Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Hoping this cold blue water scrubs*

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:

Hoping this cold blue water
scrubs me clean
and spits me out again.

Gelieve niet te reageren

Buchanan “Bucky” Polvik
21

Yeah, he’s fine.
Aside from the not sleeping,
the jumpiness,
and the constant,
overwhelming,
crushing fear
that something terrible
is about to happen.

En jij mag beginnen <3 @Shinde

Account verwijderd

schreef:

Aurora haalde diep adem en voelde de lucht nog prikken in haar longen. Het was op wonderbaarlijke wijze gelukt om te ontsnappen, zelfs met haar wiebelige mensenbenen. Het was donker buiten terwijl ze in de regen door de straten strompelde en probeerde zichzelf overeind te houden op de gladde keien op straat. Haar loopje zag er niet helemaal normaal uit en het hielp weinig dat ze met één hand een stuk stof om zich heen moest houden. Vermoeid door het beperkte dieet de afgelopen weken in haar gevangenschap, liet ze zichzelf even op de grond zakken. Haar blonde haren plakten aan haar gezicht en ze vond het bizar hoe koud water kon zijn voor een mens. Dit was verre van wat ze ooit verwacht had. Dat ze überhaupt ooit een mens zou worden, dat had ze in haar ergste nachtmerries niet gedroomd. Ze verachtte de mensen en haar gevangenschap had haar vermoedens alleen bevestigd. Gelukkig was ze hen eindelijk eens te slim af geweest, die heks die haar vasthield en haar handlangers. Alleen leek haar volgende beproeving al net zo moeilijk. Hoe moest ze nu ooit de zee terug vinden? Ze hadden weken gereisd, ze was nog nooit aan land geweest en ze had compleet geen idee van waar ze zich nu bevond. Bovendien hoopte ze dat er niet opnieuw iemand haar echte gedaante zou ontdekken. Al zouden ze daar best wat moeite voor moeten doen, pas als iemand haar wou verdrinken zat ze in de problemen. Tegelijkertijd had ze wel enorme zin om zo snel mogelijk een grote plas water te vinden en daarin te verdwijnen. Als er ergens vis zat kon ze overleven. Al zou dit mensenlichaam vast wel wat meer nodig hebben om te overleven tot ze een plek vond om in het water te verblijven.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Het was niet zo lang geleden dat hij de zon nog achter d ehorizon kon zien verdwijnen, maar aan de duisternis die er nu al heerste was dit niet meer te zien. De regenachtige, koude, herfst avond in Brooklyn was stiller dan gewoonlijk. Het was het griep seizoen dus velen lagen in bed, waren thuis en wilde niet riskeren nog zieker te worden door de kou. Enkel een vreemdeling was nog op straat te vinden. Een vreemdeling als Bucky. De jongen was bijna altijd buiten te vinden, binnen voelde hij zich niet op zijn gemak, voelde hij zich snel gevangen en benauwd. In kleine ruimtes kon hij ook zeker niet lang blijven, het bracht te veel herinneringen terug, pijnlijke dingen waar hij nooit meer aan terug wilde denken. Dus zich buiten houden was een veilige optie die Bucky zonder er veel over na te denken ook gelijk nam.
Mensen noemde hem wel eens gek, als hij op een koude winter nacht nog buiten door de straat wandelde enkel in de zwarte jas die hij al had toen hij hier aangekomen was. Waar hij hem vandaan had wist niemand, maar niemand vroeg er ook naar. Bucky was maar een vreemd type, veel mensen konde goed met hem opschieten omdat hij aardig was naar iedereen, maar anderen vonden hem raar, zelfs gevaarlijk. Maar dat had allemaal zijn redenen en het maakte hem ook eigenlijk niet uit, het boeide hem vrij weinig wat andere van hem vonden.
Zoals elke avond was Bucky weer over straat aan het lopen, waar hij heen ging wist hij niet, maar de bestemming was ook niet het doel, de reis er heen was wat er toe deed. Niet dat het zo een spannende reis was door de straten van Brooklyn. Terwijl hij op zijn gemakje de hoek om liep keek hij ook goed om zich heen, gevaar lag altijd om de hoek in deze tijden. Al was het deze keer niet gevaar dat hij om de hoek trof, maar een licht gedaant, inelkaar gezakt tegen de rand van een flat gebouwtje. Bucky, denkende dat het een zwerver was, liep op het gedaante af en greep al naar zijn portemonnee om hier geld uit te halen. Hij stopte hier echter mee toen hij opmerkte dat het gedaante absoluut geen zwerver was. Door het doffe licht van de lantaarnpaal kon hij het meisje een beetje zien, haar blonde haren en bleke huid, ze was niet veel bleker dan Bucky zelf, maar hij kwam dan ook uit een land waar sneeuw de norm was en de zon je niet bruiner maakte dan een Duitser in de winter.
Voorzichtig knielde hij neer bij het gedaante, onzeker of het meisje nog wel leefde of dat ze hier voor haar lol zat. Wellicht was ze gewond, in de war of gewoon in slaap gevallen aan de zijkant van de weg op de stoep. Bucky had wel eens gekker gezien, maar hij had zo het gevoel dat dit meisje niet zo gek was. “Excuseer mij? Is alles wel oké?” Vroeg hij haar voorzichtig, onzeker over de gehele situatie en bang dan contact leggen wellicht een fout zou kunnen zijn. Mensen vertrouwen deed Bucky niet snel, zijn vertrouwen was eens gebroken en nooit meer het zelfde. Het enige persoon dat hij na die tijd ooit nog vertrouwde was zijn beste vriend, maar hij was inmiddels ook al overleden.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Aurora wikte en woog haar woorden voor ze haar mond opende. Was ze oké? Nee. Moest zeggen dat ze oké was? Misschien. Zou hij hulp bieden als ze toegaf dat ze hulp kon gebruiken? Mogelijks. Of hij misbruikte haar. Die verhalen bereikten hen ook. Het was niet alsof de mannen in de havens hun pleziertjes niet te horen waren tot in het water. Die pleziertjes leken niet altijd met wederzijdse toestemming te zijn. In hun populatie lag dat anders, alles was anders dan hier. Over het feit dat ze verdwaald was, besloot ze te zwijgen. Over het feit dat ze mogelijks achtervolgd werd en net ontsnapt was, besloot ze ook te zwijgen. Dan was het de vraag wat ze wel kon zeggen. Zolang ze geen water in haar longen had, had ze ook geen vlijmscherpe snijtanden. Ze voelde zich enorm kwetsbaar.
"Nee," zei ze en probeerde weer op te staan zodat ze de jongen beter in zich op kon nemen.
Dat was het enige wat ze kwijt wou op dit moment en hopelijk was het voldoende. Haar lange slanke vingers drukte ze dieper in de stof en tilde haar hoofd op naar hem. Hij zag er de persoon uit die hulp zou bieden aan een vreemde uit nieuwsgierigheid, maar zeer gereserveerd zou blijven en op zijn hoede zou zijn. Hopelijk kon ze hem overtuigen om haar te helpen, al had ze geen idee hoe ze in poseidonsnaam verder haar weg in de vreemde wereld zou vinden. Ondertussen had ze een vreemd gevoel in haar keel, alsof ze snakte naar iets waarvan ze niet wist wat het was. Haar buik rommelde ook, hopelijk kon de vreemdeling haar aan iets te eten helpen. Zouden ze behulpzaam zijn in deze wereld? Vast niet.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Haar antwoord was snel en simpel. Gewoon een makkelijke nee, een beter antwoord had Bucky zich niet kunnen bedenken. Hij hield er wel van als mensen erg to the point waren, gewoon duidelijk en niet moeilijk deden. Nergens om heen gingen draaien. Dat waren de soort mensen waar Bucky aan gewend was, wellicht was dat dan ook de reden dat hij zo erg van dat soort mensen hield.
Hij keek toe hoe het meisje overeind kwam en ging zelf toen ook weer recht staan. Gelijk merkte hij het lengte verschil op, wat geen verrassing was sinds Bucky aardig lang was. Één vier en negentig, om precies te zijn. Hij was aardig lang vergeleken met de rest van de mensen waar hij rond om woonde, dus het was echt niet verrassend. Het zorgde er wel voor dat Bucky neer moest kijken om haar goed aan te kijken. Nu ze zo tegenover elkaar stonden kon hij haar beter zien. Ze had een soort lap stof om haar heen geslagen, een lap die totaal niet warm genoeg was voor zo een koude avond als deze. Daarnaast zag hij vrijwel meteen dat het meisje slank was, slank op een manier dat je duidelijk kan aflezen dat ze al tijden geen goede voeding meer heeft gehad. “Dat is niet zo goed,” knikte hij op haar antwoord. Hij deed zijn jas uit en daaronder zijn dikke vest uit waarna hij het dikke vest aan haar gaf. “Doe maar aan, het lijkt er op dat jij het meer nodig gaat hebben,” zei hij met een scheve, lichtelijk geforceerde glimlach. Hij deed zijn jas toen terug zelf aan. Het was geen warme jas, eentje die je in de zomer nog zou dragen. Maar het was belangrijk voor Bucky, dus hij droeg hem elke dag.
Een zacht gerommel was hoorbaar en Bucky kon vrijwel gelijk weten waa het vandaan kwam. Hij herkende het geluid maar al te goed, en wist ook waardoorbhet kwam. Hierna wist hij dat het niet van hem kwam, wat hem alleen maar meer zekerheid gaf dat het meisje al tijden niet goed gegeten had. “Ben je dakloos? Heb je eten nodig? Een slaapplek? Kan ik iets doen om je verder te helpen?”

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Aurore bekeek het kledingstuk dat de jongeman naar haar toe reikte. Voorlopig stelde ze haar wereld op op basis van drie verschillende dingen: de mythes, legendes en verhalen die ze onderwater beluisterde van de andere vrouwen, het bekijken en afluisteren van de havens en schepen en dan was er alles wat ze in het circus had kunnen waarnemen. Het was alleszins een mannenkledingstuk, maar het zag er zo lang uit dat ze twijfelde of hij niet stiekem een vrouwenjurk droeg. De wereld was koud en er leek nergens een warme luchtstroom te komen om wat warmte van op te slaan, dus nam ze met alle plezier de kledij aan. Het voelde zacht onder haar handen alsof ze een zeeanemoon aan het strelen was en tegelijk was het helemaal iets anders. Moeizaam en alsof ze oud en stijf was, kwam ze overeind en draaide zich om voor ze de doek liet vallen om zich te verbergen onder haar nieuwe kledij. Het was warmer en voorlopig nog niet doorweekt, dus ze kon het wel appreciëren. Het duurde even voor ze de knopen dicht kreeg, maar eenmaal de gelukt was, voelde ze zich klaar om op andere vragen te antwoorden. Al klonk het belachelijk. Was ze dakloos? Wat bedoelde hij daarmee? Alsof mensen met een dak rondliepen op hun hoofd. Ze legde de link niet tussen een dak en een huis, beter gezegd een thuis. De oceaan was haar thuis, er waren wel grotten gewoon compleet geen daken.
"Ik heb geen dak," formuleerde ze dan na een tijdje denken en vond de andere vragen een stuk makkelijker. "Eten en een slaapplek heb ik ook nog niet," zei ze en zijn toegift van een kledingstuk af te staan, had grotendeels haar vertrouwen wel gewonnen. Tenslotte wist hij niet wat ze werkelijk was, dus hoe erg kon het aflopen als hij slechte bedoelingen had? Verwondingen had ze allemaal eerder wel eens overleefd. In het water heelde ze bovendien enorm snel, alleen de plek waar de circusdirecteur haar met een harpoen doorboord had, was niet compleet verdwenen. De harpoen had haar doorboord net onder haar sleutelbeen en was er aan haar rug weer uitgekomen. De helse pijnen hadden ervoor gezorgd dat ze al lucht inademde op het moment dat ze aan boord was gehaald en wanneer ze eindelijk weer in zichzelf veranderd was, was de wonde deels al geheeld door de dokters aan het land. Gelukkig had ze haar botten wel nog kunnen helen, want een versplinterd schouderblad had haar moordende pijnen bezorgd dagenlang. Ergens was ze blij dat ze alleen een litteken had overgehouden... Tegelijk vond ze het moeilijk dat ze niet meer zo perfect was als haar zusters, twee dikke ronde, rode stukken huid, op haar borst en rug en vier diepe groeven die uit dat gat ontsprongen op haar rug ontsierden haar. Al zou ze de littekens dragen als haar eigen oorlogswonden. Hopelijk zou ze er niet nog meer maken tijdens haar verblijf aan land.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Toen ze zich om draaide keek hij weg van haar, hij vond het niet beleefd om te kijken als zoiets gebeurde, daarnaast keek hij goed rond om te kijken of niemand anders keek, die mensen zou hij dan zeker moeten aanspreken, ook al deed ze het midden op straat, het was niet beleefd om te kijken tijdens zo een privé ding. Vond hij althans.
Haar antwoord liet hem weer terug naar haar kijken. Het was niet precies wat hij bedoelt had, maar misschien ook wel. Hij ging er bijna gelijk vanuit dat ze helemaal geen Nederlands sprak. Wieweet was ze wel Zweeds of Fins. Bucky wilde geen oordeel trekken, maar het zou wel verklaren waarom ze zo een antwoord gaf, dat ze gewoon niet vloeiend Nederlands was. Bucky ging er gewoon van uit dat ze bedoelde dat ze geen huis had, en sinds ze hierna zei dat ze ook geen slaapplek had bevestigde hij zijn vermoedens.
Nu had hij een keuze. Hij kon haar hier achterlaten, al vond hij dat zelf absoluut geen optie, hij kon haar ook naar een motel brengen waar de kans was dat haar iets aangedaan werd, of hij kon haar mee naar zijn huis nemen en haar een bed en eten geven, dan kon hij haar ook meer kleding geven en er wellicht achterkomen waar ze vandaan kwam en wat haar bestemming was, hij ging er namelijk vanuit dat ze niet naar brooklyn gekomen was voor de gein, om hier in een dun laken op de grond te gaan slapen langs de weg. Dat leek hem onlogisch.
Al snel kwam hij er achter dat zijn laatste optie de beste keuze was, hij liet haar niet achter en wilde ook niet de reden zijn dat ze misbruikt werd. Kort knikte hij toen. “Oké uh.. ik heb een slaapplek en eten voor je in mijn huis, overdekt dus. Als je wilt kan ik je daar mee naar toe nemen, dan kun je eten en uitrusten, ik kan je ook meer kleding bieden tegen de kou. Als je dat niet wilt kan ik je ook naar een motel brengen waar je een slaapplek hebt en overdekt zit,” zei hij toen. Hij besloot dat het beste was haar de keuze te geven. Voor hem was haar achterlaten absoluut geen optie, de kans dat er dan iets zou gebeuren was zoveel groter dan als ze in een motel zat of als ze met hem mee kwam. Hij hoopte dat ze dat kon inzien.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Aurora probeerde uit te dokteren wat het verschil was tussen beide opties. Een motel. Wat was dat precies. Een thuis kende ze wel. Haar thuis was de oceaan en voor de mannen en vrouwen op schepen, was hun thuis een schip. Tenzij dat het een passagiersschip was, dan was iedereen op weg naar een ander thuis. Alleszins leek het eerste aanbod enorm veel beter. Eten, kleren, een slaapplek. Terwijl een motel alleen een slaapplek had. Ze was nog niet moe, dus de andere optie was een beter plan.
"Ik wil graag mee naar je huis," zei ze en bedankte hem voor zijn hulp. Ze vroeg zich af hoe zoiets er vanbinnen zou uitzien. Voor Aurora was het de eerste keer dat ze in een mensenhuis binnen zou gaan. Tot nu toe had ze het dek van een schip gezien, tenten en een bassin. Het was al heel wat, maar bijlange na niet wat ze verwacht had van de mensenwereld. Even was ze blij dat ze tijdens de treinreizen altijd als mens opgesloten was, want daar had ze kleine stukje wandelen leren oefenen. Rechtop staan was echt een hele klus en ze kon niet wachten tot ze kon gaan liggen. Dat zag ze wel vaak. De werklieden die gingen liggen om te slapen, het was iets geks. Dat had ze nooit gedaan. Tijdens de treinreizen was haar hoofd zo vol geweest dat ze meestal niet had kunnen slapen tot vlak voor een show of tijdens het bezichtigen om de mensen te lokken. Hoe ze zich tegenover de man moest gedragen was een volgend raadsel. Tot dusver wist ze weinig over de band tussen een man en vrouw. Behalve dan het feit dat de mannen zogezegd heldhaftig waren en de vrouwen te hulp schoten. Tot nu toe klopte dat, de man was haar komen helpen. Betekende dat dan ook dat alle vrouwen werkelijk zo hulpeloos waren op land als in de legendes?

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Kort knikte hij, het was de keuze die hij hoopte dat ze zou maken. Het was ook de beste keuze volgens hem. Dus hij nam haar mee naar huis. Gelukkig was zijn huis niet ver, het was zelfs in de straat waar ze zich in bevonden. Het lopen er naartoe duurde dan ook maximaal een minuut. Eenmaal bij de voordeur aangekomen haalde hij de sleutel uit zijn zak en opende hij deze waarna hij haar erin binnen liet. Toen ze beide binnen waren deed hij de deur dicht en zijn inmiddels doorweekte schoenen uit. Hij plaatste deze bij de kachel onder de kapstok. Hier hing hij vervolgens zijn jas ook aan op. Nu had hij enkel nog een doorweekte broek aan en een witte blouse die doordat hij zijn jas en vest open had, ook helemaal nat was vam voren. “Doe alsof je thuis bent, ik zal wat kleding voor je halen en thee zetten, lust je thee? Anders heb ik ook koffie en warme chocolademelk,” zei hij waarna hij voorop richting de woonkamer liep. Het was geen grote woonkamer, maar sinds hij alleen woonde was het allemaal groot genoeg. Het huis werd verkocht als twee persoonshuis, wat ook precies paste. Maar met meer dan twee personen zou het wel krap worden. In de woonkamer stond een stoffe twee persoons bank lichtblauw gekleurd. Er bij stond een salon tafel en tegen de muur een kast met daarin op een grote plank een kleine tv. Daarnaast waren de planken vooral gevuld met boeken en platen. Onder de kast bevond zich de open haard, niet dat die veel gebruikt werd, sinds Bucky toch amper thuis kwam. Op een tafeltje naast de bank stond nog een platen speler, deze was misschien wel in jaren al niet meer gebruikt. Hij knielde neer bij de openhaard en voeld even aan het hout of dit nog wel droog was. Hij plaatste er nog een blokje bij en wat aanmaak blokjes waarna hij het met een lucifer in de fik stak. Dat zou pas echt warmte brengen in de woonkamer, ook al was het al wel een stuk warmer dan het buiten was geweest.
Hij stond weer op en liep een andere kamer in, zijn slaapkamer. Hij haalde daar uit de kast wat kleding. Kleding voor haar maar ook voor zichzelf, als hij in deze koude kledij zou blijven rondlopen zou hij ziek kunnen worden. Hij bracht de kleding voor haar terug naar de woonkamer en plaatste het op de bank leuning. “Je kan deze kleding aan doen, als het te koud nog is moet je het gewoon zeggen dan kan ik meer laagjes aanbieden. Je kan je hier omkleden, ik ga wel naar de kamer hiernaast,” knikte hij vervolgens. Hij liep toen terug de slaapkamer in en deed zijn broek uit terwijl hij met zijn rug naar haar toe stond. Hierna begon hij met zijn blouse los te maken. Bucky hield er niet van om zich om te kleden waar anderen bij waren, hij hield niet van zijn lichaam en de reacties die hij er op kreeg. Niet dat hij geen mooi lichaam had, hij voelde zich er ook comfortabel in. Het waren meer de littekens die hij over zijn hele romp verspreid had. Hij had er ook een op zijn voorhoofd maar deze wist hij met zijn haren te verbergen. De littekens waren vaak dingen waar hij reacies op kreeg, mensen wilde weten hoe hij ze kreeg, gingen er van uit dat hij vaak vocht en konden maar niet stoppen met waar hij ze van had. Toch praatte Bucky hier nooit over. Het was een deel van zijn verleden dat hij maar al te graag wilde vergeten. Wat hij mee gemaakt had, dat waren niemand hun zaken, alleen die van Bucky zelf.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Aurora kon niet anders dan aan zichzelf toegeven dat ze echt in een belachelijke situatie terechtgekomen was. Elke nieuwe vraag van hem riep alleen meer vragen op bij haar. Thee, koffie, warme chocolademelk. Het was of iets vast en dan was het eten of het was iets vloeibaars en dan kon je het drinken. Beide kwamen niet bepaald voor in de zee en tot dusver was ze alleen gevoederd in de tank voor het publiek dus meer dan bijna rotte vis had ze nog niet gezien van het menseneten en drinken.
"Kies jij maar," kaatste ze de vraag terug en kon het niet laten om dingen aan te raken. De bank was zacht, zoals het kledingstuk dat ze droeg. De muren voelden grover aan en tegelijk toch niet zo ruw als steen. Toen er plots vuur uit een hoop hout in de muur schoot, deinsde Aurora achteruit. Was hij helemaal gek? Het vuur zou alles verteren. Dat had ze vaker gezien op zee, al kwam het vuur hier niet gepaard met loeiharde knallen die met schokgolven door het water raasden. Vuur was iets akeligs waar ze liever niet mee in contact kwam. Hoewel het op een mensenlichaam niet verkeerd aanvoelde, het liet een zachte gloed na op haar huid en het bleek dat dit acceptabel was. Zolang ze er niet door verteerd werd in haar slaap natuurlijk.
Toen hij de kleren neerlegde kon ze het nut ervan al meer begrijpen. Dit diende allemaal om jezelf warm te houden, want je eigen lichaam kon dat niet. Het vuur diende er ook voor, in dit geval toch. Omdat de man met zijn rug naar hem toe stond, nam ze een kledingstuk van de hoop en vergeleek dat vanachter het hoekje met wat hij aan had. Het ding met twee lange pijpen stof was logisch, nu had ze twee benen dus dat ging daar. De natte jas legde ze voor het vuur om op te warmen voor ze zich met veel moeite wurmde in een stuk witte stof, alles zat veel te los en ze struikelde haast toen ze een nieuwe jas aantrok en nieuwsgierig nog wat wou rondkijken. Daarnet had ze gezien dat hij net zoals haar niet goed genezen was. Ze vroeg zich af waarom, maar zij ging niet over haar slecht genezen huid praten, dus hij vast ook niet over de zijne. Voor hij terug kwam ging ze weer staan op de plek waar hij haar achtergelaten had. Het laatste dat ze nu wou, was iets doen waardoor hij zich beledigd voelde. Deze man wou ze heel graag te vriend houden. Of als partner, ze was er nog niet helemaal uit of alle mannen waarmee je omging je partner waren of vrienden. Al viel het wel op dat de meeste vrouwen één man uitkozen om intiem mee te zijn. Alhoewel dat ze af en toe wat vrouwen met meerdere mannen aan hun lippen had gezien. Een beetje bizar, het leek alsof de vrouwen de mannen gingen verslinden, maar dan zonder tanden te gebruiken. Apart vond ze het.

Account verwijderd

schreef:

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Met een klein knikje dacht Bucky even na over wat hij haar nu zou moeten geven. Hij vond het lastig om voor anderen te kiezen sinds hij niet wist wat ze lekker vonden, toch leek het hem het meest logisch dat ze alles wel even lekker vond en het haar daarom niet veel uitmaakte wat voor drinken ze zou krijgen. En dat ze daarom de keuze gewoon bij Bucky neerlegde zodat hij makkelijk voor haar de keuze kon maken. Hij snapte het wel, hij zou in zo een soort situatie wellicht hetzelfde gedaan hebben, al betwijfelde hij of hij ooit in zo een situatie zou komen.
Eenmaal hij omgekleed was in de droge en schone kledij keerde Bucky, zonder een oog op de woonkamer te leggen, naar het kleine keukentje. Hij haalde de lege waterkoker van het fornuis af. Hij vulde deze met water uit de kraan en haalde nog een lucifer tevoorschijn. Deze stak hij aan en gebruikte hij om het kleine pitje van het fornuis ook aan te steken. Vervolgens zette hij de waterkoker er op. Hij opende een van de vele oudere kastjes en haalde twee compleet verschillende mokken tevoorschijn. Eentje was helemaal baby blauw gekleurd met een zwart handvat en een zwarte rand aan de boven kant voor die extra kleine details. De andere was gebroken wit met in het zwart er een papieren vliegtuigje op geschilderd. Hij plaatste de kopjes op het aanrecht en pakte twee thee zakjes die hij met verse munt blaadjes vulde en vervolgens vast in de kopjes plaatste.
Na dit alles keerde hij terug naar de woonkamer, er vanuit gaande dat het meisje inmiddels wel klaar zou zijn met zich aankleden en hij veilig kon binnen komen. Toen hij de woonkamer in kwam was hij aardig verrast om het meisje nog steeds op dezelfde plek aan te vinden als hij haar gelaten had. "Maak jezelf comfortabel, het water is aan de kook dus de thee zal zo wel klaar zijn," meldde hij haar met een zwakke, vriendelijke glimlach. Er was iets raars aan dit meisje, iets wat er voor zorgde dat Bucky interesse in haar had. Ze was niet zoals elk gewoonlijk meisje. Maar wat het aan haar was kon hij zijn vinger net niet op leggen. "Waar kom je vandaan? Als ik dat vragen mag." Hij deed zijn best om zo vriendelijk mogelijk te zijn in de hoop snel haar vertrouwen te kunnen winnen en haar te kunnen helpen terug op de been te komen. hij kon het zich namelijk niet voorstellen dat ze echt dakloos was en nergens familie had die haar op kon vangen. En als dat wel zo was dan zou hij haar wel opvangen.

@Shinde
omg het spijt me voor mijn vreselijk late bericht

Account verwijderd

schreef:
Oh wauw ik ben er echt even helemaal uit kan zijn dat ik details even mis, maar vond deze wel leuk dus ik doe mijn best

Aurora haar blik ontmoette die van de jongeman terug toen hij uit de andere ruimte terugkwam. Met een kleine frons bekeek ze de gekleurde dingen in zijn handen waar ze vaker mensen uit zag drinken. Dit was het dan, ze begon aan haar lange weg om zich te vermengen onder de mensen tot ze zeker was van een weg naar huis. De kleren had ze al, al waren het niet de kleren die ze de andere vrouwen zag dragen. Nu zou ze voor het eerst iets drinken, met haar keel en niet met haar kieuwen... Het enige wat nu nog ontbrak was voedsel, écht mensenvoedsel. Dieren die op het land leefden. Eerlijk gezegd had ze wel al landdieren gegeten, maar dat was een nogal grimmige kant van haar bestaan. Er werd af en toe wel een man in de zee gelokt als de honger groot was en zeker als zij en haar zusters zich machtig wouden voelen. In een mensenlichaam was die macht nogal teleurstellend, enige krachten om te overleven leek ze niet te hebben. Hopelijk had ze nog iets van charmes, want een man verleiden zonder haar zang zou geen makkelijke opgave zijn.
"De zee," antwoordde Aurora kort op zijn vraag, het was niet gelogen alleen ontbrak een stuk van de werkelijkheid. Al zou hij waarschijnlijk niet geloven dat ze echt uit de zee kwam. Het was nutteloos om daarna te vragen waar hij vandaan kwam, want dit leek zijn thuis. Tegelijkertijd hielp het haar niet verder want ze kende hier niets van het land.
"Ik heet Aurora en jij?" vroeg ze hem.
Dat was iets wat ze sowieso gemeen hadden, hij had een naam en het zou de eerste persoon zijn aan wie ze de hare zou vertellen. Dat maakte haar des te nieuwsgieriger naar waar namen van mensen vandaan kwamen. Nu haar grootste avontuur geweken leek zijn, de ontsnapping uit het circus, kon ze eindelijk haar nieuwsgierige kant weer naar boven laten komen. Alle dingen die ze geobserveerd had de afgelopen weken, kon ze nu zelf eens uitproberen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Helemaal te begrijpen, ik mis volgens mij ook een hoop details hoor ahha, we komen er wel uit!

Bucky keek even op bij haar antwoord en kon het niet laten een wenkbrauw op te trekken. Hij was verward over wat ze bedoelde. Kwam ze van de kust? Woonde ze op een schip op zee? Of kwam ze wellicht gewoon uit Zeeland? Dat laatste leek hem onwaarschijnlijk. Het klonk gewoon totaal niet logisch. Maar dat ze aan de kust woonde snapte hij wel. “Dan heb je wel een aardige reis gemaakt,” knikte Bucky. De zee was absoluut niet dichtbij waar ze zich nu bevonden. Geen enkele zee zelfs. Er was hier wel een meer en er waren rivieren, maar zeeën? Absoluut niet. Bucky beet even zachtjes op zijn lip, nadenkend over hoe hij haar zou kunnen helpen. Bucky zelf hield wel van reizen, dus als ze het zou willen zou hij het geen probleem vinden om haar terug naar haar thuis te brengen. Ze zag er namelijk niet uit alsof ze zelf thuis zou kunnen komen. Zeker niet hoe hij haar aan getroffen had. Hij was bang dat als hij haar een dag later gevonden had ze wellicht allang dood had kunnen zijn. Hij wilde er eigenlijk gewoon niet over na denken wat er had kunnen gebeuren. ”Woon je op een boot? Of aan zee ergens?” Vroeg hij met een zwakke glimlach. Hij ging er namelijk niet vanuit dat ze echt in de zee woonde of wat dan ook, dat was namelijk behoorlijk onmogelijk voor mensen, zeker in deze koude maanden zou geen mens het kunnen overleven in het koude water.
De waterkoker begon te fluiten wat Bucky liet weten dat het water gekookt was. Hij zette het vuur uit en vulde beide kopjes met het water waarna hij in elk glas een zakje met de muntblaadjes deed. Hij nam de twee kopjes en liep de woonkamer binnen waarna hij een kopje voor haar op de salon tafel plaatste. “Pas op, het is warm,” glimlachte hij zwakjes waarna hij zelf plaats nam op een krukje en zijn kopje ook op de salon tafel plaatste. Hij hefte zijn hoofd op naar het meisje die zich nu voorstelde als Aurora en schonk haar een zwakke glimlach. “Aangenaam kennis te maken, Aurora. Mijn naam is Buchanan, maar noem me maar Bucky,” glimlachte hij zwakjes.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Aurora voelde zich meteen weer op haar ongemak toen ze gebombardeerd werd met vragen. Het was moeilijk om in te schatten wat ze moest zeggen. Het beste zou zijn om te liegen. De kans zat er altijd in dat hij haar in ruil voor een beloning terug zou brengen naar het circus. Of nog erger haar op een andere manier uitbuiten. Voorlopig had ze het gevoel dat ze niet anders kon dan liegen. Gelukkig legde hij haar de woorden in de mond.
"Ik reisde een paar weken rond tegen mijn wil in. Ik woon op zee in een boot."
Het was een beknopte samenvatting. Voorlopig zou hij hiermee genoegen moeten nemen. Misschien kwam er een moment dat ze hem de waarheid zou tonen, want het effectief tonen zou nodig zijn. Dat was de reden waarom het circus zoveel volk lokte met haar, de mensen moesten alles eerst met hun eigen ogen kunnen zien.
"Ooit vertel ik je misschien mijn verhaal. Waar komt jouw naam vandaan Bucky?"
Door het gesprek naar hem te leiden hoopte ze dat hij minder zou doorvragen op haar antwoorden. Het had ook geen nut want hoe graag ze hem ook te vriend wou houden, ze kon over sommige dingen liegen, maar ze zou gewoon niet veel loslaten in het algemeen. Ondertussen nam ze ook plaats rond de salontafel en bekeek de hete vloeistof waar er damp uit kringelde. Het zag er niet naar uit dat ze dit goedje graag door haar keel zou jagen. Warmte was draaglijk, maar dit voelde eerder kokend aan zoals een warmwaterbron. Met haar vingertoppen streelde ze langs de zijkant en vroeg hem hoe dit heette wat hij haar voorschotelde.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Bucky knikte kleintjes bij haar antwoord. Het gaf hem het gevoel alsof ze er niet veel over wilde praten, dus hij besloot niet door te vragen. Hij praatte ook niet heel graag over zijn eigen leven, dus hij kon het zeker begrijpen als zij dat ook niet wilde. Hij zou dan ook niet zijn vragen gaan opdringen aan haar of wat dan ook, dat vond hij onbeleefd en hij had haar juist te gast, je kon niet onbeleefd doen naar je gasten, vond hij dan. Dus met een klein knikje besloot hij het er maar bij te houden. Dat was wel goed zo. Hij hoefde ook niet alles te weten. Bucky vond het vaak juist fijner als hij minder wist, dan was er namelijk nog meer om achter te komen.
Een zwakke glimlach sierde rond zijn lippen toen ze hem vertelde dat ze hem ooit nog haar verhaal zou vertellen, hij verheugde zich er nu al op. “Mijn naam? Het is de naam van mijn overgrootvader, hij had hem gekregen doordat hij afstamde van een Russische soldaten groep,” zei Bucky met een zwakke glimlach. Hij dacht niet vaak terug aan zijn ouders, of overgrootouders. Bucky probeerde eigenlijk nooit aan zijn familie te denken, niet dat hij veel over hen herinnerde. De dingen die hij wel herinnerde probeerde hij zoveel mogelijk te vergeten. Hij wilde er eigenlijk gewoon niet bij stilstaan dat hij ooit echt familie had. Het was veel makkelijker te vergeten als hij jet gewoon ontkende.
Kort keek hij op bij haar vraag. “Het is thee, munt thee om precies te zijn. Als je er iets van suiker of honing bij wilt moet je het zeggen. En als je honger hebt ook gewoon laten weten, ik heb vast nog wel wat dingetjes in huis,” zei Bucky hierna.

@Shinde

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld