rpg-Will the gods ever smile on us again VOL - Forum

TaylorSwift333 schreef:
Aurora:
De volgende dag werd ik gewekt door mijn zusje die op mijn bed kroop. ''Dana.'' Zei ik met een zachte kreun. Waarom deed ze dit. Met een ontstemd gezicht ging de 6 jarige Dana van mijn bed af. ''Mam zei dat ik je wakker moest maken. Ze heeft een brief bij.'' Zei ze nu en ik zuchtte . ''Wat nu weer.'' Kreunde ik nog wat slaperig is. ''Als pap weer iets raar verzint mag hij het dit keer zelf oplossen.'' Zei ik nu met een zucht. ''Je moet vandaag weg hé?'' Vroeg Dana als ik opgestaan was en ik knikte. Ze gaf me snel een knuffel en ik knuffelde haar terug. ''Braaf zijn als ik weg ben hé, en let op je broertje.'' Zei ik tegen haar en wreef even zachtjes over haar bol. Meteen knikte ze. ''Beloof ik.'' Zei ze en ik zuchtte. Ze was nog te jong voor beloftes. En ik was te jong om mijn vaders problemen op te lossen. Dat ze het zelf deden! Alleen moest ik nu wel. ''Wil je nog een keer licht maken voor je vertrekt?'' Vroeg Dana nu en ik knikte. Ik knielde voor haar neer. Legde mijn handen in elkaar en maakte een lichtbol, Dana keek er zoals altijd zeer gefascineerd naar. Nadat ik me had klaargemaakt ging ik naar beneden en at wat. Daarna gaf mam me een brief. ''Het is belangrijk dat je het leest Aurora. Ik weet dat je je vader niet echt zo fijn vind maar dit is echt belangrijk.'' Zei ze nu en ik begon het met tegenzin te lezen maar ik schrok wel van de inhoud. ''Dit? Wat is dit?'' Vroeg ik licht geschrokken. ''Maak je maar geen zorgen, wees gewoon voorzichtig wie je vertrouwd, je hebt een goed instinct, gebruik dat dan ook.'' Zei ze nu en ik knikte. Niet veel later kwamen we aan in de stad waar ik moest zijn. Ik zuchtte even, zou er al iemand zijn? En ja hoor, ik zag een meisje.

James:
Met een zucht werd ik wakker. Vandaag zou ik naar die stad moeten. Waarom hadden al die goden niet gewoon hun eigen problemen kunnen oplossen. Soms leken de goden zelf nog kinderachtiger dan kleine kinderen. ''James, als je wakker bent, kom dan zo snel mogelijk naar beneden.'' Zei pap en ik zuchtte even. Wat was er nu weer? Hopelijk toch niet weer iets van Isis. Ik stond maar op want ik had toch al honger en ik kleedde me aan. Meteen daarna liep ik naar beneden en at wat. Onder het eten gaf pap me een brief. ''Als het van mam komt hou het dan maar bij.'' Zei ik licht humeurig. ''Hey, doe niet zo over je moeder.'' Zei Lena, mijn stiefmoeder, nu. Ik hield meteen mijn mond. Ik nam de brief dan maar aan en begon het te lezen. Tuurlijk, een verrader. ''Oké, dat wordt voorzichtig zijn dus.'' Zei ik nu tegen pap en hij knikte. Ik zuchtte even, als ze wilden dat we hun problemen zouden oplossen hadden ze het ons ook wat gemakkelijker kunnen maken hoor. Na een lange tijd was ik in de stad met mijn tas naast me. Ik keek even om me heen . Ik merkte dat ik niet alleen was, er waren nog 2 meisjes en ik dacht in de verte in wat duisternis de countouren van een jongen te zien.

Dauntless schreef:
Een van zijn vele bediendes wekte Ravic de volgende ochtend. "Alles is in gereedheid gebracht voor uw reis meneer." zei deze, zijn blik op de grond gericht. Het werd slaven verboden oogcontact te maken met hun meesters. Ravic stond op en gebaarde dat nog enkele andere bediendes binnen mochten komen, om hem aan te kleden. Hij stond net op het punt te vertrekken toen de bediende die hem gewekt had op hem af rende. "Meneer, er is nog een brief voor u gearriveerd." zei hij en stak trillend een papyrusrol naar hem uit. Ravic liet zijn blik over de woorden glijden. Zijn kaak verstrakte. Eerst werd hij naar een of andere stad ontboden en nu bleek hij daar ook nog eens in gevaar te zijn. "Wie heeft deze brief gestuurd?" vroeg hij dreigend. De bediende haalde zijn schouders op. "Niemand weet het meneer. Hij was er gewoon opeens." Ravic schudde geërgerd zijn hoofd. Als deze persoon al wist dat er onder hen een verrader zou zijn, waarom maakte hij of zij er dan geen einde aan? Hoe dan ook, hij had niet te weigeren in deze kwestie. Hij nam plaats in zijn tweespan en spoorde de paarden aan. Deze reis ondernam hij alleen, aangezien zijn vader hem benadrukt had dat alleen hij naar het dorp zou mogen komen.
Eenmaal aangekomen zocht hij een schaduwrijk plekje, waar zijn paarden konden drinken en uitrusten. Dit was niet bepaald makkelijk, aangezien het ondertussen middag was geworden, het warmste tijdstip van de dag.
Buiten hem waren er nog drie andere kinderen aanwezig, maar hij dacht er niet aan tegen hen te spreken. Zij bevonden zich ver beneden zijn stand.