Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg || Visiting The Shadows With You Is -

Account verwijderd

schreef:

Visiting The Shadows With You Is My Favourite Activity.

-

Catalina Daniella Gamino - 18 years old.

"There's a million reasons why I should give you up
But the heart wants what it wants."

Aan jou de eer om te beginnen ^^

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:

Milo Fernandéz
21 years old

''I love you as certain dark things are to be loved,
in secret, between the shadow and the soul.''

Het was vroeg in de ochtend en ondanks dat was Milo vroeg uit bed gegaan, zoals hij dat elke dag deed. Zijn vader was voor hem aan het land opgegaan en al begonnen aan het werk toen Milo zich zwijgend bij hem voegde. Het was een zomer van enorme droogte geweest, en de oogst was slecht. Daar kwam bij dat een grote zwerm trekvogels van het fruit had lopen pikken, waardoor ze gedwongen werden om netten op te hangen over de fruitbomen en de plantage. Het was een klus waar ze al een paar dagen mee bezig waren geweest en het was nog maar de vraag of het daadwerkelijk zou helpen.

De ochtend had Milo besteed om de laatste netten op te hangen. Toen ze dat hadden opgehangen en hadden opgeruimd liep Milo richting de de stallen die hij nog moest mesten. 'It's fine, I can do it on my own today,' zei hij tegen zijn vader, toen hij mee wilde lopen om zijn zoon te helpen. Zijn vader knikte enkel kortstondig, en liep daarna richting het huis. De avond daarvoor hadden ze een discussie gehad, iets wat Milo dwars zat, maar hij vond het moeilijk om erover te praten. Het was tot noch toe een moeilijk jaar geweest. Door de slechte oogst kwam er minder geld binnen en ze hadden het al niet erg breed. Het werd met de dag moeilijker om de vele monden van het gezin te kunnen voeden. De stress dat het met zich mee bracht werd nog erger toen ze erachter kwamen dat Felia ernstig ziek was. Milo zat vaak aan de rand van haar bed terwijl hij haar verhalen vertelde over prinsessen en prinsen om haar beter te laten voelen, maar geld voor een dokter hadden ze niet. Ze konden alleen maar hopen dat de beste zorg die ze haar gaven genoeg was, en elke avond bidden dat de jongste van het gezin zich beter ging voelen. Het ging echter averechts. Felia kwam inmiddels haar bed niet meer uit en weigerde nog te eten.
Milo probeerde zijn zorgen te verzetten door bezig te gaan met zijn werk. Hij wilde zijn zusje helpen, maar wat kon hij doen? Hij voelde zich machteloos.
Hij had het werk klaar voor het heetste punt van de dag en veegde met de rug van zijn hand het zweet van zijn voorhoofd. Hij liet de dieren het land oplopen en had daarna de voederbakken gevuld. Hij zette zijn handen tevreden in zijn zij toen het werk gedaan was en hoorde toen voetstappen op het grindpad. Toen hij zich in de deuropening omdraaide zijn hij dat het zijn broertje Mica was. Een grijns verscheen op zijn gezicht toen hij zijn broertje van de grond tilde en de lucht inzwaaide. Mica gilde van de pret terwijl hij 'Put me down, put me down!' schreeuwde. Dat deed Milo dan ook en hij woelde even met zijn hand door zijn haar. 'What are you up to today, baby brother?' Vroeg hij toen, wetend dat Mica het niet leuk vond als zijn broer hem zo noemde. Ze namen beide plaats op het hek met hun rug naar de zon. Mica was zeven jaar, na Felia, die vijf was de jongste. Milo had een goede band met eigenlijk wel al zijn broertjes en zusjes, al kon hij niet alles met ze delen door het leeftijdsverschil. Zijn oudste zusje was pas dertien, te jong om sommige dingen te kunnen begrijpen. Toch bracht hij veel tijd met ze door als dat kon en had hij een goede band met ieder van hun.

Account verwijderd

schreef:
'Catalina, can you come downstairs please?', hoorde Catalina haar moeder roepen. De laatste versiering was een gouden ketting die ze ooit van haar vader had gekregen toen hij naar Marokko was voor een zakenreis. Ze kon zich nog herinneren dat hij een heleboel spullen had gehaald voor haar moeder en oudere zussen. Prachtige jurken en sieraden. Het enige wat zij had gekregen waren de spullen die haar zussen niet mooi vonden. Toch kon Catalina in elk voorwerp iets moois zien. Hoewel ze minder jurken en sieraden had dan haar zussen, zag ze er altijd netjes en verzorgd uit. Haar haren waren altijd perfect op zijn plaats en haar jurken lagen perfect rondom haar taille. De korset die ze onder haar kleurrijke kleding droeg zorgde ervoor dat haar taille smaller was dan gewoonlijk. De rouge op haar lippen en wangen zorgden voor wat kleur in haar gezicht. Voor even had ze zich bekeken in de spiegel, haar uiterlijk goedgekeurd.
'I'm coming', riep ze terug. Ze merkte op dat het een late reactie was, maar dat maakte haar niks uit. Op een normale tempo stond ze op en liep ze naar beneden, richting de grote woonkamer. Haar ouders zaten er zoals altijd rustig bij. De man van de familie had een sigaar in zijn hand, al aangestoken. De geur van tabak vulde de huiskamer wanneer hij verschillende hijsen nam van de drug. 'It's time for you, Catalina', klonk de stem van haar moeder. De kleine vrouw was altijd streng geweest voor haar jongste dochter. Ze had vaker gedacht dat haar ouders haar zagen als een schande voor de familie, wat waarschijnlijk ook zo was. Het was jammer om zo gezien te worden door haar eigen familie, maar ze kon er niks aan doen. Hoe meer ze haar best deed, hoe geïrriteerder haar gezin door haar raakte. De woorden van haar moeder klonken door de kamer, waardoor er een frons ontstond op haar voorhoofd. 'I dont.. understand', vertelde ze. Een geïrriteerde zucht ontsnapte er uit haar vaders mond. 'We found a good candidate for you to marry him. He's from a good family and he has a lot of money', rook kwam uit zijn mond wanneer hij de woorden uitsprak. Woede wekte er in haar bij het horen van zijn woorden. Trouwen? Ze wist dat haar familie haar niet het geluk toewensten, ze wilden enkel dat ze zo snel mogelijk uit huis zou gaan. Trouwen wilde ze enkel met een persoon waar ze bepaalde gevoelens mee deelde. Ze wilde niet trouwen voor geld of voor de roem. 'I can't do that. I don't even know him', vertelde ze. Haar nagels had ze in haar handpalmen gedrukt. 'Keep your voice down. You don't have any choice. It's time to make us some grandchildren, Catalina', legde haar moeder uit. Het lijkt erop dat zij niet de enige is die door de situatie geïrriteerd is geraakt. 'You can't do that to me!', schreeuwde ze. Haar vader stond meteen op dreigend naar haar toegekomen. 'Didn't you hear what your mother said?', siste hij. Zijn hand had hij opgetild, dreigend met mishandeling op zijn dochter. Zonder iets te zeggen liep ze uit de huiskamer, het geschreeuw van haar ouders negerend.
Haar looptempo had ze opgevoerd naar een rentempo, waarna ze haar paard uit de stal begon te halen. Hoewel ze niet bepaald gek was op paarden, was haar eigen paard een uitzondering. Het dier was belangrijk voor haar en wanneer ze niemand had om mee te praten, leek de viervoeter haar een luisterend oor te bieden. 'C'mon Armonía. Bring me to Milo', vertelde ze wanneer ze op haar paard zat. Ze waren zo vaak naar hem geweest, dat het paard ondertussen al de weg naar de arme jongen wist. Algauw ging het paard in galop, richting haar enige vriend die ze had.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Milo had nog een tijd op het hek gezeten en gepraat met Mica, totdat hun moeder de jongens naar binnen had geroepen. ‘Mica, go spent some time with your sisters outside, we need to talk to Milo.’ Mica had braaf geknikt en was alweer naar buiten gerend met zijn zusjes. Milo keek even naar zijn moeder, die gespannen voorzich uitstaarde. De vermoeidheid was duidelijk van haar af te lezen, de arme vrouw had weinig slaap gehad sinds haar dochter ziek was geworden. De donkere kringen onder haar ogen op haar bleke huid waren bewijs genoeg dat ze snachts vaak wakker bleef voor Felia. ‘What’s wrong?’ Had Milo gezegd, waarna hij plaats nam aan de keukentafel waar zijn vader ook al had plaats genomen. Zijn moeder draaide zich om en ging tegenover hem zitten. De blik die ze wierp naar haar man zei al genoeg over wat ze ging vertellen. ‘We might have an idea how to pay for a doctor...’ begon ze. Haar stem trilde, ze was gespannen. Milo keek haar afwachtend aan. ‘You know... We thought it’s best if your father would join the army... They pay well and-‘ Milo had zijn moeder niet laten uitpraten, hij schudde beslist zijn hoofd. ‘No, no.’ Zei hij vastberaden. Ze wisten alledrie wat voor oorlog er gaande was. Het was meer dan twintig jaar geleden dat de koninklijke familie vermoord was. Het was jaren rustig geweest maar de tijd begon te dringen. Het volk wilde een koning. Een koning die met een oplossing zou komen voor de armoede, en de ziektes. Een koning die de burgeroorlog zou beëindigen en daarmee heel veel levens van dappere soldaten zou redden. Iedereen wist dat er dagelijks genoeg soldaten stierven aan het geweld, zijn ouders wisten dat ook, dus waarom wilden ze dit? Waarom stelden ze dit voor? ‘Milo, you know your sister is very ill. She get’s weaker by the day, I don’t know how much time there is left if... If we don’t get a doctor soon.’ Haar stem brak bij de laatste woorden. Ze veegde een traan van haar wang bij de gedachte alleen al. ‘Dad, you can’t do this. You know they will kill you. Besides, we can get the money another way. We can sell some animals, I can work for other farmers too.’ Milo probeerde zijn ouders op andere gedachtes te brengen maar ze leken vastberaden bij hun besluit. ‘I don’t get it, you know I will not let you do this. Why are you even telling me?’ Hij bewoog zenuwachtig met zijn voeten over de grond, het was een soortgelijke discussie die hij de avond ervoor met zijn vader had gehad. ‘Because, Milo. I need you to run the farm for the time I am gone. It is in your hands to protect the family, the business, and I know you can do it.’ Milo had een zucht laten horen, en was daarna opgestaan. ‘No, it’s not too late. We will think of something else.’ Met die woorden was hij de deur uitgelopen wetend dat zijn vader gelijk had. Milo werkte thuis al zoveel als hij kon en de dieren die ze hadden zouden niet zo veel geld opleveren. En daar kwam bij, zonder de koeien hadden ze geen melk en zonder de varkens hadden ze geen vlees voor de winter en geen biggetjes voor het volgende seizoen.
diep in gedachten verzonken was hij naar buiten gelopen dat hij het kloppende geluid van een paard amper hoorde aankomen. Pas toen ze vlak voor hem stond keek hij op en zag dat het Catalina was. Een lach verscheen op zijn gezicht bij het zien van zijn beste vriendin, en hij liep om haar paard heen om haar uit het zadel te helpen. ‘Hey, I didn’t think I’d see you today?’ Zei hij verrast en hij rijkte een arm naar haar uit.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Het geluid van de hoeven die op de harde oppervlak kwamen werden gedempt door de bladeren en takken die op de grond lagen. Catalina had haar handen strak rondom de tegels van het paard gevestigd, ervoor gezorgd dat ze niet zou vallen van het paard. De omgeving begon steeds bekender te worden. De bomen waren minder dichtbij elkaar gevestigd en langzamerhand begon ze ook geluiden van de boerderij te horen. Ze wist dat ze niet gezien en gehoord mocht worden door iemand anders dan Milo. Eén keer kwam zijn kleine zusje langs, terwijl ze op hem aan het wachten was. Bijna had ze haar gezien, totdat ze zich had verstopt achter de grote bomen die zich in het bos bevonden. Sindsdien was ze voorzichtiger geweest, zodat ze minder zou opvallen. Als één van de families erachter zouden komen dat de twee personen met elkaar omgaan, zou dat niet veel goeds betekenen. Haar familie zou haar meer verachten dan dat ze al deden, omdat ze contact had met een normale burger. Zijn familie zou teleurgesteld zijn, aangezien hij contact heeft met iemand die wél geld heeft voor alles wat ze maar wilde. Met een ruk aan de tegels kwam Armonía tot stilstand. De bekende, grote postuur van Milo herkende ze uit duizenden. Bij het zien van zijn donkere haren ontstonden er verschillende gevoelens die door haar lichaam gierden, die zo sterk waren dat ze haar boze gevoel weg lieten drijven. Ze wist dat dit fout was, maar niks kon ervoor zorgen dat hun contact zou verbreken. Ze zou het niet eens willen. Zijn lach was het beste aan hem en dat alleen kon haar humeur verbeteren. Toch mocht ze niet vergeten waarom ze daadwerkelijk was gekomen, ze moest het hem vertellen. 'Milo..', verzuchtte ze. Haar hand had ze op zijn onderarm gevestigd, waarna ze met zijn hulp van haar donkere paard afsprong. 'My parents.. I-I can't take it anymore', vertelde ze. Haar hoofd had ze geschud, waarna ze haar ogen op de grond had gevestigd. De grond was versierd met verschillende kleuren blaadjes die afkomstig waren van de bomen. De herfstkleuren deden haar denken aan zijn zieke zusje Felia. Ze droeg altijd jurkjes die dezelfde kleuren hadden als de bladeren die van de bomen afvielen. Bij het denken aan zijn zieke zusje, keek ze hem aan, haast bezorgd. Ze was vrijwel direct haar probleem vergeten, wetend dat zijn kleine zusje het moeilijk had. 'Felia... I-Is she ok?', vroeg ze hem. Haar ogen keken hem aan. De neiging om haar hand op zijn wang te leggen, hem willen troosten, was groot. Toch hield ze zich in. Ze moest haar gevoelens bedwingen, wetend dat het beter was voor hun beiden. Haar tanden had ze op haar lippen gezet, wetend dat ze haar geheim niet meer binnen kon houden.

'I'm getting married.'

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Milo had even achterom gekeken. Waren ze ver genoeg van zijn huis weg? Niemand mocht weten dat ze elkaar zagen, het hoorde namelijk niet zo. Catalina was van rijke afkomst en Milo was dat duidelijk niet. Het was al bijzonder genoeg dat ze het zo goed met elkaar konden vinden, maar Catalina was dan ook niet zoals de rest van haar volk. Ze was niet
verwaand en niet verwend. Ze was alles behalve dat, en Milo waardeerde haar zoals ze was. Niet alleen omdat ze het mooiste meisje is wat hij ooit had ontmoet, niet omdat haar haren altijd perfect zaten en ze dure jurken droeg die haar slanke figuur erin uit lieten komen. Hij zag meer in haar dan dat.
Toen hij Catalina aankeek zag hij direct dat er iets mis was. Ze begon over haar ouders waardoor hij een bezorgde blik in zijn gezicht kreeg. Hij wist inmiddels wel hoe haar ouders waren en dat het nooit veel goeds kon betekenen dat ze over hen begon. Toch vroeg ze eerst naar Felia, het sierde haar dat ze eerst haar eigen problemen aan de kant zette en naar die van Milo vroeg. Toch verbeet hij zijn gevoelens en staarde even naar de grond. 'Not really...' antwoorde hij droevig, 'She will be fine, I'm sure.' Het was niet helemaal de waarheid, maar Milo weigerde te accepteren dat er iets met Felia zou gebeuren. Hij zou een oplossing bedenken voor het geld dat ze nodig hadden, het maakte hem niet uit wat hij ervoor moest doen want hij had werkelijk alles over voor de mensen waarom hij heel veel gaf. Toen hij Catalina weer aankeek zag hij dat ze iets ging zeggen, iets wat haar dwars zat en waar ze waarschijnlijk voor gekomen was. En dat was ook zo. Toen ze vertelde dat ze zou gaan trouwen keek Milo haar ongelovig aan. Hij deed een stap achteruit en liet even een hand door zijn haar glijden. Hij wist even niet wat hij moest zeggen. Het was niet dat hij het niet geloofde, hij wist dat het zo ging in rijke gezinnen en dat dochters nou eenmaal werden uitgehuwelijkt. Het was eerder dat hij niet niet wilde geloven. 'You're... Getting married.' Herhaalde hij zacht, zijn gezicht in een diepe frons. 'Catalina, I'm so sorry for you.' Zei hij, wetend hoe ze over het huwelijk dacht. Ondanks dat ze drie jaar jonger was dan Milo, konden ze altijd goed met elkaar praten en waren ze het vaak met elkaar eens. Hoe ze over het huwelijk dacht was daar één van. Hoewel het vrij onwaarschijnlijk was, en Milo dit altijd wel had geweten, hadden ze beide gehoopt ooit te trouwen met iemand om zielsveel van te houden en bepaalde gevoelens mee te kunnen delen. Het was wellicht iets waar Catalina van droomde, en Milo had haar nooit gewaarschuwd dat dit zou gebeuren. Hij gunde haar geluk en liefde, geen verplicht huwelijk. 'What are you gonna do? Who is it, and when?' Er gingen zoveel vragen door zijn hoofd, vragen waar ze misschien niet eens antwoorden op had. Maakte het echter uit wie het was en wanneer ze ging trouwen? Niet veel. En hij besefte zich maar al te goed wat dit voor hun betekende. Een naar gevoel verzamelde zich in zijn buik, hij was er nu vrij zeker van dat hij haar kwijt zou raken. Daarnaast brak het vanbinnen zijn hart dat Catalina met een ander zou trouwen, met een ander haar tijd zou doorbrengen, waardoor Milo aan de kant werd gezet. Desondanks kon zij daar niks aan doen, en wist hij ergens dat deze dag zou komen. 'You realise what this means for us, right...'

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Zijn droeve antwoord had Catalina met een brok in haar keel aangehoord. Het deed haar pijn om hem te zien lijden, doordat zijn zusje aan een zware ziekte leed. Ze kon overduidelijk aan zijn ogen zien dat hij moeite had om over zijn bloedverwant te praten. Zijn pupillen waren direct op de grond gericht wanneer hij antwoord gaf op haar vraag. Ze kende zijn signalen al te goed om te weten dat hij loog. Meestal keek hij haar niet aan, maar het gebeurde ook wel eens dat hij aan zijn gezicht zat wanneer er een leugen uit zijn mond stroomde. Hoewel ze ook hulp aan wilde bieden, wist ze dat hij dat niet zou accepteren. Toch had ze al verschillende ideeën gehad om hem medicijnen of geld op te sturen om zijn zusje langer te laten leven. Elke keer wanneer ze dat probeerde te doen waren haar zussen haar aan het bekijken, nieuwsgierig wat hun kleine zusje aan het doen was. Het irriteerde haar dat ze overal achter haar aanliepen. Het bos was de enige plek waar ze zich enigszins kon verstoppen voor haar oudere bloedverwanten. Toch had ze vaak het gevoel dat ze bekeken werd in het bos, maar dat waren maar denkbeeldige gedachtes. Ze wist dat ze niet in het bos wilden, bang dat hun jurken beschadigd zouden worden door de scherpe, afgebroken takken. Hun manier van denken was haast lachwekkend. Ze kon duidelijk merken dat ze anders was dan haar zussen, aangezien ze zich geen zorgen maakte over haar jurken. Haar ouders kennende zouden ze zo snel mogelijk nieuwe jurken kopen. Volgens hun zag ze er anders uit als een arme, gewone burger en haar ouders wilden de reputatie van de familie niet verslechteren. Haar ouders zouden er alles aan doen om hun reputatie staande te houden.
Haar ogen had ze op de donkerharige man gevestigd. Zijn benen hadden zijn lichaam enkele stappen naar achter verplaatst. De shock was duidelijk in zijn ogen te zien wanneer de woorden die uit haar mond kwamen uiteindelijk bij hem door waren gedrongen. Gemompel ontsnapte uit zijn mond, terwijl zijn wenkbrauwen zich samentrokken tot een diepe frons. De woorden klonken oprecht, maar ze wisten beiden dat ze er haast niks aan konden doen. 'You don't have to be sorry', vertelde ze hem. De neiging om haar huid op die van hem te voelen was groot, ook al zou het enkel voor even zijn. Ze wilde zijn warmte voelen, hem laten zien dat ze niet van een ander man gevoelens had, maar enkel voor hem. Schuldgevoel borrelde zich in haar op. Aan zijn gezichtsuitdrukking te zien had hij het moeilijk met het feit dat ze ging trouwen. Hij wist dat hij een vriendin kwijt zou raken die hij al enkele jaren kende. Zelf wilde ze het niet toegeven, maar diep van binnen wist ze dat het contact verbroken zou worden. Nadat ze zou trouwen zouden ze eerder gepakt kunnen worden. Toch wilde ze het niet en dat had maar één reden. Het euforische gevoel dat ze bij hem had, had ze bij niemand anders. Enkel hij kon haar zo laten voelen. Hij was diegene waarmee ze zou willen trouwen, maar dat kon helaas niet. Beide families waren van verschillende standen. De vragen die ze van hem kreeg kon ze niet beantwoorden. Ze wist niet wat ze zou doen, wanneer het huwelijk zou plaatsvinden en waar. 'I don't know, Milo. It's complicated, I can't get out of this. I really can't', verzuchtte ze. Haar ogen had ze op de grond gericht, waardoor ze haar hoofd boog. Tranen prikten in haar ogen, maar ze probeerde ze tegen te houden. Ze wilde niet dat hij haar zag huilen. Ze haatte het als mensen haar als een zwak persoon zouden zien.
Bij het horen van zijn eerstvolgende woorden keek ze geschrokken op. 'What?', zei ze. Ze wist precies wat het voor de beiden individuen betekende; einde met het contact. 'I can't... I can't lose you, you know that right? We talked about this situation, remember? We will still be friends, even after I'm married', vertelde ze. Haar hand greep zonder controle naar zijn hand, hem proberen tegen te houden van zijn gedachtes om weg te lopen. De tinteling die zich over haar hand verspreide, probeerde ze te negeren.

'I'm serious Milo. You can't break the promise we've made.'

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Milo was duidelijk erg aangedaan door wat Catalina hem verteld had. Ondanks dat ze het hier uiteraard wel eens over gehad hadden, deed het hem meer pijn dan hij had verwacht. Wellicht was dat de realisatie dat er nu daadwerkelijk een einde zou komen aan hun vriendschap. Natuurlijk wilde hij haar niet kwijtraken, maar diep vanbinnen wist hij dat ze niet echt een keuze hadden.
Nadat hij zijn blik weer gericht had op Catalina zag hij dat ze vocht tegen opwellende tranen. Ze had haar blik op de grond gericht zoals ze dat vaak deed als de tranen in haar ogen prikten. Ze wilde niet huilen in het bijzijn van Milo, en hij wist dat heel goed. Toch voelde hij de neiging om haar te troosten, door haar in zijn armen te nemen en haar te vertellen dat het goed zou komen, en dat hij er altijd voor haar zou zijn. Maar dat deed hij niet. En het kwam ook niet goed. Hij zette zijn eigen gevoelens opzij zodra hij aan haar zag dat ze er net zo erg mee zat als hij, misschien wel meer. Dit ging echter ook om haar toekomst en niet zozeer over de zijne. 'I know, Catalina, I know what I said and I really don't want to lose you,' antwoorde hij op haar woorden, zijn blik inmiddels gericht op hun handen nadat ze zijn hand had vastgepakt. Een warm fijn verspreidde zich door zijn lichaam, onbewust trok hij haar zachtjes dichterbij naar hem toe. 'You mean everything to me, and you know that. But one day, the promise you'll make to your husband will outway the promise we once made to eachother. If you keep coming to me, despite how much I want you to, they will accuse you of aldultery. I don't even want to think about what will happen to you if it comes that far. And I won't let it come that far.' De gedachte dat haar iets zou overkomen alleen al was iets waar Milo niet aan wilde denken. Hun vriendschap was ooit als iets onschuldigs ontstaan, maar door de jaren heen realiseerde Milo zich dat het inmiddels meer was dan dat. Hij zag haar enorm graag, en op dezelfde manier hoe hij Catalina haar problemen liet vergeten, bracht zij ook hem even uit de wereld waarin hij zich bevond. De elende die armoede en honger met zich meebracht kon alleen zij hem doen vergeten en ze lichtte zijn wereld op. Hij voelde wel degelijk een bepaalde liefde voor haar,
en daarbij een verlangen om haar dat te laten zien, maar dat had hij nooit gedaan. Er zou nooit een toekomst voor hun twee samen zijn, en daarbij betwijfelde op welke manier Catalina naar hem keek. Als hij er te lang overna dacht, werd hij soms zo onzeker dat hij uberhaupt zich af vroeg wat ze in hem zag. In feite was hij niets meer dan een armzalige boerenzoon en hij zou ook nooit meer worden dan dat. Hij zou Catalina ook niets meer kunnen bieden dan dat.
Milo beet zachtjes op zijn onderlip. De woorden die hij ging zeggen, wilde hij niet zeggen, en het voelde veel te vroeg om afscheid te nemen. Hij zuchtte zachtjes en legde zijn handen om haar gezicht, voelde haar fluweelzachte huid onder zijn ruwe vingers. 'I really care about you, Catalina. It's why it's better... It is better if we stop seeing eachother.'

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Hoewel de woorden die uit Milo's mond kwamen oprecht waren, klonken ze als een afscheid. Het deed haar pijn dat hij zich niet aan de beloftes hield, ook al was het onveilig.. Voor beiden was het gevaarlijk om bevriend te zijn en al helemaal nadat ze een man zou hebben. Mensen zouden hun verdenken van overspel, iets wat bij het katholieke geloof er totaal niet bij hoorde. De wettelijke straf op ontrouw was hoog. Toch wilde ze Milo niet kwijtraken, ook al zou het hem ook in gevaar brengen. Haar egoïstische gedachtes hield ze voor haarzelf, wetend dat ze die niet naar buiten kon brengen. Ze was te egoïstisch, wetend dat dit de laatste keer kon zijn dat ze hem ooit nog kon zien. De gedachte van een leven zonder hem bezorgde haar misselijkmakende gevoelens. Dit zou de laatste keer zijn dat ze hem kon aanraken. Haar ogen had ze op hem gevestigd, zijn gezichtscontouren duidelijk in zich opgenomen. Zijn donkere ogen zou ze nooit vergeten. De waarnemingsorgaan zorgde ervoor dat ze zich altijd speciaal voelde wanneer hij haar aankeek. Hoewel ze niet wist of hij dezelfde gevoelens voor haar had, hield ze van zijn aandacht. Zijn donkere gezichtsbeharing was altijd hetgeen wat hem mannelijk maakte en hem ouder liet lijken. Zijn lange en brede postuur zorgden ervoor dat hij er altijd beschermend uitzag, wat hij ook was. Hij was beschermend tegenover zijn familie. Ze vond het geweldig om te zien dat hij goed contact had met zijn familie, puur omdat ze dat zelf niet had. Zacht getrek zorgde ervoor dat ze dichterbij hem stond. Haar hand had ze nog steeds op zijn onderarm gevestigd, niet van plan om het weg te halen. Hijzelf zei er niks van en ze bedankte hem in haarzelf, wetend dat het de laatste keer kon zijn dat hun huiden contact zouden maken. Zijn worden zorgden voor een prettig gevoel in haar buik, totdat hij over het huwelijk begon. Het onderwerp begon haar te irriteren, puur omdat ze niet wilde dat ze zich daarover zorgen zouden maken. Uiteindelijk wisten ze beiden beter en was het een zaak waar ze allebei rekening mee moesten houden. Ze verachtte haar rang en haar familie, wetend dat ze nooit samen zou kunnen leven met Milo. 'I don't care what'll happen. The only thing I care about is that we'll see eachother. We can do that', vertelde ze. Haar tanden had ze op haar lip gezet, vervolgens erin gebeten om de tranen die achter haar ogen prikten te laten verdwijnen. Er kwam beweging in zijn arm, waardoor haar hand automatisch van zijn huid afgleed. Zijn handen waren gevestigd op haar wangen. De warmte die vanuit zijn handen kwam was aangenaam. Het gaf haar zelfs een gevoel van veiligheid. Haar ogen had ze onder de aanraking gesloten, waarna ze haar tanden van haar lip haalde. Het was een moment waarop enkele tranen haar ogen verlieten. Ze baanden zich een weg via haar wangen naar beneden. De woorden die uit zijn mond kwamen had ze verwacht, maar ze bezorgden haar meer pijn dan ze had gehoopt.

'I don't want to leave you, I can't.'

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
De woorden die ze tegen hem zei lieten hem twijfelen aan zijn keuze. Hij wilde dit even weinig opgeven als zij, maar hij wist dat het niet verstanidg was. Het maakte niet uit wat ze voor elkaar voelden en hoe sterk hun vriendschap was, het zou hun allebei hoe dan ook in gevaar brengen, en vooral Catalina. Hij veegde de tranen van haar wangen, hij voelde zich schuldig dat hij haar pijn deed met zijn woorden en hij deed dat liever niet. 'Don't cry, Catalina. If you don't know who he is, he might even be a prince. Maybe he is nice and sweet, and he will make you very happy.' Het waren woorden die hij vooral voor haar hoopte, al achtte hij de kans vrij klein. Hij verafschuwde de rijke mensen, en hij had nog nooit iemand ontmoet behalve Catalina die ook maar schijntje respect naar hem toe had getoond. Hij had gelukkig ook niet vaak contact met zulke mensen, maar als hij dat had werd hij aangekeken alsof hij een stuk vuil was, alsof hij niks waard was. Dat er ergens een zinvolle man was die liefdevol met Catalina zou omgaan kon hij zich amper voorstellen. De gedachtes die door zijn hoofd schoten maakten hem droevig, droeviger dan hij al was. Hij liet Catalina los toen hij kinderstemmen in de buurt hoorde. Hij wist dat het zijn broertje en zusjes waren. Hij wist dat hij nu wel afscheid moest nemen als ze niet betrapt wilden worden, maar hij kon het niet in zich opbrengen. 'Come, we can spend the rest of the day together, if you want. And we won't talk about your marriage.' Het was een onderwerp waar hij nu wel over op wilde houden. Als dit hun laatste momenten samen waren, dan wilde hij ze waardevol spenderen. Ze konden langs het meer wandelen, zoals ze dat in de zomer vaak deden. Milo wist de paden in de bossen blindelings, hij was er dan ook haast in opgegroeid. Er waren plekken waar niemand hun samen zou kunnen vinden, en dat hield hij ook graag zo. Het voelde als een wereld voor haar en hem alleen, zoals hij haar ooit voor het eerst was tegengekomen, momenten die hij nooit zou vergeten.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Zijn woorden zorgden er niet bepaald voor dat Catalina zich beter voelde. Ze wilde niet met een prins trouwen, ook al zou hij veel geld hebben. Geld had ze zelf genoeg en ze wilde niet meer. Het ging meer om het gevoel van de liefde die twee personen uitten middels een huwelijk. Een huwelijk werd tegenwoordig gezien als een manier om rijker te worden. Enkel de armere burgers konden trouwen uit liefde, behalve als er een kans was om geld te bemachtigen. Het gebeurde niet vaak dat de armoedige mensen met mensen van een hoge rang trouwden. De kans is erg klein. Het waren zijn handen die haar van haar gedachtes weghaalden. Ruwe vingers streken over haar wangen, met de hoop om haar tranen weg te geven. De blik in zijn ogen was bedroefd, wetend dat hun vriendschap ging eindigen. Ze zag hem meer als een vriend, maar van hem wist ze het niet. Beiden hadden ze het nooit over hun gevoelens naar elkaar, maar misschien was het beter zo. Als er zou blijken dat ze beiden dezelfde gevoelens deelden zou ze het moeilijker hebben om het tegen hem te vertellen. Waarschijnlijk had ze het dan geheim gehouden, hopend dat hij er nooit achter zou komen dat ze daadwerkelijk was getrouwd. Een korte glimlach ontstond er op haar gezicht wanneer ze nadacht over een huwelijk met Milo. Het zou haar geweldig lijken, maar helaas kon het niet. Het verschil tussen hun inkomens in geld was te groot om überhaupt met elkaar te praten. Wanneer mensen erachter zouden komen dat hun in contact waren met elkaar, zouden er verschillende roddels door het dorp verspreid worden. Ze wilde niet eens erover nadenken wat voor vreemde dingen er gedacht en gezegd zouden kunnen worden.
Langzamerhand keek ze Milo aan wanneer ze zijn stem hoorde. Ze was zo diep in haar gedachtes gezonken dat ze haar blik op de bomen achter hem had gevestigd. Zijn plan leek perfect ze zijn op het moment. Het leek erop dat hij zelf ook geen afscheid van haar wilde nemen, wat haar een goed gevoel gaf. Ze had langzaam geknikt, met een glimlach op haar gezicht. 'Of course I want that. We can go to the lake and sit on that big, old, fallen tree?', stelde ze voor. Ze deden dat vaak genoeg, maar voor nu wilde ze zitten en praten terwijl ze de landschap bewonderde.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Vooreen laatste keer had hij haar in zijn armen genomen in een omhelzing. Een fijn en verschrikkelijk gevoel tegelijk. Hij sloot zijn ogen en bedacht hoe het zou zijn om haar voor altijd bij hem te hebben, om haar te trouwen omdat zij zijn
droomvrouw was. Hij wilde haar niet loslaten, wetend dat dit de laatste keer zou zijn dat het zou kunnen. Toch realiseerde hij zich dat het beter was zo. Ze waren niet voor elkaar bestemd. Milo liet Catalina langzaam los en keek haar bedroefd aan. 'I wish you all the best, Catalina. You're all a husband could wish for, but also the best friend I ever had.' Hij had een brok in zijn keel, vond het moeilijk om afscheid van haar te nemen. Hij hoopte haar ooit nog eens te zien, maar misschien was het zelfs beter van niet.
En nadat ze de rest van de dag samen hadden doorgebracht, als een van de vele dagen alsof er niets aan de hand was, keek hij voor een laatste keer toe hoe Catalina op haar paard van hem wegreed. Hij verbeet zijn gevoelens door zijn handen tot vuisten te knijpen en zijn nagels in zijn vel te drukken. Er waren zoveel dingen die hij gezegd had willen hebben, maar het had geen verschil gemaakt. Catalina was hij kwijt. En zijn leven zou voor altijd zo blijven zoals het nu was.

De eerste dagen streken moeizaam voorbij. Zijn hart was gebroken en Milo bracht zijn avonden vooral door in de taverne in het dorp, waar hij zijn gedachtes leek te kunnen vergeten door de vele alcohol dat hij dronk. Dat was niet erg volwassen van hem en hij voelde zich ook niet thuis tussen de dronken oude mannen en prostituees die aan hem voorbij kwamen. De ochtenden die volgden werd hij wakker met katers waardoor hij zich alleen maar slechter ging voelen. Niks kon het lege gevoel dat hij had opvullen. Catalina was weg. En het had een poos geduurd voordat hij dat verwerkt had.
Al gauw was hij gestopt met het drinken en richtte zich vooral op het landwerk en zijn broertje en zusjes. Felia haar situatie was niet verbeterd, maar was tevens niet verslechterd. Dat stelde hem enigszins gerust, al wist hij dat er wel degelijk een dokter moest komen. De tijd dat Milo niet bij Felia was nam hij Mica en zijn oudere zusjes, Maeve en Fleur mee het bos in. Met z'n vieren gingen ze opzoek naar eetbare bessen en bramen en namen ze van allerlei mee wat het bos te bieden had. Soms hielp Mica hem mee op het land en met de dieren terwijl Maeve en Fleur hun moeder in huis hielp. Milo leek eindelijk zijn normale leven te herpakken, tot die ene dag. Die ene dag die zijn leven op de kop had gezet, iets waar Milo zelfs nu nog weinig van kon geloven, maar het was toch echt gebeurd.
Het was zijn tweeëntwintigste verjaardag. Gezien ze niet veel geld hadden te spenderen draaide deze dag vooral om het samen zijn en kwam zelfs Felia aan tafel eten toen de avond viel. Het was gezellig geweest en Milo had niks van de gespannen sfeer gemerkt die zijn ouders met elkaar deelden, totdat Maeve en Fleur bijna tegelijk van hun stoel sprongen en vol ongeloof toekeken hoe een gouden koets getrokken door vier paarden het erf op kwam rijden. Tientallen ridders hadden hun positie ingenomen toen de koets tot stilstand kwam. Milo begreep niet wat er gaande was, en had al helemaal niet door dat dit allemaal om hem ging, totdat zijn ouders hem hadden verteld wat er aan de hand was. Milo was de kroonprins van het land, en niet lang van hier zou hij koning zijn.

Het had even geduurd voordat Milo het beseft had, maar veel tijd kreeg hij niet om erover na te denken. Hij werd gevraagd om mee te komen naar het kasteel waar hij vanaf die dag zijn leven als een koning zou leven. Alle rijkdom waar hij ooit van gedroomd had werd hem onder de neus gedrukt alsof het niks was. Het slaapvertrek wat hij kreeg was minstens twee keer zou groot als zijn huis waarin hij was opgegroeid en zijn kledingkast hing vol met dure kleren die allemaal op maat voor hem waren gemaakt. Het kasteel was enorm en hij dineerde aan een lange tafel waar hij elke dag het beste eten kreeg. Waar hij wel het minst aan kon wennen was het personeel wat hem tot elke mogelijke plek volgde en werkelijk alles voor hem deed. Geen moment was hij alleen, totdat hij in de avond in bed lag waar hij bijna slapeloze nachten alleen doorbracht. Al vroeg in de ochtend werden de gordijnen geopend en werd hij gewekt voor een nieuwe dag, want ondanks dat hij pas was ingetrokken ging er geen moment voorbij waar ze zijn aandacht niet nodig hadden. Er waren veel dingen die geregeld moesten worden en waar Milo handtekeningen voor moest zetten, zelfs van zaken waar hij niks van begreep. Gelukkig was er een raad met adviseurs die hem daarbij hielpen, waarvan onder andere zijn oom, Lorenzo die overigens sprekend op Milo leek. Lorenzo was een broer van de koning geweest, en hoewel het koningspaar van 22 jaar geleden de burgeroorlog niet hadden overleefd was Lorenzo gevlugd en teruggekeerd, om de kroonprins bij te staan naar zijn weg tot koning. Lorenzo had dezelfde bouw en postuur als Milo, dezelfde donkere ogen en zwarte haren, al was Lorenzo al iets grijs aan het worden. Het was maar goed dat Lorenzo hem zoveel bijstond, anders had Milo het nooit gered. Milo was arm opgegroeid en had niet eens leren lezen en schrijven, het was maargoed dat Catalina hem dat ooit een beetje had geleerd, wat hij echter niet aan Lorenzo vertelde. Hij had zich eraan gehouden om het nooit met iemand te hebben over Catalina, en zeker nu hij kroonprins bleek te zijn had hij uberhaupt de kans niet meer om haar ooit nog te zien, dacht hij.
Iemand klapte in zijn handen waardoor Milo uit zijn gedachte raakten, het geklap duidelijk om zijn aandacht te trekken. Beide Lorenzo en een van de hofdames keken hem afwachtend aan. 'Sorry, what did you just say?' Zei hij verward. 'I was asking you if you are satisfied with the lay out and the establishment of the table setting, your Highness.' De hofdame keek nog eenmaal zelf de zaal rond, er was vanavond een groot feest ten ere van Milo, en er zouden veel gasten komen. Belangrijke gasten, uit het hele land. 'Yeah, well, as you can see it's not really a matter for the prince. If this is what you called us for it's surely a waste of time, Ida.' Lorenzo leek geërgerd door het feit dat de vergadering die gepland stond nu verschoven werd, en Ida, het hoofd van de hoofdames liep rood aan. Ze wilde zich direct verontschuldigen, maar Milo onderbrak haar. 'No, it's fine. You did well, Ida. Make sure nothing is missing and make everything ready before the firsts guests arrive. I also want you to personally check all the guest rooms when the maids are finished.' Hij knikte haar nog bedankelijk toe en Ida buigde naar de prins toen hij de zaal weer verliet. De leidinggevende rol die hij nu had voerde hij naar verbazing toch redelijk uit en de dienstleden leken hem ook te accepteren. Hij was op de goede weg, beoordeelde Lorenzo hem, al had hij nog een lange weg te gaan.
Vanavond was overigens een belangrijke avond. Natuurlijk gingen verhalen snel rond en was door het hele land al bekend dat de Kroonprins was teruggekeerd naar het Koningshuis. Publiekelijk had hij dat nog niet bekend gemaakt en dat zou hij vanavond natuurlijk doen. De gasten werden in de loop van de middag ontvangen en zodra het diner begon zou ook de prins zijn verschijning doen. In de loop van de avond zou de balzaal worden geopend en zou er een groot feest volgen ter ere van de jonge prins. De gastenlijst bestond uit de rijkste en meest belangrijke gezinnen van het land, en zelfs verre familieleden van het koningspaar uit de buurlanden. Enkele gasten zouden zelfs verblijven in de vele gasten verstrekken waarover het kasteel beschikte.
Het was erg vreemd om deze onbekende mensen nu als familie te beschouwen, mensen die hij nooit had ontmoet en nooit van had gehoord. Soms dacht Milo aan zijn thuis, en hij zou altijd zijn pleegouders als zijn ouders beschouwen. Ook de band met zijn zusjes en broertje was niks veranderd. Het was dat Milo zo'n drukke planning had waardoor hij weinig tijd had om heimwee te hebben. Zijn pleegfamilie werd niet uitgenodigd voor het feest, dat was niet gepast. Eerst was Milo het er niet mee eens geweest, maar hij besefte zich later dat de Hoge Raad gelijk had. Deze avond stond niet alleen in het teken van hem, maar had ook veel te doen met de zakelijke relaties die hij zou moeten opbouwen met de gasten. Bovendien stemden zijn pleegouders er ook voor in om een andere keer langs te komen en hadden ze al genoeg rijkdom opgestuurd gekregen waar ze ooit over hadden durven dromen. En het grootste geluk wat Milo hun had kunnen schenken was een juiste dokter die Felia had genezen.
Samen met Lorenzo en de andere mannen van de Hoge Raad was hij teruggekeerd naar de afgelegen vergaderzaal waar ze nog een aantal zaken met elkaar bespraken. Het waren vooral de oudere mannen die aan het woord waren en uitlegden welke gasten Milo zeker zou moeten spreken, al zou Lorenzo zeker bij het feest zijn om hem te begeleiden. Milo luisterde zeker naar wat ze hem vertelden, al bleef de helft niet hangen. In gedachten verzonken keek hij voor zich uit, verlangde naar een moment om tot rust te komen en alles te verwerken. Het was zó veel allemaal, maar een moment alleen leek te veel gevraagd. Constant hing het personeel om hem heen, en als hij een stap naar buiten zette volgden enkele soldaten hem op de voet. Dat deed hem maar al te goed realiseren dat hij nu niet alleen een van de machtigste personen van het land was, maar ook een van de meest kwetsbare.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Warme, grote handen hielden haar kleine handen vast, waarna lichtblauwe ogen in Catalina's donkere ogen staarden. Het leek erop dat ze geluk had. Nicolaes was een man met veel macht en hij behandelde haar alsof ze alles voor hem was. De eerste paar dagen die ze met hem had gespend waren geweldig. Zijn verhalen over zijn avonturen fascineerden haar en zijn kijk op het leven was totaal anders dan die van haar. Zijn uiting van gevoelens was erg gedetailleerd. Ze wist dat ze slechter kon eindigen. Hij was niet veel ouder dan haar en hij had haar de afgelopen dagen laten zien dat hij van haar kon houden. Zijn romantische karakter liet haar vaak genoeg versteld staan, niet geweten dat hij het voor haar over had. Ze wist dat hij perfect was voor haar. Toch kon ze een bepaalde persoon niet vergeten. De lichte ogen zijn niks in vergeleken met de donkere ogen van de boer. Hoewel hij zich veel dingen kon veroorloven, was hij niks in vergeleken met de man die er alles voor deed om zijn familie eten te brengen. Hoewel hij haar als een prinses behandelde, was hij niks in vergeleken met haar beste vriend die haar het gevoel van vrijheid gaf. Nicolaes was niks in vergeleken met Milo. Ze mistte hem en het gevoel leek elke dag steeds erger te worden. De wereld leek kleurloos te zijn voor haar. Het gemis die ze voelde voor Milo was haast ondraaglijk. Elke nacht had ze zich in slaap gehuild, nagedacht over de afgelopen paar jaar die ze met hem had gespendeerd. Hij kende haar beter dan dat haar eigen familie het deed. Het was vreemd dat dat kon, maar voor haar was het normaal. Hij wist altijd wat er met haar aan de hand was en wat ze van hem verwachtte. Milo was een vriend die ze nooit zou vergeten. Niet alleen omdat hij haar beste vriend was, maar ook omdat ze een gevoel voor hem had die ze voor niemand anders had. Ook al was haar liefde voor hem onbeantwoord, het zou niet zomaar weggaan. De vele jaren zou ze niet zomaar vergeten en ze hoopte dat hij dat ook niet zou doen. Het zou haar pijn doen om hem weer te zien, wetend dat hun afscheid moeilijk was voor haar. Hoewel ze hem niet kon loslaten, wist ze dat dat moest. Het was haar depressie die haar suïcidale gedachtes gaf. Vaak genoeg zat ze te twijfelen om haar leven weg te nemen, ook al wist ze dat het een geschenk van God was. Het was een grote zonde om zelfmoord te bleven, maar toch veranderde haar gevoel haar gedachtes. Ze had vaak genoeg messen gepakt, om vervolgens naar het bos te gaan en daar haar leven wegnemen. Totdat ze weer hoop kreeg. Hoop dat ze haar geliefde weer zou zien. Die gedachte maakte haar ogen weer open, haar laten zien dat ze een kans had op een gelukkig leven. Toch zag ze een leven met Nicolaes niet als een gelukkige. Hoewel de man alles voor haar over leek te hebben, was hij geen Milo. Hij was anders dan hem. Hoewel hij respect leek te hebben voor de mensen, waren de armen volgens hem niet goed voor het volk. Ze zag vaak hoe hij naar de armere burgers keek. Vol afschuw reed hij langs de boeren, neergekeken naar de mensen van de laagste stand. Dat irriteerde haar, wetend dat hij de boeren als slechte mensen zag.

Ze wist dat de dag waarop ze het aan hem had verteld dat ze zou gaan trouwen, de laatste zou zijn. Ze wisten het beiden. Nog nooit was een dag zo snel voorbij gegaan.

'You remember the time when we ran away, because we both thought that our families had found us?', lachte ze. Zijn lach was hard te horen wanneer hij zich het moment weer herinnerde. 'That was hilarious, i have never seen you so scared before', een jongensachtige lach kwam op zijn gezicht tevoorschijn wanneer hij naar haar keek. 'Don't act like I was the only one who was scared!', lachte ze. Haar hand greep naar één van de takken op de grond, terwijl ze die naar hem toe mikte. Helaas had hij het stukje hout gezien en kon hij zich snel verplaatsen, zodat de tak verderop op het gras viel. Voor kort had ze naar de tak gekeken, waarna ze haar blik weer op Milo richtte. 'That wasn't nice', zei hij wanneer hij zich omdraaide om naar de tak te kijken. Voor kort had ze hem aangekeken, waarna ze haar tong naar hem uitstak. 'Are you behaving als a child again? I thought you were old enough to act like an adult now', greens hij. Automatisch had ze haar ogen gerold, haar armen over elkaar heen geslagen. 'Are you starting again, Milo? You sure you want that?', vertelde ze. Haar wenkbrauw had ze opgetrokken tot een frons. Hij ging rechtop zitten, waarna hij haar aankeek. 'I'm not scared of you, little girl', hij deed haar na. Zijn brede armen had hij voor zich over elkaar heen geslagen waarna hij haar met een fronsende wenkbrauw aankeek. Hij kon geen één wenkbrauw fronsen, waardoor hij er vreemd uitzag. 'You look ridiculous Milo', lachte ze. 'I know', antwoordde hij.

'I Catalina Daniella Gamino, take you Nicolaes John De La Cruz as my husband, to have and to hold from this day forward; for better, for worse, for richer, for poorer, in sickness and in health, to love and to cherish, till death us do part, according to God's holy law. In the presence of God I make this vow', het was haar stem die de woorden uitsprak. De cliché woorden die door haar een belofte aflegden aan God, ook al wilde ze het niet. Voor één keer liet ze haar blik over de kerk glijden. Verschillende familieleden keken ongeboeid naar de stel die binnen enkele seconden officieel een echtpaar zou zijn. De mensen maakte enkel het geld uit wat vanuit de wedding zou komen. Beide families krijgen veel geld, doordat hun kinderen met elkaar zouden trouwen. Wanneer ze de gouden ring rondom haar vinger voelde, keek ze naar haar hand. De diamant glinsterde in het zonlicht wanneer ze haar vinger zachtjes bewoog. Het was een prachtige sieraad, maar voor haar had het geen betekenis. Het was enkel een ring die een band tussen twee mensen lege. Toch voelde zij de band niet en zou ze dat waarschijnlijk ook nooit voelen.
'I now pronouce you, husband and wife', geklap was duidelijk te horen wanneer de woorden werden uitgesproken. De brok in haar keel probeerde ze weg te slikken wanneer ze Nicolaes aankeek. 'You can kiss the braid', de woorden waren zo makkelijk uitgesproken. Hoewel ze het niet wilde, wist ze dat het zou moeten. De afstand tussen de twee lichamen werd kleiner wanneer ze naar elkaar toe leunden om elkaar te kussen.

'You look so precious, my wife', zijn stem haalde haar uit haar diepe gedachtes. In de spiegelbeeld kon ze haar man zien. Zoals altijd zag hij er perfect uit. Zijn pakken waren niet van een lage prijsklasse en dat was duidelijk te merken aan de dure stoffen die zijn lichaam bedekten. Een korte glimlach ontstond op haar gezicht, waarna ze zich omdraaide. 'Thank you', bedankte ze hem. Zijn lichaam kwam dichterbij wanneer hij enkele stappen naar haar toe zette. 'Maybe I won't take you with me. I bet that every men will look at you', zijn hand streelde over haar wang wanneer hij dat zei. Ze had haar hoofd geschud wanneer ze zijn vrije hand in haar hand pakte. 'I'm not going to be focused on them, I'll only give you attention', vertelde ze. Natuurlijk was het gespeeld om haar werkelijke gevoelens te verbergen. De pijn die ze vanbinnen voelde was ondraaglijk geworden. Gelukkig merkte niemand haar stemmingsstoornis op, anders zou ze allang al naar de dokter gemoeten. Niemand kende haar goed genoeg om te weten dat ze zich slecht voelde. Haar eetgedrag, samen met haar stemmingswisselingen was sterk veranderd. Haar moeder dacht eerst dat ze in verwachting was, waarop ze als gevolg hardop had gelachen. Op kleinkinderen zou ze lang moeten wachten. Haar maagdelijkheid wilde ze niet zomaar weggeven en hoewel ze allang al in verwachting had moeten zijn, was ze het nog niet. Ze was blij dat Nico haar keuze had geaccepteerd, maar ze wist niet hoelang hij het als haar man zou volhouden. Geklop op de deur haalde het paar uit hun gedachtes. 'I'm sorry, Sir. The carriage is waiting for you', vertelde ze. Met een korte knik pakte hij haar hand en trok haar mee. 'It's time to go, Catalina.'
De kasteel zag er prachtig uit. De verschillende koetsen stonden voor het grote, stenen gebouw, waardoor ze de hele oprit mooi sierden. Adel van verschillende families liep naar binnen, om de nieuwe kroonprins te eren. Zelf had ze nooit te maken gehad met de koninklijke familie, maar de achternaam De La Cruz was aardig bekend in het kasteel. Daardoor waren zij en haar mand uitgenodigd, omdat zijn familie veel invloed had in Spanje. Overal hadden ze mensen die naar hen luisterden en voor hun werkten. De producten werden vaak voor een grote hoeveelheid geld verkocht aan de koninklijke familie. De vader van Nicolaes was een goede vriend van de toenmalige koning, totdat hij overleed. 'Mylady', ze schrok op van haar gedachte. Een hand werd voor haar gehouden, zodat ze hulp zou krijgen met het uistappen uit de koets. ‘Thank you’, bedankte ze wanneer ze zijn hand pakte en uit de koets stapte. Al snel volgde Nico, waarna hij algauw zijn arm om haar heen sloeg. Hij liet daardoor duidelijk merken dat ze zijn vrouw was. ‘Our parents are already inside’, legde hij uit. ‘Then, let’s join them’, met een knik liepen ze samen naar binnen. De ruimte was enorm en het leek alsof de gang haast geen einde had. De kroonluchters sierden de lange gang en bij elke pilaar stond er een ridder om de boel te controleren. Bij de ingang van de feestzaal stonden twee lakeien die de achternamen controleerden. Het leek erop dat het bij hun niet hoefde. ‘Sir De La Cruz and his wife, enjoy the night’, had één van hun gezegd voordat hij de grote deuren opende. Een grote zaal met een grote hoeveelheid mensen kwam tevoorschijn. De muziek was duidelijk te horen, ook al was het een grote ruimte. ‘Come darling, I’ll introduce you to a couple of people’, glimlachte hij. Ze knikte, waarna ze samen met hem de grote, beklede trap afliep. Het duurde niet lang voordat de rode vloeistof in haar lichaam was gesrongen en daarmee veranderingen met zich meebracht. Ze stond te praten met een nicht van Nicolaes, de enige vrouw in de familie die aardig leek. Ze kwam erachter dat ze veel gemeen hadden, waardoor ze een goed gesprek konden voeren. Voor kort had ze gelachen om een grap die haar aangetrouwde familielid had gemaakt. Voor kort liet ze haar ogen over de zaal heen glijden. De alcohol begon ondertussen te werken in haar lichaam. De paar glazen die ze van haar man had gekregen hadden een zware werking op haar, maar dat probeerde ze negeren. Haar ogen stopten op de troon, die in iemands bezit was. Voorzichtig kneep ze haar ogen tot spleetjes, proberend te zien wie de toekomstige koning van het land zou zijn. ‘He’s handsome, right?’, klonk een bekende stem. Voor haar klonk het haast als gemompel. Haar aandacht was niet meer gefocust op de geluiden om haar heen, maar enkel het bekende gezicht van haar beste vriend was hetgeen waar ze haar aandacht had gefocust. ‘This can’t be true’, mompelde ze in haarzelf, waarna ze met een geschokte blik de bewegingen van Milo volgde.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Na de laatste bijeenkomst met de Hoge Raad leek Milo klaar te zijn voor het feest. Hij trok zich even terug tot zijn eigen slaapvertrek en kleedde zich daar om. Een van de dienstmeisjes had een nieuw pak voor hem klaargelegd en klopte even later op de deur om te zien of de prins nog hulp nodig had. 'The first guests have arrived, your highness' het jonge meisje durfde hem haast niet aan te kijken terwijl ze om hem heen liep en hier en daar zijn pak recht trok. 'It's fine. What is your name?' Milo keek het meisje met een warme glimlach aan. Het was vreemd om zijn hele leven in dezelfde welstandsklasse te leven als zij en dat hij nu boven haar stond. Ver boven haar. 'My name is Felicity, your highness' sprak ze zacht, haar wangen kleurden na het oogcontact met de prins. 'Thank you, Felicity. Now go and see if they need your help at the feast.' Felicity buigde kort voor hem en deed wat hij zei. Al was het eerste wat ze deed de andere dienstmeisjes opzoeken en vertelde ze nog steeds blozend dat de prins haar bij haar naam had genoemd. De meisjes luisterden bewonderd toe en gingen daarna weer verder met hun werk. Het was in Milo zijn voordeel dat hij zo betrokken met zijn personeel was, want iedereen leek hem aardig te vinden. De manier waarop hij met ze omging was ook te danken aan de manier hoe hij was opgegroeid. Hij wist hoe het was om arm te zijn, om honger te hebben en om elke dag hard te moeten werken voor een klein beetje voedsel. Hij wist ook hoe het was als men van hogere klasse met afzien naar de arme mensen keken, alsof zij beter waren, enkel omdat zij meer geld en macht hadden. Op die manier zou hij nooit naar het personeel kunnen kijken. Hij mocht dan wel een prins zijn, in zijn ogen waren alle mensen gelijken. En dat sierde hem.
Milo liep richting het grote raam en keek door de gordijnen naar buiten. Inmiddels was de oprit vol komen te staan met prachtige koetsen en liepen de vele gasten richting de grote deuren van het koningshuis. Hij keek naar de oude mannen in hun dure pakken en naar de vrouwen in sierlijke jurken, en hij wist niet zo goed wat hij ervan moest vinden. Waren dit wel de mensen waaronder hij zich wilde bevinden? Het antwoord was waarschijnlijk nee, maar wat hij wilde deed er weinig toe. Hij was een prins nu. Dit was zijn volk. Dit waren zijn gasten, en ze waren allemaal gekomen voor hem.
Milo stond op van de muur waar hij tegenaan had geleund en liep richting de bijzettafel waar hij een glas whiskey voor zichzelf in schonk. Hij dronk het in een paar slokken leeg en wierp een laatste blik in de spiegel. Hij rechtte zijn schouoders en trok een serieus gezicht. Zag hij er uit als een prins?, vroeg hij zich af. 'You look great,' hoorde hij een bekende stem zeggen, als antwoord op zijn niet hardop gestelde vraag. Milo draaide zich om en glimlachte naar Lorenzo die in de deuropening stond. 'I have something for you that has been waiting for you for 22 years.' Lorenzo deed een stap opzij waarna twee dienstleden de kamer binnenkwamen. Milo keek van Lorenzo naar het blinkende juweel dat de dienstmeid in haar handen droeg. Zijn ogen werden groot bij het zien van de zilveren kroon, alsof het nu pas echt tot hem doordrong dat hij een prins was. De andere dienstmeid tilde de kroon uit haar handen en zette het voorzichtig op Milo zijn hoofd. Nadat ze een stap achteruit deed buigden de beide dienstmeisjes voor de prins en verlieten de kamer net zo vlug als dat ze gekomen waren. Milo keek in de spiegel en herkende hemzelf haast niet terug. 'Well, thank you for keeping it safe.' Sprak Milo nog ietwat ongelovig en hij draaide zich daarna weer om naar zijn oom. 'It makes you look like the prince you are, it's perfect. Now, if you are ready, we can go downstairs and see how the feast is going so far.' Milo knikte instemmend en liep met Lorenzo mee richting de feestzaal, terwijl hij de kroon op zijn hoofd probeerde te negeren. Het was een vreemd en ongekend gevoel om een kroon te dragen, maar zodra het paar bovenaan de trap van de feestzaal stonden was hij het al vergeten. Hij keek bewonderend de zaal in en de gasten vielen stil bij het zien van hun prins. Milo nam diep adem, rechtte zijn schouders en liep richting de lege troon aan het einde van de zaal. Hij voelde de vele blikken op hem gericht, maar hij was niet zenuwachtig. De sfeer werd iets minder gespannen toen het zachte geroesemoes overging in de normale stemmen en het feest zich leek te herpakken. Zodra hij bij de troon was liet hij zich in de grote stoel zakken en keek zelfverzekerd de zaal rond. Direct kwam er een dienstmeid aan om hem wijn in te schenken en vulde daarna ook de glazen van de overige leden aan zijn tafel. Zenuwachtig was hij niet, wellicht was dat omdat Milo een vrij nuchter persoon was van zichzelf. Hij deed zijn best en hij hoopte dat hij het goed deed als prins, mocht dat niet zo blijken kon hem dat ook weinig schelen. Niemand hier in deze zaal kon hem nog vertellen hoe hij zich moest gedragen, want hij als kroonprins, stond boven hun allen. Het machtsgevoel werd stukje bij beetje meer en meer, al veranderde het niks aan zijn gedrag of houding. Doordat hij de armoede had gekend wist hij wat er gebeuren moest in het land, en hij zou uitermate zijn best doen om het volk te helpen. Hij realiseerde zich ook dat hij juist daarom deze rijke mensen voorzich moest winnen, want zonder de steun van dit volk kon hij het niet. Hij had hun geld nodig, hij had hun macht nodig, en moest ze daarom te vriend houden.
'if you are ready, I will introduce you to the guests.' Zei Lorenzo na een poos. Milo nam een slok van zijn wijn, en knikte. Hij was er klaar voor.

Zodra Lorenzo was opgestaan had hij gebaard naar de muzikanten voor een stilte en klapte daarna in zijn handen waardoor hij de onmiddelijke aandacht trok van de gasten. Alle blikken waren nu hun kant op gericht en in afwachting keken ze toe naar wat Lorenzo zou gaan zeggen. Iedereen van hun kende Lorenzo wel. Hij was de broer van de koning, en Milo had zelfs wel gehoord dat ze erg op elkaar hadden geleken. Dat betekende ook dat Milo veel weg had van zijn eigen vader, al had hij hem nooit gekend en enkel bekeken van de schilderijen die in het kasteel hingen. Daaruit kon hij concluderen dat de verhalen oprecht waren, al had hij graag meer willen weten hoe de koning was geweest. Hij had graag optimaal van zijn vader willen leren, en er waren zoveel vragen waar hij antwoord op wilde, maar helaas was dat niet mogelijk. Hij mocht al blij zijn om het feit dat hij Lorenzo naast zich had.
De stem van Lorenzo deed hem opkijken van zijn gedachten. Lorenzo had de gasten welkom geheten en bedankt voor hun komst waarna hij zich tot de prins had gericht. 'Now, I know it has been so many years since you have heard from us and it is sad that we had to keep this a secret. For the safety of both the prince and the crown he had to live in secret, but now, I am pleased to introduce you to our prince, and our future king; Milo Christopher Alexander de Romero Fernandéz, crown prince of the kingdom.' Trots wees Lorenzo naar zijn neef, die daarna op stond en met een glimlach de zaal inkeek, vanuit waar de gasten hem weer vol bewondering bekeken. 'I hope you are all enjoying the feast and I will try to find some time to speak to you all. In the mean time, enjoy the food and the drinks I had prepared especially for you.' Hij hief zijn glas waarna het volk zijn voorbeeld volgde, en hij bracht een toost uit naar zijn gasten.
Daarna ging hij weer zitten en speelden de muzikanten verder.
'You did very well, my prince.' Zei Lorenzo trots. 'Now, I want you to know that you should be careful. Treat your guests as friends, and they will do the same. But they are not all what they seem they are. Some of them might be threats to you. Some of them will try to bring you down and see you as the enemy. Don't let them fool you,' Milo had goed geluisterd naar zijn woorden en had alleen geknikt. Daarna deed hij exact wat hij zijn gasten beloofd had, en probeerde ze ieder te spreken.
Vele van hun hadden zijn vader gekend, dat bleek. Ze vertelden hem verhalen over de oude koning, en zeiden dat Milo op hem leek. Dat was voor hem een compliment en hij bedankte ze er dan ook vriendelijk voor. Veel van de gasten waren hier enkel voor de zakelijke relaties en begonnen over alleen deze serieuze onderwerpen. Gelukkig was Lorenzo nog half van de tijd bij hem om hem daarin te ondersteunen. Dat Milo niet zo veel op dit gebied bekend was, was logisch, al wilde hij dat niet te veel laten blijken aan de gasten. Niemand mocht namelijk weten hoe de jongen was groot gebracht, want dat zou natuurlijk een schande zijn voor het volk.
'Now, I will introduce you to the family De La Cruz and his son, who is gonna take over his fathers property soon.' Zei Lorenzo, waarna ze naar de heer De La Cruz stapten. Het was nog een jonge vent, maar Lorenzo had al uitgelegd dat hij een erg belovende toekomst had. Het was een erg welvarende man en de zakenrelaties waren belangrijk voor zowel de prins als voor de jonge zakenman. De jonge vrouw aan zijn arm had geluk dat ze hem was getrouwd, dacht hij.
Zodra ze zich naar elkaar hadden toegedraaid vielen de woorden uit Milo zijn mond. Hij had zich aan De La Cruz willen voorstellen, maar zijn ogen waren enkel gericht op zijn vrouw. De geluiden om hem heen vervaagden, en hij kon alleen nog Catalina zien. Catalina, the love of his love, de vrouw waarvan hij dacht haar nooit weer te zien. Zijn oom gaf hem voorzichtig een stootje waardoor Milo zijn blik van haar af hield, maar nog steeds wist hij niet wat hij moest zeggen. Zijn mond voelde droog en even hapte hij naar adem. Hoe kon zij na al die tijd hem zo uit zijn doen brengen?
Hij keek naar haar man en stelde zich voor, en rijkte daarna uit naar de hand van zijn vrouw. 'Mylady,' sprak hij de fatsoenwoorden, en nadat hij weer opkeek had hij weer die serieuze, strakke blik op zijn gezicht. Als hij dit goed wilde doen, dan liet hij zijn gevoelens niet blijken en zou hij doen alsof hij haar niet kende. En dat deed hij, nadat hij zich tot haar man had gericht waar hij een kort praatje mee hield over de zaken. Niet een keer keek hij naar Catalina, bang om zijn eigen gevoelens te verraden.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
De schok die ze voelde zorgde ervoor dat haar hart enkele tellen stopte met kloppen. Het beeld wat Catalina voor zich zag kon ze moeilijk beseffen. Met een vastberaden looptempo liep hij samen met een andere man de zaal in. Het was overduidelijk dat hij veel aandacht trok. Vrouwen leken hun aandacht niet meer te houden op hun man, er was een ander iemand op hun plaats gekomen. De mannen leken zich aangevallen te voelen, aangezien hun echtgenotes hun geen aandacht schonken. Catalina had de voorbeeld van de vrouwen gevolgd. Haar ogen leken haast vastgeplakt te zitten op de kroonprins. Een zilveren kroon sierde zijn haren, ervoor gezorgd dat hij duidelijk opviel als de prins van Spanje. Als enige overlevende van de familie was hij diegene die de troon zou overnemen. Hij zou over heel Spanje regeren en hij zou de koning zijn voor zijn eigen volk. Het was vreemd dat hij nu zo hoog stond. Ze kende hem als de arme boer, die zijn best deed om zijn familie eten te brengen. Zijn leven had een compleet andere wending. Waarschijnlijk had hij het nooit verwacht dat hij koninklijke bloed in zich had. Hij verdiende het, alhoewel hij niet was opgegroeid als iemand van koninklijk bloed, verdiende hij het om zo behandeld te worden. De vele dingen die hij voor zijn familie en zelfs haar had gedaan waren niet in geld uit te drukken. Enkel iemand met een groot hart kon de troon verdienen en Milo was zeker diegene. Geklap haalde haar uit haar gedachtes. De man naast hem eiste de aandacht terwijl hij tegen de gasten sprak. Haar oren waren niet gefocust op het geluid wat uit zijn mond kwam. Ze bleef nog steeds vol ongeloof naar haar beste vriend staren, die met trots naar de mensen in de zaal keek. Nog nooit had ze verwacht dat ze hem zou zien. Ze had überhaupt gedacht dat ze hem nooit meer zou zien. Natuurlijk was ze hem niet vergeten, maar ze moest haar gevoelens onderdrukken om door te kunnen met haar leven. Elke dag kostte het haar steeds minder moeite om de gevoelens weg te denken. Toch wist ze dat sinds die dag het moeilijker voor hou zou zijn. Nu ze hem weer had gezien, zou ze hem moeilijker uit haar hoofd krijgen. Het was vreemd om hem op zo'n manier te zien. Het beeld van hem als kroonprins zou zelfs niet vervaagd kunnen worden. Hij, de arme boer, bleek iemand anders te zijn. Hij bleek een machtiger iemand te zijn. Het was vreemd dat hij zich vertoonde als de kroonprins van Spanje. Toch bleken haar verwachtingen, dat ze hem nooit meer zou zien, verkeerd te zijn. Ze zag hem, in levende lijve terwijl hij door de zaal liep. De muziek was gestopt en enkel hun voetstappen waren door de grote zaal te horen. Om hen heen was er een stilte gevallen. Ze kon enkele mensen achter haar horen fluisteren.
'He looks exactly like him.'
'I know right? Just as handsome as his father.'
'I'm wondering if he has a fiancé.'
'Maybe he'll be looking for a fiancé tonight?'
'Tamara, am I looking good?'
'I bet he's not into blonde.'
'Ugh, whatever.'
Geïrriteerd keek ze naar de grond. 'Catalina, are you ok? You doesn't look good. Shall I find Nicolaes?', hoorde ze. Ze had haar ogen op de roodharige nicht. Ze was één van de weinige roodharige mensen in de stad, wat haar uniek maakte. De sproetjes en de blauwe ogen pasten perfect bij het beeld van een onschuldig meisje. Na haar verhalen te horen wist ze dat het uiterlijk enkel onschuldig leek. 'It's, thank you Nicola', vertelde ze. Haar hand greep naar de wijnbeker, die helaas leeg was. Ze wist dat enkel alcohol haar deze situatie enigszins leek te accepteren. 'I'll be right back', vertelde ze. Zonder antwoord op te wachten, liep ze naar de eerstvolgende dienstmeisje die met een dienblad vol met bekers liep. 'Enjoy the night, Mylady', glimlachte ze. Ze pakte de beker van haar aan en nam een aantal flinke slokken. 'How is the night going, my love?', een zware stem deed haar opschrikken. Langzamerhand had ze zich omgedraaid, gekeken in de blauwe ogen van haar man. Hoe graag ze een neppe glimlach wilde opzetten, het lukte niet. 'I'm fine, what do you think about the feast?', vertelde ze. Zijn arm was om haar heen geslagen, waarna hij haar naar zich toetrok. 'I love the decoration. It looks lovely', vertelde hij. Ondertussen kwamen zijn ouders erbij staan. Het leek erop dat iedereen het naar zijn zin had. Ze vond het jammer dat ze niet van het feest kon genieten, maar dat was enkel doordat één persoon het voor haar veranderde. Het kon iedereen zijn die de kroonprins moest zijn, maar het was tóch hem. Het leek haast alsof dit geen toeval meer was, maar een teken voor de personen.
'The prince is coming, hoorde Catalina. Eenmaal meteen nam ze een slok van de rode vloeistof, proberend de brok in haar keel weg te slikken. Ze was niet klaar voor een ontmoeting. Ze wist niet hoe hij zou reageren en wat hij zou doen. Zou hij veranderd zijn of zou hij juist blij zijn om haar te zien? Waarschijnlijk zou hij zich formeer gedragen, doen alsof ze elkaar niet kenden. Ze wist dat als hij zich zo zou gedragen het haar hart wéér zou breken, maar het kon niet op een andere manier. Ergens had ze toch gehoopt dat ze weer konden praten zoals vroeger, maar dat was enkel verleden tijd. Het zou voor beiden niet toepasselijk zijn om zich te gedragen als beste vrienden. Zacht gepraat was achter haar te horen, waarna ze zich samen met Nico omdraaide. Haar hart leek de spanning niet meer te houden. Ze voelde de orgaan hard kloppen, reagerend op de persoon die voor haar stond. Hij leek precies hetzelfde, behalve zijn kleding en zijn gezicht. Normaal gesproken waren die altijd vies door het harde werken, maar nu was alles schoon. Het duurde enkele seconden, maar het leken uren voor haar wanneer hij haar met waanzin aankeek. Net zoals zij was hij duidelijk geschokt door de persoon tegenover zich. Hoewel het al enkele maanden voorbij waren, leken het haast twee dagen. De vier maanden vol met hoop en verkeerde gedachtes leken allemaal als een flashback terug te komen.

'Catalina, you need to come here. Everyone is waiting for you', de harde stem van haar moeder deed haar opkijken. De precieze versie van haar staarde terug naar haar wanneer ze naar haar spiegelbeeld keek. De wallen onder haar ogen leken te groot te zijn voor haar gezicht. Haar rode ogen vielen duidelijk op bij haar witte huid. Haar wangen waren nat geworden door de tranen die maar niet leken te stoppen. Ze wist dat ze vroeg of laat naar beneden moest komen om de gasten te verwelkomen. Toch wilde ze het niet. Het gevoel van een gebroken hart was vreselijk. Voor haar was het zelfs ondragelijk geworden. 'I can't mom', riep ze. 'I miss him to much', fluisterde ze huilend tegen zichzelf.

'Mylady', de vriendelijke stem leek weg te zijn. Zijn stem klonk formeel en serieus. Zo heeft hij nooit tegen haar gepraat, ze lachten zelfs samen om de mensen die té formeel praatten. Ze vertelde vaker verhalen over de mensen die zich te deftig gedroegen. De grapjes die over die mensen gemaakt werden waren niet altijd even netjes, maar dat blijft tussen hun, net zoals de honderd andere dingen die ze tegen elkaar hebben gezegd. Waarschijnlijk was hij alles al vergeten en was hij doorgegaan met zijn leven. Hoewel ze wist dat Milo niet zo was, vertelde haar gevoel dat hij niet anders kon. 'Your majesty', haar hand greep die van hem, om die vervolgens weer terug te trekken. Hoe ze tegen elkaar deden zorgde ervoor dat haar gevoelens om waren geschakeld naar een trieste gevoel. Hij negeerde haar volledig wanneer hij met haar man sprak. De mannen leken veel onderwerpen samen leuk te vinden, waardoor ze samen bleven praten. Algauw nam Catalina twee slokken van haar wijn, waardoor ze de beker helemaal ophad. Ergens wist ze dat ze haar grens had bereikt, maar ze wilde meer. Ze wilde dat ze de avond zou vergeten de volgende dag. Ze wilde vergeten dat ze Milo weer zag. Haar ogen zochten af naar de zaal, op zoek gegaan naar de dienbladen met wijnbekers erop. Algauw had ze één van de dienstmeisjes gevonden. Ze wilde weglopen, totdat haar man haar greep. 'Where are you going, Catalina?', vroeg hij meteen. 'I..I'm going to get something to drink', vertelde ze. 'Don't you think you've had enough for tonight?', vroeg hij haar. Hoewel haar hoofd aangaf dat ze moest stoppen, wilde ze het niet. Ze schudde haar hoofd. 'This will be the last one, I promise', natuurlijk zou ze zich niet aan haar belofte houden. 'Be careful', zei hij. Ze knikte, waarna ze richting de oudere man keek. 'Excuse me', zei ze, waarna ze boog en de mannen verliet.
Ondertussen was ze in een hoek te genieten van haar tweede beker. De ruimte leek te dansen voor haar ogen, terwijl ze de zaal bekeek. Paren waren aan het dansen en genieten van de muziek, terwijl zij aan het genieten was van de alcoholhoudende drank. Ze kon niet goed tegen drank en als zij zich zo zou laten zien bij haar ouders, zou het voor hun een schandaal zijn. Het was duidelijk aan haar te zien dat ze enkel glazen te veel had opgedronken. De muur diende als een steun, aangezien ze elk moment haar evenwicht kon verliezen. Haar handen trilden zachtjes door de overmaat aan drank. Ze was alleen en dat wilde ze ook. Elke keer wanneer er iemand naar haar toekwam, wimpelde ze diegene af. Haar ogen had ze gefocust op de bekende postuur van haar oude beste vriend. Vrouwen leken te kleven aan hem. Ze speelden met hun haren, terwijl ze duidelijk de aandacht van de toekomstige koning vroegen. Geïrriteerd zette ze haar nagels in de huidkleurige rok onderkant van haar jurk. Jaloezie overspoelde haar gevoelens en het zorgde ervoor dat ze boos naar de vele meiden staarde. Ze vergeleek zichzelf met de vrouwen, die prinsessen waren op zoek naar een echtgenoot. Vol met afgunst observeerde ze elke beweging van de vrouwen, zich bedenkend hoe hij op hun zou reageren. Hij zou te aardig zijn om hun af te wijzen, of misschien was hij op zoek naar een koningin langs zijn zijde? Die gedachtes maakten haar misselijk en verdrietig, om het feit dat hij een ander vrouw in zijn leven zou hebben. Ze betrapte zichzelf op de lachwekkende gedachtes. Kort had ze geglimlacht om haar eigen bedenkingen. Ze zou nooit zijn vrouw kunnen worden. Helaas was ze al getrouwd met Nicolaes, die verderop met een aantal vrouwen stond. Ze voelde geen jaloezie. Ze kon duidelijk merken dat hij ook te veel op had en dat hij verlangde naar de aandacht die de vrouwen hem gaven, aangezien hij niet dezelfde aandacht van haar kreeg. Ergens was ze blij dat hij haar geen aandacht schonk, maar aan de andere kant voelde ze zich op haar gemak. De mensen die zich in de zaal bevonden kende ze niet of ze hadden al partners gevonden om met elkaar de avond door te brengen. Voor Catalina gold het niet. Ze keek enkel toe hoe de mensen om haar heen plezier beleefden.

Her outfit.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Hoewel Milo in gesprek raake met De La Cruz waren zijn gedachten er niet bij. Een benauwd gevoel bekroop hem hoe langer hij bij Catalina in de buurt was, en al die tijd deed hij zijn best om haar niet aan te kijken. Hij was bang dat zijn blik hem zou verraden, omdat hij zijn bedrukte gevoelens voor haar niet zou kunnen weerstaan. Hij wilde haar in zijn armen nemen, omhelzen en het liefst niet meer los laten. Iemand die Milo goed kende kon al aan hem zien dat hij er erg mee zat, maar de enige die hem zo goed kende was Catalina zelf.
Milo had weinig oor voor de zakelijke aspecten die De La Cruz opnoemde, al leek hij gevoel te hebben voor de economie. Het kon Milo niks schelen. Zijn gedachten waren bij Catalina, en of ze gelukkig was met hem. Milo keek pas op toen Catalina in beweging kwam, maar haar man haar fel tegenhield. Een korte woordenwisseling volgde, en toen Catalina eenmaal van hun wegliep volgde zijn blik zijn beste vriendin. Er waren genoeg mooie dames in de zaal die de aandacht van de prins probeerde te trekken, maar hij had alleen maar oog voor haar. Een onbereikbare liefde, een onbereikbare vriendschap die hij ooit was verloren aan de man waar hij nu mee stond te praten. Zodra hij van haar wegkeek ving hij de blik op van De La Cruz en dat zei al genoeg. Hij zag de manier waarop de prins naar zijn vrouw had gekeken en daar was hij niet van gediend. Het deed Milo denken aan de waarschuwing die Lorenzo hem had gegeven, dat niet iedereen hier te vertrouwen was. 'I think we're done here. Thank you, don't forget to enjoy the feast.' Had Milo eentonig gezegd, waarna hij van de man was weggelopen. Vastberaden baande hij zich een weg door de menigte richtting zijn troon. Inmiddels walgde hij van die vent. Naast dat Milo hem van geen kant meer vertrouwde, had hij jaloerze gevoelens omdat hij wél met Catalina was getrouwd. Zijn Catalina. Jaloers was Milo nooit zo snel, maar hij kon het van De La Cruz gewoon niet hebben.
Zodra hij op zijn troon zat keek hij gefrustreerd de zaal rond. Hij merkte hoe verschillende vrouwen veelzeggend oogcontact met hem zochten, maar hij negeerde het. Hij zocht Catalina, en na een poosje zag hij haar in de hoek van de zaal, waar ze eenzaam van haar wijn dronk. Ondanks de verre afstand kon hij aan haar zien dat ze zich niet op haar gemak voelde. Wellicht had ze momenteel dezelfde gedachtes als Milo. Maar als dat zo was, kon hij er iets aan doen?

De zak die Milo om zijn schouder droeg was gevuld met vruchten en bramen die hij in het bos had gevonden. Het was het begin van de zomer, er was momenteel veel te vinden. Hij moest wel goed uitkijken wat hij plukte, want er waren genoeg giftige bessen te vinden die dodelijk waren. Hij liep zijn vaste route door het bos, langs het meer. Het was warm genoeg om nog even te zwemmen, maar hij betwijfelde of hij dat nog zal doen. Misschien kon hij beter teruggaan naar huis, om zijn vader te helpen met de dieren. Hij wist namelijk dat zijn vader dat lastig vond, hij wist soms niet wat hij met die beesten aanmoest. Daarom was het meestal Milo zijn taak.
Hij had zich net omgedraaid toen hij een snikkend geluid hoorde. Nadat hij door wat struiken was gelopen zag hij iemand tegen een boom aanzitten. Hij wilde zijn mes pakken en erop af lopen, maar hij liet zijn hand weer zakken toen hij zag dat het een jong meisje was. Toen hij dichterbij kwam kon hij duidelijk merken dat ze in tranen was. Hij wilde haar niet laten schrikken en maakte daarom genoeg geluid zodat ze hem kon horen aankomen. Toen ze verschrikt opkeek hees hij zijn handen. 'Don't worry, I won't hurt you.' Verzekerde hij haar, terwijl hij langzaam dichterbij kwam en uit eindelijk bij haar neerknielde. Hij keek in de waterige ogen van een prachtig meisje, ondanks de tranen en rode vlekken in haar gezicht was zij waarschijnlijk het mooiste wat hij ooit gezien had.
'What's wrong, are you hurt?' Vroeg hij haar bezorgd. Ze schudde haar hoofd en zuchtte, voordat ze een woord over haar lippen kreeg. 'My horse... I fell, she ran away.' Zei ze daarna. 'Don't worry. I will help you find her.' Bood hij haar aan. In werkelijkheid had hij daar geen tijd voor. Hij had zijn vader beloofd op tijd terug te komen. Toch was hij dat vergeten zodra hij haar zag zitten, en hij zou haar helpen. 'Come, can you walk by yourself?' Vroeg hij haar, waarna hij ging staan en een hand naar haar uitrijkte. Ze keek hem verbaasd aan, alsof ze niet begreep waarom deze vreemde jongen haar zomaar zou helpen. Toch pakte zijn hand, waardoor Milo tintelingen in zijn vingers voelde.

Hij nam de wijnbeker in zijn hand en dronk het glas in een paar slokken leeg. Zijn blik gleed nogmaals over de zaal, waar hij Lorenzo spotte die in een gesprek met een van de gasten was verwikkeld. Een impulsief idee drong zijn gedachtes binnen, en doordat Lorenzo geen controle meer over hem had besloot hij te doen waar hij naar verlangde.
Na even gezeten te hebben stond Milo op van de troon. Hij negeerde de ogen die op hem gericht waren, hij negeerde de dingen die over hem gezegd werden, en vond uit eindelijk Ida ergens in de zaal, die de dienstmeisjes aan het meehelpen was. 'Ida,' riep hij haar naam, en hij nam de oudere vrouw mee naar afstand van de menigte. Ida was een van de hofdames die controle had over vrijwel het hele huishouden. Ze had gediend voor Milo zijn vader, maar nadat de oorlog uitbrak was zij ook gevlucht. Nu was ze echter teruggekeerd om haar baan weer uit te voeren, een baan waar ze goed in was en waar ze plezier in had. Een glimlach sierde dan ook haar iets gerimpelde gezicht toen ze op de knappe prins afliep. 'What can I do for you, your highness?' vroeg ze hem fatsoenlijk. 'You see that lady overthere, in the corner?' vroeg hij zachtjes, en hij knikte bijna onopvallend naar Catalina die nog steeds opdezelfde plek stond. Ida knikte. 'Alright, I want you to bring her to the speakers room. Make sure no one follows you.' Afwachtend keek hij naar Ida of de opdracht duidelijk was, hij wilde geen vragen van haar hebben. 'Ofcourse, your highness' sprak ze fatsoenlijk, en zoals Milo gehoopt had maakte ze onopvallend haar weg naar zijn beste vriendin die tegen de muur stond geleund. Milo sloeg zijn handen achter zijn rug en keek de zaal rond. Verscheidene koppels hadden zich ontfermt over de dansvloer en de drank stroomde rijkelijks. Dat was goed, dacht hij. Terwijl hij door de zaal keek zag hij ook hoe Ida inmiddels Catalina bereikt had en haar meevroeg naar de spreekkamer. Milo verlangde ernaar om haar te spreken, al was het maar voor even. Het was geen goed idee om dat onder de gasten te doen.
Zodra hij de twee dames de zaal zag verlaten liep hij ook zelf onopvallen de trap op, de balzaal uit. De muziek vervaagde langzaam en hij hoorde zijn eigen voetstappen in de verlaten gang. Er waren enkel ridders aanwezig die hun wacht stonden en zodra hij bij de spreekkamer kwam zag hij Ida bij de deur staan. 'She's here right? Thank you, Ida,' sprak hij. 'Wait here until I give you a sign to bring her back to the feast. Don't let anyone in.' Nog voor Ida antwoord kon geven opende hij de deur naar de spreekkamer. Zijn hart ging te keer, zijn adem stokte in zijn keel. Dit was het moment waar hij naar uit had gekeken en hij had zichzelf niet langer kunnen inhouden. Hij moest haar gewoon zien.
Hij opende de deur en stapte verzekerd naar binnen. Toen hij eenmaal binnen was sloot hij de deur achter zich. 'Catalina...' sprak hij zachtjes, geen ander woord over zijn lippen kunnen krijgen. Hij stapte op haar af en wist dat hij zich niet langer zou kunnen inhouden. Hij omhelzde haar stevig en kon haar de eerste seconde niet loslaten. Er waren zoveel dingen die momenteel door hem heen gingen en die hij haar wilde vertellen, maar dat deed hij niet. Hij was sprakeloos.

@Nathaliia

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld