Forum

Just another moment
In the afternoon
Just another evening
When the morning comes too soon
I'm the only one who's tangled up in here
But I've grown to love the knots
The beauty of running circles is that it never seems to stop
It just connects the dots

Genevieve Harlow Grindelwald
Better known as  Gen
Genevieve descends from the dark wizard Gellert Grindelwald



I offer you to lose your head with me
I may fall losing
And I don't play the blues my love
But I'll sing it with you when we're leaving



&

Dance on the edge
With obliviousness
She's sharp as knives
On the edge of the world
Under the microscope

Fred Weasley 


Escape
The city scape
You're better off without it
And the night it turns to you
With your red, white, black and blue
And your eyes that tend to run, honey
You said this would be fun



Mijn beginstukje komt in het bericht hieronder

Genevieve
Ik haalde een hand door mijn lange blonde haar heen, terwijl er een zachte zucht over mijn lippen heen rolde. Ik duwde mijn zware kar voor mij uit, terwijl ik mij een weg door het drukke station heen baande. Een nieuw schooljaar op Hogwarts was aangebroken, wat betekende dat er weer een lange treinreis voor de boeg stond. Mijn blik gleed even naar beneden. Op de kar stond mijn zware hutkoffer. Alle benodigde spullen voor het komende schooljaar zaten erin. Ik had zo veel mogelijk mee willen nemen, aangezien ik niet terug ging naar de plek die ik mijn 'thuis' noemde. Erg vond ik het niet. Ik voelde mij veel meer thuis op Hogwarts, dan dat ik in het weeshuis deed. Hoe gek dat ook mocht klinken. 
Een glimlach verscheen er rond mijn lippen, toen mijn kat Noxy geluid begon te maken. Haar naam was misschien een tikkeltje ironisch. Noxy is een sneeuwwitte kat, terwijl haar naam 'zo zwart als de nacht' als betekenis heeft. Ik vond het wel komisch, als ik heel eerlijk mocht zijn. Ik was enorm blij met het beestje, aangezien ze een goed gezelschap was. 
Ik keek enorm uit naar het nieuwe schooljaar. Het meisje was in Gryffindor geplaatst. De afdeling die ik nu al een aantal jaar mijn thuis mocht noemen. Ik genoot vooral van de vakken Transfiguration en Defense Against The Dark Arts, wat misschien ook niet heel erg gek was gezien mijn familie geschiedenis. Ik stamde af van Gellert Grindelwald, wat niet iedereen altijd leek te waarderen. Iets waar ik mij in de afgelopen jaren over heen heb weten te zetten. Het deed me simpelweg niet veel meer. Zelf kon ik er niets aan doen. Kort schudde ik mijn hoofd en zette die gedachten weer van me af.
Vakken als Potions en History of Magic gingen mij wat minder goed af, maar ach, daar maakte ik mij niet al te veel zorgen om. Zo lang ik er aan wist te werken, wist ik dat dit wel goed moest komen. Kort keek ik om mee heen, en rende vervolgens door de muur heen, waardoor ik niet veel later op perron 9 3/4 uit kwam. Eindelijk. Een geamuseerde glimlach begon mijn lippen te sieren. De kooi van Noxy stopte ik onder mijn arm, terwijl ik met mijn andere arm mijn hutkoffer achter mij aan sleepte. Ik stapte de trein in en ging op zoek naar een lege coupé. 

Fred.
Een geamuseerde grijns sierde mijn gezicht, terwijl ik geduldig stond te wachten voor vertrek. Dagen zoals deze verliepen altijd chaotisch in huize Weasley. Niets verliep zoals plan, tot grote ergenis van onze moeder Molly. Ik kon er altijd wel om lachen. Deels omdat mijn broer en ik voor de nodige chaos zorgde. Het hoorde er nu eenmaal bij, al kon ze het niet altijd even goed waarderen. 
Mijn koffer had ik al ingepakt en stond klaar bij de voordeur. Ik hield alles op mijn gemakje in de gaten en ik vermaakte mij prima. Mijn moeder wie als een kip zonder kop rond liep. Ginny wie ogenrollend en zuchtend haar laatste spullen in wist te pakken. En Ron, Hermoine en Harry die zoals gewoonlijk genoeg met elkaar te bespreken hadden. De drie waren onafscheidelijk van elkaar. Zoals George en ik ook waren. Mijn band met mijn broer was ongelofelijk sterk en dat waardeerde ik enorm. Ik kon ook niet wachten om eindelijk de Fopshop te openen. We waren al een tijdje druk bezig met plannen. Nu Harry ons de middelen had geven om daadwerkelijk een pand te kopen, leek het steeds meer werkelijkheid te worden. Ik wist dat ma er niet al te blij mee ging zijn, aangezien ze niet het idee had dat we er daadwerkelijk een carrière uit konden halen, maar dat hield ons niet tegen. Nee, het doel was duidelijk. De fopshop ging er zeker komen. Komend schooljaar was er om hun spullen te testen. Hier en daar te kijken of het aan zou slaan. Wat er nog aangepast moest worden aan hun producten. Op school zouden we genoeg vrijwilligers moeten vinden om onze producten op te testen. Na het te vaak op jezelf uit voeren van verschillende testen, was je er ook al snel weer klaar mee. Wat dat betreft kwam het begin van het nieuwe schooljaar enorm gelegen. 
"Fred, sta er niet zo te lantefanteren en help je vader met het opbergen van alle koffers in de auto"hoorde ik mijn moeder gehaast zeggen. Lachend schudde ik mijn hoofd. "Rustig aan, moeder. We komen echt wel op tijd. Dat moeten de afgelopen jaren toch echt wel bewezen hebben"merkte ik op, al zei haar blik meer dan genoeg. Ik kon het niet laten om nog een keer te laten, voor ik daadwerkelijk aanstalten maakte om pa te helpen met mijn koffers. Hoe eerder ze vertrokken hoe beter. 

@GhostBC 

Genevieve
Een geamuseerde glimlach begon mijn lippen te sieren, terwijl mijn haar op mijn schouders danste met iedere stap die ik zette. Ik begroette hier en daar wat medestudenten en stopte met lopen toen ik eindelijk een lege coupé gevonden had. Ik schoof de deur opzij en nam plaats op de bank. Mijn hutkoffer verscheen boven mijn hoofd in de rekken. Ik haalde Noxy uit haar kooi en nam zelf plaats uit het raam. Dankbaar nam ze plaats op mijn schoot, nadat ze zich uit had weten te rekken. Voor haar was het ook een lange rit. Ik was blij met een huisdier als zij. Het was een fijn gezelschap. 
Ik aaide het beestje over haar kop, terwijl mijn blik kort naar het raam gleed. Ik keek naar de verschillende leerlingen die met hun familieleden op het perron stonden. Soms miste ik het enorm. Het hebben van familie. Zacht beet ik op mijn lip en wendde mijn gezicht weer af. Ik zette die gedachten van me af en richtte mijn aandacht op iets posiitiefs. Ik had enorm veel zin om mijn vrienden weer te zien. Zij zorgde er mede voor dat ik mij zo thuis voelde op Hogwarts. Ik was benieuwd naar hoe ons rooster er uit kwam te zien en wie er dit jaar voor het Quidditch team. Ik vond het een leuke sport om naar te kijken, maar om het zelf te spelen. Nee, dat was niet echt mijn ding. Dan bleef ik liever met beide benen op de grond. 
Ik keek op toen ik de coupédeur open hoorde gaan. Het was Neville die in de opening stond. Hij zat lager dan ik zat, maar ik wist heel goed wie de jongen was. "Vind je het goed als ik me hierbij aansluit. Het begint al aardig vol te raken"vroeg hij een tikkeltje onzeker. "Natuurlijk. Kom erbij"zei ik glimlachend tegen hem. Hoe voller de coupé, des te leuker het was.

Fred. 
"Ach George, je weet toch dat ik graag geniet van de chaos die hier in het huis heerst. Je weet maar nooit wanneer daar een einde aan komt"zei ik met een grijns. We haalden vaker geintjes bij elkaar uit. De humor kon ik er altijd wel van in zien. Al was het stukken leuker om die geintjes bij een ander uit te halen. Ik hoopte dat de Fopshop ook goed zou gaan lopen, mochten ze hem uiteindelijk kunnen openen. Ik stapte George achterna naar buiten toe. Mijn blik gleed van mijn vader naar de kleine Ford Anglia die ons naar eht station moest brengen.
Een geamuseerde blik was in mijn vaders ogen terug te vinden. "Goed dat jullie er zijn. Ik moet jullie wat laten zien, maar jullie mogen niets tegen jullie moeder zeggen. Die doet me wat als ze weet wat ik gedaan heb"zei hij tegen zowel mijn tweelingbroer als mijzelf. Een kleine twinkeling verscheen er in mijn ogen. Meer was er niet nodig geweest. Geheimen voor moeder. Dat was altijd wel een dingetje en daar kon ik maar al te veel van genieten. Zeker als het van Arthur kwam. Ik zag hoe hij een tikje op de kofferbak gaf en zag hoe de koffers met gemak in de auto paste. Lichtelijk verbaasd keek ik naar de auto. "Met een klein beetje hulp, reizen we in alle comfort naar het station zometeen"zei hij met een grijns. "Het is jammer dat we dit geheim moeten houden, dit is een topuitvinding pap"zei ik geamuseerd tegen hem. Ik richtte mijn blik uiteindelijk weer op George. "Dus, broertje. Zijn we klaar voor een nieuw schooljaar?"vroeg ik vervolgens met een grijns aan hem. 

@GhostBC 

Lova 
Het was al aardig vol in de trein, merkte ik toen ik instapte. Dat vond ik dan ook niet zo gek. Alle studenten wilden natuurlijk een goed plekje zien te bemachtigen voordat de trein zou vertrekken. Verschillende coupés zaten daarom al vol of bijna vol toen ik erlangs liep.   
Ik was in ieder geval opgelucht dat ik niet te laat was. Het was me vaker overkomen dat ik me had verslapen of dat het vervoer naar het station vertraging had, waardoor ik dreigde te laat te komen en ik door het station moest rennen om de trein te halen. Maar gelukkig had ik nog nooit de trein gemist! Ook al was het soms kantjeboord.. 
Ik keek om me heen terwijl ik langs de coupés liep. Vol.. Vol.. Ik zuchtte zacht. Het leek erop dat ik nog niet zoveel geluk had met het vinden van een plaats.  
Mijn aandacht werd getrokken toen ik een groet naast me hoorde en met een glimlach groette ik mijn medeleerling terug voordat ik weer op zoek ging naar een coupé.  
Ik kwam tot een stop bij een coupé die nog niet helemaal vol zat niet lang daarna. Ik zette de kooi van Arrow neer op de grond om mijn haar te fatsoeneren voordat ik de deur van de coupé opende. Ik merkte dat één van de inzittenden Genevieve was. Ik kende haar goed, we zaten in hetzelfde jaar en in hetzelfde huis. Een glimlach verscheen op mijn gezicht. Het was goed om haar weer te zien na de lange vakantie.  
De andere inzittende was.. Hoe heette hij ook alweer? Neville was het, volgens mij. Hij was een paar jaar jonger maar volgens mij zaten we wel in hetzelfde huis. Ik hoop dat alles goed ging met zijn pad..  
‘Hey, de meeste coupés zitten vol. Zou ik bij jullie mogen zitten?’, vroeg ik met een glimlach.
  

George 
Ik grinnikte zacht en draaide me om om het huis in te kijken. ‘Het lijkt me niet dat deze chaos snel zal verdwijnen, broer’, antwoordde ik met een kleine grijns. Het was altijd al zo geweest, zo lang ik het me kon herinneren. Dat maakte misschien ons ouderlijk huis ook zo gemoedelijk. Het was er nooit stil. Er was altijd wel iets aan de hand en er was altijd wel iemand in de weer met iets. Mijn broer en ik hadden het huis dan ook vaak op stelten gezet. Maar de chaos en de drukte van thuis, maakte voor mij het huis echt *thuis*. Ik zou het dan ook niet graag willen verruilen. En ik zou ook zeker niet zonder mijn broer willen zijn. 
Met een geamuseerde blik keek ik naar onze vader. Als onze vader iets had wat we niet aan onze moeder mochten vertellen, dan betekende dat er iets interessants stond te gebeuren en ik was benieuwd wat het nu zou zijn. Even keek ik naar mijn broer met een glimlach wanneer ik weer terug keek naar onze vader. Tot mijn verbazing zag ik hoe met een tikje de koffers met gemak in de auto pasten. Dus zo deed onze oude man dat!  
Ik knikte toen ik de woorden van Fred hoorde. ‘Het is ook zeer handig’, antwoordde ik met een knipoog. Ik was toch wel geïnteresseerd in hoe onze vader dat had gedaan. Misschien.. Misschien zou ik het hem nog wel eens kunnen vragen. Want zulke technologie zou ook zeer van pas kunnen komen in onze creaties. Maar onze moeder mocht daar niets van weten, natuurlijk! 
‘Maar natuurlijk, broer’, begon ik met een grijns op mijn gezicht toen ik Fred’s vraag hoorde. Ik wendde mijn blik naar hem toe. ‘Er is nog veel werk aan de winkel’,  

Genevieve.
Ik vond het ontzettend fijn om weer terug naar Hogwarts te kunnen. Het voelde echt als mijn thuis. De lange treinreis met de Hogwarts Express was nog maar het begin. Dat ook deze coupé zich zou vullen met mensen, vond ik dan ook zeker niet erg. De meeste mensen had ik de gehele zomervakantie niet gezien, dus was het alleen maar leuk om ze nu al weer even te spreken. De eerste dagen op Hogwarts gingen sowieso om het weerzien van verschillende mensen. Je had elkaar immers genoeg te vertellen. Men had genoeg mee weten te maken tijdens de vakantie en ik vond het altijd heerlijk om naar hun verhalen te luisteren. Hun vakanties waren tot slot van rekening beter dan die van mij. Ik kwam nooit verder dan de tuin van het weeshuis waar ik in opgroeide, maar ach. Mocht ik eindelijk door de wet als 'volwassen' bestempeld zijn, kon ik eindelijk een plek voor mijzelf gaan zoeken. 
Ik bleef het beestje aaien, terwijl ze mij dankbaar kopjes bleef geven. Ik kon het niet laten om te glimlachen, voor ik mijn blik op Neville richtte. "Hoe was jou vakantie?"vroeg ik hem uiteindelijk. Als ik mij niet vergis, woonde de jongen bij zijn oma. Ik keek hem er niet op aan, aangezien ik wist hoe moeilijk het kon zijn om iemand te missen. Zeker je ouders. Onze situaties waren dan wel niet hetzelfde, maar we begrepen elkaar wat dat betreft goed. Ik luisterde naar zijn verhalen over de afgelopen zomer, toen ik de coupédeur opnieuw open hoorde gaan. 
Mijn blik gleed naar het meisje in de deuropening. Een geamuseerde glimlach sierde mijn lippen. Het was Lova die er stond. We zaten in hetzelfde jaar en hetzelfde huis, waardoor ik haar heel goed kende. Ik beschouwde haar ook als een van mijn vriendinnen. Het was goed haar weer te zien. "Hey you. Natuurlijk niet. Kom er gezellig bij"zei ik glimlachend tegen haar. Het was fijn om weer een bekend gezicht te zien. Het was toch een stuk gezelliger om een coupé te delen met mensen die je kende, dan een onbekende. Dat maakte de rit naar Hogwarts toch een stuk aangenamer en ging de tijd wat sneller voorbij. 

Fred. 
"Dat denk ik ook niet, broer. Onze familie kennende; gaat dit nog wel even door denk ik. Ik denk dat ma pas gerust adem kan halen als de trein het station verlaten heeft"zei ik met een brede grijns. In tijden als deze zat ma al tijden in de stress. Hoe goed ze het van te voren in wilde plannen. Het ging altijd de mist in en het verliep nooit zoals ze dat zou willlen. Dat zorgde voor enorm veel chaos in huis, al konden mijn broer en ik daar alleen maar om lachen. Ik vermaakte me in ieder geval enorm op momenten als deze. Tot ergenis van onze moeder, maar ach. Dat hoorde  er nu eenmaal bij. Ik was ook niets anders gewend en ik zou ook zeker niet anders willen dan dit. 
Ik was nog steeds onder de indruk van het trucje van vader. Het gebeurde niet vaak dat hij iets voor onze moeder verborgen hield en dat maakte dit soort momenten toch bijzonder. Hoe hij dit voor elkaar had gekregen, wist ik niet, maar ik vond het een top uitvinding. Wat dat betreft leken mijn broer en ik toch echt op Arthur. We waren bezig met onze eigen producten en waren daar vaak mee aan het klooien, tot we het product echt geperfectioneerd hadden. Ma was er niet altijd even blij mee, terwijl pa het wel kon waarderen. 
Wat dat betreft was ik ook wel weer blij dat we terug konden naar school. Leren was niet echt mijn favoriete bezigheid, maar op school konden we in ieder gevla wel onze producten testen en optimaliseren. Daar deden we het uiteindelijk voor. Het was belangrijk dat we onze producten geperfectioneerd hadden, voor we onze winkel zouden openen. En op school konden we daar goed gebruik van maken. Er waren genoeg mensen die ons wilde helpen en dat was mooi, aangezien we echt nog genoeg te doen hadden. "Daar heb je zeker gelijk in broer. Al kan ik niet wachten om te beginnen"zei ik met een grijns tegen George.

@GhostBC 

Lova 
Een glimlach verscheen op mijn gezicht toen Genevieve zei dat ik er gezellig bij mocht komen. Ik bedankte haar enthousiast voordat ik de coupé instapte en de deur achter me sloot. Ik tilde mijn koffer op en legde het op het rek boven één van de banken, waarna ik me op de bank onder het rek liet ploffen. De kooi van Arrow zette ik naast me neer, wat een zacht gekras van het dier teweegbracht. ‘Ik denk dat er heel veel eerstejaars zijn’, zei ik terwijl ik de sjaal van mijn hals wikkelde en het in mijn schoot legde. ‘Ik heb heel veel nieuwe gezichten gezien’,  
Ik kon me nog goed mijn eerste jaar op Hogwarts herinneren. Ik had vol spanning gezeten, vooral omdat ik benieuwd was in welk huis ik gesorteerd zou worden. Velen van mijn familieleden, waaronder mijn twee broers, waren al eerder gesorteerd in dat huis en ik wou graag dat ik me bij hen kon aansluiten. En dat gebeurde ook. Het was wel even wennen, zo ver weg van huis maar toen ik eenmaal was gewend, had ik het ook naar mijn zin. Ik was ook niet alleen. Ik maakte vrienden, waaronder Genevieve. Ik beschouwde haar als één van mijn beste vrienden waar ik alles mee kon delen en waar ik ook zeker veel lol mee kon hebben. Ik was blij dat ik een vriendin zoals haar had.  
Ik leunde tegen de rugleuning van de bank en nam een moment om op adem te komen. Ik had het laatste eind me gehaast om zeker te weten dat ik de trein niet zou missen. Maar daardoor had ik wel trek gekregen. 
‘Wil iemand een broodje?’, vroeg ik terwijl ik mijn tas pakte. Ik had vanochtend niet te veel gegeten omdat ik haast had maar daardoor had ik nu wel de tijd om dat in te halen. Mijn moeder had broodjes gemaakt voor onderweg en verliet samen met mij het huis om naar haar werk te gaan. Mijn vader was al naar zijn werk toen ik wegging. Hij werkte op het Ministry of Magic als Officer. Hij werkte vaak lange dagen maar ik had de dag ervoor al afscheid kunnen nemen. En ik zou mijn ouders schrijven, natuurlijk. Dat deed ik altijd.  
Ik haalde de broodtrommel uit mijn tas en haalde er een boterham uit, die ik aan Neville gaf met een glimlach. Ik pakte daarna een ander broodje, die ik uitstak naar Genevieve. 
‘Wil je er ook één?’,  
 
George 
Ik grinnikte. ‘En dan maar hopen dat er geen Howler komt’, antwoordde ik met een grijns. Er was wel vaker een Howler van huize Weasley in Hogwarts gearriveerd. Deze kwam dan vooral van onze moeder en was geadresseerd aan mijn broer en ik omdat we weer iets hadden uitgevoerd. Ik snapte natuurlijk wel dat onze moeder zich zorgen maakte over onze streken en onze schoolprestaties maar mijn broer en ik hadden het onder controle dus er was niks om zorgen over te maken. Als we zo door zouden gaan met experimenteren en het maken van creaties, dan zouden Fred en ik onze fopshop na het behalen van onze diploma’s aan de slag kunnen opzetten. Het idee maakte me enthousiast en ik kon niet wachten om het te verwezenlijken. Maar, dat betekende wel dat we eerst onze diploma’s moesten behalen en dat was.. minder interessant. Mijn voorkeur ging uit naar het uithalen van grappen en mensen aan het lachen maken. Ik was geen type voor schoolbanken en boeken. Maar goed, ons doel klonk in ieder geval aantrekkelijk en dat was iets om naar uit te kijken!  
Ik hoorde onze moeder vanuit het huis roepen tegen de anderen dat ze op moesten schieten, waarna ik de klok hoorde slaan. Het leek erop dat we misschien weer te laat zouden komen maar goed, dingen gingen hier nou eenmaal niet altijd zoals we wilden, vooral de plannen van onze moeder. Maar zo ging het al zo lang als ik me kon herinneren. Het was iets wat nou eenmaal bij onze familie hoorde en om eerlijk te zijn, zou ik het niet anders willen hebben. Het gaf me het gevoel van thuis en dat zou ik voor geen goud willen veranderen.  
Ik keek naar mijn broer toen ik zijn woorden hoorde. ‘Daar ben ik het helemaal mee eens’, antwoordde ik met een grijns. Een deel van mijn hutkoffer was volgestopt met nieuwe ideeën en prototypes van producten. Ik was helemaal klaar voor het nieuwe schooljaar, als we het over onze passie hadden, tenminste. Maar ik keek ook uit naar de tripjes aan Hogsmeade. Ik wilde natuurlijk graag Zonko’s Joke Shop bezichtigen! Ik was benieuwd wat de winkel te bieden had en heel stiekem was ik eigenlijk ook wel benieuwd naar Honeydukes, gewoon omdat ik van zoetigheid hield. Dit zou een interessant jaar worden, ik wist het zeker!  
Ik porde mijn broer in zijn zij. ‘Wie als eerst in de auto zit!’, grijnsde ik naar hem voordat ik het op een lopen zette naar de auto. Ik hield van uitdagingen.  
 
@BeauRathbone 

Genevieve.
Een bescheiden glimlach begon mijn lippen te sieren. Ik volgde de bewegingen die Lova maakte, terwijl ze aanstalten maakte om te gaan zitten. Ik gaf nog een laatste aai over het ruggetje van Noxy voor ik mijn hand op haar ruggetje liet rusten. "Dat was mij ook al opgevallen! Er waren behoorlijk veel nieuwe gezichten op het perron"zei ik tegen haar. Ik vroeg mij af hoeveel eerstejaars er dit jaar aan Hogwarts zouden beginnen en hoeveel daarvan er in Gryffindor ingedeeld zouden worden. De eerste schooldag vond ik dan ook een van de leukste dagen. Het feestmaal werd goed uitgepakt en ik kon daar enorm van genieten. Met kerst bleef ik ook vaak op Hogwarts hangen. Het was dan niet heel erg druk, maar ik kon er enorm van genieten. 
Ik kon ook niet wachten om de rest van mijn vrienden te zien. Lova was een van mijn beste vriendinnen en haar vriendschap waardeerde ik dan ook enorm. Toch was het fijn om iedereen weer terug te zien na de lange zomervakantie. Ik was benieuwd naar wat iedereen had meegemaakt deze zomer. Ik vond het heerlijk om naar andermans verhalen te luisteren. Mijn vakanties waren nooit zo bijzonder, maar dat betekende niet dat ik nieuwsgierig was naar andere verhalen. 
Ik werd uit mijn gedachten gehaald door de vraag van Lova. "Graag"antwoordde ik. Het ontbijt in het weeshuis was niet altijd even lekker, waardoor ik hem deze keer had overgeslagen. Ik wilde in eerste instantie iets uit het karretje halen. Iets wat nog steeds kon, maar een broodje kon er zeker in als ik eerlijk mocht zijn. Ik pakte het broodje van haar aan. "Dank je"zei ik haar dankbaar.

Fred.
Ik schoot in de lach. "Ik ben bang dat we die nog wel kunnen verwachten dit jaar. Als het niet voor ons is, is het wel voor ons broertje of zusje" zei ik met een tevreden grijns. Nee, moeder was niet altijd even blij met onze praktijken op school. Of thuis. Of überhaupt ooit. Dat liet ze ons maar al te graag weten. Onbeschaamd en ongegeneerd. Het was niet altijd even leuk om een Howler te ontvangen. Zeker als die van moeder af kwam, maar het was het zeker waard. Het hield ons in ieder geval niet tegen om door te gaan met onze praktijken. George en ik hadden al jaren dezelfde droom. Het beginnen van een eigen fopshop. Nee, die droom zouden we zeker niet snel opgeven. Daar was ik zeker van. We waren al zo ver gekomen. Opgeven was zeker geen optie, ook al was moeder daar niet helemaal blij mee. 
Mijn blik gleed naar ons vertrouwde huis, waar ik moeder hoorde gillen dat iedereen op moest schieten. Zoals ik eigenlijk al verwachtte gingen we ook dit jaar veel later weg dan eigenlijk gepland. Hoewel dit iedere keer gebeurde, stapte de familie ieder jaar net op tijd de trein in. Grijnzend schudde ik mijn hoofd. Het amuseerde mij alleen maar meer. Ik vermaakte me op dit soort dagen enorm, zeker omdat iedereen wat sneller geprikkeld waren. 
Ik had in ieder geval ontzettend veel zin om terug te keren. Mijn broer en ik zouden dit jaar weer deel uit maken van het Quidditch team van Gryffindor. Dat hoopte ik dan tenminste. Hoewel ze ieder jaar auditie moesten doen, lukte het ze toch iedere keer weer. Er waren simpelweg geen betere Beaters als George en ik. Ik hield enorm veel van de sport. Ook in de vakanties speelde we het spel vaak. Ik hoopte ook dit jaar weer de beker te bemachtigen. Al wist ik dat het niet makkelijk zou worden. 
Mijn blik gleed naar George. Geamuseerd schudde ik mijn hoofd. "Die uitdaging ga ik maar al te graag aan, broer"zei ik grijnzend en maakte vrijwel direct aanstalten om in de auto te stappen. 

@GhostBC 

Lova
Ik knikte toen ik Genevieve’s woorden hoorde. Het was haar dus ook niet ontgaan. ‘Ik ben benieuwd in welk huis ze zullen worden gesorteerd’, dacht ik hardop terwijl ik een hap van een boterham nam. ‘Het is altijd leuk om nieuwe Gryffindors te ontmoeten en wegwijs te maken’,  
Ik was dan wel geen head girl van het huis, ik wilde toch altijd de eerstejaars helpen als ze hulp nodig hadden. Ik had per slot van rekening hetzelfde meegemaakt en toen ik eerstejaars was had ik extra hulp en steun gekregen. Het was alleen maar eerlijk om dat ook aan de eerstejaars van nu te geven. Ik glimlachte naar Genevieve terwijl ik haar het broodje gaf. ‘Mijn moeder heeft het belegd met chocoladepasta’, legde ik uit. Het was één van mijn favoriete dingen voor op brood en je kon er eigenlijk wel op rekenen dat dat meestal op mijn brood zou zitten. Ik hield nou eenmaal van zoetigheid. Ik had daarom vrijwel altijd iets te eten in mijn zak. Een stuk chocolade, bijvoorbeeld of koekjes. Ik deelde die dan ook graag met Genevieve want eten vond ik iets om te delen en dat deed ik graag.  
Ik nam nog een hap van de boterham, waarna ik de coupé rondkeek. ‘Wat hebben jullie gedaan deze vakantie?’, vroeg ik toen. Ik wist niet of ze het al besproken hadden en ik was toch wel benieuwd naar hun verhalen. Zelf had ik niet zoveel gedaan, om eerlijk te zijn. We hadden familie bezocht in Ierland maar voor de rest had ik vooral veel rondgehangen. Ik was eerst blij geweest dat ik thuis was. Even geen huiswerk en proefwerken waar ik aan hoefde te denken. Maar na een tijdje begon ik me toch wel te vervelen en begon ik mijn vrienden te missen. Ik was daarom toch wel blij dat ik weer naar school kon, ook al wist ik dat dit jaar weer vol huiswerk, proefwerken en andere bezigheden zou zitten Maar goed, dat nam ik voor lief. Ik had mijn vrienden bij me, dat maakte het alleen maar beter. 

George
‘Ik heb zo het idee dat je daar gelijk in zult krijgen, mijn beste broer’, antwoordde ik met een grinnik. Gezien onze geschiedenis en onze plannen voor het nieuwe schooljaar, had ik zo het idee dat er nog wel een Howler voor ons op school zou aankomen. We hadden er al genoeg gehad, in onze jaren dat we op Hogwarts zaten. Eerst schrik je natuurlijk wel, een brief die in de stem van je moeder loopt te schreeuwen dat je je moest schamen en dat je je moest leren gedragen. Dat je een voorbeeld moest nemen aan je broers, die allen goede rapporten hadden en goed hun best deden. Ik zou liegen als ik zei dat dat niet pijnlijk was. Maar ach, je raakte er wel aan gewend. We hadden nu eenmaal onze eigen visie, onze eigen plannen en niemand zou ons op andere gedachten kunnen brengen, ook al zouden er duizenden Howlers naar ons worden gestuurd. De Fopshop zou er komen en ik kon niet wachten om het te verwezenlijken samen met mijn broer. Toch was ik best wel benieuwd of er ook een Howler zou komen die voor onze jongere broer of zus bestemd zouden zijn. Of allebei misschien!  
Ik hoorde binnen iemand de trap afstormen en merkte een paar seconden later dat het Ginny was omdat ze in een gehaaste toon aan onze moeder vroeg waar haar jas was. Het leek erop dat onze moeder dat ook niet wist omdat ze vroeg of Ginny niet nog een keer in haar kamer kon kijken, waardoor Ginny met een zucht weer terug de trap op rende. Ik grijnsde bij mezelf. Sommige dingen veranderden hier niet, zo was het nou eenmaal.  
Toen Fred mijn uitdaging aannam, snelde ik op de auto af en net voordat ik de achterdeur had bereikt, hoorde ik de stem van onze moeder achter ons. ‘Niet rennen, iedereen heeft een plaats!’, 
Omdat het zo onverwacht kwam, verloor ik mijn evenwicht en ik probeerde mijn broer vast te pakken om niet om te vallen. Helaas ging dat niet zoals ik dat had gepland had en trok ik hem mee in mijn val, waarna ik plat op de grond viel.  

@BeauRathbone 
 

Genevieve
Mijn blik gleed naar Noxy, wie er compleet ontspannen bij leek te liggen. Daar was ik eerlijk gezegd wel blij mee. Het beestje kon soms een tikkeltje eigenwijs zijn en dat was tijdens een lange reis als deze niet altijd fijn. Toch nam ik het voor lief. Ik wist hoe graag het beestje door de gangen van het kasteel of het weeshuis wilde dwalen. Ik kon haar soms een hele dag niet zien, maar ik kon altijd met een gerust hart zeggen dat ze aan het  eind van de dag aan het eind van mijn bed te vinden was. Dat ze nu zo heerlijk rustig was, vond ik alles behalve erg. Ik vond het alleen maar fijn. Glimlachend wendde ik mijn blik weer af. "Daar ben ik ook benieuwd naar"merkte ik op, toen ik Lova's opmerking hoorde over de indeling van de eerstejaars. Ik hoopte dat er een aantal mooie aanwinsten tussen zouden zitten. Een goede versterking voor Gryffindor. Al was iedereen welkom natuurlijk. Ik wist als geen ander hoe oordelend sommige mensen wel niet konden zijn, terwijl je er zelf vaak helemaal niets aan kon doen. Ik was dan ook niet het type persoon wie een oordeel over iemand klaar had liggen, zonder dat ik diegene had leren kennen. Daarbij was ik zelf altijd graag onder de mensen. Ik was enorm nieuwsgierig en genoot van de gesprekken die ik met een ander kon voeren. Ik was echt een mensen mens en dat zorgde ervoor dat je veel nieuwe contacten wist te leggen. Ik haalde er alleen maar plezier uit. 
Daarbij was ik het ook met Lova eens. Ik vond het ook zeker niet erg om de eerstejaars een handje te helpen. Ik weet nog goed hoe makkelijk ik wel niet verdwaalde in het kasteel en was er van overtuigd dat ik ook nog niet alles had gezien. Al zat ik hier al een tijdje, er was nog genoeg dat me verbaasde. Ik nam een hap van het broodje wat Lova me had gegeven en sloot kort mijn ogen. Het smaakte ontzettend goed. Veel beter dan het eten in het weeshuis. Een glimlach verscheen rond mijn lippen. "Het is echt heel erg lekker"zei ik, terwijl ik mijn ogen weer opende en de hap doorslikte. Het was wellicht een klein gebaar, maar ik kon dit soort dingen enorm waarderen en uitte dan ook graag mijn dank. Ik nam nog een hap, terwijl ik mijn hoofd schudde als reactie op Nova's vraag. "Ik heb eigenlijk niet heel veel bijzonders te vertellen. Buiten het weeshuis heb ik niet heel veel gezien"biechtte ik op. Ik schaamde me er ook niet voor. Ik kon mezelf prima vermaakte en wilde mezelf ook definiëren als 'het weesmeisje'. Ik was zoveel meer dan dat en wilde ik ook graag laten zien. "Hoe was jou vakantie?"vroeg ik vervolgens aan haar. Ik was benieuwd naar wat zij mee had weten te maken de afgelopen zomer. 

Fred. 
Ik was dankbaar dat ik het zo goed met mijn broer kon vinden. De band die ik met George had, was ijzersterk en dat zou ik voor geen goud kwijt willen raken. Ik kon mij ook geen betere broer wensen. We vulden elkaar enorm goed aan en wisten vaak al wat we bedoelden zonder het daadwerkelijk aan te geven. Daar maakten we maar al te graag gebruik van en ik genoot daar ontzettend van. Het was voor ons een makkelijke manier om ongestoord te communiceren en daar zaten vele voordelen aan. "Dat zouden we maar voor lief moeten nemen. Moeder leert immers nooit dat wij ons talent niet zomaar op kunnen geven"zei ik met een grijns. Ik zag ons echt niet snel stoppen met het uithalen van grappen of het maken van producten die je bij verschillende zaken een handje konden helpen. Hoe graag moeder dat soms wilde. Nee, we waren geen voorbeeldige studenten zoals onze oudere broers dat waren, maar ach. Dat maakte het leven alleen maar leuker. Hoewel Molly dat niet altijd kon waarderen. Minder dan pa tenminste. Die was soms toch wel benieuwd naar onze nieuwe verdiensten. 
Mijn blik gleed naar ons enige zusje en ma. Er was zoals gewoonlijk weer van alles kwijt. Niemand kon zijn of haar spullen vinden op dit soort momenten en dat was lachwekkend. Het zorgde alleen maar voor meer chaos en een hoger stress gehalte bij moeder. Voor mij betekende het alleen maar meer plezier. Nee, ik maakte me eigenlijk nooit zo veel zorgen. We vertrokken dan altijd wat later dan gepland, maar zaten op het laatste moment wel in de trein. Alleen Ron is het ooit gelukt om de trein daadwerkelijk te missen. Daar was ik wel een tikkeltje trots op geweest. Zo'n entree had ik ook wel willen maken, ook al hadden George en ik het nog nooit zo ver geschopt. Ik lachte kort om mijn eigen gedachte, voor die al weer snel verdween. Moeder was het niet met onze taferelen eens. Ik voelde hoe George me vast wist te pakken en mij naar de grond wist te werken. Ik schoot in de lach. "Ben je bang dat je niet kunt winnen zonder vals te spelen, mijn broer?"vroeg ik lachend, al wist ik dat ma hem van zijn stuk had weten te brengen. Ik kon er alleen maar om lachen. Daar was je immers broers voor. 

@GhostBC 
 

Lova
Een glimlach verscheen op mijn gezicht toen Genevieve zei dat het broodje goed smaakte. ‘Mijn moeder zal blij zijn om dat te horen’, antwoordde ik. Ze deed altijd haar best als ze eten maakte en ze zou het fijn vinden om te horen dat haar eten goed was.  
Ik luisterde naar de woorden van Genevieve, waarna ik begrijpend knikte. Het speet me dat ze niet de kans had gekregen om veel te doen en ik wou dat ik meer voor haar kon doen. Ik gaf haar een sympathieke glimlach. ‘Dit jaar krijgen we toch de kans om naar Hogsmeade te gaan? Zullen we daar samen heengaan?’, stelde ik voor. Genevieve mocht dan wel niet veel hebben kunnen doen in de vakantie, ik wilde graag wel dat ze tijdens de schooldagen leuke dingen kon doen en ik zou haar graag naar Hogsmeade mee willen nemen. Het leek me geweldig om samen een Butterbeer te kunnen drinken. 
Ik leunde ontspannen achterover tegen de rugleuning van de bank en at het laatste gedeelte van mijn broodje op. ‘Om heel eerlijk te zijn; niet veel bijzonders. Ik heb vooral veel geslapen’, antwoordde ik met een grinnik. Het schoolleven kon best wel hectisch zijn en het zou zeker niet de eerste keer zijn dat ik tot diep in de nacht bezig was met een proefwerk of huiswerk. Ik was nou eenmaal iemand die zulke dingen al snel vergat als ik het niet ergens opschreef. Dat was een gevaarlijke combinatie als het werd gemengd werd uitstelgedrag, waar ik helaas ook nog wel eens last van had. Maar gelukkig zorgde ik er altijd voor dat ik een agenda bij me had zodat ik al het huiswerk en mijn plannen op kon schrijven. Dan kon ik het in ieder geval niet vergeten!  
Maar gelukkig hadden we geen proefwerken of huiswerk in de vakantie en kon ik even tot rust komen, wat ik dan vooral deed in de vorm van slapen. Niet dat daar mijn moeder zo blij mee was, helaas, dus probeerde ik ook nog andere dingen te doen. Tripjes naar het winkelcentrum, bijvoorbeeld en het lastigvallen van mijn broers, natuurlijk.  
‘We zijn op bezoek geweest bij oom Oscar en tante Celia in Ierland en zijn naar een Quidditch wedstrijd geweest’, vervolgde ik met een glimlach. Oom Oscar was de oudere broer van mijn vader en woonde samen met zijn vrouw en hun vier kinderen tussen de uitgestrekte bossen in het noorden van Ierland. Mijn familie en ik gingen daar meestal een keer per jaar naartoe om op bezoek te gaan. We bleven daar dan meestal een week of twee en gingen ook wel eens samen naar een wedstrijd van de Kenmare Kestrels, een bekende Ierse Quidditch team, dat tevens ook mijn favoriete team was. Ik had een vaandel van het team in mijn kamer hangen en deze zomer had ik de kans om een shirt met het logo van het team te komen. Ik had het niet kunnen laten om het shirt niet mee te nemen naar school, dus ik had het veilig opgeborgen tussen mijn gewaden. 
 
George
Ik knikte door de woorden van mijn broer. ‘Daar ben ik het helemaal mee eens, broer’, antwoordde ik met een grijns. ‘Ik kan niet wachten om weer aan het werk te gaan’, 
Ook al hadden we nog niet een pand, we stonden zeker niet stil en ik had zo het idee dat we dit schooljaar nog met andere fantastische ideeën zouden komen. We waren altijd bezig met ideeën en experimenteren en ook al zouden we weer bestookt worden met huiswerk, we zouden dat ons zeker niet laten tegenhouden. En een Howler of een waarschuwing ook niet. We waren wel wat gewend.  
Tijdens mijn val raakte ik niet onzacht de grond maar ik kon alleen maar lachen om wat er gebeurde en al helemaal om de woorden van mijn broer. Ik keek op naar hem met een grijns. ‘Ik kon het niet laten’, antwoordde ik. Ik wist wel dat Fred wist wat er aan de hand was maar we hielden er nou eenmaal van om ook elkaar te plagen, iets wat ik dan ook al te graag deed.  
‘George, ga van de grond af! Je uniform wordt vies!’, hoorde ik onze moeder van achter ons zeggen terwijl Ginny met haar hutkoffer naar de auto zeulde. Ze zuchtte in irritatie terwijl onze moeder weer het huis binnenstapte om Ron en zijn twee vrienden te roepen. Ik had zo het idee dat we zo zouden vertrekken. De koffers werden behendig in de auto gezet door onze vader, geholpen door een handige spreuk en onze moeder zorgde ervoor dat alle kinderen gereed waren om te vertrekken. Maar het zou erom spannen of we de trein zouden halen. We waren al aan de late kant en we waren nog niet op weg. Maar goed, zoveel verkeer zou er in het luchtruim ook niet zijn, dacht ik! 
Ik grinnikte om de woorden van onze moeder. ‘Ja, moeders!’, antwoordde ik waarna ik behendig van de grond klauterde. Er zaten geen vlekken in mijn uniform, zag ik terwijl ik mijn kleding afklopte. Het maakte mij vrij weinig uit maar ik wist dat onze moeder daar blij om zou zijn. 
Ik liet het idee van racen naar de auto maar even zitten voor nu, ik zou later zeker nog om een revanche kunnen vragen. En daarvoor hadden we alle ruimte op Hogwarts!  
Ik liep naar de auto toe en opende één van de achterdeuren. Met mijn linkerhand suggereerde ik naar de achterbank terwijl ik mijn hoofd boog in een buiging. ‘Gaat u voor, mijn beste broer!’, zei ik, een grinnik hoorbaar in mijn stem.  
 
@BeauRathbone 

Genevieve.
"Geef het alsjeblieft aan haar door"zei ik met een glimlach tegen haar. Ik had haar moeder eigenlijk nooit echt ontmoet, maar ik kon dit zeker waarderen. Daarbij kon ik het goed vinden met Lova en ik kon me voorstellen dat ze aardig op haar moeder leek. Daar kon ik me in ieder geval iets bij voorstellen tenminste. Ik nam nog een hapje van het broodje en slikte het binnen de kortste keren door. 
Om dit soort redenen was ik blij dat ik een vriendin als Lova had. Ik waardeerde onze vriendschap enorm en ik hoopte dat we dat nog lang konden koesteren. "Dat lijkt mee ontzettend leuk"antwoordde ik dan ook. Hogsmeade was een geweldige plek en ik ging er met alle liefde naar toe. Gelukkig waren al mijn formulieren al ondertekend, dus hoefde ik mij ook geen zorgen te maken over het verkrijgen van toestemming om Hogwarts voor dit soort uitstapjes te verlaten. Bovendien was ik vaak genoeg binnen de muren van Hogwarts te vinden. Mijn vakanties, op de zomervakantie na, bracht ik graag door in Hogwarts. Ik voelde mij hier toch wat meer thuis en bleef er dan ook met alle liefde hangen. Er bleven nooit veel studenten achter op school, maar dat kon ik ook wel begrijpen. Families zaten op hun  kinderen te wachten en voor de meesten was het toch wel fijn om weer even naar huis te gaan. Dat kon ik zeker begrijpen. 
Ik vermaakte mij altijd prima op Hogwarts daarentegen. Er was altijd genoeg te doen en het waren voor mij goede momenten om van alles in te halen en zaken te regelen waar ik in eerste instantie niet aan toe was gekomen. Nee, mijn vakanties waren altijd nuttig ingedeeld. Ik verveelde mij nauwelijks op school. Dat had ik ook deels te danken aan mijn vrienden. 
Ik grinnikte om de eerste opmerking die Lova wist te maken. "Slapen is altijd goed"merkte ik vervolgens op. Ik streek een plukje haar achter mijn oor en luisterde naar haar verhaal. Ierland. Gaaf! Als het even kon, zou ik daar ook ontzettend graag naar toe willen. Het was goed om te horen dat ze zich deze vakantie vermaakt had. Dat vond ik toch wel belangrijk. Dat mijn vrienden het goed hadden. "Dat klinkt als een gave reis!"zei ik glimlachend tegen haar. Het bekijken van een Quidditch wedstrijd klonk ook als een gaaf evenement. Ik vond het zelf een geweldige sport om naar te kijken. Vooral op school. Als Gryffindor speelde zat ik als trouwe fan op de tribunes. Dat hoorde er ook wel beetje bij, vond ik. Het bracht leerlingen bij elkaar en het was fijn om eens met wat anders bezig te zijn dan met schoolwerk. Het hield je toch even bezig. En het was super gezellig, zeker als je afdeling een wedstrijd won. Ik was da ook benieuwd naar hoe het dit schooljaar uit ging pakken. 

Fred.
'Ik ook niet" zei ik instemmend. Nee, een nieuw schooljaar stond altijd vol met nieuwe kansen. Die kansen konden George en ik zeker niet aan ons voorbij laten gaan. Er waren genoeg studenten op Hogwarts die ons een handje wilde helpen en daar konden we goed gebruik van maken. Soms werd je het wel eens zat om alles op jezelf te testen. Daarbij kunnen er andere uitkomsten naar voren komen op het moment dat je het op een ander uitprobeert. Die vrijwilligers hadden we dus hard nodig. Het is natuurlijk wel de bedoeling dat er producten van kwaliteit geleverd worden. Het waren geen onnodige prulletjes, zoals ma het graag wilde noemen. Nee, een goede reputatie moest opgebouwd worden en daarvoor moet je je producten eerst goed testen en ontwikkelen voordat je ze daadwerkelijk op de mark brengt. Stoppen zat er dan ook echt niet in. En de waarschuwingen en nachten doorhalen, nam ik dan ook maar al te graag voor lief.
"Ik had niet anders van je verwacht, broer"zei ik lachend. Het was belangrijk dat je ook om jezelf kon lachen en het kon waarderen als er ook grappen bij jezelf werd uitgehaald. Anders werd je nooit serieus genomen in de wereld waar mijn broer en ik in terecht waren gekomen. Ik kon dan ook niets anders doen dan lachen. Ook wanneer ma er zich weer eens mee bemoeide. "Dat geld ook voor jou, Fred. Jullie kunnen echt niet voor de dag komen zo"hoorde ik haar nog zeggen. Ook ik stond langzaam aan op en keek kort om mij heen. Het huis maakte zich nu pas echt gereed voor vertrek. Koffers werden in de auto gezet en iedereen werd bij elkaar geroepen en gecontroleerd voor ze in de auto mochten stappen. Typisch iets voor moeder, maar ach. We wisten allemaal dat ze het maar al te goed bedoelde. 
Een tevreden grijns verscheen er rond mijn lippen. Ik was zelf klaar om te gaan en als ik heel eerlijk mocht zijn kon ik niet wachten om naar school te gaan. Het leren mocht dan wel niet echt mijn ding zijn, maar dat nam niet weg dat ik het enorm naar mijn zin had. Mijn prioriteiten lagen op school simpelweg ergens anders en daar had ik vrede mee. Ik wist dat George en ik onze eigen weg wel wisten te vinden, ook al werd die weg niet door iedereen altijd even goed aangemoedigd. We kwamen er wel. Daar was ik simpelweg van overtuigt en daar gingen we ook voor. Er waren genoeg mensen die daar ons wel in steunden en ik wist dat het uiteindelijk wel zou lukken. We hadden alleen een beetje geduld nodig. 
Ik liep achter George aan, naarmate ma toch wel wat nerveuzer werd, en liep op mijn gemakje naar buiten toe. Ik zag hoe George een van de autodeuren opende, naar de achterbank gebaarde en een buiging maakte. Ik volgde zijn initiatief en boog ook voor hem. "Dank u, mijn beste broer. Wat een uiterst aardig gebaar"merkte ik lachend op, voor ik aanstalten maakte om in de auto te stappen en een autogordel vast klikte zodra ik zat. De reis naar Hogwarts kon nu echt beginnen.

@GhostBC 

‘Dat zal ik zeker weten doen’, antwoordde ik met een glimlach. Ik wist zeker dat ik mijn moeder ergens deze dagen nog wel een brief zou sturen, dan zou ik het haar direct kunnen vertellen. Ik schreef meestal een brief aan het begin van het schooljaar, om haar gerust te stellen dat ik veilig was aangekomen. Mijn brieven kwamen onregelmatig. Vaak was ik te moe na een lange schooldag om nog bezig te gaan met het schrijven van een brief maar meestal probeerde ik minstens één keer per maand een brief naar huis te schrijven. Ik wist dat mijn moeder dat op prijs stelde en ik schreef dan ook graag brieven. Mijn moeder deed hetzelfde. Ze schreef meerdere keren per schooljaar een brief, vaak om me dan bijvoorbeeld te feliciteren als het mijn verjaardag was of om nieuws mee te delen als die er was. Of gewoon om te vragen hoe het was. Heel soms schreef mijn vader een brief maar meestal was hij te druk dus dan vroeg hij mijn moeder om een bericht door te geven. Maar dat maakte me niet minder blij. Ik was altijd blij als er post kwam.  
Ik was blij om te horen dat Genevieve het haar leuk leek om samen naar Hogsmeade te gaan. Ik had zoveel verhalen over het dorp gehoord, ik kon niet wachten om het samen met haar te ontdekken! Ik knikte. ‘We moeten echt met elkaar een butterbeer gaan drinken als we er zijn, vind je niet?’, 
Mijn ouders hadden voordat ik weer naar school ging de formulieren al ondertekend, waar ik blij om was. Ik wilde deze kans niet graag missen. Ik hoefde ze alleen nog maar in te leveren en ik was er klaar voor! 
Ik grinnikte. ‘Dat is het zeker’, beaamde ik met een knik. ‘Vooral als je weet dat Snape ons waarschijnlijk weer gaat lastigvallen met bakken vol huiswerk en proefwerken’, vervolgde ik met een zucht terwijl ik me achterover liet zakken in de bank. Dat was ook iets waar ik niet naar uitkeek. Het leek wel alsof we met het jaar steeds meer huiswerk kregen. Ik snapte het natuurlijk ook wel, we moesten naar onze O.W.L.’s toewerken maar toch klonk het vooruitzicht van zwoegen tot laat in de avond niet echt charmerend.  
Ik knikte nogmaals. ‘Dat was het zeker!’, antwoordde ik. Ierland was een mooi land waar je geweldige wandelingen kon maken. Het leek me leuk om dat eens te doen als ik geslaagd was, als een manier om te vieren dat ik mijn diploma had. Maar, ik wou het dan niet graag in mijn eentje doen. Ik wou dan graag Genevieve met me meenemen. Zij was degene die ik zag als mijn beste vriendin, iemand waar ik alles bij kwijt kon en die voor me klaarstond. Het zou geweldig zijn om het met haar te kunnen beleven.  
‘Ik ben benieuwd wie er dit jaar in het Quidditch team van Gryffindor zullen komen’, bedacht ik me hardop waarna ik mijn blik naar Genevieve wendde. ‘Heb je een idee wie zich zal kwalificeren?’, 

Een glimlach verscheen op mijn gezicht toen Fred aangaf dat hij ook niet kon wachten op het nieuwe schooljaar. Het was goed om te horen dat hij er ook zo over dacht. Ik zou het namelijk met niemand anders willen doen. Dit was onze droom, ons werk. Ons doel waar we zo hard voor werkten. Met dat harde werk zouden we onze producten kunnen aanbieden aan een groot publiek. Wanneer dat echt in vervulling zou komen wist ik niet maar ik wist zeker dat het ons zou lukken.  
Het opzetten van een eigen winkel, met een eigen pand, daar was natuurlijk ook geld voor nodig. Helaas had onze familie niet veel geld. Niet dat ik dat erg vond. Ik was tevreden met wat we hadden en ik was blij met mijn familie. Maar het zou ons waarschijnlijk een tijd kosten voordat we genoeg geld bij elkaar hadden gespaard om een pand te kunnen veroorloven. Vooral als we onze winkel wilden vestigen in Diagon Alley. Het waren dingen waar ik vaak over nadacht. Misschien konden we bij Gringotts om een lening vragen als het zover was. Of misschien zou ik ergens kunnen werken om wat geld te kunnen verdienen. Dit was zeker iets wat ik nog met Fred wilde bespreken. Maar wat er ook zou gebeuren, ik had er vertrouwen in dat het goed zou komen. We waren niet voor niets de Weasley tweeling! 
Ik grinnikte om de woorden van mijn broer. We kenden elkaar door en door. Dat was ook niet zo vreemd, we waren immers een tweeling. We waren onafscheidelijk, al sinds dat we klein waren. Ik deelde alles met mijn broer, van de meest flauwe grappen tot de meest serieuze vragen. Als ik een probleem had, zou ik dat aan hem kunnen voorleggen en vice versa. Ik zou altijd voor hem klaarstaan. Ik plaagde hem dan wel vaak, hij betekende veel voor mij en ik zou hem dan ook voor geen goud willen missen.  
‘Ja, Fred! Dit kan zo echt niet’, beaamde ik onze moeder met een lach in mijn stem.  Het was niet gemeen bedoeld. Ik vond dat er niks mis was met zijn kleding en eigenlijk was er ook niks mis met die van mij. Goed, op een paar vlekjes na dan. Maar dat zou geen probleem zijn! Als we eenmaal op Hogwarts waren aangekomen zou ik het zo weg kunnen toveren. 
Tevreden keek ik toe hoe de laatste koffers in de auto werden gezet en hoe iedereen bij elkaar werd geroepen en werden gecontroleerd. We zouden nu bijna kunnen vertrekken. Ik kon niet laten om mezelf af te vragen of de trein al vertrokken zou zijn. Dat zou nog wat worden, als dat het geval zou zijn. Het zou zeker voor een spectaculair begin van het schooljaar zorgen! 
Ik lachte toen ik Fred hoorde waarna ik me naast hem op de bank liet ploffen. Ik klikte de autogordel vast en zag hoe de deur aan de bestuurderskant werd geopend. Onze vader liet zich puffend op de stoel zakken. ‘Nou jongens, we zijn bijna zover om te vertrekken!’, deelde hij mee terwijl hij de autosleutel in het contact stak. Het duurde even voordat het lukte maar na een paar pogingen kwam de auto zwaar ronkend tot leven.  
Met een grijns wendde ik mijn blik naar Fred naast me. ‘Dit gaat leuk worden’,  

@BeauRathbone 

Genevieve.
Het uitstapje naar Hogsmeade was iets waar ikzelf ontzettend naar uit keek. Sowieso vond ik het heerlijk om weer aan een nieuw schooljaar te beginnen. Ik voelde mij ontzettend thuis op Hogwarts. De lessen vond ik enorm interessant en bovendien vond ik het heerlijk om hier tussen de mensen te zijn. Wat dat betreft duurde de zomervakanties voor mij net iets te lang en kon ik nooit wachten om weer terug te keren. Ik was wat dat betreft toch wel blij dat ik weer in de vertrouwde trein richting school zat. Hoe stom dat ook mocht klinken. 
Ik was het met Lova eens. Een glas butterbeer wilde ik zeker drinken als het uitstapje naar Hogsmeade plaats zou vinden. "Dat moeten we zeker doen!"zei ik enthousiast. Ik keek er nu al naar uit. Zeker omdat je met vrienden onder elkaar was en ik moest eerlijk toegeven dat ik mij me geen betere vrienden kon wensen. Zeker wat Lova betreft. Ik kon mij geen betere beste vriendin wensen en ik koesterde onze vriendschap enorm. 
Kort schudde ik mijn hoofd op het moment dat ik de naam van mijn minst favoriete docent hoorde. Snape. Nee, we konden het niet goed met elkaar vinden. Hij handelde altijd onterecht. Zeker richting de leerlingen van Gryffindor en hij haalde er altijd plezier uit om ons bakken vol huiswerk te geven. Er tegenin gaan was geen optie. Het bracht je alleen maar meer in de problemen en het zorgde vaak voor nog meer huiswerk. Ik hield vaak genoeg wijs mijn mond dicht, wat Snape zijn lessen betreft, maar leuk was anders en ik het het idee dat het dit jaar net zo zou zijn. "Ik ben bang dat dit jaar niet anders zal zijn. Snape kennende"zei ik haar. 
Ik dacht even na over de vraag die ze me erna stelde. "Harry zit vast en zeker opnieuw in het team"merkte ik als eerste op. Harry was de beste zoeker die ze een tijden hadden gehad, als ik docenten mocht geloven. "En ik denk dat Fred en George weer een hele goede kans maken om het team te halen"zei ik vervolgens. Ik mocht de tweeling enorm graag. Ik kon altijd om de jongens lachen en ik moest eerlijk toegeven dat ik het ontzettend goed met George kon vinden. 

Fred. 
Ik was blij en dankbaar met iemand als George aan mijn zijde. Ik wil niet al te sentimenteel klinken, maar mijn broer betekende ontzettend veel voor me. Je kon het maar niet gek genoeg bedenken of we deden het samen. Niets was ons te gek en ik wist dat we altijd bij elkaar terecht konden. Voor wat dan ook. We namen elkaar wat dat betreft hartstikke serieus, maar ook voor een nieuwe grap konden we altijd bij elkaar terecht. Het was oprecht heerlijk om zo'n band met iemand te hebben. Het maakte ons in ieder geval onafscheidelijk en ik had eigenlijk helemaal niets te klagen gehad. 
Ik was er hoe dan ook van overtuigd dat we onze dromen waar zouden maken. Wat waren immers dromen als je er zelf niet eens in geloofde? Dan kon je het net zo goed gelijk opgeven. Er zaten altijd wel wat tegenslagen in de weg, maar dat waren obstakels die je moest overwinnen. Moeder was niet altijd even blij met onze keuzes, maar dit was iets wat George en ik heel graag wilden doen. Daar wilde ik ook alles aan doen en ik wist dat mijn tweelingbroer daar net zo over dacht. Hoe we het voor elkaar zouden krijgen, was ook nog niet helemaal concreet, maar ik wist dat alles op zijn pootjes terecht zou komen.
Ik lachte om de woorden van mijn broer. Het was belangrijk dat we zo met elkaar om konden gaan. Dat we ook bij elkaar grappen uit konden halen. Ik kon het van George dan ook zeker hebben. 
Al was ik wel blij dat het gezelschap klaar was voor vertrek. Het zou wat zijn als ze als gezin de trein zouden missen. Dan hadden ze op school hoogstwaarschijnlijk een groot probleem, al zou ik het zelf hilarisch vinden. Om dat soort dingen maakte ik me eigenlijk ook niet zo druk. Het zal allemaal wel weer goed komen, had ik het idee.  We redde het ieder jaar. Dat zou dit jaar niet anders zijn. Ik zag dat vrijwel iedereen instapte, nadat ik zelf was ingestapt. Pa was de laatste die in de auto stapte. Ik zag hoe hij de autosleutel in het contact stopte en de auto momenten later met moeite tot leven kwam. De auto kwam tot leven en met enige moeite kwam deze vooruit. Met een grijns keek ik naar mijn broer. "Dit gaat zeker leuk worden"zei ik grijnzend.

@GhostBC 

Lova.
Ik glimlachte toen Genevieve antwoordde dat ze het mijn idee eens was. Het leek me gezellig om het stadje een bezoek te brengen. Misschien zou er dan ook nog wel sneeuw liggen. Dat zou het nog gezelliger maken! Maar goed, je wist het maar nooit met het weer hier. Het kon ook maar zo zijn dat het keihard zou regenen op de dag dat we naar Hogsmeade mochten. Maar dat zouden we dan wel zien en als dat wel het geval zou zijn, dan konden we altijd een paraplu meenemen. Een beetje regen zou mijn enthousiasme zeker niet laten verwateren! 
Ik zuchtte. ‘Daar ben ik helaas ook bang voor..’, antwoordde ik. De afgelopen jaren had Snape zich ook niet ingehouden als het ging om huiswerk en proefwerken dus het leek me niet dat hij dat nu wel zou doen. We zouden waarschijnlijk wel weer een hoop huiswerk krijgen en vast ook nog wel een paar ongeplande proefwerken en practica. Ik hoopte maar dat ik niet weer mijn drank zou laten ontploffen, net zoals vorige keer. Mijn hand deed nog pijn van het strafregels schrijven als ik eraan dacht.  
Ik knikte. ‘Harry was geweldig vorig jaar. Het zou me zeker niet verbazen als hij dit jaar ook weer gekozen wordt als zoeker’, beaamde ik mijn vriendin. Harry had meerdere keren de Snitch te pakken te weten te krijgen, ondanks alles wat er op hem af werd gestuurd door de tegenpartij. En mede dankzij hem had het team van Gryffindor kunnen winnen. Hij zou daarom een goede keuze zijn om dit jaar weer als zoeker voor het team te spelen.  
‘Als Fred en George niet in het team komen dan weet ik het ook niet’, antwoordde ik met een zachte grinnik. Ze waren allebei getalenteerd, zowel op het gebied van Quidditch als op het gebied van hun creaties. Ik geloofde daarom ook dat ze een goede kans maakten om in het team te komen. Ik hoopte in ieder geval van wel. Ik mocht de beide broers, net zoals Genevieve, graag en was altijd benieuwd wat voor fratsen ze weer uit zouden gaan halen. Ik vond Fred een geweldig persoon en ik mocht hem ook erg graag. Het zou geweldig zijn om ze weer te kunnen zien spelen vanaf de tribune en ik kon ook niet wachten op het nieuwe seizoen. 
Ik hief mijn hoofd op waarna ik naar Genevieve keek. ‘Hoe is het met Noxy?’, vroeg ik met een glimlach. 
 
George.
Met een grijns knikte ik. Het begin van de reis was altijd interessant. En dat gebeurde dan ook al snel. De auto kwam eerst maar wat moeizaam vooruit.  ‘Daar gaan we!’, zei onze vader waarna we al snel vaart begonnen te maken. De auto ronkte zwaar en we werden door elkaar geschud. Even stuiterden we over de grond maar toen kwamen we toch echt los. Langzaam verdween de grond onder de banden van de auto vandaan terwijl ze steeds verder omhoogklommen in de lucht totdat we tussen de wolken waren verdwenen.  
Ietwat nieuwsgierig keek ik naar buiten toe. We hadden dit vaak genoeg gedaan maar elke keer verbaasde ik me over de kunsten van onze vader.  Een spell gebruiken om een auto te kunnen laten vliegen was niet niks! Vooral niet als de auto ook nog eens de mogelijkheid had om onzichtbaar te kunnen worden. En die truc had altijd gewerkt! Misschien zouden Fred en ik daar nog iets mee kunnen doen. 
Onze moeder was er niet altijd blij mee. Ze maakte zich soms zorgen dat we gezien zouden worden door Muggles en anderen en dat zou ons in de problemen kunnen brengen. Maar onze vader verzekerde haar dat dat niet zou gebeuren. De onzichtbaarheid van de auto zou daarbij helpen. Ik vroeg me af hoe onze vader dat gedaan had. Met een spell of misschien met een ander foefje? Misschien had hij ook nog andere interessante projecten zoals de auto. Ik zou hem daar zeker nog eens naar vragen.  
Ik zag hoe ons huis steeds kleiner werd totdat ik het niet meer kon zien. Het was nu definitief. We waren op weg! Het had wel even geduurd voordat het zover was maar nu was het toch eindelijk zo. We hadden, zover als ik wist, al onze spullen en waren er klaar voor, ook al was niet iedereen even enthousiast.  
De radio voor in de auto kraakte en onze vader draaide aan één van de knoppen totdat de zender helderder werd. Vrolijke muziek vulde de auto en ik kon het niet laten om zacht te grinniken. Het was ook erg toepasselijk, nu dat we weer naar school moesten.  
Ik draaide mijn hoofd weg van het raam toen ik voor nu genoeg had gezien en liet mijn hoofd tegen de hoofdsteun rusten, waarna ik mijn aandacht vestigde op mijn broer naast me. ‘Dus’, begon ik met een grijns. ‘Hebben we er een beetje zin in?’,