Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG) Sillage (Schrijftopic)

Vivid
Landelijke ster

Vivid schreef:
Alles wat Finn tegen Jin vertelde ging het ene oor in en het andere oor uit. Jin was niet blij, hij was helemaal niet blij. Het ene moment had hij als grapje willen doen alsof hij had willen vluchten, terwijl hij eigenlijk alleen maar een pen op wilde halen. Het andere moment was hij over Finn's schouder gegooid en werd hij zo richting het klaslokaal gedragen.
Jin was 22, en er waren maar drie anderen die ouder waren. Finn was hier eentje van, met zijn 23 jaar, en de oudste was een meid van 24 die waarschijnlijk in het weeshuis zou blijven werken, en dan was er nog een meid van dezelfde leeftijd als Finn. In ieder geval vond Jin het niet zo leuk, om het zo maar te zeggen, om over Finn's schouder gegooid te worden als een klein kind. Heel eventjes overwoog hij om tegen te stribbelen, maar dat zou het waarschijnlijk alleen maar erger maken.
De jonge man leek te verslappen in Finn's greep en besloot maar een beetje met Finn's haar te spelen. Hij vond het eigenlijk wel heel mooi, die lange lokken van hem. Hij pakte een lange pluk en verbaasde zich over het feit dat het eigenlijk best wel zacht was. Geamuseerd draaide hij de plek om zijn vinger, waarna hij het weer los liet. Toch voelde hij zich ongemakkelijk; hij hield van zijn persoonlijke ruimte, en momenteel zat hij ongemakkelijk dicht bij Finn, en de aanraking was niet iets waar Jin veel van hield. Hij wilde zich in schaduw kunnen verstoppen. Als Finn hem nu los liet, dan was Jin binnen een seconde verdwenen. Jin wist dat, en waarschijnlijk wist Finn het ook, want het leek erop alsof hij niet van plan was om Jin neer te zetten totdat ze in het lokaal waren aangekomen.
'Het spijt je helemaal niet dat je dit moet doen, Finn.' Merkte Jin uiteindelijk op, de eerdere woorden van Finn waren toch wel zijn hoofd binnengedrongen. 'Maar dat maakt niet uit. Waar heb ik de eer van een babysitter aan te danken? Probeer mij niet wijs te maken dat ze zich enkel zorgen maakt om mijn opvoeding en ontwikkeling, en het feit dat ik wat lessen mis.' Zuchtte Jin, die het eigenlijk ook helemaal niet begreep. Ja, hij zat af en toe op het dak, en hij mistte veel lessen. Hij stal ook wel eens een appel, hoewel niemand dat wist. Waarom waren dat redens om hondje Finn achter hem aan te krijgen?
'Finn, zet me neer.' Klaagde Jin opeens, redelijk kinderlijk, met een grijns op zijn gezicht. 'Anders moet ik overgaan op andere methodes zodat je mij los laat, dus wees gewaarschuwd!'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Wel laten we gewoon zeggen dat, als het aan mij lag, je mocht doen wat je wilde. Wat Mama Hannahs beweegredenen betreft, dat moet je aan haar vragen, want ik ben er verder niet van op de hoogte gesteld. Kun trouwens alsjeblieft mijn haar... Laat ook maar." Hij wou vragen of Jin zijn haar met rust kon laten want het was uiterst irritant. Maar 'ontvoerd' worden was ook niet bepaald fijn dus nu stonden ze min of meer gelijk. "Andere methodes?" herhaalde Finn fronsend. Zou hij hem dood gaan zingen, of met potloden op hem beginnen tekenen? Het was niet de eerste keer dat hij na een dutje wakker werd met een kunstwerk op zijn gezicht. Hij had gezind op wraak, maar was nog altijd niet achter de ware identiteit van de dader gekomen.
Hij had wel eens gehoord dat Jin over andere, meer duistere talenten bezat, maar hij had geen idee wat hij zich daarbij moest voorstellen. Zijn ijskrachten waren ook algemeen bekend. Niet dat hij voor zijn plezier, willekeurige voorwerpen bevroor. Nee, hij gebruikte het niet vaak, maar schuwde er ook niet van zijn gaven in het openbaar te gebruiken om bijvoorbeeld zijn drankje of zichzelf te verkoelen.
"We zijn er bijna, dus als je die andere methodes wilt gebruiken zou ik dat nu doen." Hij bedoelde het niet om hem uit te dagen, het was gewoon een feit dat hij meegaf. Ze waren in de gang met de leslokalen en over enkele meters zouden ze het hunne hebben bereikt.

Account verwijderd

schreef:
Scarlet.

Al snel had Scarlet haar boeken opgehaald en liep ook zij naar het klaslokaal.Zelf had ze plannen om hier weg te gaan. Ze wist niet wanneer, of hoe maar het zou gaan gebeuren. Ze voelde zich zo gevangen hier. De hallen waren donker, koud en kil. Het was allemaal zo streng. Scarlet zuchtte even waarna ze Finn en Jin verder op de gang zag lopen. Ergens vond ze dat wel fijn, ook al had Scarlet hun nog nooit zo dicht bij elkaar gezien. Maar wat zou het? Het was niet iets waar ze zich mee kon bemoeien. Er iets van zeggen durfde ze ook niet, ze was bang voor een kwaad of slecht antwoord of ruzie. Scarlet haar snelheid nam toe toen ze naar de klok keek, ze wilde niet weer te laat komen en op een krakkemikkig stoeltje zitten. Een zucht rolde over haar lippen terwijl ze zacht de twee inhaalde en het klaslokaal in liep.

Vivid
Landelijke ster

Vivid schreef:
Jin kon een klein lachje niet inhouden; de manier waarop Finn sprak was gewoon grappig. De feiten mededelen op die manier... Finn had het waarschijnlijk zelf niet eens door, maar het klonk gewoon zo droog. Heel even overwoog Jin om Finn's wang te likken. Hij wist niet waarom, misschien omdat hij zich af vroeg of Finn zelf ook van ijs was gemaakt. Zou zijn tong blijven plakken? Maar net zoals vele andere gedachtes van die dag, zette hij dat idee snel weer uit zijn hoofd.
Over de wang likken van iemand die je nauwelijks kende; geen goed plan. In plaats daarvan besloot hij voor een andere aanpak te gaan. Nog enkele meters voordat ze in het klaslokaal stonden...
Hij had het eigenlijk al opgegeven om er echt vandoor te kunnen, dus hij was niet van plan om weg te gaan rennen. Door Finn de klas in worden gedragen was echter ook niet iets waar hij naar uit keek. Finn mocht dan wel een knappe gozer zijn, dat ontkende Jin niet, maar dit ging hem dan ook wel weer een beetje ver.
Even leken Jin's ogen een beetje te veranderen, alsof de kleuren lichtelijk mengden, en toen was hij weg. Het ene moment had hij nog op Finn's schouders gelegen en het volgende moment gleed er een schaduw over Finn heen, zwart stof dat zich voor Finn weer een vorm aannam. Jin rekte zich uit en grijnsde; het was weer gelukt! Het bleef een beetje lastig, maar de laatste tijd oefende hij steeds meer. Hij kon zich dus makkelijk vanuit de greep van een ander in een schaduw veranderen. Jin draaide zich om naar Finn, liet hem die 'hah, ik ben los!' ogen zien, en liep toen het klaslokaal in. Jin nam plaats in het uiterste, verste hoekje. De stoelen daar zaten niet bijzonder fijn, maar het was donkerder en hij viel minder op.

Account verwijderd

schreef:
Langzaam plaatste Scarlet zich voor de plaats van Jin. Het was een fijne plaats, niet te ver in het midden, niet te ver naar achter. Precies goed! De leraar was nog niet echt ergens te bekennen dus draaide Scarlet zich om naar Jin 'Zal ik het zonnescherm naar beneden doen? Dan heb je meer schaduw..' begon ze zacht. Scarlet zelf had ook last van de zon.. Maar ze had opgemerkt dat Jin altijd in de schaduw zat, misschien vond hij het ook wel fijner? Langzaam stond Scarlet op en liep naar het knopje voor het zonnescherm waarna ze op het peiltje naar beneden drukte, net zo lang tot bijna alle zon weg was en het het klaslokaal achterliet in een schemerige kamer. Veel beter toch?

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Al snel was Drew uitgegeten en pakte hij zijn spullen bij elkaar. Zijn bord en beker zette hij in de afwasbak. Hij vroeg zich af, wie vandaag corvee had. Hopelijk was hij dat niet, maar dan moest hij nu wel snel wezen. Elke dag kreeg iemand corvee voor bijvoorbeeld de afwas, of andere klusjes. Meestal waren de mensen met corvee diegene die als laatste de eetzaal verlieten of als laatste in de klas kwamen. Daarom wilde Drew absoluut niet als laatste de klas inkomen.
Snel liep hij de gang in en zag Finn met Jin over zijn schouder. Iets zei Drew dat Finn hiervoor was omgekocht. Waarschijnlijk had mama Helena hem gewoon een zwaard ofzo aangeboden. Drew wist dat Finn dol was op zwaardvechten en af en toe ook stiekem met stokken trainde. Hij had hem vaak genoeg zien trainen, ook wel eens met een meisje. Hoe heette ze ook alweer? Ze kwam volgens Drew samen met hem, Finn, Jin en nog een aantal binnen, maar hij was echt een ramp met namen. Serieus, het verbaasde Drew dat hij zijn eigen naam nog niet vergeten was. Zo wist hij ook de namen van zijn ouders niet meer. De meeste kinderen hier wisten dat wel, maar hij? Hij had geen idee. Had geen gezicht, geen foto, geen sieraden of andere tastbare bewijzen dat hij ouders had. Hij had helemaal niets.
Toch dacht hij daar de laatste tijd niet veel meer over na. Ja, hij wilde graag weten wie hij was en wie zijn ouders waren, maar daar zou hij later wel achter komen. Hij zou het uitzoeken, wanneer hij hier weg ging.
Even bleef Drew naar Jin en Finn kijken, maar toen rende hij snel de trap op. Stiekem gebruikte hij de wind, om nog meer snelheid te krijgen, waardoor hij een beetje over de trap vloog.
Snel liep hij zijn kamer in en pakte zijn boeken en andere spullen. Vervolgens liep hij terug naar de trap en sprong van de trap af. Met behulp van de wind, zorgde hij voor een mooie sprong en een nog mooiere landing.
Hij wist al dat hij goed was met de wind, maar dat was ook wel een beetje normaal. Naja, de wind was hier niet normaal, een gave hebben daarin tegen wel. Heel veel hadden een gave, al was hij de enige met wind. De meesten hadden hier een gave voor genezen of verzorgen of zoiets. Er waren echter ook nog andere gaven, zo had Jin bijvoorbeeld de gave om zichzelf in een schaduw te veranderen, wat hij op het moment van Drew zijn landing ook deed. Drew vond het wel interessant om te zien. Wat Finn betreft, volgens Drew had hij iets met ijs. De jongen voelde altijd wat kouder aan, zelfs kouder dan Drew. Verder bevroren er wel eens dingen in zijn omgeving.
Voor de rest wist hij niet echt een gave bij een persoon te noemen, dus liep hij maar snel naar het klaslokaal en ging achterin bij het raam zitten. Drew vond het best dat de anderen het zonnescherm naar beneden deden, maar hij wilde het raam wel open hebben. Hij wilde de wind voelen, die met zijn haren speelden, dus daarom zette hij het raam ook ver open. Meteen kwam er een zachte windvlaag binnen. Het verbaasde Drew dat Jin niet op het dak was, al was dat ook moeilijk met Finn in de buurt. Ja, Drew wist van Jin zijn geheim, al was het niet echt meer een geheim. Toch was Drew de eerste die het wist. De wind leek namelijk wel eens met hem te praten en had hem dat verteld.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Het waren best interessante lessen, dus het was al erg snel voorbij. Om twaalf uur stopte de lessen voor de lunchpauzes. Ze hadden nu een uur, daarna was de lunch weg. Waarschijnlijk was de lunch al eerder op. Ze hadden sowieso weinig eten bij de lunch. Meestal was er een grote pan soep, en als dat op was, had je pech. Helaas was de soep sowieso niet altijd lekker. Ze gooiden er meestal groenten in die ze verbouwden in hun tuintje. Na de lunch moesten ze waarschijnlijk weer in dat stomme tuintje werken. Na de les rende Yona meteen het lokaal uit. Niet omdat ze honger had, maar omdat ze een uurtje kon trainen. Ze haatte het als ze ongewapend was. Ze moest zichzelf kunnen verdedigen. Daarom rende ze naar Moeder Hannah. Ze kreeg haar boog en de waarschuwing dat ze niet in de eetzaal mocht oefenen. Yona dankte Moeder Hannah en vertrok naar een klein kamertje. In de hoek lagen een paar stokken. Twee daarvan waren erg gehavend. Yona moest glimlachen bij het aanzicht ervan. Zij en Finn trainden al heel lang samen. In al die tijd waren er al heel wat stokken erdoorheen gegaan, maar ze vonden altijd wel wat nieuwe. Die ene bezem, of de hooivork die krom was. Afbreken die handel en ze hadden weer een nieuwe stok. Yona richtte haar aandacht op de muur tegenover haar. Ze pakte haar boog en legde een pijl aan. Op de muur tegenover haar stond een pop. Een grote, die ze van hooi had gemaakt. Ze was er best trots op. Stukje bij beetje had ze die gemaakt. Ze concentreerde zich, trok de pees naar achteren en richtte. TJAK! klonk het, terwijl de pijl in de pop boorde. Ze legde nog een pijl aan. Ze leefde weer helemaal op.

Vivid
Landelijke ster

Vivid schreef:
Jin had knikt toen Scarlet hem vroeg om het zonnescherm naar beneden te doen, en leek te genieten van de schaduw. Het was niet dat hij helemaal niet tegen de zon kon - hij zat vaak genoeg lekker op het dak - maar hij vond schaduw gewoon fijner. Het was makkelijker om te verdwijnen, om anderen in de gaten te houden.
De lessen waren voor Jin niet zo interessant, aangezien hij op de een of andere manier veel informatie al wist. Hij kon zich niet herinneren dat het hem ooit was uitgelegd of geleerd, maar de informatie bleek al te zijn opgeslagen in zijn hersenen. Ach, dan hoefde hij tenminste minder op te letten. Halverwege de lessen werd zijn fluit ingenomen - het was ook niet zo verstandig om tijdens de les te gaan spelen - en nu het lunchpauze was, kon Jin hem weer ophalen.
'Je mag hem in de pauze bij je houden, maar ik heb liever dat je hem naar je kamer brengt, Jin.' Zuchtte één van de jonge dames die daar werkte als een soort zuster, en ook lessen gaf. Jin zuchtte en knikte.
'Prima, ik dump hem wel even op mijn kamer.' Mompelde hij.
'Oh, en Jin?'
Jin draaide zich weer om, hij was net naar de deur gelopen.
'Ja?' Vroeg hij.
'Wel weer terug komen na de pauze, en er niet stiekem vandoor gaan.' Grijnsde de jonge vrouw.
Jin uitte een gefrustreerde zucht en knikte. Een vrije middag kon hij wel op zijn buik schrijven. Jin liep naar de deur en glipte weg. Hij liep naar zijn kamer en plofte neer op zijn bed. Misschien was hij voor nu ook wel van Finn af.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Finn schrok toen het gewicht op zijn schouder plots weggleed. Jin was verdwenen en manifesteerde zichzelf opnieuw voor hem. Hij verwachtte dat de jongen het op een lopen zou zetten en volgde zijn bewegingen zodat hij hem kon tegenhouden. Niet dat dat veel uithaalde, want als hij zijn kunstje van net kon herhalen dan liep hij zo door hem heen. Gelukkig koos Jin er voor mee te werken en wandelde hij het lokaal in. Finn nam meer vooraan plaats, niet dat hij de lessen zo interessant vond. De meeste leerstof die hen werd bijgebracht leek hem totaal overbodig. Vanuit zijn ooghoek zag hij hoe Moeder Hannah voorbij het lokaal wandelde. Even ontmoetten hun blikken elkaar. Finn voelde het koude staal van zijn zwaard al in zijn handen. Na de les haastte hij zich dan ook meteen naar haar kantoor. Hij nam plaats aan haar bureau en keek haar hoopvol aan. "Finn waarom ben je hier?" vroeg ze.
"Wel u had me een zwaard beloofd als Jin naar de les ging. Jin ging naar de les en nu moet u zich aan u belofte houden."
"Een les brengt hem nog niet op het rechte pad. Ik had trouwens gezegd dat ik erover zou nadenken, na al je ontsnappingspogingen ben ik er niet zeker of je geen gevaar zult vormen eens je een zwaard in handen krijgt."
"U had het beloofd!" Finn plantte zijn vuist op de tafel, waardoor deze gedeeltelijk bedekt werd met ijs. Zijn ijzige ogen lichtten blauw op. "U moet zich houden aan u beloftes!" Opnieuw bonkte hij op de tafel waardoor het ijs zich uitbreidde.
"Zo is het genoeg! Hoe durf je zo'n toon tegen me aan te slaan. Jij gaat nu naar je kamer, zonder eten en komt straks je excuses aanbieden."
Finn stond op en wandelde naar de deur. "Excuses zijn voor diegene die dat verdienen. Waar ik vandaan kom zou u verraad al lang met de dood zijn bestraft." De woorden waren zijn mond uit voor hij het besefte. Hij sloeg de deur dicht en stampvoette naar de kelder, daar was Yona bezig met haar pijl en boog te trainen. Hij negeerde haar compleet en nam een van hun trainingszwaarden met zich mee. Hij trok zich terug in zijn kamer en sloeg ook deze deur met een luide knal dicht. Er vormde zich ijs rond zodat niemand binnen zou kunnen komen.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Yona was blij toen de deur openging en Finn binnenkwam. Dat was tenminste voordat ze zijn gezicht zag. "Wat is er?" Haar glimlach vervaagde en haar wenkbrauwen waren erg gefronsd. Ze voelde zich wel gekwetst toen Finn haar totaal negeerde en een zwaard pakte. Daarna liep hij weg. Yona liet haar boog zakken. Wilde hij niet meer met haar oefenen? Allemaal theorieën vlogen door haar hoofd. Yona liep naar de pop toe, pakte haar pijlen en deed ze in de koker. Haar boog slingerde ze op haar rug. Er ging een rilling over haar rug. Of kwam het misschien omdat de oorlog was uitgebroken en dat hij weg ging? Zij hoopte dat echt niet. Finn betekende veel voor haar. Niet als relatie, maar als iemand die veel tijd met haar had besteed. Ze moest uitzoeken wat er aan de hand was. Ze deed de deur van de kelder open. Het hout was helemaal verrot, dus ze moest altijd oppassen dat ze niet per ongeluk de deur te hard dichtdeed dat die kapot zou gaan. Ze rende de trap op en werd verblind door het licht. In de kelder was er nauwelijks licht, dus het was altijd weer even wennen als ze werd blootgesteld aan het volle licht. Ze zocht zijn kamer op en ging voor de deur staan. "Finn? Wat is er? Ehm... Zullen we zo gaan zwaardvechten? Mag ik binnenkomen?" Ze voelde zich weer als de negenjarige die huilend bij iemands deur ging staan omdat ze wilde weten wie haar ouders waren. Nu was ze achttien jaar oud. Het was nu toch anders dan negen jaar daarvoor?

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
De les stelde voor Drew niet heel veel voor. Hij had het gevoel dat hij de les wel in grote lijnen kende, ook al was er nooit over dit onderwerp op school gesproken. Niet wat Drew zich kon herinneren tenminste. Helaas was dit niet het enige wat hij zich niet kon herinneren. Zijn hele jeugd was één groot zwart gat. Hij had geen herinneringen van zijn ouders, mogelijke broers en zussen, van zijn vrienden of andere familieleden. Hij wist totaal niets en niemand kon hem antwoord geven. Herinneringen waren verdwenen en nog niet terug gekomen. Ja, af en toe had Drew vreemde dromen, maar dat kon hij niet echt beschouwen als herinneringen. Dromen waren bedrog tenslotte. Toch zat Drew bijna de hele les aan zijn droom te denken. Die Prins Aure, wat was er toch met hem? Drew zag vanuit zijn ogen, dus kon hij niet zien hoe die prins eruit zag. Toch was er iets bekends. Die naam. Aure, waar kende hij die naam toch van?
Deze onwetendheid maakte Drew dus gek. Hij wilde eens antwoorden in plaats van vragen. Was dat zo moeilijk? Blijkbaar wel.
Toen de bel ging, was Drew dus ook opgelucht. Dat kon je wel begrijpen. Nu kon hij eindelijk iets gaan doen. Iets om op andere gedachten te komen. Wat hij zou doen? Dat zou Drew niet weten. Hij had geen flauw idee.
Rustig stond hij op en liep de gang op. De meesten gingen richting de eetzaal, maar Drew niet. Hij had geen zin die vieze soep die ze elke dag serveerden. Het was vieze, waterige rommel. Amper groente of andere ingrediënten. Voornamelijk water en je kon zoeken naar de groente. Nee, daar bedankte Drew voor.
Rustig liep hij door de gang, toen de wind de gang in blies en een ruzie meenam. De stem van Finn klonk duidelijk. Niet alleen Finn, ook Moeder Hannah klonk duidelijk. Ze hadden een meningsverschil. Blijkbaar had Moeder Hannah Finn iets beloofd. Een zwaard. Dat had ze beter niet kunnen doen. Finn was zo te horen woedend geworden. Toen de deur open ging, deed Drew net alsof hij juist aan kwam lopen en fronste zijn voorhoofd toen Finn weg stormde. "Waar ging dat over?" vroeg hij Moeder Hannah. "Dat gaat jou niets aan Drew, ga naar de kantine" antwoordde ze, maar Drew liep weg, richting zijn kamer. Hij sliep op de zelfde verdieping als Finn en zag toevallig Yona bij de deur staan. "Finn heeft ruzie met Moeder Hannah. Ik denk dat hij even moet afkoelen" zei Drew rustig tegen haar en haalde een hand door zijn haren heen. Hij had slechts een aantal lijnen van het gesprek gehoord, en was nieuwsgierig naar de rest. Had dit te maken met Jin?

Vivid
Landelijke ster

Vivid schreef:
Jin was niet zo blij. Jin was helemaal niet blij; hij was ontzettend geïrriteerd.
Het papier voor hem had een gigantische, zwarte inktvlek over zich heen, die als een permanente sluier over de eerder geschreven muzieknoten was heen gevallen. Jin was in volle concentratie geweest, zittend op de grond, bijtend op zijn onderlip terwijl hij de noten in zijn hoofd vereeuwigde op papier. Jammer genoeg had een bepaalde babysitter de deur nogal hard dichtgeslagen, waardoor het inktpotje van Jin was omgevallen, en zijn papieren waren geruïneerd.
Het was voor Jin heel moeilijk geweest om aan bepaalde instrumenten en materialen te komen, en het grootste deel was gestolen uit dorpen en steden in de buurt op de momenten dat Jin aan het oefenen was met zijn krachten. Dat was ook de reden dat hij liever geen mensen in zijn kamer had; het was nogal duidelijk dat hij een dief was. Ach, de jongen had nooit gezworen dat hij een lieverdje was, toch?
Jin stond op en liep zijn kamer uit op een nogal rare manier. De jongen was zo chagrijnig dat hij gewoon door zijn deur heen liep, als een schaduw, en zo vond hij zichzelf in de gang. Zijn kamer zat nogal dichtbij Finn's, er tegenover om precies te zijn.
Drew en Yona?
Jin was duidelijk niet in een goed humeur, je kon gewoon bijna de schaduwen om hem heen zien. De dag was voor hem vreselijk; hij kon niet op het dak, had een babysitter, één van zijn beste stukken ooit was verprutst, Moeder Hannah zat op zijn nek... voor Jin kon dit net zo goed het einde van de wereld zijn. Oké, soms overdreef de jongen wel een beetje. Zonder een woord te zeggen liep hij langs Drew en Yona, en liep hij regelrecht door de deur.
Bibberend nam de schaduw weer vorm in de kamer van Finn, en Jin stond daar een beetje boos te zijn.
'Waar denk je mee bezig te zijn?' Jin keek Finn boos aan.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Wat Finn niet zag was dat Moeder Hannah een brief schreef, geadresseerd aan de tovenaar die zovele jaren geleden hun herinneringen had uitgewist. Ze wou dat hij meteen naar het weeshuis kwam om de koninklijke kinderen te inspecteren en zo nodig nogmaals hun herinneringen te wissen. Moeder Hannah bond de brief aan een postduif en zond hem de lucht in. Wat zij niet wist wat dat deze duif nooit de tovenaar zou bereiken. Het arme dier werd door een pijl uit de lucht geschoten.
"Sorry Yona ik ben niet echt in de stemming." Finn ijsbeerde door zijn kamer hij moest zij woede zien te controleren. Hij wou zich niet op Yona afreageren. Zij had er niets mee te maken. "Afkoelen, jij bepaalt helemaal niet wanneer ik wel of niet moet afkoelen!" riep hij naar Drew die het blijkbaar nodig leek te vinden zich in deze ruzie te mengen. Nu pas besefte hij hoe gevangen hij zat. Hij durfde de confrontatie met de mensen buiten zijn deur niet aan te gaan en uit het raam klimmen was ook geen optie. Dat had hij eerder al zo vaak gedaan en steeds opnieuw was hij teruggevonden. Hij nestelde zich in zijn balkon, zijn woede had plaatsgemaakt voor onbegrip en verdriet. Hij wou niet zijn hele leven hier doorbrengen. Hij wou nog zoveel dingen doen, de wereld ontdekken, meer zien dan enkel het uitzicht vanuit zijn kamer raam. Stilletjes liet hij zijn tranen de vrije loop, zijn haren hingen slordig voor zijn gezicht, dat Jin hem juist zo moest zien. Het verbaasde hem zelfs al niet meer dat die jongen zonder problemen zijn kamer was kunnen binnendringen. "Ik denk dat het vrij duidelijk is wat ik ben aan het doen! Ik zit zielig te wezen in mijn kamer, de kamer waar ik tien jaar geleden ook in zat en binnen tien jaar nog altijd ga zitten!"

Vivid
Landelijke ster

Vivid schreef:
Jin keek naar Finn, zijn ogen starend naar de persoon tegenover hem. Het was voor hem vreemd om Finn zo te zien; hij had eens getwijfeld over het bestaan van gevoelens in het, hoe het leek, koude hart van zijn lotgenoot. Het raakte hem om Finn zo te zien, omdat hij ergens goed kon begrijpen hoe Finn zich voelde.
Jin had zelf bepaalde gevoelens niet; zijn ouders konden hem eigenlijk niets interesseren. Hij miste hun niet, had nooit een enkele traan om hun gelaten. Hij kon zijn ouders niet meer herinneren, en ze waren blijkbaar nooit om hem komen zoeken, dus waarom zou hij zich druk maken? Hij had zich al neergelegd bij het feit dat hij wees was, dat hij alleen was. Ondanks dat hij een verlangen naar verbondenheid wilde, had hij niet een verlangen naar zijn ouders. Hij voelde zich ergens diep van binnen verraden door hun, maar dat zou hij nooit toegeven. Het was toch beter als hij alleen was; een schaduw.
Echt een opgesloten gevoel had hij ook nooit echt gehad, aangezien hij al vrij snel begon met het ontdekken van zijn schaduw krachten, en hierdoor redelijk kon gaan en staan waar hij wilde. Hij was er vrij zeker van dat hij zou kunnen weglopen zonder dat iemand hem zou pakken. Mensen zagen hem alleen maar als hij wilde dat mensen hem zagen. Hij was een schaduw, iemand die er nooit echt was, iemand die kon verdwijnen wanneer hij wilde. Hij was er ook al van overtuigd dat hij niet een goed persoon was, ondanks dat hij wel goede dingen liet zien aan anderen en ook echt wel een hart had. Hij wilde niet te veel voelen, hij wilde zich geen zorgen maken om anderen en dingen.
Dit zorgde voor een grote tweestrijd in hem; hij wilde vriendschap, hij wilde aanwezig zijn, maar hij was bang om in het middelpunt te zijn. Hij was bang om ergens vastgebonden te worden, om een plek te hebben wat hij een huis zou kunnen noemen, een plek waar hij thuishoorde; dat soort dingen waren alleen maar gevoelens die hem later dwars zouden kunnen zitten en het kon zijn keuzes beïnvloeden.
Maar om Finn zo te zien deed pijn. Pijn? Ja, het deed hem pijn. Want hij besefte hoe oneerlijk zijn gevoelens waren en dat anderen hier het wel moeilijk hadden. Anderen mistten wel hun ouders, hun huis, hun vrijheid.
Jin zuchtte en haalde een hand door zijn haren terwijl hij naar Finn keek. Wat moest hij hiermee? Het liefste was hij zich omgedraaid en weer naar zijn eigen kamer gegaan, een andere gedeelte van hem wilde...
Jin had niet eens door dat hij naar Finn toe liep. Hij had het pas door toen hij zijn armen om Finn heen sloeg en de jongen, die duidelijk overstuur was, een knuffel gaf.
'Als ik ooit een manier vind om anderen mee te nemen buiten deze muren, neem ik jou mee, Finn.' Mompelde Jin opeens zachtjes. 'Ik zou je als een schaduw meenemen, je steden laten zien, je de vrijheid laten zien.'
Jin glimlachte vriendelijk en geruststellend naar Finn.
'Ik ga mijn best doen om die manier te vinden, oké?' Man, Finn was koud! Jin stond een beetje te bibberen terwijl hij de oudere jongen omhelsde. 'Dus heb geduld tot ik het antwoord vind?'

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Even onderdrukte Drew een zachte zucht toen hij Finn hoorde schreeuwen. Oké, Drew was dus blijkbaar niet de enige die dingen kon horen, die niet voor zijn oren bedoeld waren. Dat moest Drew echt even onthouden. Nadenken voor hij iets zou zeggen. Even zuchtte hij zacht en keek van Yona naar de deur en vervolgens naar Jin, die gewoon door de deur heen liep. "Kijk, dat zou ik heel graag willen kunnen" zei Drew zachtjes. Het was hem 1 keer gelukt om in de wind te veranderen. Letterlijk oplossen en overal in de gang te zijn. Maar hij had echt super veel moeite om weer terug te veranderen, dus durfde hij het eigenlijk niet aan. Misschien moest hij Jin eens om hulp vragen. Het leek aardig het zelfde als zijn schaduwoplossing. Drew zou er eens over na denken.
Stil luisterde Drew naar het gesprek tussen Jin en Finn. Als je het zo stelde, was hun leven best deprimerend. Het was soms best een gevangenis hier. Zelfs voor hem, de heerser over de wind. Zelfs hij kon niet ontsnappen. Toch konden ze hem toch niet vasthouden? Hij was al 18! Volwassen. Aan de andere kant, Finn was veel ouder dan hem en zat nog steeds gevangen. Wat deed hij hier? Kinderen kwamen en gingen, maar hun groepje bleef altijd. Ze mochten niet weg.
Een groepje, wat op de zelfde dag aankwam. Een hand vol onbekende gezichten voor elkaar, geconfronteerd met nog veel meer onbekende gezichten. Ze waren de enigen die zich niets over hun verleden konden herinneren en hun toekomst zag er somber uit. Eigenlijk had Drew best medelijden met Finn. Nu hij er zo over na dacht, met hun allemaal. Drew was de jongste van de groep, de rest was al zo lang volwassen. Wat deden ze hier nog?
Een zachte zucht verliet Drew zijn lippen. Hij wist niet wat hij moest doen. Aan de ene kant wilde hij naar zijn kamer, gewoon omdat hij geen raad hiermee wist. Aan de andere kant wilde hij hier blijven. De anderen steunen. Finn helpen met hier weg komen en dan zelf ook nooit meer terug te keren. Hij wilde de wereld zien. Weten wat echte vrijheid is. Of de naderende oorlog echt zo erg was, als er gezegd werd. Mensen konden soms zo overdrijven tenslotte. De wind wilde hem geen duidelijk antwoord geven. Alsof hij geheimen voor Drew had. Hem tegen iets wilde beschermen. Drew vond het maar vreemd, maar daar kon hij niets over zeggen.
Daarom begon Drew maar wat met de wind te spelen, vlak voor de deur. Eerst maakte hij een mini-tornado boven zijn hand, wat langzaam veranderde in een scherp zwaard en vervolgens in een boog met een pijl.
Drew was altijd al geïnteresseerd geweest in wapens en had dan ook vaak naar Yona en Finn gekeken, vanaf een afstandje. Hij zou graag eens met die twee mee willen doen. Toch was hij bang dat geen enkel wapen echt bij hem zou passen, niet wetende dat hij als prins elke dag werd getraind met meerdere wapens en de wind.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld