Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg ft/ TaylorSwift333

Barracuda
YouTube-ster

Barracuda schreef:
Madison
Na dat we in het ziekenhuis waren geweest, zijn we naar huis gegaan en zijn we allemaal gaan slapen na een lange nacht. Ik kom thuis als mijn ouders allebei al slapen, en mijn broertje ook. Ik check mijn telefoon, veel gemiste telefoontjes en berichtjes van mijn ouders. Ik zet mijn wekker, ik was van plan om morgen weer naar het ziekenhuis te gaan. Ik kruip mijn bed in en val in slaap. 12 uur later gaat mijn wekker, het is nu 11 uur. Ik maak me klaar. Ik douche me, kleed me aan maar heb geen zin om me op te maken. Ik doe mijn haar in een knot en stap in mijn auto, op naar het ziekenhuis

Nathan
Ik heb de hele nacht naast mijn lichaam gezeten, ik wist verder toch niet wat ik moest doen. Ik weet niet eens wat er aan de hand is, nu weet ik tenminste wel dat dit geen droom is. Anders duurde die heel lang, en anders was het eerder een nachtmerrie. Ik zie er zo ziek uit in dat bed, hier en daar kleine verwondingen en brandwonden. En op het lichaam waar ik nu in zit, is geen kras te vinden. Zelfs geen littekens die ik super lang geleden gekregen heb. Ik besluit even naar buiten te gaan, naar en parkje waar ik vroeger vaak kan. Ik kan mijn lichaam in coma even niet meer aan zien.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Elaine:
Zelfs met alles wat gebeurd was de afgelopen dag leek ik toch makkelijk slaap te vallen. Maar aangezien het weekend was had ik de volgende ochtend echt niets te doen. Daarom dacht ik ook veel te snel weer terug aan de gebeurtenissen van gisteren. De jongen, van achter de bar, die ik meteen leuk gevonddn had, de brand en dan de 2de versie van de jongen. Hoe was het mogelijk geweest? Ik wou er even niet meer aan denken. ''Mam, ik ga naar het park, een luchtje scheppen.'' Zei ik dan en met een glimlach knikte ze. Meteen deed ik mijn schoenen aan, nam de huissleutel en ging naar buiten. Meteen wandelde ik richting het park waar ik even rond stapte. Ik haalde even een hand door m'n haar en werd rustig, tot ik hem zag, alhoewel de tweede versie van hem. Ik ging op een bankje zitten en deed alsof ik het druk had met het swipen over mijn gsm-schermpje. Maar plots werd mijn nieuwsgierigheid te groot en keek ik op , recht in zijn ogen. Ik schrok, niets aan hem deed ook maar een vermoeden bestaan dat hij door een brand in coma lag. Terwijl dat toch zo was. Ik slikte even. Zou hij naar me toe komen? Waarom zou hij dat ook doen? Misschien wou ik dat gewoon graag.

Eric:
Ik was al blij toen het de volgende dag was. Me afvragen wat ik moest doen was er niet bij voor me. Sasha, mijn kleine zusje eistte echt al mijn aandacht op. Ik wou wel naar Elaine sturen om te vragen hoe het met haar ging maar toen ik mijn gsm uithaalde nam Sasha de gsm van me af. ''Ga je naar jd vriendinnetje sturen?'' Vroeg ze nu en het was onmogelijk boos te worden op haar. ''Elaine en Fiona zijn mijn vriendinnetje zijn, ze zijn gewoon vriendinnen.'' Zei ik dan en Sasha keek me ongelovig aan waarna ik haar begon te kietelen om van onderwerp te veranderen.

Barracuda
YouTube-ster

Barracuda schreef:
Madison
Bij het ziekenhuis aangekomen en een parkeerplekje gevonden te hebben na een lange zoektocht, stap ik naar binnen en vraag nogmaals of ik Nathan mag zien. Dit keer mag het, wel maar heel even en ik mag hem niet aanraken en niet te dichtbij komen. Ik hou mijn adem in van de schrik als ik hem zie liggen in het bed, hoe kon dit gebeuren. Als ik het had geprobeerd had ik hem misschien wel eerder uit de brand kunnen halen en leefde hij nu nog. Nu leeft hij ook wel, maar hij is niet bij bewust zijnde. Ik pak een stoel en ga naast zijn bed zitten. Heel stiekem pak ik zijn hand en laat mijn hoofd op onze in elkaar gevoude handen rusten en begin te huilen

Nathan
Het park is heel diht bij het ziekenhuis, dus ik was er al binnen 2 minuten lopen. Ik zie iemand van achter zitten, ze doet me denken aan het meisje van gister. Ik weet niet wat ik moet doen, zou ze me zien of was dat gewoon toeval dat ze mijn richting in keek. Ik zet een paar stappen naar voren waardoor ik nu iets voor het bankje sta waar zij op zit. Zo onopvallend mogelijk draai ik me om naar haar richting. En meteen keek ik haar recht in haar ogen aan, ik besluit nog wat dichter naar haar toe te lopen. Zou ze me kunnen horen? 'Hallo' zeg ik, ik moest toch weten of ze me zou kunnen zien. Ik loop nog wat meer naar haar toe en ga naast haar op het bankje zitten. Als ze me niet kon zien was het geen probleem, als ze me wel kon zien, was dit een wonder en moest ik met haar praten.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Elaine:
Ik beet zachtjes op m'n onderlip. Hij stond wel erg dicht bij. Ik volg een beetje schuchter elke stap die hij maakt met mijn ogen. Waarom was ik zo bang? Hij was toch nog steeds de jongen die ik leuk vond? Nee dat was fout, het was een geest. Maar dan nog. Toen hij 'hallo' zei slikte ik even. Ik kon hem nog horen ook?! Maar hij lag in coma! Ik keek even om me heen maar er was niemand. Als hij naast me op het bankje ging zitten slikte ik nog eens even. ''Hallo.'' Zei ik een beetje geschrokken omdat ik hem, een geest, kon horen en zien. ''Hoe kan dit? Je hoort in coma te zijn...'' zei ik nog steeds een beetje bekomend dat dit allemaal echt was. Dat dit geen droom was. Ik snapte nog steeds niet wat er gebeurde. Ik vond hem nog steeds leuk, alhoewel niet de geest maar de jongen achter deze geest. Ik kende zijn naam niet eens.

Eric:
Na even belde er iemand aan dus deed ik de deur open en zag Fiona staan. ''Hey Fiona!'' Zei ik nu. ''Hey Eric. Zullen we de stad in gaan of zo?'' Vroeg Fiona nu en ik keek even op. ''Tuurlijk, lijkt me leuk.'' Zei ik met een glimlachje. ''Heb je al wat van Elaine gehoord?'' Vroeg ik dan bezorgd maar ze schudde haar hoofd al snel. ''Ik ben bang dat ze gisteren echt geschrokken is van iets.'' Zei Fiona nu en ik knikte. ''Dat denk ik dus ook.'' Zei ik dan, misschien schrok ze doordat het lichaam van de jongen op een brancard naar buiten werd gedragen. ''Zou het door de jongen komen?'' Vroeg ik dan en Fiona leek even na te denken. ''Ik denk het wel, ze had het gisteren echt wel te pakken voor hem.'' Zei Fiona nu en ik knikte, dat was ons allebij erg opgevallen.

Barracuda
YouTube-ster

Barracuda schreef:
Madison: Ik schrik op als er een verpleegster binnen komt en me een klopje op mijn rug geeft. Ik kijk haar met rode betraande ogen aan en ze kijkt me met een meelevende blik aan. 'Moet ik weg?' vraag ik zachtjes. De verpleegster knikt voorzichtig en verteld me dat Nathan wat rust nodig heeft, en dat zijn ouders ook zo langs komen. Ik knik en loop de deur uit. 'Madison, lieverd' hoor ik naast me en als ik omkijk zie ik de moeder en stiefvader van Nathan, hij had geen contact meer met zijn biologische vader dus het verbaasde me niks dat hij hier nergens te vinden was. 'Oh, hallo' zeg ik huilend, ik weet niet wat ik tegen ze moet zeggen.. 'Ik wens het allerbeste voor hem, en jullie' zeg ik en loop gehaast weg. Ik kan niet met ze praten weetende dat hij daar ligt omdat ik zo onhandig was.

Nathan
ik hoor haar terug praten, ik check nog even of ze het wel echt tegen mij had en niet dat ze aan het bellen was.. Maar ze had het echt tegen mij.. Hoe kon dit, ik luister naar wat ze zei en ze had volkomen gelijk. Ik hoor in een coma te liggen en niet door het park te lopen waar niemand me ziet en hoort, behalve dit bijzondere meisje waar ik de naam niet eens van weet. 'Ik weet het niet, na het vuur werd ik wakker naast mijn lichaam en voelde het vuur niet meer branden, en er liepen mensen door me heen en ik voelde het niet' Nu ik dit zo zei, vroeg ik me af of ik haar wel zou voelen. Ze zou wel heel verward en bang zijn nu, dus laat ik het nu nog maar niet proberen.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Elaine:

Ik keek naar hem. Het was raar, gisteren zou ik hier gezeten hebben met een rood hoofd als hij langs me zou zitten. Gisteren deed ik nog kei verliefd en nu was ik ook geschrokken maar op een andere manier. Het was raar, hij lag in een coma. En toch zat ie hier naast mij. Ik luisterde naar wat hij aan het vertellen was. Ik zou niet weten hoe het zou voelen als geest, ik wist zelfs niet of geesten konden voelen. Zou hij wat kunnen voelen? Nee dat moest ik maar niet proberen, wie weet stonden mensen te kijken en kwam het alleen maar raar over. En zelfs niet dan zou dat nog raar zijn. "Ik heb het gevoel alsof ik gewoon gek ben." zei ik zacht en beet even op mijn lip. Ik vroeg me af of ik als ik zo mijn ogen dicht deed en ze terug opende dit alles een droom zou blijken. Mijn hand lag op het bankje maar plots voelde ik hoe onze vingers raakten, ik slikte, ik kon het voelen. Alsof er een schok elektriciteit door stroomde voelde het best wel fijn maar ik trok blozend mijn hand weg.

Eric:

Na een paar uur zat ze al bij mij thuis en had ze een glas water vast. "Ik maak me best zorgen over haar. Ze leek echt afwezig. Heb je al iets van haar gehoord?" vroeg ik dan aan haar. Ze schudde haar hoofd en ik zuchtte even. "Maar ze weet wat ze doet, zo is ze altijd al. Het is toch normaal hoe ze reageerde, je ziet een jongen die je leuk vind en niet veel later ligt hij in coma." zei ze dan en ik knikte, het was inderdaad normaal. "En weet je het meisje haar naam al?" vroeg ze dan grijnzend en ik rolde even met mijn ogen. "Doe eens normaal joh." grinnik ik dan even.

Barracuda
YouTube-ster

Barracuda schreef:
Madison
Ik kijk achter me en zie hoe de ouders van Nathan elkaar verbaasd aankijken, hun schouders ophalen en hand in hand naar binnen lopen. Ik druk op het knopje van de lift en gelukkig opende de deuren meteen, met schuddende schouders liet ik mezelf tegen de zijkant van de lift aanvallen en zakte door mijn knieen. Ik liet mijn hoofd in mijn handen leunen en ookal was de lift aangekomen en voelde ik gewoon dat ik werd aangestaard, barste ik weer in huilen uit. Als ik niet zo dom was om die kaars om te stoten en weg te lopen was dit allemaal niet gebeurd. Ik haat mezelf hiervoor, en ook al komt het goed, ik vergeef mezelf nooit.

Nathan
'Dit is ook allemaal heel gek, en als een van ons gek is ben ik dat' zeg ik vlak voordat onze handen raakte, dit bevestigde mijn vraag. Ik kan haar inderdaad voelen, er schokte iets door mijn lichaam. Komt dat omdat ik haar leuk vind of omdat ik een geest ben en zij niet? Ze was in ieder geval heel speciaal. 'Niet bang zijn' zei ik nadat ze haar hand weg trok, ook al zou ik het volkomen snappen als ze nu bang weg zou rennen. Voorzichtig haal ik mijn hand van het bankje en breng die naar haar wang toe, weer een schok. Iets minder dan de vorige keer meer toch gingen de haren op mijn armen rechtop staan. Ik keek haar met grote ogen aan en trok dit keer ook snel mijn hand weg. 'Voelde jij dat ook?'

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Elaine:
Zo raar dat ik gisteren niet eens durfde naar hem toe durfde te gaan. "Oh ja? Jij? Dan ben ik nog steeds de gene die tegen een onzichtbaar iemand zit te praten." Zei ik dan en moest er deels toch om glimlachen. Het klonk zo vreemd allemaal. Maar toen ik mijn hand weg trok hoor ik wat hij zei dat ik niet bang moest zijn. Ik was ook niet bang om de een of andere reden. Ik was gewoon verlegen. Na even lag zijn hand op mijn wang en meteen bloosde ik, nee nee nee niet blozen. Dat maakte het alleen maar raarder. De schok was raar , het was iets dat ik eerder dan vandaag nog nooit gevoeld en ik wist nieet of het kwam door dat ik hem leuk vond of omdat hij gewoon een geest was. Als hij dat vroeg knikte ik. Ik zag nu pas mijn kans. "Hoe... hoe heet je eigenlijk?" Vroeg ik een beetje verlegen naar mijn voeten kijkend omdat ik niet in zijn ogen durfde te kijken en ergens was het ook om maar niet over die schokken te beginnen. "Elaine? Gaat het?" Hoorde ik na even een stem vragen en ik schrok en keek even naar de jongen en keek dan om naar Eric die er aan kwam. "Eric? Euh gaat wel." Zei ik dan en ging normaal zitten. "Je leek gisteren echt wel even van de wereld." Zei hij dan en ik bloosde even. Shit nee, de geest van de jongen zat hier nog en nu had hij vast ook wel door dat het ging over dat moment dat hij naar buiten kwam in de brancard. "Maak je maar geen zorgen om me Eric. Ik ben oke." Zei ik dan en probeerde een glimlachje te forceren en vanuit mijn ooghoek keek ik naar Nathan. "Elaine. Ik begrijp het wel hoor. Je had het dan gisteren ook goed te pakken voor die jongen." Zei hij dan en ik begon erg te blozen. Nee nee nee zeg nu even dat hij dat net niet had gezegd heeft. Maar hoe kan hij dan ook weten dat Nathans geest hier naast me zat.

Eric:
Na een tijdje was ze alweer weg en besloot ik naar buiten te gaan en Elaine te gaan zoeken. Ik had meteen al een idee waar ze zou kunnen zitten. Elaine zat vaak in het park. Daar ging ik dan nu ook naartoe. Na een tijdje zag ik haar daar ook. Ze leek erg in gedachten verzonken. "Elaine, gaat het?" Vroeg ik dan en ik zag dat ze geschrokken op keek. "Eric? Euh gaat wel." Zei ze dan. "Je leek echt wel even van de wereld." Zei ik dan en keek haar bezorgd aan. Ik zag haar blozen en ik wist meteen dat ze aan de jongen zat te denken. "Maak je maar geen zorgen om me Eric, ik ben oke." Zei ze dan en probeerde te glimlachen. "Elaine. Ik begrijp het wel hoor. Je had het gisteren dan ook goed te pakken voor de jongen." Zei ik dan en ik zag dat ze nu ongemakkelijk deed, nee ze was echt niet in haar doen.

Barracuda
YouTube-ster

Barracuda schreef:

Madison
Nadat de lift een stuk of drie keer heen en weer is gegaan omdat er mensen kwamen, besloot ik uit te stappen. Vlak voor het ziekenhuis was een park, ik had er nog nooit gelopen maar het zag er wel erg rustgevend uit dus besloot ik een wandeling te gaan nemen. Van heel veraf vallen de rode haren van een meisje op, en als ik de leuke jongen van gister zie herken ik haar weer. Ik zie dat ze overstuur is, zou dat door de gebeurtenissen van gisteren komen? Ik had geen idee wat ik moest doen. Ik kende ze niet maar ik wou wel met ze praten, naarmate ik dichterbij kom hoor ik ze praten. Het gaat over gisteren en hoe zij het wel te pakken had gekregen voor Nathan. 'Ehm, hoi' zei ik zachtjes

Nathan
Ik kijk weg als de vriend van haar er aan komt, wat natuurlijk helemaal onnodig is aangezien hij me toch niet kan zien.. Als ik hoor wat hij allemaal zegt, komt er een glimlach op mijn gezicht. Zeker als ik zie hoe rood ze word als haar vriend die blijkbaar Eric heet zegt dat ze het gister goed te pakken voor me had. Ik leun naar haar toe en fluister 'Nathan' in haar oor. Ik had geen kans gehad om mijn naam te zeggen, en nu weet ik ook al de hare. 'Mooie naam heb je' zei ik. Geen idee of ze me verstond omdat ik door Eric heen praatte. Ik kijk achterom als ik Madison haar stem hoor, ze heeft een rood gezicht en behuilde ogen. Het liefst zou ik opstaan om naar haar toe te gaan en haar te knuffelen. Maar dan zou ik dwars door haar heen lopen

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Elaine:
Ondertussen zag ik terwijl ik zo zat te blozen hoe er een glimlach op zijn gezicht wat het alleen nog maar erger maakte. Ik hoorde hoe hij zijn naam in mijn oor fluisterde en dat hij mijn naam mooi vond. Ik glimlachte gewoon zwak zodat hij begreep dat ik naar hem glimlachten. Ik hoor dan plots de stem van een meisje en kijk om. Ik zag meteen dat het dat meisje was waar Eric de hele tijd naar had zitten staren. Ik keek even naar Eric en hij glimlachte zwak naar het meisje maar zag toen dat ze gebroken. "Gaat het?" vroeg hij nu, zijn bezorgdheid op haar richtend en even was ik opgelucht. Ik keek even naar Nathan en zag dat hij bezorgd was. Ik keek dan even naar hen 2. "Ik ben Eric, en dit is Elaine." zei hij dan aangezien hij haar natuurlijk ook herkende. Ik gaf haar een meelevende blik. Ik wist even niet meer wat ik moest doen aangezien voor mij de geest van Nathan gewoon naast me zat en dit maakte het allemaal alleen nog raarder. "Jullie waren vast goede vrienden hé?" merkte ik dan op en zie dat ze het even moeilijk heeft. Nou ja, ik zie zo'n dingen erg snel. En ik gaf haar even een knuffeltje. "Ik begrijp het wel." fluisterde ik zodat alleen zij het kon horen aangezien Nathan al genoeg wist door Eric. Die kreeg Eric echt nog terug. Ik maakte zonder te praten de woorden 'volg me' naar Nathan zodat alleen hij het kon zien. Ik liet haar los en zag dat ze zich wat beter voelde. "Het komt allemaal weer goed, geloof me." zei ik dan zacht, dat voelde ik gewoon en keek dan naar Eric die knikte om me te steunen. "Jammer genoeg moet ik nog ergens naartoe, maar Eric niet." zei ik dan en Eric keek me met grote ogen aan. Dat kreeg je er van. Dit was dus deels Payback. Na even ging ik weg in de hoop dat Nathan me begrepen had en me volgde naar een plek waar niemand ons zou zien. Een steegje, hoe creatief! (sarcasme) Maar beters bestond er op dit moment niet.

Eric:
Ik zag hoe ze erg moest blozen wat echt niet normaal was want zo was ze anders nooit dus wist ik echt wel zeker dat er wat was en natuurlijk wou ik er haar naar vragen maar na even zag ik een meisje dat tegen ons sprak en herkende haar toen. Het was het meisje van gisteren. Ze was nog steeds even mooi, alleen was de glimlach natuurlijk weg. "Gaat het?" vroeg ik nu en stelde Elaine en mij even aan haar voor. Ik zie hoe Elaine haar probeerde te troosten, net iets waar Elaine juist goed in was en ik zag zelfs dat het werkte. Hoe ze het telkens deed wist ik niet. Als ze zegt dat ze weg moest keek ik haar verbaasd aan, waar moest ze dan naartoe? Ik merkte dan dat ze zei dat ik nergens heen moest en begreep dat ze Payback voor iets wilde maar voor wat dan? Ik snapte het niet helemaal en na even was ze weg en keek ik naar het meisje. "Hoe noem je eigenlijk?" vroeg ik dan. Ik wilde haar niet te veel laten denken aan wat er gisteren allemaal gebeurt was. "Als je wilt praten kan je dat hé." zei ik dan aangezien we er gisteren ook bij waren en dus ook wel snapte wat er nu door haar hoofd ging. Alleen bij Elaine niet, bij Elaine leek er iets anders te zijn.

Barracuda
YouTube-ster

Barracuda schreef:
Madison :
Ik vroeg me af waarvoor het meisje zo moest blozen, schrok ze van me of komt het door de kou.. Of heeft ze misschien iets met de jongen die ik nogsteeds even aantrekkelijk vond als de voorgaande avond. Toen de jongen, die blijkbaar Eric heet vroeg of het wel ging wist ik niet wat ik moest zeggen. Het ging niet, maar ik wou me groot houden. Voor ik nog antwoord kon geven zei Elaine iets over dat ik en Nathan wel goede vrienden waren. En dat klopte, toen stond ze op en kreeg ik een knuffel. Meestal zou ik een totaal vreemde wegduwen maar dit voelde goed. Ik had echt even troost nodig na al dit. Ik knikte toen ze zei dat alles goed kwam. Het verbaasde me wel toen ze opeens zei dat ze weg moest maarja, daar zal vast wel een fgoede reden voor zijn. Ik keek Eric aan met een onwetende blik. 'Oh ik heet Madison' zei ik. Ik vond het erg lief dat hij aanbood om te praten. Eigenlijk wilde ik dat ook wel. 'ik wil heel graag praten, mijn huis is vlakbij en ik ben met de auto' zei ik. Ik schrok er zelf van, nodigdeik nu serieus een vreemde uit naar mijn huis?

Nathan s
Ik voel me slecht voor Madison, wat ze nu allemaal meemaakt. Ik wil tegen haar zeggen dat het niet haar schuld is en dat het allemaal niks uit maakt. Tuurlijk maakt het wel uit en is het ook haar schuld, maar het ging niet met opzet en daar gaat het om. Maar dat kon nu niet. Madison bleef achter met Eric, die haar hopelijk kon helpen. Ze bijft een goede vriendin van me dus dat zoek ik later allemaal wel uit. Op dit moment moet ik eerst uitzoeken hoe het zit met Elaise. Ik loop achter haar aan, een steegje in. Het was verlaten, gelukkig maar anders zouden mensen denken dat ze tegen zichzelf aan het praten is. 'Goed dat je weg bent gelopen, want we moeten dit echt uitzoeken'. Ik wou haar het liefst weer aanraken, want het gevoel, die schok die het gaf voelde best goed. 'Gister, was de eerste keer dat we elkaar hebben gezien toch'.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Elaine:

Na een tijdje waren we er en keek ik om en draaide me naar hem toe, opgelucht dat hij me gevolgd was. Ik knikte toen hij zei dat we er over moesten praten. Als hij vroeg of gisteren de eerste keer was dat we elkaar zagen dacht ik even terug aan toen ik zo verlegen was om naar hem toe te gaan. Ik moest eveen blozen en keek daardoor even naar mijn voeten want ik durfde niet in zijn ogen te kijken. Ze waren mooi en hij was knap maar ik was bang om in zijn bijzijn te blozen. Zo vond hij me gisteren helemaal niet leuk. En daarbij was hij nu in coma en was ik de enige die hem kon zien, horen en voelen. Ik knikte dan en keek wel in zijn ogen maar kon niet meer weg kijken. Waarom gebeurde dit allemaal? "Ik weet echt niet hoe dit kan dat ik je kan zien. Ik weet nu alleen dat ik het kan." Zei ik dan zacht. "Wat was er gisteren zelfs gebeurd?" Vroeg ik dan en keek naar hem en ik had de drang om zijn hand vast te nemen.

Eric:

We waren na even alleen en natuurlijk maakte ik me zorgen om Elaine maar ze kon altijd voor zichzelf zorgen. Maar dat was ook omdat ze voor mij als een zusje voelde, daarom waren we zo close. "Madison? Mooie naam." Zei ik gewoon op mijn lieve manier. Ik glimlach zwak als ze zegt dat ze graag wilt praten. "Ah je bent met de auto. Zou je niet gewoon moeten rusten en kunnen nadenken in plaats van achter het stuur te kruipen?" Vroeg ik dan bezorgd en zette een stapje dichter naar haar toe waardoor we eigenlijk al best dicht bij elkaar stonden.

Barracuda
YouTube-ster

Barracuda schreef:
Madison
Ik dacht na over wat hij zei, hij had wel gelijk. Het was niet verantwoordelijk om zo overstuur en met een waas voor mijn ogen van het huilen achter het stuur te gaan zitten. Maar hoe moest ik anders thuis komen, en hoe moest ik anders rusten? Ik kan niet hier op een bankje gaan uitrusten tussen de sneeuw. 'Waar moet ik rusten?' Vraag ik hopeloos. Het liefst zou ik nu thuis in bed liggen en in slaap vallen, wat me raar genoeg niet lukt ookal ben ik niet normaal moe, de hele dag door. 'Ik weet niet wat ik moet doen, Eric' zeg ik terwijl ik nog meer omhoog moest kijken nadat hij nog dichter bij me stapte. Er kwam warmte van hem af, ookal was het zo koud. Misschien omdat hij zo een aardige bezorgde jongen is. Wat ik heb gemerkt aan hoe hij tegen Elaine was.

Nathan
Ik heb geen antwoord op deze vragen, het was voor mij even onduidelijk maar ik voelde me slechter voor haar. Ze had helemaal niks te maken met het vuur. Het was iets logischer geweest als alleen Madison me kon zien, wat je logisch kan noemen dan. 'Madison, het meisje van net, stootte perongeluk een kaars om' zeg ik op een zachte toon. 'Ze dacht dat ze het had uitgemaakt maar dat was dus niet zo, en door alle alcohol sprijdde het snel' Ik voel een iets als ze recht in mijn ogen kijkt, en niet meer weg kijkt. Meestal zou ik wegkijken, maar ik zou wel voor uren in haar ogen kunnen staren. Ik weet niet waarom alleen zij me kan zien, misschien was dit wel het lot. Maar wat hebben we hier aan, ja we kunnen elkaar aanraken en zien maar verder zou het niks kunnen worden...

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Elaine:
Ik zie ook wel dat hij niet weet hoe en wat hij moest antwoorden wat best wel normaal was in deze omstandigheden. Ik wist zelf ook niet wat ik moest zeggen. Ik wist alleen dat ik eigenlijk naar huis moest maar ik wilde nu niet weg van hem, met geen denken aan. En morgen gingen mijn ouders al weg op weekend, nou , ja , het was wel normaal dat ouders eens een weekend voor zichzelf wilden. Ik luisterde dan ook naar wat hij zei over het meisje van daarnet. Ik knikte om wat hij zei en slikte even. "Ze voelt zich vast erg schuldig, dat kon ik zien aan haar." zei ik dan en keek even naar mijn voeten. Toen we terug in elkaars ogen keken kon ik niet weg kijken, en hij keek ook niet weg wat het er zeker niet gemakkelijker op maakte. Ik merkte het zelfs niet dat ik een stap dichter naar hem toe zette maar toen ik zijn hand even aanraakte merkte ik het wel en liet ik al snel erg blozend los en keek weg. "Sorry." zei ik dan en keek even naar hem. Waarom moest dit ook gebeuren en konden we niet gewoon op een andere manier elkaar tegen komen en samen zijn? Wacht! Wie zei dat hij me zelfs leuk vond?

Eric:
Ik zag dat ze twijfelde toen ik dat zei , het was beter voor haar om dan ook nu niet te gaan rijden met haar auto. Ik hoorde wat ze vroeg en keek dan even naar haar. "Ik heb plaats genoeg." zei ik dan, het was niet erg ofzo, ik woonde zo goed als alleen omdat mijn ouders er zo goed als nooit waren, nu waren ze ook voor een week weg. Ik zag dat ze best moe was wat waarschijnlijk heel erg normaal was in haar situatie nu. Ze had een goede vriend van haar verloren. Ik streek een haartje achter haar oor in en hoorde wat ze zei. "Hey, het komt goed, met die beste vriend van je , en met jou oké. En je kan even bij mij thuis blijven als je dat wilt, dat is geen enkel probleem. Daarbij ben ik met de auto dus dan kun je wat rusten." zei ik dan en keek even naar haar. Ze was mooi maar waarschijnlijk was ze nog mooier met een glimlach op haar gezicht.

Barracuda
YouTube-ster

Barracuda schreef:
Nathan
Ik merkte dat Elaine een beetje rood werd, toen we elkaar een lange tijd recht in de ogen keken. wat ze in deze korte tijd al veel vaker is geworden en ik vond het elke keer schattiger worden. Ze stapte dichterbij, wat goed voelde en het voelde nog beter toen ze mijn hand aanraakte. Dit keer voelde het niet meer als een schok, maar gewoon echt fijn. Ik schrik een beetje als Elaine snel los liet, deed het haar soms pijn? Ik vond het wel knap van haar, dat ze ondanks al dit raars nog hier staat, in een steegje, te praten met een of andere geest die uitgerekent zij alleen kan zien. Ze zag er mooi uit tussen al het witte sneeuw licht om haar heen. Ik zet nog een stap dichter bij, waardoor we half tegen elkaar aan staan. Ik leg mijn hand op haar wang en draai haar gezicht weer terug mijn richting op. 'Het is niet erg'

Madison
Weer begon ik te twilijfelen aan zijn aanbod, maar wat moeten we dan met mijn auto die ik in de haast vlak voor het ziekenhuis geparkeertt had. Ik dwing deze gedachten uit mijn hoofd, knik ja en glimlach zwakjes. 'Dat zou ik graag willen'. Zei ik vervolgens. Hoe aardiger hij deed, hoe aantrekkelijker ik hem begin te vinden. Hij was zelfs bereied om me mee te nemen naar zijn huis. Terwijl ik eigenlijk een totale vreemde was voor hem, en hij voor mij. Er schiet weer een gedachte door mijn hoofd dat ik nu dan zomaar naar een vreemde zijn huis zou gaan. Maar erger zou het niet worden, het zou alleen nog maar beter kunnen worden vanaf nu. Ik adem de koude winterlucht diep in en loop richting de parkeerplaats, waar waarschijnlijk Erics auto staat.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld