Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg // Kittenpainfull

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Ik kon geen titel verzinnen oeps

Anyways with dus

(I CHANGED HER BC I LIKE THIS ONE BETTER)
Me:

Aurelia Clemence Withworth // 19

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:

Alexander "Alex" John Williams
Part of the crew the Black Skull
21

And I found love where it wasn't supposed to be
Right in front of me, talk some sense to me

And I'll use you as a makeshift gauge
Of how much to give and how much to take
I'll use you as a warning sign
That if you talk enough sense, then you'll lose your mind

begin komt volgende stukje

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was nu al een tijd geleden dat de kapitein van the Black Skull woord had gekregen over een bruiloft die in Engeland plaatsvond. Een bruiloft op zichzelf was niet zo bijzonder uiteraard maar dit was een bruiloft tussen de prins van Engeland en de dochter van een van hen hertogen. Bij het horen van dit nieuws had het niet lang geduurd voor de kapitein op het idee was gekomen om zo snel mogelijk hun schip richting Engeland te krijgen om op tijd te komen voor deze bruiloft. Het plan van kapitein Bryan Smith was om Aurelia te ontvoeren. Dat was het enige wat Alexander wist. Wat zijn plan zou zijn als ze haar eenmaal hadden wist de jongeman zelf ook niet zo goed. De kapitein had er ook niet veel over gezegd. Niet dat dat nodig was, de hele bemanning zou toch wel volgen wat de man zei. Ondanks dat Alexander geen idee had wat het idee was van de man, hij kon toch wel een beetje een gok wagen. Het was voor de hand liggen maar Alex ging ervan uit dat zodra ze de jonge vrouw in hun handen hadden, dat de kapitein een manier zou vinden om losgeld voor haar te vragen. Het was een slim plan en iets wat ervoor kon zorgen dat de gehele bemanning een stuk rijker zou worden.
De dag van de bruiloft was aangekomen. Hun schip was langzaam maar zeker steeds meer in de buurt gekomen van de haven. Alexander wist ondertussen maar al te goed wat het plan van aanpak was, hij had niks anders te horen gekregen de afgelopen paar dagen. Iedereen had het constant over het plan van aanpak en gingen er meerdere keren per dag overheen. Na vandaag zou hij het plan niet langer meer aan hoeven te horen, na vandaag zat het er op. Al dat natuurlijk ook niet helemaal het geval was. Ze zouden dan alsnog met de jonge vrouw opgescheept zitten op hun schip dus helemaal voorbij was het dan ook weer niet.
Het was steeds donkerder geworden, met meerdere sloepen maakte de bemanning hun weg van het schip richting het land. Nu zouden ze zo onopvallend mogelijk richting het kasteel moeten komen en dan ook nog eens in het kasteel zien te komen. Dat zou het meest moeilijke gedeelte zijn van de hele missie maar zodra ze binnen waren zou het haast wel goed moeten komen. De bemanning maakte hun weg door de bossen, het kasteel was in zicht. Uiteraard was het zwaar beveiligd, Alexander had niet heel veel anders verwacht. Na even toegekeken te hebben naar hoe en waar het kasteel precies beveiligd was, was het tijd om in de aanval te gaan en te zorgen dat elke bewaker buiten niet langer meer iemand kon waarschuwen voor de mannen van zee. Met alle mannen zette ze de aanval in, zo ook Alexander. Het gevecht was niet makkelijk, daar waren ze ook op voorbereid. Na een hevig gevecht leken de piraten het toch gewonnen te hebben, wat betekende dat ze door konden naar binnen. Hier begonnen ze met zijn allen op te splitsen, op zoek naar de vrouw bij de naam Aurelia.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Aurelia zat in haar grote kamer in het kasteel. Buckingham Palace... Het was bizar hoe ze hier terecht gekomen was. Dit was dan voor nu haar kamer, maar morgen zou ze de kamer met de prins delen. Prins James. Ze had hem ontmoet en had met hem gesproken, hij was een erg vriendelijke jongeman en ze vertrouwde er op dat ze samen een goed huwelijk in konden gaan. Hij was niet zoals zijn broer, de kroonprins, die ze ook ontmoet had. De arrogante kwal die al getrouwd was met de prinses uit Duitsland had haar vol lust aangekeken en een opmerking gemaakt over haar boezem. Hij had dan wel te veel gedronken, maar dat maakte het zeker niet oké. Als hij niet de kroonprins was, dan had ze hem een klap in zijn gezicht gegeven. Gelukkig kwam James voor haar op en had hij zijn oudere broer toegesproken dat hij niet zo tegen een vrouw kon praten, zeker niet als hij zelf getrouwd was.
Nu zat ze voor de spiegel haar haren te borstelen, nadenkend over de feestelijke avond met een sierlijke glimlach rondom haar lippen. Ze was misschien nog niet verliefd op prins James, maar dat kon ze zeker wel worden. Hij was charmant, lief, behulpzaam en bovenal ontzettend knap. Ze merkte dat ze aan het blozen was en schudde haar hoofd. Morgen waren ze getrouwd, dan was het toch niet erg om zo over haar verloofde te denken?
Ondanks dat ze erg naar de bruiloft uitzag, was het ook iets wat ze doodeng vond. Wat als ze geen goede vrouw zou zijn? Ze was bang dat de prins misschien niet dacht over haar zoals zij over hem dacht. Wat als hij nooit van haar zou houden en met allemaal andere misteresses naar bed zou gaan, zoals zijn broer ook deed. En dat terwijl de Duitse prinses op het moment een kindje verwachtte.
'Poppy, could you bring me my nightgown? I think I am going to sleep, tomorrow is a big and long day.' Ze keek haar hofdame aan en stond op toen deze haar nachtjapon bracht. Deze trok ze aan en kroop onder de warme dekens van haar grote bed. Hoe zou de kamer van James eruit zien? Vast niet groter dan deze toch? Deze kamer was al gigantisch!
Plots hoorde ze stemmen en gestommel op de gangen en werd ze uit haar gedachten getrokken. Wat was dat allemaal?

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Samen met 2 anderen liep Alexander door het kasteel. De hele bemanning was opgesplitst door het kasteel, allemaal op zoek naar dezelfde persoon. Uiteraard hoopte Alex dat hij degene was die de vrouw zou vinden, dat zou hem toch wel in een goed licht zetten bij de kapitein en ervoor zorgen dat hij hopelijk wat meer serieus genomen werd op het schip. Alexander was toch wel de jongste piraat van het schip en degene met de minste ervaring, dat zorgde ervoor dat Alex niet altijd heel serieus werd genomen. Wat begrijpelijk was en hij vond het ook niet heel erg, hij leerde graag van de andere mannen en hoopte ooit dan net zo goede piraat te worden als dat hen dat waren. Het was niet alsof de mannen minder respect hadden voor Alex omdat hij jonger was, het was dus alleen zo dat hij niet werd gezien als een ervaren piraat en dit was simpelweg ook het geval.
Met zijn hand op het handvat van zijn zwaard sluipte Alexander door de hallen. Puur omdat ze binnen waren betekende niet dat ze konden gaan en staan waar ze wouden, ze moesten alsnog zorgen dat ze niet gezien en gevangen werden. Het laatste wat Alex wou was dat hij gepakt zou worden en dan gehangen zou worden door de koning en koningin. Het was het lot van vele piraten geweest, opgehangen worden als straf voor al hun daden. Dit was niet het lot van Alexander zelf voor ogen had. Dus liep hij zo stil mogelijk door de gangen.
Uiteindelijk kwamen ze aan bij een grote deur, dit kon nog wel eens de kamer zijn van een belangrijk iemand. Samen met de andere twee mannen die bij Alex waren liepen ze naar binnen. Eenmaal binnen werd Alexander al meteen begroet met het zicht van een jonge vrouw. Alexander herkende haar meteen als de vrouw die ze moesten hebben. “It’s her.” Riep Alex voor ze met alle drie de man op haar af stormde om haar uiteindelijk mee terug te nemen. Alexander pakte haar bij haar armen vast en begon haar mee te trekken.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Aurelia ging rechtop zitten in het grote bed en fronste. 'Poppy, what is going on? Are there people still working on the wedding? What could that noise?' vroeg ze verward. Mensen waren de afgelopen dagen non stop bezig geweest met het plannen en klaarmaken van de bruiloft. Ze hadden de mooiste jurk ter wereld voor haar gemaakt en hij paste perfect. Als Aurelia die aantrok voelde ze zich net een echte prinses. Die ze binnenkort ook zou worden. Haar vader was zo trots geweest toen hij haar zo zag staan in die grote jurk tijdens het passen. Ze was dan ook zijn enige dochter aangezien haar moeder was overleden bij haar geboorte. Ze miste het soms wel om een moeder te hebben, maar ze wist niet beter dan dat het altijd haar haar vader en haarzelf was geweest. Altijd samen en ze kwamen nooit wat te kort. Ze was dan ook behoorlijk bevoorrecht met de titel die haar vader droeg: Hertog van Canterbury. Maar nu ze ging trouwen liet ze hem alleen. Canterbury lag niet ver van Londen af, maar toch wist ze dat ze moest gaan wennen aan het idee dat hij niet meer elke dag in haar leven zou zijn.
Aurelia schoot nog meer overeind toen de deur van haar slaapkamer open vloog en ze daar drie mannen zag staan. Ze waren vies en droegen geen kleding van het paleis. 'What is the meaning of this?' vroeg ze met grote ogen. Wie waren dit en waarom hadden ze zonder te kloppen zomaar haar deur opengemaakt?
'It's her,' had iemand gezegd en dat was iets wat haar hart sneller deed kloppen uit angst. Helemaal toen de mannen op haar af renden. Poppy begon te gillen maar werd door één van de drie mannen op haar hoofd geslagen. Aurelia hapte geschrokken naar adem en een kleine gil ontsnapte haar lippen toen één van de mannen haar armen vast pakte en haar uit het bed trok. 'Wait! What are you doing, let go off me!' riep ze en begon te spartelen. 'Let me go, please! Let go!' Ze trapte met haar benen en al snel kreeg ook Aurelia een harde klap op haar hoofd die haar hoofd deed duizelen. Het duurde niet lang voor alles zwart werd voor haar ogen...

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Alexander had niet verwacht dat de jonge vrouw mee zou werken, het was van te voren haast wel een garantie geweest dat ze er alles aan zou doen om uit de grip van de mannen te komen. Als Alexander degene was die werd ontvoerd dan had hij het ook wel geweten, hij zou hemzelf echt niet mee laten nemen zonder een gevecht. Al helemaal niet als het was door drie mannen die uitzagen zoals hun dat zagen. Alex was zeker wel zelfbewust over hoe hij eruit zag. Hij was natuurlijk niet zoals de gemiddelde piraat, oud, een mond met missende tanden en lang grijs vies haar maar hij wist ook zeker wel dat hij geen prachtige prins was met het meest prachtige uiterlijk en de duurste kleding. Als je de jongeman zag kon je zeker wel zien dat hij van zee kwam, of in ieder geval kon je zien dat de jongen niet in een groot kasteel woonde waar hij er op zijn best uitzag.
Het leek Alex maar wel zo slim om geen vragen van de vrouw te beantwoorden, daarvoor was hij hier niet. Ze kon meer duidelijkheid krijgen als ze eenmaal op het schip was maar de rijkeluisdochter duidelijkheid geven was niet bepaald de man zijn prioriteit. Terwijl de jonge piraat de vrouw in zijn handen had hielp Ron, 1 van de andere 2 mannen, met het tijdelijk uitschakelen van de vrouw door haar hard genoege klap op haar hoofd te geven. Dit zorgde ervoor dat Alex haar rustig mee kon nemen zonder dat ze zo tegenstribbelde. Bijna meteen gooide hij de vrouw over zijn schouder en maakte dat hij zo snel mogelijk maakte dat hij met de vrouw buiten het kasteel raakte. Eenmaal buiten stond de quartermaster op hen te wachten. Bij het zien van de mannen met de vrouw in hun bezit klonk hij de fluit waardoor iedereen in het kasteel wist dat het tijd was om terug te trekken en ze hun weg weer richting het kasteel moesten maken. Zonder te wachten maakte Alexander zijn weg richting de waterkant, waar hun sloepen op hun stonden te wachten.
Eenmaal iedereen bij het water was, was het tijd om met de sloepen terug te varen. Alexander legde eerst de vrouw in 1 van de sloepen voor hij er zelf achterna sprong. Daarna was het tijd om te beginnen met roeien richting hun schip. Ondertussen zou iemand in het kasteel al wel gemerkt moeten hebben dat er iets mis was, wat betekende dat de piraten zo snel mogelijk moesten maken dat ze weg vaarde van de haven. Uiteindelijk kwamen ze met de sloepen aan bij het schip. Met veel moeite hielp iedereen de onbewuste vrouw naar boven, het dek op. Het duurde niet lang voor iedereen weer op het schip was en vrijwel meteen ging elke persoon van de bemanning bezig met het schip onderweg krijgen, de zee op. Zolang ze maar weg vaarde van Engeland.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Aurelia kwam ergens in een bootje weer een beetje bij. Ze staarde op naar de sterrenhemel die rond draaide en kreunde pijnlijk. Haar hoofd bonkte enorm, net als toen die ene keer dat ze te veel had gedronken en de dag erna ziek op bed had gelegen. Alleen deze hoofdpijn zorgde ervoor dat ze weer snel wegzakte in de roes waar ze al eerder in was. Zich niet bewust dat ze zojuist was meegenomen door een groep piraten. Nee, de hoofdpijn zorgde ervoor dat ze niet helder meer na kon denken...
Een tijdje later opende ze langzaam haar ogen en kneep ze al snel weer dicht. Er was meer licht hier.. Waar was ze? Dit was niet haar slaapkamer in het paleis. 'W-Where am I? Where is James..?' vroeg ze met schorre stem. Maar toen kwamen alle herinneringen weer bij haar naar binnen en schoot ze vlug overeind, ten nadele van haar koppijn. 'What is this? Let me go back!' riep ze toen ze besefte dat ze zich op een schip bevond. 'It is my weddingday tomorrow! You will pay for this you.. you...' Ze zag de zwarte vlag met een doodshoofd erop. 'Pirates..' fluisterde ze en ze slikte. Hier stond ze dan, op een piratenschip in haar nachtjapon. Ze durfde niets meer te zeggen, bang dat ze een piraat kwaad maakte en dan was ze verder van huis. Ze wist wat ze konden doen, had meer dan zat verhalen gehoord. Wat als ze haar over boord gooiden? Of dood schoten. Of erger.. wat als ze hun weg met haar gingen... Tranen schoten in haar ogen bij die gedachte en ze schudde vlug haar hoofd. 'I.. I want to go back..' piepte ze en keek bang om zich heen naar alle piraten...

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Gelukkig voor de bemanning van the Black Skull had het niet lang geduurd voor ze de haven van het England steeds kleiner zagen worden en het uiteindelijk achter de horizon verdwenen was. Dit betekende dat ze toch een aardige voorsprong hadden op de koninklijke familie van het land en de kans dat ze door hen gevonden zouden worden op zee werd dan ook steeds kleiner de verder dat ze verdwenen. Ze wisten ook precies waar hun reis hun heen zou brengen. Voor de ontvoering hadden ze afgesproken dat ze hun schip richting de haven van de stad Santander zouden brengen. Dit was een stad in Spanje, hier zouden ze terecht kunnen voor een tijdje. Dan zouden ze hun goederen weer kunnen verkopen, hun voedsel en drink voorraad weer kunnen bijvullen. Waar ze daarna heen gingen of wat ze zouden doen als ze daar eenmaal uitgekeken waren wist Alexander zelf ook nog niet. Waarschijnlijk iets te doen met hun nieuwe winst, de vrouw genaamd Aurelia. Niet dat dat iets was waar Alex zich nu druk om maakte, voor hem was nu het belangrijkste om richting Spanje te varen, eenmaal daar zou hij weer kunnen genieten van tavernes en het bordeel. Dat was dan toch wel waar de jongeman nu naar uitkeek.
Na een stuk gevaren te hebben leek de vrouw op hun schip eindelijk wakker te worden. Zoals verwacht raakte ze helemaal in paniek, iets wat toch wel begrijpelijk was. Niet dat iemand op het schip ook maar een beetje medelijden had met de vrouw. Zo waren piraten niet, het was simpel. Zelfs wanneer ze begon te piepen over hoe ze weer naar huis wou leek geen enkele piraat op het schip maar een beetje medelijden voor de vrouw te tonen. Zelf zat Alex ergens op het dek, voor zich uit te staren wanneer de vrouw wakker werd. Na een tijdje toegekeken te hebben besloot de man maar op te staan en richting de vrouw te lopen. Het was de bedoeling dat zodra ze wakker was dat ze richting de kapitein gebracht zou worden die in zijn kajuit zat. “Come with me.” Mompelde Alexander alleen zacht wanneer hij bij de vrouw stond, waarna hij begon te lopen richting de kajuit van de kapitein, ervan uitgaande dat de vrouw automatisch zou volgen. Het was niet alsof ze veel keuze had, als ze bleef staan dan zou Alexander haar vanzelf wel meenemen, dus ze kon net zo goed maar meteen meelopen naar de kajuit van de kapitein.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Er liep een jongeman op haar af, dezelfde man als die haar uit haar bed had getrokken. Hij had haar opgedragen om met hem mee te komen, maar Aurelia bleef staan met haar armen om haar heen geslagen. Ze had het koud en stond te trillen. 'Where to?' vroeg ze hem, maar de jongeman liep weg. Waarschijnlijk was het zijn bedoeling dat ze hem zou volgen. Maar wat als hij haar mee wilde nemen naar haar kamer? Wat als hij haar zou nemen op elke manier zoals hij dat wilde. Ze begon nog meer te trillen, van angst dit keer. 'I beg you, please bring me back to the royal family. I promise nothing will happen to you as long as you bring me back. I am to be married tomorrow...' piepte ze en keek naar de rug van de jongen.
Wat zou James wel niet denken als ze morgen niet op kwam dagen? Wat als ze dachten dat ze was weggelopen? Nee, dat kon niet. De piraten hadden Poppy buiten westen geslagen, die zou vertellen wat er gebeurd was. Dat er drie mannen haar kamer waren binnen gestormd het haar hadden mee genomen. James zou haar komen zoeken. Haar vader zou haar komen zoeken. Als ze vol hield dan kwam ze weer thuis. Veilig thuis bij de koninklijke familie die haar met open armen hadden ontvangen. Bij James die altijd zo lief naar haar lachte als ze bij hem was. Het leek nu zo lang geleden dat hij haar deze zelfde avond nog naar haar kamer had gebracht, hoe hij haar een kus op haar wang had gegeven en een goede nacht had gewenst en hoe dat de vlinders in haar buik deed dansen. Tranen kwamen weer in haar ogen en dit keer kon ze ze niet tegen houden. Ze vielen op haar wangen en ze sloeg haar ogen neer. 'Please, where are you taking me..'

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Ondanks Alexander zowel gehoopt als verwacht had dat de jonge vrouw hem gewoon zou volgen was dit niet het geval. In plaats daarvan bleef ze smeken, iets wat uiteraard niks deed met Alex. Zuchtend draaide hij zich om en liep hij weer terug naar de vrouw. “I am taking you to the captain, he can tell you more about the whole situation.” Was het antwoord wat de vrouw kreeg op haar eerste vraag. “And we know you were supposed to get married tomorrow, why do you think we took you?” Het feit dat ze morgen de vrouw hoorde te worden van de prins van Engeland maakte het alleen maar dat ze meer geld waard zou zijn. Kapitein Smith wist precies wat hij gedaan had en hij wist dat zijn timing meer dan perfect was. Engeland zou nu in paniek zoeken naar hun toekomstige prinses, wanneer ze deze niet zouden kunnen vinden zou the Black Skull laten weten dat ze haar hadden en zouden ze ook een aardige prijs voor haar kunnen vragen. Het was een slimme manier maar ook gevaarlijke manier om geld te verdienen.
Alexander raakte toch wel een beetje klaar met het gedrag van de vrouw en greep haar bovenarm om haar vervolgens met hem mee te trekken naar de deur van de kapitein zijn kajuit. Hij had geen zin om op het dek te wachten tot de vrouw helemaal gekalmeerd was, dit zou nog wel een tijdje kunnen duren. Daarom had de man het hef dus maar in eigen handen genomen en haar meegenomen over het dek heen. Eenmaal aangekomen bij de houten deur die leidde naar de kajuit van Bryan Smith, de kapitein. Voordat hij binnentrad met de vrouw klopte de man nog even op de deur om te laten weten dat hij binnenkwam. Na een paar seconden gewacht te hebben hoorde Alex een stem van de andere kant van de deur. “Come in.” Riep een diepe zware stem. Voor hij de deur opendeed keek Alexander nog even de vrouw aan. “We ain’t gonna kill you, love. No worries.” Stelde hij haar nog gerust voor hij de deur opendeed en haar meenam naar binnen. “She is awake.” Mompelde Alexander en gaf een korte knik richting Aurelia om aan te geven over wie het ging, ondanks het waarschijnlijk al wel aardig duidelijk was.
In de kajuit zat een duidelijk oudere man, rond een jaar of 50. Het was een erg grote, brede man, donker lang haar, een donkere lange baard en om het helemaal af te maken een stel donker bruine ogen. Zonder twijfel kwam de man intimiderend over, dat kon niet anders. “Take a seat, my child.” Sprak de kapitein tegen de vrouw die Alexander in zijn hand had.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Toen Aurelia weer bij haar arm vastgepakt werd wilde ze hem lostrekken, maar ze bedacht zich. Ze was veel te moe om zich nog langer te verzetten en ze had geen schijn van kans. Ze kon haar energie het beste sparen... Met haar vrij hand veegde ze de tranen van haar gezicht. Als ze haar niet gingen vermoorden, dan moest het om geld gaan. Ze slikte even en knikte naar de jongeman. Het was haar opgevallen dat hij de enige was van de bemanning die niet ouders was dan dertig. Hoe oud zou hij zijn? Hij kon niet veel ouder zijn als zij...
De kapitein was een angstaanjagend man, precies zoals ze zich een piraat had voorgesteld als ze er over las in boeken. Ze was nooit gestopt met trillen en keek de wat oudere man bang aan. Hij vroeg haar om plaats te nemen en voorzichtig deed ze dag. Ze vouwde haar handen samen in haar schoot en kruiste haar enkels. Oh god, ze zat hier nog steeds in haar japon.
Ze keek in stilte de kajuit rond, alles in zich opnemend, proberen een oplossing te bedenken. 'Sir.. I- I beg you. Please take me back home. I promise you that you won't be harmed, as long as you bring me back safely.' stotterde ze en keek de man aan. 'I am to be married tomorrow. I love him. I'm sure you know what love is, right? Please..'

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Terwijl de vrouw plaats nam op de stoel sloot Alexander de deur van de kajuit. Zo kon niemand meekijken en luisteren, niet dat dat een erg groot probleem zou zijn, het was niet alsof ze hier in de kajuit van plan waren om geheime dingen te bespreken. Toch was het een gewoonte om de deur te sluiten zodat het gesprek in de kajuit rustig in privé gehouden kon worden. Na de deur gesloten te hebben liep de jongeman iets verder de kajuit in. Hij nam plaats tegen de muur aan. Hij stond precies tussen de vrouw en de kapitein in zodat hij beide hun gezichten goed kon zien. Met een zucht vouwde de jongeman zijn armen over elkaar en bekeek hij de vrouw even goed van top tot teen. Ondanks ze een nachtjapon aan had straalde ze alsnog iets uit waardoor het duidelijk was dat ze van een rijke achtergrond kwam. Het was gewoon erg duidelijk aan haar te zien dat ze het goed had.
Het was niet echt een verrassing voor Alexander om te zien dat de kapitein niet eens het kleinste beetje medelijden toonde voor de vrouw die tegenover hem zat. Alexander had nog nooit een persoon gezien zo koud en wreed als dat de man Bryan Smith dat was. De kapitein was al een lange tijd op zee en had al van alles gezien en meegemaakt, het leek haast alsnog niets hem meer raakte. Zo ook het smeken van de vrouw leek niet tot hem te komen, niks in zijn gezichtsuitdrukking of lichaamstaal toonde aan dat hij het te doen had met de emotionele gedaante. “We’ll bring you back safely.” Mompelde de grote man, zijn diepe stem vulde de kajuit. “Eventually for a good price, but for now you’ll be spending some time with us.” Uiteraard was de man niet van plan om zijn schip meteen weer om te draaien om de vrouw terug te brengen. De tweede opmerking van de vrouw maakte de man aan het lachen. “Love? From my understanding your dad married you off to the prince. That is not love.” Alexander kon het zich niet voorstellen dat families hun dochters en zonen zomaar lieten trouwen met iemand voor een titel, geld, legers of andere dingen en toch was dat hoe het gebeurde op het land. Het was voor Alex een apart idee en hij kon het zich niet voorstellen dat dat het leven was wat iemand wilde leiden.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Aurelia schudde haar hoofd. 'I love him..' zei ze zacht. 'I really do, he is a good man.' Ze ging met een hand door haar donkere haren en keek de intimiderende man aan. 'And I am sure they will come after me. Their ships are much bigger than these ones, they'll find me and than all of you will hang.' Ze hand haar handen tot vuisten gebald om het trillen te verbergen. Misschien was het niet slim om zo tegen de kapitein van het schip te praten... Ze keek even naar de jongeman die in het donker tegen de muur aan stond. 'Since you know my name, I imagine it's only fair I get to know yours as well, Captain and...?' Ze keek naar zowel de kapitein als naar de jongen.
Hoe kon het dat ze deze avond nog zo vrolijk was geweest en alles voor haar was uitgeplant en ze nu op een piratenschip was belandt. Ze hoopte dat dit allemaal een slechte droom zou zijn en dat ze morgen wakker zou worden in het grote bed in het paleis. Dat haar hofdames haar zouden wekken en haar klaar zouden maken voor de bruiloft. Maar dat leek haar onwaarschijnlijk, dit alles leek allemaal zo echt..

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Alexander kon het niet geloven dat de vrouw daadwerkelijk van de prins hield, niet als hij de verhalen moest geloven van hoe het er op het land aan toeging. Als mensen daadwerkelijk gewoon aan elkaar uitgehuwelijkt werden alsof het niks was dan kon je toch niet daadwerkelijk van iemand houden. Niet dat Alexander veel over liefde wist, hij spendeerde al wat jaren op zee en had daardoor nooit een vrouw ontmoet. Voor hem was het gewoon onmogelijk om liefde te vinden. Hij was altijd op zee, altijd onderweg naar de volgende haven. Het was simpelweg niet het leven voor hem, een vrouw vinden en daarmee een leven opbouwen. Het zat er gewoon niet en hij kon ook nooit zo leven voor hemzelf zien. Het leven op zee was meer dan voldoende voor Alexander.
“Sure, when they refuse to pay the ransom and they will try to hang us.. we will just have to kill their precious bride, won’t we?” De kapitein boog wat voorover en leunde nu met zijn ellebogen op het bureau wat tussen hem en de vrouw instond. Het was simpel, als de schepen van de koninklijke familie hun gevonden had en ze weigerde het losgeld te betalen, dan zou hun kapitein makkelijk de vrouw om het leven kunnen brengen. Het was niet alsof ze wat te verliezen zouden hebben als ze bijna gepakt zouden worden. Het laatste wat ze dan konden doen was dus dreigen met het leven van Aurelia en als dat niet hielp dan zouden ze vaarwel tegen haar kunnen zeggen. “So, let them find you. I can’t wait to see how that is going to turn out.” Een grimme glimlach verscheen op de kapitein zijn gezicht.
Zo oneerlijk was de kapitein nou ook weer niet, als de vrouw de namen wou weten van hem en van Alexander zelf dan zou hij die prima willen geven. “I am Bryan Smith, captain of the Black Skull and this is one of my men, his name is Alexander.” Alex schonk toch een kleine glimlach en zwaai richting de vrouw.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Aurelia slikte. Dat gebeurde niet. Ze zouden wel voor haar betalen, haar vader zeker. Ze beet op haar wang en keek weer naar de jongeman tegen de muur. Alexander.. 'Well, mister Bryan Smith. What am I supposed to do now?' vroeg ze en ging wat meer rechtop zitten. De slaap probeerde overmacht van haar te nemen, maar ze moest wakker en alert blijven. Nadenken over alle mogelijkheden. Prins James en haar vader zouden haar komen redden, zorgen dat ze veilig terug naar huis kon.
Ze vroeg zich af waarom Alexander bij het gesprek had mogen blijven en de rest van de bemanning niet. Wat maakte de jongeman zo speciaal behalve zijn jonge leeftijd? Had hij een speciale functie op dit schip of was hij haar oppas geworden? Ze wist het niet, maar ze zal er hoe dan ook achter komen. Hij was nota bene de gene die tegen haar had gezegd dat ze haar niet zouden doden.
Aurelia voelde ze zo klein hier, alsof ze niemand was.. Ze wilde niks liever dan naar huis, naar haar eigen bed, naar haar vader en naar James...

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld