Forum

Twilight orpg
Geen warnings op het moment
met @BeauRathbone 

"The right thing isn't always real obvious. Sometimes the right thing for one person is the wrong thing for someone else."

Le moi:

Just another moment in the afternoon
Just another evening when the morning comes too soon
I'm the only one who is tangled up in here
But I've grown to love the knots
The beauty of running circles is that it never seems to stop
It just connects the dots

Alexandria Alexis Andrea Barclay
Better known as Lexi
17 years old
Human



I offer you to lose your head with me
I may fall losing
And I don't play blues my love
But I'll sing with you when we're leaving



&

Watching my thoughts flutter away
Like butterflies when the fall turns to grey
But I cannot make them stay, they migrate
They leave me cold
And it makes me feel like I just don't know

Jasper Hale
19 years old when he turned
Vampire 
Can influence the emotions of others




Alexandria.
Ik streek een plukje van mijn lange blonde haar heen, terwijl een zachte zucht mijn lippen wist te ontsnappen. Mijn blik was op het raam gefixeerd. Ik had een behoorlijk lange reis achter de rug en aan de omgeving te zien, had ik mijn bestemming bijna bereikt. Waar ik naar toe ging? Een klein stadje genaamd Forks. Voor mij was het lang geleden sinds ik voor het laatst een stap in deze stad gezet had. 12 jaar om precies te zijn. De reden waarom ik toen de tijd de stad heb moeten verlaten, kan ik mij eigenlijk niet meer zo goed herinneren. Het enige wat ik weet is dat ik sindsdien overal en nergens gewoond heb. Samen met mijn moeder. We bleven hooguit een paar maanden op dezelfde plek, voor we weer naar de volgende plek verhuisde. De reden waarom we zo veel verhuisde, wist ik niet precies. Mijn moeder verzekerde dat het noodzakelijk was. Ze wilde me maar al te graag wijs maken dat dit voor haar werk was. en ondanks het feit dat ik dit graag wilde geloven, wist ik dat er nog een achterliggende reden was. Een reden die ze niet met wilde delen. Ik had vaak genoeg geprobeerd om die reden te achterhalen. Vaak genoeg kwamen daar onaangename discussies uit, waardoor ik het haar de afgelopen jaren niet meer gevraagd had. Aangezien ik wist dat ik nooit echt een antwoord op die vraag zou krijgen. 
Nu was ik weer onderweg naar datzelfde stadje. Het stadje dat ik twaalf jaar geleden achter heb moeten laten. Ik was benieuwd of er de afgelopen jaren veel veranderd was. Al had ik ergens het idee van niet. Forks was een klein stadje, waar dingen niet al te snel leken te veranderen. Iedereen kende iedereen. Roddels gingen als een lopend vuurtje rond en iedereen leek er maar al te graag aan mee te doen. Iedereen hielp elkaar een handje waar dat nodig mocht zijn. Ik hield van dit soort stadjes. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik deze stad niet gemist had. Toch was er één ding anders, nu ik deze keer terugkeerde naar de stad die ik zo lief had. Ondanks het feit dat vele negatief over de stad konden praten. Deze keer keerde ik alleen terug. Zonder mijn moeder. Overleden. Ik praatte er niet al te graag over en dacht er eigenlijk ook niet graag aan. Naar mijn vader gaan was ook geen optie. Mijn vader was een alcoholist, waardoor het voor mij geen gewenste optie was om bij hem in te trekken. Ik zou niet eens weten waar de man zich bevond. Misschien dat mijn moeder daarom zo vaak wilde verhuisde. Om zo ver mogelijk bij hem uit de buurt te blijven. Een wilde gok. 
Ik werd uiteindelijk uit mijn gedachten gehaald door de bus die tot stilstand kwam. Een kleine glimlach wist mijn lippen te sieren. Ik was gearriveerd. Na een reis die bijna 12 uur geduurd heeft, was ik eindelijk in Forks aangekomen. Ik zou hier niet alleen verblijven. Na het overlijden van mijn moeder, was ik in contact gekomen met mijn oom. De broer van mijn moeder, beter gezegd. De man wist van de situatie van mijn vader en bood daarom aan om bij hem in te trekken. Waar ik hem enorm dankbaar voor was. Ik had anders geen idee gehad waar ik anders naar toe zou moeten gaan. 
Voor ik mezelf overeind duwde uit de stoel, rekte ik mij uit. De busrit was behoorlijk lang geweest, waardoor ik behoorlijk stijf was. Uiteindelijk liep ik als een van de laatste de bus uit. Er waren immers niet veel mensen die de intentie hadden om in Forks uit te stappen. De meeste maakte hier een korte tussenstop om de benen te strekken of bleven simpelweg rustig in de bus zitten, tot deze verder zou reizen naar hun uiteindelijke bestemming. 
Op het moment dat ik met beide benen op de natgeregende grond stond, duurde het ook niet heel erg lang voor ik mijn oom zag staan, waardoor ik het niet kon laten om kort naar hem te glimlachen. Geduldig wachtte ik tot mijn spullen uit de bus waren geladen. Veel had ik niet. Maar dat was ook niet erg. Het was genoeg en ik zou er ook zeker mee rond komen. Bovendien kon ik hier simpelweg mijn leven weer opbouwen. Door het vele reizen, was dat ook niet echt mogelijk geweest. Hier zou ik aan mijn op een na laatste jaar op de middelbare school beginnen en daarna zou ik wel kijken wat er op mijn pad zou komen. Voor nu was ik blij dat ik een plek had die ik voor langer dan een paar maanden mijn thuis zou kinnen noemen. 

Jasper. 

De dag was begonnen zoals ieder andere dag, iets wat voor iemand van mijn leeftijd soms behoorlijk vermoeiend kon zijn. Alhoewel vampiers in feite geen vermoeidheid meer kennen. Niet in de manier waarop mensen die ervaren tenminste. Ik miste de tijd soms wel. De tijd waarin ik nog mens was. Geen zorgen. Geen vrezen. Zeker door mijn beginjaren als vampier, verlangde ik soms enorm veel naar het bestaan van de mens. Toch was ik blij met het leven dat ik nu had. Ik behoorde tot een liefhebbende familie. Mensen die om mij gaven. Daadwerkelijk naar mij omkeken. Nee, zonder deze familie had ik niet geweten waar ik anders was geëindigd. Ergens had ik het ook niet eens willen weten. Waarschijnlijk liep ik niet eens meer over deze aardbol rond, had ik het vermoeden. Ik was deze mensen dan ook enorm dankbaar. Zij lieten mij inzien wat 'houden van' echt betekende. In tegenstelling tot wat ik dacht dat het was. Een rilling liep er over mijn rug heen, toen ik daar aan dacht. Nee, mijn eerste jaren in het bestaan van het vampier waren de jaren die ik het liefst zou willen vergeten, waar ik zo nu en dan nog steeds moeite mee had. Ja, ik had het een plekje kunnen geven. Het enigszins kunnen accepteren dat het gebeurd was, maar vergeten deed je het nooit. Zo nu en dan achtervolgde het me nog steeds, ook al wilde ik dat niet. 
Ik merkte het vooral met het aanpassen naar de levensstijl die mijn familie aan had weten te nemen. Toen ik mij bij de Cullen familie aan had weten te sluiten, had ik nog nooit gevoed van dieren. Ik moest er niet eens aan denken. Vampieren waren er om van mensen te drinken. Dat was me immers bijgebracht. Ik vond het dan ook moeilijk om mij aan het dieet van de Cullens aan te passen en ik was nog steeds degene die het meeste moeite had, wanneer er mensenbloed om de hoek kwam kijken. Maar het ging steeds beter. Ik kon er steeds beter mee omgaan. Al ging het wel met kleine stapjes. Uiteindelijk zou ik er wel komen.
Grijnzend schudde ik mijn hoofd. Ik liet mijn gedachten wel vaker gaan. Zeker op de dagen dat Edward er samen met Bella op uit waren. Niemand die op momenten zoals deze mijn gedachten kon lezen. Dat vond ik heerlijk. Edward, had net zoals ik, een gave. Waar hij andermans gedachten kon lezen, kon ik andermans emoties aanvoelen en beïnvloeden. Een zege en een vloek tegelijkertijd als je het mij vraagt. Het aanvoelen van andermans emoties was niet altijd even fijn en soms zou ik willen dat ik het uit kon schakelen. Al kwam het vaak genoeg ook van pas. Daarmee kon je op sommige momenten veel voor elkaar krijgen en daar maakte ik soms maar al te graag gebruik van. 
Ik was ook een tikkeltje jaloers op Edward en Bella. De band die zij hadden, had ik één keer mee mogen maken. Ook al was het meisje in kwestie nog ontzettend jong. Ik kon haar maar niet uit mijn hoofd krijgen en gaf ik toen de tijd al ontzettend veel om haar. Amelia. Zacht beet ik op haar lip. Het was niet de eerste keer dat het meisje door mijn gedachten heen spookte. De afgelopen twaalf jaar heb ik bijna aan niets anders kunnen denken. Ik durf te wedden dat Edward er ondertussen gillend gek van werd. Al wist ik dat hij de leegte die de twee meiden hadden achter gelaten voelde. Net zoals de rest van de familie. Wat dat betreft waren ze altijd al hecht geweest en hadden ze het besten met elkaar voor gehad. Bovendien wist ik dat ik niet alleen was in deze situatie. Emmett zat in hetzelfde schuitje. Hij had de band met Alexandria, of beter gezegd Lexi, op weten te bouwen. Die bijnaam had het jonge meisje zich al snel toe weten te eigenen. Ik wist nog goed dat ze boos werd als je haar bij haar volledige naam noemde. 
Opnieuw verscheen er een grijns rond mijn lippen. Dat had ik altijd wanneer ik aan de meiden dacht. Ik miste hen enorm. En dan met name Amelia. Niemand die het me kwalijk nam. Ik miste haar ook enorm. Als het aan mij had gelegen had ze hier nog in huis rond gelopen. Al wist ik dat Carlisle de beste keuze had gemaakt, toen de tijd. Ik moet er niet aan denken wat de Volturi met hen gedaan had, mochten ze de meiden te pakken hebben gekregen. 
Ik vroeg me dan ook vaak af hoe het met haar ging. Waar ze was. Of ze gezond was. Of ze gelukkig was. Tot wat voor persoon ze was opgegroeid, maar bovenal of ik haar nog een keer zou zien. Ik zou er alles voor over hebben. Alles, om haar weer in mijn leven te hebben. En ik hoopte dat die dag ooit weer zou komen.

@theMedicine 

Amelia 'Mia' Park

Emmett Cullen 

Alexandria. 
Het duurde niet heel erg lang voor mijn spullen uit de bus waren geladen. Ik had zo veel mogelijk mee genomen. Alles wat mij lief was, al was dat niet zo veel. Omdat mijn moeder en ik zo vaak van huis wisselde, leefde wij een simpel bestaan. Het onderhouden van veel spullen kon ontzettend vervelend zijn, als je alles telkens weer in en uit moest pakken. Zo veel spullen hadden ze dus niet en zo veel spullen had ik niet mee genomen naar Forks. 
Binnen enkele secondes draaide ik mij om en zag mijn oom, Aiden. Binnen enkele passen stond de man voor mijn neus. Ik kon het niet laten om naar hem te glimlachen. Hij zag er naar mijn idee goed uit. Gezond. Gelukkig. Hij was een aantal jaar jonger dan mijn moeder. 7 jaar, om precies te zijn. Dat zorgde ervoor dat mijn oom een leeftijd van 35 jaar bereikt had. Redelijk jong nog, als je het mij vraagt. Erg vond ik het niet. Op de momenten dat ik mijn oom zag, was het altijd enorm gezellig geweest. Ik ging er vanuit dat het nu niets anders zou zijn. Het duurde ook niet lang voor ik zijn twee armen om mij heen voelde. Ik deed het zelfde bij hem. Mijn hoofd liet ik enkele seconde tegen zijn hoofd aan rusten. "Hello Lexi, het is goed je weer te zien"wist hij me te vertellen. Ik kon het niet laten om kort te grinniken. "Laat me je helpen met je spullen. De auto staat een klein stukje verderop geparkeerd"zei hij me. u
Het kostte toch wat moeite om de spullen met zijn tweeën in de auto te krijgen, maar toch was het ze na enkele minuten toch gelukt. Aiden werkte op het politiebureau. Al een aantal jaar, heeft hij me weten te vertellen. Ik vond het een stoer beroep en had er ergens ook wel bewondering voor. De rit naar zijn huis, duurde niet heel erg lang. Het duurde een minuut of vijf en binnen de kortste keren reden we zijn oprit op. Mijn blik gleed naar het huis. Het zag er ontzettend gezellig en knus uit. We zouden met zijn tweeën zijn. Er zou dus ruimte genoeg zijn. Mijn oom had niet erg veel vertrouwen in de liefde en was daarom altijd alleen geweest. 
Ik stapte uit de auto en nam kort de omgeving in mij op, terwijl Aiden de eerste spullen naar binnen aan het sjouwen was. "Hey. Jij bent nieuw hier"hoorde ik een mannelijk stem zeggen. Ik draaide mijn hoofd naar waar het geluid vandaan kwam en keek recht in het gezicht van een jongen met lichtblond haar en helderblauwe ogen. "Dat heb je goed gezien"merkte ik vervolgens op. "Ik ben Mike. Mike Newton en dit is Ben Cheney"zei hij vervolgens, terwijl hij naar de jongen achter hem gebaarde. Mijn blik volgde zijn beweging en zag hoe een jongen met een Aziatisch uiterlijk zijn hand naar me op stak. Ik glimlachte. Het maken van nieuwe connecties ging hier toch een stuk makkelijker dan verwacht. "Mijn naam is Alexandria, maar ik geef de voorkeur aan Lexi"zei ik uiteindelijk tegen het tweetal. "Wat brengt jou hier naar Forks?"vroeg Mike, met een nieuwsgierige ondertoon in zijn stem. Zo te horen leken hier niet vaak nieuwe bewoners zich te settelen. "Een lang verhaal en eigenlijk hoor ik mijn oom nu te helpen met het uitpakken van mijn spullen"zei ik verontschuldigend. "Heb je vanavond anders tijd om wat te doen? We wilde eigenlijk naar een lokaal tentje om een hapje te eten. Als je zin hebt, kan je mee?"vroeg hij vervolgens. "Dat lijkt me gezellig"antwoordde ik. "Goed. Dan zie ik je vanavond. Mocht je in de tussentijd nog wat nodig hebben, kun je hier altijd aankloppen."
"Ik zal het onthouden"zei ik uiteindelijk tegen hem. Ik vond het een fijn idee dat ik in ieder geval buren had die van mijn leeftijd was. Dat was goed om te weten. Ik haalde een van de dozen uit de auto en liep vervolgens naar binnen toe. 

Jasper.
Ergens had ik ook nog wel hoop. Hoop dat ik de meiden nog eens terug zou zijn. De Volturi kon de meiden toch nog jaren blijven achtervolgen. Bovendien waren de twee meiden op dit moment oud en wijs genoeg om hun eigen beslissingen te nemen. Ze zijn daarbij net zo als Edward toen hij veranderde in een vampier. De Volturi kon daarom eigenlijk niets meer doen. De meiden vormden geen gevaar meer voor het geheim en als ze het wel te weten kwamen, konden we altijd de keuze aan hen overlaten. Al had dat nooit de angst compleet weggenomen. Ik had daar genoeg verhalen over de Volturi gehoord. Als het gezelschap echt iets voor elkaar wilde krijgen, vonden ze wel manieren om te laten blijken dat hun acties daadwerkelijk noodzakelijk waren. Niet helemaal eerlijk, als je het mij vraagt, maar het was wel de manier waarop de Volturi te werk ging. Normaal gesproken deed het mij niet zo veel en hield ik mij er het liefst zo veel mogelijk buiten. In dit geval was het anders. Het ging om een persoon waar ik ontzettend veel om gaf en ik zou mijn eigen leven nog geven om haar te beschermen. 
Kort schudde ik mijn hoofd. Ik hoopte maar dat het nooit zo ver zou komen. Ik mocht überhaupt van geluk spreken als ik ze nog zou zien. Als ik er met een realistische blik naar keek, wist ik dat die kans enorm klein was. De afgelopen jaren hebben ze niets meer van de meiden vernomen. Toch ging het idee dat ik Amelia nooit meer zou zien, er niet in. Ik wilde het simpelweg niet geloven. Het kon niet. 
Een zachte zucht rolde er over mijn lippen heen. Ik zette die gedachten van me af en liet mijn blik naar het raam glijden, wat een uitzicht op het bos bood. Het bos waar ze maar al te vaak te vinden waren. Of het nu voor het jagen was, of juist om simpelweg even een frisse neus te halen. Ik liep er graag in rond. Ik kwam er ook graag met Amelia. Ik was toch wel een wat meer teruggetrokken type en bracht mijn tijd graag alleen met haar door. Ik nam haar dan ook graag mee naar buiten. 
Ik moest ook eerlijk toegeven dat ik er de afgelopen twaalf jaar een stuk minder van genoten heb. Het gaf me niet meer de bevrediging die het eerst deed en daar baalde ik soms van. Sinds 1863 probeerde ik me toch elke keer weer ergens mijn positiviteit uit te halen. Ik probeerde me ergens aan vast te klampen in ieder geval. Dat was wat ik in mijn begin jaren deed tenminste. Sinds ik, met de hulp van Alice, mij bij de Cullen familie kon voegen, ben ik met hele andere dingen bezig. Ik probeer de positiviteit, zoals Emmett die altijd met zich mee leek te dragen, uit de kleine dingen te halen en dat ging mij ook een stuk beter af toen ik Amelia in mijn leven had. Ze leek mij te veranderen in een compleet ander persoon. Op een positieve manier tenminste. En sinds dat zij er niet meer is, viel ik weer terug in mijn oude patroontjes en kon ik minder genieten van dingen, waar ik eerst wel enorm van genoot. Het idee dat ik haar ooit weer zou zien, was dan ook hetgeen dat me op de been hield. De hoop die het met zich mee wist te brengen. Het idee dat ik haar ooit weer zou zien, deed me ontzettend goed. 

@theMedicine 

Amelia 'Mia' Park



Emmett Cullen

@BeauRathbone  

Alexandria.
In totaal ben ik drie keer heen en weer gelopen om al mijn spullen binnen te krijgen. Ik kwam eigenlijk nooit bij mijn oom over de vloer. Zeker de afgelopen twaalf jaar niet. Dat zorgde ervoor dat ik nu behoorlijk nieuwsgierig maakte. Aiden had het ook gemerkt. "Ik zal je een korte rondleiding geven, voor ik de laatste doos voor je naar boven til"zei hij me. Ik knikte, zetten de doos bij de trap die me naar de slaapkamers leidde en volgde hem naar het woongedeelte. "Het is niet heel erg groot, maar er is genoeg ruimte voor ons samen"vertelde hij, terwijl ik hem de keuken in volgde. Het was een wat kleinere keuken, met een eettafel waar we net met zijn tweeën aan konden zitten. Het was simpel ingericht, maar het zag er prima uit. Ik volgde hem de woonkamer in. Het was soortgelijk aan de keuken. Wat aan de kleine kant en simpel. Ik vond het er knus uit zien, ondanks het feit dat je kon zien dat er bijna nooit een vrouw over de vloer kwam. Misschien dat ik daar het een en ander aan kon doen. Glimlachend schudde ik mijn hoofd.
De tour vervolgde zijn weg terug naar de hal, waar ik de doos oppakte en Aiden naar boven toe volgde, en hij mij de badkamer, zijn slaapkamer, zijn kantoortje en uiteindelijk mijn slaapkamer liet zien. Het was geen al te grote kamer. Er paste een bureau, een tweepersoonsbed en een kast in de kamer. Toch was er nog genoeg ruimte om me te bewegen. Meer had ik ook niet nodig. "Ik weet dat het niet veel is, maar ik hoop dat je er wat mee kan"hoorde ik Aiden een tikkeltje verontschuldigend zeggen. Glimlachend schudde ik mijn hoofd. "Dit is perfect"zei ik tegen hem. "Dat is mooi om te horen. Ik zal je voor nu dan even met rust laten, aangezien je nog wel het een en ander te doen hebt, voor je vanavond de deur uit gaat"zei hij met een grijns.
Aiden had mijn gesprek met Mike dus gehoord. Erg vond ik het niet. Ik was een open boek. Zo was ik ook altijd met mijn moeder. Ik kon haar alles vertellen. Ik was dan misschien vaak direct, maar je kon er wel op rekenen dat ik eerlijk was. Voor ik daadwerkelijk aan het uitpakken begon, plofte ik neer op mijn bed. Voor het raam kon ik ook neerploffen. Dat vond ik altijd heerlijk. Zeker wanneer het regende met een goed boek en een kop warme chocomel erbij. Ik nam alles even in me op, voor ik mezelf weer overeind duwde. Het werd nu echt tijd om aan de slag te gaan. Zeker als ik vanavond op tijd klaar wilde staan. Ik besefte me dat we nog geen specifieke tijd hadden afgesproken, maar ik wilde ook niet te lang op me laten wachten. Ik gokte dat ze niet al te laat zouden gaan, aangezien morgen weer een schooldag zou zijn. Aiden was wat dat betreft niet heel moeilijk, maar ik gokte dat hij het niet zou waarderen als ik midden in de nacht pas thuis zou komen. 
Uiteindelijk ontfermde ik mij over de verschillende spullen die ik mee had weten te nemen. Op een rustig tempo gaf ik alles een plekje. Mijn kleding hing ik in de kast. Mijn laptop en schrijfgerei legde ik op het bureau en in de verschillende laatjes. Ik hield enorm veel van schrijven. Toen ik opgroeide was ik al snel afgeleid en snel op dingen uitgekeken. Toch was het schrijven iets wat me altijd is bijgebleven en wat ik nog steeds graag deed. Ik was een vrij sociaal persoon en ging graag op pad, maar soms vond ik het ook heerlijk om me terug te trekken. Dan vond ik het heerlijk om te schrijven. 
Uiteindelijk maakte ik de kamer nog een klein beetje meer eigen. Ik had wat foto's mee weten te nemen en allemaal andere kleine prulletjes meegenomen, waarmee ik de kamer toch wat meer eigen kon maken. De foto's verspreidde ik door de kamer. Het waren foto's met mijn moeder, maar ook veel foto's met verschillende vriendengroepen. Ondanks het feit dat ik veel verhuisde, maakte ik al snel weer nieuwe contacten. Daar had ik nooit moeite mee gehad, dus ging er er deze keer ook vanuit dat het goed zou komen. 
Na een tijdje bezig te zijn, was ik toch echt klaar met het uitpakken van mijn spullen. De lege koffers en dozen legde ik onderin in de kast, of onder het bed, zodat het niet meer in het zicht lag. Ik keek nog even om mij heen, draaide mij vervolgens om en baande me een weg naar beneden toe. Eenmaal in de keuken aangekomen, pakte ik wat te drinken en liep ik door de woonkamer in waar ik Aiden aantrof. Een kleine glimlach verscheen er rond mijn lippen en ik plofte neer op de nog vrije stoel. Nu was het simpelweg wachten tot ze weg konden gaan. 

Jasper. 
Het uitzicht wat ik had, vond ik behoorlijk kalmerend en rustgevend. Ik kwam hier graag. Om rustig na te denken of om tot rust te komen. De emoties van anderen, konden soms behoorlijk overweldigend zijn en dat zorgde er voor dat er een behoorlijke druk op mijn schouders kwam te liggen. Het had ook enorm veel invloed op mijn eigen emoties, ook op een negatieve manier. Wanneer ik dat op soms niet meer aan kon, sloot ik mij graag af van mijn familie. Trok ik mij terug in mijn kamer en staarde ik graag naar buiten. De natuur had een bijzondere gave. De kalmte en rust die zij uit wist te stralen, had in de meeste gevallen een positief effect en zorgde ervoor dat ik mijn eigen emoties weer in de hand had. 
Daarom nam ik Amelia ook graag mee het bos in. Ik wilde zo nu en dan graag ontsnappen aan de drukte van het huis. Mijn tijd bracht ik graag ook alleen met Amelia door. Ik vond het fijn om mijn aandacht alleen aan haar te besteden en dat ik met niemand rekening moest houden. De band die ik met haar had was sterk en die koesterde ik maar al te graag. De twaalf jaar die ik met haar heb moeten missen, kon ik niet meer terug halen. Daarom bleef ik de hoop houden dat ik haar weer terug zou zien, zodat ik de afgelopen twaalf jaar goed kon maken. Kort schudde ik mijn hoofd en kon het niet laten om kort op mijn lip te bijten.  
De enige die hier in het huis wist hoe ik mij voelde, was dan ook Emmett. Natuurlijk probeerde de rest van de familie hun begrip te tonen. Zij gaven immers ook om de meiden, maar niet op de manier waarop Emmett en ik om de twee meiden gaven. De enige die zich er enigszins kon inleven, was Carlisle, aangezien hij zijn mate al gevonden had. Toch sprak ik Emmett er niet al te vaak over. Ergens was het ook gewoon moeilijk om het gesprek aan te kaarten. Aan de andere kant was het fijn om er met iemand over te praten, die precies wist hoe ik mijn voelde en die het niet goed probeerde te praten. 
Ik werd uit mijn gedachten gehaald door een bekende stem. Het was niemand minder dan Emmett, die voor mijn deur stond. Ik kon wel wat gezelschap gebruiken, als ik eerlijk mocht zijn. Anders werd ik nog gek van mijn eigen gedachten. Dat was natuurlijk ook niet helemaal de bedoeling. Binnen een mum van een seconde stond ik voor de nog dichte deur en trok hem open. Een geamuseerde grijns wist mijn lippen te sieren. "Ik dacht dat jij dat altijd wel zo gezellig vond, zo met zijn drieën"zei ik met een uitdagende ondertoon in mijn stem. Op dit soort momenten kon ik het niet laten om hem te stangen. Ik wist maar al te goed hoe hij zich voelde. Op sommige moment vond ik het ook behoorlijk vervelend, puur om het feit dat ik het zelf ook moest missen, maar soms, zoals momenten als deze, kon ik het simpelweg niet laten. Daar was je toch ook broers voor, niet waar? 
"Maar kom binnen, mijn vriend. Ik kan de gezelschap eerlijk gezegd wel goed gebruiken"zei ik uiteindelijk tegen hem. Ik deed een stap opzij, zodat Emmett naar binnen toe zou kunnen. Ik liep mijn kamer weer in en plofte neer op de bank die er stond. 

@theMedicine 

Amelia 'Mia' Park



Emmett Cullen

@BeauRathbone 



Alexandria.
Hoewel ik hier nog maar een paar uur geleden ingetrokken was, voelde ik mij toch al wat meer thuis. Over dit soort dingen, maakte ik mij eigenlijk nooit echt druk. Ten eerste was ik het gewend om vaak van thuis te veranderen. Daarbij was wat dat betreft optimistisch ingesteld. Iedere verhuizing bood nieuwe kansen. Een nieuwe start om er wat van te maken. Zo stond ik er ook vaak in, positief. Zonder die positiviteit was ik hoogstwaarschijnlijk gek geworden. Al was ik nu wel blij dat ik eindelijk een plek had gevonden, waar ik voor een langere tijd kon blijven. Hoe het hier allemaal uit ging pakken, zou ik vanzelf wel onder ogen komen. 
Ik werd uit mijn gedachten gehaald door het geluid van de deurbel dat het huis leek te vullen. Mijn blik gleed naar de klok. Ik kon wel raden wie er op dit moment voor de deur stond. Mijn blik gleed vervolgens naar Aiden. "Ik gok dat dit voor mij is. Ik ben vanavond weer terug en zal het niet te laat maken"merkte ik op, waarna ik opstond. "Dat is helemaal prima. Zo lang je me maar laat weten wanneer je naar huis komt"was de opmerking die Aiden wist te maken. Daar kon ik zeker mee leven. "Daar kun je van op aan"antwoordde ik, voor ik een kus op zijn wang drukte en mij een weg naar de voordeur baande. Ik kon de jongens ook niet te lang laten wachten. Dat zou ontzettend onbeleefd zijn en ik wilde ook geen verkeerde indruk bij ze wekken. Dat zou alleen maar tegen me werken en dat kon ik niet gebruiken. Glimlachend schudde ik mijn hoofd en trok ik mijn jas van de kapstok. Ik opende de deur en trok snel mijn spijkerjasje aan. 
Een glimlach verscheen er rond mijn lippen, terwijl ik recht in de gezichten van twee enthousiaste jongens keek. "Klaar om te gaan?'was de vraag die Mike me wist te stellen. "Zeker"zei ik glimlachend. "Veel plezier"hoorde ik Aiden nog zeggen, voor ik naar buiten stapte en de deur achter mij dicht trok. "Dus jongens, waar brengen jullie mij op deze mooie avond naar toe?"vroeg ik met een geamuseerde glimlach. "We wilde je eigenlijk een van onze favoriete plekken laten zien. Onze vriendengroep komt er vaak en er hangen vaker mensen van school rond. Ik dacht dat je dat misschien wel leuk zou vinden"was het antwoord dat Mike me wist te geven. "Wat attent van jullie"grapte ik. "Maar ik vind het fijn dat jullie me hebben meegevraagd. Ik kan het waarderen"zei ik. Ik kon het oprecht waarderen. Het maakte het allemaal een stuk makkelijker om hier te wennen. 
Uiteindelijk stapte ik in de auto van Ben, die ons naar het restaurant zou brengen. In de autorit naar het restaurant, bleef het alles behalve stil. Iets wat ik helemaal niet erg vond. Het was me duidelijk geworden dat de jongens hun vragen niet konden bewaren voor het restaurant. Al zorgde dit er wel al voor dat het gesprek goed op gang kwam en ik mij een stuk meer op mijn gemak voelde. Ik merkte dat ik goed met de jongens overweg kon en ik toch het een en ander met hen gemeen had. Dat zorgde ervoor dat ik het idee had dat de avond net zo goed zou verlopen. 

Jasper. 
Grijnzend schudde ik mijn hoofd, wanneer ik de opmerking van Emmett hoorde. Ik kon hem geen ongelijk geven. Begrijp me niet verkeerd, ik was ontzettend blij voor de twee, maar dat maakte de situatie waar in ik me in bevond, beter werd. Ik kon goed begrijpen dat Emmett zich net zo voelde. Het was geen prettige situatie en te lang in het bijzijn van het koppel, kon er voor zorgen dat het humeur snel kon omslaan. Het was niets persoonlijks tegen Edward of Bella, maar soms had ook ik er moeite mee. Al wilde ik hen en hun geluk ook niet in de weg staan. Als ik Amelia nog in mijn leven had, zou het tussen ons ook gebeuren, dus dat kon ik hen ook niet kwalijk nemen. 
"Jaloezie is een emotie dat niemand goed staat"merkte ik grijnzend op. Jaloers was misschien een groot woord, maar ergens kon was het ook wel weer waar. Ik was jaloers op wat zij hadden. De dingen die ze konden doen samen. Het feit dat zij wel samen konden zijn, terwijl ik Amelia al in geen twaalf jaar had gezien. Als dat betekende dat ik jaloers was, dan was ik dat wellicht wel. Die gedachte zette ik snel weer van mij af. "Wat ik wel vaker doe, mijn gedachten op een rijtje zetten en tot rust komen. Jij bent niet de enige die soms gek wordt van de mensen om zich heen"zei ik hem. Ik was graag op mijzelf. De enige die dat compleet leek te veranderen, was het meisje waar ik ontzettend veel om gaf en enorm miste. Zij was ook de reden waarom ik mij de afgelopen jaren steeds vaker terugtrok en op mijzelf was. Ik kon er niets aan doen, maar ik was wat dat betreft gewoon graag alleen. Ik was toch wel gesteld op mijn privacy en genoot van de rust en stilte om me heen. 
Ik keek Emmett aan, terwijl hij naast me komt zitten en me vraagt of ik er ook nog mee zit. "Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik er niet mee zat"begon ik. 'Het lijkt met de dag erger te worden'biechtte ik vervolgens eerlijk op. Ik merkte aan hem dat hij het moeilijk vond om erover te praten. Ik had hetzelfde, al was Emmett de enige met wie ik erover kon praten, zonder dat er scheve gezichten getrokken werden. Daarom kon ik het ook niet laten om gebruik te maken van mijn gave. Als er iemand was waarmee we dit onderwerp konden bespreken, waren elkaar. Ik liet hem wat meer ontspannen en merkte dat het ook een positief effect had op mezelf. 
"Dat klinkt alles behalve dom. Ik heb die hoop ook nog. Ik kan het idee niet loslaten dat we ze nooit meer zien. Dat kan gewoon niet waar zijn"merkte ik op. Het was de eerste keer dat ik dit hardop zei en het voelde goed om dit een keer hardop uit te spreken. "Vaak genoeg. Ik vraag me zo vaak af hoe het zou zijn als de Volturi zich er niet mee bemoeid had. Hoe ze zouden zijn opgegroeid. Of het net zo zou zijn als bij Bella en Edward." Het waren een aantal simpele vragen die mijn gedachten bezig wisten te houden. Het was nog niet alles. Het waren enkele vragen van een hele lange lijst aan vragen, waar ik mij al jaren mee bezig hield. 

@theMedicine 

Amelia 'Mia' Park

Emmett Cullen

@BeauRathbone 

Alexandria.
Het duurde niet heel erg lang te duren voor het gezelschap bij het restaurant arriveerde. Dat gaf al aan dat Forks een ontzettend klein stadje was. Erg vond ik het niet, aangezien ik toch behoorlijk trek had gekregen. Ik was ook benieuwd naar het restaurant, aangezien de jongens er enorm enthousiast over waren. Mike had me in de auto weten te vertellen dat we een van zijn vriendinnen zouden ontmoeten en dat zij een andere nieuwkomer in het stadje met zich mee zou nemen. Ik was ontzettend benieuwd en nieuwsgierig naar het andere gezelschap. Ik beschouwde mezelf als een sociaal type en hoe meer mensen ik nu leerde kennen, hoe beter. Morgen begon mijn eerste dag op school, waar het vast wel goed zou komen met de twee heren aan mijn zijde. Ik hoopte dat ik een aantal vakken met hen zou volgen, maar mocht dit niet het geval zijn, zou ik mij ook wel in mijn eentje redden. Dan had ik ook geen andere keus gehad, al was dat iets waar ze morgen achter zou komen. 
De auto kwam tot stilstand in een van de vrije parkeerplaats. Mijn blik gleed naar het restaurant. Het was precies zoals je het zou verwachten en daar genoot ik enorm van. Ik voelde me ook meer thuis in een kleinschalig steden en dorpjes, dan in de grote steden, als ik heel eerlijk mocht zijn. Natuurlijk had ik het in de grote steden ook enorm naar mijn zin, maar dit beviel me toch stukken beter.
Ik zette die gedachten van mij af en duwde de deur van de auto open, zodat ik uit kon stappen. Ik haalde een keer diep adem, als ik met beide benen op de grond sta en haalde een hand door mijn lange blonde haar heen. Ik keek rond en zag hoe er twee figuren steeds dichterbij kwamen. Dat moesten de meiden zijn waar Mike het over had zijn. Ik glimlachte, terwijl het tweetal steeds dichterbij kwam en een van de twee het voortouw leek te nemen. Ik lachte om de opmerking die ze maakte. "Ik ben inderdaad een meisje"merkte ik op. "Leuk je te ontmoeten Jessica, mijn naam is Alexandria, maar noem me alsjeblieft Lexi"zei ik haar. Ik keek naar het meisje dat ze vervolgens voor wist te stellen. Ik had het idee dat ik haar ergens van herkende, maar ik kon er mijn vinger niet op leggen. Ik had geen idee waar ik haar van moest kennen. Misschien had ze gewoon een bekend gezicht. Dat kon natuurlijk ook. Het meisje stelde zich voor als Amelia. "Hi, ik ben Lexi"stelde ik mij opnieuw voor. "Zo kan je dat wel noemen ja. Wat toevallig dat je hier ook net bent komen wonen"zei ik met een glimlach. Technisch gezien was ik hier niet helemaal nieuw, aangezien ik hier al een aantal jaar gewoond had, maar daar kon ik mij niet veel meer van herinneren. Wat dat betreft was ik dus vrij nieuw hier. 
"Zullen we maar naar binnen gaan? Ik verga van de honger." Dit keer was het Ben die het voortouw nam. Ik kon het niet laten om kort te lachen. "Dat lijkt me een goed idee"zei ik tegen hem. Ik was het immers met hem eens en ook ik kon een goede maaltijd gebruiken. Het nadeel van het lang te moeten reizen is dat je niet altijd goed of gezond kon eten. Onderweg naar Forks had ik voornamelijk brood op en had ik nu enorm veel zin in het eten van een warme maaltijd. Ik volgde het gezelschap mee naar binnen en kon het niet laten om het interieur van het restaurant te bekijken. Uiteindelijk nam ik plaats aan de aangewezen tafel en richtte ik mijn aandacht op het gezelschap. Ik had idee dat het een gezellige avond zou gaan worden. Ik had me in ieder geval geen beter welkom in de stad kunnen wensen. 

Jasper. 
"Hoe kan ik dat nou vergeten"merkte ik op, met een lichte vorm van sarcasme in mijn stem. Ik bedoelde het alleen maar goed. Ik wist zelf ook heel goed dat Emmett het als grap bedoelde. Het was fijn dat we zo met elkaar om konden gaan. Hij wist iedereen altijd goed op te vrolijken en dat was soms ook wel nodig. Zeker in de wat moeilijkere, zwaardere tijden. "Nou, dat compliment kan ik zeer waarderen" zei ik met een kleine grijns. Jaloezie was een emotie dat steeds vaker voor kwam en ik bleef erbij dat ik het een van de minst mooie emoties vond. Al had ik er zo nu en dan zelf ook last van. Daar deed je niets aan. Uiteindelijk liet je die gevoelens ook weer gaan en kon je weer verder. 
"Dat maakt het soms wel wat moeilijker ja. Ik denk dat Edward zo nu en dan gillend gek van ons wordt"zei ik. Ik baalde er soms ook wel van dat juist Edward onze gedachten kon lezen, omdat zowel Emmett als ik zo nu en dan moeite hadden met de band die hij had met Bella. Dat maakte het simpelweg enorm onhandig soms. Toch viel er niets aan te veranderen. Ik kon Amelia maar niet uit mijn hoofd krijgen en ergens wilde ik dat ook helemaal niet. Het meisje had een enorme indruk om me weten te maken en die band die ik met haar had, ging ik hoogstwaarschijnlijk met niemand anders vinden. Dat was iets waar ik zeker van was. Het meisje kon ik dan ook zeker niet vergeten. En ik wilde haar niet vergeten.
"Ze lijken soms wel van de aardboden verdwenen te zijn"merkte ik op. Ook ik had mijn nodige pogingen gedaan. Tevergeefs. Ik snapte het wel. Je wilde zo iemand ook niet in gevaar brengen. En de rest van de familie ook niet. De Volturi was medogeloos wat hun keuzes betreft en je wilde ook niet aan de verkeerde kant komen te staan. "Dat is ook hetgeen wat ik mezelf elke keer vertel. Het kan niet zo zijn dat we ze nooit meer tegen komen. Dat kan gewoon niet. Je kan mij niet vertellen, dat na alles wat er is gebeurt, we ze nooit meer te zien krijgen. Dat wil ik niet geloven." Ik vond het ook enorm frustrerend, omdat ik er niet veel aan kon doen. Ik kon haar ook niet openlijk gaan zoeken, omdat daar toch gevaar om de hoek kwam kijken. Ik kon niemand inschakelen om het voor mij te doen. Er was simpelweg niemand wie ik daar genoeg voor vertrouwde. Mijn familie wel, maar die konden er zelf ook vrij weinig aan doen. Het was dan ook behoorlijk oneerlijk. De Volturi kon ze niet blijven achtervolgen. De meiden waren al lang geen gevaar meer. 
Ik snapte dan ook precies wat Emmett bedoelde met het feit dat hij geen beeld meer had van Lexi. Ik had precies hetzelfde met Amelia. Het meisje was vijf toen ze het huis moest verlaten en nu was ze al bijna een volwassen vrouw. Het feit dat ik al lang samen met haar kon zijn, was dan ook enorm frustrerend. Frustraties die ik er maar al te graag uitgooide tijdens het jagen. "Daar hoop ik eerlijk gezegd ook op. Rond de Volturi is de laatste tijd ook al aardig stil'zei ik. Ik wist dat Alice de beslissingen van Aro in de gaten hield en dat er niet veel te vertellen viel. Dat maakte de hoop ook gewoon wat groter. De hoop dat ik Amelia weer terug zou zien. "Ik hoop oprecht dat Alice ons verteld dat we lang genoeg hebben gewacht en dat we ze weer zullen zien"zei ik uiteindelijk. Die hoop was er na al die jaren nog steeds en die hoop zou ik altijd blijven houden.

@theMedicine 

Amelia 'Mia' Park

Emmett Cullen

@BeauRathbone 

Alexandria. 
"Insgelijks"merkte ik op, toen ik Amelia's opmerking hoorde. Ergens was het toch wel een geruststellend gevoel dat ik niet de enige was die nieuw was in dit kleine stadje. Men vond je al vaak interessant als je ergens nieuw was en dat was al helemaal het geval in een stadje als deze. Forks was klein, waar iedereen elkaar kende en waar roddels snel de ronde gingen. Mensen praten nu eenmaal graag, zeker als het niet over hen ging en dat zorgde ervoor dat nieuws in een lopend vuurtje rond ging. Wel had ik het idee dat ik het goed met haar zou kunnen vinden. Niet alleen met Amelia, maar ook met de anderen van de groep. Ik vond het aardige mensen en tot nu toe, leken ze ook oprecht interesse te tonen. Dat was een geruststellende gedachten.
Toen het gezelschap aan tafel was gaan zitten, duurde het niet lang voor ik een menukaart in mijn handen gedrukt kreeg en het drinken alvast werd opgenomen. Ik beet kort op mijn lip en liet mijn blik kort naar Mike glijden. "Dus, wat zou je me aan kunnen raden, aangezien je hier toch vaker komt, ben ik wel benieuwd"vroeg ik aan hem. "De burgers hier zijn verrukkelijk. Daar zou ik zeker voor gaan." Ik knikte nadenkend. "Dat klinkt goed. Daar gaan we voor"antwoordde ik en legde de menukaart voor me uit. Niet veel later kwam de serveerster terug met ons drinken, nam onze bestelling op en ging er vervolgens weer vandoor. Het eten liet ook niet erg lang op zich wachten. Ik moest Mike nageven dat hij gelijk had. Ik had net mijn eerste hap van mijn burger in mijn mond en het smaakte goddelijk. Ik genoot er oprecht van. "Ik zei toch dat dit een goede keus was"grapte Mike. Lachend schudde ik mijn hoofd. 'Het smaakt inderdaad heerlijk"antwoordde ik, voor ik mij in een gesprek waande met de anderen van de groep. Ik vond het heerlijk om iedereen er bij te betrekken en met iedereen een praatje te maken. Wat dat betreft was ik altijd erg sociaal. De gespreksonderwerpen varieerden enorm, waardoor ik de groep toch wat beter leerde kennen en ik ook wat meer over mezelf kon vertellen. Ik was altijd al een echte prater geweest. Enthousiast en wilde over graag het positieve van in zien. 
De tijd leek voorbij te vliegen. Toen Jessica aangaf dat het al 11 uur was, had ik het idee dat ik hier nog maar net was gaan zitten, maar dat was dan ook het nadeel als een avond zo gezellig was. Dan ging het allemaal veel te snel voorbij. Ik was in ieder geval heel erg blij dat ik mee ben gegaan. Ik had leuke mensen leren kennen en ik hoopte dat ik ook ze vaker zou gaan zien op school. Dat ik daadwerkelijk ook mijn lessen met hun kon gaan volgen. 
Ik liep met iedereen mee naar buiten, waar iedereen elkaar gedag zij en ik weer bij Ben in de auto stapte. De rit terug naar huis, was net zo druk als de heenrit. Er werd nog druk nagepraat en er werden een aantal dingen voor morgen besproken. Net als ik hoopte de jongens dat ik een aantal lessen met hen zou volgen en stonden ze erop dat ze mij morgen een rondleiding gaven, zodat ik wat meer bekend zou zijn met de school. Dat aanbod kon ik natuurlijk niet weigeren. Maar ook aan deze rit kwam weer een einde, waardoor zowel Mike en ik uitstapte. Ik bedankte Ben voor de rit, waarna hij vertrok. Hij woonde hier een kleine 2 minuten vandaan, waardoor hij ook zo thuis zou zijn.
Mijn blik gleed naar Mike en kon het niet laten om naar hem te glimlachen. "Bedankt dat je me mee hebt gevraagd. Het is fijn om al wat mensen te kennen, voor ik morgen naar school toe moet"zei ik hem. "Dat is geen probleem. Het is een kleine moeite. Je kan trouwens met mij mee naar school rijden morgen. Als je dat wil tenminste. Dan kunnen we ook wat eerder gaan en kijken welke lessen we samen hebben, voor we je de rondleiding geven"hoorde ik hem zeggen. 'Dat klinkt als een goed plan! Heel graag"antwoorden. "Goed, dan zie ik je morgen.' Ik glimlachte naar hem. "Slaap lekker en tot morgen"zei ik met een kleine glimlach, voor ik mij omdraaide en naar binnen toe ging. Aiden was nog wakker, zoals ik al verwachtte. Ik ging bij hem aan tafel zitten en begon te vertellen over mijn avond.

Jasper
"Ik denk dat het daar inderdaad mee te maken heeft"zei ik grijzend. "Al kan ik het hem niet kwalijk nemen, als ik heel eerlijk ben"voegde ik daar lachend aan toe. Ik zou er ook gillend gek van worden. Ik werd soms al gillend gek van mijzelf, al gaf ik dat niet graag toe. Ik kon me verschillende situaties in mijn hoofd halen, waardoor ik mezelf helemaal gek maakte. Het gemis werd hierdoor ook steeds groter en de behoefte om haar weer terug te zien, groeide hierdoor ook steeds meer. Toch kon ik niet stoppen met het denken aan Amelia. Ik wilde ook niet stoppen met het denken aan dit meisje. Wat dat betreft had ik het wel met Edward te doen. Hij had er ook niet om gevraagd. Net zoals ik niet om mijn gave gevraagd had en Alice om de hare. Hoewel ze stuk voor stuk enorm van pas kwamen in verschillende situaties. Ik hoopte dan ook oprecht dat Alice ooit het visioen zou krijgen dat we de meiden weer zouden zien. Ik nam het Edward in ieder geval niet kwalijk dat hij zo nu en dan vertrok met Bella. Misschien was dat ook wel om ons wat rust te geven, aangezien hij wist dat we er soms behoorlijk gek van worden. Al bedoelde we het beide niet verkeerd. Het maakte het gemis naar de twee meiden alleen maar groter, wat het voor zowel Emmett als mij een stuk moeilijker maakte. Hij bedoelde het in ieder geval goed. Zo ging dat gewoon in deze familie en dat kon ik enorm waarderen. Iedereen had altijd het beste met elkaar voor en iedereen probeerde elkaar altijd zo goed mogelijk te helpen. "Precies, ik ga ervan uit dat ze hier nog eens terugkomen. Dat kan niet anders."
Ik schoot in de lach, toen ik de daaropvolgende opmerking van Emmett hoorde met betrekking tot de galajurk van Alice. Ik wist hoe belangrijk mode voor Alice kon zijn, dus het idee dat Emmett daadwerkelijk iets met haar jurk gedaan had, vond ik dan ook hilarisch. Het was een goedbedoelde grap en ik kon er dan ook zeker om lachen. Al verscheen die glimlach al snel weer va mijn gezicht, toen ik de volgende situatie aanschouwde. De welbekende blik van Alice was na al die tijd weer eens verschenen. Ze stond in de deuropening vastgenageld aan de grond en keek met een wazige, geschrokken blik voor zich uit. Ze had eindelijk weer een visioen. Ik merkte hoe ik vrijwel direct met beide benen op de grond stond en ik met een bezorgde, maar toch ook nieuwsgierige blik naar Alice keek. Kon het zijn dat ze iets te zien kreeg over de meiden? Of had het iets te maken met compleet wat anders. Het was Emmett die hier het voortouw had. Ik zag hoe hij pen en papier overhandigde aan Alice en hoe ze het een en ander begon te tekenen. 
Het begon met twee meisjes, die me maar al te bekend voor kwamen. Mijn hart begin in mijn keel te bonken. Voor zo ver ik nog een hart had, tenminste. Zou het dan toch zo zijn? Zouden ze na twaalf jaar eindelijk terug zijn? Kort volgde de middelbare school van Forks en het woord terug. 
Niet veel later kijkt Alice van Emmett naar mij en weer terug. "Ze zijn terug"waren haar woorden. Ik liet die woorden even tot mij doordringen. Ze zijn terug. Na twaalf jaar. De twee meiden waren eindelijk terug in Forks. Het jaren lang hopen, waren nu toch eindelijk voorbij. Mijn blik gleed terug naar Emmett, terwijl een brede grijns mijn lippen wist te sieren. Mijn geluk kon op dit moment niet meer stuk. "Nou broer, ik denk dat ik weet wat ons te doen staat." Volgens Alice's visioen gingen de meiden naar Forks High School. Daar moesten ze wat mee doen. Deze kans zou ik zeker niet aan mij voorbij laten gaan. Niet nu Amelia eindelijk weer terug was in Forks. Nee, ik zou haar eindelijk weer in mijn leven hebben en daar zou ik echt alles voor doen. Deze kans ging ik echt niet meer verpesten. 

@theMedicine 

Amelia 'Mia' Park

Emmett Cullen

@BeauRathbone  

Alexandria.
Ik vond de gesprekken die ik met mijn oom had altijd al geweldig. Hij veroordeelde me noot en wist me altijd een goede raad te geven, waar ik ook mee mocht zitten. Dat vond ik ontzettend fijn, wat dat maakte alles ook gewoon bespreekbaar. Dat kon ik enorm aan hem waarderen. Eigenlijk was Aiden een vaderfiguur die ik nooit gehad heb en daar was ik hem dankbaar voor. Dat ik hem nu dan ook kon vertellen over mijn avond, vond ik alleen maar leuk. Ik kon mijn enthousiasme nooit echt voor me houden en dat ik dit met hem kon delen, was fijn. "Het is goed om te horen dat je het nu al goed met ze kan vinden. Mike is een aardige knul en een enorm goede jongen. Ik ken zijn ouders nog van vroeger"merkte Aiden op. Dat geloofde ik graag. Mike kwam ook over als een aardig persoon, net als de rest van de groep en ik geloofde graag dat ik er mooie vriendschappen zouden ontstaan. Dat zorgde ervoor dat ik enorm veel zin had in morgen. Niet zo zeer in het feit dat ik mijn tijd moest besteden aan school, aangezien ik mijn tijd maar al te graag aan andere dingen zou willen besteden, maar het leren kennen van nieuwe mensen en het feit dat ik de groep morgen weer zou zien, zorgde ervoor dat dat ik er toch wat meer zin in had.
Nee, school was niet helemaal mijn ding. Ik hield enorm veel van afwisseling, wat er soms voor zorgde dat ik snel verveeld raakte op school. Natuurlijk wilde ik wel gewoon mijn diploma halen en doorstuderen. Dat hoorde er ook eenmaal bij en ik wilde wel gewoon een goede toekomst voor mezelf op bouwen. Dat was ook belangrijk. Ik deed daarom wel altijd mijn best. Glimlachend schudde ik mijn hoofd en vouwde ik mijn handen om het warme theekopje. Forks was een koud, nat stadje en ik kon een behoorlijke koukleum zijn. Ik gokte dat ik nog wel vaker met een kop thee aan tafel zou zitten. Deze keer had Aiden het voor me weten te maken en had ik mijn glas al weer bijna leeg. Wat eigenlijk ook maar beter was. Ik merkte aan mezelf dat ik toch wel moe begon te worden. Ik wilde nog wel genoeg rust pakken voor Mike me morgen naar school zou rijden. Daarbij ging ik ervan uit dat Aiden morgen ook weer moest werken, dus wilde ik hem ook niet te lang wakker houden. 
Met die gedachten nam ik een laatste slok van mijn drinken en ruimde ik het lege kopje op. "Ik wil nu niet vervelend doen, maar ik ga naar boven. Het is een enorm lange dag geweest en ik verlang echt naar mijn bed"zei ik met een verontschuldigende glimlach. "Is goed meisje. Ik hoop dat je je hier snel thuis zult voelen. Welterusten en tot morgen." "Tot morgen"zei ik, voor ik een kus op zijn wang drukte en vervolgens mijn weg naar boven vervolgde. Ik keek mijn kamer rond, voor ik mijn pyjama aan wist te trekken. Ik haalde mijn make-up van mijn gezicht en poetste mijn tanden, voor ik in mijn bed ging liggen. Het was een lange dag geweest. Al dat reizen en nieuwe indrukken hadden me toch behoorlijk moe gemaakt en ik moest eerlijk toegeven dat ik toch wel blij was dat ik in mijn bed lag. 

Jasper. 
De woorden van Alice waren nog steeds niet helemaal tot mij doorgedrongen. Alsof ik het niet wilde geloven. Twaalf jaar lang had ik hierop moeten wachten. Twaalf jaar lang had ik gehoopt op het feit dat de meiden eindelijk weer terug zouden keren naar Forks en nu waren ze eindelijk teruggekeerd. Ik kon het gewoon niet geloven, maar ze waren echt terug. De meiden waren terug. Amelia was terug. Mijn Amelia was terug. Na al die jaren zou ik haar eindelijk weer terug zien. Niemand die mijn gezeur meer aan hoefde te horen. "Het is moeilijk te beseffen dat ze daadwerkelijk terug zijn"biechtte ik eerlijk op. Al maakte dat mij niet minder vrolijk. Ze was echt terug. Mijn mate zou ik na al die jaren eindelijk weer terug zien. 
Ik was ontzettend benieuwd naar hoe ze eruit zou zien. Hoe ze was opgegroeid in een beeldschone, jonge vrouw. Mijn gezicht lichtte op bij die gedachten. Ik kon niet wachten om haar weer terug te zien. Voor het eerst sinds tijden kon ik niet wachten tot de volgende morgen aangebroken was. Normaal gesproken maakte ik me niet zo druk om de tijd. Ik had immers tijd genoeg. Een van de voordelen in het bestaan van een vampier. Als je nooit slaapt en onverwoestbaar bent, heb je opeens alle tijd van de wereld. In de meeste vallen vond ik dat heerlijk, maar nu kon de avond niet snel genoeg voorbij gaan. Mijn enthousiasme zou voorlopig ook niet wegebben. Nee, die emotie zou zich nog wel even op de voorgrond begeven. En hoe kon dat ook anders. Het was groot nieuws. Iets wat gevierd moest worden. Wachten word dus echt beloont. Ik kon niet wachten hen weer te zien. Haar weer in mijn armen te kunnen nemen. Het idee alleen al, zorgde ervoor dat ik me steeds beter ging voelen. Niets kon deze dag meer verpesten. 
Al werd ik al snel uit mijn eigen wereld gehaald door Rosalie die naar boven toe kwam. Grijnzend schudde ik mijn hoofd. Zelfs dit kon mijn humeur niet verpesten, maar ook zij begreep al snel waarom we zo blij waren. Toch was het goed om na te denken over hoe we dit aan gingen pakken. Dit was toch nog een dingetje, al zouden we dit snel genoeg oplossen. Emmett kwam met de meest aparte ideeën, waar ik op dit moment alleen maar om kon lachen. Zijn enthousiasme was enorm overweldigend en ik kon goed begrijpen waarom. Toch was het idee van Rosalie het beste idee. Daar konden ze zeker mee voor de dag komen en niemand zou daar raar van op kijken. Het was het idee dat ze hoogstwaarschijnlijk zouden gebruiken, want ik zou hoe dan ook morgen naar school gaan. 
Uiteindelijk liep ik Rosalie en Alice achterna, naar beneden toe. Ik voelde de handen van Emmett op mijn schouders en lachte om zijn opmerking. "Dit is toch fantastisch. Na al die jaren zijn ze eindelijk weer terug"zei ik grijnzend. Eenmaal beneden aangekomen, troffen we de overige gezinsleden aan in de woonkamer. "Ik denk dat we jullie wat moeten vertellen. We hebben ontzettend goed nieuws"zei ik grijnzend. Die grijns was voorlopig ook niet meer van mijn gezicht te krijgen. 'De meiden zijn weer terug. Ze zijn weer terug in Forks"gooide ik er toen maar uit. Ik kon het ook niet meer voor me houden. Dit was gewoonweg geweldig. Binnen een aantal uur zou ik Amelia weer terug zien en ik kon niet wachten. 

@theMedicine 

Amelia 'Mia' Park

Emmett Cullen

@BeauRathbone