Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG/ Rye ♥

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:

Naam: Ambrose Keenstone
Leeftijd: 22
Studie: biologie met een specialisatie in entomologie
Hobby’s/interesses: Mijn vrije tijd spendeer ik het liefst in de natuur. Hetis mij om het even wat dat inhoudt. Wandelen, tuinieren, of simpelweg van het uitzicht genieten, ik vind het allemaal goed. Daarnaast lees ik graag.
Weetje: Op mijn vijfde verjaardag kreeg ik mijn eerste eigen bijenkolonie. Sindsdien heb ik altijd bijen gehouden.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:

Naam: Dahlia Blair Corbyn (noem me Blair)
Leeftijd: 23
Studie: geschiedenis en filosofie (specialisatie in magie)
Hobby's/interesses: geschiedenis en filosofie (gerelateerd aan magie)
Weetje: ik houd niet van formulieren

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Vandaag was niet zomaar een dag. Vandaag was de dag dat de langverwachte uitwisselingsstudenten eindelijk zouden arriveren bij de Universiteit van Brenfield. Tot zover was vandaag echter vooral de dag dat Ambrose stond te wachten. De universiteit was prachtig aangekleed. Kaarsen en bloemen bedekten alle zichtbare oppervlaktes en de normaal stoffige hallen zagen eruit als nieuw. Dus had Ambrose in ieder geval ergens om naar te kijken, terwijl hij, nog steeds, wachtte. Eerst stond hij in de grote welkomsthal, wederom schitterend versiert. De een na de andere kar met studenten van universiteiten van over het hele land arriveerde, maar de studente waar Ambrose mee gepaard was, zat er niet bij. Na de verwelkoming van de gasten, bewoog iedereen zich richting de tuinen, waar eten en drinken werd geserveerd en gedanst werd. Het idee was dat alle uitwisselingsstudenten gepaard waren met een student van de universiteit zelf. Vanavond zouden ze elkaar kunnen leren kennen, en morgen zouden er rondleidingen plaatsvinden.

Ambrose had er stiekem best naar uitgekeken. De Universiteit van Brenfield stond niet bepaald bekend om haar regelmatige feestjes, dus vanavond werd alles uit de kast getrokken. Iedereen zag er schitterend uit. Zelfs Ambrose had zijn gewoonlijke, met modder bedekte kleding, uitgewisseld voor een net pak. Zijn lange, grijze haar had hij in een hoge staart vastgemaakt. Hij had zelfs wat vlechten in zijn haar gelegd. Zo zag je de gouden ringen en knopjes in zijn oren. Het was lang niet zo extravagant als sommige anderen, maar voor zijn doen had hij behoorlijk zijn best gedaan. Uiteindelijk besloot Ambrose dat er niemand meer door de grote, eiken deuren zou komen. Hij slaakte een zucht, net op het moment dat zijn beste vriendin bij hem kwam staan.

“Hij kan er niet tegen als mensen te laat zijn,” zei Estelle tegen haar uitwisselingsstudente, met een grijns. Het tweede meisje giechelde.
“Lach maar,” gromde Ambrose, “iedereen hier heeft iemand om mee op te trekken, en ik sta maar te wachten.”
“Dat is niet waar! Er zijn toch niet genoeg uitwisselingsstudenten om iedereen te koppelen, onze jaargenoten staan ook gewoon met elkaar te praten.” Estelle liet een pauze vallen, voordat ze verder ging: “Oh, maar jij gaat natuurlijk liever om met je bijen.”
“Bijen zeuren niet. En maken me niet belachelijk.”
Estelle lachte opnieuw. “Jij je zin. Wij gaan wat eten halen, kom je dan met ons mee?”
Ambrose knikte, en met z’n drieën liepen ze naar het buffet.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Deze dag kon wat Blair betreft niet slechter zijn verlopen. Iets wat begon met door de wekker heen slapen (of deze heel stiekem een paar keer een klap te hebben verkocht), leidde tot een domino effect dat niet leek te stoppen. Snel koffers inpakken, naar het treinstation rennen, de trein vervolgens missen, de overstap vervolgens missen, erachter komen dat waarschijnlijk een groot deel van de bagage ergens thuis nog op haar stond te wachten... Nee, het was geen fantastische dag. Ergens had ze ook niet anders verwacht. Ze ging naar de Universiteit van Brenfield, en eerlijk? Het liefst werd ze er nog niet dood gevonden.
Dat betekende niet dat ze niet alles op alles zou zetten om achter de waarheid te komen, ook al zou het haar einde worden.
Gelukkig hoefde ze haar motivatie niet op het formulier te schrijven. Iets zei haar dat de studenten van die universiteit niet zo'n goed gevoel voor humor hadden.

Natuurlijk had Blair de verhalen gehoord. Sterker nog, ze had haar moeders dagboek meerdere malen van kaft tot kaft gelezen. Ze wist dat de Universiteit groot was en, op een of andere manier, levend. Niets had haar echter kunnen voorbereiden op dit enorme instituut. Meerdere gebouwen met klimop aan de muren torende boven haar uit. Ze voelde zich klein en nietig en zó niet op haar plaats. Waarschijnlijk was dat ook de bedoeling en ze kon de imposante bouwwerken haar niet laten verslaan, maar het feit dat ze verleid was...
Blair schudde haar hoofd en begon met haar overgebleven tassen over de campus te lopen. Een flinke wandeling later, waarin ze meerdere keren de weg kwijt raakte en blijkbaar de muren om hulp moest vragen, stonden haar tassen in haar tijdelijke kamer. Ze had nog tijd om naar het welkomstfeestje te gaan, gelukkig. Waar moest ze anders beginnen met het vinden van de juiste mensen?

Blair gooide de deuren open van de zaal, waarna honderden hoofden zich naar haar keerden, waaronder een op een soort... podium? God, had ze een speech onderbroken? Toen ze verder keek dan alleen de gezichten, merkte ze nog iets anders op: er was duidelijk een dresscode genaamd "ballroom extravaganza couture", een die zij zonder twijfel had gemist, met haar losse trui en spijkerbroek.
Fantastisch. Simpelweg fantastisch. Daar ging haar eerste indruk.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose, Estelle, en de uitwisselingsstudente die wel op tijd was, blijkbaar Aeve genaamd, raakten langzaam aan de praat. Alhoewel, vooral Estelle en Aeve raakten aan de praat. Pas na een glas champagne of twee, wist ook Ambrose het een en ander toe te voegen aan het gesprek.

De avond liep verder. Er werd gedanst, gedronken en gelachen. Estelle vond het schijnbaar niet zo erg dat de laatste uitwisselingsstudente tot dusver niet op was komen dagen. Ambrose was, al zou hij het zelf nooit toegeven, best een aardige danspartner. Hij hield niet zo van dansen. Hij vond het veel te dicht bij andere mensen. Maar het was traditie, en voor tradities maakte hij vaak uitzonderingen. En men hoefde er niet bij te praten. Dat was dan weer een voordeel.

Toen klonk er een aankondiging: “Geachte studenten en geëerde gasten van de Universiteit van Brenfield. Graag vragen wij uw aandacht voor de rectrix magnifica.”

De directrice stapte het podium op en iedereen in de zaal viel in een keer stil. Zonder een woord gezegd te hebben, waren de studenten al onder de indruk. Vele van hen zouden later zeggen dat de sfeer in de ruimte meteen omsloeg, dat ze zo elegant en eerbiedwekkend was dat je haar wel moest respecteren, dat de lucht in haar nabijheid anders aanvoelde. Ambrose kon wat makkelijker een naam geven aan haar uitstraling. Het was haar magie. Die was zo sterk, dat je haar zelfs kon aanvoelen, wanneer de directrice haar niet gebruikte. Hoewel Ambrose zelf als één van de weinige in zijn familie niet zoveel magie bezat, kon hij het ontzettend goed aanvoelen.

“Lieve studenten,” begon de directrice, “ik voel me bijzonder vereerd om jullie vanavond in ons huis- nee, in onze familie te mogen verwelkomen. Moge deze avond…” Ze pauzeerde. De deuren sloegen plots open.
In de deuropening stond een jonge vrouw, in alledaagse kleding. Ambrose verslikte zich bijna op zijn champagne. Het zou toch niet? Zijn toegewezen uitwisselingsstudente, degene waar hij verantwoordelijk voor zou zijn voor de aankomende tijd, zou toch niet halverwege de avond, in een trui, de speech van de rectrix magnifica komen onderbreken?

De directrice keek de vrouw recht aan. “Dahlia Corbyn, is het niet? Wat fijn dat je er bent. Ik begon me al zorgen te maken.” Hoewel haar woorden en haar blik vriendelijk waren, klonk haar stem kil. En Ambrose kon wel door de grond zakken. Natuurlijk was het haar wel. Hij zette zijn glas net iets te hard neer op de statafel naast hem. Hij trok het jasje van zijn pak recht en nam grote stappen richting Dahlia. Hij keek haar amper aan voordat hij zijn hand in de kromming van haar arm legde. Hij keek op richting het podium.
“Onze excuses, rectrix.” De directrice knikte kort, waarna Ambrose met zijn hoofd gebaarde naar de statafel waar hij vandaan kwam, om aan te geven dat hij heel graag uit het spotlight, terug in de menigte zou willen verdwijnen.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair haalde diep adem. Fantastisch, ze had een belangrijk persoon zodanig beledigd dat het tere zieltje besloot om haar eerste naam te gebruiken - een die ze achter zich had gelaten, een waarvan ze specifiek had aangegeven niet zo genoemd te willen worden. Vervolgens besloot een of andere lange gast in een pak haar te man-handlen, en nog erger, voor haar te verontschuldigen, iets waar ze niet zo goed tegen kon. Ze trok haar arm los van de vreemde. Alleen was hij geen vreemde, realiseerde ze zich. Het was haar buddy. Of, nou ja, de leerling die aan haar gekoppeld was tijdens haar uitwisseling. Dus technisch gezien nog steeds een vreemde.
'Het is Blair,' antwoordde ze, luid genoeg om gehoord te kunnen worden tot aan het podium, zodat ook de rectrix haar kon horen. 'Mijn naam is Blair. Staat op het formulier dat ik heb ingediend, waar ik vanuit ga dat u dat heeft gelezen, aangezien u mijn andere naam ook kent.'
Het geroezemoes dat oplaaide was dan niet perse haar bedoeling geweest, maar goed, daar kon ze niets tegen doen. Ze stond gewoon op voor zichzelf. Als er iets is wat ze deze school niet met haar liet doen, dan was het kleineren.
'Maar zoals... eh...' God, wat was zijn naam ook alweer? 'Zoals hij al zei, mijn excuses voor het onderbreken. Toen ik de zaal binnenstapte was ik niet op de hoogte dat er een speech bezig was.' Vervolgens maakte ze een gebaar dat zei "gaat u vooral verder" en liep ze naar de tafel die haar buddy eerder zo galant had aangewezen.

Een ander was misschien gewoon de zaal uitgelopen. Ergens was Blair verleid om dat alsnog te doen, zeker nu alle ogen op haar gericht waren. Een ding was zeker: niemand zou haar naam meer vergeten. Of dat een goed iets was, daar was ze nog niet over uit. Als de organisatie zo elitair was als ze vermoedde, kon dit wel eens een probleem worden. Ze haalde diep adem. Een stap tegelijk. Zo ver was het nog niet. Het was letterlijk pas het begin.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Alle kleur trok weg uit zijn gezicht. Even hoopte hij dat dit allemaal gewoon een hele, hele slechte droom was. Dat hij elk moment wakker zou worden in zijn warme bed en dat niks hiervan gebeurt was. Maar hij werd niet wakker, Dahlia - excuus, Blair, duidelijk - bleef doorpraten, en hij dacht dat zijn hart ermee zou stoppen. Zijn blik schoot naar de deur, zou hij het wagen? Weglopen en nooit meer terugkomen?

Hij haalde diep adem. Het had erger gekund, probeerde hij zichzelf gerust te stellen. In ieder geval had ze haar excuses aangeboden. Natuurlijk had ze dat ook op de meest oneerbiedige manier denkbaar gedaan. Maar, het woord excuses zat er wel ergens tussen. Ambrose hoopte maar dat de directrice tijdelijk blind was geworden en het handgebaar had gemist.

Zo snel als sociaal acceptabel was, liep Ambrose terug naar de tafel. Estelle keek hem met grote ogen en een hand voor haar mond geslagen aan. Hij haalde zijn schouders op alsof te zeggen "breek me de bek niet open". Eenmaal aangekomen sloeg hij prompt zijn resterende champagne achterover en ging hij meteen naar zijn volgende glas op zoek, al was er waarschijnlijk nog niet genoeg alcohol aanwezig in het hele gebouw om zijn zenuwen te kalmeren. Godzijdank achtte de directrice de afleiding lang genoeg te hebben geduurd, en ging ze verder met haar speech. Ambrose kreeg er geen woord van mee. Het kostte zijn volle moeite om uiterlijk rustig te blijven ogen.

Het leek wel een eeuwigheid voordat de muziek weer opstartte, maar Ambrose bleef nog voor zich uit staren. Langzaam schudde hij zijn hoofd. Hij deed zijn best om het gefluister om zich te negeren. Om zichzelf af te leiden van de mensen om zich heen keek hij nog eens goed naar Blair en stak zijn hand uit. "Ambrose," stelde hij zich voor. "Dit is vast jouw eerste keer hier."

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair had heel beleefd naar de rest van de speech geluisterd, of deed in ieder geval alsof. Ze heeft het nooit interessant gevonden om naar de woorden te luisteren van iemand met een flink aantal veren in de reet. Het ging meestal over hunzelf en wat ze bereikt hadden. Alsof ze daar de tijd voor had? Natuurlijk, ze stond hier en ze kon momenteel niet praten, zeker niet metaforische spotlicht op haar, dus technisch gezien had ze tijd, maar soms hield iets als een technisch detail haar niet tegen. Tenzij het uitkwam.

Na de speech had Blair heel beleefd meegeklapt, voornamelijk om te voorkomen dat ze daadwerkelijk de deur uitgegooid zou worden. Ze was blij om eindelijk een conversatie te hebben, al was haar buddy - Ambrose, blijkbaar, alsof ze dat ging onthouden - de enige die zich verplicht voelde om haar daarbij te helpen.
'Hoe neerbuigend dat ook klinkt, ja, het is mijn eerste keer hier, en voor als het je was ontgaan-' ze schudde hem de hand, een stevige handdruk zoals ze had geleerd van haar vader, 'Blair.'
Ze liet zijn hand weer los en vond al snel een champagneglas. Dinges - eh, god... haar buddy - had het net naar achter gegoten alsof het zoete limonade was, dus slecht kon het niet zijn. Ze nam zelf een slok, walgde nog net niet van de smaak ten zette het glas op tafel. Juist, elitaire mensen hadden geen smaak. Dat had ze kunnen verwachten.
'Ik neem aan dat jij hier vaker bent geweest? Minstens twee, nietwaar?' Het was sarcastisch bedoelt, want alles aan hem schreeuwde dat hij hier thuishoorde, van zijn houding tot aan zijn kleding tot aan de blik in zijn ogen. Waarschijnlijk ging zijn familie al generaties lang naar deze universiteit. God, misschien was de rectrix zelfs zijn moeder. Zou ze echt haar eigen zoon verplichten om haar "rectrix" te noemen? Wauw, daar wilde ze eigenlijk niet over nadenken.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Alsof haar naam iemand in de zaal mogelijk had kunnen ontgaan. Dit moment zou voor de rest van zijn leven in Ambrose z'n brein gegraveerd blijven staan. Over tien jaar, wanneer hij niet zou kunnen slapen, zou hij aan dit moment denken. Zijn grootouders zouden zich omdraaiden in hun graven, als ze wisten wat er vanavond gebeurd was.

Desalniettemin forceerde hij een glimlach op zijn gezicht. Deels omdat nog steeds de helft van de zaal hun kant op keek, deels omdat hij zich eindelijk herinnerde dat het zijn taak was om een goede host te zijn.
Hij knikte. Uiteraard was haar opmerking even bijtend als de zijne. Dat verdiende hij.
"Ik kom hier wel vaker. Maak je geen zorgen, ik ken mijn weg rond de universiteit beter dan de meeste, ik zal je zoiets als wat er net gebeurde niet nog een keer laten overkomen," zei hij met een vriendelijke glimlach. Hij gaf haar weinig tijd om antwoord te geven. "Dit is Estelle," ging hij snel verder, "een van de slimste studentes die je hier tegen zult komen, en Aeve, de gelukkige uitwisselingsstudente die aan haar gepaard is."

Tijdens het voorstelrondje kon hij het niet laten om even naar de grote klok te kijken, die boven het podium hing. De avond was, helaas voor hem, nog lang niet voorbij. Aan de andere kant was er misschien nog wel genoeg tijd om de studenten zoveel alcohol te voeren dat ze het incident volledig zouden vergeten. Een man kan dromen, toch?

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair rolde met haar ogen. Alsof hij zich daadwerkelijk zorgen maakte om haar. Nee, hij maakte zich zorgen om hem en zijn reputatie, want oh wee als die een klein krasje kreeg! En ze had er een opmerking over gemaakt als... Abram? Adriel? Ugh, als Buddy - want zo ging hij heten in haar hoofd voortaan - niet heel tactisch de bal doorspeelde naar iemand anders aan hun tafel.
Ze keek even van Buddy naar Estelle - van wie ze de naam ook snel genoeg zou vergeten - en wist genoeg. Buddy was het soort persoon dat op meisjes als Estelle viel. Ze was knap, blijkbaar slim en leek zich sociaal acceptabel te gedragen. Het was de kers op de taart dat hij leek op te scheppen over haar.
'Gelukkig in tegenstelling tot, wat, mij zeker?' vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw aan Buddy. Het was niet onopgemerkt gebleven dat hij overal behalve hier, naast haar, wilde zijn. Ze haalde diep adem en onderdrukte de neiging om de gore champagne alsnog achterover te gooien.

Dit was het probleem met deze mensen: het ging allemaal om hunzelf. Geen van hun stond stil bij waarom ze überhaupt te laat was, wat misschien haar eigen schuld was, of waarom ze naar binnenstormde, waarvoor ze niet de verantwoordelijkheid wilde nemen. Niemand had haar aangesproken of ook maar iets verteld over hoe het hier ging. De boodschap was duidelijk. Je hoorde hier, of je hoorde hier niet. En zij was hier duidelijk niet gewild. Dit welkomstbal was daar alleen maar een bevestiging van.
'Geen zorgen, Buddy, ik heb geen begeleiding nodig. Een handleiding, misschien, maar dat is omdat jullie het verdomde moeilijk maken voor een normaal persoon om binnen deze te muren te kunnen functioneren,' zei Blair. 'En ik hoef daar niet lang voor op campus te zijn om dat uit te vogelen.'

'Dus...' Ze keek naar Estelle, want ondanks dat Buddy niet over haar hoefde op te scheppen, was ze wel geïnteresseerd in wat haar zo bijzonder maakte. 'Wat studeer jij momenteel?' Wie weet was ze bijzonder genoeg dat ze er iets mee kon, al had ze dan misschien wel een paar verbrandde bruggen om opnieuw op te bouwen. Goed, met zes maanden tijd lukte dat vast wel, toch?

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Met enige moeite wist Ambrose zich in te houden en zijn gezicht enigszins neutraal te houden bij Blairs opmerking. Het kostte hem nog meer moeite toen hij Estelle erop betrapte te moeten lachen over wat ze zei. Hij schoot haar een afkeurende blik. Estelle was de eerste in haar familie die naar de universiteit ging. Ze wist maar al te goed hoe belangrijk alle tradities waren, vooral voor de oudere families, maar zijzelf had ook een tijd lang moeten wennen. Toen ze net aan de universiteit begonnen was, had zij zo'n zelfde opmerking ook kunnen maken. Ineens had Ambrose er spijt van dat hij ze aan elkaar had voorgesteld.

Estelle glimlachte vriendelijk. "Ik studeer geneeskunde. Ik ben altijd al gefascineerd geweest door het menselijk lichaam en het vermogen van het lichaam om zichzelf te genezen." Ze keek even naar haar handen, die ze voor haar op de tafel over elkaar heen had gelegd. "Ik heb zelf geen magie, dus ik studeer om op andere manieren mensen te kunnen helpen, zoals planten." Estelle keek op richting Ambrose. "En dat is toevallig Ambrose zijn specialiteit. Hij staat altijd voor me klaar als ik hulp nodig heb."

Ambrose snapte maar al te goed waar ze mee bezig was. Dit was haar dappere poging om hem nog een klein beetje goed voor de dag te laten komen. Hij had er deze keer niet zoveel vertrouwen in, maar hij snapte de hint. Estelle vond dat hij wat aardiger kon doen. Hij ontweek haar blik en bleef stil. Estelle ging verder: "Maar genoeg over mij. Wat studeer jij? En waarom heb je voor het uitwisselingsprogramma gekozen?" Hierbij keek Ambrose op. Dat vroeg hij zich eigenlijk ook af. Hoewel de meeste uitwisselingsstudenten hun ogen uitkeken hier, leek Blair helemaal niet gelukkig om hier te zijn. Waarom was ze er überhaupt, als ze hun blijkbaar zo abnormaal vond?

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair kon het niet laten om te glimlachen, wetende dat misschien niet iedereen hier zo conservatief was als Buddy. Estelle leek in ieder geval iets te begrijpen van haar perspectief, anders had ze niet gelachen. Humor leek niet echt iets waar de meeste studenten hier in excelleerden. Het zorgde ervoor dat ze geïnteresseerd bleef in haar, ongeacht dat ze geen studie volgde dat te maken had met magie. Misschien, heel misschien, kon ze hier toch een vriendschap vinden? Of in ieder geval een bondgenoot.

'Hm, ik doe niets dat levens kan redden, ben ik bang,' lachte Blair. 'Niet met geneeskunde, planten of magie. Ik studeer de geschiedenis en filosofie van magie. Het is een dubbele studie, maar de twee zijn erg met elkaar verbonden. Meestal komt de stof dat ik heb geleerd in het ene vak terug in een ander vak.' En ondanks dat haar redenen om hier te komen misschien niet als 'puur' zouden worden gezien, en eerlijk is eerlijk, haar redenen waren bij lange na niet onschuldig, vond ze haar studie wel boeiend. Het had haar alleen nooit dichter bij de waarheid gebracht. Ze had context gekregen, ja, maar nog geen antwoord.
'Maar goed, soms wil je eens iets anders, niet? Dus ik besloot me in te schrijven voor een minor programma. De naam van deze universiteit zal in ieder geval goed staan op mijn diploma.' Het zou in ieder geval een troostprijs zijn voor als ze zou falen.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose kon er ontzettend van genieten dat de aandacht van hem af was geschoven. Estelle was hier veel beter in dan hijzelf. Zij kon wie dan ook op hun gemak stellen en praten met iedereen. Dat is waarschijnlijk ook waarom ze zulke goede vrienden waren. Estelle wist Ambrose z'n bui in een paar minuten om te draaien, wat ze nu ook wist te bereiken. De meeste mensen kostte het een goede hoeveelheid moeite en energie om een goed gesprek met Ambrose te kunnen hebben, maar Estelle draaide haar hand er niet voor om. Geloof het of niet, vroeger was het nog veel erger. Ambrose leerde Estelle kennen toen ze beide nog geen vijftien jaar oud waren. Zij heeft hem nog iets van sociale vaardigheden bij kunnen brengen. Vandaag kwamen die niet zo tot zijn recht, maar in zijn verdediging stond er vandaag een vrouw in een balzaal in jeans.

Hij luisterde mee met het gesprek. Toen Blair haar studie noemde, keken zowel Ambrose als Estelle op. "Mijn vader is een van de docenten geschiedenis," merkte hij op. Estelle glimlachte en zei: "Jouw halve familie woont of werkt op de campus, natuurlijk ken je iemand van Blairs studie." Ambrose haalde zijn schouders op. Estelle leunde naar Blair en hield haar hand voor haar mond alsof ze Blair een geheim ging vertellen. "Maak je geen zorgen, niet zijn hele familie is zoals hij."
"Hé!" zei Ambrose, nep verontwaardigd. Van Estelle kon hij dat soort grapjes wel hebben. Dat, en zijn vierde glas champagne begon te werken.
"Blair," begon hij, "Het is hier traditie dat de op de eerste avond dat een gast aankomt, er gedanst wordt. Zou je mij de eer willen doen om met mij te dansen?"
Estelle voegde met een knipoog snel toe: "Hij is een erg goede danser, en hij is stil als hij danst, hoor!"

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
'Maar natuurlijk is jouw vader een van mijn docenten,' kreunde Blair. Dit ging nog wat worden. 'Normaal zou ik vragen om een goed woordje te doen, maar ik denk niet dat het gaat helpen in dit geval.'
Wat al helemaal niet zou helpen, was dansen met Buddy. Blair keek hem dan ook met verwarde ogen aan. 'Eh, ik ben niet zo'n voorstander van dingen doen puur omdat het traditie is. Vroeger was het traditie om vrouwen op de brandstapel te zetten als ze vervelend waren. Dat is gelukkig gestopt, maar... laat ik het zo zeggen: ik doe niets omdat het zo hoort. Het is een domme reden.' Het was haar intellectuele reden. Haar echte reden? Ze kon voor geen meter dansen. Haar gevoel voor ritme was zo goed als niet bestaand. Dus om zichzelf nu voor de tweede keer op een avond in een benauwende spotlicht de zetten - liever niet.
'Daarnaast, ik denk dat iedereen in deze ruimte, inclusief jij, het je eer te na zouden vinden om met iemand de dansvloer op te stappen die niet eens de juiste kleding aan heeft, niet?' Buddy hield van tradities, liet hij blijken. Hopelijk was zijn gevoel voor zelf preservatie van zijn ego en reputatie groter dan die liefde. Ander had Blair nog een tweede schandaal om op haar CV te zetten deze avond.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose grijnsde. Hij dacht eigenlijk ook niet dat een goed woordje wat uit zou halen bij zijn vader. Als mensen Ambrose al excentriek, hadden ze zijn vader nog niet ontmoet. Uiteraard was de man briljant en een fantastisch docent, maar hij had zo zijn... eigenaardigheden. Maar daar zou Blair nog wel achter komen.

"Oké," begon Ambrose, na Blair was uitgerateld. "Wat nou, als ik je vraag met me te dansen, omdat ik graag met je zou willen dansen. Is dat beter?" Hij keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. "En kijk om je heen. Iedereen is te dronken om op ons te letten. Volg mij nou maar gewoon, dan komt het allemaal goed." Hij deed een stap naar haar toe en stak theatraal zijn hand uit, terwijl hij licht boog. "Blair, dansen is leuk. Alsjeblieft? Één dans maar en dan laat ik je met rust. Sterker nog, dan zeg ik tegen Estelle dat je hoofdpijn hebt, dan brengt zij je naar je kamer en dan kun je de rest van de avond daar blijven. Deal?" Hij smeekte niet graag. Maar hij gaf ook niet graag zijn ongelijk toe. Hij wilde het in ieder geval nog een keer proberen.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Help. Blair keek met smekende ogen naar haar enige hulplijn binnen handbereik, maar Estelle ondernam geen actie. Fantastisch. Dit werd een martelgang. Haar buddy werd haar ondergang. Misschien was dit zijn plan: haar zodanig vernederen dat ze uit zichzelf haar koffers ging pakken.
Eerder die avond had ze zichzelf dat wijsgemaakt en had Buddy's gedrag haar theorie ondersteunt. Nu zag ze geen kwaad in zijn ogen. Een lichte waas van alcohol, misschien, iets wat ze moest noteren voor later want wie weet wanneer het handig uit zou komen, maar geen kwaad.
Blair zuchtte en pakte zijn hand.
'Dit is jouw begrafenis, niet de mijne,' mompelde ze. Al wist ze dat eigenlijk niet zo zeker. Dansen was... ugh, gewoon, idioot? Een beetje heen en weer dobberen op een beat. Niet dat ze de maat kon vinden als deze met honderd decibel in haar oren werd gespeeld, maar goed. Kon ze niet nu al mee met Estelle? Ze was vrij zeker dat haar hoofdpijn alvast begon. Misschien een reactie van haar lichaam die een poging doet om haar te redden van een catastrofale situatie.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld