Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Ik: Jaidon (Jai) Brooks - 22. Foto komt later.
Jij: Meisje en begint.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosie Jones - 21

Account verwijderd

schreef:
Een kleine zucht was te horen van zodra de wekker begon te rinkelen. Amper zes uur in de ochtend was het en dat was te merken. Vermoeid drukte Rosie de wekker af waarna ze het warme donsdeken van haar lichaam wierp en opstond uit bed. Een ochtendmens was ze niet echt en zo vroeg opstaan zonder teveel moeite was voor haar dan ook een hele prestatie. Eenmaal in de badkamer maakte ze zichzelf vluchtig klaar waarna ze de trap afliep richting de keuken. Een kleine glimlach verscheen om haar lippen zodra ze haar lunch ingepakt klaar zag staan. Rosie woonde samen met haar beste vriendin Liz in een klein appartementje in de stad. De twee waren al beste vriendinnen van zo lang ze zich konden herinneren en Rosie zou het ook niet anders willen. Liz was als familie en samen wonen had dat alleen nog maar versterkt. 'Thank you Lizzie, you're the best!', riep ze richting de kamer van Liz waarna ze vluchtig alles in haar tas stopte en daarna het appartement verliet. Honger had ze niet, nee. Vandaag was haar eerste dag aan het werk en ze was beslist erg zenuwachtig. Rosie was altijd een voorbeeldleerling op school, iets wat voor haar ouders erg belangrijk was. Toch wist ze altijd dat ze nooit zou willen verder studeren maar in de voetstappen van haar vader zou willen treden en cipier worden. Al leek ze misschien niet de ideale persoon voor die job, als jonge dame, toch was ze niet te onderschatten en dat had haar vader altijd al in haar gezien. Dankzij hem had ze dan ook een stapje voor en zo kwam ze dus bij deze grote stap, haar eerste werkdag in de gevangenis waar haar vader altijd gewerkt heeft. Voor anderen leek het misschien makkelijker als dochter van maar voor haar was het juist een grotere druk op haar schouders, de naam van haar vader in eer houden. Eenmaal bij haar auto stelde ze het adres in en vertrok volgens naar haar nieuwe werkplaats die ongeveer een kwartier van haar appartement verwijderd was. Ze was zo zenuwachtig dat het wel de langste rit leek die ze ooit had afgelegd. Om zichzelf te kalmeren probeerde ze zich gewoon de woorden van haar vader voor te nemen: stress zou alles alleen maar erger maken, ontspan en alles zal goedkomen. @drewsrauhl

Account verwijderd

schreef:
Jai.
Zoals elke ochtend werden we om acht uur wakker gemaakt, om te ontbijten uiteraard. Ik at nooit ontbijt, had het nooit gedaan en zou het ook nooit doen. ‘s Ochtends kreeg ik oprecht geen hap binnen en al kreeg ik dat wel, het eten hier was oprecht niet te eten gewoon. Al viel het avondeten soms nog mee. Als we geluk hadden, was er pizza. Dat at ik dan weer wel. Helaas moest ik toch met de rest in de zaal zitten, wat ik echt niks vond. Ik kon het met niemand vinden, omdat ik ze allemaal niet kon uitstaan. Ik zat vast voor een moord die ik zogenaamd had gepleegd. Het was een lang proces en uiteindelijk werd ik schuldig verklaard, omdat mijn DNA op plaats delict werd gevonden. Natuurlijk leek ik dan schuldig en was ik degene die de gevangenis in moest, maar Jason had dit gewoon slim gespeeld. Ik wist dat hij mij weg wou hebben en het was hem gelukt, maar ik zou hoe dan ook terug komen. Terwijl iedereen hier er alles aan deed om even naar buiten te mogen, of toch maar het beste uit hun tijd hier te halen, zat ik voornamelijk in mijn cel. Na te denken over hoe ik hieruit kon ontsnappen en hoe ik Jason terug kon pakken. Ik had al èèn poging gedaan en helaas was dat niet gelukt. Ook werd er daardoor wat beter op me gelet, maar dat boeide mij vrij weinig. Doordat het een vrij groffe moord was, keken de meeste mensen hier wel naar me op, wat fijn was. Ondanks ik hun niet mocht, wou ik alsnog wel dat zij mij mochten. Of ja, dat boeide mij eigenlijk niet, ik wou gewoon dat ze wisten dat ík de baas was hier en niemand anders. Ik nam plaats aan een tafel, waaraan een groepje jongens zat, waarmee ik altijd zat.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Daar was het dan. Hoe vaak ze hier als kind ook mee naar toe was gereden om haar vader weg te brengen, nu was het heel anders. Nu zou ze hier zelf mogen beginnen en hoe hard ze er ook naar uit had gekeken, het bleef spannend wetende wat voor mensen hier binnen zitten. Niet dat ze daarop oordeelde, integendeel. Volgens haar had iedereen een goede reden voor zijn daden en daar had ze dan, ondanks de gruwelijke daden, op een of andere manier toch een soort respect voor. Langzaam liep ze naar de ingang voor de medewerkers waar ze haar badge scande die ze eerder had ontvangen. Ze liep door de gang verder waar ze bij de balie kwam. Een vriendelijke, oudere vrouw kwam achter het bureau uit en bracht Rosie naar de personeelsruimte waar de rest van haar collega's zaten die nog niet aan het werk waren. 'You must be Peters daughter, he talked about you a lot', zei een jongeman haar die zijn hand uitstak. 'James, nice to meet you', stelde hij zichzelf met een warme glimlach voor. 'Yes I am, Rosie', zei ze terug en schudde hem de hand. Nadat ze even gepraat had met enkele van de cipiers was het tijd. Samen met de man liep ze naar een andere ruimte toe waar ze haar uniform kreeg en de nodige uitleg voor de dag. Vandaag zou ze starten met een rondleiding en het kennismaken met de gevangenen van haar sectie. B2 zou haar deel worden samen met James en nog een andere man. 3 cipiers voor 30 gevangenen in hun blok. Het was haalbaar maar kon zwaar zijn, zeker omdat het niet bij deze 30 bleef tijdens bijvoorbeeld het etensmoment of de vrije wandeling en de buiten activiteiten op de koer die ook beveiligd moesten worden op de vrije momenten. Nadat ze zich had omgekleed volgde ze haar collega door enkele gangen, deuren en poorten. Het leek wel een soort doolhof te zijn waar ze in zaten maar natuurlijk was dit niet meer dan normaal. 'Well here we are, this is our section B2. The guys are eating so we're going to the cafeteria. Is that ok?', vroeg hij waarna Rosie knikte en hem volgde richting de eetzaal. @drewsrauhl

Account verwijderd

schreef:
Jai.
‘Can’t you eat faster?’ Siste ik ietwat geïrriteerd tegen Aiden, die wat met zijn eten speelde, voordat hij een hap nam. Hoe eerder iedereen klaar was, hoe eerder we ook mochten gaan. Iedereen had maximaal een uur de tijd om te eten, waar ze allemaal flink gebruik van maakte ook. Ik kon daar zelf gewoon echt niet tegen. Ik at nooit ontbijt en had dus ook helemaal geen zin om hier te zitten. Zekers niet in de winter, dan werd er soms soep gemaakt in de ochtend en enkel al die geur was zo misselijkmakend. Ik had al vaker moeten zitten, maar meestal was dat om kleine dingen. Als ik werd aangehouden omdat ik te hard had gereden en er bijvoorbeeld wiet in mijn auto werd gevonden. Maar dan zat ik zo’n tien dagen en that’s it. Nu had ik levenslang, wat vrij logisch was. Het was een brute moord, maar niet eentje dat ik had gepleegd. Als het terecht was, dan zat ik hier nu niet zo geïrriteerd om alles.

Account verwijderd

schreef:
Het verbaasde haar hoe groot het hierbinnen werkelijk was. Langs buiten leek het gebouw immens maar binnen was pas echt duidelijk hoe groot het echt was. Een wandeling van 5 minuten was nodig om bij de eetzaal te komen waar zowat de helft van de totale gevangenis aanwezig was. 'Well here we are', zei James die haar een geruststellend knikje gaf. Langzaam volgde Rosie hem naar binnen terwijl ze rondkeek door de ruimte gevuld met mannen. Vrijwel meteen na haar binnenkomst voelde ze hoe alle blikken op haar gericht waren. Hoe ze haar bekeken als een soort animatie die net was komen binnenlopen. Een vogel voor de kat. Natuurlijk was dat ergens niet meer dan normaal maar het verveelde haar wel en het gaf haar een ongemakkelijk gevoel. 'Ignore it, they do it with all the females in here. They'll get over it', hoorde ze haar andere collega zeggen waarop ze knikte en verder stapte. Natuurlijk had ze dit verwacht. Haar vader had er haar wel op voorbereidt, hij wist heel goed hoe de mannen hierbinnen konden zijn en wou haar hiervoor behoeden, al had dat haar keuze helemaal niet beïnvloedt. Toch kwam het ergens intimiderend over, 100 mannen in een grote zaal die haar aanstaren alsof ze nog nooit een vrouw gezien hebben en opmerkingen naar haar roepen en fluiten. Het zou haar kunnen ontmoedigen maar ze liet het beslist niet aan haar hart komen. Ze zag er misschien zwak uit maar was een stuk sterker dan mensen van haar verwachten door haar jaren gevechtssport. Vroeger had ze zich zo verveeld aan haar vader waarvan ze zoveel moest trainen maar nu, jaren later zag ze in dat het goed voor haar was geweest. Dat ze nu wist hoe ze zichzelf moest verdedigen. @drewsrauhl

Account verwijderd

schreef:
Jai.
Alle blikken werden vrijwel meteen gericht op de deuren, toen die open ging. Vandaar dat ik ook even mijn blik op de grote deuren richtte. Ik kon een kleine grijns niet onderdrukken toen ik een nieuwe cipier zag, een meisje van, volgens mij, mijn leeftijd. Het leek me een vrij medelevend meisje, iemand die niet zo streng kon zijn als alle andere cipiers. Vrijwel meteen begonnen de andere jongens te fluiten, sommige riepen wat dingen naar haar over haar uiterlijk. Begrijpelijk ook, want ze was ontzettend knap. Als ik haar in een club had tegen gekomen, had ik er ook alles aan gedaan om haar mijn bed in te krijgen. Maar helaas waren we niet in een club, maar in de gevangenis.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rustig stapte ze rond terwijl ze alles wat rondom haar gebeurde zo goed als negeerde. Erop reageren zou alleen maar een bevestiging voor de mannen zijn en dat was beslist niet de bedoeling. Wanneer een zoomer klinkt en er wordt aangekondigd dat de gevangenen terug naar hun cel mogen vertrekt Rosie met James naar de B2. Een cellencomplex met ongeveer 20 cellen. Sommige voor 2 personen, anderen individueel. Zoals haar was uitgelegd zijn de celdeuren van 8 tot 8 de hele dag doorlopend over. De nacht moeten de gevangenen vast in hun cel doorbrengen. Natuurlijk is elke blok wel apart afgesloten en moet haar groep binnen de B2 blijven. Enkel een halfuurtje in de namiddag krijgen ze vrij om buiten frisse lucht te krijgen en even uit het gebouw te zijn. Rosie bleef bij de ingang van de blok staan waarlangs ze alle gevangenen die onder haar hoede staan 1 voor 1 naar binnen ziet komen. Met een vriendelijk knikje begroet ze hen een voor een, iets waar ze raar van opkijken. Een van de dingen die ze van haar vader had meegekregen, hardheid alleen gebruiken wanneer het nodig is, met vriendelijkheid kom je een stuk verder en dat paste ook gewoon veel beter bij haar persoonlijkheid. Het harde zat niet in haar van nature, daar was ze nu eenmaal veel te empatisch voor al zag ze dat niet als iets slecht, eerder als een pluspunt. @drewsrauhl

Account verwijderd

schreef:
Jai.
Gelukkig mochten we niet veel later weer terug naar onze cellen toe. Normaal gesproken zat ik het liefst buiten mijn cel, maar nu ik hier vast zat om iets wat ik helemaal niet had gedaan, spendeerde ik mijn tijd het liefst in mijn eigen cel. Nadenkend over hoe ik kon ontsnappen, hoe ik Jason terug kon pakken hiervoor. Ik stond dus ook op toen de zoomer ging en liep achter iedereen aan, die naar hun eigen cellen gingen. Ikzelf liep uiteraard naar die van mezelf.

Account verwijderd

schreef:
Een voor een zag ze hoe de mannen naar binnen gestapt kwamen. Allemaal leken ze even oogcontact met haar te maken, en duidelijk tot hun verbazing wendde ze dat oogcontact niet af. In plaats daarvan maakte ze plaats voor een glimlach. Eenmaal James liet weten dat alle gevangenen terug in de blok waren sloot de deur waarlangs ze stond. Je zou verwachten dat de mannen zich zouden terugtrekken in hun cel en elkaars gezelschap vermijden maar nee, in plaats daarvan groepeerden ze zich juist. Er werd zelfs gekaart terwijl andere zich dan weer achter een boek zette of gewoon met elkaar gingen praten. Het systeem in de gevangenis werkte dan ook perfect. De gevangenen kregen veel vrijheid om met elkaar om te gaan maar bij overtredingen werd er dan wel streng opgetreden. Misschien werkte het niet voor iedereen maar hier duidelijk wel. 'You can introduce yourself, I'm sure they're going to appreciate that', zei James. Dat leek haar ook een goed idee, niet voor iedereen in groep maar om gewoon even rond te gaan kijken bij de gevangenen. @drewsrauhl

Account verwijderd

schreef:
Jai.
Eenmaal op mijn cel, nam ik plaats op mijn bed. Ik zat hier nu al ongeveer een maand en ondanks ik niks te doen had, leek de tijd toch wel snel te gaan. Niet dat ik iets had om op uit te kijken. Ik werd namelijk niet vrij gelaten of iets, helaas. Enkel zodra ik mijn plan had om te ontsnappen, had ik iets om naar uit te kijken. Ik draaide me op mijn rug en staarde wat naar het plagond, waarna ik diep zuchtte. Meestal spendeerde ik mijn tijd hier door of naar het plafond te staren, of ik tekende. Tekenen was altijd al mijn passie geweest, echter kon ik hier natuurlijk enkel met een stift tekenen. Pennen en potloden mochten niet uiteraard.

Account verwijderd

schreef:
Langzaam liep ze langs de cellen door. Ze probeerde zich voor te stellen met een gewoon korte begroeting. Het zou een teken van zwakte kunnen zijn, dat besefte ze heel goed, maar voor haar was het meer een soort goede start. Ze wou niet overkomen als de norse cipier die hen het leven zuur kwam maken, integendeel. Haar bedoeling was om juist een soort vertrouwenspersoon te kunnen worden, iemand waar de mannen zich op hun gemak bij voelen, die ze respecteren. Na een paar cellen afgegaan te zijn, met enkele goede opmerkingen maar ook wat vieze praat en nare opmerkingen kwam ze bij de laatste cel aan van de rij. Een jongeman van ongeveer haar leeftijd zat op het bed wat rond te staren. Hij lag er vrij doelloos bij, dat kon ze zich ook wel voorstellen. Hoe moest je hier je dagen ook vullen, wetende dat je hier misschien nog maanden of zelfs jaren zou moeten doorbrengen in dezelfde ruimte met dezelfde mensen waar je niet voor gekozen hebt. 'Well hello, my name is miss Jones', zei ze met een vriendelijk knikje waarna ze haar blik even door de vrij lege cel liet glijden. De meeste gevangenen hadden hun cel op een of andere manier toch weten in te richten maar dat was bij hem niet het geval. Een lege cel, wat er op kon wijzen dat hij er nog niet zo lang was of dat hij het niet nodig vond. Aan zijn houding te zien kon het beide zijn. @drewsrauhl

Account verwijderd

schreef:
Jai.
Ik keek op toen er tegen me werd gesproken, althans, ik nam aan dat het tegen mij was. Kort bekeek ik het meisje. Dat was de nieuwe cipier, miss Jones blijkbaar. No way dat ik haar zo zou noemen. 'And your first name is?' Vroeg ik dus ook vervolgens. Ze waren echt niet hoger dan mij, dus ik zou ze niet bij hun achternaam noemen. Gewoon bij hun voornaam. Ik kwam ietsjes overeind, zodat ik het meisje aan kon kijken. Overigens was ze zo ongeveer dezelfde leeftijd als mij, dus ik zou haar gewoon bij haar voornaam noemen.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Van zodra ze antwoord kreeg keek ze weer naar de jongeman die intussen zijn blik ook op haar gericht had. Hij kwam best intimiderend over, al was hij maar van haar leeftijd schatte ze. Dit misschien omdat hij een van de enige was die ook daadwerkelijk iets terugzei buiten vunzige opmerkingen. 'Well it's Rosie, Rosie Jones but you can just call me Rosie. Don't know what you call the other guards but miss Jones sounds pretty weird, doesn't it?', reageerde ze. Het idee dat mannen die een stuk ouder dan haar waren, want dat waren de meesten, haar bij haar achternaam zouden noemen vond ze een raar idee. Ze vond het prima om gewoon bij haar voornaam genoemd te worden, mits dit met respect gedaan zou worden. Z voelde zich zeker geen meerdere tegenover hun, maar wou een gelijke zijn en misschien kon dat daar wel een stap naar zijn. 'What about you?', vroeg ze terug. @drewsrauhl

Account verwijderd

schreef:
Jai.
'Rosie it is then.' Zei ik en ik knikte instemmend op wat ze zei. Was het nou iemand die een stuk ouder was, dan zou het 'netjes' zijn om diegene bij de achternaam te noemen, maar zij was mijn leeftijd. 'My name is Jaidon, but I prefer to be called Jai.' Ik werd altijd Jai genoemd, tenzij mijn moeder boos op me werd vroeger. Dan noemde ze me altijd Jaidon. Ook de meeste bewakers hier noemde me wel gewoon Jai, al zaten er sommige tussen die me expres Jaidon noemde. Dat waren echt van die uit de hoogte cipiers, die zich beter voelde dan de gevangenen.

@Orpgfan1

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld