Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

21 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg- They say you're crazy but i like to see

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Clary zag hoe hij open deed en zei dat ze naar binnen kon komen. Ze knikte even en zag hoe hij zoekend het plateau bekeek. Ze zucht even en ging naar binnen en sloot de deur achter zich. "Fortunato, denk niet dat ik zo dom ben om je spullen op een plateau te leggen als ik binnen kom, dan was ik er niet eens mee naar je kamer geraakt." zei ze dan en keek even naar hem. Als hij dat zei over de maaltijd wist ze dat hij het had over de pillen.
"Kan ik me voor stellen." zei ze dan en keek op naar hem als hij er over begon welk effect de pillen hadden. "Voor mij moet je ze nu nog niet nemen. Ik heb je spullen, ik heb ze bij me. Maar ik geef je niet ze niet zo maar. Ik wil dat je me verteld wat er gebeurt is, het hele verhaal." zei ze dan en keek even naar hem er heilig van overtuigd dat hij het toch niet zou vertellen. "Ik veroordeel niet, ik wil gewoon je verhaal weten." zei ze dan en keek even naar hem.
"Ik denk niet dat je gek bent, ik zie je als iemand met een trauma, ik heb genoeg gezien." zei ze dan om hem gerust te stellen. Ze haalde zijn spullen uit zodat hij zag dat ze het meende. "Je hebt geluk dat ik je vertrouw en dat ik kon zwijgen tegen Clarke." zei ze dan maar zweeg toen. Ze was eigenlijk gewoon benieuwd naar wat er gebeurd was. Het voelde aan alsof het iets van haar verleden bevatte hoe raar dat ook was.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Clary, je hebt geen idee hoe blij je me nu maakt. Ik had echt nooit aan je moeten twijfelen." Fortunato sprong recht en omhelsde haar. "Nu ik weet dat ik je kan vertrouwen kan ik je mijn verhaar vertellen. Al is er ook een kans dat ik het je kan laten zien." Snel greep hij zijn persoonlijke bezittingen. Hij hield Clary's hand stevig vast en maakte en een kleine snee in. Al snel kwamen er enkele druppels bloed tevoorschijn die hij op het amulet druppelde. Tot zijn grote verbazing gleden ze niet van de blauwe edelsteen af, maar werden ze opgenomen waardoor de steen paars kleurde.
Tranen van geluk sprongen in zijn ogen. Hij barstte in lachen uit. "Clary, weet je wat dit betekent. We kunnen eindelijk naar huis gaan." Hij gooide het amulet kapot tegen de grond. Plots stak er een felle wind op, er ontstond een gat in de muur waarin alle meubels uit de kamer gezogen werden. Er was niet langer een muur maar een opening, een opening die leidde naar een dichtbebost woud. Aan de overwoekering was duidelijk te zien dat de natuur hier al een hele tijd zijn gang aan het gaan was.
"Voilà, dit is het dan, welkom thuis." Fortunato wees met open armen naar het portaal. "We kunnen best niet te lang meer wachten. Ik heb geen idee hoe lang dit open blijft en er is nog zoveel te doen. Wie is die Clarke trouwens waar je het over had?"

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Clary keek toe hoe hij blij werd dat ze het bij had. Ergens was het best fijn om te zien. De omhelzing verbaasde haar even enn ze wist niet zeker wat ze er mee moest doen. Natuurlijk was ze best benieuwd naar wat hij haar kon laten zien dan maar ze besefte niet zo goed wat er gebeurde tot hij haar hand vast had en er een kleine snee in maakte.
Als in een reflex wilde ze haar hand weg trekken maar toen zag ze hoe het op het amulet druppelde en er in trok en het zteentje helemaal paars werd. Ze knipperde even met haar ogen. "Fortunato, wat betekent dit?" Vroeg ze verbaasd en ze keek naar hem terwijl hij tranen in de ogen kreeg van geluk. Toen hoorde ze hem lachen en van verbazing zette ze een stap achteruit. "Nee , wat betekend dit, waarom zeg je we?" Vroeg ze nu verbaasd en schudde haar hoofd. Ze was een normaal mens en haar thuis was hier, samen met Clarke. Ze zag hoe hij het amulet kapot en ze voelde de felle wind en zag hoe er zich een soort portaal vormde in de muur.
Van verbazing zette ze enkele stappen achteruit. Ergens trok het haar aan en voelde ze dat dit met haar te maken had maar ze had zoiets nog nooit gezien en wist niet wat haar overkwam. Als hij het dan had over thuis slikte ze even. "Dit is jouw thuis Fortunato, maar niet die van mij." Zei ze dan geschrokken. "Ik heb misschien geen herinneringen van voor mijn 14de maar dit is mijn thuis, dat is jou thuis. Ik ben gewoon een mensenmeisje." Zei ze dan verbaasd. Als hij vroeg naar Clarke slikte ze. "Hij is nog een reden waarom ik niet mee kan. Clarke is mijn vriendje , ik kan niet weg gaan niet wetend wanneer ik terug kom zonder dat ik hem beb gezegd dat ik weg ga." Zei ik dan, alhoewel hij, Clarke, ook niet aaltijd het beste vriendje was.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Fortunato stond al in het bos. Hij had er niet op gerekend dat Clary weerstand zou bieden.
"Clary, dit is jou echte thuis. Hier ben je geboren en opgegroeid, al zag het er vroeger veel mooier uit. Dat is de reden dat je mee moet komen. Jij bent de enige die dit land kan redden. Je bent uitverkoren! Ik leg je al de details wel uit wanneer we in de Querencia zijn, zelfs de bomen luisteren hier mee. Dit komt allemaal nogal onverwacht en ik weet dat je wat tijd nodig hebt om het tot je te laten komen, maar hoe langer we dit portaal open houden, hoe meer we opvallen. Wat Clarke betreft je kunt altijd nog terugkomen. We openen gewoon een nieuw portaal." Hij probeerde haar wanhopig te overhalen. "Zonder jou zal dit land nooit terug worden zoals het oorspronkelijk was. Het zal in de handen van het kwaad blijven, alle mensen die hun leven hebben gegeven, alles zou voor niets zijn geweest."
Over het maken van een nieuw portaal loog hij. Het was in principe wel mogelijk, maar veel moeilijker dan hij liet blijken. Kwam Clary met hem mee, dan was het niet de bedoeling dat ze terug zou keren. Toch niet tot alles weer was zoals het hoorde te zijn. Maar dat was iets wat hij haar later nog altijd kon vertellen. Wie weet zou ze zich al snel weer thuis voelen, zouden haar herinneringen naar haar geboorteland langzaamaan terugvloeien en zou ze niet meer terug willen keren. Het was een enorm rooskleurig scenario, maar niet onmogelijk.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Clary keek naar hem terwijl hij al in het bos stond en slikte even toen hij begon te praten over dat dit haar echte thuis was. Ze luisterde naar wat hij zei. Het zou ergens wel een verklaring kunnen geven voor dat haar herinneringen aan haar leven allemaal weg waren. Hij zei dat ze de uitverkorene was, het kwam haar ergens wel bekend voor maar ergens gaf het haar ook angst. Angst voor haar verleden. Hij sprak over iets dat de Querencia noemde.
Ja het kwam onverwacht voor haar, een paar weken geleden had ze nog gezien dat de vrouw die zich haar moeder noemde zich wilde ophangen en nu zegt hij dat ze hier niet hoort maar daar in die andere wereld waar ze geen enkele herinnering aan had. Toen hij begon over Clarke wist ze ergens dat hij wat achter hield. Hij leek bijna wanhopig. Ze keek op toen hij zei dat het zonder haar niet weer terug naar normaal kon. "Fortunato, ik weet niet eens wat normaal is, hoe kan ik dan helpen?" vroeg ze verbaasd maar misschien, nee ze wist het niet, ze wist niet wat er moest gebeuren.
Ze keek even op en twijfelde nog even, het portaal begon kleiner te worden. "Clary De laFontaine? Waar ben je?" riep een collega en ze slikte. Haar beslissing was gemaakt, ze moest weten wat er was en wie weet wist ze dan weer wat ze vergeten was. Ze knikte dan en stapte nog net door waarna het achter haar sloot. Ze keek even om maar er was geen spoor van te zien. Ze slikte even onwennig en stond in het bos. Ze beet zacht op haar onderlip en keek hem vragend aan.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Fortunato kon wel in de lucht springen van blijdschap toen Clary op het laatste moment door het portaal stapte. "Laten we naar een veilige plek gaan, dan leg ik alles uit." Hij wandelde voorop en nam haar dieper het bos in. Op een open plek hield hij halt. Het amulet mocht dan wel kapot zijn, hij had nog altijd de dolk bij zich. Even keek hij om zich heen om zich er van te verzekeren dat de kust veilig was. Daarna nam hij de dolk en tekende een vierkant in de grond. De randen lichtten even op en plots was er een luik in de grond. "Ladies first" zei hij terwijl hij het opende. Nadat hij het achter zich sloot verdween het waardoor ze zich volledig in het duister bevonden. Op de tast zocht hij lucifers en een lantaarn. De kamer waarin ze zich bevonden was niet groot, maar wel enorm mooi. De muren waren bedekt met kleurrijke mozaïeken, er stonden enkele prachtige vergulde kisten en op de grond lag een zacht tapijt waarin een ingewikkeld patroon was gewoven.
"Welkom in de Querencia, of toch wat er nog van over is. Eens was dit een reusachtig paleis waar de meest spectaculaire feesten werden gegeven." Fortunato opende één van de kisten en haalde er een een pak uit. De witte pyjama die hij in de instelling had moeten dragen was absoluut niet flatterend. "Clary zou je je alsjeblieft even willen omdraaien?" vroeg hij haar. Hij dacht wel dat ze manieren had en niet stiekem zou gluren terwijl hij zich snel omkleedde. "Je kunt weer kijken, veel beter vind je ook niet?" Zei hij en veegde een beetje stof van de donkerblauwe vest met bloemen die hij nu droeg. "Ok laat ik maar eens op zoek gaan naar het boek." Weer dook hij de kisten in en kwam tevoorschijn met een oud in leer gebonden boek. "Hierin staan foto's van het oude Seplyria. Hoe alles was voor het kwaad toesloeg. Deze wereld werd bewoond door wat in jullie wereld 'mythische wezens' wordt genoemd. Er waren verschillende koninkrijken, maar er heerste vrede." Fortunato bladerde door het boek. Veel foto's waren van de Querencia nog voor deze totaal vernietigd was. "Maar op een dag was er een persoon die alle macht wou. Hij wou heersen over dit hele land en maakte dit duidelijk met geweld. De eerste aanval was op de Querencia, maar al snel volgden er talloze andere slachtoffers. Gelukkig was er een voorspelling. Jaren geleden had men een uitverkorene naar een andere wereld gebracht. Dit was een persoon die overal het goede in kon zien, dat was de eigenschap waaruit haar kracht voortvloeide. Zij zou Seplyria weer in ere herstellen."

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
ze wist hier helemaal niets zijn en voelde zich niet helemaal op haar gemak dus wist ze alleen dat ze Fortunato moest volgen. Als hij dan dat zei knikte ze maar even al wist ze niet waar hij dan naartoe wou. Ze liepen dan verder door het bos tot op een open plek. "Ik weet het toch niet hoor, ik zie niets." zei ze verward tot ze zag wat hij deed met het dolk en de randen oplichtten. Ze zette een aarzelende stap achteruit en wist niet of ze dit allemaal wel moest vertrouwen. Na even stapte ze er toch in en ging het trapje af en bevond zich toen redelijk in het donker tot hij licht maakte.
Ergens voelde ze zich al meer opgelucht dan daarnet. Ze keek even om zich heen en zag hoe mooi het was, het was toen het nog heel was waarschijnlijk nog mooier. "Wauw." zei ze zacht. Ze zag dan wat hij deed en slikte even en knikte dan en keek weg toen hij zei dat ze weer mocht kijken. Dan keek ze en slikte om niet rood te worden en keek toen naar voeten en knikte. Het was inderdaad beter en man hij was knap, wat zo verkeerd was, ookal wist ze zeker dat ze toch niet meer terug naar Clarke zou gaan, ergens voelde ze dat gewoon al aan.
Het was hier zo groots en ze had zo'n donkerbruin vermoeden dat dit waarschijnlijk zijn thuis was geweest. Ze durfde niet op te kijken om maar niet in zijn ogen te moeten kijken. Maar deed het plots toch en moest blozen en knikte dan als hij zei dat hij het boek ging halen. Ookal wist ze niet eens wist wat voor boek hij bedoelde. Na even zag ze hem met een groot boek aankomen. Hij begon dan te praten over Seplyra terwijl hij de foto's liet zijn en ze slikte even. Het was mooi. "Het was zo mooi." zei ze dan en glimlachte zwak. Ze vond het erg dat ze zich er niets van herinnerde.
Als hij dan begon over die slechte persoon slikte ze even en plots voelde dat erg dichtbij maar ze wist niet waarom. Dan begon hij over de uitverkorene, over mij blijkbaar, dat ze het goede in iedereen zou zien. Daar herkende ze zichzelf wel in en ze keek even naar mijn voeten. "Heb je dan ooit de uitverkorene gezien?" vroeg ze gewoon omdat ze niets meer herinnerde van hier. "Ik vind het best wel jammer dat ik me er niets van herinneren. Ik heb al van 3 jaar geen herinneringen meer." zei ze met een zucht en keek even naar haar voeten.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ik heb je ooit eerder ontmoet, maar dat was erg lang geleden. Wacht, normaal is er een foto van." Fortunato bladerde door het boek en stopte bij een foto genomen op een strand. Daar stond een vierjarige Fortunato met zijn vader en naast hem een tweejarige Clary met haar ouders. "Om eerlijk te zijn herinner ik me hier nauwelijks iets van. Dat maakte het ook een stuk moeilijker je te vinden. Ik had geen idee hoe je eruit zou zien, de kans was groot dat de mensen je een andere naam hadden gegeven." Hoe verder hij door het boek bladerde, hoe moeilijker hij het emotioneel kreeg. Toch had Clary het recht te weten waar ze vandaan kwam. Hoe kwam het trouwens dat ze niets meer wist van haar oude leven hier? Om eerlijk te zijn was Fortunato niet opgeleid tot deze taak. Pas op het laatste moment kreeg hij enkel de meest noodzakelijke richtlijnen en verder moest hij zijn plan zien te trekken.
"We zouden eigenlijk verder moeten reizen, op zoek naar het verzet. Hoe sneller we hen vinden hoe beter. Toch is het volkomen begrijpelijk als je vanavond liever hier de nacht doorbrengt. We zijn hier veilig en wie weet ligt er nog ergens iets eetbaar. Ik laat de keuze volledig aan jou."

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ze luisterde naar wat hij zei en ja hoor ze hadden elkaar al eens eerder ontmoet. Als hij haar dan een foto liet zien vond ze het nog erger dat ze zich er niets van herinnerde. Clary was best verandert tegenover de foto, behalve natuurlijk haar blonde haren en blauwe ogen die ze nog steeds had natuurlijk. "Sorry dat ik me er niets van herinner, ik zou zelf ook graag willen weten waarom maar ik denk niet dat ik daar snel achter zal komen." Zei ze dan en keek verder mee tot ze zag dat hij het moeilijk kreeg. "Fortunato, ik snap het wel als dit moeilijk voor je is. Misschien herinner ik het mij ook weer maar dank je dat je dit doet." Zei ik dan en gaf hem een zwak en bemoedigend glimlachje. Als hij dan vertelde over dat we het verzet moesten zoeken slikte ik even. Natuurlijk was ik liever nog even veilig maar ik snapte zijn punt wel. "Het is niet erg hoor, we kunnen wel gaan. Eten kunnen we nog wel vinden." zei ze met een klein glimlachje. "Toch als je het goed vind." zei ik dan aangezien ik ook wel weet dat het zijn idee was.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Jazeker, Wie weet is er zelfs iemand in het verzet die meer weet over je verleden." Opnieuw dook Fortunato de kisten en kasten in. Hij vond twee rugzakken en toen hij één daarvan aan Clary wou geven besefte hij dat ze nog altijd haar werkkleding droeg. "Oh sorry, wat onbeleefd van me. Ik ben er zeker van dat hier nog ergens een jurk moet liggen die beter bij deze wereld past." Hij ging op zoek naar iets mooi en elegant, maar toch niet te lang, zodat het nog mogelijk was te wandelen. Uit een kast haalde hij een zachtroze jurk met een laag uitgesneden rug. "Ik ben er zeker van dat deze je geweldig zal staan. Al kan ik ook begrijpen als je tijdens deze tocht liever een broek draagt."
Terwijl Clary zich omkleedde draaide Fortunato zich om naar de kasten en kisten en begon met het inladen van zijn rugzak. "Neem zoveel mogelijk dingen mee die je nuttig lijken om te overleven. Ik weet dat veel van de voorwerpen hier een magische functie hebben al weet ik niet precies wat ze doen. Het wordt dus een beetje op goed geluk dingen uitzoeken." Zei hij terwijl hij een paar flesjes met onbekende vloeistoffen en poeders met vreemde geuren opborg. Verder vond hij nog een kompas, enkele lucifers en een spel kaarten met vreemde tekening op.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ze hoorde wat hij zei en gaf hem een zwak glimlachje. Nu dacht ze er pas aan dat als ze hier geboren was die mensen op de foto van daarnet dan ook haar ouders waren, maar ze herinnerde zich er niets meer van. Zouden zij ook bij het verzet zijn of zouden zij zijn bij de genen die gedood werden tijdens de aanvallen? Ze wou er liever niet aan denken. Ze zag dat hij weer de kisten en kasten dook en zag dat hij twee rugzakken uit haalde maar zich dan bedacht en dan begon over de jurk.
Ze wou er eerst lichtjes tegen in gaan tot ze de jurk zag en even slikte. Het was wel erg mooi. Was het niet een beetje te mooi voor haar. Toen hij zich weer om draaide nam ze een besluit en begon zich om te kleden. En ja hoor, qua maat paste het perfect maar of ze er mooi bij stond? Ze voelde zich altijd al wel onzeker daar over. Ze had wel wat rondingen waar het moest en ze was slank en ook Clarke vertelde haar vaak genoeg dat ze mooi was maar of Fortunato daar ook zo over dacht wist ze niet. Wacht! Waarom vroeg ze zich dat zelfs af, het mocht haar toch niets uit maken? Maar dat deed het over duidelijk wel.
Na even zette ze de verlegenheid van zich af en keek een beetje naar hoe hij naar spullen aan het zoeken was en ze knikte even. Ze nam de tas dan maar op en nam wat spullen gewoon wat haar gevoel zei dat ze moest nemen. Haar hersenen wisten niet wat er nu juist genomen moest worden maar het leek alsof haar handen automatisch wisten wat ze moest inpakken. Ze hoopte maar dat ze het zich ooit zou herinneren maar daar was Clary nog niet zo zeker van.
Ze nam een flesje met een paars goedje in, zo iets leek ze wel te herkennen en haar handen stopten het automatisch weg. Ze wist dat het raar zou lijken dat het precies automatisch leek maar ze wist zelf ook niet hoe het kwam. Een ding wist ze wel ze zaten hier samen te zoeken en ze voelde gewoon warmte van hem afstralen, dat had ze ook gevoeld toen hij haar ten dans had gevraagd, iets wat ze compleet nog niet vergeten was maar ergens ook niet erg had gevonden. Even dacht ze niet meer aan Clarke maar aan Fortunato maar toen ze zich daar op betrapte slikte ze even en schudde de gedachte van zich af.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Toen hij zich opnieuw omdraaide viel zijn mond bijna open van verwondering. "Clary je ziet er werkelijk prachtig uit in die jurk. Wat zou ik je nu graag in mijn armen nemen, de tijd vergeten en dansen tot zonsopgang. Wat jammer dat daar geen tijd voor is." Hij schudde het spel kaarten met de vreemde tekeningen. "Deze kunnen ons misschien helpen bij het vinden van het verzet. Het zijn tarot kaarten die je toekomst tonen, al tonen ze meestal maar een vaag en kort stukje. Desalniettemin is het zeker het proberen waard." Hij maakte de tafel vrij en schudde de kaarten. Een voor één legde hij ze neer. De plaatsjes waren veranderd. De meesten waren zwart of te troebel om er iets uit af te leiden, maar anderen toonden een bos met dikke eeuwenoude bomen. Een bos waar twee mensen in wandelden, Clary en hij. De afbeelding op de laatste kaart toonde ook nog een derde persoon die Fortunato innig omhelsde of zelfs kuste het was niet helemaal duidelijk. Hij keek vluchtig naar Clary: "Zoals ik al zei hebben de kaarten vaak diepere meningen, wat je ziet zal niet absoluut gebeuren of heeft een totaal andere betekenissen." Hij bekeek de kaarten wat beter. "Er zal veel veranderd zijn, maar dit lijkt enorm op het elfenwoud en het zou me niet verbazen moest het verzet zich daar verschuilen." Hij ruimde de kaarten op en stak ze weg. "Hier gaan we dan." Hij opende het luik, toen hij het sloot verdween het opnieuw in de grond. "Het is niet verstandig een lantaarn aan te steken, dan vallen we te veel op. Nu we nog een beetje daglicht hebben moeten we dat in ons voordeel gebruiken, we hebben geen tijd te verliezen."

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Toen hij zich terug omdraaide en naar haar keek moest ze blozen om zijn woorden. Clary moest meteen terug denken aan het dansen gisteren. En eigenlijk wist ze van zichzelf dat ze dat leuk zou vinden maar wist ook dat het verkeerd was en op dit moment ook gewoon niet kon. "Dank je voor het compliment." zei ze dan nog lichtjes blozend. Ze zag dan de kaarten en luisterde even naar zijn woorden.
Ze keek mee met hem naar de kaarten, de twee mensen die door het bos liepen vermoedde ze dat het zij en Fortunato waren. Ze volgde zijn blik naar de laatste kaart en zag waar hij naar keek. Ze wist toch niet echt wat ze van zo'n dingen moest geloven, voor haar was alles nog best nieuw. Hij leek het te willen wegstoppen maar nog net voor dat hij de kans kreeg zag ze een van de zwarte kaarten klaarder worden, iets was hij blijkbaar niet zag. Ze zag iemand die eruitzag als zijzelf, in een soort zaal en iemand die achter haar stond die ze vaag leek te herkennen, maar ze herinnerde zich alleen mensen dus het kon al niet.
Ze zei er maar niets over en knikte maar om wat hij zei. Ze gingen de Querencia uit en toch bleef ze denken aan die ene kaart. Het leek al vast niets goeds. Als hij wat zei keek ze op en knikte en gaf hem een zwak glimlachje. Ze volgde hem dan maar gewoon maar was best stil. Ze wilde het er ook niet over hebben, als hij het niet had gezien was het misschien ook omdat het niet voor hem bestemd was. Wie weet wat het was?

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Fortunato checkte zijn kompas. Hij wist dat het elfenwoud in het westen van het land lag. Het was eeuwenoud bos, de meeste reizigers die zich er in waagden keerden nooit terug. De elfen waren altijd al een teruggetrokken volk geweest, die eigenschap had hen waarschijnlijk ook beschermd tegen alle vernietiging van de duistere heer. Zolang hun woud niet werd aangevallen zouden ze geen actie ondernemen. Hoewel hij geen lichten aanstak om niet ontdekt te worden floot of neuriede hij de hele toch liedjes, zo was hij nu eenmaal. Hij had nooit moeten vechten om te overleven, had enkel het begin van een oorlog meegemaakt, maar voor de rest had hij zijn leven ofwel in luxe ofwel opgesloten in een inrichting doorgebracht. Eigenlijk was hij allesbehalve de aangewezen persoon om de uitverkorene te beschermen. Toen de zon compleet onder was gegaan hielden ze even pauze om te eten en te drinken. Het bos werd al een stuk dichter, dat betekende dat ze de juiste richting aan het uitgaan waren, al zorgde het er ook voor dat het steeds moeilijker was om vooruit te gaan omdat het struikgewas een steeds grotere hindernis werd.
Hoelang zouden ze al aan het wandelen zijn, hoe laat was het? Fortunato had geen idee, maar deze wandeling begon hem wel te vervelen. Zijn voeten deden pijn en hij verlangde naar een warm bed en bad.
Plots schoot er iets langs hem heen. Een pijltje boorde zich in de boom vlak voor hem. Zo te zien was het ergens in gedrenkt, gif? Hij keek naar de richting waaruit het was gekomen, maar het struikgewas maakte het onmogelijk om hun belager te zien. "Clary zoek dekking, ga laag bij de grond liggen zo kunnen ze je moeilijker raken." Riep hij en net op dat moment raakte een pijltje hem in zijn hals. Nu hij toch al geraakt was kon hij met zijn laatste krachten net zo goed ten aanval gaan. Hij rende het bos in, de dolk voor zich uitgestoken. Hij sprong op zijn belager, beiden vielen ze op de grond.
"Fortunato?" riep hun aanvaller verbaasd.
"Orielle?" Het gif begon te werken, het was zo te zien niet dodelijk maar slaapverwekkend. Enkele minuten later lag hij op haar te slapen.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Clary volgde hem nog steeds op haar hoede. Ze kende hier niets dus paste ze maar op. De enige die ze hier kende en vertrouwde was Fortunato. Ze had ook nog eens een speciaal gevoel bij hem, ze kende het van de eerste keer dat ze Clarke zag, alleen sterker. Maar ze negeerde het gevoel compleet omdat het verkeerd was en haar hersenen haar zeker weten bedrogen.
Ze merkte dat hij begon te neuriën wat haar wel leek tot rust te brengen. Na een lange tijd stappen en twee pijnlijke voeten was het al avond. Ze hadden pauze genomen , maar veel at ze niet, ze zat te denken aan dat ze waarschijnlijk nooit terug zou gaan naar wat minstens 6 jaar haar thuis was geweest. Thuis, bij Clarke. Maar ergens twijfelde ze of ze wel terug wou gaan.
Plots werden haar gedachten onderbroken door iets dat voorbij vloog en zag ook dat het een pijl was . Ze wou net doen wat hij zei toen hij geraakt werd. Ze keek geschrokken naar hoe hij op de belager sprong en ze zag dat het een meisje was.
Ze leek hem te kennen en hij haar. Toen leek hij boven haar in slaap te vallen. Ze kroop onder hem vandaan en keek Clary wantrouwend aan en richtte op haar. "Wie ben je?" Vroeg ze dan en Clary slikte even. "Als ik het zelf wist." Zuchtte ze even en het meisje keek haar verbaasd aan. "Wat is je naam?" Vroeg ze dan. "Clary de LaFontaine." Zei Clary dan en de ogen van het meisje werden groot. "Wacht, De LaFontaine. Klinkt veel als Van de Fontein." Zei ze dan en ik knikte.
"Ben jij het meisje van de Fontein?" Fluisterde ze nu en Clary keek even nadenkend. "Volgens Fortunato. Ik herinner me niets van zo'n 6 jaar geleden dus ik zou het niet weten." Zei ze dan zacht en het meisje knikte. "Sorry dat ik jullie aanviel. Laten we hem naar een rustige plek brengen." Zei ze en Clary knikte en ze brachten hem naar ergens rustig.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld