Forum

- Een maand eerder - 

Met een luide klap en het geklater van staal tegen staal werd Yu door de zaal gesmeten en kwam ze met een misselijkmakende smak  tegen de houten muur achter haar aan, die door de klap even kraakte. Yu kon een zachte vloek niet inhouden, iets wat haar aanvaller alleen maar deed lachen. 'Je bent niets meer dan een zwak, klein meisje. Dat je ouders de helden van China zijn, betekend nog niet dat jij van hetzelfde niveau bent.' Als je Yu boos wilde hebben, waren dat precies de dingen die je moest zeggen. Yu was heel goed op de hoogte van haar lengte, toch kon ze er niet tegen als mensen haar er nog eens op wezen. 'Wie noemde jij een klein meisje? Wie noemde jij een vlooi? Wie noemde jij een kleine boon die niet opvalt tussen kinderen?' Gilde ze boos, iets waar haar aanvaller even van schrok. 'Ik heb die laatste dingen nooit gezeg-' Yu was razendsnel opgesprongen en had hem een schop tegen zijn ribben gegeven waardoor hij zijn zin niet eens af kon maken. Het feit dat ze klein was, zelf voor een Chinees, kon ook in haar voordeel werken. Ze was snel, behendig en je kon haar serieus over het hoofd zien. Yu hield niet zo van grote mensen, daarom had ze er ook geen moeite mee om de man die voor haar stond, op dit moment bijna lag, een flink pak slaag te geven. 'Yu, zo is het genoeg. Dit is je negenendertigste winst op rij, goed gedaan!' De man kuchte even en glimlachte toen naar zijn leerlinge, die zo stond te glunderen dat ze zijn beledigingen te hebben vergeten. Opeens was de glinstering in haar ogen verdwenen en keek ze haar docent koud aan, ook haar glimlach was weg. 'Ik ben inderdaad niet van het zelfde niveau als mijn ouders,' mompelde ze zachtjes tegen hem terwijl ze naar de schuifdeur van hun de kamer liep, 'Ik zit er al bijna boven.'

Zodra Yu aan tafel zat, klokslag zes uur 's morgens precies, zoals elke dag, kwam haar moeder belangstellend dichterbij. 'Hoe ging training?' Mulan had het altijd vervelend gevonden dat ze zelf niet genoeg tijd had om haar eigen dochter te trainen, daarom had ze een oude vriend ingehuurd. 'Hetzelfde als de afgelopen negenendertig dagen. Sinds ik tegen u vocht heb ik niet meer verloren van zowel vader als mijn docent.' Mulan knikte goedkeurend, haar dochter kon dus al haar eigen vader verslaan. 'Ik zou willen dat we een rematch konden doen, jij moet echter zo vertrekken naar school.' Zuchtte Mulan terwijl ze een ontbijt voor haar dochter neerzette. Yu knikte, ze keek al maanden tegen deze dag op. Ze vond het vervelend dat ze haar geboorteland moest verlaten en haar ouders voor een hele lange tijd niet zou kunnen zien, ook zou ze alleen moeten trainen. 

Yu sprong in het zadel van Chiu, haar eigen paard, en bleef zo nog even stil staan. In de zadeltassen van Chiu zat alles wat ze nodig had voor de reis. Genoeg voedsel voor het grootste gedeelte van de reis en daarnaast nog eens heel wat geld. Warme dekens waren natuurlijk ook niet te vergeten, evenals haar wapens. Op haar rug had Yu haar katana bevestigd en overal in haar kleding waren wapens zoals messen verborgen. Haar vader en moeder stonden naast het paard en keken haar trots aan, ondanks dat ze het niet laten konden om even een grapje te maken. 'Yu, we zijn zo trots op je. We weten dat je dit kunt, dat is ook de reden dat wij jou deze reis alleen laten maken. Ook jij zult een held zijn, een land redden en bewijzen wat je kunt. Je zult groeien, Yu, mensen zullen tegen je opkijken.. Je moet immers nog je groeispurt krijgen.' Met die woorden sloeg haar vader op het achterwerk van Chiu, die er in draf vandoor ging met een vloekende Yu op haar rug. 'Wie noem je een kleine, nutteloos luis die niet te zien is zonder microscoop?' Gilde ze boos naar haar vader tot haar stem vervaagde in de verte.

- Na haar reis -

Eindelijk was Yu aangekomen bij de school. Chiu was compleet uitgeput, net zoals Yu, en was ontzettend blij toen haar ruiter weer met beide benen op de grond stond. 'Chiu, ik breng jou eerst even naar de stal, daarna zal ik naar mijn kamer gaan.' Gaapte Yu, die niet wachten kon totdat ze zich op haar bed kon laten vallen en in slaap kon tuimelen. Chiu hinnikte instemmend en volgde haar ruiter braaf. Er waren speciale stallen bij de school voor studenten die rijdieren hadden, iets wat wel handig was. 'Ik kom je vanavond nog even opzoeken, oké?' Yu verliet de stal en liep de school in, benieuwd naar wat het komende schooljaar allemaal zou brengen.   

Dát allemaal zou gebeurd kunnen zijn als Seth een normale jongen, met een normale vader, een normale moeder en een normaal huis bóven de grond was. Vier opmerken: één, Seth is nooit ook maar in de buurt gekomen van een normale jongen; twee, zijn altijd drukke vader is de duivel, vraag maar na als je het niet gelooft; drie, zijn moeder, die overigens ook niet helemaal honderd procent was en verre van vrolijk, leeft niet meer dus moet hij het doen met zijn goddelijke stiefmoeder; vier, zijn paleis staat midden in de onderwereld waar zelfs het kleinste stukje zonlicht niet binnen weet te dringen. Beter gezegd: Seth heeft geen last van vervelende zonnestralen die hem wekken, een moeder die hem 's ochtends wakker maakt, maar hij was inmiddels al wel laat voor de speciale school waar zijn ouders hem voor het zoveelste jaar heen hadden gestuurd en net zoals elk normaal kind had hij er totaal geen zin in. Erg zijn best om de tijd die hij verloren was aan het uitslapen weer goed te maken deed hij dan ook niet. Cat was toch wel gewend dat hij altijd laat was en het maakte hem niet zo bijster veel uit hoe die verdraaide school over hem dacht. Vroeg of laat zou hij toch wel in de problemen zijn gekomen en waarom zou hij zijn best doen om vroeg in ietsje later te veranderen? Hopeloos gebeuren eigenlijk ook.

Heel even overwoog hij om zijn ouders nog gedag te zeggen, maar zijn vader was waarschijnlijk weer met iets belangrijks bezig dat echt niet kon wachten dus moest Seth maar geduld hebben, zoals altijd, en zijn stiefmoeder kon hem eerlijk gezegd niet zo heel erg veel schelen of beter gezegd, gewoon helemaal niet. Dat hij zelf zijn reisje kon verzorgen, kwam dan ook erg goed van pas en dat het een korte 'rit' zal worden nog beter, want dat betekende dat hij toch nog niet eens zo heel laat was. Gewoon het gebruikelijke halfuurtje, zeg maar

Een simpele beweging met zijn hand, enkele stappen en daar was hij al. Zijn koffer, zoveel spul had hij nou ook weer niet nodig dus één koffer was inderdaad genoeg voor hem, was netjes meegekomen door het portaal wat ook wel eens anders was geweest. Eigenlijk alleen toen hij zijn krachten net een beetje uit begon te vinden, want godzijdank is er na dat ene incident nooit meer iets echt misgegaan. Het ergste wat daarna gebeurde was dat hij in zijn eerste jaar hier op school per ongeluk de verkeerde eindhalte nam. Kwam gelukkig uiteindelijk goed, maar niet echt een fijne herinnering. Een ander niet echt geweldige herinnering was de laatste keer dat hij Cat ophaalde aangezien dat kind, of kat als je haar zo liever noemt, altijd overal en nergens is en de vervelende eigenschap had nog vaker dan hem in de problemen te komen en op een of andere manier draaide het er te vaak op uit dat hij het op mocht lossen. Zolang hij er wat voor terug kreeg, had hij daar overigens nog niet eens zo heel veel moeite mee, maar dat voordurende overopgewekte geklets van haar kan af en toe wel wat minder, veel minder.

"Cat?" Poging één tot het vinden van de kat die waarschijnlijk ergens in de buurt is en hem dus zou moeten kunnen horen, maar dat betekent jammer genoeg niet altijd dat ze ook echt meteen komt. "Opschieten of ik ga weg zonder je," zei hij met een redelijk normaal gespreksvolume, iets luider misschien. Hij meende het echter wel en als Cat, hij ging er gewoon vanuit dat ze hem had gehoord, niet opschoot, zou hij ook zeker niet de moeite nemen om te wachten. Niet erg aardig, wel typisch Seth.

De portal bevond zich in de Cave of Wonders, de magische, geheimzinnige plek die mensen zowel bang als opgewonden maakte. Zodra Myan zich op de locatie van de Cave bevond, opende die zich en beval de enorme leeuwenkop hem alleen te pakken wat hij nodig had. Daar was Myan zich heel goed bewust van. De jaren dat hij via de Cave naar school had moeten reizen, hadden hem er alert gemaakt en hoewel het nog altijd moeilijk was om door een grot vol schatten te lopen en niets te mogen aanraken, was het nu een stuk minder lastig dan de eerste keren. Hij daalde de trap af, richting het flonkerende licht aan het einde van de tunnel, en focuste zijn ogen op de treden om niet afgeleid te worden. Dankzij het feit dat hij nogal arm was en weinig bezittingen had, hoefde hij ook niet veel mee te nemen. Een simpele tas met kleren was genoeg – lang leve het gebrek aan veel dure kleding. Hij kwam terecht in een grote, donkere ruimte en keek naar de spiegel die recht tegenover hem aan de andere kant van de grot stond. De portal. Denken aan een locatie was genoeg, mits je niet twijfelde. Hij herhaalde de plaats waar de school stond in zijn hoofd terwijl hij op het spiegelglas afliep. Toen hij zijn hand uitstak, werd die niet geblokkeerd door de koude spiegel, maar ging hij dwars door het glas heen. Myan haalde diep adem en sloot zijn ogen, waarna hij een stap naar voren zette en zich door de koude substantie voelde glijden.
Even bevond hij zich in een waas van kleuren en geluiden, maar toen stapte hij op een zachte ondergrond en ademde hij de geuren van het bos in, waardoor hij wist dat hij in de buurt van de school moest zijn. Het bos haalde een stortvloed aan herinneringen naar boven, maar daar besteedde Myan geen aandacht aan, want hij was vooral gefocust op het vinden van de weg richting de school. Gelukkig was dat niet moeilijk: de hoge torens staken boven de bomen uit en vanwege zijn witte kleur was het kasteel niet onopvallend. Hij baande zich een weg door het dichtbegroeide bos, terwijl Amara om zijn schouders haatopmerkingen jegens de school in zijn oor siste. Deze atmosfeer is vreselijk slecht voor mijn gezondheid.
‘Ik weet het, Amara,’ mompelde hij – in een taal die niemand anders waarschijnlijk had kunnen verstaan. ‘We moeten het er maar mee doen.’ Amara maakte een boos, sissend geluid en beweerde dat ze zich door het bosachtige klimaat ineens als een prooi voelde, in plaats van een roofdier, en dat ze waarschijnlijk net zo vroeg zou sterven als een normale slang omdat Myan haar altijd overal mee naartoe sleepte – wat helemaal niet waar was, zei Myan op zijn beurt, want ze kroop zelf om Myans schouders. Hij wist dat de cobra aardig wat tijd nodig had om aan haar nieuwe omgeving te wennen en dat hij zich kon voorbereiden op weken vol geklaag, maar hij was bereid daarmee te leven. Slangen hadden ook recht op hun off-days.