Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

The dictatorschip of gifts schrijf

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Kletstopic: virtualpopstar.com/social/forum?category=5&topic=915211

Het is het jaar 2150. De wetten in de wereld zijn flink veranderd. In veel landen bestat de democratie niet meer. Sterker nog, veel landen worden door één grote familie geregeerd. De Frostkingstones. Niemand weet waar ze vandaan kwamen en hoe ze zo snel aan de macht in 50 landen kwamen. Wel is bekend dat ze het de landen al ruim 15 jaar met een ijzeren vuist regeerden.

Hoewel veel het niet eens zijn met de Frostkingstones, durven maar weinig mensen er iets van te zeggen of te demonstreren. Dat komt omdat de demonstranten zelf niet gestraft worden, maar hun kinderen of andere dierbaren. Het liefst richten de Frostkingstones zich echter op de minderjarigen.

We zoeken in op 6 van die kinderen. Inmiddels is het jaren geleden dat hun ouders hun misdaden hebben begaan. Ze zijn nu in hun late tienerjaren/ begin twiniger jaren. Iedereen komt uit een andere kaste of misdaad. Van elite tot de straat, van demonstrant tot een winkeldiefstal. Niemand heeft de afgelopen jaren zijn of haar familie gezien. In plaats daarvan leven ze al jaren op een verlaten gevangeniseiland. Op dit eiland worden ze getraind en genetisch gemuteerd om bovennatuurlijke super soldaten te worden van de nieuwe dictators. Echter zijn ze het niet allemaal eens met de omstandigheden en proberen sommigen te ontsnappen om de dictators te stoppen. Iets wat de Frostkingstones absoluut niet willen. En hoe zit het met diegenen die wel tevreden zijn met hun leven?

Meisjes (3/3)
- Edreina 'Reina' Kajeine~ pg. 6 ~
- Phoebe Hannah Grey~ pg. 5~
- Deirdre Langtree ~ pg 4 ~

Jongens (3/3)
- DD ~ shapeshifting ~ pg. 1 ~ladybambi
- Julian Dominiak ~ pg. 7 ~
- Rhys Lachlan Evans~ pg. 9 ~

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Het was inmiddels acht jaar geleden dat Dylan de waarheid over zijn verleden leerde kennen. Over zijn positie in de wereld, het geheim dat zijn moeder meer dan tien jaar met zich mee had gedragen, zonder het aan iets of iemand te vertellen. Acht jaar sinds zijn leven totaal op zijn kop kwam te staan, hij niet meer wist wie hij was en als straf voor de daden van zijn moeder naar het gevangeniseiland werd gestuurd. Als kind was Dylan opgevoed om te denken dat de straf de juiste straf was. Een eerlijke straf die de families van de verraders verdienden, maar sinds Dylan zelf naar het eiland was gestuurd, begon hij de waarheid te zien. Hoe onredelijk de straf was. Zijn 'vader' vertelde hem dat de beste manier om iemand te straffen, was door niet diegene zelf te straffen maar zijn dierbaren. Het was een gedachten waar Dylan mee was opgevoed en heilig in geloofde. Echter nu besefte hij dat het een verkeerde gedachten was. De meeste van de kinderen op dit eiland konden niets doen aan de daden van hun ouders. Goed, sommige waren medeplichtig, maar veel wisten niet eens dat hun ouders iets gedaan hadden. Hijzelf leefde niet eens toen zijn moeder haar fout beging. Hij was het resultaat van de fout en toch werd hij naar het eiland gestuurd door de man die hij altijd als zijn vader had beschouwd. Waar hij van hield en waarvan hij dacht dat de man ook van hem hield. Inmiddels wist hij wel beter. Hij wist dat de Frostkingstones geen liefde kenden, niet zoals andere mensen. Zelfs niet voor diegene die als hun dierbaren beschouwd werden door het volk. Ze gaven alleen maar om zichzelf. Dat zag hij de afgelopen jaren al om zich heen.
Het was niet dat Dylan klaagde om wat er was gebeurd. In het begin was hij boos en voelde hij zich verraden, maar dat stadium was hij allang voorbij. Zijn tijd als prins Brendan was voorbij en zijn nieuwe leven was begonnen. Inmiddels was Dylan er best blij mee en trots op wat hij had bereikt op het eiland. In tegenstelling tot sommige kon hij zich verzetten tegen de overheersing van de bewakers en zijn familie en vreemd genoeg voelde hij zich hier op het eiland veel vrijer dan hij zich ooit thuis bij zijn moeder en stiefvader voelde. Iets wat hij had gedacht nooit te kunnen in een gevangenis. Het was echter zo dat hij hier zijn eerste echte vrienden had gekregen. Ja, thuis had hij wel wat vrienden maar dat waren hoofdzakelijk zijn familieleden. Zijn neven en nichten, af en toe kwam er een zoon of dochter van de adel langs als hun ouders een afspraak met zijn ouders hadden en kon hij daarmee spelen, maar toch was dat anders. Vroeger had Dylan vaak het gevoel dat zijn normale 'vrienden' puur met hem bevriend waren omdat hij een prins was. Dat ze het deden om hun familie eer hoog te houden, omdat het van hen verwacht werd. Dat ze hem zouden gebruiken voor die redenen. Hier was Dylan geen prins. Niemand wist ervan, behalve dan misschien de hoogste bewakers. De lageren wisten het echter niet eens. Hij kon zijn wie hij wilde, zonder bang te zijn dat ze hem zouden misbruiken of wat dan ook. De mensen waar hij nu mee om ging, gingen met hem om om hem. Om wie hij was, niet om wat hij was. Dat was iets waar Dylan erg dankbaar voor was geworden in zijn tijd op het eiland. Ja soms was hij bang dat sommigen zijn geheim zouden ontdekken en zijn dekmantel zouden verpesten. Zijn leugens zou onthullen, want hoewel hij het gevoel had dat hij kon zijn wie hij wilde was dat niet zo. Hij kon niet altijd zijn wie hij was, zijn oude zelf moest hij verbergen en zijn nieuwe zelf moest hij op de voorgrond houden, maar toch.
In zijn tijd op het eiland had hij mensen zien komen en gaan. Het was drukker geworden dan Dylan had verwacht. Je zou denken dat ouders zouden stoppen met protesteren en andere criminele activiteiten uitvoeren zodra ze ontdekten dat hun kinderen ervoor zouden moeten boeten, maar het leek juist erger te worden. Misschien kwam het omdat ouders wraak wilden omdat hun kinderen van hen werden afgenomen. Misschien wilden ze hen terug proberen te krijgen door door te zetten en de Frostkingstones te ontronen. Dylan wist het niet, maar merkte wel dat het weinig zin had. Het begon een beetje vol te worden op het eiland. Zo vol zelfs dat ze nu voor de zoveelste keer een andere kamerindeling kregen. Om die reden had Dylan de weinige bezittingen die hij hier op het eiland had gepakt en was hij rustig naar zijn nieuwe kamer gelopen. Door de jaren heen was Dylan gestopt met zich te verzetten tegen de 'kleine' taken die de bewakers hen gaven. Hij wilde niet dat zijn gave zou worden misbruikt door zijn familie om mensen terreur aan te jagen of om andere landen te veroveren, dus zou hij zich daar tegen verzetten, maar een kleine verhuizing was Dylan nog niet zo moeilijk over. Dylan was benieuwd bij wie hij ditmaal op de kamer zou komen. Er waren nog veel mensen op dit eiland die hij niet kende. Mensen waar hij misschien bevriend mee kon raken, zolang ze zijn verleden in elk geval maar niet kenden. De kans op ontdekking ook erg klein zijn. Zelfs de meeste bewakers dachten dat zijn moeder in een of ander rebellengroepje hoorde of zo. Wat er precies in zijn dossier stond wist hij niet. Wat Brendan betreft was er jaren geleden een aankondiging geweest dat hij stierf aan een of andere ziekte. Om te verklaren waarom hij niet meer in het openbaar verscheen. Dylan wist dat zijn stiefvader er alles aan gedaan had om het nieuws zich zo klein mogelijk te laten verspreiden en er zo min mogelijk over te laten praten op het nieuws.
Terwijl Dylan zijn spullen in zijn nieuwe kamer opruimde, schudde hij denkbeeldig de gedachten over zijn verleden van zich af terwijl hij zich onbewust in zijn tien jarige zelf veranderde terwijl hij op zijn nieuwe kamergenoten zat te wachten. Ja hoewel hij normaal gesproken het onderwerp van zijn transformatie maximaal 3 maanden van te voren gezien moest hebben, kende hij zichzelf goed genoeg om zonder zijn verleden zelf te zien in zijn vroegere zelf te veranderen.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Julian's dag was heel anders geëindigd dan hij die morgen verwacht had. Hij was gewoon opgestaan, had zich normaal voorbereid op de dag. Het was een dag geweest waarop hij eigenlijk niks gepland had. Dit had hij bewust gedaan; hij had de dag ervoor een nieuw boek weten te bemachtigen. Een die niet tot na het ontbijt wachten kon. Zijn vader had er niet eens van opgekeken - het was niets nieuws dat Julian vergat dat het eigenlijk de bedoeling was dat hij eten zou.
Hij had zelfs zo diep in zijn boek gezeten, dat hij veel later pas door had dat zijn vader de deur uit was gegaan. Als hij toen wist wat hij nu wist, had hij vandaag volledig over gedaan. Dan had hij zijn vader meer aandacht geschonken. Maar afijn, achteraf wist je altijd alles beter.
Julian zat in het zeventiende hoofdstuk toen er aangeklopt werd. En niet bepaald op een zachtaardige manier. Hij had in eerste instantie gedacht dat het zijn vader was die weer eens in een mindere bui was, maar toen hij open deed bleek niets minder waar te zijn. Gelijk werd hij vastgegrepen en meegenomen. Zijn pogingen om erachter te komen wat er aan de hand was, werden volledig genegeerd. Voor hij het wist was hij geblinddoekt en onderweg naar god-wist-waar.
Na een reis door voor Julian's gevoel eeuwen duurde, werd hem dan eindelijk het zicht terug gegeven. Zodra zijn ogen aan het licht gewend waren, keek hij stil om zich heen. Een eiland. Dat was alles wat hij nodig had om te snappen wat er aan de hand was. Zijn vader had iets uitgespookt - al was het gissen naar wat - en Julian zou daar nu voor boeten. Hij werd door de gangen geloodst voor ze hem voor een kamer los lieten. Nadat hem verteld werd dat dit zijn kamer zou zijn, werd hij alleen gelaten.
Julian keek even stil naar de deur voor hem en zuchtte zacht. Hij had niets meer dan een heleboel vragen waar hij niet verwachtte antwoord op te krijgen. Niet in de nabije toekomst, in ieder geval. Nadat hij de hal in stilte had bekeken, opende hij de deur. Het eerste wat hem in de ruimte opviel, was dat hij niet alleen was. Julian keek even naar de jongen die op een van de bedden zat. God, hij wist dat de meesten die hierheen gestuurd werden minderjarig waren, maar dit was toch wel jonger dan hij verwacht had.
‘Hey,’ groette Julian hem maar voorzichtig. Goed met kinderen was hij nooit geweest- hij had nooit de kans gehad om ervaring op te doen. Desondanks had hij het idee dat dit geen plek was waar het er zachtaardig en toe ging. En als dit zijn kamergenoot ging zijn, had hij toch het idee dat hij het kind misschien wat onder zijn hoede nemen moest.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Die foto, Deirdre was er zeker van geweest dat het haar gezicht was, maar wat betekende het? Waarom was het daar, geschilderd op een graf? Het beeld was slechts enkele momenten verschenen. Het was ochtend geweest. De persoon die het eten uitdeelde moest wel iemand nieuw geweest zijn, anders zou ze niet zo roekeloos geweest zijn. Het personeel was over het algemeen zeer voorzichtig met haar. De mate waarin iemand gesteld was op zijn geheimen, op zijn persoonlijke informatie, was verbazingwekkend. Sommigen zouden liever hun leven geven dan dat hun diepste geheim bekend werd gemaakt. Daarom ook dat de bewakers en het personeel die haar behandelden dit meestal deden met handschoenen aan Contact werd zoveel mogelijk vermeden. Ze had geluk, dit nieuwe personeelslid was waarschijnlijk totaal overweldigd door alle informatie van de eerste briefingen, afgedwaald ergens ten midden van de zoveelste uitleg. Toen ze haar een dienblad met lunch overhandigde, raakten haar polsen Deirdres handen even aan. Wat ze zag was vrijwel zonder betekenis, een beeld van de krant die de vrouw die ochtend had doorbladerd. Slechts enkele seconden had die ene foto gehad om zich voor eeuwig in haar gedachten te branden. Het was een kerkhof, maar alle graven waren gevandaliseerd. Op elk van de grafstenen was een hoofd geschilderd met een naam eronder. De meesten zagen er jong uit en die ene grafsteen, dat ene hoofd. Zij was het geweest, vele jaren jongen, maar onmiskenbaar haar. Hoe was haar hoofd daar beland en misschien wel belangrijker wie had het geschilderd? Deirdre wist dat ze er geen vragen over kon stellen. Het was met een reden dat al haar herinneringen waren gewist. De bewakers hier zeiden dat het was om haar te beschermen, maar de manier waarop telkens werd gepolst of ze zich iets herinnerde was te verdacht. Deze mensen wilden niet dat ze zich herinnerde wie ze vroeger was geweest en dat maakte het voor haar des te interessant om er toch achter te komen, of alleszins te proberen er achter te komen. De dagen na het voorval was Deirdre zo gefixeerd op het beeld dat ze weinig aandacht had voor andere dingen. Zelfs nu, toen ze haar nieuwe kamer zonder eerst te kloppen binnenwandelde. Ze gooide de rugzak die ze had gekregen om haar spullen in op te bergen neer voor het bed dat het verst van de deur verwijderd was. Meteen zocht ze naar een kleine blocknote en pen. Hierin schreef ze alle details die ze ooit over mensen te weten was gekomen. Het was een amalgaam van chaotische krabbels, weinigzeggend voor iemand die het zou vinden, mocht ze het ooit verloren raken. Toch was ze erg beschermend over deze schriftjes. Deze waren het enige wat ze had om ooit het mysterie van haar verleden uit te dokteren.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Het duurde niet lang voor Dylan klaar was met het opruimen van zijn weinige persoonlijke bezittingen. Ach ja, wat verwachtte je ook. De spullen die ze hadden waren zo minimaal dat je binnen twee seconden klaar was met opruimen. Voor de rijke nieuwelingen was het een flinke tegenvaller. Gewend zijn om zoveel spullen te hebben dat je geen idee had wat je ermee moest, naar helemaal niets. In het begin had Dylan er ook wel moeite mee, al liet hij het niet merken. Inmiddels was hij het gewend en miste hij zijn oude spulletjes niet. De halve balzaal slaapkamer die hij bij de Frostkingstones had deden hem niets meer. De kleine kamers op het eiland die hij moest delen vond hij vaak veel fijner. Natuurlijk was het afhankelijk van zijn kamergenoten. Hij had ooit echt een rampkamergenoot gehad. Iemand uit het rijke district die zichzelf zoveel beter voelde dan de anderen. Hij moest de opvoeding van Dylan eens weten. Maar goed, verder vond hij het wel fijner op deze manier. Dylan was dan ook benieuwd welke kamergenoten hij dit keer zou krijgen. Zouden het jongens zijn die hij kende? Of niet? Hoewel hij hier al erg lang was, kende hij lang niet iedereen. Dat kon ook niet, er waren gewoon teveel mensen op dit eiland. Of zou hij nieuwelingen als zijn kamergenoot krijgen? Hij wist dat er vandaag een aantal nieuwen zouden komen. In dat geval zou hij ze onder zijn vleugels nemen. Dylan was nooit iemand die een ander in de steek zou laten. Hij kon zich voorstellen dat de nieuwelingen bang waren. Geen idee hadden waar ze mee te maken hadden. Velen waren ook nog kinderen tenslotte. En dan kwamen ze terecht op een gevangeniseiland voor iets wat ze niet gedaan hadden. Omgeven door allemaal freaks met vreemde krachten.
Nadat Dylan klaar was met opruimen, ging hij rustig op zijn bed zitten. Het klonk misschien een beetje vreemd, maar hij merkte het niet eens dat hij van vorm was veranderd in een tien jaar oude jongen. Misschien kwam dat omdat hij deze gave al zo lang had en altijd naar zijn kindervorm terug keerde. Hij had geen idee hoe dat kwam. Waarom het steeds onbewust zijn tien jaar oude uiterlijk werd. Echter gebeurde het altijd. Minstens vier keer per week was hij wel zijn jonge vorm. Hij werd er vaak mee geplaagd door zijn kamergenoten, maar nooit echt gemeen of zo. Gewoon wat vriendschappelijk geplaag en hij kon er wel tegen. Het voelde ook wel vertrouwd aan. Hij kon er wel om lachen.
Plotseling werd Dylan echter uit zijn gedachten gerukt door een onbekende, maar voorzichtige stem en keek hij rustig op naar de deur. Een jongeman, die Dylan nog nooit gezien had, stond in de deuropening en even glimlachte Dylan zwak.
"Hey!" zei Dylan en keek even naar de deur om er zeker van te zijn dat er geen bewakers waren die mee konden luisteren. "Jij bent zeker nieuw, ik heb je volgens mij nog nooit eerder gezien in elk geval. Ik ben Dylan, maar ze noemen me hier DD. Welkom in de hel" zei hij en haalde rustig een hand door zijn haren heen. "Ga zitten, maak het jezelf zo gemakkelijk mogelijk. Mocht je vragen over deze plek hebben, kun je ze altijd aan mij stellen. Ik woon hier nu al acht jaar dus weet redelijk wat" zei Dylan, maar besefte toen dat hij de jongen in een stortvloed van woorden gooide en voelde meteen dat hij begon te blozen. "Sorry als ik teveel praat. Dan moet je het ook gewoon zeggen" zei hij en grinnikte een beetje ongemakkelijk. Goed begin Dylan. Als hij echt nieuw was, dan had hij echt wel wat beters aan zijn hoofd dan zijn stortvloed. Dan wilde hij waarschijnlijk juist alles op een rijtje zetten van wat er net gebeurt was, wat hem was overkomen. Even alleen zijn, tijd voor zichzelf. Zijn stortvloed aan woorden zouden dan niet bepaald helpen. Het tegenovergestelde juist. Hoewel Dylan nog wel een paar dingen wilde zeggen, besloot hij om zich even stil te houden. Hij moest de jongen waarschuwen voor de dingen die hier gebeurden. Dat dit eiland geen gewoon gevangeniseiland was. Maar hij wilde niet te hard van stapel lopen. Het kwam nog wel. Waarschijnlijk zou hij er de komende dagen nog niet achter komen dus had hij tijd om de jongen te waarschuwen. Rustig liet hij zich, nadat hij de hand van de jongen had geschud achterover op zijn kussen vallen. Zijn blik raakte het saaie grijze plafond van hun kamer. Er mocht hier echt wel wat meer kleur komen. Alles was zo depri, maar dat werd ook beschouwd als de bedoeling. Inmiddels was het hem opgevallen dat de nieuwe jongen groot was, maar het was nog niet tot hem doorgedrongen dat hij zelf gewoon een klein kind was.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Edreina doolde altijd wel wat rond, want ze raakte nogal snel verveeld. Ze was bijna niet op haar kamer te vinden, omdat ze steeds maar naar dingen op zoek was dat ze als wapen kon gebruiken. De afgelopen zes jaar was ze erop getraind om met haar wapens om te gaan en om ze goed te kunnen gebruiken. In zekere zin zou ze best nog gevaarlijk kunnen zijn, maar Reina wist héél goed wie ze wel en niet moest aanvallen.
Haar dagelijkse wandelingen zorgde ervoor dat Reina iedereen wel kende en dus zag ze ook wie er pas net waren. Ondanks deze wandelingen was Reina lang de sociaalste niet, al deed ze nog zo haar best.
Reina kreeg gelijk een nieuweling in het vizier, maar de bewaker die bij hem was, weerhield haar ervan om kennis met deze jongen te gaan maken. Dat ging ze dan maar voor later bewaren. Nu zocht ze maar verder naar bruikbaar materiaal en het wilde aardig lukken.
Zodra Reina genoeg verzameld had, besloot ze om terug te gaan naar de kamer en de meeste spullen ervan in haar lade op te bergen. Bij binnenkomst had ze in eerste instantie nog niet door dat er al iemand aanwezig was en Reina liep naar haar kast toe om de spullen in weg te leggen. Pas toen ze dat had gedaan en opkeek, zag ze de andere persoon. 'Ah, hey.'

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Een zwaar gebons op de deur verstoorde de rust die eerder hing in het kleine appartementje. Normaal was de reuring van buiten goed te horen, maar dit hevige geklop overstemde al het geluid. Phoebe schrok op en haalde haar voeten van de glazen salontafel. Bezoek? Nee. Vrienden in deze stad had ze niet. Eerder vijanden, maar de meeste zouden haar niet thuis opzoeken. Ze liep naar de voordeur, zachtjes, want ze zou niet zomaar open doen. Gevaar schuilt in alle hoeken. Dat is ze gewend. Daar is ze mee opgegroeid. Een prettige en veilige jeugd had ze niet gehad, eerder een zware, waarin ze al veel te vroeg te maken kreeg met illegale activiteiten. In eerste instantie haar ouders, later zijzelf. Ze hield voor dat het haar sterk had gemaakt. Enkele maanden geleden was Phoebe 18 geworden. In deze maanden heeft ze haar eigen appartementje kunnen kopen. Misschien niet met legaal verdient geld, maar ze had besloten vanaf nu haar leven te beteren. Ook de relatie met haar ouders was in deze maanden al een hoop gevorderd. Nu haar ouders haar niet meer als een last zagen waar ze voor moesten zorgen, konden ze normaal doen en respecteerden ze haar. Ze gaven echter niet genoeg om Phoebe om ook hun leven te beteren, net zoals Phoebe dat deed met die van haar. Nog meer geklop. En nu ook gefluister. Dat kon niks goeds betekenen. Het meisje snelde naar de deur en keek door het kijkgat, net lang genoeg om te weten dat dit foute boel was. Politie. 'Fuck,' fluisterde ze. Ze moest nu snel handelen. Spullen pakken, geluidsloos, via het raam ontsnappen. Rennend bewoog Phoebe zich richting de slaapkamer, waar ze de deuren van haar kledingkast wagenwijd open gooide. De politie was hier om haar op te pakken. Een van haar ouders was gesnapt en nu moest zij boeten. Gelukkig had ze er rekening mee gehouden dat dit scenario zich ooit voor zou kunnen doen, daarom had ze altijd een tas klaarstaan met de spullen die ze nodig zou hebben als ze op de vlucht was voor de regering. Die tas had ze nu nodig en hij stond in haar kledingkast. Na het opzij duwen van een paar gevallen blousejes en jurkjes vond ze de tas. Snel checkte ze de inhoud. Fake ID, wat cash, sigaretten en een toilettasje met alleen het hoogstnodige. Nu kon ze gaan. Haar hoge hakken waren niet ideaal voor deze situatie, maar tijd om ze te verwisselen had ze niet. Voorzichtig opende ze het raam. De derde verdieping was verder van de begane grond verwijderd dan ze had verwacht. Plotseling hoorde Phoebe een enorm kabaal. Hoewel het even duurde voordat ze het kon plaatsen, wist ze wel gelijk dat het nu echt moest opschieten. De deur was open. De politie agenten waren binnen. Hun voetstappen in de gang waren het meest stressvolle geluid dat Phoebe ooit gehoord had. 'Fuck!' Ditmaal schreeuwde ze. Ze gaf het op. Het ging haar niet lukken om binnen 5 seconden het raam uit te klimmen en weg te rennen zonder neergeschoten te worden. Springen was vanaf deze hoogte een verloren zaak. Dus ze draaide zich om, stopte snel een sigaret in haar bh, liet de tas met een plof op de grond vallen en stak haar handen in de lucht. Het was een verademing dat ze de politieagenten de kamer binnen kon zien stormen. Het gaf een gevoel van macht. Alsof ze zich vrijwillig overgaf en de touwtjes nog steeds in handen had, ook al was dat natuurlijk helemaal niet het geval. Vlak voordat de agenten Phoebe tackelde gaf ze ze nog een flinke trap met haar hoerige, rode stiletto's. Een agent schreeuwde, wat haar een voldaan gevoel gaf.

Een lange reis is wat volgde. Phoebe kon niks dus ze begon na te denken en zichzelf gek te maken. Is dit nou karma? Nee, dit is een fucking corrupt systeem. Toen een paar nieuwe agenten haar, nadat ze weer kon zien en de wirwar aan gedachtes waren opgehouden, naar binnen leidden in een groot gebouw omringd door water, wist ze dat dit écht was wat ze dat dat het was. Ze zou haar ouders nooit meer kunnen zien. Ze zou haar leven niet kunnen beteren. Tijdens het lopen maakte ze contact met andere mensen. Sommigen waren jong, een jaar of 10. Anderen schatte ze een jaar of 20. Niemand veel ouder. Het was een kwelling om te zien. Zulke jonge mensen, allemaal weggehaald uit de maatschappij voor een domme fout die hun ouders hebben gemaakt. Vele van hen zullen niet eens weten wat voor avontuur ze te wachten staat. Phoebe daarentegen was altijd al op de hoogte van de risico's van het vak van haar vader. Het was een kwestie van tijd voor hij ontdekt zou worden. Hij loog er ook niet over. Toen ze hem als kind gevraagd had wat zijn baan was, vertelde hij haar dat hij mensen vermoordde voor de kost en hij zij dat er geen betere baan voor hem was. Ooit had ze dat geloofd. 'Dit is jouw kamer,' zei een agent met een zware stem toen ze een gesloten deur aan het eind van een gang hadden bereikt. 'Ga je nog naar binnen of wat? Ik heb niet de hele dag de tijd.' Met een zucht opende Phoebe de deur. Ze hield niet van doen wat haar gezegd werd. Toch gehoorzaamde ze nu maar. Ze moest hier nog een lange tijd verblijven, dus het domste wat ze nu kon doen was tegen de man ingaan. In de kamer zaten 2 meiden die zo te zien in gesprek waren. Beiden heel knap. Van de één kon ze zelfs niet geloven dat haar ouders een misdrijf hadden gepleegd. Ze zag er perfect uit. Mooie wenkbrauwen, blond haar en een slank figuur. Phoebe walgde van dit soort meiden. Verwend en verwaand. Gewend aan het leven in luxe. Het andere meisje was knap op een unieke manier. Ze zag eruit als Phoebe's ex, al hoopte ze dat het meisje in deze kamer geen dief was. Phoebe liep naar binnen zonder iets te zeggen. Ze wilde het gesprek niet verstoren.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Deirdre was zodanig gefocust op haar schrift en aantekeningen, dat ze in eerste instantie niet eens merkte dat er een andere persoon de kamer was binnengekomen. Pas toen ze zich ervan vergewiste dat ze niet tegen zichzelf 'hey' had gezegd keek ze op en was haast verbaasd bij het zien van haar nieuwe kamergenoot.
"Oh hey...wacht....niks zeggen...." Deirdre sloot haar ogen en fronste haar voorhoofd. Ze had deze persoon al wel eens eerder gezien en groef diep in haar herinneringen om haar naam op te halen. "Rana? Nee, nee Reina, Edreina toch?" Een vriendelijke glimlach spreidde zich over haar gezicht. Het probleem met haar gave was vooral het onthouden van alle informatie die ze binnenkreeg en het linken aan de juiste persoon. Daarom had ze haar schriften natuurlijk. De reden waarom de meeste bewakers die nog niet hadden weggepakt was omdat de informatie in deze schriften ook handig was voor hen. Al vroeg bij haar aankomst was er een deal gesloten. Deirdre mocht deze informatie blijven verzamelen, maar moest het wel delen met de instelling. Ze had er zelf nooit echt een probleem in gezien. Soms waren er natuurlijk diepe geheimen, die hield ze voor zichzelf. Het was altijd beter als het personeel dacht dat je gave nog niet zo ontwikkeld was als in werkelijkheid het geval was. Na vijf jaar moesten ze zich nog altijd tevreden stellen met: "Oh en zijn lievelingskleur is paars en hij haar country muziek."
Afgezien van haar naam wist Deirdre niet zoveel van Edreina. Er zaten veel kinderen in de instelling. Je kon onmogelijk iedereen kennen. "Ik ben Deirdre trouwens, misschien heb je me wel al eens gezien. Leuk je te ontmoeten." Deirdre stak haar hand uit. Het was de ideale test om te zien hoeveel mensen exact over haar en vooral haar gave wisten. Net op dat moment hoorde ze buiten een geërgerde stem, de deur opende en een ander meisje kwam de kamer binnen. Af te leiden aan de bewaker die haar rondleidde wist Deirdre vrij zeker dat ze nieuw was. Met nieuwelingen moest je snel zijn. Voor je het wist had iemand anders hen op de hoogte gebracht van voor wie je moest opletten en wie je moest ontwijken. "Oh hey. Jij bent vast onze derde kamergenoot? Ben je nieuw hier? Sorry je zult misschien eerst gewoon rustig willen uitpakken. Mijn naam is Deirdre trouwens, leuk je te ontmoeten." en de hand die ze eerst naar Edreina had uitgestoken bungelde nu uitnodigend in de richting van het nieuwe meisje.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Wakker worden van een nacht in de isolatiecel was niet perse de manier waarop Rhys zijn dag graag begon. Normaal werd hij wakker en ging hij zodra hij de mogelijkheid had anderen opzoeken, of ging hij zichzelf bezighouden met boeken of puzzels tot hij werd opgehaald voor nieuwe experimenten. En precies die experimenten waren wat hem nu in de problemen had gebracht. Rhys keek op naar de strakke witte muren van de isolatiecel. Precies zeven jaar geleden werd hij opgepakt en naar het gevangeniseiland gebracht. Hij wist precies waarom; zijn ouders waren betrokken bij een ondergrondse schuilplaats voor ieder die in de problemen was gekomen door het beleid van de bestuurders, de Frostkingstones. Zelf wist hij er toen, op veertienjarige leeftijd, niet veel vanaf. Zijn ouders deden hun best om hem erbuiten te laten, om hem een normaal leven te geven. Maar de dag dat zijn ouders werden opgepakt voor winkeldiefstal was dat voorbij. Een harde klop op de voordeur markeerde dat zijn oude leven officieel voorbij was. Sindsdien zat hij vast op het eiland. Gedurende de zeven jaar had hij geleerd om iets meer tevreden te zijn met zijn leventje op het eiland. Hij had geleerd om bewakers te omzeilen, waar de rustigste plekjes van heel de gevangenis waren en hij had gaandeweg ook nog een aantal vrienden gemaakt. De experimenten die op hem werden uitgevoerd waren sinds het begin ook afgenomen in intensiteit. Het proces om de gave te ontwikkelen tijdens deze experimenten die voor hem werd uitgekozen was pijnlijker dan het proces om zijn gave te leren controleren en versterken. De gave die Rhys had ontwikkeld was de kracht van telekinese; hij kon van alles met zijn gedachten laten bewegen, verplaatsen, stoppen, en nog veel meer. Het was een gave die over tijd voor veel verschillende dingen handig was geweest, al was het dan niet voor het afleiden van bewakers of voor het inpakken van spullen. Deze keer had het hem echter in de problemen gekregen. De onderzoekers hadden hem opgedragen om meer te oefenen met zijn krachten, zodat Rhys sterker zou worden, ofwel; meer van waarde. Gisteren zat hij in alle rust op zijn kamer zijn favoriete boeken met zijn gedachten in de lucht stil te houden toen de deur opeens open klapte en er een chagrijnige bewaker naar binnen stapte. Automatisch gingen de gedachten van Rhys naar de bewaker en de boeken volgden.. Alle drie de boeken vlogen richting de bewaker en ze waren allemaal raak. Momenten later werd hij aan zijn arm naar de isolatiecellen gesleurd. Ze wilden toch dat hij met zijn krachten ging oefenen om sterker te worden? Doet hij dat eens, wordt hij gelijk in de isolatiecel gegooid. Oeps..?
Rhys keek op toen de deur van de isolatiecel werd geopend. Dezelfde bewaker als de vorige dag stapte met zijn nog steeds chagrijnige gezicht de cel in. "Je hebt geluk" zei de bewaker, "Vervroegde kamer wisseling.". Rhys knikte en volgde de bewaker de cel uit. Gezamenlijk liepen ze de lange gangen op, in de richting van zijn kamer. Eenmaal aangekomen werd de deur geopend en kreeg hij een paar minuten om zijn tas in te pakken. De kamer was al helemaal leeg; zijn kamergenoten waren vast al vertrokken. Alleen zijn hoek van de kamer lag nog vol met spullen. Gelijk pakte hij zijn tas van onder het bed en begon hij met inpakken. Met een licht glimlachje keek hij even achterom naar de bewaker, en toen hij zag dat hij niet naar hem keek, kon hij het niet laten om een paar van zijn spullen op de kastjes naar zichzelf toe te bewegen. Snel stopte hij deze ook in de tas. Ook een stapel puzzelboeken liet hij naar zich toe bewegen, waarna hij al zijn kleding ook nog inpakte. Toen hij klaar was keek hij nog even rond in de kamer, hij was niks vergeten. Hij pakte de tas en liep zijn ouder kamer uit, en sloot de deur. Samen met de bewaker liep hij naar zijn nieuwe kamer. Erg ver was het gelukkig niet. "Hier is je kamer" zei de bewaker en hij begon al met weglopen, "veel plezier". Rhys knikte en liep de kamer binnen.
Zoals verwacht waren zijn nieuwe kamergenoten al aanwezig. Rhys kende erg veel gezichten binnen het instituut, maar een van zijn nieuwe kamergenoten had hij nog nooit gezien. Was hij misschien nieuw? Rhys herinnerde zijn eerste dag op het eiland nog maar al te goed, de angsten en de boosheid. Hij wist dan ook dat hij een goede introductie moest maken met deze jongen, want hij wist dat een vriend een goede steun was op de eerste dag op het eiland. De ander in de kamer kende hij wel, maar al te goed; het was Dylan, een van zijn vrienden. Of tenminste, op het moment was het Dylan in de vorm van een kind. Rhys liep weg van de deuropening en stapte wat verder de kamer binnen, en liet zijn tas bij het lege bed achter. Hij liep in de richting van Dylan, en Rhys moest behoorlijk naar beneden kijken. "Hey, kleintje" zei hij en hij liet een sluwe glimlach zien "Goed om jou weer te zien" . Hierna draaide hij zich om en keek hij in de richting van zijn andere kamergenoot. "Hey, jou ken ik nog niet denk ik" zei hij nam een stap van Dylan af, in de richting van zijn bed. "Ik ben Rhys, goed je te ontmoeten".

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Edreina bekeek het meisje even van top tot teen. Reina kende amper iemand persoonlijk, maar ze had zo wel haar idee wie dit meisje moest zijn. Dit vermoeden werd gelijk bevestigd zodra zij zich aan Reina voorstelde.
Reina knikte, maar schudde de hand van Deirdre niet. 'Edreina, klopt. En ik heb je inderdaad gezien. Meer dan eens, trouwens.' Ze haalde haar schouders op. 'We gaan wel zien of het leuk is.'
Het was altijd uitkijken hier met wie je te maken zou krijgen, daarom dat Reina nóóit een hand met iemand zou schudden tot ze wist welke gave de persoon tegenover haar had. Reina zelf kon haar gave op afstand gebruiken. Daar was geen direct contact voor nodig, maar toch bleef het uitkijken.
Toen de deur open ging, keek Reina even op. Een nieuweling, wist ze gelijk. Dit meisje had ze hier namelijk nog nooit gezien. Reina bekeek haar dan ook van top tot teen. Ze kreeg het gevoel alsof dit meisje, net als haar, van de straat kwam, maar dat was slechts een gok.
'Hmm, binnenkomen zonder iets te zeggen? Ik ben zo eng toch niet?' plaagde ze. Hopelijk werd de sarcasme begrepen. Dat werd namelijk niet veel gedaan hier en mensen keken Reina soms dan ook raar aan. 'Edreina is de naam.'

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Julian had de kamer even stil doorgekeken. Dit was zijn zijn cel nu. Of hij hem nu deelde met twee anderen of niet. Hij zat hier vast en ze wilden hem niet eens vertellen waarom. God, wat had zijn vader uitgespookt? Hij kon het zich eigenlijk niet voorstellen dat zijn vader een misdaad begaan zou… Maar hij zat er toch duidelijk naast. Anders had hij hier immers niet gestaan.
Terwijl hij rondkeek, luisterde hij half naar wat de jongen allemaal zei. Toen deze uitgerateld was, knikte Julian zacht. Dat was in ieder geval, tot Dylan’s aanbod. Of de opmerking die erna kwam. ‘Sorry, hoe lang zei je?’ antwoordde hij, vergetende zich voor te stellen. ‘Acht jaar? Dan zit je hier zowat je hele leven al of niet?’ In dat geval had Julian nog geluk gehad. Hij had in ieder geval nog thuis op kunnen groeien. Hij had altijd gedacht dat dat niet veel was, maar als in gevangenschap het alternatief was…
Lang om er verder over na te denken had Julian echter niet, want de volgende kamergenoot kwam de ruimte in. Hij kon het niet helpen even opgelucht te zijn dat er dan blijkbaar toch wel op het arme kind gelet werd. Al was het misschien ook wel logisch; van welke achtergrond ze ook kwamen, hij had het idee dat iedereen hier gelijk behandeld werd. En gelijk betekende in deze zin vast niet goed.
Julian schudde zijn hoofd toen Rhys hem aansprak. ‘Klopt, ik ben hier net…’ glimlachte hij zwak. Zolang er mensen waren om mee te praten had hij nog geen kans om na te denken over wat er allemaal gebeurd was en verder nog gebeuren zou, wat hij voor nu toch wel fijn vond. ‘Julian,’ antwoordde hij, nadat Rhys zich voorgesteld had.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Dylan merkte wel dat de jongen voor hem niet echt hoorde wat hij zei. Logisch hij had zoveel dingen in zijn hoofd om zich zorgen over te maken. Er waren zoveel dingen met hem gebeurt, in zo'n korte tijd. Zou hij zelfs wel weten wat hij hier deed? Wat zijn ouders gedaan hadden? Even fronste Dylan toen de jongen vroeg of hij bijna zijn hele leven al op het eiland woonde. Het was toch logisch dat dat niet het geval was. Goed een groot deel van zijn leven, maar niet bijna zijn hele leven. Op dat moment begon de klik echter te vallen en keek hij naar zijn eigen lichaam. Zijn oranje uniform was veel te groot. Zijn handen en armen klein. Hij had zijn gave weer eens onbewust gebruikt. Meteen begon Dylan ongemakkelijk te grinniken. "Oh sorry." zei hij zachtjes en schudde zijn hoofd. "Ik ben eigenlijk 18 jaar oud. Ik weet niet wat je allemaal van dit eiland af weet, maar het is geen normale gevangenis. Ik wilde je dit eigenlijk pas later vertellen, als je wat gewend was en bijgekomen. Op dit eiland wordt er met ons geëxperimenteerd. Ze kijken of ze ons gaven kunnen geven om in te zetten voor de doelen van de Frostkingstones. De mijne is vormverandering. Er zitten wat voorwaarden aan, maar ik heb de onbewuste neiging om steeds terug te veranderen naar mijn tien jaar oude vorm. Toen ben ik hier op het eiland terecht gekomen. Sorry hiervoor" zei Dylan met een zwakke glimlach en keek op toen de deur nogmaals open ging.
Terwijl hij dit aan de nieuwe jongen aan het uitleggen was, ging de deur open en viel Dylan zijn blik op Rhys. Rhys woonde al een langere tijd op het eiland. Waar hij acht jaar op het eiland was, was Rhys er zeven. Hoewel Rhys een paar jaar ouder dan hem was, waren ze op zich goed bevriend geraakt. Ze waren zelfs al een paar keer eerder kamergenoten geweest. Toen Rhys hem kleintje noemde blies Dylan even zijn wangen op.
"IK BEN NIET KLEIN" mopperde hij op die opmerking en wachtte tot de jongens zichzelf aan elkaar voorstelden. De nieuwe heette dus Julian. Echter zodra ze klaar waren, sprong Dylan van zijn bed af en duwde Rhys hard op zijn bed. "IK BEN NIET KLEIN!" riep hij als een klein kind. "Neem dat terug"
Voor dat hij op het eiland kwam had hij best wat van deze driftbuien. Misschien kwam het omdat hij opgevoed was als prins en altijd zijn zin kreeg. Misschien kwam het door iets anders. Op het eiland was hij het door de jaren heen op zich afgeleerd. Echter gebeurde het wel eens dat zijn vormveranderingen zijn persoonlijkheid aantastten. Zeker als hij in zichzelf veranderde. Hij kreeg dan de persoonlijkheid terug die hij op die leeftijd had. Als hij in iets of iemand anders veranderde gebeurde het over het algemeen niet. Misschien omdat hij de persoonlijkheid van de ander niet wist.
Zijn vrienden wisten ervan en Dylan wist zeker dat deze driftbui juist de reden was dat Rhys hem er altijd mee plaagde. Op de een of andere manier leek hij het best grappig te vinden op sommige momenten. Dylan zelf daarin tegen? Hij schaamde zich als hij terug veranderde dood na zo'n driftbui. Zeker voor vreemden zoals die Julian. Maar aan de andere kant zou Julian er maar aan moeten wennen. Het was nu zijn wereld. Wie weet wat voor gave hij zou ontwikkelen en wie weet zou zoiets ook wel een bijwerking van zijn gave kunnen zijn.
"IK ZEI NEEM HET TERUG RHYS!"

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Blijkbaar had Phoebe toch de aandacht getrokken toen ze de kamer binnen kwam lopen. Een van de twee meiden liep op Phoebe af, stak haar hand uit en stelde zich voor als Deirdre. Phoebe pakte haar hand stevig vast en schudde hem, waarna het andere meisje begon te praten. 'Hmm, binnenkomen zonder iets te zeggen? Ik ben zo eng toch niet?' Het sarcasme in haar stem herkende Phoebe gelijk, dat was ook hoe zij graag communiceerde. Een beetje grappig overkomen en niks over jezelf weggeven. Haar naam mochten ze weten, maar haar achtergrond en manier van denken hield ze voor zichzelf. Zulk soort dingen kon je beter niet weggeven. Op de straat had ze dat wel geleerd. Je moest gesloten blijven, anders overleefde je die manier van bestaan niet. 'Ik schijt in me broek, ' antwoordde ze dan ook sarcastisch. 'Phoebe, by the way. En ja ik ben inderdaad nieuw,' vervolgde ze. Rustig legde ze haar spullen op het laatste lege bed. Veel had ze niet bij zich. Enkel de spullen die ze bij binnenkomst in haar handen kreeg gedrukt; een tandenborstel, wat tandpasta, tampons, een uniform, een blok zeep en nog een paar dingen. Veel was het niet, maar veel was ze ook niet gewend, dus hier kon ze wel mee leven. Naast haar spullen nam ze zelf plaats. 'Hoe lang zitten jullie hier al? Wat is de gang van zake hier? Waar moet ik op letten? Ik heb natuurlijk verhalen gehoord, maar in hoeverre die kloppen...' Het plan was nu om informatie te verzamelen. Hoe kon ze deze plek overleven. Kon ze ontsnappen? Ze had nog geen plan, wat bijzonder was voor het meisje dat altijd wist wat te doen. In ieder geval was het duidelijk dat ze niet van plan was hier lang te blijven. Uit het stapeltje spullen pakte ze haar uniform en ze begon zich om te kleden. Waarschijnlijk werd dat van haar verwacht. Buiten de cel had ze alleen maar mensen gezien in een uniform en aangezien Phoebe nog niet van plan was op te vallen, dacht ze dat het het best was als zij dat uniform nu ook aan zou trekken. Nadat ze haar shirt had uitgetrokken herinnerde ze zich de sigaret die ze voordat ze gearresteerd werd in haar bh had laten glijden. Met een sluw glimlachje sprak ze tot Edreina en Deidre. 'En heeft een van jullie toevallig een aansteker?'

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Phoebe had gelijk een goede indruk gegeven op Reina. Haar sarcasme werd begrepen, in elk geval. Reina knikte. 'Mhm, ik wist het gelijk dat je nieuw bent. Eerste keer dat ik je hier zie en normaal weet ik wel wie er hier rondlopen en wie niet.'
Zelfs al stonden er mensen bij die de nieuwelingen naar hun kamers brachten, wist Reina altijd wel de nieuwelingen eruit te vissen. Niet alleen vanwege het feit dat ze in eigen kleding binnen kwamen, maar Reina had nogal een goed geheugen als het aankwam op gezichten herkennen.
Over de kleding gesproken: Reina weigerde elk moment om dat uniform aan te trekken en liep gewoon in haar eigen kleding rond. Ze was er ook al meerdere keren om gepakt, maar leerde er nooit van. En al moest ze het een keer verplicht dragen, dan had ze het de volgende dag alweer in de kast laten liggen. Reina maakte gewoon haar eigen kleding waar ze zich comfortabel in voelde.
'Hm, ik zit al zes jaar in dit 'paradijs',' antwoordde ze Phoebe's vraag. 'En zorg gewoon dat je niet in de isolatie beland. Het is een hel daar,' zuchtte Reina. Tot nu toe had Reina er zo'n vier keer gezeten en liever bleef ze daar voorgoed weg, maar goed. Het viel nooit te zeggen wat er besloten werd voor straf. 'Je moet het zelf maar weten, trouwens, maar ik zou die vuilniszak niet aantrekken.'
Toen Phoebe vroeg naar een aansteker, haalde Reina er gelijk één uit haar lade. 'Hier. Doe je ding.'

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Rhys keek even van Dylan naar Julian. Zijn verwachtingen waren correct; een van zijn kamergenoten, die zich had voorgesteld als Julian, was nog maar net op het eiland gearriveerd. Hij had waarschijnlijk zo veel vragen en snakte om antwoorden; maar het waren antwoorden die Rhys waarschijnlijk niet kon geven. Hij kon alleen maar vragen over het leven op het eiland beantwoorden, maar hij wist dat hij daar even mee moest wachten. Alles wat er vandaag was gebeurd was voor Julian waarschijnlijk al overweldigend genoeg. Het enige wat hij kon doen is afwachten, en proberen een goede vriend te zijn. Daar had Julian waarschijnlijk het meeste aan.
Rhys merkte dat hij even genoot van de rust die er voor een kort moment in de kamer hing. Hij was nog steeds moe van zijn nacht in de isolatie. Het was ook niet alsof hij veel had geslapen. In de isolatie was hij alleen met zijn gedachten, en die waren al druk genoeg. Alhoewel de gedachte van een bewaker die geraakt werd door drie dikke boeken hem toch wel even kalm kon houden en kon laten lachen. De rust in de kamer was echter maar van korte duur, want voor hij het wist werd hij door een boze Dylan getackeld en richting zijn bed geduwd. "Hey hey hey!" riep Rhys toen hij met een klap op zijn bed was beland. Voor een seconde bleef hij daar liggen, nog steeds ietwat verward over wat er net gebeurd was. Echter had hij het kunnen verwachten. Rhys wist wel dat Dylan het niet altijd leuk vond als hij geplaagd werd, en hij kende de driftbuien die vaak ook volgden. Rhys plaagde Dylan dan ook nooit uit kwade zin. Over de jaren heen had Dylan hem namelijk geholpen als hij even diep in de put zat. Hij was hem dan ook dankbaar. Echter was het aan de andere kant ook zijn taak als vriend om soms even te plagen. Niet alleen omdat dat grappig kon zijn, maar ook om Dylan uit te dagen.
Rhys schoot omhoog, dit keer met een lach op zijn gezicht. "Kalm aan!" zei hij tegen een driftige Dylan. Rhys stond op van het bed. "Jij wint, jij wint" zei hij en hij moest even grinniken, "Ik neem het terug". Echter verscheen er een sluwe glimlach op zijn gezicht, zo makkelijk gaf hij zich niet gewonnen. Hij richtte zijn blik even op het kussen op het bed van Dylan. Het was niet veel, maar het zou wel helpen. "Jij wint, Dylan" zei Rhys, en in zijn gedachten prentte hij het plaatje van het kussen. Door middel van telekinese liet hij het kussen de lucht in gaan, in de richting van Dylan vliegen, "... Of toch niet!".
Alhoewel Rhys even moest lachen, bedacht hij zich weer dat Julian natuurlijk ook in de kamer was. Zijn uitdrukking veranderde even. Julian zag net een kussen door de kamer heen vliegen, zonder dat die door iemand werd aangeraakt. Hij draaide zich dan ook even om en keek richting Julian. "Sorry.. Ik heb telekinese, had ik misschien eerder moeten zeggen" zei hij en hij liet een lichte glimlach zien, "Gaat het wel? Je hebt vandaag vast veel indrukken gehad.."

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Het hele ‘rustig verwerken’ van Julian’s plan viel al heel snel in het water. Specifieker; in een waterval aan bizarre informatie. Hij keek maar gewoon stil naar zijn twee kamergenoten, terwijl hij alles voor zichzelf op een rij probeerde te zetten.
Dylan was eigenlijk achttien. Het eiland was geen reguliere gevangenis. De jongeren die opgesloten zaten werden als proefkonijnen voor gaves gebruikt. Dylan kon van vorm veranderen, maar veranderde soms onbewust naar zichzelf van acht jaar geleden… Waar blijkbaar nogal wat gedrags-dingetjes bij kwamen. Dit was dus precies waarom Julian het niet zo met kinderen vinden kon. Veel te druk. Veel te overwelmend. En daar kwam dan ook nog bij dat Rhys telekinese bezat.
Julian zuchtte zacht en liet zich op het lege bed zakken - wat van nu af aan dan zijn bed was. ‘Ja… Nee… Ik weet het niet,’ beantwoordde hij Rhys’ vraag eerlijk. Het was veel. Het was allemaal ontzettend veel. Een ding wist hij nu al zeker; vannacht ging er voor hem van slapen heel weinig terecht komen. Hij had te veel dingen om te verwerken en om over na te denken. Veel te veel dingen die in één dag gebeurden en vooral veel te veel nieuwe informatie. Informatie die allemaal belangrijk voor hem was. Nu scheelde het dat zijn kamergenoten nergens erg geheim over deden, maar het hielp niet ze momenteel te druk waren met hun kussengevecht. God, wat hij er voor geven zou om vandaag over te mogen doen…

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld