Forum

"Omdat niet iedereen altijd op zoek is naar macht en sommige dingen krijg je niet met geweld," reageerde hij op haar uitleg, ditmaal zónder grijns. God, wat wist hij goed hoe dat voelde. Macht kon zo fijn zijn en je kon er ver mee komen, maar het was niet altijd genoeg. Daarbij hing het er ook vaak nog vanaf waar je macht over had en dan moest hij toegeven dat hij vaak echt genoot van zijn macht. Het was alleen wel zo dat hij er niet heel erg veel goeds mee kon, over het algemeen gebruikte hij het voor wraak of gewoon voor de lol. Wat hij nu wilde bereiken ging jammer genoeg niet lukken met dat soort macht.

Plots voelde hij hoe de wagen stopte. Lilith klom er al uit voor hij überhaupt de kans kreeg om haar alleen maar zijn hulp aan te bieden. Kort rolde hij met zijn ogen voor hij haar de koude buitenlucht in volgde. De koetsier keek hem kort aan en reed, nadat hij de deur dicht had gedaan, nog een eindje verder om het rijtuig weg te zetten. Hij had hun vlak voor de ingang van de herberg neergezet, zodat zij niet meer een heel eind hoefden te lopen. Gelukkig maar, want het begon uiteraard nu te regenen. Had hij aan kunnen zien komen. Het zou hem ook niets verbazen als het straks om zou slaan in een storm, maar dan zaten ze iniedergeval droog binnen.

"En? Goed genoeg voor vannacht?" Vroeg hij grijnzend aan haar en legde zijn arm lichtjes om haar middel, zodat hij haar zonder moeite mee naar binnen kon nemen. Zij mocht dan koppig zijn en al zijn hulp en beleefdheden afslaan, maar als ze dacht dat hij daarmee akkoord zou gaan, had ze het verkeerd ingeschat. Over het algemeen trok hij zich niet zoveel aan van andermans mening en zo kon het hem ook niets schelen dat alle gesprekken stil vielen toen ze de herberg instapten. Het gefluister volgde bijna meteen en hij wist meteen waarom. Lilith had nogal naam gemaakt en niet een erg goede. Waarschijnlijk was dat ook de reden dat de herbergier moeilijk begon te doen toen hij liet weten dat hij voor vannacht een kamer wilde.

"Ik wil geen risico nemen. Dat kind komt niet in een van mijn kamers. Ik heb geen zin in problemen," zei hij alsof 'dat kind' er niet bij stond en het niet kon horen. Echt sommige mensen... Hij kon die gast wel ter plekke wurgen als dat niet alle aandacht op hun zou vestigen. Het liefst had hij de man eigenlijk helemaal verrot geslagen tot hij zijn excuses aan had geboden en hun in een kamer hadden laten slapen, maar hij hield zich in.

"Desnoods betaal ik het dubbele en ik kan u beloven dat u dieper in de problemen zit als u weigert," zei hij nogal geïrriteerd. Echt, het duurde niet lang meer voor hij zijn geduld zou verliezen en die man een enkeltje naar de onderwereld zou gegeven. Volgens mij was één opmerking genoeg om het zover te laten komen.

"Oh ja, dat daar is je kamer. Veel plezier en wee je gebeente als er ook maar een klein beetje schade aan de kamer wordt toegebracht," zei de man, wijzend naar een van de kamers, met een waarschuwende blik die sterk neigde naar een dreigende blik. In plaats van geïntimideerd te worden door die blik, Silvano vermoedde zo dat die blik daarvoor was bedoeld, glimlachte hij tevreden naar de man, nadat hij de sleutels aan had genomen.

"Zullen we dan maar gaan?" Stelde hij voor en wendde zich tot Lilith die niet erg blij keek, wat niet geheel onverwachts was trouwens. Het was alleen zo dat Silvano zich er niets van aantrok toen hij haar meenam in de goede richting. De deur, die was aangewezen door de herbergier, leidde naar een kamer die er weliswaar schoon en comfortabel uitzag alleen was er toch een probleem. Oke, het hangt ervanaf wat je onder probleem verstaat, want om eerlijk te zijn, werd hij er dan misschien niet erg blij van, maar hij was niet degene die het echt als een probleem zag. Hij wist alleen al, zonder ook maar een blik op haar te werpen, dat Lilith het wel als een probleem zag. Hij moest eigenlijk ook wel toegeven dat hij dat ergens ook wel begreep. Het was ook niet zo dat het zijn bedoeling was om meteen de eerste nacht al in hetzelfde bed te slapen, want ze kenden elkaar tenslotte nog geen dag. Nu er echter maar één bed was, hadden ze niet erg veel keus. Echt ruim was het bed ook trouwens niet. Ja, ze zouden er waarschijnlijk wel allebei op passen, maar dan namen ze waarschijnlijk meteen al bijna alle ruimte in beslag. Dit kon nog wel eens behoorlijk ongemakkelijk gaan worden.

"Neem je rust maar gewoon, want we hebben morgen nog een best eind te gaan. Ik beloof je dat ik echt niets ga proberen uit te spoken, maar je kunt het vergeten dat ik op de grond ga liggen," zei hij terwijl zijn blik nogmaals de kamer rondging om zijn blik vervolgens even op haar te laten rusten. "Bij mij thuis heb je wel een eigen kamer en bed dus het is alleen voor vannacht," voegde hij er toch nog aan toe waarna zijn blik zich weer ergens anders oprichtte. Naar zijn verwachting kon dit nog wel eens een lange nacht worden.

"Ik had niet anders verwacht," reageerde hij na ook in het bed plaats te hebben genomen, er oplettend dat hij Lilith zo min mogelijk tot last was. Voor zover het mogelijk was op dit krappe bed, bevond zich dan ook nog wat ruimte tussen de twee, al verwachtte hij niet dat die ruimte er morgenochtend ook nog zou zijn. De kans was nogal klein dt beiden precies zo zouden blijven liggen namelijk en dus was dat nog iets wat Lilith voor nu gewoon moest accepteren.

Voor hij aan zijn poging begon om in slaap te vallen, wenste hij Lilith nog een goedenacht en ging toch nog net wat anders liggen om het zichzelf zo comfortabel mogelijk te maken op het bed.

De zon was nog niet op, maar erg lang zou het zo te zien niet meer duren voor daar verandering in zou komen. Dat betekende dat ze weer moesten vertrekken, volgens hun afspraak met de herbergier en ookal was hij normaal gesproken niet echt een ochtendmens, toch had hij daar niet eens zoveel moeite mee. Hoe eerder ze bij zijn huis aan zouden komen, hoe beter, want dan was deel één van zijn plan tenminste echt voltooid en dat zou al een behoorlijke geruststelling voor hem zijn.

"Ben je klaar om weer te gaan?" vroeg hij en keek rustig de kamer rond om zichzelf ervan te verzekeren dat ze alles hadden en niets zouden vergeten. Zijn ogen eindigden bij Lilith met een licht vragende blik erin, wachtend tot de vraag beantwoord zou worden door de vrouw. Silvano had in principe niet eens 'toestemming' hoeven vragen aan haar en eigenlijk had ze ook vrij weinig keuze, maar hij wilde haar niet het gevoel geven dat ze een gevangene of iets dergelijks was, ookal kon hij er vrij moeilijk om heen dat ze dat eigenlijk wel was.

Eenmaal weer beneden in de herberg, troffen ze allemaal mensen aan die, zo te zien, behoorlijk wat te veel op hadden gehad, voor ze in slaal waren gevallen. Niet dat het hem erg veel intresseerde, maar wat Lilith met het stukje houtskool uitspookte, vond hij op zoch wel vermakelijk en hij kon het dan ook niet verhinderen dat er een kleine glimlach op zijn gezicht verscheen. Hij zei er, echter, niets over en liep gezamenlijk met haar richting de koets die al klaar stond, zodat ze, nadat ze ingestaot waren, meteen konden vertrekken.

"Niet erg lang. We zijn er waarschijnlijk tegen de middag," beantwoorde hij haar vraag, terwijl hij zijn blik even op haar gezicht liet rusten. "Nieuwsgierig?" Vragend trok hij één van zijn wenkbrauwen lichtjes op. Hij verwachtte toch dat ze ergens wel benieuwd was naar zijn huis en dergelijke, aangezien dat, technisch gezien, nu ook van haar zou zijn, maar waarschijnlijk zou ze die interresse niet toegeven, als hij haar een beetje in moest schatten.

De rest van de rit was behoorlijk stil geweest, waardoor Silvano uiteindelijk zijn blik naar buiten had gericht, de omgeving die ze passeerden in zich opnemend, ookal had hij die al duizenden keren eerder gezien. Daardoor wist hij wel precies op welk stuk ze ongeveer waren en hoelang de rit nog zou duren. Zo wist hij het ook toen zijn woning zich op nog maar enkele minuten afstand bevond, wat ook betekende dat het elk moment in zicht kon komen.

"Zie je dat gebouw daar?" vroeg hij aan Lilith, de stilte verbrekend en een klein knikje gevend richting het huis waar hij op doelde, zodat ook haar uidelijk werd om welk gebouw het ging. "Dat is mijn, en nu dus ook jouw, huis," voegde hij er aan toe, nadat hij zijn blik weer had verplaatst, om haar aan te kunnen kijken. "Het duurt nu niet lang meer voor we er zijn."

"Hij heet Cerberus en sorry. Normaal gesproken is hij niet zo… enthousiast," zei hij en bood Lilith zijn hand aan, zodat hij haar overeind kon helpen. "Zal ik je, je kamer meteen maar laten zien, zodat je, je kunt verkleden?" vroeg hij, terwijl ze het huis inliepen, ervan uitgaand dat ze daar behoefte aan had, aangezien de jurk die ze nu aanhad onder de modder zat, dankzij zijn hond. Eenmaal binnen trof hij, zoals verwacht, Cerberus al aan in de hal, waar hij liggend op de grond had gewacht. Hij aaide het beest kort over zijn kop, om zijn aandacht vervolgens weer op Lilith te richten, nog altijd wachtend op een antwoord.