Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O - Gang Wars

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:

Orpg with the amazingly fantastic Vasilissa

Ik:
Edith "Eddie" Valentina Walker - 17

Jij:
Boy + begin (Good luck ♡)

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

♥

Sodapop Curtis - 19 years old

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Traagzaam trok zijn lip bij met het innemen van de rook. De sigaret, hangend tussen zijn lippen als normaliter bij hem te zien was, gaf het rustige gevoel van wederkeer aan. Het kleine gewicht van een verslavend middel waar hij aan toe had gegeven aan zijn mond door zich toe te geven aan de neiging, zelfs al kon hij de geërgerde blikken van zijn twee broeders al zien aankomen. Vooral Mac leek zich aan zijn pogingen te storen. Met elke blik die Soda opzij wierp om zijn paar blauw/groene ogen te ontmoeten, kreeg hij een ijskoude visie van ergernis terug. Zijn kleinste broertje gunde het geen aandacht meer, wetende dat het ooit ter sprake zou komen hoe de deal was de slaapkamer tot een rookvrije ruimte te laten. Doch zij zich eraan stoorden hoe hij de regels had overtreden, vertikten zij allen het om het luidop te spreken. De situatie van nog geen dag geleden gaf hem meer dan de gelegenheid zich ermee uit te leven, voor hoeverre het toegestaan werd. Daarbij was het al duidelijk geworden dat hem geen lange kans gegeven werd het op te roken. Binnen nu en een paar minuten moest het via het raam naar buiten moeten worden gemikt, precies hetgeen dat Soda gehoorzaam deed en in een mum van tijd die slechts seconden innam, het op het koele grondoppervlak achterliet.
"She sleeps a lot, doesn't she," verbrak Ponyboy de stilte, waaronder hij zijn voeten liet bungelen over de gammele kledingkast. Het kleinere gedaante van de veertienjarige deed hem verwonderen hoe hij zich erop had getild. Het meubelstuk was te hoog om er zomaar op te komen voor een tiener als hun kleine broertje, maar wellicht gaf Mac's nonchalante houding genoeg weer over de waarheid. Met het bannen van het bewusteloze meisje op het bed uit zijn uitzicht in ruil voor de twee jongens, werd er geen kik gegeven over zijn eigen verbazing. Zij twee keken strak naar de vreemdeling in nota bene hun eigen bed. Hij slaakte een zucht. "Yeah, she does. 'Out for hours.. and I thought Pony was the heaviest sleeper in the area, huh." Een grinnik van de jongste kwam naar buiten, gevolgd door zijn eigen grijns die zich voor een korte periode liet zien. Zijn armen sloeg hij over elkaar heen, een stilte laten terugkeren die hij maar met genoegen aannam. Een plaats naast zijn broers verliet hij daarentegen al snel. Hij vond het koud worden, zo naast het openstaande raam, en besloot zich aan de andere kant van de kamer te wagen. Dat Mac hem volgde maar een afslag nam naar de uitgang van de kamer om zich een weg in de gang te banen, ging langs hem heen. Op de verdwijnende echo's van zijn voetstappen na, bleef er geen spoor meer over van de ijskoude jongen.
"What's the matter with him?" hoorde hij zijn broertje vragen, een vraag die hem zijn schouders op deed halen. Stilletjes zakte Soda weg tegen de muur. Zijn eigen zwijgzaamheid was vreemd, voor hoelang het ook mocht duren. Tegen de tijd dat hij zijn plek al had gevonden naast de stapels boeken en de hoek van de kamer, trok hij zijn mond alweer open. Zijn zij leunde intussen onbewogen tegen het harde gesteente. "There goes our place to crash, kid. Next time, I'mma dump her in Mac's bed."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Traagzaam opende Eddie haar ogen, enkele keren geknipperd om af te komen van de steek die ze voelde door het plotselinge licht dat haar ogen binnen drong. Haar verschillend gekleurde ogen werden voor seconden nog even dichtgeknepen, gedacht dat ze zich in haar eigen kamer bevond, waar ze al snel aan begon te twijfelen. Zonder te denken opende ze haar ogen weer, haar linker bruine en rechter blauwe oog schoten door de kamer, de onbekende ruimte in zich opgenomen. Niets kwam haar bekend voor, en het beangstigde haar iets. Binnen de kortste keren zat ze rechtop, meteen een pijnlijk gevoel bij haar achterhoofd waargenomen, waar haar hand naartoe ging. De twee figuren had ze tot zover conpleet over het hoofd gezien, aangezien haar gedachten heel ergens anders zaten. Een geschrokken schreeuw kwam uit haar mond bij het zien van een jongen, net iets ouder dan zij. Zijn gezicht kwam haar bekend voor, al wist ze niet precies wie hij was. Al snel sloot ze haar mond weer, nadat ze haar had er overheen had geplaats. Een andere, jongere, jongen zat ook nog in de ruimte, al was hij minder intimiderend. Aan de oog en haarkleur kon ze echter afleiden dat de twee jongens waarschijnlijk wel familie waren. Daarbij hadden de beide jongens hun haar op een soortgelijke manier gestijld, en het kwam haar maar al te bekend voor. Greasers, althans, dat verwachtte ze.
Wantrouwig kroop ze naar achteren op het bed, tot ze de muur tegen haar rug kon voelen, vooraleer ze haar benen optrok en de beide jongens nog een keer bekeek. 'Who are you guys?' Was het eerste wat ze uitbracht, al was het een van de vele vragen die ze had. 'What am I doing here?' Volgde. 'Why am I here?' Haar mond gesloten houden was ze zeker niet van plan. 'Can I go now?' Ze liet haar benen over de rand van het bed hangen, war ze ook bleef zitten, klaar om op te staan en weg te lopen. 'You look familiar though.' Sprak ze, kijkend naar de oudere jongen, al wist ze niet precies wie hij was. Voorzichtig stapte ze van het bed af, haar kleine gedaante amper staande kunnen houden. Een plotselinge duizeligheid maakte het lastig om rechtop te blijven staan. Snel nam ze weer plaats op het bed, haar hand opnieuw laten rusten bij haar achterhoofd. 'If you guys hit me, you hit me good.' Murmelde ze.
Na een minuut lang stil te hebben gezeten, keek ze weer op, dezelfde verbaasde blik in haar ogen. Ze verwachtte dat de oudere jongen verantwoordelijk was voor haar aanwezigheid in de kamer, dus bleef haar aandacht vooral bij hem liggen. Geen woord sprak ze meer uit, hem enkel aangekeken, niet exact zeker wat ze nu moest doen. Bang was ze zeker niet, gezien ze een raam kon weervinden in de kamer, en ze zeker wel hard kon schreeuwen. Toch bleef ze rustig, gezeten op het bed.
Een vage herinnering ging door haar hoofd, hoe ze op haar skateboard haar huis verliet om haar vriend, Deacon, te zoeken. Al waren beiden nergens te bekennen. Toch, in plaats van meteen weer te praten, hield ze haar mond gesloten en keek ze de kamer nog een keer rond. Niets kwam haar bekend voor, en zelfs haar skateboard was nergens te weervinden. Opnieuw weigerde ze haarzelf om nog meer vragen te stellen, aangezien ze eerst antwoord wilde op de vorige. Zwijgzaam zat ze op het bed, haar kleine gedaante stil gehouden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De ontwaking van het meisje verliep sneller dan verwacht. Het ene moment kon Soda haar rustige, ergens al te kalme, gedaante zien liggen op het bed in een beweegloze positie. Dan was het haar radeloze bewegen en paniekerige blik die hij gedwongen waar moest nemen. Het schrok zijn kleine broertje zelfs enigszins af. Alhoewel Ponyboy traagjes aanstalten maakte om erheen te lopen en met een "She's bleedin'." een doek voor het bloed in handen nam, kon hij het niet toelaten hem zomaar naar haar toe te laten gaan. Zijn arm reikte naar zijn schouder, waarbij hij hem ietwat wegduwde en hem lichtelijk strak aankeek. Veel woorden hoefde hij er verder niet meer aan vuil te maken. De jongen leek begrepen te hebben dat het geen onvoorspelbaar voorstel was en, hoezeer hij er ook tegenop leek te zien, zette hij zijn passen weer terug. Pony klom terug op de kast, liet zijn benen weer bungelen desondanks zijn lengte. Een korte expressie van verbazing kon hijzelf wederom niet meer bedwingen met het zien van zijn positie op het matig hoge meubelstuk.
Geruisloos baande hij de weg naar het anderhalf persoons bed toe, het meisje bereikt precies zoals zijn broertje eerder van plan was. Ergens voelde hij spijt om weg te moeten gaan van de muur aangezien hij het best comfortabel vond staan, maar tevens nam hij de plicht als broeder op zich. Hij wilde geen onverwachte situaties onder ogen moeten komen als ze voorkomen konden worden. Hoe onschuldig en paniekerig het meisje ook mocht blijken, haar verandering van posities in de afgelopen paar minuten gelijk aan haar ratelende vragen, kon hem geenszins gerust stellen. Op een afstandje van minstens een meter ging hij op de matras zitten. "Good.. What is it? Evening? .. Yeah, I guess," sprak hij na even stil te zijn geweest, zijn ogen voor een moment afgegleden naar het vervuilde raam om het donker van de nacht te kunnen aanschouwen. "You've slept a lot, sleepyhead, yet you do look a bit like a zombie. An energetic one, gotta give you that." Zijn gezicht draaide Soda met een kleine, koele glimlach haar kant op. Herkenbaar was dat het geen echte vrolijkheid bevatte, maar noch deed hij geen moeite het eraf te halen. Voor hoe kort het ook mocht zijn; het gaf een kans weer om haar op zijn minst te behoeden van het angstige gevoel, of Mac het ermee eens zou zijn of niet.
Haar rondkijken liet hij voor wat het was, het genegeerd dat ze het waarschijnlijk aan zou zien voor een krot. De Yardies hadden meer geld dan zij. Voor zover Soda kon weten had het meisje genoeg bezittingen en een luxe om nooit te hoeven werken, tenminste, dat dacht hij af te kunnen leiden van haar manier van kijken. Over haar lichamelijke gesteldheid zat hij niet heel erg in. Het zweet op haar voorhoofd van de shock kon hen geen gevaar opleveren. Op haar bleke huid en lodderige ogen na, zag hij niet in wat er fout met haar was. Een van de vijanden in hun eigen huis kon hij tenslotte ook niet waarderen. Hij wist waar haar vrienden toe in staat waren, wat ze hadden gedaan om hun leven te verpesten ten allen tijde.
Gastbeleefdheid daarentegen bezat hij nog wel. "Pony, can you grab a pack a ice for her?" vroeg hij, opzij gekeken naar zijn broertje dat na een vertwijfeling knikte en de kamer uitliep. Sindsdien keerde Soda zich weer volledig op de vreemde. Althans, op haar ogen die hem vast bleven houden met de opmerkelijke kleuren. Twee verschillende, van licht naar donker, dat hem genoeg fascineerde om erbij te blijven hangen.
"I ain't got the time to answer all your questions if you talk that fast," probeerde hij de sfeer luchtig te houden. "But I'm the one askin' the questions right now. So.. if you at least wanna tell me your name? I don't like to guess how to call you, though I'm good at thinking of nicknames, if that's what you're aimin' for."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'Wait what? Am I?' Verbazing shudde haar volledig wakker, als een klap in haar gezicht, verbaasd naar haar linkerhand gekeken, waar wat sporen van bloed waren te weervinden. Haar wenkbrauwen fronsde ze iets, al deed ze er verder niets aan. De kleine jongen leek haar een doek te willen brengen, al werd hij tegen gehouden door de ander. Haar ogen gingen af naar de bloedplek die ze achter haar gelaten op het beddegoed. 'I'll get you a new one.' Zei ze snel, voornamelijk omdat ze het niet zo achter kon laten, het was niet wat ze gewend was.
De gehele kamer was verre van wat ze dagelijks zag. Het interieur en meubilair was krakkemikkiger en wat meer versleten dan wat er bij haar thuis te vinden was, wat haar een beeld gaf van de situatie van de jongens. Natuurlijk wist ze dat niet iedereen de luxe had waaraan zij zo gewend was, maar om het zo te zien was anders dan het gewoon weten. De meeste mensen met wie ze omging hadden het namelijk even goed als zij. Een fan van de luxe was ze echter absoluut niet, liever gewoon een normaal leven gewild, ergens in het midden. Haar vader leek haar voor alles te behoeden als het aankwam op andere klassen in de samenleving, wat ook betekende dat ze vrijwel niet mocht werken. Haar broer zou immers het familie bedrijf over nemen, en haar stond hetzelfdr als haar moeder te wachten. Wachten tot je een rijke man had, en dan verder gaan met je dagelijks leven. Het gaf haar geen voldoening, het was gewoon niet leuk. Het leven dat ze leidde was als een zoektocht naar iets wat ze nooit vinden kon. Iets dat haar voldoening gaf, zodat ze door kon met zoeken naar het volgende. Nooit hoorden ze nee of dat ze iets niet konden of mochten. Het werd saai na een tijdje, de lol ging eraf.
Vragend keek ze de oudere jongen aan, niet precies kunnen plaatsen waarom hij haar vertelde dat het avond was of wat ze op het moment aan die informatie had. 'I don't care about the time, I just wanna know why I'm here.' Onvriendelijk kwam ze niet over, aangezien ze nog steeds niet zomaar aan wilde nemen dat ze in een slechte situatie zat. Wie weet hadden ze haar wel geholpen. De woorden die volgden waren even verwarrend, al zag ze hierbij waarom hij het haar zou vertellen. Haar uiterlijk verbaasde haar niets, en het kon haar momenteel ook niet veel deren. Ook van haar energie was ze op de hoogte, aangezien ze al vroeg te horen kreeg dat ze adhd had, zodra ze amper kon lopen hadden haar ouders al zodanig last van haar dat ze haar naar de dokter meenamen.
Minutenlang bleef ze stil zitten, enkel toegekeken hoe de kleinere jongen de ruimte verliet, om een icepack te halen. Ze was allang blij dat ze geholpen werd. Ze keek pas weer naar de jongen, wie zich nu ook op het bed bovond, toen hij begon te praten. Haar ogen gingen in de tussentijd de kamer door. Zoekend naar haar skateboard, die ze nergens kon weervinden. 'Where's my skateboard?' Kon ze niet laten om toch te mompelen. Toch week ze af van haar missie om het object te vinden en richtte ze zich op de jongen. 'I'm Eddie Walker.' Een kleine glimlach vertoonde ze, 'And you are?' Haar ogen gingen snel langs zijn gedaante, zijn uiterlijk snel bekeken. 'A greaser?' Haar toon veranderde abrupt van vriendelijk naar ietwat twijfelend, met wat angst hoorbaar. Zijn kapsel verraadde alles. Ze wist dat het geen goed teken was, zeker niet omdat zij bij de yardies hoorde. Misschien was ze hier dan toch niet omdat ze haar hadden geholpen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Verbazing kon hij van haar aflezen. Grote verbijstering, mogelijkerwijs, gezien haar gelaatsexpressie van complete waanzin. Alsof ze met stomheid geslagen was geweest had ze langs hem heengekeken. Ergens kwam dat gevoel van onzekerheid omhoog, hem achtergelaten met de gedachte dat ze zich nog in een waanvoorstelling bevond en een vervormde werkelijkheid aannam, maar met haar woorden vaarde dit beeld gelukkig al van hem weg. Hij kon een zucht van lichte opluchting slaken. Zacht en wel over zijn lippen laten rollen, zijn ogen laten zakken op het aangedane dekbed met enkele viezige stofplekken. "You don't have to get us a new one," weersprak hij haar aanbod op nieuwe lakens. Zijn ogen kwamen strakker te staan, een regelrechte keer gekeken naar de wittige/beige stof waarop zij beiden zaten. De reden waarvoor hij the Uptown Yardies haatte kwam hierbij weer naar boven. Zijn ergernis steeg ietwat, zijn tanden op elkaar gezet met een lichte mate van afschuw. "Wé can pay for it. Ourselves. Besides, there's something called 'washing', so we'll get the stain out of the blankets."
De verdere vragen ging hij uit de weg door te doen alsof hij het niet had gehoord, zijn kaken stevig op elkaar gehouden om geen kik te geven. Haar alle informatie in één keer te geven zou gemakkelijk zijn, té gemakkelijk, voor een rijkeluis kind. Het was wel hun rivaal die zich op zijn terrein bevond, geen een of andere vriend waar hij zijn vertrouwen in had. Haar naam aannemen vond hij al heel wat. Zijn schuw verdween traagjes weer, gemaakt dat hij dan toch een glimlach toevertrouwde aan de vreemdeling naast hem. "Eddie? Nice name, not much of a basic. I like it." Klein, dat wel, want de klanken van het 'scheldwoord' galmden nog altijd door zijn hoofd. Het was dat ze naar zijn naam vroeg, anderszins had Soda zijn concentratie verloren in zijn innerlijke strijd om het woord uit zijn gedachtegang te bannen. Het kon hem des te meer irriteren als hij erbij stilstond hoe ze naar beneden werden gehaald door dorpelingen.
Bedenkelijk kantelde hij zijn hoofd op haar vraag. "Soda. Sodapop, actually, but-..," stelde hij zichzelf gedeisd voor, echter hij er geen regelrechte kans voor kreeg om het af te maken. Een oordeel van velen kwam naar voren zonder dat hij het aan had zien komen. Hetzelfde woord ging door de kamer, de opmerking die hij had kunnen verwachten noch er niet bij stil had gestaan. De glimlach verwaterde als sneeuw voor de zon. "Greaser.. right, I should've known that's the first thing that crosses your mind. We're not a couple of homeless bastards, you know. But ehh.. you hungry? We still have some 'grease' food left, if you dare to eat it.." Hij stond op van de matras om het icepack van zijn kleine broertje over te nemen. Met een gerichte gooi kwam het op de schoot van het meisje terecht, zijn hoofd afkeurend geschud over de opmerking van net. "Hm, who knows, maybe it's contagious to be surrounded by us people. You'd better watch out, before you loose your Yardies status by eating our food." Uit bittere zelflol rolde hij met zijn ogen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Waarom hij zo geïrriteerd raakte door haar aanbod om een nieuw laken te kopen, aangezien zij degene was qie deze bevuild had, was voor haar een raadsel. Het bracht wat irritatie bij haarzelf naar boven, al hield ze dit binnen en liet ze het ejkel merken door een keer met haar ogen te rollen. 'I was only trying to be nice.' Sprak ze, de jongen even aangekeken met gefronsde wenkbrauwen. 'Cold water and soap.' Vertelde ze hem vervolgens, geweten dat dat vaak hielp met bloedvlekken uit stof halen. Het was niet de eerste keer dat ze kleding of lakens onder het bloed had gekregen. Vooral haar knieën waren vaak de dupe van haar valpartij, waarbij vaak bloed kwam kijken. Met haar uitspraken wilde enkel helpen, een beetje vriendelijkheid tonen, ze was niet van plan hem te beledogen of dergelijke, maar blijkbaar werd het wel zo opgevat.
Hoe hij over haar naam sprak wekte echter weer een kleine glimlach bij haar op, het compliment gewaardeerd, al geloofde ze het nooit helemaal dat mensen dol waren op haar naam. Het was immers niet haar echte naam, waar ze overgens een hekel aan had. 'Uh-uh.' Was alles wat ze liet horen, onderwijl haar ogen opnieuw de ruimte door gingen. Hoe langer ze er zat, hoe meer ze zich er op haar gemak begon te voelen. Gek genoeg voelde het beter dan de duur ingerichte kamers waar ze zo aan gewend was. Het voelde er altijd leeg, het gevoel miste. De gezelligheid verdween meer en meer naarmate er dure spullen kwamen te staan.
De stem van de jongen trok opnieuw haar aandacht, ditmaal hoorde ze zijn naam. Het was wat ongebruikelijk, maar dat maakte het voor haar juist zo leuk. Daarbij was het gewoon een leuke naam. 'Oh, I love your name.' Een brede glimlach liet ze zien, en deze was ook nog eens oprecht. Toch trok haar gezicht al snel bij, haar wenkbrauwen opnieuw iets gefronst. Wat hem zo kwaad maakte over haar opmerking begreep ze niet. Ze had het enkel door door zijn haar, het glimmende kapsel wat iets naar achteren leek te zijn gekamd. Het zag er soortgelijk uit als andere greasers, en het was alleen daarom dat ze het verband kon leggen. 'I only noticed because of your hair, dude, no need to get all angry about it.' Verbaasd keek ze hem aan, ietwat verbijsterd over zijn uitspraken. Waarom verwachtte hij dat ze zomaar zo over hem zou denken? Een zucht liet ze horen, vooraleer ze weer zwak glimlachte en probeerde vriendelijk te blijven. 'And where is my skateboard?'

Zodra hij begon over eten keek ze weer op, al werd het al snel weer verpest door de manier waarop hij het zei. 'Some food would be nice.' De woorden bracht ze wat mompelend uit, zonder hem aan te kijken, haar ogen strak gericht op de grond.
Iets in haar brak, zijn woorden zodanig beledigend aangehoord dat haar kalmte in een klap weg leek te zijn gevaagd. Kwaad stond ze op van het bed, wat haar niet bepaald intimiderender leek lijken, aangezien ze enkel 1,60 lang was. Het icepack klemde ze in haar hand, vooraleer ze hem strak aankeek. 'Oh for fuck's sake... Yeah, because I totally already fucking fit right in with the yardies, don't I? Just because I was born in a different family than you, doesn't mean I'm goddamn allergic to you and your entire gang! I don't look down on you, but you're making it damn difficult to have some respect for you!' Snauwde ze hem toe, al schreeuwde ze de woorden bijna uit van woede. De opbouwende geïrriteerde uitspraken hadden haar tot het punt gedreven waar ze zodanig kwaad werd dat dit het resultaat was.
Een enkele keer ademde ze diep in en uit, voordat ze naar hem toeliep, het icepack in zijn hand drukte en richting de deur liep. 'You know what? Fuck it, I'm out. Thanks for everything, Soda.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I know, but we can take care of it. There ain't nothin' to worry 'bout."
De volgende uitbarsting kwam als onverwachts als haar actieve gedrag zelf bij hem aan was gekomen, de glimlach rond haar lippen omgezet naar een boze aanblik. Hij kon de razernijen van Eddie vanaf het kleine afstandje nog waarnemen. Het voelde vreemd om een vreemdeling zodanig boos te zien worden om iets dat hij deed, maar zijn interesse lag alleszins niet bij hoe ze zich erover voelde. Hij had tenslotte alle recht om het zo op te vatten. Hij was het gescheld al gewend, de wezens waarvoor zij allen aangezien werden. Een boze expressie kenmerkte Soda in een kwestie van secondes. Hetgeen dat zij hem gaf, gaf hij haar terug door enkel een keer zich naar haar toe te wenden, doch al het andere weerhouden werd vanwege zijn kleine broertje. Ponyboy stopte zijn snelle passen naar het meisje toe in een gehaaste beweging. De snelheid van zijn hand, grijpend naar zijn schouders zodat hij op zou kijken van zijn eigen frustraties, kapte Soda compleet af. De trieste, donkere ogen van Pony hadden hem sindsdien vastgehouden en zette hem over zijn weerzin heen. Een kerm van vermoeidheid liet hij horen. ".. Sorry, eh.. bad day. Bad week, actually." Van harte was het niet geweest, de ondertoon van zijn stem gaf zijn werkelijke gevoel over het meisje weer. Proberen deed Soda echter wel. Hij zag toe hoe zijn broertje zijn vingers naar zijn mond bewoog en vanzelf zijn mondhoeken ietwat omhoog trok, zodat er een kleine glimlach kon ontstaan. Eerst gedwongen door de vingers, later gevolgd door het gegrinnik van hemzelf vanwege zijn actie. Een vrolijke glinstering trok voor het eerst in de afgelopen daguren weer zichtbaar langs hem heen. Zijn hoofd schudde hij nogmaals, toegekeken hoe de tiener de icepack uit zijn grip haalde en het met een welwillende knik als gebaar van vriendelijkheid, het weer aan Eddie toereikte. "Please, just get back here. It won't happen again, he isn't always like this."
Een hand haalde hij door zijn haar. Hij gleed af, weggekeken van beide aanwezigen om zo zijn focus te behouden op de vloer. Schaamte bezat Soda al tijden niet meer. Ze mocht van hem oppassen met wat ze vertelde, maar het haalde niet weg dat hij zich schuldig voelde tegenover zijn broertje die zich tussen hen in bevond. Hij beval zichzelf enkel meer om rekening te houden met de veertienjarige in deze moeilijke tijden.
"Just keep all the swearing and cursin' to yourself next time. This house is a safe, decent place. No need to turn it into somethin' else." Zacht gaf hij het gemompel aan, haar uiteindelijk opgezocht nadat hij zijn hoofd weer opgeheven had. Zijn eigen stilte volgde al snel. Onwetend hoe hij verder moest gaan, had hij zijn eigen mond dichtgesnoerd. Het was Ponyboy die besloot er langzamerhand verandering in te brengen.
"You got a weed?" De versleten stof van zijn jeans kon hij langs zijn handpalm voelen schuren. Gegrist in zijn broekzak om er een pakje sigaretten uit te toveren, gepaard met een oudere aansteker van een aantal maand oud. "You know the deal, huh? Not more than five 'a day," vertelde hij hem. De zwarte letters van Champ kon hij er nog op herkennen. 'Buy your own fucking lighter' kon hij erop weerzien, iets om een lach te kunnen veroorzaken bij beide broeders. Een opgewekte sfeer keerde terug in de slaapkamer. De brede, oprechte glimlach van Pony liet zijn slechte bui als gewoonlijk vervagen.

"Yeah, yeah. I know."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'If you say so, dude.'
Vriendschappelijkheid tegenover Sodapop was ver te vinden bij Eddie, hem liever een klap in zijn gezicht gegeven, al leek haar dat op het moment niet zo slim. Ze wist niet hoe hoos ze hem al had gemaakt en wat een andere bijdehande opmerking of impulsieve handeling met hem zou doen.
Geïrriteerd rolde ze met haar ogen bij het aanhoren van zijn excuus. 'Hm. Tough luck.' Was het meest sympathieke wat ze wist te zeggen. Ze voelde zich niet bepaald schuldig of slecht voor de jongen. Iedereen had wel eens een slechte dag of week, hij, zij, iedereen. Het was voor haar geen reden om medeleven te tonen.
Het icepack en het vriendelijke gezicht van de kleine jongen lieten haar passen stoppen. Twijfelend keek ze hem even aan, al pakte ze toch het icepack uit zijn hand en hield deze tegen haar achterhoofd. Het bloeden was bijna gestopt, en ook haar duizeligheid was zo goed als verdwenen. 'Fine... I trust you on this one, kid.' Murmelde ze, als reactie op wat hij zei over Soda. Ze wilde hem best geloven, maar soor wat ze tot nu toe over de jongen had gezien, had ze toch haar twijfels.
Na een enkele keer met haar ogen gerold te hebben, liep ze terug naar het bed. Zuchtend ging ze weer zitten, haarzelf afgevraagd waarom ze zich nog hier bevond. Ze kon even goed weglopen, terug naar huis. Het bracht enkele vragen naar boven, voornamelijk dezelfde die ze zich al vanaf het begin stelde. Waarom was ze hier? Hoe was ze hier terecht gekomen? Toch hield ze haar mond gesloten, wat haar meer moeite kostte dan de meeste mensen, al deed ze toch haar best de jongens niet weer te overspoelen met vragen.
Ze knikte even bij het horen van de 'regel' al verbaasde het haar toch wel iets. 'Got it.' Murmelde ze alsnog, onderwijl ze haar hoofd wat gebogen hield, om het icepack beter op de plek te kunnen houden.
Verbazing was over haar hele gezicht te weervinden zodra ze aanzag wat Soda toestond. De kleinere jongen schatte ze niet ouder dan vijftien, wat het alleen maar vreemder maakte. 'You're letting the kid smoke?' Bracht ze verbijsterd uit, haar beide wenkbrauwen opgetrokken. Nooit zou ze toestaan om een kind te laten roken, althans, ze had het gewoon liever niet. Om de longen van een tiener nu al te verpesten was simpelweg walgelijk.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij was ergens blij dat het meisje weer haar plek terugvond op het bed. Door middel van zijn broertje had ze zich kunnen bedenken, zich ervan weerhouden een weg uit hun huis te banen zoals zij allen al voorspeld hadden bij haar ontwaking. Immers zat zijn instinct precies hetzelfde in elkaar. Mocht hij gevangen worden genomen, zou hij gelijk naar een uitgang hebben gezocht zoals elkander normaal mens dat deed. Al dan er weinig gevaar hier te bekennen was, was het moeilijk in te schatten hoe Eddie het inzag. Aan haar bange blik van net toen ze opmerkte dat hij een Greaser vormde, kon hij in elk geval aflezen hoezeer ze er weg wilde komen. De verbijstering was sindsdien volledig aan zijn kant zodra ze zich nog in de slaapkamer bevond. Nu hij erover nadacht, maakte dat dat hij Champ vijf dollar schuldig was; hij was de enige geweest met vertrouwen in de nieuweling, al kwam het voornamelijk vanwege de grote hoeveelheid alcohol die hij naar binnen had gewerkt een tweetal nachten geleden. Met een zucht stak hij de paar sigaretten en aansteker uit naar Ponyboy.
"He started smoking at thirteen or somethin' like that. We all did," murmelde hij de verbaasde Eddie toe. Zijn rug draaide hij half naar haar toe, gericht op de tiener voor hem om hem een knik te gunnen. Een paar sigaretten kreeg hij toegereikt. Ze hadden een deal gemaakt om hem niet teveel te laten roken, gewoonweg omdat ze niet wilden dat hij verslaafd raakte, maar wel degelijk was het toegestaan de rook in te ademen. Zolang het maar ergens anders was dan in de slaapkamer en ze hem nooit betrapten met meer dan vijf stuks, was er vrij weinig aan de hand. Een wenkbrauw trok hij op, een voorbeeld dat ook Ponyboy volgde en zij beiden bedenkelijk achter werden gelaten met haar overvallen blikken. Ze begrepen niet wat er zo fout aan was; al dan het kort duurde vooraleer ze het over lieten varen. Pony vertrok met een kleine hand verheffing naar de nieuweling uit de kamer, de vriendelijke glimlach nog altijd vertoond met het verlaten van de ruimte. "I'm goin' to Johhny."
"Sure. As long as you're back before midnight, okay?" sprak hij terug. "If he needs a place to crash, tell 'em there's still place left on the couch." Het pakje deed Soda weer verdwijnen in zijn broekzak. Het bleef in hem malen, waarom ze er zo op tegen was om een tiener te laten roken, noch hij het niet wilde. Hij wist dat velen van de Yardies ook rookten, erop los feestten en bezopen de straten op gingen diep in de nacht. "Besides, who am I to tell him not to smoke, when I did the exact same thing?" De neiging om zelf een sigaret op te steken vergrootte zich intussen ongelooflijk. Het had hem altijd al geholpen, gekalmeerd als niets anders dat kon. Desalniettemin kon Soda het niet maken om de kamer te vergassen met rook, zelfs al rookte iedereen in het huis; het was een afspraak waar zij allen zich aan hielden. Hij hield zijn mond maar dicht.
"Ehh,.. you were hungry, right?" verraadde zijn stemgeluid, indien hij haar kant op keek. "We gotta go downstairs for that. Though, if you manage not to fall. I don't know how dizzy you actually are?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'Dude... That's not good.' Was het enige wat ze uit wist te brengen bij het horen over wanneer de jongen was begonnen met roken. De gedachte was voor haar wat apart, aangezien het bij hen thuis simpelweg verboden werd onder de achttien. Hetzelfde ging voor drinken. Er waren Yardies die rookten, en ook een stuk of twee van zeventien, maar die zouden het niet in hun hoofd halen om dat thuis te doen.
Ook Eddie stak haar hand even op, een vriendelijke glimlach getoond aan de jonge jongen. Ze mocht hem wel, aangezien hij niet meteen chagrijnig werd als ze hen greasers noemde. De woorden die werden gewisseld tussen de jongens gaf haar een licht idee van hoe het er hier aan toe ging. Ze vond het niet slecht, eerder leuk. 'You guys don't have that many strict rules, do you?' Gefascineerd raakte ze er zeker door. Ze vond het praachtig hoe ze niet in de problemen raakte hierdoor, of een klein joch lieten roken zonder bezwaar te tonen. 'I wish I had that.' Murmelde ze, zonder er echt over na te denken. Hoe ze hoopte dat ze zo kon leven. Een nutteloze droom, geweten dat het waarschijnlijk nooit waar zou worden. 'I could only hope my dad wouldn't kill me if he discovered I started smoking or found out that I drink. He'd probably disown me and then kick me out of the house.' Te afwezig in haar eigen gedachten, om door te hebben wat ze de jongen allemaal vertelde, bleef ze maar door praten, een ietwat mompelde toon was het wel. 'Not to mention what Deacon would do.' Grinnikend schudde ze haar hoofd, het was een belachrlijk idee om te denken aan hoe haar vriend haar zou verraaden. Toch verwachtte ze het van hem. Het was enkele seconden na haar uitspraak dat ze zich realiseerde wat ze de onbekende net allemaal verteld had. 'Forget I said that.'
Snel deed ze een poging om het onderwerp te veranderen, al wist ze niet precies of dit beter was. 'So... You all started smoking so young?' Het icepack hield ze wat beter tegen de wond bij haar achterhoofd, haar duizeligheid nam wat af, al kon het ook komen doordat ze zat en er dus geen last van had. Zijn vraag over het eten teok haar aandacht. Haar ogen zochten de zijne weer op, ditmaal met een zwakke glimlach vertoond. 'Kinda.' Antwoordde ze, onderwijl ze traagzaam opstond van het bed. Haar duizeligheid was zeker verminderd vergeleken met haar vorige pogingen tot opstaan. 'I'll be fine.' Nonchalant haalde ze haar schouders een keer op, alsof ze nergens last van had, wat ergens ook zo was, al voelde de wond op haar achterhoofd niet zo goed.

'But can you please tell me why I'm here and why I'm bleeding?'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De gedachten van buitenstaanders over roken was iets waar Soda noch bij stil stond, noch om gaf. Het had geen uitkomst of Eddie ertegen was of juist niet. Hun leven ging gewoon door op dezelfde manier als daarvoor, met dezelfde bezigheden en gewoontes waar ze amper vanaf konden wijken. "We do have rules," deelde hij haar mee. "Strict.. I don't know 'bout that, but it ain't necessary anyway. He knows what's waitin' for him when he doesn't follow 'em, so there's no reason to overreact or lock him up in his room for the rest of the day. He ain't no animal in a cage." Zijn eigen geschuifel bracht hem in de positie om terug te lopen naar de kledingkast. Het kippenvel teisterde zijn huid, tientallen kleine bultjes achtergelaten langs onder andere zijn armen. Zijn t-shirt bracht geen warmte meer met zich mee nu de middag was gepasseerd. Hij was gedwongen een blouse erover heen aan te trekken, mocht het betekenen dat hij - wat nu het geval was - in een oude van zijn vader rond moest lopen. "And yes, kind of. I started smoking at the age of eleven. It helps to stay focused, I guess."
Een beetje van zijn stuk gebracht keek hij naar het meisje. Zijn gevoelens waren nergens te bekennen, een rust had hem overgenomen gepaard met een leegte die hij niet zozeer wist te plaatsen. Zijn glimlach achter bleef achter op zijn gelaat. Aarzelend trokken zijn mondhoeken ietwat omhoog, maar meer dan het op haar gemak stellen van de nieuwe bleek het niet in te houden. Hij had geen idee tegen wie ze werkelijk aan het praten was en daarbij hoe hij moest antwoorden op haar gemompel, waar hij grotendeels zijn aandacht had verloren in zijn eigen denken. Met een twijfelachtige "I don't know what it's like at your place," draaide Soda zich om. Geen antwoord gegeven op haar nieuwsgierige vraag als het ging om haar locatie. Hij zette zwijgend koers naar de deur van de slaapkamer, de weg naar beneden gevolgd langs de krakende, gesleten treden van de trap om vervolgens de door de hal in de leefkamer terecht te komen.
Een kleinschalige ruimte werd de uitgang van de smalle tussengang. Een keuken en woonkamer, met elkaar in verbinding gekomen door middel van een kleine tussenmuur die amper reikte tot de overkant. Een meter of anderhalf schermde het af van het zitgebied. Het zorgde ervoor dat het nog een beetje als een 'normaal' huis leek, maar het was ook de perfecte manier om alles in de gaten te kunnen houden. Ze konden vanuit de keuken meemaken wie er onderdak zocht; zo ook nu kon hij het warrige haar van Champ spotten over de leuning van de sofa. Het liet een grinnik bij Soda los. Onderwijl hij de overgebleven pannenkoekenmix uit de koelkast haalde, bleek zijn vrolijke humeur weer als vanouds te zijn. Niet veel later kon zijn eigen gemurmel matchen met een song die vredig door zijn hoofd galmde.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ongeboeid keek ze op, haar aandacht weggeteokken van de vloer. Veel interesse toonde ze echter niet in wat hij te vertellen had. Zo te horen was er wel een groot verschil tussen hoe zij hier leefden en hoe het eraan toe ging bij haar thuis. Geliefd was ze er zeker niet. Haar ouders toonden meer aandacht aan Kyle, wie het familiebedrijf later kver moest nemen. Eddie was een nutteloos extra lid van de familie, althans, zo voelde ze zich. Het was daarbij niet vreemd dat ze zich zo voelde, gezien haar ouders haar niet bepaald behandelden alsof ze er werkelijk bijhoorde. Ze kreeg zo nu en dan wat geld, wat ze uit kon geven zodat ze zich niet teveel verveelde of te lang rond hing in huis, maar verder kreeg niet bepaald veel aandacht. Gepaard met haar adhd maakte het tot een verwoestende combinatie voor haar mentale gezondheid. Vaak was ze dan ook in de problemen gekomen omdat ze te laat thuis kwam of hele nachten weg bleef.
Geschrokken keek ze op, abrupt wakker gemaakt uit haar eigen gedachten. Haar ogen vonden die van de jongen weer, waar ze even bleef hangen, luisterend naar wat hij sprak. 'Hm, if it helps you, I guess it's fine.' Haar schouders haalde ze een enkele keer op, al leek ze verder niet veel emotie te tonen. Wat ze aanmoest met deze informatie wist ze zelf ook niet zo goed.
'Lucky you.' Sprak ze enkel, vooraleer ze opstond en hem volgde richting de deur. Opnieuw leek hij haar vraag niet te beantwoorden en het was wat verontrustend. Waarom wilde hij haar niet zeggen waarom ze hier was. Wat deed ze als yardie in het huis van een greaser. Toch wilde ze niet te snel zomaar uitgaan van enkele paranoïde gedachten die door haar hoofd zwermden. Misschien hadden ze wel een goede reden. Toch kon ze haarzelf er niet van weerhouden om het hem te vragen. 'Why do you keep avoiding my question?'
Ietwat wankelend liep ze de trap af, haar hand stevig om de leuning heen geklemd in de hoop dat ze niet zou vallen. De krakende houten treden, liep ze traagzaam af. Het gekraak was ze niet gewend, sinds haar eigen huis stenen traptreden had. Toch hield ze haar mond gesloten, ervan op de hoogte dat niet iedereen dezelfde luxe had als zij thuis had. Toch had het huis een bepaald charme, iets wat ze wel prettig vond. Het kleine huis had meer karakter dan het grote, kale huis waar ze zich normaliter in bevond. Het was hier levendiger, wegens de kleinere hoeveelheid kamers kwam je elkaar sneller tegen, en moest je daadwerkelijk samen leven, in plaats van simpelweg door het huis rondlopen, waar je misschien een "hi" sprak tegen je vader die zich toevallig in dezelfde gang bevond.
Voorzichtig nam ze plaats op een van de stoelen aan de keukentafel, vooraleer haar ogen de ruimte doorgingen. Een gedaante op de bank kon ze vanaf haar positie nog zien, al wist ze niet wie het was. Ietwat vragend keek ze naar de warrige haren die zijn locatie bekend maakten. Geen woord sprak ze erover, haar ogen al snel weer gericht op Soda. Vrolijkheid leek bij hem te zijn teriggekeerd en het was genoeg om ook bij haar een glimlach te doen verschijnen op haar gelaat. Het icepack hield ze in haar hand, weg bij de wond, er maar gewoon vanuit gegaan dat het bloeden gestopt was en ze het niet meer hoefde te koelen. Het was na enkele seconden dat ze zich iets bedacht. 'Don't you work at that gasstation? Dx or something?'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De nieuwsgierigheid van de nieuwe ging genegeerd voorbij. Het nut om haar erover in te lichten kon hij nergens vinden, laat staan de schuldigheid van hem om het aan Eddie uit te moeten leggen. Het vormde een te lang verhaal, te depressief en triest om er zomaar over te beginnen. De pijn van een paar nachten geleden had zich nu eindelijk verminderd in het bijzijn van zijn familie. Hij wilde er nog geen verandering in brengen door het weer omhoog te halen, een egoïstische daad die Soda maar beter kon laten, mocht hij elkander steunen zoals van hem geacht werd. "I don't avoid it. It just hasn't got much value to answer it, nor it'll change the situation we're in."
Het bakken van pannenkoeken ging als gesmeerd. Al was Soda geen fan van koken, kon hij wel degelijk een maaltijd op tafel zetten zolang hij er alle tijd voor had. De taak doorgeven aan Rover was desondanks soms nog zijn gewoonte geworden. Anderzijds kon hij prima koken, het verbranden was verleden tijd en tevens vond hij het ergens wel leuk om te doen. Het betekende dat hij de vaat over mocht laten aan zijn twee broeders; enkel voordelen waren eraan vastgeknoopt geweest. De kans om de 'goede' muziek te luisteren van de oude platenspeler gaf hem des te meer redenen. Met het serveren van de paar nogal felgekleurde pannenkoeken, waren er inmiddels al een paar songs verstreken die Soda met zacht gemurmel mee had gezongen. Een stilte keerde pas weer nadien hij het groen/blauw gekleurde voedsel op een bord voor Eddie neer had gelegd. "Besides, eatin' my overly delicious rainbow pancakes shouldn't be ruined by sadness," gaf hij grinnikend weer. "You should feel honored, huh. But ehh.. enjoy your meal." De trotsheid was op zijn gelaat af te lezen geweest. Een glimlach sierde zijn lippen alsof het nooit weg was geweest, zijn tanden ietwat ontbloot in het donkere licht van de leefkamer. De vrolijkheid werd behouden met geen enkele moeite, hij ging tegenover haar aan de tafel zitten en plaatste zijn handen rusteloos, noch niet uit radeloosheid, op het houten blad. Zijn onderarmen rustten sindsdien langs de rand om zijn vingers samen te kunnen laten komen. Speelsgewijs haakte hij zijn vingertoppen langs elkaar heen, een geconcentreerd spel dat wel vaker voorkwam in zijn zwijgende buien. Het was het meisje zelf die er verandering in bracht door hem een vraag te stellen waarop hij verbaasd zijn kin ophief. "Yeah, I work at DX. How did you know that?" Een kleine frons deed zich voor, haar ogen gelijk opgezocht. Hij vond het enigszins vreemd om te horen hoe ze het over hem wist. Vaker had hij iemand als haar niet kunnen spotten bij het tankstation, iets wat hij zeker wist te vertellen, maar lastig kon verklaren hoe Eddie het weten van zijn baan had. Brandend van de vragen, bleven zijn blikken roerloos bij haar gedaante.

"I've never seen you around, though. I guess we've missed one another or you're good at hidin' yourself, I can't tell.. yet."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Fronsend bekeek Eddie de jongen, niet begrepen waarom hij het haar niet gewoon kon vertellen. Het leek haar een gemakkelijke vraag om te beantwoorden, al leek het voor hem niet zo te zijn. Besloten om er geen probleem van te maken, knikte ze een keer en hield ze haar mond gesloten. Daarbij raakte ze al snel afgeleid door de jongen op de bank. Ze vroeg zich af wie het was, en verwachtte eigenlijk dat het een broer zou zijn van Soda. Wie anders zou er zomaar in zijn huis rondhangen. Vreemd vond ze het echter niet, gezien het simpelweg familie zou kunnen zijn.
Terwijl Soda eten aan het klaarmaken was, zat Eddie wat onrustig op haar stoel. Natuurlijk had ze geprobeerd rustig te blijven zitten, maar dit plan leek al snel geen succes te zijn. Verveeld tikte ze zacht met haar vingers tegen het tafelblad, op het ritme van de muziek. Nieuwsgierig keek ze om haar heen, de gehele ruimte in haar op proberen te nemen. Het was niet wat ze gewend was, maar het was er toch erg leuk. Wat het zo maakte kon ze niet precies plaatsen, maar dat maakte ook niet uit.
Vrolijk keek ze naar de felgekleurde pannekoeken die hij voor haar plaatste. Het zag er leuk uit, en daarbij ook nog eens smakelijk, ondanks de ongebruikelijke kleur van het eten. Ietwat traagzaam begon ze echter te eten, met het bestek in haar handen geklemd. Altijd was haar aangeleerd om geen eten aan te nemen van vreemden, en zeker door de vreemde kleur was ze er wat skeptisch over, toch at ze het maar gewoon, al was het gedeeltelijk uit beleefdheid. Toch was ze wat verbaasd over de smaak, wat verbazingwekkend goed was. Zodanig dat ze niet langer haar twijfels leek te hebben kver het eten.
Even bekeek ze de verbaasde blik van Soda zodra ze hem de vraag had gesteld. Zelf had ze hem misschien een keer aan het werk gezien, maar dat was vanuit de auto van Deacon. 'I saw you once, from Deacon's car though, so I get why you probably didn't see me.' Lachend bracht ze de woorden uit, vooraleer ze zich de andere reden weer bedacht. 'And some of my friends can't stop talking about you.' Enkele meiden waarmee ze omging leken werkelijk over niets anders meer te kunnen praten dan Soda. Aan het begin kon ze er nog wel tgen, maar na enige tijd begon het wat irritant te worden. 'A moviestar handsome guy working at a gasstation can't go unnoticed for too long.' Ze keek even op van de felgekleurde pannekoeken voor haar, naar de jongen die tegenover haar zat, vrolijkheid af te lezen vanover haar gehele gezicht.

'These pancakes are great.'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld