Forum

Het gegil van de vrouw werkte Vayentha al meteen op haar zenuwen. Hunter had haar nog niets gedaan, ze mocht niet klagen – nog niet, in ieder geval. Op deze manier zou hij juist meer plezier hebben in het martelen, waarom begreep niemand dat? Ze zaten hier allemaal maar als een bange puppy, wat dachten ze er mee te bereiken? Medelijden? Dat woord stond waarschijnlijk niet in Hunters woordenboek, en al helemaal niet in dat van Vayentha.
Net voordat ze nog een poging wilde gaan doen om Hunters aandacht te krijgen, draaide hij zich om. Ze kon niet ontkennen dat hij toch wel een beetje intimiderend was als hij zo voor haar stond. Hij kon haar hoogstwaarschijnlijk moeiteloos en in een handomdraai vermoorden, terwijl zij niet veel meer dan haar dolk en haar vaardigheden had om zich te verdedigen. Toch kon ze het niet uitstaan dat hij het wist, dat hij zelfs het kleine beetje angst wat ze voelde kon aanvoelen, maar dat probeerde ze samen met de angst zo goed mogelijk te verbergen. Ze mocht hem haar niet gek laten maken, zij was immers ook nogal onvoorspelbaar als ze eenmaal boos werd, en ze wilde deze opdracht niet verpesten.
Ze zei niets meer; ze had haar punt al gemaakt, het was nu aan Hunter of hij verstandig zou zijn en zou luisteren, of zichzelf in de problemen zou brengen. Goddank koos hij voor het eerste. Hoewel Vayentha eigenlijk niets tegen geweld had, had ze nu ook weer geen zin om zich nu nog met Hunter te meten, wat waarschijnlijk zou uitlopen op haar dood.
Ze kon het niet laten met haar ogen te rollen door wat Hunter tegen de vrouw zei. Ze vond het onnodig; ze was zo ook al doodsbang voor hem, en was het echt wel slim om te tonen dat hij toch genade kende? Vayentha had het anders aangepakt, maar met Hunter in de buurt was het beter om haar mond te houden, zelfs zij snapte dat – zelfs zij, die nooit eens ophield met praten.
Op wat de jongeman daarna zei, reageerde ze eerst slechts door haar wenkbrauw op te trekken. Was hij serieus?
“Ik denk dat je de reden van mijn aanwezigheid niet helemaal begrijpt. Mijn taak is om jou in de gaten te houden, niet om je te amuseren.” Daarna draaide ze zich alweer om en begon terug naar de gang te lopen. Zolang Hunter niet flikte, had ze niets bij hem te zoeken, zeker niet als hij in zo'n bui was.

Even hield ze halt om te luisteren naar wat hij nu weer te zeggen had. Zijn woorden hadden meer invloed op haar dan ze zou willen toegeven en het werd al een stukje lastiger om zich in te houden, maar ze realiseerde zich dat ze er toch niet veel aan zou kunnen doen. Dat gevoel van machteloosheid werkte haar ook al op haar zenuwen, ze wist het echter van zich af te schudden, hoewel ze daar eigenlijk iets te lang over deed. Tijdens het – weliswaar korte – moment dat haar aandacht verslapte, was Hunter alweer terug naar de gevangenen geglipt. Vayentha zuchtte, ze kon hem ook geen moment alleen laten. Meteen begon ook zij aan haar weg naar de gevangenen.
Ze had het ergste gevreesd, ze verwachtte ergens gewoon dat er een gevangene op de grond lag te creperen van de pijn door zijn toedoen, maar het leek mee te vallen; voor zover ze kon zien, leefden ze allemaal nog, er was er alleen eentje aan het gillen, maar hij kon haar interesse niet lang vasthouden. Hunter, echter, slaagde daar wel in. Zijn maniakale gelach overstemde de onrust bij de gevangen, maar Vayentha deelde zijn blijdschap niet. Als blikken konden doden, had Hunter de hare niet overleefd, maar helaas.
De jonge vrouw begon steeds meer genoeg te krijgen van deze opdracht, en ze was eigenlijk nog maar net begonnen. Hoewel de uren in de gang eenzaam en saai waren, verlangde ze er hevig naar terug. Toen hoefde ze tenminste niet te vrezen voor haar lezen en continue achter een of andere kinderachtige sadist te zitten, waar ze niet eens haar mening over kon uiten. Ze kon het echter niet laten; “kleuter,” mompelde ze zo zacht als ze kon, waarna ze doorging op normaal geluidsniveau. “Kun je jezelf niet eens vijf minuten amuseren?” Het was niet eens wat ze zei, het was meer de toon waarop ze het zei, die Hunter nog wel eens geïrriteerd zou kunnen krijgen. Het sarcasme droop ervan af en het klonk meer alsof ze hem voor rotte vis uit had gescholden. 
“Als je nou gewoon een keertje normaal deed, zou dit voor ons beide een stuk makkelijker zijn,” ging ze verder, waarna ze toch maar een keer diep adem haalde. Ze zou nog wel een tijdje door kunnen gaan, maar dit was wel even genoeg risico voor nu.
Het liefst zou ze zich gewoon opnieuw omdraaien en weglopen, maar wie weet wat hij dan zou doen. Hij had wel laten zien dat ze hem steeds in het oog moest houden, hoe irritant ze het ook vond.