Forum

Derek
Derek grinnikte even en stopte het pakje sigaretten terug in zijn broekzak. “Ik denk dat ik wel langer blijf, heb echt geen behoefte  om weer alleen thuis te zitten.” Zei hij eerlijk en knikte even. Hij knikte even naar Melissa als een begroeting en nam weer een langzame hijs van zijn sigaret. Hij knikte even toen Aristée zei dat ze genoeg uit moesten rusten voor de training en zijn ogen gleden naar Melissa toen ze haar idee opperde. Hij liet de rook langzaam zijn lichaam verlaten over zijn lippen.

Toen hij iets over een opdracht hoorde was Derek er direct beter bij, hij luisterde aandachtig en knikte even. Hij vroeg zich af wat ze wou bespreken maar liet het verder rusten. Hij zou het vanzelf wel van haar horen. Hij zuchtte even diep en haalde een hand door zijn haar heen, het was fijn om weer even bij een paar mensen te zijn. En wat het nog fijner maakte was dat hun zijn situatie als geen ander konden begrijpen, het was niet altijd makkelijk om te leven als iemand met een gave en ook niet als je daarnaast nog in een bende zat. Maar de bende was als een soort familie die hij nooit eerder had gehad, dat was dan ook de reden dat hij hun wou beschermen wanneer hij kon. Hij liet de sigaret op de grond vallen, zette zijn voet erop en draaide die een beetje om zeker te zijn dat de sigaret echt uit was. Het zou al nog wat zijn als hun weg waren en ineens het bos in vlammen stond. Dat was iets wat zeker niet mocht geboren. Een kleine grinnik verliet zijn lippen, het zou al nog wat zijn. Het plekje van een maffia groep in vlammen op gegaan door een stomme sigaret die niet goed uitgetrapt was. “Ik blijf nog wel even hier,” zei hij, hij kon hier ook wel uitrusten maar hij wou gewoon nog niet naar huis. Terug naar de verleiding van de alcohol en drugs , hij wou het zo lang mogelijk vermijden als dat hij kon.



 

Derek.

Derek glimlachte zwak toen hij zag hoe Aristée zich achteruit liet vallen. Toen hij haar gebaar zag liep hij naar haar toe en likte kort over zijn lippen heen. Geduldig luister hij naar haar en knikte. “Tuurlijk.” Zei hij met een zwakke glimlach. “Ik wil ook graag weer even naar hem toe.” Zei hij eerlijk en slikte. “Ik moet weer heel veel aan hem denken vandaag.” Hij grinnikte even. “Ben benieuwd of je wat kunt maken met wat ik in huis heb, ben bang dat ik niet heel veel heb.”  Terwijl hij naar haar keek. Hij kon zien dat ze zich niet zo goed voelde. “Come hug darling.” Fluisterde hij. “Je hebt er één nodig.” Hij drukte een zwakke glimlach op zijn lippen en opende zijn armen lichtelijk voor haar.

Derek had nog wel deze momenten dat hij echt om een ander gaf, het gebeurde gewoon dat hij af en toe agressief werd. Net zoals met de vrouw die tegen hem aan liep terwijl hij diep verzonken was in zijn gedachten. En dan heb je de verkeerde man een Derek en wil hij je het liefste pijn doen. Maar hij werkt eraan.  

Derek.

Derek legde zijn armen om haar heen en streelde heel zachtjes over haar rug. “Geen dank nodig.” Fluisterde hij, en hij meende het. De groep stond voor elkaar klaar, en zo stond ook hij voor iedereen klaar. Maar hij moest wel toegeven dat hij Aristée toch iets beter aan kon voelen dan de rest, maar hij kende haar ook al heel lang. “Ja, we verzinnen vast wel iets.” Zei hij, het eten zou wel goed komen. Ze konden nog naar haar huis of nog naar de winkel, en het was een goede manier van afleiding. Gewoon samen bezig.

Hij glimlachte bij haar woorden. “Geen probleem darling” zei hij en maakte nog steeds de zachte strelende bewegingen over haar rug. Hij voelde hoe zijn eigen adem en hartslag rustiger werd, hij had zich niet gerealiseerd hoe gestrest hij eigenlijk was geworden door zijn eigen gedachten. Maar dit moment deed hem veel goeds,  gewoon rustig zo staande. “Eigenlijk zou ik jou moeten bedanken.” Fluisterde hij tegen haar. “Ik realiseerde me niet eens hoe gestrest ik eigenlijk ben.” Voegde hij toe als uitleg. “We kunnen later ook nog van die slechte meiden films kijken.” Zei hij plagend en grinnikte even. 

Derek.

Een grijns vormde op zijn gezicht en hij grinnikte even. “Ja? Wat voor een opgewonden?” plaagde hij terwijl hij haar speels aankeek.  Hij streelde rustig door en liet zijn vingers in cirkels over haar rug strelen. “Tuurlijk help ik je wel met koken.”  Zei hij en glimlachte even. Hij realiseerde zich dat Aristée en hij eigenlijk qua gave complete tegenpolen waren. Zei kon helen en haalde daarmee de pijn weg maar hij bracht juist pijn aan met zijn pijniging. Hij kon met zijn gave hun eigenlijk helemaal niet helpen, behalve misschien in een gevecht waarin hij de tegenstander met pijn tegen de grond kon krijgen. Maar dat was anders als Aristée, hij kon geen levens redden. Precies zoals bij Léon, toen hij had afgezegd omdat hij de drank weer niet had kunnen weerstaan.

“Je weet dat je altijd bij mij terecht kunt?” vroeg hij terwijl hij haar aankeek, afwachtende op een antwoord. Hij wou er zeker van zijn dat zei zich goed bij hem voelde en dat ze wist dat ze altijd naar hem toe mocht komen. Ook al had hij zijn slechte momenten, hij wou er voor haar en voor de rest van de groep er wel zijn zo goed mogelijk als hij kon.  

Derek.

Hij glimlachte even bij de gedachte dat hij ook nog een keer voor haar moest koken. Het was niet zo dat hij niet kon koken dat hij het daarom meestal niet deed, het was meer dat hij op de bank neer plofte en er de rest van de avond niet meer vanaf kwam als hij daar geen reden voor had. Vaak vergat hij gewoon dat hij ook nog moest eten of negeerde hij het geknor van zijn maag. “Afhaalpizza is niet zo slecht.” Zei hij met een grinnik en haalde zijn hand omhoog over haar rug en streelde een pluk haar achter haar oor. Hij knikte even toen ze Léon naar boven haalde. “Ja, we kunnen zo rustig heen lopen.” Zei hij. “Het maakt niet uit, we denken allemaal nog aan hem. Je hoeft daar echt geen sorry voor te zeggen” Fluisterde hij en streelde weer rustig over haar rug. Ook Derek sloot zijn ogen nu, terwijl hij haar dicht tegen zich aan hield strelende over haar rug. Hij liet een relaxte zucht over zijn lippen rollen. Hij was al een lange tijd niet meer zo rustig geweest, zelfs in zijn hoofd voelde hij zich rustig. En het was zo ongelofelijk fijn, hij genoot van dit moment en haar in zijn armen.