Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ and that’s when we realized, life’s*

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:

And that’s when we realized
life’s not that great.
Feelings sucks
and people change.
But my love for you
will stay the same.
No matter what they tell me,
no matter what they say.

Gelieve niet te reageren
BEVAT 18+ ONDERWERPEN!!!!!
Eris Nassim Ayuso
17

Without losing a piece of me,
how do I get to heaven?
Without changing a part of me,
how do I get to heaven?
All my time is wasted,
feeling like my heart’s mistaken.
So if I’m losing a piece of me,
maybe I don’t want heaven?

En jij mag beginnen <3 @Valiant

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:

So what do we do when they say our love is forbidden?
And what if I don't wanna pray our love is forgiven?
I'm willing to fight every day of life that I'm given
You're a rule that I'm willing to break,
An exception I'm willing to make.
You're a risk that I'm willing to take.

Daniel Matthias Simmons - 17

I’m begging you to know me,
I’m begging you to figure me out.
Are you brave enough to love me?
Are you smart enough to have your doubts?

Begin in het volgende bericht

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Soms vroeg hij zich af hoe het zou zijn als alles ging zoals het hoorde, iedereen was zoals beschreven stond in de bijbel, zoals God de mens gemaakt had. Was er dan werkelijk geluk in de wereld of zouden de mensen weer nieuwe redenen vinden om ongelijkheid te creëren en oorlogen te starten? De kans was groot dat echt geluk niet mogelijk was, niet voor iedereen in ieder geval. Daniel was er dan ook van overtuigd dat echt geluk niet voor hem was weggelegd. Wat hij van binnen voelde en wie hij dacht te zijn was iets onwerkelijks, onzuiver, iets dat niet hoorde te bestaan en niet normaal was. Het was iets dat onuitgesproken bleef en zou blijven in zijn ogen, een geheim dat hij zijn hele leven zou bewaren. Zijn leven was gevuld met dit soort geheimen die hij met niemand anders kon delen. Om te zijn wie zijn ouders wilde dat hij was gedroeg hij zich volgens de regels, volgde hij alle rituelen die zijn volgden en hield hij zijn geloof aan. Soms was het moeilijk om hierin te geloven, vooral op de dagen waarop zijn echte zelf naar buiten probeerde te komen. Dit soort momenten waren zwakheden die hij direct weer weg moest drukken en probeerde te vergeten. Dit leven dat hij voor zijn ouders leefde had weinig gevoel, geen passie of geluk. Het was niet meer dan alleen bestaan. Daniel creëerde daarom ook zijn eigen leven dat in compleet contrast was met dat van zijn ouders, een leven dat hem het gevoel van spanning en energie gaf dat hij nodig had. Het gevoeld dat hij leefde. Wat hij had gecreëerd was een bedrijf te noemen in de grote zin. Een manier waarop hij geld verdiende en zich mengde met een compleet andere groep mensen dan hij gewend was. Alles om maar niet zijn echte zelf óf de jongeman die zijn ouders wilde te zijn.

Iedere dag was er wel een afspraak waar Daniel naartoe ging. Zijn ouders gingen er vanuit dat hij veel tijd doorbracht met andere jongeren vanuit de kerk, het tegendeel was waar. De meeste mensen zouden nooit een voet in de kerk zetten. Overdag ontving hij berichten van mensen voor nieuwe bestellingen die hij via zijn eigen contacten bij elkaar schraapte of vanuit zijn eigen productie kon volbrengen. Iedere dag waren er meerdere deals te regelen, soms stuurde hij een van zijn andere jongens er op af zodat hij niet iedere deal persoonlijk hoefde af te sluiten, maar bij hogere hoeveelheden was hij er altijd zelf bij. Hier in de omgeving was hij een van de best lopende dealers en Daniel was hier trots op. Het was een reputatie die hij zelf had opgebouwd met hard werken. Een van zijn klanten had een bestelling gedaan en Daniel had met hem afgesproken in een van de afgelegen blokken van de stad. Er was nooit een vaste plek waar hij afsprak om te voorkomen dat de politie op zijn pad kwam, tot nu toe was dit een techniek die werkte. Ondanks dat hij dol was op de spanning die dit werk met zich meebracht was hij niet specifiek opzoek naar gevaar of problemen.

Het was tien minuten voor de afgesproken tijd en Daniel leunde tegen de koude, natte muur in de steeg die hij had uitgezocht. In de buurt was een onderduikadres voor het geval een deal problemen opleverde. Bij deze afspraak verwachtte hij echter geen problemen. De jongeman had wel vaker bestellingen geplaatst maar tot nu toe had Daniel er altijd iemand anders op af gestuurd. Vanavond was een rustige avond geweest en om verveling te voorkomen had hij besloten er zelf heen te gaan. Het was een goede manier om het leven thuis te ontlopen en te laten zien met wie zijn vaste klanten te maken hadden. Met zijn handen in zijn zakken wachtte hij rustig af tot het tijd was. Iets waar Daniel niet van hield was laatkomers en mensen die probeerde af te dingen, dit was dan ook algemeen bekend. Was je te laat voor een afspraak of bracht je minder geld mee dan afgesproken dan ging de deal niet door. Verveeld staarde hij naar de langzaam donker wordende lucht en de sterren die zichtbaar werden. Ondertussen hield hij zijn oren gespitst, luisterend naar voetstappen voor het geval er problemen zouden optreden.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Het leven was een groot vraagteken, een waar geen antwoord op gegeven kon worden. Niet door de Bijbel, niet door de Koran en niet door de Talmoed. Zo dachten sommige er echter over. Genoeg mensen geloofde dat de Bijbel of de Koran of de Talmoed het antwoord waren op het leven, mensen die geloofde in een soort grotere kracht die de wereld had geschapen. Er was een tijd geweest dat Eris een van die personen geweest was, een jonge jongen die leefde bij de Koran en alles deed zoals Allah en zijn ouders gewild hadden. Dit alles stopte toen hij dertien werd en hij meer met zijn school vrienden om ging, jongens die niet bij de Koran leefde. Sommige van hen geloofde zelfs helemaal niet in een god. Het was toen dat hij mensen ontmoette die anders waren dan het perfecte beeld dat zijn ouders altijd voor hem hadden geschetst. Sinds hij naar een volledige moslim basisschool ging had hij dit soort mensen nooit echt ontmoet. Meisjes die geen hoofddoeken droegen, jongens die plots geen jongens meer waren en meisjes besloten te zijn. En misschien wel het aller gekste, jongens die op jongens vielen en meisjes die op meisjes vielen. Het was een hele nieuwe wereld die open gegaan was voor de twaalf jarige Eris. Nu, vijf jaar later, was hij er helemaal aan gewend. Niks verbaasde hem echt meer, dit wisten zijn ouders echter niet. Als Eris hen vertelde dat een jongen uit zijn klas nu een meisje was zou hij wellicht nooit meer naar die school terug mogen. Vroeger had hij nog geloofd dat zijn ouders en Allah het juist hadden, maar nu geloofde hij dat niet meer. Hij twijfelde soms zelfs of er wel echt een Allah was.

Zoals elke dag spendeerde Eris zijn buitenschoolse tijd in het restaurant van zijn ouders waar hij soms achter de balie stond maar vaak toch het eten bezorgde. De zaak liep vrij goed, ze hadden een hoop vaste klanten en ook mensen die elke dag nieuw kwamen. Ze waren wellicht geen vijf sterren restaurant maar hun eten was erg lekker en de bezorging was ook vrij goed. Als het aan Eris lag werkte hij er echter niet meer, maar hij had het geld nodig. Het klonk wellicht raar dat hij geld kreeg voor het werken in het familie restaurant maar dat geld was eigenlijk gewoon zijn zakgeld, hij kreeg het echter niet als hij niet werkte. Dus ook niet als hij ziek was. Hij zei het echter nooit als hij ziek was sinds hij niet echt met het eten werkte en het geld echt nodig had, hij was namelijk aan het sparen om op zijn achttiende gelijk uit huis te gaan. Sparen ging echter niet heel makkelijk als er ook iets anders was wat zijn geld op nam. Eris deed drugs, hij was niet verslaafd, hij deed ook geen hard drugs, maar zijn geld ging er wel naar uit. Het gene wat hij het meeste haalde was gewoon wiet, toch kostte dat aardig wat geld. Dit was ook een van de redenen dat het sparen niet zo heel snel ging, maar ook al was de jongen niet verslaafd, hij had toch het gevoel dat hij het nodig had. Het hielp hem met relaxed blijven onder de thuis situaties en het hielp hem met leren zichzelf te accepteren voor het persoon wie hij was, wat erg moeilijk was sinds het er zo hard ingestampt was dat wat hij was niet oké was. Misschien niet letterlijk in die woorden, sinds zijn ouders het natuurlijk niet wisten, maar wel in die trance.

Net op het moment dat Eris moest vertrekken kwam zijn zus de zaak binnen, klaar om zijn shift over te nemen. Hij dankte haar en kreeg een snelle knuffel waarna hij zo snel als hij kon zonder verdacht te lijken de zaak verliet. Sinds de afgesproken plek best dichtbij de zaak was besloot Eris gewoon te gaan lopen hij wist toch dat hij niet te laat zou zijn, dat was hij namelijk nooit. Te laat zijn was iets wat Eris absoluut niet kon, zelfs al vertrok hij twee minuten voor zijn les begon terwijl school op tien minuten afstand was op de een of andere reden haalde hij het gewoon, wellicht was het geluk, of een geheime super kracht waar hij niks van wist. Hij ging er gewoon van uit dat het geluk was, al klonk dat andere ook best gaaf!

Vijf minuten voor tijd kwam Eris aan in de straat waarna hij gelijk door liep naar het juiste steegje. Hij maakte de bocht en liep op het duistere figuur af. Eenmaal hij dichterbij kwam begon het persoon steeds duidelijker te worden en kon hij steeds beter zien wie het was. Tot zijn verbazing was het echter niet de jongen die heb gebruikelijk zijn rotzooi verkocht. Het was een heel ander persoon. Gelijk was Eris wat meer op zijn hoede, hij wilde niet in de problemen raken sinds het dan sowieso uit zou komen wat hij deed. Zulk nieuws kon hij niet hebben. Dan zou het weer erg typisch zijn, de Marokkaanse jongen die drugs deed, iedereen zou zijn vooroordelen al klaar hebben liggen. En zijn familie zou hem onmiddellijk onterven. Dat kon hij ook niet hebben sinds hij dan zijn baan en thuis verloor. Dan had hij niks meer.
Natuurlijk wist Eris wel dat hij er te ver over nadacht, maar hij kon het niet helpen dat zijn gedachte automatisch zo te werk ging. Hij deed het ook niet expres.
Voorzichtig kwam hij dichterbij de jongen, het leek er niet op alsof hij veel kwaad zou doen dus met alsnog enige twijfel deed Eris zijn capuchon af, om zo zijn gezicht zichtbaar te maken. "Waar is Antonio?" vroeg hij vervolgens wat zachtjes. Antonio was de jongen die hem altijd zijn drugs verkocht, de jongen die Eris ook dit keer verwacht had.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Het grootste probleem wat op dit moment in zijn hoofd speelde was het feit dat Daniel moeite had te zien wat nog echt was en waar hij nog in kon geloven. Toen hij jong was deed hij niet anders dan ieder woord dat zijn ouders hem vertelde geloven. Alles wat hij in de Bijbel las was de waarheid en moest nageleefd worden, God zou hem leiden naar het juiste pad. Als hij hier nu aan terug dacht moest hij er om lachen. Blijkbaar hield God zich niet aan zijn eigen regels óf had God hem laten gaan, want het leven dat Daniel nu leidde was alles behalve volgens de Bijbel. De verandering begon al op de basisschool tijdens de gymlessen en het samenwerken bij projecten in de les. Daar waar de andere jongens gericht waren op het plagen van de meisjes en met hen bezig zijn, was Daniel zelf hier totaal niet in geïnteresseerd. Op dat moment had hij niet door dat dit meer voor hem betekende. Door te tijd heen merkte hij meer en meer verschillen op tussen hem en de andere jongens op het gebied van interesses. Zijn ouders hadden het mogelijk opgemerkt of misschien wilde ze gewoonweg zijn leven beheersen, hoe dan ook pushte ze hem binnen de kerk naar verschillende meisjes die zij goedkeurden toen hij hier oud genoeg voor was. Dit was hoe het hoorde en Daniel deed dan ook zijn uiterste best om er wat van te maken maar hij voelde niets voor hen, totaal niets behalve vriendschap. De persoon waar hij wel wat voor voelde was echter iemand waarbij dat niet kon. Vanaf dat moment was Daniel compleet in de war geraakt over wat er mis wat met hem en waarom hij zo was. Hij was gaan zoeken naar antwoorden, redenen waarom hij zich zo voelde buiten de Bijbel. Het internet was de beste weg om antwoorden te krijgen aangezien dit anoniem was, niemand kon zien wat hij opzocht zolang hij zijn geschiedenis verwijderde. Hoe meer antwoorden Daniel vond, hoe meer hij weigerde er aan te geloven. Hij deed zijn best om hier aan te ontsnappen, God en de Bijbel op te zoeken, maar dit was niet genoeg. Via deze weg was hij verstrikt geraakt in de wereld van drank en drugs, een wereld die je kon laten vergeten en je een vals gevoel van geluk kon geven.

Alles wat hij geleerd had, alles wat hem verteld had en wat hij had gelezen was zo anders van de werkelijkheid die hij buiten de beschermde bubbel van de kerk en zijn huis zag. De verscheidenheid aan mensen die hij tegen kwam in zijn werk was zo groot dat hij in het begin totaal overweldigd werd door de verwarring. Nu zijn bedrijf, de drug organisatie genaamd Lacuna, al anderhalf jaar bestond was hij niet anders meer gewend en waande hij zich liever onder deze mensen dan zijn eigen familie. Deze mensen die net zo weinig over hem wisten als zijn eigen ouders, maar die hem het gevoel gaven dat er meer was in de wereld en hij nog zo veel had om te ontdekken. Wie wat zat er wel geluk in voor hem, ergens in die wereld, maar durfde hij die uitdaging en dat onvoorspelbare leven nog niet aan te gaan. Voor nu was zijn bedrijf genoeg en hield hij de rest van zijn leven rustig en veilig.

Een iets tevreden glimlach speelde rond zijn lippen toen Daniel voetstappen hoorde die in zijn richting liepen. Het feit dat zijn klant de moeite had gedaan om voor de afgesproken tijd te verschijnen kon hij zeker wel waarderen. Zijn blik gleed over de jongeman die op hem af kwam en bleef hangen op de capuchon. Een aangename geur van eten dreef met hem mee en Daniel gokte de de jongeman bij het restaurant hier in de buurt was gaan eten. Zelf kwam hij hier nooit aangezien het restaurant Marokkaans was en het wel behoorlijk gewaagd was om hier binnen te komen zonder dat het opgemerkt zou worden dat hij christelijk was. Voor Daniel zijn mond open kon doen en hem kon vragen de capuchon af te doen deed de jongeman dit al. Dit was niet de gewoonlijke klant die hij verwacht had en Daniel liet dan ook heel langzaam zijn blik over de jongeman heen glijden. Nee deze jongen was niet de junkie die hij gewend was of de business man die weer een nieuwe hit kwam halen. Deze verschijning was knap, meer dan dat, en Daniel moest moeite doen om te focussen op de vraag die hem gesteld werd. Opnieuw moest hij de foute gedachten wegstoppen, daar was nu geen tijd voor, maar zijn hoofd en lichaam vertelde hem iets heel anders. Hij duwde zich van de muur af en haalde zijn handen uit zijn zakken. "Ik heb hem vrij gegeven vandaag." Antwoordde hij kalm en op lage toon. In deze buurten waren weinig mensen die hen zouden horen maar voor de veiligheid hield hij het altijd stil. "Maak je vooral geen zorgen, ik verlink mijn eigen klanten niet en er is niets aan de hand. Ik stel mijzelf gewoon graag voor aan mijn vaste klanten zodat ze weten met wie ze te maken hebben en waar de producten vandaan kwamen." Daniel stak zijn hand naar hem uit, benieuwd naar hoe de jongen erop zou reageren. "Daniel, het hoofd van Lacuna." Stelde hij zichzelf voor met nog steeds uitgestoken hand. Het was geen vreemd gebaar zolang de jongen niet besefte dat hij Daniel diep van binnen onrein was en dus niet aangeraakt hoorde te worden. Het zakje met de drugs liet hij in zijn jaszak zitten tot het geld zou verschijnen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Een ongemakkelijk gevoel kwam over Eris heen toen hij door de andere jongeman bekeken werd. Hij leek er niet erg geheimzinnig over te doen om Eris gewoon aan te gapen. Nauurlijk begreep hij het wel, hij was niet de gewoonlijke junkie die weer drugs nodig had van zijn uitkering. Nee, Eris was eigenlijk best een nette jongen. Volgens zijn ouders en voor zover je kon zien van zijn uiterlijk. Voor zover zijn ouders wisten dronk Eris niet, zou hij nooit van zijn leven roken of drugs doen en leefde hij zijn leven bij de regels van de Koran. Aan zijn uiterlijk was ook niks slechts te zien. Hij droeg nette kleding en zag er altijd uit alsof hij net uit een magazine kwam lopen, maar datw as puur omdat zijn moeder hem nig steeds elke dag kleedde. Niet dat hij dit ooit echt aan iemand zou vertellen. Voor zover de mensen van zijn school wisten had hij gewoon een hele goede kleding smaak.

Toch was hij van mening dat dat niet een rede was voor de jongen om zo lang naar hem te kijken. Wellicht lag het wel aan Eris, dat het enkel voor zijn gevoel zo lang duurde. Hij wist het niet zeker maar hij was wel zeker dat hij eigenlijk net zo lang naar de jongen aan het kijken was als hij naar hem. Het viel Eris op dat de jongen er best goed uit zag, zijn haar zat verzorgd en zijn kaak lijn was zo scherp dat het papier kon snijden. Eris had de drang zijn hand er langs te halen om te zien of deze zou bloeden maar natuurlijk hield hij zich in. Hij zou niet zomaar iemand zo aanraken en zeker niet iemand die hij niet kende. En al absoluut geen jongens. Hij kon dat soort onheilige dingen niet doen. Een jongen op zo een manier aan raken was eigenlijk gelijk zijn eigen graf graven. Het liefste raakte hij helemaal geen jongens aan om niemand de indruk te geven dat hij op jongens viel.

Bij het antwoord dat van de jongen kwam knikte Eris voorzichtig. Het was de eerste keer dat dit hem overkwam dus hij bleef er nog een beetje voorzichtig over. Hij bleef zijn blik strak op de jongen houden toen hij sprak. Hij verklikte zijn klanten niet, dat was wel een opluchting ald Eris eerlijk was. Zijn blik ging naar de uitgestoken hand van de jongen die zich niet lang hierna voorstelde als Daniel. Uiteindelijk nam Eris zijn hand zonder twijfel vast en schudde hij deze. “Eris, niet je gewoonlijke junkie,” zei hij met een scheve glimlach. Hoewel de aanraking waarschijnlijk niks voor hem uitmaakte deed het wel iets voor hem. Jongens aanraken deed hij al niet, maar zo een knappe jongen als deze Daniel, dat was spannend op een heel nieuw level, wat ook de reden was dat Eris niet door had dat ze nog steeds elkaars hand vast hielden. Toen hij dit door had liet hij echter snel los en stak hij zijn handen terug in zijn zakken. Hij haalde een briefje van twintig tevoorschijn, wetende dat het minder zou kosten. “Uhh.. het was twintig toch?” vroeg hij en hij stak het briefje naar de jongen uit.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Pas op het moment dat de jongeman hem terug aankeek besefte Daniel dat hij al de gehele tijd staarde. Dat was absoluut niet de beste manier om een goede indruk te maken op een klant. De meeste mensen hielden er niet van als hij meer dan een basis interesse toonde. Toch kon Daniel het net niet laten om te kijken en sloeg hij wat hij net had gezien in zijn hoofd op. Deze jongen was niet wat hij verwacht had te zien vandaag, zeker niet aangezien hij een trouwe klant was. Iedere trouwe klant die hij tot nu toe had ontmoet was verslaafd aan drugs en zag er uit als een persoon die de meeste mensen op straat zouden ontlopen. Deze jongeman was een bijzondere verschijning en elke seconde dat hij naar hem had gekeken leek hij mooier te worden. Dit was echter niet iets waar Daniel iets mee wilde doen, hij wilde het überhaupt niet denken. Ten eerste was het een jongen waar hij nu over dacht en ten tweede was te zien dat hij geen Nederlandse afkomst had. Zelf had Daniel totaal niets hiertegen, hij was absoluut niet iemand die discrimineerde, maar zijn ouder wel. Als ze zouden horen dat hij sprak met een buitenlandse jongeman zat hij in grote problemen en dit kon hij er niet bij hebben. Het voordeel was dat ze er niets van zouden weten zolang het maar gebeurde buiten de christelijke bubbel waar hij normaal in leefde.

De vastberaden handdruk verraste Daniel en hij schonk Eris een glimlach terug. Dit was niet iets wat hij veel deed, zelfs de jongens die hij vrienden moest noemen raakte hij nauwelijks aan. "Dat had ik al door." Antwoordde hij op het geen wat de jongeman achter zijn naam toevoegde. "Al moet ik toegeven dat ik het wel kan waarderen. De meeste klanten zijn niet bepaald... charmant." Een korte lach kon hij niet inhouden maar hij hield deze wel zacht. Deze jongeman was een tegenpool van de mensen die hij normaal zag, zo ontzettend net gekleed en verzorgd dat het bijna belachelijk was om hier in deze muffe steeg een drugsdeal met hem af te sluiten. Zijn laatste afspraak voor deze met Eris was geweest met een van de echte junkies onder zijn klanten, een walgelijke man die Daniel het liefst op afstand hield. Zo lang het geld verdiende hield hij deze klanten toch ook vast. Wie weet had hij later minder van dit soort mensen nodig om het bedrijf staande te houden, maar voor nu waren ze belangrijk. Het moment dat Eris zijn hand los liet besefte Daniel dat hij alweer niet oplette. Zojuist had hij de jongen veel te lang aangestaard en nu liet hij zijn hand pas heel laat los. Een ongemakkelijk gevoel bekroop hem, het feit dat zijn andere kant meer controle leek te hebben dan hij wilde. "Zestien om precies te zijn." Antwoordde Daniel. Het viel hem mee dat de jongeman eerder te veel geld mee had dan te weinig. Uit zijn jaszak haalde hij het zakje wiet en wat wisselgeld om terug te betalen. Hij telde vier euro uit en overhandigde dit met het zakje wiet. Uit zijn jaszak vist hij ook een kaartje met zijn eigen naam en telefoonnummer er op. "Mocht je het prettig vinden kan je voortaan ook direct contact met mij opnemen. Ik ben van alle zaken op de hoogte en kan bestellingen nog sneller regelen dan Antonio." Dat was niet helemaal waar, wanneer Antonio een bestelling binnen kreeg en dit doorgaf aan Daniel zorgde hij er altijd voor dat het die zelfde dag nog geregeld werd, maar hij kon het niet laten om deze stap te zetten. De spanning die hij er bij voelde was bijna een soort drug voor hem.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Een lichte blos verscheen op zijn wangen bij het soort-van compliment van de jongen. Als hij niet beter had geweten was hij er vanuit gegaan dat de jongen met hem aan het flirten was, maar dat kon niet. Het was immers een jongen. Eris zou nooit kunnen geloven dat een jongen met hem zou flirten, laat staan zijn drugs dealer die ook nog eens heel aantrekkelijk was. Al mocht Eris dat niet denken. Hij kon zichzelf wel slaan voor de gedachtes die in zijn hoofd opkwamen. Toch kon hij het niet helpen om zich gevleid te voelen. Hij was nooit eerder Charmant genoemd en zeker niet door een jongen die zo uit een modellen blad kon komen lopen. Het maakte Eris haast nerveus. De blosjes bleven op zijn wangen staan en hij dat zich nooit eerder op zo een manier gevoeld. Het was raar dat hij door een zo een kleine opmerking al helemaal zwak in de knieën werd. Hij hoopte dat niks hiervan zichtbaar was sinds ze toch in het donker waren, toch was hij bang dat het wellicht wel zichtbaar was. Dat de jongen verkeerde indrukken kreeg van Eris en hem nooit meer wilde zien. Hem weg wilde als klant en Eris zijn drugs ergens anders zou moeten halen. Natuurlijk was dat laatste maar een bijzaak en maakte dat niet echt uit. Hij wilde gewoon niet de verkeerde indrukken achter laten. Maar hij hoopte dat dat wel goed zou komen. Dat hij geen verkeerde indruk achterliet doordat hij niet zichtbaar was van de voor de andere jongen.

"Oh? Dus ik ben wel charmant?" vroeg hij met een zwakke grijns. Hij kon het niet helpen, de spanning die het hem bracht was niet te weer staan. Eris hield er wel van om subtiel met jongens te flirten, om een beetje de grenzen op te zoeken. Het gaf hem een kick. Iets doen wat niet mocht gaf natuurlijk al een hele adrenaline boost, maar flirten met jongens deed dat misschien wel tien keer zo hard. Vaak deed hij het echter niet, dan was hij weer veel te bang dat anderen het echt door zouden hebben en dan kon hij met gemak een paar klappen verwachten. Wat hij liever eigenlijk niet had. Daarnaast zou het wellicht aan zijn ouders verteld kunnen worden en dat zou echt zijn dood worden. Als zijn familie er achter kwam dat Eris op jongens viel zou hij niet alleen onterft worden maar hoogst waarschijnlijk ook onthoofd.

Klein knikte Eris toen hem het echte bedrag werd verteld. Hij nam het wisselgeld en het zakje wiet van de jongen aan en glimlachte even zwakjes. "Thanks," zei hij wat zachter terwijl hij het terug in zijn zak stopte. Hij keek kort op het kaartje en luisterde toen naar de uitleg van Daniel die hij er bij kreeg. "Oh uh dank je," zei hij vervolgens. Het was aardig en best handig, niet dat Antonio niet snel was, hij was zelfs heel erg snel, maar als Daniel sneller was zou dat wel handig zijn, daarnaast zou dat betekenen dat Eris Daniel wellicht vaker zou kunnen zien. De gedachte daaraan gaf hem een soort kriebels van binnen al probeerde hij die weg te drukken. "Het was érg aangenaam kennis te maken, Daniel."

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Het was donker in de steeg waardoor Daniel twijfelde of wat hij zag ook echt zo was. Wie weet was het enkel zijn verbeelding, maar hij dacht te zien dat Eris bloosde na de opmerking. Als hij had geweten dat de jongeman zo zou reageren had hij wel een beter woord gebruikt om hem te omschrijven, een écht compliment, want er kwamen genoeg ideeën in hem op. Het was beter dat hij ze niet uitsprak, maar o zo moeilijk om in te gaan tegen die sterke wil. Toch speelde een tevreden glimlach speelde rond zijn lippen. Het gaf een goed gevoel om zo'n reactie te kunnen uitlokken bij iemand, bij een jongen. Zijn hoofd draaide overuren met zowel de gedacht dat dit walgelijk was, fout was en niet kon, als de gedachte wat hij nog meer kon doen, kon uitlokken met woorden en daden. Het was die spanning die hij wilde voelen nu hij er iets van geproefd was. Daniel veranderde van houding en haalde even diep adem om zijn hoofd en lichaam te kunnen kalmeren. Het was niet goed dat hij zich zo gek liet maken.

"Charmant is een van de woorden die ik zou gebruiken, ja." Antwoordde Daniel terwijl hij de grijns op Eris' gezicht spiegelde. Het was onmogelijk om hier anders op te reageren. De toon in Eris' stem bracht een hoop vraagtekens in hem op waar hij zo niet direct een antwoord op had. "Wil je de rest ook horen of zal ik die bewaren voor een volgende keer dat we elkaar zien?" De woorden waren zo gevaarlijk en zo dubbel. Ten eerste was het een uitdaging, een reactie op het feit dat Eris met hem leek te flirten. Ten tweede gaf het de implicatie dat ze elkaar vaker zouden zien. Nu kon de jongeman dit natuurlijk gemakkelijk opvatten als het feit dat ze elkaar bij een volgende deal zouden zien, maar er zat iets meer betekenis achter dan dat. Het feit dat hij Eris vaker wílde zien. Dit was de eerste keer dat hij een jongen had ontmoet die zo op hem reageerde en niet weg leek te deinzen van hem. De eerste keer dat hij het idee had niet op ieder woord en iedere beweging die hij maakte hoefde te letten. Het was ook makkelijk, ging het nu wel fout dan stuurde hij de volgende keer Antonio weer en hoefde hij Eris niet meer onder ogen te komen.

Daniel twijfelde of de jongeman het feit dat hij zijn visite kaartje gaf goed opnam. De reactie was nogal terughoudend, wat ook wel te verwachten was, maar wie weet zou het hem nog verassen. In ieder geval had hij de uitdaging aangegrepen en was het nu de vraag of dit ook de goede keuze was geweest of dat er iets mee gedaan werd. Er was een kans dat hij straks enorm spijt zou krijgen van deze hele situatie en het feit dat hij toegaf aan die slechte kan van zichzelf, die kant die er niet hoorde te zijn en waar hij niet naar mocht luisteren. Deze gedachten begonnen op dit moment ook meer en meer op te spelen. Er was een kans dat Eris er nooit iets mee zou gaan doen en hij zich druk maakte om niets. Veel mogelijkheden, maar de toekomst was toch niet te voorspellen. Daniel knikte even bij het afscheid van Eris. De nadruk op het woord 'erg' viel hem absoluut op en zijn grijns werd iets breder. "Insgelijks, Eris. Tot ziens."

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De blos op Eris zijn wangen leek enkel donkerder te worden bij de volgende woorden van Daniel. Wellicht vatte hij het wel allemaal om, was Eris zo vol van zichzelf dat hij ervan uit ging dat deze jongen met hem aan het flirten was. Nee, zo was hij niet. Hij was zelfs vrij zeker dat hij het verkeerd begreep, dat Daniel misschien andere manieren had in het omgaan met mensen. Het kon ook niet anders toch? Wie zou er nou met iemand als Eris flirten? Laat staan een jongen! Het was bijna te gek om te beseffen. Toch kwam de opmerking erg flirterig over op Eris. Niet alleen betekende het dat de jongen meer woorden in de trance van 'charmant' voor Eris had, maar het duidde ook aan dat Daniel er van uitging dat ze elkaar hierna nog eens zouden zien, en Eris kon alleen maar hopen dat dat in een situatie was waarin Eris niet drugs van hem ging kopen. Een situatie waarin ze niet in een donker en vies steegje stonden waar, als ze daar alleen liepen, er een grote kans was dat er iets met hen zou kunnen gebeuren. "Ik moet toegeven dat ik wel nieuwsgierig ben naar die andere woorden," gaf Eris toe, een zwakke glimlach spelend op zijn gezicht. Hij moest moeite doen om niet als een gek breed te staan glimlachen, hij werd gewoon erg blij van zo een situatie. Nooit eerder was er een jongen geweest die op zo een manier op Eris reageerde en het gaf hem gewoon zoveel gekke gevoelens van binnen. Hij voelde zich helemaal warm bij de gedachte er aan dat een jongen met hem zou flirten. "Maar dat zal moeten wachten tot de volgende keer," zei hij toen, proberende Daniel een beetje uit te lokken, een beetje uit te dagen. Hij probeerde grenzen op te zoeken, lijnen te breken en uit te vogelen hoe ver hij kon gaan bij deze jongen. Er was iets in hem dat nogmaals lichamelijk contact met hem wilde maken. Eris wilde hem aan raken, maar niet zozeer op foute manieren. Hij wist niet echt op wat voor manieren dan, maar gewoon niks verkeerds.

Iets lichtelijk speels was ontwaken in Eris. Hij wilde een reactie uitlokken bij Daniel maar wist niet zeker hoe hij dit moest doen, hoe hij dit voor elkaar kon krijgen. Hij was niet het beste persoon in dit soort situaties sinds hij er geen ervaringen mee had. En het was alsof het lot absoluut niet aan zijn kant stond, want in zijn poging om op een lichtelijk mysterieuze manier weg te lopen struikelde Eris half over zijn voeten toen hij de eerste stap wilde zetten. Hierdoor viel hij voorover richting Daniel maar tot zijn geluk wist hij zichzelf nog tegen de muur op te vangen. Zijn armen waren nu beide langs een kant van Daniel geplaatst en Eris kon zich niet de laatste keer herinneren dat hij zo dichtbij een jongen was geweest. "Sorry," mompelde hij meteen en hij duwde zich weer recht. "Ik kan soms wat onhandig zijn," voegde hij er wat ongemakkelijk aan toe. Het was tijd voor Eris om te gaan. "Ik zie je nog wel, Daniel." Hij maakte toen aanstalten om weg te lopen.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Daniel was er nu vrij zeker van dat de andere jongeman bloosde. Het was niet te omschrijven hoe dat voelde, hoe je je extreem goed en fout kon voelen tegelijkertijd. Hij wist dat hij zichzelf thuis zou moeten straffen voor het geen wat hij hier deed, maar op dit moment was dat het waard. Fysieke pijn was maar oppervlakkig als hij verder keek naar de pijn van eenzaamheid, van liegen en bedriegen, van jezelf en anderen voor de gek houden en nooit jezelf te kunnen zijn. Het was makkelijker te verdragen. Soms had hij dit soort dingen gewoon nodig en dit was de eerste keer dat hij zo ver was gegaan als openlijk flirten. Het meest bizarre was de reactie die hij terug kreeg van Eris. Daniel grijnsde terug en schudde zijn hoofd. "Niet nieuwsgierig genoeg of wil je graag een volgende ontmoeting?" Zo gauw als de woorden zijn mond verlieten had hij door hoe fout dit wel niet klonk. "Voor de drugs zeker?" Voegde hij er aan toe in de hoop dat hij zichzelf hiermee kon redden. Het was zo dubbel, de woorden van Eris leken hem aan te sporen om verder te gaan en hij wílde verder gaan, maar de stem in zijn hoofd riep zo hard dat hij dit niet kon maken en er direct mee moest ophouden.

Ter zelfbescherming en om Eris op te vangen stak hij zijn handen iets voor zich uit. Het was een geluk dat Eris zichzelf wist op te vangen tegen de muur aangezien Daniel betwijfelde dat hij Eris zo had kunnen tegenhouden, maar dat was niet waar hij het meest mee bezig was. Zijn vlakke handen op de borst van Eris, de armen van de jongeman die hem tegen de muur gepind hielden en het feit dat hij Eris warme adem voelde in deze kleine ruimte tussen hen waren de dingen die hem op dit moment in beslag name en gek maakte. "Dat was onverwachts." mompelde hij. Daniel kon niet zeggen dat hij, na de eerste schrik, het onprettig vond. Van zo dichtbij viel hem op hoe mooi de ogen van de jongeman waren, een soort honing kleur, bijna goud. "Nu heb ik je ook van dichtbij kunnen bekijken." De opmerking gleed zo soepel over zijn lippen en een licht blos verscheen dan ook op zijn wangen. Dit allemaal was gewoon meer dan hij gewend was en ondertussen wist het door zijn zelfverzekerde muur heen te prikken. Hij besefte dan ook dat hij zijn handen nog steeds op de borst van Eris had liggen en trok deze terug. "Geen probleem." Het kwam er wat gehaast uit. "Ja.. Ja natuurlijk. Ik hoor het wel als je nog wat nodig hebt." Hij stak zij hand op te groet, iets dat stom en ongemakkelijk voelde op dit moment.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Een twijfeling kwam op bij Eris. De manier waarop Daniel het eerst verwoordde gaf hem het gevoel alsof Daniel hem nog eens wilde ontmoeten buiten de zaken om. Maar wat hij daarna zij draaide dat weer helemaal om. Eris had hem graag nog eens buiten zaken om willen zien, hoe fout dat eigenlijk ook was. Maar als Daniel dat niet wilde was het beter dat hij er misschien niks van zei. Het was ook verkeerd. Het hoorde allemaal niet. Zonder na te denken was Eris hewoon begonnen met flirten wat heel fout van hem was. Hij moest nadenken. Hij moest niet als een kip zonder kop dingen doen zonder te denken. Het was fout wat ze deden. Hoe goed het ook voelde, het was allemaal fout. En erg riskant ook nog. Straks liep iemand de steeg in en zag dat persoon hen. Eris dacht hier weer veel te ver over na. Niemand zou de steeg binnen lopen. Maar dat was geen reden om dit niet fout te noemen. Jongens hoorde niet met jongens te gaan. Het hoorde Eris niet uit te maken hoe goed het voelde en wat voor kick hij er van kreeg want het was gewoon niet normaal en het was tegen de regels. Zo was het altijd geweest. Waarom zou dat nu ineens veranderen?
Toch was er iets aan hem dat het echt niet kon weerhouden. Een klein stukje van hem wat maar al te graag verder wilde gaan, het zwakke deel van hem dat wel al accepteerde dat hij op jongens viel terwijl de rest van hem er nog tegen vocht. “Niet perse,” was alles wat Eris besloot te zeggen. Zo was hij niet té overduidelijk dat hij Daniel om andere redenen nog wilde zien. Maar zo liet hij hem ook wel weten dat hij de jongen niet perse alleen voor drugs wilde zien. Hij hoopte dat het subtiel genoeg was.

-ts-

Het was vier dagen later sinds de eerste ontmoeting met Daniel en Eris had sinds toen eigenlijk niet kunnen stoppen met het denken aan de jongen. Hij haatte zichzelf er voor en kon er absoluut niet tegen dat hij die vreselijke gedachtes niet gewoon uit zijn hoofd kon zetten. Toch had hij er mee moeten leven. Het was vrijdag avond en Eris had vrij kunnen krijgen van het werken in zijn familie restaurant om mee te spelen in de lacrosse wedstrijd. Hij was aanvaller dus het was vrij belangrijk dat hij er bij zou zijn. Het was een thuis spel dus het team van de andere school moest naar de school van Eris zijn team komen. Eeis hield er eigenlijk meer van als het uit wedstrijden waren sinds hij dan eens wat meer van de staat zag op het restaurant, de moskee, zijn school en wat steegjes na. Tijdens uit wedstrijden realiseerde hij zich altijd hoe weinig hij eigenlijk had gezien van de staat waar hij in woonde. Het bleef hem ook verrassen hoeveel scholen er waren. Dit keer speelde hij weer tegen een andere school dan de vorige keren. Zijn vrienden vertelde hem dat ze al eerder tegen dit team gespeeld hadden maar eigenlijk kon Eris zich er niet veel van herinneren.
Het was tien minuten voor de wedstrijd en Eris zat al helemaal omgekleed met zijn team Aan de zijlijn. Ze waren alle stappen aan het bespreken en bedachtte dingen om het andere team door de war te krijgen. Eris kreeg simpel weg de taak om de bal te vangem zodra zijn nummer geroepen werd en dan proberen te scoren. Als dat niet kon overspelen naar zijn beste vriend. Hetw aren makkelijke instructies dus Eris maakte zich er geen zorgen over dat hij het zou vergeten. Hij maakte zich echter wel zorgen om het andere team. Stuk voor stuk waren het lange en gespierde jongens. Hij had geen idee of ze dit konden winnen.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Het leek vrijwel onmogelijk on Eris uit zijn gedachtes te zetten. Daniel wist niet wat het hele gesprek dat ze hadden gehad uiteindelijk betekende en hij twijfelde of hij het wel op de juiste manier geïnterpreteerd had. Wat als Eris wel terug had geflirt? Wat zou hij daar dan mee doen? Kon hij er überhaupt iets mee doen? Het waren vragen samen met een hoop anderen door zijn hoofd hadden gespeeld. Daniel had zijn best gedaan om deze gedachtes uit te bannen. Het was een lange tijd geleden dat hij zich zo had laten gaan en het was een lange tijd geleden dat hij zichzelf er zo voor had moeten straffen als nu. Toch was het niet genoeg geweest en zelfs zijn eigen drugs, die hij normaal gesproken niet gebruikte en alleen maar verkocht, waren geen oplossing. Hij had er zelfs meer door aan Eris gedacht en door de straten gewandeld waar ze hadden afgesproken om te zien of hij de jongeman tegen kwam. Daniel had besloten dat hij niet de meest helder denkende persoon was als hij drugs gebruikte of veel dronk.

Gisteren en vandaag had hij zich rustig moeten houden. De aankomende wedstrijd was belangrijk voor zijn team en er werd verwacht dat hij hoog zou gaan presteren. In de sport ging hij niet voor valsspelen, maar voor talent en eigen kracht. De wedstrijd van vandaag was een uit wedstrijd bij een eerdere tegenstander. Daniel kon zich de school wel herinneren, maar de vorige wedstrijd was al te lang geleden. Het draaide er om hoe ze vandaag zouden presteren en hij was er klaar voor. Met alles aan behalve zijn helm. De strategie werd nogmaals doorgenomen, maar echt luisteren deed hij niet. Daniel wist wat hij moest doen en liet zijn blik even over de tegenstanders aan de overkant glijden. Als hij in de wedstrijd zat was er weinig genade en kon hij zich compleet uitleven, dat was ook wat hij het beste vond aan de sport. Daarnaast kon hij het goed vinden met de rest van zijn team en was het iets waar zijn ouders, na heel veel problemen, mee instemde omdat een van de andere jongens uit de kerk ook in het team zat.

De coach sloot af met het sein dat iedereen zijn plaatsen in moest nemen. Daniel zette zijn helm op en nam plaats op zijn plek als defender. Adrenaline begon door zijn lichaam te stromen en wat ongeduldig wachtte hij tot het andere team ook klaar stond en het startsein werd gegeven. Klaar om iedereen die probeerde te scoren of in de buurt te komen van het goal tegen te houden. Vanavond zouden ze winnen en hoefde hij nergens anders aan te denken, althans dat was de bedoeling.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Na de bespreking van de strategie gaf de coach hen het seintje en moesten ze hun plaatsen innemen. Eris, als aanvaller en aanvoerder keerde toen naar het midden van het veld waar hij tegenover de aanvaller en aanvoerder van het andere team stond. Ze sloegen hun stick tegen elkaar aan en het spel kon beginnen. Er werd gefloten dus zo snel als hij kon sloeg Eris de bal tussen zijn benen door naar achter waardoor een ander teamlid deze gelijk te pakken kon nemen. Het spel was officieel begonnen. Over het algemeen was Eris zijn team, de cyclonen, een behoorlijk goed team. Ze stonden in de top vijf ranking van de hele staat wat nog best hoog was. Eris hield zich hier niet echt mee bezig. Hij wist dus ook niet wie er allemaal anders op de lijst stonden. Hij had dit niet eens geweten als zijn coach het hen niet altijd zou vertellen. Tijdens elke peptalk en elke boze speech zou hij het er bij halen. Dat was de enige reden waarom Eris het nog onthouden had.
Hij kreeg de bal al vrij snel terug van zijn teamleden maar het was voor hem onmogelijk om te kunnen scoren op dat moment dus helaas moest hij de bal weer af staan. Als het zo door ging zouden ze nooit een doelpunt kunnen maken.

Het spel was al aardig een tijdje bezig toen Eris weer de bal kreeg en nu ook daadwerkelijk de kans had om te scoren. Vanaf zijn plek begon hij zo snel mogelijk te rennen, wetende dat de bal nu weer weg geven zonde zou zijn van deze kans. Op een vlink tempo maakte Eris zijn weg over het veld, niemand stond in de weg. Tot dat dat wel zo was. Alsof hij uit het niets ontstaan was stond daar plots een jongen voor Eris en doordat hij dit niet op tijd gezien had botste de twee kei hard tegen elkaar op. Beide belandde door deze actie op de grond. Eris maakte, door de snelheid die hij had opgewekt met het rennen, een soort van salto over de andere jongen heen en belandde met een harde klap op zijn rug. Een pijn ging door hem heen die hij nooit eerder gevoeld had. Een soort steek door zijn rug die vanaf zijn stuitje door ging naar zijn hoofd. Bonkende hoofdpijn ontstont hierdoor ook bijna direct. Maar pijn was wel iets dat Eris gewend was. Dus als de zorgzame jongen die hij eigenlijk was zat hij grlijk recht op en deed hij zijn helm af om zich om de andere jongen te ontfermen. “Het spijt me zo, ik had je niet gezien,” zei hij gelijk, duidelijke spijt en schuld was in zijn stem te vinden.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
De wedstrijd was al een tijd bezig, maar tot nu toe was er voor hem nog niet al te veel spannends aan. Hoewel de tegenstanders absoluut niet slecht waren en hun best deden was er nog geen punt gescoord en had hij maar een paar keer in moeten grijpen. Daniel speelde nog liever als aanvaller dan verdediger. Als hij de kans had om zelf het verschil uit te maken en de uitdaging aan te gaan om te scoren genoot hij het meest. De coach zette hem wisselend in, een wedstrijd waar van verwacht werd dat het een moeilijke zou worden speelde hij eerder als aanvaller. In andere gevallen werd hij meestal bespaard. Het was niet zo dat hij professioneel was of zo ver boven de rest van zijn team uit sprong, maar hij was zeker wel goed in het spel. Tot nu toe hadden ze geen wedstrijd met hem in de aanval verloren en daar was hij best trots op. Lacrosse was het enige waar Daniel, naast zijn drugsbedrijf, moeite in stopte. Het was iets wat helemaal van hemzelf was en waar niets anders belangrijk was dan goed spelen.

Na een paar keer iemand te blokkeren stond Daniel weer klaar voor een nieuwe tegenstander. Het leek er op dat ze deze keer de smaak te pakken hadden. De bal werd overgespeeld naar een andere speler en Daniel schatte in welk pad de jongen zou nemen. Met een korte sprint wist hij de jongeman voor te zijn, alleen bleek dit niet zijn aller beste plan van actie. De jongen had zo veel snelheid opgebouwd dat Daniel niet eens de kans kreeg om de bal te onderscheppen voor hij bruut tegen de grond werd geslagen. De eerste plek waar hij op landde was zijn schouder gevolgd door zijn rug waardoor de lucht uit zijn longen werd geslagen. Hoestend maakte hij zijn helm los met zijn goede arm.

De pijn die hij voelde was niet perse nieuw, hij had wel vaker blessures opgelopen op het veld in variaties van onschuldig tot behoorlijk heftig. Deze keer was Daniel er vrij zeker van dat zijn schouder linker uit de kom was. "Verdomme." Mompelde hij terwijl hij zichzelf overeind duwde en opkeek naar de tegenstander die hem omver had geworpen. "Shit man." Gromde hij even waarna hij zijn hoofd schudde. "Ik overleef het wel, misschien krijg ik hem er zelf wel in terug." Het kwam er niet al te vriendelijk uit, voornamelijk omdat hij de pijn steeds meer begon te voelen. Terwijl hij zijn arm iets probeerde te bewegen keek hij op naar de jongen voor hem. Voor een moment was hij er zeker van dat hij ook een hersenschudding had opgelopen of dat er iets met zijn zicht aan de hand was, want hij was er vrij zeker van dat de jongen voor hem niet kon zijn wie hij dacht. Een frons verscheen op zijn gezicht en even was hij niet meer gefocust op de pijn. "Eris?" Bracht Daniel nogal verdwaasd uit.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Bij het overeind zitten kwam de echte pijn pas echt. Blessures waren geen nieuwe dingen voor Eris. Sinds hij eigenlijk zo min mogelijk thuis wilde zijn zat hij in veel van de sportteams op school. Hierdoor had hij ook meer kans op een scholarship later, wat hem hoop gaf om wel op een goede school te belanden. Het was vaker voorgekomen dat hij dus blessures op liep, soms was het enkel een gekneusde enkel of een lichte hersenschudding. Andere keren zou hij iets breken of zat er, ondanks zijn helm, een gat in zijn hoofd. Hij had haast alles wel gehad. Toch was deze pijn nieuw. Hij kon haast wel gaan huilen, al deed hij dat dus echt niet. Hij wilde zich namelijk niet laten kennen. Kort kneep hij even zijn ogen dicht. De pijn was haast ondragelijk maar op een soort manier voelde het ook wel fijn. En plots ook terecht toen hij de stem van de andere jongen zijn naam hoorde zeggen. Hij keek meteen op naar de gast en het was alsof hij met een pan tegen zijn hoofd aan eas geslagen. Ging hij dood? Was dit het laatste wat hij zag voor hij de jahannam binnen kwam? Nee. Dat was idioot. Hij zou niet dood gaan van een botsing tijdens het sporten. Dat zou pas zielig zijn.

“Daniel?” Howel zijn stem eerder met spijt en schuld gevuld was, was het nu een en al pijn en verbazing. Van alle mensen op de wereld had hij Daniel noout verwacht hier te zien. Dit was ook waarom de pijn terecht voelde. Allah strafte hem voor zijn foute gedachtes over deze jongen. Strafte hem voor zijn verlangens naar deze jongen. Toch had dit niet op hem gewerkt, sinds hij hem nu zag, werden de verlangers enkel groter dan eerst. De luide fluit van de schijdsrechter zorgde ervoor dat Eris zijn gedachtes verbroken werden. Door de leden van elkaars team werden de twee naar de zijlijn gebracht waar ze naast elkaar op de bank gezet werden. “De EHBO komt er aan,” zei de schijdsrechter hen. Eris keerde zich toen naar Daniel. “Ik kan hem ook wel voor je terug krijgen, als je wilt,” stelde hij voor. Hij werkte soms als vrijwilliger bij het gratis ziekte centrum bij hun in de buurt. Gratis voor de mensen die het geld niet hadden om naar de echte arts te gaan. Hij had daar al vaker mensen hun schouders terug in de kom gekregen en had ook vaak met andere dingen moeten helpen dus hij wist zeker wel hoe het moest. Hij wilde enkel de jongen niet zonder zijn toestemming aanraken. Sowieso wilde hij jongens niet zo graag aanraken. Al was Daniel daar toch wel een uitzondering voor. Hoe fout dat ook was, hij had er absoluut geen probleem mee om deze jongen aan te raken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld