Forum

Nadat Steven de kleedkamer verlaten had, werd het stil om hem heen, en daar genoot Jaxon van. Hij legde zijn hoofd tussen zijn knieën en concentreerde zich op zijn ademhaling. Hij had ergens spijt dat hij gekomen was, maar aan de andere kant had hij gewonnen en had hij het geld verdiend. Natuurlijk was hij boos dat Steven hem niet gewoon eerlijk had ingelicht over zijn tegenstander, dan was Jaxon natuurlijk nooit akkoord gegaan met het gevecht. Misschien zou hij het nogmaals doen, misschien zou hij nog een ronde vechten, als hij er minstens evenveel geld mee kon verdienen en als hij eerlijk ingelicht zou worden over zijn tegenstanders. Hij dacht aan de stapel schulden die zich opstapelden, waarvan zijn moeder niet instaat was om die te betalen. Aan het einde van de maand moest de huur worden overgemaakt, inclusief de achterstand van een paar maanden, anders zouden ze uit het huis gezet worden. Er was misschien wel een plek waar Jaxon heen kon, maar zijn moeder zou nergens heen kunnen. Haar lot lag nu letterlijk in zijn handen en hij kon haar niet zomaar laten vallen.
Jaxon schrok op toen de deur werd geopend. Hij had Steven verwacht, of iemand die naar zijn wonden zou bekijken, maar in plaats daarvan kwam er iemand anders binnen. ''Hey,'' antwoorde ze op haar begroeting, maar zelfs zijn stem leek het te begeven. Hij schraapte zijn keel en kwam wat verder overeind. Hij volgde haar bewegingen en vulde zijn hoofd met vragen. Wie was zij? En waarom was ze hier? ''Het gaat wel.'' Beantwoorde hij ten slotte haar vraag. Hij probeerde stil te blijven zitten terwijl ze naast hem plaats nam en voorzichtig zijn gezicht begon schoon te maken. Hij had zelf nog niet in de spiegel gekeken, maar hij kon wel raden dat hij er niet uitzag. Een combinatie van zweet en bloed, en misschien wel een dikke plek door de harde stoten. Terwijl ze haar handen om zijn gezicht had kon hij enkel in haar ogen kijken. Hij kon met zekerheid zeggen dat zij absoluut het mooiste meisje was dat hij had ontmoet, het zorgde ervoor dat hij even van zijn stuk werd gebracht en dat gebeurde niet snel. Ten slotte sloeg hij zijn blik neer toen hij begon te merken dat hij aan het staren was. ''Dankjewel,'' zei hij ten slotte toen ze klaar was, een kleine glimlach sierde om zijn lippen. Hij ging staan en zocht naar zijn kleding in zijn tas, toen hij zich realiseerde dat hij zich nog niet had omgekleed. Hij spoot wat deoderant onder zijn armen voordat hij een shirt over zijn ontblote bovenlijf trok en richtte toen zijn blik weer op haar. Hij moest het gewoon vragen. ''Hoe heet je eigenlijk? Ik zag je in de menigte daarnet, het lijkt me niet echt een plek voor vrouwen...'' Gaf hij toen toe, zijn nieuwsgierigheid kon hij niet meer onderdrukken.

@Control