zet voorzichtig een stap dichterbij en doe mijn handen voorzichtig wat omhoog, om te laten zien dat ik hem echt niets wil doen. Ik kan hem ook niks doen, daar ben ik veel te zwak voor op dit moment. Kom op, niet bang zijn nu. Ik zet nog een paar stappen naar voren totdat ik voor de man sta. Ik hurk voor hem neer en zie dat het pistool nu op de hoogte van mijn hart zit. De zenuwen gieren door de mijn lijf, maar ik durf het niet te laten blijken aan hem. Straks gelooft hij mij niet en... Nee, ik ben duidelijk geweest en meer kan ik gewoon niet doen.
'Show me the wound please. Maybe I can help you.' Ik kijk hem voorzichtig aan en zie nu pas echt hoe hij eruit ziet. Ik scan hem van top tot teen, en zie dat hij een Engels uniform aanheeft. 'You're from England,' zeg ik met een sprankje hoop in mijn stem. Ik weet niet waar die hoop vandaan komt, maar misschien omdat hij meer weet over de oorlog, of over koningin Wilhelmina. Ik snap eerlijk gezegd niet wat een Engelse piloot hier opeens in het bos doet. Als het goed is moet hij nu in zijn vliegtuig zitten richting Duitsland. Tenzij, en ik denk dat dit ook nog het geval is, zijn vliegtuig neer is gehaald. Dan is hij er nog goed van af gekomen als ik hem zo eens bekijk.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Jake
Ik kijk haar aan met medelijden en stop mijn pistool weer in de binnenzak van mijn jas. 'I'm terribly sorry, I didn't mean to scare you in any way.' Zeg ik snel, en ik gun haar een kleine glimlach. Ze was Nederlands, dat had ik althans op kunnen maken uit haar Engels. 'I won't shoot, nor hurt you either, don't worry. But please, for the love of god, keep your voice down.' Ik wilde haar best geloven, dat was het probleem niet, ik was echter meer wat angstig door de Duitsers die zich overal leken te bevinden. Haar naam had ik wel meegekregen, maar de Nederlandse toon waarop ze het uitsprak kon ik niet nadoen. 'Fabiënne? Lovely name. I'm Jake ehh... Jake Walker, pleasure to meet ya.' Haar naam werd door mij ook uitgesproken op een Engelse manier, met ook nog eens mijn Britse accent. Zodra ze over mijn wond begint zet ik een klein stapje achteruit. Ze mocht me dan wel niet meteen neer hebben geschoten, ik vertrouwde haar ook nog niet zo erg. En daarbij... We waren midden in het bos, hoe was ze van plan om me te helpen hier? Even schudde ik mijn hoofd. 'No, we really don't have time for all that bullshit, we need to get the hell away from here, c'mon.' De stem van Duitsers waren te horen, op een niet al te grote afstand van ons, dus ik wilde hier zeker niet blijven staan.
Als piloot is mij ook altijd geleerd dat ik mensen hoor te beschermen, net al elke ander militair, dus pak ik haar pols beet en trek ik haar met me mee, ondanks de pijn die ik heb en het feit dat alles hier onbekend gebied voor me is. 'That's right. The English airforce... My plane crashed not far from here, but I need to get back to England as fast as possible.' Zeg ik terwijl ik haar mee trek, verder weg bij de Duitsers. De hoop was te horen in haar stem zodra ze doorhad dat ik Engels was, wat om de één of andere reden een glimlach op mijn gezicht deed verschijnen. Het was fijn om te horen dat mensen nog vertrouwen in je hadden.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Fabiënne
Een gevoel van opluchting gaat er door mij heen wanneer hij dat zegt en vervolgens zijn pistool weer wegstopt in de binnenzak van zijn jas. Ik pak mijn eigen pistool weer van de grond en stop hem dan ook maar in mijn binnenzak, voor het geval er straks nog iets gebeurd of zo. 'It's okay,' zeg ik, maar dit keer wat zachter. Hij heeft gelijk, we moeten uitkijken met het volume waar we mee spreken aangezien de Duitsers ons zo kunnen horen.
Een klein lachje verlaat mijn mond als hij mijn zo naam uitspreekt. 'Nice to meet you, Jake,' zeg ik, waarna ik even zwak glimlach naar hem. Zijn accent is best schattig, zeker wanneer hij mijn naam probeert uit spreken. Het klinkt zoveel vloeiender dan wanneer ik het uitspreek. Maar ja, mijn naam is ook makkelijker uit te spreken voor Nederlanders, aangezien de tonen die erin zitten moeilijk zijn voor buitenlanders. Nou ja, ik denk dat de Duitsers het nog wel kunnen uitspreken, maar voor Britten is het een ander verhaal. Ik kijk hem weer even en zucht vervolgens een keer onhoorbaar. Naïef ben ik, en zeker nu ik weet dat hij uit Engeland komt.
Geschrokken kijk ik achterom als ik wat Duitsers in de verte hoor praten. Ze zijn niet ver, dus als we nog lang hier blijven zullen ze ons snel in de gaten hebben. 'But your wound, trust me, I can help you with that,' zeg ik wat zachter als hij een stap achteruit zet. Vertrouwt hij mij echt niet? Ik zie er toch niet uit als een gevaarlijk iemand of zo? Ik werp hem een wat bezorgde blik toe, maar kijk algauw weer over mijn schouder. Vanaf hier zie ik de figuren al vaag in de verte opdoemen, dus het is nog maar een kwestie van tijd voor we ontdekt worden.
Struikelend loop ik achter hem aan als hij mij meetrekt aan mijn pols. Langzaam knik ik als hij dat allemaal zegt.
'I won't let them hurt you or something like that. Come with me, you can stay in my house for a little while.' Hij loopt steeds dieper het bos in, wat totaal geen nut heeft. Sterker nog, we kunnen klemgezet worden door de moffen. 'It doesn't make any sense to go deeper into the woods. Follow me,' zeg ik, waarna ik mijn pols lostrek en zijn pols beetpak. Ik trek hem terug naar waar we vandaan kwamen, maar loop me een grote boog om het gebied heen waar de Duitsers zich bevinden. We zullen niet opvallen zo, dat weet ik aangezien ik dit een keertje eerder heb gedaan. Ik werd toen niet achterna gezeten, maar ik ging naar huis toe en de Duitsers liepen toen ook door het bos heen. Ze gaan nooit via deze weg de stad weer in, echt nooit.
Wanneer we het bos uit zijn kom ik tot stilstand en richt ik mij op Jake. Ik kijk nog even goed om mij heen voordat ik daadwerkelijk wat ga zeggen tegen hem. 'Listen. We need to be careful when we are in town. Their are a lot of German soldiers there,' zeg ik tegen hem, waarna ik weer even om mij heen kijk. 'I don't care if you trust me or not, you are coming with me.' Ik kijk Jake doordringend aan en hoop dat hij gewoon met mij meekomt. Ik weet dat het allemaal spannend voor hem is omdat hij in een onbekend land is en opeens een meisje tegenkomt die maar blijft zeggen dat hij met haar mee moet komen. Ik weet eerlijk gezegd niet of ik het wel zou doen als ík in een ander land was. Ik bedoel, ik ben naïef, maar soms ook weer niet.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Jake
Ik hoor de Duitsers praten en het geluid van de stemmen komt steeds dichterbij. 'Those goddamn Germans can't take a fucking break, can they?' Mompel ik geïrriteerd. Even kijk ik naar Fabiënne als ik haar stem hoor en slik en keer. 'I appreciate the effort, love, but are you sure? You could be killed if anyone finds out you're hiding an English pilot.' Met gefronste wenkbrauwen loop ik met haar mee, gedeeltelijk omdat ze me meetrekt aan mijn pols.
Als ze stilstaat om me te waarschuwen trek ik mijn jas uit en haal ik mijn muts van mijn hoofd. Ik kan ze niet lozen in het bos helaas, aangezien er redelijk veel belangrijke spullen in mijn jas zitten. Het witte shirt wat ik aan heb zit nogal onder het bloed, wat het niet minder duidelijk maakt dat er iets aan de hand is. 'Well this is not suspicious at all...' Zucht ik sarcastisch als ik even naar de grote bloedvlek kijk in mijn shirt. En natuurlijk het gat van de kogel, die nog altijd vast zit in mijn vlees. Zuchtend trek ik mijn jas er weer over aan, maar gooi de muts en bril ergens in de bosjes. 'Alright, got it, now come on, let's go shall we?'
Gek genoeg komen de stemmen van de Duitsers niet veel dichterbij, wat me ergens verbaasd, maar me niet helemaal een veilig gevoel geeft. Toch ga ik liever met Fabiënne mee dan met de Duitsers, dus loop ik alsnog maar met haar mee. Het bloeden word minder, maar de pijn lijkt steeds erger te worden.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Fabiënne
Ik haal kort mijn schouders op als hij dat zegt. 'They already have a reason to kill me,' zeg ik tegen hem. 'I'm part of the resistance.' Ik slik kort als ik die zin heb uitgesproken, maar diep van binnen weet ik dat dit het beste is. Ik zit inderdaad in het verzet, dus wat maakt het nou nog uit dat ik een Engelse piloot laat onderduiken bij mij thuis? Als ze mij dood willen zullen ze mij toch wel vinden, hoe dan ook.
'Don't worry, I'll check your wound when we're at home,' zeg ik zacht. Ik haal een hand door mijn haren en kijk even naar de grote bloedvlek op zijn shirt. Het lijkt gewoon als ik hem móét verzorgen van mijzelf. Maar waarom? Omdat ik nu niemand anders meer heb om voor te zorgen? Mijn gedachtes dwalen af naar Lucas, die waarschijnlijk al een aantal uren dood is. De tranen springen in mijn ogen als ik weer voor mij zie hoe het huis bovenop hem instort. En ik kon niks doen. Ik stond verdomme toe te kijken hoe mijn eigen broertje doodging. Ik veeg ruw een traan weg en kijk dan weer naar Jake.
'I'm sorry,' zeg ik schor. Ik draai me gauw weer om en begin dan maar te lopen richting de stad. Zuchtend kijk ik over mijn schouder naar Jake, die ik gelijk wenk. We zijn er gelukkig bijna, het is echt niet meer ver van hier.
Nadat ik vier keer op de deur heb geklopt vliegt hij open. Thijs kijkt mij met grote opluchting aan, maar kijkt algauw naar Jake. 'Wie is dat?' Vraagt hij wat wantrouwend.
'Geen zorgen, dit is een Engelse piloot genaamd Jake,' zeg ik snel, waarna ik Jake langs Thijs heentrek. 'Sorry dat we trouwens in je huis zijn gebleven, maar we durfden de straat niet meer op,' zegt Sjoerd, die aan tafel zit. 'Het is oké jongens, ik begrijp het.' Ik wend mij tot Jake en glimlach zwak naar hem. 'Jake, meet my friends: Thijs and Sjoerd,' zeg ik, wijzend naar de jongens.
'Fabiën, ben je gek of zo? Straks gaat hij met deze informatie naar een mof toe en zijn we de lul,' zegt hij boos. Ik kijk hem woedend aan als hij dat zegt en ga heel dicht bij hem staan.
'Moet je eens heel goed luisteren, Thijs. Jake lag daar zwaargewond te wachten tot hij dood zou bloeden! Jij denkt toch niet dat ik die rot moffen een soldaat zal laten doden die aan onze kant staat?!' Schreeuw ik bijna. 'Fabiën dit kan onze dood betekenen,' zegt Thijs dit keer wat rustiger. 'Nou en! Ik ben toch allang hun doelwit geworden, dus wat maakt het nog uit? En daarbij be-' Mijn zin wordt afgekapt door een hand die zich over mijn mond vouwt. 'Sh, straks hoort iemand je nog. Je moet wel uitkijken met wat je zegt nu,' zegt Sjoerd zachtjes. Ik wend mijn gezicht af van iedereen en haal Sjoerd zijn hand van mijn mond.
'Het spijt me,' zeg ik schor. 'Maar als jullie het hier niet mee eens zijn, gaan jullie maar terug naar jullie eigen huis en laten jullie mij met rust. Dit is wat ik wil en doe, en daar hebben jullie niks meer over te zeggen.' Ik draai mij weer langzaam om naar Jake en glimlach door mijn verdriet heen. 'Have a seat, please. I'll be right back with some new clothes and other stuff,' zeg ik tegen hem, terwijl ik een stoel naar achteren schuif voor hem. Voordat ik naar de slaapkamer van Lucas en Joost loop draai ik mij nog één keer om. 'Waag het niet om hem wat aan te doen als ik weg ben.'

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Jake
Een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht als ze verteld dat ze bij het verzet zit, 'Really? But that's great!' Het was goed om te horen dat er mensen waren die ik opstand kwamen tegen de moffen. Het maakte ons werk, als de geallieerden, wat makkelijker, omdat we op hen konden vertrouwen als er iets misging of as we meer informatie nodig hadden.
Wat bezorgd leg ik mijn hand op haar schouder als ik de traan opmerk. 'Don't be...' Zeg ik zacht. Ze hoefde haar excuses niet aan te bieden, al vroeg ik me wel af waar de traan vandaan kwam. Misschien had het te maken met één van de eerste dingen die ze me vertelde. Dat ze alles en iedereen verloren was tijdens de oorlog. Toch ga ik er niet op in en loop snel weer met haar mee.
Als ze aanklopt bij een huis en de deur openvliegt gaat alles echter wat snel... En in het Nederlands, waar ik geen woord van begrijp. Toch trekt Fabiënne me vrij snel mee het huis in, maar de toon waarop de twee jongens spreken verraad al genoeg. Ze vertrouwen me niet. De namen die ze me verteld kan ik echter niet echt opnieuw uitspreken, dus knik ik maar even. Ik zal het later allemaal misschien nog wel leren. Alles wat er gezegd word is ontzettend verwarrend en ik zou absoluut niet weten waar ze het over hebben, dus sta ik er maar wat ongemakkelijk bij.
Als Fabiënne me een zitplaats aanbiedt knik ik even en neem plaats op de stoel, waarna ik haar weg zie lopen. 'So ehh... Jake. Can you prove that you are an English pilot?' Vraagt één van de jongens, waarvan ik de naam nog altijd niet uit weet te spreken. 'Sure.' Mompel ik, waarna ik even in mijn jaszakken zoek naar een identiteitsbewijs en een badge van de RAF. Ik leg het op tafel en de jongen pakt het even vast. 'You are with the RAF? What rank?' Hoor ik hem zeggen, 'Flying officer.' Antwoord ik. 'Why are you in the Netherlands?' Vraagt de andere jongen. 'My plane got hit, they basically blew up my right wing, so I lost control over the damn thing. I managed to get out of my airplane with a parachute before it crashed, but I was spotted by some of those fucking Germans. I nearly escaped into the woods, but I got shot. They did however leave me alone after that, probably because they thought the bullet killed me.'

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Fabiënne
Trillend kom ik de kleine woonkamer weer binnen. Ik heb wat kleding uit Joost zijn kast gehaald zodat Jake zich zo kan omkleden, maar de geur die daar hing was zo... Vertrouwd. 'T-there you go,' zeg ik zachtjes, waarna ik een geloofwaardig glimlachje probeer op te zetten. Ik leg de kleding voor hem neer en pak vervolgens de verbanddoos. 'May I?' Voorzichtig doe ik zijn jas uit, die ik in de hoek van de kamer gooi. Ik trek voorzichtig zijn shirt uit en hurk vervolgens voor hem neer, waardoor ik op ooghoogte zit van zijn wond. 'O my god,' mompel ik zacht, waarna ik gauw de verbandkoffer open. De kogel zit er nog in, dus die moet ik eruit zien te krijgen. Ik pak een pincet klem mijn kiezen op elkaar. 'Sorry if it hurts, but I have to do this,' zeg ik tegen Jake, waarna ik de kogel er zo voorzichtig mogelijk uit probeer te halen. Ik maak vervolgens de wond schoon en hecht hem tot slot nog.
'Sorry dat we zo wantrouwend waren tegenover Jake, Fabiën. We moeten je inderdaad vertrouwen met dit,' zegt Thijs nadat ik mijn naald en draad weg leg. 'Het is oké,' zeg ik snel. 'Sorry, Jake,' zeg Thijs dan, wat mij wel verbaasd. Ik kijk naar Jake, maar zie dan een badge op tafel liggen. Hebben ze hem nou serieus ondervraagt? Ach, het doet er niet toe, ze leven allemaal nog...
'Would you like a cup of tea, Jake?' Vraag ik gauw, waarna Sjoerd overeind komt. 'Ga maar even zitten, ik regel het wel,' zegt hij. Hij drukt mij zachtjes op een stoel en geeft mij een klopje op mijn schouder. 'Ze hebben het lijk van je broertje trouwens gevonden onder het puin,' zegt Thijs plotseling. Ik probeer zo nonchalant mogelijk te knikken, maar voel diep van binnen een steek door mijn hart gaan. 'Thijs, nu niet, we bespreken dit later!' Roept Sjoerd vanuit het keukentje, die hoort waar het over gaat. 'Nou, wat goed van die mensen zeg,' weet ik alleen maar te zeggen. Ik slik even en kijk kort naar Jake. Hij zal waarschijnlijk niet begrijpen wat er nu allemaal gaande is, maar ik zal het hem nog wel eens uitleggen. Dan valt mijn oog op mijn radio die achter Jake op de grond staat.
'Wie heeft dat ding uit de schuilkelder gepakt?!' Vraag ik met grote ogen aan de jongens. Ik kom gelijk van mijn stoel af en pak de radio op. 'Als de moffen dit ding zien zijn we er allemaal geweest!' Ik doe gauw de gordijnen dicht en ga aan tafel zitten, met de radio verscholen onder mijn jas. 'Wilhelmina vertelde dat ze veilig was aangekomen in Engeland en daar veilig was. We waren benieuwd of ze nog nieuws had, maar dat was het enige wat ze te melden had,' zegt Sjoerd op een wat verontschuldigende toon. Hij zet voor iedereen een kop thee neer en pakt de radio weer uit mijn handen. 'Ik zet hem wel even terug voor je,' zeg hij, alsof er niks aan de hand is. 'Doe maar,' mompel ik zuchtend.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Jake
Ik kijk even op van mijn identiteitskaart, waar ik gek genoeg naar keek, als ik Fabiënne hoor. Snel steek ik het kaartje in mijn broekzak en glimlach even. 'Thanks.' Als ze mijn jas zo in de hoek gooit slik ik een keer, 'please be carefull with that.' Ik was erg voorzichtig als het aankwam op mijn jas, aangezien er best wat belangrijke spullen inzaten. Mijn pistool, belangrijke papieren, niet te vergeten alle speldjes en patches die erop zaten, wat nogal verraadde dat de jas tot een Engelse piloot toebehoorde. Ik knikte maar wat bij het horen van haar woorden en wachtte gewoon af tot het gebeurd was. 'Holy mother of god.' Mompel ik met mijn kiezen op elkaar geklemd. Het deed toch wel wat meer pijn dan ik had verwacht.
Als het allemaal weer is gehecht en al haal ik een keer diep adem. Dan hoor ik weer één van de jongens praten en kijk ik wat vragend op als ik mijn naam hoor. De rest van de zin kon ik helaas niet begrijpen. Dan biedt hij plotseling zijn excuses aan, en ik glimlach even, 'It's fine, don't worry 'bout it. It's quitte normal that you didn't trust me the minute I walked through the door... There's a war going on for fucks sake, you should be carefull with who you trust.' Ik kon boos op hem worden omdat hij mij niet vertrouwde, maar hoeveel zou het nou eigenlijk helpen? Het maakt de situatie immers alleen maar erger. Ook ik zie de badge op tafel liggen en Fabiënne die ernaar kijkt. Voorzichtig pak ik hem van tafel, omdat het me ooit misschien nog van pas zou kunnen komen.
'If it's not too much of an effort, than yes, I'd like a cup of tea, please.' Antwoord ik met een kleine glimlach. 'Oh and ehh... Thank for stitching me up. I might as well have bled to death if it weren't for you.' Vanaf dat moment gaat het hele gesprek weer in het Nederlands, dus zit ik er wat stil bij. Opnieuw schrik ik van Fabiënne, die opstaat en wat oppakt van de vloer. Een radio. Even kijk ik ernaar, maar dan weer naar Fabiënne. Het hele verhaal is me weer een raadsel en alles wat ik zou kunnen bedenken is dat ze boos is omdat de radio hier zo stond. Als ik het me goed herinner mochten de Nederlanders namelijk geen radio meer bezitten. Weer zo'n idiote regel van de Duitsers natuurlijk. Ik mag al van geluk spreken dat ik in Engeland was toen de oorlog begon, want dit lijkt me toch echt vreselijk. Ik bedank de jongen als hij een kop thee voor me neerzet en kijk er even naar. Het was vrij licht van kleur, wat twee betekenissen zou kunnen hebben; Nederlanders drinken hun thee altijd zo licht of het kwam door de theesoort. In Engeland is de thee vaak donkerder van kleur, maar dat kan natuurlijk ook aan mij liggen. Dan kijk ik weer op naar de jongen, die de radio van Fabiënne over pakte, maar verder verstond ik weer geen woord van wat ze spraken.
Zonder een woord te spreken neem ik een slokje van mijn thee en heb zo meteen een antwoord op mijn vraag. Het lag absoluut niet aan de thee soort. Toch zei ik er niets van en zette mijn kop thee weer terug op tafel. 'Fabiënne, do you mind if I smoke here?' Vraag ik dan aan het meisje.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Fabiënne
Voorzichtig raap ik Jake's jas van de grond en hang ik hem over een lege stoel heen. 'I'm sorry,' verontschuldig ik mij voor het feit dat ik zomaar met zijn jas gooide. Ik kijk op als Jake vraagt of hij mag roken hier. 'No of course not. Go ahead.' Met een klein glimlachje sla ik mijn handen om mijn theekopje heen. De thee is nog best warm, maar het feit dat Jake zonet een slok nam, zegt mij dat hij al drinkbaar is. Ik neem klein slokje van mijn thee en besef mij plotseling dat ik nog altijd in mijn vieze kleding rondloop. 'I'll be right back guys,' zeg ik tegen de drie die hier zitten. Ik kom overeind en loop naar de slaapkamers toe. 'Wat ga je doen?' Vraagt Thijs. 'Ik ga mij even opfrissen,' zeg ik met een zwak glimlachje, voordat ik de deur open. Ik glimlach even naar Jake en sluit dan de slaapkamerdeur achter mij. Ik trek mijn groene jurkje uit de kast en leg hem alvast klaar op mijn bed, net zoals wat schoon ondergoed. Dan loop ik naar het badkamertje toe, kleed ik mij uit, en was ik mijzelf.
Schoon en wel stap ik de woonkamer weer binnen. 'I'm back,' zeg ik met een klein glimlachje. Ik ga weer aan de tafel zitten en zie dat Sjoerd overeind komt om zijn jas te pakken. 'Waar ga je heen?' Vraagt Thijs aan hem.
'Ik denk dat ik maar weer eens naar huis ga. Mijn ouders zouden wel ongerust zijn nu,' zegt hij. Sjoerd wendt zich tot Jake en maakt een lichte buiging. 'It was nice to meet you, Jake,' zegt hij met een glimlachje. Ik loop naar Sjoerd toe en open alvast de buitendeur. 'Nog bedankt voor vanmiddag,' zeg ik wat zachter als hij naar buiten loopt. 'Geen probleem. Tot gauw maar weer,' zegt hij, waarna hij wegloopt. Ik kijk hem nog even na en loop vervolgens weer naar binnen toe.
'Is it alright if you sleep in the bombshelter, Jake?' Vraag ik aan hem. 'I won't take the risk that the Germans see you in my brothers' bedroom.' Ik vind het lullig dat ik hem in de schuilkelder moet laten slapen, maar misschien is het maar het beste. Straks ontdekken de moffen dat er hier een Engelse piloot zit en ben ik zwaar het haasje.
'By the way, would you like something to eat?' Vraag ik na een tijdje aan hem.

{option}

(Dit is btw haar jurkje ^^)

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Jake
'Don't be. It's not the jacket I'm concerned about, but more so the gun it holds. You know, it's quitte a safety hazard to be throwing around a gun like that.' Zeg ik met gefronste wenkbrauwen. Ik knik even bij het horen van haar antwoord en haal een pakje sigaretten uit mijn broekzak, tegelijk met een aansteker. Zonder verder iets te zeggen steek ik één sigaret aan en kijk even naar mijn thee, dat daar maar koud stond de worden. Het was niet dat ik onbeleefd over wilde komen, maar ik vond de thee niet bepaald lekker. Misschien kwam het omdat ik het sterker gewend was, maar dit was niet bepaald hoe ik mijn thee graag dronk. Ik nam een hijs van mijn sigaret en stopte het pakje sigaretten weer in mijn broekzak. Het was een slechte gewoonte, dat roken, maar het was absoluut niet vreemd. Zo ongeveer iedereen leek te roken, zeker in Engeland, wat eigenlijk het enige land is wat ik tot nu toe zoveel heb zien roken, maar ik heb het land ook bijna nooit verlaten.
Fabiënne verliet de kamer, maar kwam niet veel later weer terug. 'Looking not too shabby.' Zeg ik een beetje lachend als ik haar zo bekijk. Toch is mijn aandacht al snel op wat anders gevestigd. De asbak op tafel, wat me liet denken dat ik niet de enige roker was hier in huis. Misschien haar vader of dergelijke? Nu ik erover nadenk, waar zijn ze eigenlijk? Ik heb haar ouders nog niet gezien. Opnieuw een Nederlands gesprek, tot ik wat Engelse woorden hoor. 'Hm? Oh, it was nice to meet you too.' Zeg ik met een glimlach, waarna ik de jongen de kamer zie verlaten.
'Yeah, I really don't mind where I sleep. It's already amazing that you're willing to let me stay.' Antwoord ik met een glimlach. Niet veel later druk ik mijn sigaret uit in de asbak en hoor ik haar vraag. 'Please.' Antwoord ik maar, aangezien ik best wel honger heb.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Fabiënne
'Is anything wrong?' Grinnik ik als hij zo naar de asbak staar. 'I don't smoke by the way, it is for him,' zeg ik met een knikje naar Thijs. Er ontstaat een kleine grijns op zijn gezicht, die ik wel vaker zie in dit soort situaties. Het zijn meestal de situaties waarin hij de "schuld" van iets krijgt, zoals nu dus ongeveer het geval is. Ik pak mijn haarclip van de tafel af en gooi mijn voorste twee plukken haar naar achteren, die ik vervolgens vastzet met de clip. 'That's better,' grinnik ik, waarna ik even naar de thee kijk van Jake. Ondertussen zal zijn kop thee wel koud zijn geworden, maar hij zal hem niet zonder reden hebben laten staan. 'You don't like the tea, do you?' Vraag ik aan hem. Ik vind het niet erg hoor, maar als hij vertelt wat er mis mee is zet ik wel een nieuw kopje voor hem.
Ik knik als antwoord als hij zegt dat hij graag iets te eten wil. Ik kom overeind en loop naar de keuken toe, waar ik in de kastjes kijk. Veel heb ik niet in huis, wat ook komt doordat het eten wat schaars begint te worden. Gelukkig zie ik al wat te eten, dus maak ik maar drie maaltijden klaar.
'I know this isn't the amount food you expected, but I tried to make a good meal.' Ik zet de borden neer op tafel en kijk even naar het eten. Ik heb het meeste op de borden van jongens geschoven, puur omdat ik niet zo'n trek heb nu. Het gerecht bestaat simpelweg uit wat gekookte worteltjes, wat aardappelpuree, bietjes, en een glas water. 'Hé, waarom heb jij zo weinig? Jij moet juist goed eten,' zegt Thijs, terwijl hij naar alle drie de borden wijst. Ik schud snel mijn hoofd en kijk hem even aan. 'De laatste tijd heb je al niet veel gegeten, dus neem wat van mij alsjeblieft.' Hij gooit wat bietjes op mijn bord, wat ik totaal niet wil. Zij zijn te gast hier, dus krijgen zij ook een fatsoenlijke maaltijd. Wanneer ik de bietjes terug wil gooien op zijn bord, pakt hij mijn pols beet. 'Eet het nou maar op, Fabiën, jij moet ook goed eten,' zegt hij zacht.
'Would you like some mo-' 'No, you're going to eat it, not one of us,' zegt Thijs wat strenger. Een diepe zucht verlaat mijn mond en ik kijk even naar Jake. Plotseling schiet er door mijn hoofd wat Thijs eergisteren nog tegen mij zei. "Je stelt jezelf verdomme al sinds de oorlog is uitgebroken achter. Straks raak je nog ondervoed!"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld