Forum

So when do I give up what I've been wishing for?


~





I shot for the sky
I'm stuck on the ground
So why do I try, I know I'm gonna to fall down
I thought I could fly, so why did I drown?
Never know why it's coming down, down, down
Oh I am going down, down, down
Can't find another way around
And I don't want to hear the sound
Of losing what I never found



Me





Clark Barrow
 Meneer Barrow of Barrow
24 years old
Werkzaam voor de familie op het landgoed


~



Maggie Fletcher
21 years old
Middelste dochter in de familie

Clark

Het was een prachtige dag in het zonnige Italië. Vandaag was het zover, de familie Fletcher zou arriveren en een aantal maanden op het Landgoed verblijven. Hun reis zou lang duren en de familie zou daarom pas laat aankomen. Al het personeel was druk bezig om alles in het landhuis tot op de puntjes te verzorgen. Natuurlijk verbleven wij hier het gehele jaar om te zorgen dat het landgoed in goede staat zou blijven, maar het kon altijd beter... netter, zo vond het hoofd van het personeel. 
Ik deed zoals mij werd opgedragen en liep rustig naar één van de slaapkamers om te controleren of het dienstmeisje het bed juist had opgemaakt en er geen stof meer viel te bekennen. 
De slaapkamers in het landhuis waren prachtig. Het tapijt was rood en het behang aan de muren hadden dezelfde kleur, maar waren afgemaakt met een kleine laag bladgoud. 
Toen ik jong was fantaseerde ik vaak dat het landhuis en het landgoed dat erbij hoorde van mij was. Ik zocht dan vaak het kantoor op van de heer Fletcher, zat in zijn stoel en dronk een klein laagje van de dure whiskey en zo kon ik uren wegdromen. 
Een kleine lach ontsnapte mijn mond toen ik hieraan terug dacht. Ik draaide me om en verliet de slaapkamer. Eens kijken hoe de rest van het personeel op schema lag. Wellicht kon ik ze nog ergens van dienst zijn voordat de familie zou arriveren.

~

@theMedicine 

 

Clark

"Clark! Je komt als geroepen!" Rose, het jongste dienstmeisje van het huishouden Fletcher keek me met grote ogen aan. 
"Wat is er aan de hand Rose..." zei ik voorzichtig toen ik naar haar toe liep. 
"Nou... en echt Clark, deze keer was het niet mijn schuld!" Ze wees naar de grond. De dure vaas die altijd netjes op een kastje in de grote hal had gestaan, lag er nu naast, in duizend kleine stukjes.
Een diepe zucht verliet mijn mond "oh Rose... hoe kan dit?" 
Ze keek me aan en een paar tranen sprongen in haar ogen "de... de kat. Ik was alles in de grote hal aan het afstoffen toen ik de kat zag lopen, lief beest... al naja, zo dacht ik althans. Ik liep naar hem toe en begon hem te lokken, maar de kat wilde niet luisteren. Plots klonk de grote klok in de hal en dit maakte een geluid dat voor de kat onbekend klonk. Het beest schrok en sprong uit angst weg, tegen het kastje aan.... waar de vaas opstond en..." ze begon te huilen.
"Rose, rustig maar..." ik wilde haar gaan troosten, maar wist niet zo goed hoe ik dit het beste kon aanpakken. Ik liep dichter naar haar toen en gaf haar rustig een paar schouderklopjes "kop op... Rose het komt allemaal wel weer goed, we ruimen de vaas zo op en geven dit door aan mevrouw Grey en dan is het allemaal weer opgelost." 
"Maar..." zei ze, iets kalmer deze keer "mevrouw Grey is best angstaanjagend... beloof je dat je met me mee gaat?"
Ik begon te lachen. Mevrouw Grey... ja zij kon inderdaad nogal angstaanjagend zijn. Mevrouw Grey was het hoofd van de dienstmeisjes en het was haar taak om hen aan te sturen en eventuele fouten te herstellen. 
"Ik beloof het. Nou veeg je tranen af, dan ruimen we de scherven op en  gaan we. Daarna moet er nog genoeg gebeuren voordat de familie arriveert! Slechts een paar uur en dan zullen ze hier al zijn".  
Nog slechts een paar uur... dan brak het moment aan waarop we het gehele jaar hadden gewacht, waarvoor we hier met ons allen waren.

~

@theMedicine 

Clark

Met het gehele personeel stonden we buiten het landhuis te wachten op de familie Fletcher. Dit was gebruikelijk en op deze manier hadden we de familie ieder jaar ontvangen. Het rijtuig reed stadig aan onze kant op.
"Gedraag jullie en ontvang de familie op een nette manier, zoals ik het jullie geleerd heb". Mevrouw Grey was gespannen, dit was ze altijd... maar momenteel iets meer dan normaal. 
Het rijtuig stopte voor het landhuis en de koetsier liep richting de deur om de familie te helpen met uitstappen. Meneer Walker, het hoofd van het gehele personeel van de familie Fletcher liep ook richting het rijtuig om de familie te begroeten.
"Welkom! Heer Fletcher en Mevrouw Fletcher, hoe was uw reis?" 
"Ah hallo Walker, ja de reis was uitstekend. Echter zijn we wel moe. Neem ons mee naar binnen en serveer ons nog iets te eten. Het is laat, maar we hebben tijdens onze reis maar weinig gehad". 
Ik had altijd respect voor het hoofd van de familie, de heer Fletcher. 
"Maar natuurlijk heer, de keuken heeft zojuist iets voor u en uw familie klaar gemaakt, als u zo vriendelijk bent dan breng ik u naar de eetkamer". 
Walker liep richting het huis en de familie volgde. Wij als personeel bleven wachtten, tot de familie ons was gepasseerd. Hierna volgende we snel en nam iedereen hun positie aan in het huis. Zo was het deze avond mijn taak om het diner te serveren met een aantal anderen. 

~

@theMedicine 

Maggie Fletcher... Ze was de middelste dochter van de familie. Het was voor mij alweer een aantal jaren geleden dat ik haar voor het laatst had gezien. Dit kwam vooral door mijn eigen afwezigheid wanneer de familie hier op het landgoed verbleef. In die maanden reisde ik zelf vaak terug naar Engeland om mijn eigen familie op te zoeken. Dit jaar had ik dit zeker wel gedaan, maar al eerder. Ik had toestemming gekregen van meneer Walker om dit jaar eerder te gaan dan normaal, wat niet vaak voorkwam, maar door omstandigheden was dit nu éénmaal noodzakelijk geweest.
Mijn oog viel op de jongedame, wat was ze mooi geworden dacht ik, maar al snel schudde ik deze gedachte van me af. Dit mocht ik niet denken, niet als personeelslid. 
Nadat de familie naar binnen was gelopen, volgde ook het personeel. Ik liep richting de keuken om te controleren of al het eten al klaar was om te worden geserveerd. 
"Is het al klaar?" Ik keek het hoofd van de keuken met een vragende blik aan.
"Ja, het eerste gerecht kan naar boven. Een tomatensoep zoals ze alleen hier in Italië hem kennen"
Mevrouw De Luca was onze kok en zo ook het hoofd van de keuken. Ze was als enige van het personeel een echte Italiaan en dit kon je horen aan haar accent. Hierdoor was het eten wat ze serveerde echter heerlijk.
"Grazie..." Zei ik tegen haar "ik loop alvast naar boven om de dienstmeisjes naar beneden te sturen."
Ik liep weg en onderweg kwam ik al een paar meiden tegen. Ik gaf hen hun instructies en liep zelf verder naar de eetkamer. De familie had al plaats genomen en ik nam mijn positie ook al vast in.
Over enkele minuten zou de eerste gang worden geserveerd. 

~

@theMedicine
 

Clark

Ik hoor hoe de jongedame Maggie met haar moeder aan het praten was. Haar moeder was een temperamentvolle vrouw die altijd haar gedachtes uitsprak. Iets dat ik wel kon waarderen, maar wat haar voor sommige personeelsleden beangstigend maakte.
Het eten werd de eetkamer binnen gebracht.
"De eerst gang, Italiaanse tomatensoep met verse basilicum en tomaten uit eigen tuin" zei ik.
Ik liep naar de tafel om vervolgens de tomatensoep te serveren.
Ik liep naar Maggie en ik merkte op dat een gevoel over me heen kwam, echter een gevoel dat ik niet kon plaatsen. Ik werd er zenuwachtig van, iets dat ik nooit werd, van helemaal niets. Ik trilde een klein beetje toen ik de soep in haar kom wilde gieten.
"Excuseer mij jongedame Fletcher zei ik".

~

@theMedicine 

Clark

Het diner verliep soepel, de tweede gang en derde gang werd ook geserveerd en na het eten verliet de familie de eetkamer. Ik stuurde de dienstmeisjes aan op de tafel af te ruimen en de vuile vaat naar beneden te brengen. Ik verliet de eetkamer en liep naar boven. Mevrouw Fletcher had zich teruggetrokken naar haar slaapkamer. Mevrouw Grey was met haar meegegaan om haar te helpen en het was mijn taak om te vragen of zij verder nog iets nodig hadden. Ik klopte aan op de slaapkamer deur.
"Kom binnen." Hoorde ik mevrouw Grey zeggen.
"Heeft u verder nog iets nodig?" Vroeg ik beleefd en keek mevrouw Grey vragend aan.
"Een glas warme melk graag." Mevrouw Fletcher lag al in bed.
"Natuurlijk mevrouw." Ik knikte en verliet de kamer om vervolgens het glas met warme melk klaar te maken.
In de keuken heerste een gezellige drukte. Een aantal van het personeel was nog aan het eten en een paar anderen bezig met afwas, wat voor hen een speels gebeuren was. 
"Mevrouw De Luca? Eén glas warme melk voor mevrouw Fletcher graag."
"Si..." Hoorde ik haar zeggen. Ik draaide me om naar de dienstmeisjes die bezig waren met de afwas, één van de meisjes was Rose. 
"Alles onder controle?" Vroeg ik uitdagend. Eerder vandaag had ze per ongeluk de vaas laten vallen. 
"Clark. Natuurlijk heb ik dat." Ik hoorde dat ze licht gepikeerd was, want ze wist waar ik op doelde en dit zou een geheim tussen ons blijven. Dat wist ik ook en ik zou het nooit verklappen, maar af en toen klieren... tja dat kon ik niet tegen houden, ik kon dat simpel weg niet laten.
"Glas warme melk?" Mevrouw De Luca had het glas op een dienblad gezet.
"Grazie" zei ik nogmaals. Ik vond het leuk om af en toe een woordje Italiaans te spreken, ook al kon ik slechts alleen de basis. Ik wist dat mevrouw De Luca dit kon waarderen. 
Met het glas warme melk verliet ik de keuken en liep ik weer richt de slaapkamer van mevrouw Fletcher. Onderweg passeerde ik de woonkamer. Daar zag ik haar zitten, Maggie. 
Voordat ik het doorhad liep ik richting de woonkamer en begroette ik haar.
"Een hele goede avond jongedame Fletcher..." 

~

@theMedicine 

Clark

"Clark! Goedenavond" hoor ik haar zeggen. 
"Een hele goede avond jongedame Flechter" zeg ik tegen haar. "Maar je kan me niet zomaar Clark noemen, dat zou meneer Walker niet goedkeuren, het personeel hoor je met de achternaam aan te spreken." Ik glimlachte naar haar en keek vervolgens naar het glas melk.
"Het spijt me... de melk wordt koud" ik draaide me om en liep weg. Mevrouw Fletcher was aan het wachten. Ik klopte op de slaapkamerdeur. 
"Kom binnen" hoorde ik haar zeggen. Ik liep de kamer binnen en zette het glas warme melk op het nachtkastje. 
"Alstublieft, mevrouw Fletcher. Is er verder nog iets wat ik voor u kan betekenen?" Vroeg ik haar.
Ze schudde haar hoofd "Nee Barrow, het is goed zo." 
Ik knikte en verliet de slaapkamer. Ik vroeg me af of Maggie nog steeds wakker was. 

~

@theMedicine