Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Can't trust you, baby*

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:

Can't trust you, baby
'cause I don't want to
this isn't fun anymore
never hurt this much before
broken dishes on the floor
leaving everything unsure.

gelieve niet te reageren
kan 18+ onderwerpen bevatten

Jonah Christian Gavin Miller
24
Part of the Lincoln Snakes

At times
when the moon is right
when the air is foggy
like it is tonight
he'll think about what
it might have been
if he had not let you
slip away from him

En jij mag beginnen heheh @Valiant

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:

Like the leaves of a tree,
I continue to fall.
Into a life full off darkness,
With pain that covers us all.

Jared Diego Alvarado
25
Part of the Ruby Ravens

He was the soft harmless rays of a comforting sun.
Responsible for the smile that could no longer be outrun.

Begin in volgend bericht ^^

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
De straten waren donker en leeg rond deze tijd van de dag. Zijn missie was zojuist afgerond en eindelijk kon hij terug naar huis gaan om te slapen. Hoewel Jared gewend was aan de wisselende tijden waarop hij werd ingezet, twee dagen aan een stuk doorgaan waren niet voor hem weggelegd. Zijn auto was gesneuveld tijdens een achtervolging, iets waar Jared nog steeds behoorlijk geïrriteerd over was. Gezien er geen andere wagen beschikbaar was de zijne opgeofferd en Eric had gereden aangezien Jared beter was in schieten vanuit een rijdende auto. De jongen zou absoluut moeten betalen voor wat hij veroorzaakt had.

Voor nu was hij echter gedwongen om naar huis te lopen. De frisse lucht was wel prettig en met de muziek van Guns ‘n Roses die door zijn koptelefoon speelde ging de tijd ook sneller voorbij. Twee straten voor hij bij zijn appartement was viel het op dat een paar koplampen hem al een hele straat volgde en een onheilspellend gevoel bekroop hem. Jared liet zijn hand naar de binnenzak van zijn jas glijden waar altijd een mes verstopt zat. Het mes schoof hij soepel in de mouw van zijn jas met de punt naar buiten voor het geval hij deze nodig had.
De koplampen kwamen dichterbij. Jared zette de muziek stop en hing de koptelefoon om zijn nek om een blik op de auto te werpen. Op het moment dat een lantaarn de auto raakte besefte hij wie dit moest zijn. De auto had een kleine, gouden arend voorop de motorkap zitten en Jared vloekte binnensmonds. Dit was een heel heel slecht teken en zijn plan was alleen maar slechter. Vechten tegen deze mensen had absoluut geen zin, zijn enige optie was om hier zo snel mogelijk weg te komen.

Jared zette een sprint in en dook een steeg door naar een volgende straat. Autodeuren sloegen dicht, mannenstemmen kwamen zijn kant op en Jared greep naar zijn telefoon om een alarm uit te zitten. Iets of iemand onderschepte zijn been vanuit een zijstraat en met een smak landde zowel hij als zijn telefoon op straat. Zijn wang en hand brandde van een waarschijnlijke schaafwond, de telefoon was uit elkaar gevallen. Jared sprong overeind, mes voor zich uit gestoken. Een man probeerde hem hardhandig vast te grijpen en met een schreeuw greep hij naar zijn nek. Met een mes zat hij nooit verkeerd en ook deze keer had Jared zijn doel geraakt. Nog twee mannen kwamen op hem af en op het moment dat hij achteruit liep werd Jared door een vierde gegrepen. Een natte doek werd tegen zijn mond en neus gedrukt, een misselijkmakende geur die zijn systeem binnen trok en voor hij nog iets kon doen was Jared bewusteloos en werd hij meegenomen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Een eenzaam gevoel in een ruimte vol met mensen, een stilte heersend door al het geluid. Een angst van zichtbaarheid opkruipend bij iemand die niet weg dook van het publiekelijk oog. Snel baande hij zijn weg door alle mensen, weg uit het drukke gebouw, weg van de plaats delict. Zijn missie was een beetje uit de hand gelopen, was een beetje mis gegaan en totaal niet volgens plan. Het plan was simpel, er was weinig dat mis had kunnen gaan. Hij moest naar het adres keren, het geld ophalen en weg gaan. Maar van het een was het andere gekomen en voor hij het wist had Jonah zich in een ongemakkelijke en naakte situatie bevonden. Toen hij besefte waar hij mee bezig was sloeg hij de man knock out, nam hij het geld en vluchtte hij. Hij wilde er gewoon zo snel mogelijk weg komen. Normaal gingen missies niet zo fout bij Jonah, normaal ging alles volgens het plan, hij was immers een van de beste leden van de Lincoln Snakes. Vannacht was gewoon niet Jonah's nacht.

Eenmaal hij het drukke pand verlaten had begon hij in vaart te verminderen. Hij begon kalm te lopen. Het plan voor nu was nog makkelijker, dit kon hij gewoon niet verpesten. Het geld afleveren en naar huis keren voor een goede nacht rust. Alleen dat laatste was te verpesten, maar dat was dan niet zijn schuld. Tot zijn opluchting was de aflever plek dicht bij het vorige pand. Hij schoof het geld onder het raam door eenmaal hij daar was en keerde zich gelijk weer om. Het waren momenten als deze dat Jonah spijt had van zijn vroegere beslissingen, niet de beslissing dat hij aan de gang ging met de man van wie hij geld moest ophalen, maar eerder de beslissing dat hij lopend deze klus zou afhandelen. Hij had eerder die avond gedacht dat hij wel kon lopen, het was mooi buiten en hij kon de kalmte die het hem bracht goed gebruiken. Nu was hij echter moe, en helemaal niet meer zo positief in zijn hoofd als voorheen. Hij had zeker spijt van die keuze.

Het duurde niet lang voordat Jonah al een paar straten van zijn studio was verwijderd. Toen hij net de bocht om wilde slaan merkte hij twee koplampen op in de weerspiegeling van een winkel ruit. Meteen bekroop een onaangenaam gevoel Jonah. Onopgemerkt versnelde hij zijn pas een beetje, onzeker voor wat deze auto in deze buurt deed. Als hij eerlijk was zag de auto er veel te mooi uit om hier rond te rijden. Zijn blik viel nog eens op de auto toen hij de gouden arend op de voorklep zag. Zijn onmiddellijke instinct zei hem om te gaan rennen dus dit was ook dan gelijk wat hij deed. Helaas was hij door het hele gebeuren van deze avond best moe geworden, en veel energie om te rennen had hij niet meer. Hij deed echter wel zijn best. Achter zich hoorde hij auto deuren dicht slaan en niet veel later volgde voetstappen. Hij werd gevolgd. Jonah greep in zijn zak naar het geweer wat daar altijd zat maar voelde niks. "Fuck," vloekte hij binnensmonds, die was hij waarschijnlijk op de vorige kavel vergeten. Door deze actie verloor hij iets in snelheid wat meteen in zijn tegendeel werkte. Hij voelde een duw in zijn rug en viel hierdoor voorover. Hij draaide zich meteen om en gebruikte zijn lage positie als voordeel door zijn benen tegen de man te gebruiken. Er kwamen echter meerdere mannen bij en Jonah had geen kans op winnen meer. Een harde klap tegen zijn hoofd was genoeg om hem buitenwesten te krijgen en hem zonder enig probleem mee te nemen.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Wakker worden met een bonkend hoofd was niet ideaal, een brandende wang maakte het er niet beter op, maar het gevoel dat zowel zijn enkels als polsen werden afgeknepen was toch net iets erger. Met moeite opende Jared zijn ogen, voorbereid op fel licht dat in zijn gezicht zou schijnen, maar hij werd verrast door een bijna compleet donkere kamer. De enige verlichting was afkomstig van een oude wandlamp die af en toe flikkerde wegens achterstallig onderhoud. De stoel waarop hij geplaatst was voelde hard en oncomfortabel, zeer waarschijnlijk van hout te voelen aan de stevigheid. Jared keek naar beneden om te observeren hoe hij er aan toe was. Zijn kleding was gestript op een wit ondershirt en zijn broek na. Zijn schoenen had hij nog steeds aan, maar de druk tegen zijn voet van het mes dat er eens in verstopt had gezeten was weg. In de meeste gevallen droeg hij wel meer dan alleen messen bij zich, maar vandaag was hij te gefocust geweest op zijn bed en had hij weinig aandacht besteed aan wat hij achter had gelaten op de basis en wat hij meenam. Zowel zijn enkels als zijn polsen zaten stevig vastgebonden met tyrips. In zijn hoofd begon hij terug te denken aan de technieken die hij had geleerd voor het ontsnappen uit deze dingen.

Terwijl hij in zijn geheugen graafde keek hij de rest van de kamer rond, zo ver als hij zijn nek kon draaien. Een paar meter verderop stond nog een stoel met een figuur er in. Als Jared moest gokken op de bouw van deze persoon was het een jongeman. Hij hing iets voorover met zijn hoofd, waarschijnlijk buiten bewustzijn. Jared kneep zijn ogen iets samen om hem scherper te kunnen zien en luisterde voor eventuele stemmen of voetstappen, niets. Op zijn ademhaling en die van deze andere persoon na was het stil. “Hey.” Jared hield zijn stem laag en stil genoeg om niet te weergalmen, maar hoopte dat het genoeg was om de ander wakker te krijgen. “Wake up sunshine.” Zijn gezicht deed pijn bij het praten en Jared hoopte dat hij niets aan de schuifpartij over de straat over zou houden. Voorzichtig probeerde hij de stoel iets heen en weer te wiebelen, maar het vinden van balans was lastig en voor een moment dacht ik de grond weer te gaan kussen. Gelukkig wist hij dit met een tegenbeweging te voorkomen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Een verwegge stem in de achterkant van zijn hoofd was was Jonah langzaam maar zeker terug bij bewustzijn trok. ‘Wake up sunshine’ was wat hij hoorde vlak voor hij voorzichtig zijn ogen opende. Toen kwam alles tot hem toe. Een soort druk en spanning bij zijn polsen en enkels, een brandend gevoel aan zijn hoofd en tegen zijn borst door de val die hij eerder die avond gemaakt had. Hij was gezet op een oncomfortabele houten stoel, zijn enkels beide aan een poot vast gemaakt met tyraps, zijn polsen op zijn rug, langs de stoel ook aan elkaar vast gebonden met tyraps. Met een blik naar zijn enkels zag hij meteen ook dat hij gestript was naar zijn witte hemd en zijn zwarte broek. Zijn schoenen waren nog wel aan maar al zijn wapens waren van zijn lichaam afgehaald. Het duurde niet lang voor een andere ademhaling zijn aandacht trok. Meteen keek Jonah om zich heen voor zover dit kon en zijn blik viel op een ander gedaante, vast gebonden op een stoel. Jonah zijn ogen werden groot toen het er op leek dat de man zou vallen en Jonah er niks aan kon doen, maar gelukkig vond hij snel zijn balans terug en stond hij weer snel gewoon met alle poten op de grond. Nu was Jonah niet het meest handige persoon in zulke situaties. Hij was niet erg sociaal en wist niet wat hij moest zeggen. Jonah werkte ook liever alleen, want alleen werkte hij het beste. Toch moest hij nu haast wel communiceren met de andere man, al had hij geen idee wie het was. “What’s your name?” Vroeg hij, onzeker of dat de juiste vraag zou zijn in een situatie als deze, maar nieuwsgierig naar wie deze man was en of ze elkaar wellicht zouden kennen. Gelijk sprongen er vragen op bij Jonah. Hij wist wie hen mee genomen had, maar waarom nou precies hun tweeën? Jonah kon zich niet voorstellen dat dit willekeurig was.

Hij keek nog eens neer naar de stoel waar hij aan vast zat en maakte wat notities in zijn hoofd. 1. Het was onmogelijk voor hem om zijn handen te kunnen gebruiken voor dat de tyrips gebroken waren. 2. Hij kon staan, maar de kans dat hij zou omvallen was groot en de kans dat hij kon lopen was klein. En 3. De tyraps die waren gebruikt waren waren heavy duty tyraps, 13 milimeter breed, de kans dat hij hier met brute kracht uit kon breken was klein tot nihil. Hij wierp nog een blik op de andere man, en ook al kon hij hem amper zien, zijn silhouette was duidelijk en Jonah kon vrij goed schatten dat de man een aardige spierenbundel had. Als een van de twee uit deze tyraps kon breken was hij het wel, maar de kans dat hij Jonah dan ook zou helpen schatte hij klein in. “Do you know where we are?”

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:

“Jared.” Antwoordde hij. De stem van de man kwam hem niet bekend voor, maar er was een kans dat zijn gezicht of zijn naam hem iets zouden vertellen. In ieder geval was hij er zeker van dat hij geen lid van de Ruby Ravens was, wat betekende dat hij bij een andere gang hoorde. De maffia ontvoerde niet zomaar mensen en zeker geen gewone burgers. Nu zijn ogen iets wende aan het weinige licht kon hij meer van de man zien. Net als hij zelf was hij bijna geheel gestript, iets wat te verwachten was maar hij wel jammer vond. Het was in ieder geval niet behulpzaam. In de schemer dacht hij ook tatoeages te zien, maar dit was moeilijk in te schatten. “What about you? Which gang are you with. I'm sure it's not mine.”

Zijn volgende pogingen om de stoel te bewegen kregen hem zo ver dat hij tegen de muur aan stond. Met wat moeite kon hij zijn arm genoeg bewegen om de tyrip rond zijn pols te slijten. Gelukkig was de muur vrij ruw en na even merkte Jared dat door wat kracht te zetten de tyraps wel zouden breken. Met brute kracht trok hij zijn arm omhoog en brak de eerste tyrap. Het plastic had in zijn arm gesneden en Jared was er vrij zeker van dat zijn pols bloedde, maar hij ging door. “No idea. They followed me and cornered me in. Used chloroform to knock me out, woke up here.” De tyrap om zijn andere pols was ook ver genoeg gesleten en deze brak hij opnieuw met wat kracht. Zijn benen waren nu simpel aangezien hij de tyraps gewoon van de stoel kon schuiven nu hij zijn handen vrij had. De plastic banden stopte hij in zijn laars om later maar los te halen. Jared wreef over zijn polsen en enkels, bewoog zijn lichaam om wat van de pijn weg te krijgen en liep naar zijn metgezel toe. “Well hello.” Nu hij dichtbij was zag hij alles en liet hij zijn blik over hem heen gaan. “Licoln snakes it is.” De kleine slang op de hand van de jongen was voor hem duidelijk herkenbaar. “What do you think. Should I help you out, sunshine?” Er was een kans dat hij de ander nog wel goed kon gebruiken tijdens de rest van de ontsnappingspoging. De maffia waren niet de makkelijkste om bij weg te komen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De stem van de man was genoeg voor Jonah om te weten dat de man zeker niet van zijn gang was. Iets daar aan was lichtelijk zorgenmakend. De kans dat de man los kwam en Jonah niet zou helpen was best groot, wat betekende dat jonah nu zelf moest uitvogelen hoe hij los zou komen. Jonah beet even zacht op zijn lip en probeerde zijn handen uit elkaar te trekken. Hij had niet zulke brede polsen en, sinds het best warm was in de ruimte, best zweterige handen. Zijn plan was voor nu om gewoon te proberen zijn polsen los te krijgen uit de tyraps. Het zou pijn gaan doen, dat wist hij zeker. Maar met een beetje doorzettingsvermogen moest het vast wel lukken. Een zachte, lichtelijk bespottelijke lach verliet zijn lippen. “It’s Jonah. And yeah no, sure it’s not yours no,” zei hij hoofdschuddend, kort opzij kijkend naar de man die nu, sinds zijn ogen gewend waren aan de duisternis, duidelijker zichtbaar was goor Jonah. Of hij vanplan was te vertellen bij welke gang hij zat wist hij niet.

Het geluid dat van de man af kwam trok Jonah zijn aandacht. Jared zijn acties leken te werken en na even was de eerste tyrap van zijn pols gebroken en op de grond gevallen. Een pols was al los. Dat was toen hij begon te praten. “Yeah they sorta did that to me too,” knikte Jonah eventjes. Hij was dan niet ingehoekt, maar had wel zo een soort gelijk verhaal. Een snap was te horen en zijn volgende tyrap was ook gebroken terwijl Jonah nog bezig was met zijn handen uit de tyraps dwingen. Hij was inmiddels wel een stukje verder. De tyrap zat nu inplaats van op zijn polsen alleen rond een pols en bij de ander rond de hand. Zijn linker duim was in iedergeval al vrij. Nog even en hij kon helemaal los komen. Al begon het nu wel echt pijn te doen. De tyraps sneden in zijn hand en bonden de bloedvloei af waardoor hij lichtelijk het gevoel in zijn vingers kwijt begon te raken. Jonah keek op toen de man los was gekomen en hij op hem af liep. Nu pas kon Jonah hem echt goed zien en viel de raven op zijn arm pas op. Van iedereen moest hij nu perse vast komen te zitten met een Ruby Raven. “Ruby Raven hm?” Mompelde hij maar als antwoord. “Well depends, I coukd be useful with trying to escape. But it’s your choice,” zei Jonah maar schouderophalend. Hij ging er van uit dat hij er zelf wel uit zou komen, het zou niet zijn eerste keer ontsnappen zijn. Hij was wel uit lasterige plekken ontsnapt. Hoewel de Maffia moeilijk was, ging hij er vanuit dat het hem wel gewoon zou lukken.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Bij het horen van de naam filterde hij door voor hem bekende mensen, maar er kwam niets in zijn gedachte op. Het idee dat dit weinig goeds betekende stond dan ook vooraan in zijn gedachten. De lach van de man irriteerde hem alleen nog maar meer en de neiging om hem alleen achter te laten was groot. Jared had niemand nodig om hier weg te komen en zeker niet iemand van een andere gang. “Real nice guys.” mompelde hij toen de ander bevestigde dat hij ook op eenzelfde manier hierheen was gebracht. De hoofdpijn die nog steeds aanwezig was begon op zijn zenuwen te werken, hij moest scherp zijn nu.

“Good guess, however did you figure that out?” De opmerking kwam er nogal sarcastisch uit en Jared had er geen spijt van. Met dit soort mensen ging hij niet om, hij sprak er normaal niet eens tegen laat staan dat hij met ze samen zou werken. “Yeah sure thing.” Zijn verwachting was eerder dat de man gebruikt zou worden om de maffia te lokken of iets in die richting. Echt behulpzaam waren dit soort gevallen niet. Jared liep om de stoel heen en trok een wenkbrauw op. “How many fingers are you trying to lose?” Nu hij twee handen vrij had was het een stuk simpeler om een tyrap los te krijgen. In gedachte vroeg hij zich af hoe lang hij zou wachten tot hij zou helpen. Er was weinig tijd te verliezen voor het geval de mannen die hen gevangen hadden terugkwamen. “This will hurt just a bit.” hij wist zijn vingers tussen de handen van de man in te krijgen en trok eenmaal hard. De tyrap brak niet, maar was nu een stuk losser en viel op de grond. Jared stond weer op en voelde even aan zijn wang. “That sucks.” Mompelde hij, voelend hoe deze bijna geheel open had gelegen. “Don't suppose they gave me a tetanus shot.” Geduldig wachtend tot de andere man los was keek hij de ruimte rond.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Jonah schudde kort zijn hoofd. Hij hoopte dat de jongen zelf gewoon snel weg ging zodat Jonah rustig zelf kon ontsnappen, dan hoefde hij niet met de jongen rekening te houden of wat dan ook. Al zou een extra handje nooit mis kunnen, Jonah ging er toch niet vanuit dat de jongen de mogelijkheid zou nemen om Jonah te helpen. En zelfs al zou hij dat doen had het totaal geen goede bedoelingen. Ruby Raven’s waren niet te vertrouwen en Jonah zou dan ook niet zo dom zijn door er deze keer wel blindelinks in te lopen. “We sure are.” Natuurlijk wist Jonah dat hij het niet serieus bedoelde, maar hij had gewoon besloten dat feit te negeren. Het had toch geen zin om er serieus op in te gaan. Niet dat hij dan zou weten wat hij zou moeten zeggen.

Kort rolde Jonah met zijn ogen bij de jongen zijn sarcastische opmerking. “Well it wouldn’t be by the big raven on your arm, that’s for sure,” zei Jonah toen ook maar sarcastisch. Misschien was het niet zo erg om vast te blijven zitten, dan hoefde hij tenminste niet langer tijd rond deze jongen te besteden. “Or you could leave me here and try to escape yourself. With your confidence you probably don’t need someone who knows the building by heart.” Een beetje onschuldig keek Jonah om zich heen, hopende dat de subtiele hint bij Jared gevallen was. Al had hij eigenlijk geen idee hoe ver de jongen zijn intelligentie ging. Natuurlijk kende Jonah niet het hele gebouw uit zijn hoofd. Er waren vast wat dingen veranderd sinds hij hier voor het laatst geweest was, maar hij kende nog steeds een hoop en wist waarschijnlijk op de meeste plekken hier binnen wel de weg. “I thought about three but I wouldn’t mind four either,” zei hij sarcastisch. Natuurlijk zou hij hiermee zijn vingers niet verliezen, hij wist wel beter dan dat. De tyrap begon dieper in zijn huid te snijden toen Jared zijn vinger er in schoof. Nu zou hij best zijn vingers kunnen verliezen. Tot Jared trok en de tyrap los kwam en viel. Meteen trok Jonah zijn handen naar zichzelf en wreef even over de plekken waar de tyraps gesneden hadden. Het deed erge pijn maar daar kon hij wel mee leven. “Thank you,” mompelde hij lichtelijk tegen zijn wil in en hij bukte om de tyraps bij zijn enkels los te maken waardoor hij al snel helemaal bevrijd was van de stoel. Jonah draaide zich om naar de jongen. “Try not touching it with your hands that will worsen it,” mompelde hij even. Jonah betwijfelde of hij nu met de man verder moest gaan of gewoon zijn eigen weg zou nemen, maar Jared was zo vriendelijk geweest hem los te maken dus het minste wat hij terug kon doen was hem niet onmiddelijk in de steek laten.

@Valiant

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Jared grinnikte even zacht door de manier waarop Jonah reageerde. “Geez you are great company.” Het viel hem nog mee dat de jongen reageerde op wat hij zei in plaats van het te negeren. De meeste mensen binnen zijn gang konden de sarcastische opmerkingen die hij vaak plaatste niet waarderen. “Oh your annoyed that I didn't jump on the offer and thanked you for being so kind as to help this poor soul out?” De opmerkingen gingen gewoonweg vanzelf en aangezien hij toch geen vrienden hoefde te maken hier was het niet zo'n probleem. “Why in hell where you here in the first place? No don't actually tell me, I don't need to know. If you know a quick way out I'm in for it.” Hoewel hij het vertrouwen had hier zelf wel weg te kunnen komen was hij nog steeds behoorlijk moe en maakte de pijn dat hij zijn focus zo nu en dan even kwijt was. Iemand die de weg kende en de ontsnapping makkelijker zou maken was dus zeker gewenst.

Onbedoeld schoot hij in de lach en Jared sloeg een hand over zijn mond om geen lawaai te maken. Jonah had hem duidelijk verrast door zijn woorden. “Can I keep one as a souvenir? Hang it on a necklace or something like that?” Het losmaken van de tyrap was niet zo’n grote moeite, iets waar hij nu wel tevreden mee was. Gezien hij Jonah had geholpen was de ander hem een tegendienst verschuldigd. Al moest Jared toegeven dat hij niet zo snel mensen ergens achter liet in dit soort situaties. Hij had Jonah ook geholpen om in ieder geval los te komen zodat hij kans zou hebben. “You’re welcome.” Deze keer was hij eens niet sarcastisch. Direct trok hij zijn hand terug van de wond. "Hmhh... yeah." Als hij er zelf meer over na had gedacht wist hij ook wel dat het geen slim plan was, maar het was een soort reflex. Zijn blik viel op de arm van de jongen en een kleine grijns speelde op zijn gezicht. Sunshine was de naam die hij er absoluut in ging houden, zeker gezien de zon die tussen twee banden op zijn arm was getatoeëerd. “Alright, let's get out of here. My bed is calling for me.”

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
“I know right.” Jonah had geen filter over zijn mond en zei dan negen van de tien keer ook alles wat er in hem op kwam. Soms kreeg hij hier klappen voor maar meestal was het niet zo heel erg, mensen negeerde zijn opmerkingen meestal gewoon sinds ze het van hem gewend waren. Soms vonden ze het irritant worden en dan kreeg Jonah dat ook wel te weten maar stoppen kon hij eigenlijk niet. “Oh no I truly couldn’t care less if you just left me here to die,” zei Jonah hoofdschuddend. Hem boeide het echt niet of Jared hem achter zou laten of hem zou helpen of wat dan ook. Jonah was best zelfverzekerd dat hij er uit zou komen, met of zonder Jared. Jonah schudde even zijn hoofd. “Alright well I know a way, doesn’t matter how or why,” zei hij maar mompelend. Hij was heys niet van plan zijn levensverhaal nu te droppen bij hem. Dat waren geen van de jongen zijn zaken en Jonah wilde hem er ook zeker niet mee lastig vallen. Ruby Raven’s waren onder de Lincoln Snaked bekent als heethoofden met een kort londje.

“Yeah sure. Make an entire set out of it and use the other two as earrings,” zei hij hoofdschuddend, zijn best doende een grijns tegen te houden maar hierin falende. Jonah rechtte zijn rug en keek de kamer door. Hij voelde in zijn zakken terwijl hij naar de deur toe liep maar merkte op dat ze zelfs alles uit zijn geheime zakken gehaald hadden. Kort zuchtte hij. Vervolgens voelde hij aan de deurknop, niet perse om te kijken of deze open was maar ook om aan te voelen watvoor materiaal het was. De deur was niet open en het handvat was van roestvrijstaal. “How sharp are your nails?” Vroeh hij plots, opkijkend naar de anderr jongen en gelijk zijn nagels bekijkend. Zelf voelde hij ook gelijk aan zijn linker oor of zijn piercing hier nog in zat, tot zijn spijt was ook die er uit gehaald. “Or do you have some weird piercings where they wouldn’t find them?” Vroeg hij toen maar. Het was niet alsof hij Jared ging judgen als hij een piercing bij zijn kruis had of wat dan ook, hij zou het zelfs leuk vinden sinds het op dit moment erg nuttig zou zijn.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Een zachte lach ontsnapte zijn mond toen Jonah hem een tegenwoordig gaf. Hoewel Jared er normaal niet van hield om tegenspraak te krijgen of aangesproken te worden met sarcastische opmerkingen kon hij dit nu wel waarderen. Het maakte de situatie net iets minder drukkend. “Don't make me regret my decision sunshine.” al verwachtte hij niet dat de jongen écht dood zou gaan als Jared hem nu niet had losgemaakt. Of ze überhaupt een target waren om afgemaakt te worden, om als onderhandel materiaal te gebruiken of om informatie uit te halen wist hij niet zeker. Directe moord zou het niet zijn, dan hadden ze dit net zo goed gelijk kunnen doen in plaats van hen nu op te sluiten. “Fine by me. Lead the way out and we won't be in each other's debt.” Dit was wel iets wat direct bepaald moest worden, Jared deed niet aan schulden. In ieder geval niet als hij ze zelf moest aflossen.

“Sounds nice, really suits my esthetic.” Hik grinning hoofdschudden. Eigenlijk was het te idioot voor woorden dat hij hier flauwe grappen maakte met een Lincoln Snake. Als iemand uit zijn gang hiervan hoorde zou hij er waarschijnlijk gigantische problemen mee krijgen. Jonah verbaasde hem even met de vraag en Jared fronste. “Not.” Was het simpele antwoord. Zijn nagels waren altijd zo kort dat je er weinig mee kon doen, iets wat hij zelf veel praktischer vond. Blijkbaar was dit bij Jonah ook het geval aangezien hij vervolgens verder zocht naar andere opties. De woorden van Jonah suggereerde iets dat hem zacht liet grinniken. Ondanks zijn vele tatoeages was Jared geen fan van piercings bij hemzelf en zeker niet op een plek als waar de jongen aan leek te denken. “Not a piercing but I got something.” Met zijn tong klikte hij een plaat los die tussen zijn tanden vastgezet was door een klein uitstekend deel. Een kant was vlak en plat, de ander liep in een punt. Jared veegde de plaat af aan zijn broeken stak hem vervolgens uit naar Jonah. “Would this work?” Al jaren geleden had hij dit plaatje laten maken voor gevallen als deze waarbij al zijn spullen zouden worden afgenomen. Vrijwel niemand zocht op plekken die ze niet aan wilde raken zoals in iemands mond.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
“So what’s up with the sunshine? You call everyone that?” Vroeg Jonah maar. Gek genoeg vond hij de bijnaam totaal niet erg, maar hij wilde wel graag weten waar het vandaag kwam en waarom hij Jonah zo noemde. Zeker sinds Jonah zijn naam wel gewoon had gegeven. Jonah had hem tot nu toe ook niet bij zijn naam genoemd, maar hij had hem ook geen bijnaampje gegeven. Misschien moest hij dat maar wel doen. Was ook wel grappig. Jonah schudde even zijn hoofd bij de gedachte, hij was helemaal niet van plan de jongen ook echt een bijnaam te geven. Als het aan hem lag zou hij niet eens met hem praten. Hij knikte maar even op zijn woorden. “Let me open this door first and then we’re ready to walk love,” mompelde hij terwijl hij voor de deur op zijn knieën ging zitten. Hij bekeek het handvat en het slot nog eens goed. Hij had precies bij zich wat daar voor nodig was maar dat was helaas allemaal weg genomen door de maffia. Het enige wat hij nu nog bij zich had was ook handig maar daar kon hij niet bij zonder eerst zijn arm open te snijden. Heel handig wad dat dus niet sinds hij niks scherps had om in zijn arm te snijden.

“Yeah, and I think my skin color would really match yours so that’s just perfect.” Het was een raar begrip dat hij nu flauwe grappen aan het maken was met iemand van een andere gang, van de Ruby Ravens zelfs. Als er een gang was waarmee Jonah nooit gezien mocht worden was het wel de Ruby Ravens. Dan zou zijn eigen gang hem gelijk afmaken. Dat was gewoon verraad, en verraad met hun grootste vijand om het zomaar te zeggen. Dat werd echt niet geaccepteerd en werd bestraft met de dood. Zo simpel was het. Jonah plaatste nog een blik op de jongen zijn nagels en zag inderdaad dat deze heel kort en bot waren. Helaas waren zijn eigen nagels ook zo, anders was dat toch wel handig geweest. Jonah hield zijn blik op de jongen bij zijn volgende woorden. “Care to show me love?” Vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw. Hij keek toe naar wat de jongen deed en nam het plaatje van hem aan. “Perfect,” zei hij met een zwakke grijns. Dit kon zelfs misschien al werken als sleutel, dan hoefde hij niet zijn arm open te snijden. Jonah draaide zich terug naar de deur en begon met het langere puntige stukje in de deur te rommelen. Tot zijn verrassing werkte dit ook echt. De deur viel van heg slot. Jonah stond op van de grond en gaf het plaatje terug aan Jared. “Let’s go,” knikte hij toen en hij deed de deur gelijk open. Voor hij naar buiten stapte keek hij wel eerst of er niet mensen in de gang waren.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:

“Nope, special nickname just for you. Works great and it matches the sun you got right there.” Jared knikte naar de arm van de jongen. Om eerlijk te zijn had hij geen idee hoe de bijnaam zomaar was gekomen. De eerste keer dat hij het gezegd had was puur uit sarcasme geweest, maar nu rolde het makkelijk over zijn tong en trok het hem meer dan om hem bij zijn naam te noemen. Wat ongeduldig sloeg hij zijn armen over elkaar. Liever had Jared zelf de deur geïnspecteerd en geopend, naar zijn idee deed Jonah er veel te lang over. “There might be people on the other side so we should be prepared.” Jared liep naar de stoel toe die op de grond was achtergelaten. Als hij deze tegen de muur zou smijten maakte het veel te veel geluid. Het hout leek niet onwijs dik, wat oud en verweerd door het vocht en de warmte hier. Jared tilde hem op en brak twee van de poten tegen zijn knie. Met de twee stokken, welke beide een vrij puntig einde hadden door het breken, liep hij terug.

Jared schudde even zijn hoofd en hield deze keer een lach in. Het was dom om nu grappen te maken, om een sociaal praatje te voeren terwijl ze ontvoerd waren en opgesloten zaten. Juist nu was focus belangrijk, maar Jared merkte dat zijn gemiste slaap daar geen toestemming voor gaf. Als hij Jonah langer bekeek vroeg hij zich af hoe de jongen er aan toe was. Ook hij leek niet in topconditie te zijn, maar de reden hiervan wist Jared niet. “What did you think I would show you?” vroeg hij met een schampere lach. Als hij überhaupt iets had verborgen op een plek waar niet gezocht werd was hij niet van plan om dit aan Jonah te laten zien. Zo makkelijk was hij dan net weer niet, niet met een snake in ieder geval en zeker niet als hij het kon voorkomen. Tevreden met het feit dat zijn hulpmiddel genoeg was om de deur van slot te halen stopte Jared deze, na hem weer schoon te vegen, terug in zijn mond. Het was te klein voor een nuttig wapen en de kans dat hij het zou verliezen was groot. “Here you go, Sunshine. Better be safe than sorry.” Hij gaf de tweede stok, ofja de afgebroken stoelpoot, aan Jonah. Hoe dan ook kwam het altijd van pas om iets bij je te hebben bijvoorbeeld ter verdediging of het checken van valmen. “You wanna go first or should I do the honor of leading?”

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Jonah rolde zijn ogen op de opmerking. Hij kon niet ontkennen dat hij het leuk vond, maar zou dat zeker niet aan de jongen laten merken. Jonah was zwak voor bijnamen zoals die. In zijn gang werd hij Corn genoemd, vernoemd naar de Corn slang, de schattigste slang die er was. Sommige konden hem ook nog wel Bunny noemen, omdat Jonah de neiging had om vaak met mensen het bed in te springen. Dat waren dan weer bijnamen die Jonah niet heel erg kon appreciëren, maar dat was op zich wel een beetje logisch. Vond hij dan. Het waren niet geweldige bijnamen en zeker Corn vond hij de ergste, sinds Jonah zichzelf als alles behalve schattig zag. Hij vatte het meer op als een belediging dan een leuke bijnaam. "Wow, I feel so special now," mompelde hij maar sarcastisch, ondanks het feit dat hij zich oprecht een beetje speciaal voelde. Dat ging hij echt niet aan Jared vertellen. "Yeah, you do you love," mompelde hij toen Jared iets zei over het voorbereid zijn op mensen achter de deur. Jonah was te erg gefocust op de deur voor nu om er goed op te kunnen reageren.

Jonah merkte dat hij aardig wat moeite had met zich goed te kunnen focussen. Hij voelde zich veel te slecht om hier echt druk mee bezig te zijn, zelfs al had hij niet echt een keuze. De hoofdpijn die hij eerder had weten te onderdrukken kwam nu naar boven en zeurde heel erg. Jonah haalde even diep adem. Deze hele avond was gewoon slecht verlopen. Door de val die hij had gemaakt had hij nog steeds erge pijn op zijn borst wat ook zorgde dat het ademen erge pijn deed, Jonah besloot dit maar te negeren. Hij moest er maar mee dealen tot ze hier uit waren. "I was afraid you were going to pull your cock out," zei Jonah sarcastisch. Alsof hij daar bang voor zou zijn. Niet dat hij ooit iets met een Raven zou doen, maar hij zou er niet van af schrikken. Jonah nam de stok van hem aan en knikte. "I'll go first, I know the way. Besides that; you look tired and I'm not in the mood to let your tiredness get in the way of our escape," zei hij makkelijk. Hij keek de hoek om de gang in en begon maar stilletjes te lopen toen hij niemand zag. Hij wilde gewoon snel thuis komen, hij was oprecht klaar met deze dag.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld