Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O' This means war || ft. Vasilissa

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn gedachten werden bevestigd door het beeld wat voor zijn ogen verscheen. De rode kleur kwam hem steeds bekender voor en naarmate hij dichterbij kwam werd het duidelijk. De brandblusser. Ze was slim, dat moest hij toegeven. Het laatste waar hij had gecheckt voor een mogelijkheid om te ontsnappen was de plaats waar haar lichaam zich bevond; namelijk in de kofferbak. Nogmaals wist ze hem te verrassen, iets wat Alex niet vaak was overkomen in zijn loopbaan als bendelid. Het was haast jammer dat ze op de Blacklist stond, een verspilling van talent.
Aarzelen over zijn beslissingen was niets voor hem. Het was dan wel niet de bedoeling dat hij haar zou vermoorden voor ze het industriepand hadden bereikt, mocht ze voor problemen zorgen dat had hij er alle redenen toe om maatregelen te nemen. Niemand zou tenslotte aan zijn acties twijfelen aangezien hij er haast alles te zeggen had.
"Het leven is niet eerlijk," zei hij ijskoud met zijn vinger op de trekker. Zijn taalgebruik was intussen teruggekeerd naar haar taal om haar verstaanbaar aan te kunnen spreken. Een licht accent bleef hoorbaar wanneer hij sprak vanwege zijn afkomst, al was het na een aantal jaren wat weggevaagd. Hij sprak nauwelijks Engels maar overigens kon hij het wel.
Koude vloeistof omringde hem zodra een sissend geluid werd opgevangen door zijn oren. Het leek ondoordringbaar te zijn voor zijn lichaam. Een rilling voelde hij over zijn rug lopen gepaard met wit schuim. Grommend hield hij zijn arm voor zijn ogen om te voorkomen dat zijn zicht verder belemmerd werd dan onderhand al het geval was. Nu kon ze het krijgen ook.
Razendsnel bewoog hij zich naar haar toe, zijn ogen vlammend van woede. Als ze dacht dat hij het erbij zou laten zitten dan had ze het flink mis. In één beweging trok hij de brandblusser uit haar handen, die met een harde klap op de grond onder hem terechtkwam. De conditie van de SUV kon hem gestolen worden, zijn ogen waren enkel op het opstandige meisje gericht. Het overige schuim veegde hij van zijn hoofd weg, waarna hij met zijn handen reikte naar haar keel. "Wrong choice," gromde Alex naar haar. Haar lichaam weegde amper meer iets voor zijn gevoel. Alsof ze een veertje was tilde hij haar een stuk van de grond, zijn handen stevig geklemd. "Vind je dit soms grappig?"

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Ik heb even een waarschuwing voor de jongere kinderen in het eerste bericht gezet.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Mac zag hoe de jongeman zijn ogen beschermde tegen het schuim. Zijn kleren waren, net zoals het interieur van de auto, bekladderd met wit schuim.
Hij reageerde snel, te snel naar haar wil. Opnieuw voelde ze zijn ijskoude handen rondom haar tedere hals. Zelf greep ze naar zijn kraag, waar ze een handvol schuim afschraapte en zonder enige moeite in zijn gezicht duwde. Met de palm van haar hand drukte ze tegen zijn neus, van de neusvleugels naar boven toe. Dat zorgde ervoor dat zijn gezicht zich verder begaf dan zijn oorspronkelijke positie. Zijn commentaar negeerde ze, in volle concentratie op de aanval. Met haar vrije hand greep ze naar zijn nek waar ze, zoals ze wel vaker deed, haar nagels in begroef.
Veel ruimte had ze niet om de bewegen, aangezien er enkel een holte van 40 centimeter op 20 centimeter tussen Mac en de kerel bevond. Met haar benen probeerde ze tegen de kofferbak te schoppen, zodat hij misschien op een of andere magische wijze zou opengaan. Tevergeefs, niets lukte.
Macs handen waren nog steeds tegen zijn gezicht gedrukt, nu afzwakken zou risicovol zijn. Haar leven zou ervan afhangen. "Als je weet wie mijn vader is, zou je steengoed moeten beseffen waar ik in staat voor ben." mompelde ze hem toe.
Mac kreunde even, aangezien ze alle kracht die ze in haar lichaam over had, gebruikte om hem op een afstand te houden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn lichaam werd van haar afgeduwd, haar handen tegen zijn gezicht gedrukt. Ze had nog genoeg kracht over om tegen hem te vechten, zelfs na de drug die zich op dit moment door haar bloedbaan stroomde. Misschien was Tyler toch minder goed als hij in gedachten had gehad, een aantal minuten geleden. Een sterkere drug was handiger geweest en had hem daarbij een hoop gedoe bespaard.
Normaliter had Alex het grappig gevonden om zichzelf zo te zien. Het zag er waarschijnlijk behoorlijk komisch uit, hoe hij met haar in gevecht was om de controle. Het was immers een wedstrijd; degene wie het eerst verzwakte zou eraan bezwijken. Noch wist hij zijn gedachten erbij te houden en zette steeds meer door. Eerder vervloekte hij zijn verleden in de illegale bokswereld, nu kon hij het niet vaak genoeg bedenken hoe het hem had geholpen.
Zijn rechterhand verplaatste hij van haar huid naar zijn ooghoogte, gevolgd door een flinke uithaal naar haar kaak. Zijn vuist had hij gebald, zijn handen trillend van de adrenaline die hij in hoge snelheden door zijn lichaam voelde trekken. Het maakte dat hij zelf amper wat van de klap voelde, al kon het ook liggen aan dat Alex het onderhand gewend was om zonder wapens te vechten.
Opnieuw kwam hij het meisje onder ogen, enkel dit keer stond ze niet meer voor hem. Ze lag op de harde ondergrond van de achterbak. Ze was niet bewusteloos maar veel had het niet gescheeld aan haar toestand te zien. Het pistool haalde hij uit het niets tevoorschijn en richtte het op haar. "Als je je ook maar wat had verdiept in zijn zaken, zou je snappen met wie je nou eigenlijk te maken hebt," siste hij haar toe met een fatale blik. Hij mikte het pistool op de brandblusser en haalde zonder er verder over na te denken de trekker over. Een scherp geluid weerkaatste door de auto, slechts hoorbaar voor hen. De demper zorgde voor een verzachte echo waardoor voorbijgangers het geeneens op zouden merken.
Met een stalen blik richtte hij zich weer op haar en stopte de Glock dan weg. "The next one goes through your head," gromde hij chagrijnig. Over de deuren van de auto hoefde hij zich weinig zorgen te maken. Ze kon er zo hard tegenaan trappen als ze wilde, het zou haar niet bevrijden van de situatie. Lang leve het kinderslot.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Mac voelde hoe haar lichaam het moeilijk kreeg. Ze kreeg moeilijkheden met ademen en met volhouden. Zijn handen nog steeds rond haar lichaam geklemd, probeerde ze hem nog verder te duwen.
Hij haalde een geweer boven, een Glock, die hij op Mac richtte. Nog steeds bleef Mac bij het besluit dat hij haar niets zou aandoen, dus bleef ze duwen. Hij haalde de trekker over op het moment dat het pistool op de brandblusser werd gericht. Het geluid deed immens veel pijn aan haar oren, waardoor ze pijnlijk haar ogen sloot.
Ze haalde als een kat haar nagels boven en kraste een drietal strepen in zijn wang. Het bloed begon langzaam te stromen, maar daar hield ze geen rekening mee.
Hij keek haar dodelijk aan, waardoor het voelde alsof hij door haar keek. Opnieuw zei hij weer iets in het Engels, iets over een volgende kogel dat door haar hoofdje zou gaan. "As if you would," grijnsde Mac en kreunde kort. Zelfs praten vroeg veel moeite. Macs mondhoeken vormden een ondeugende grijns, iets of wat uitdagend zelfs.
"Dus je verwacht," begon ze moeizaam, "dat ik je naam ga raden uit de duizende maffiamensen waarover mijn vader heeft verteld?"
Mac grijnsde opnieuw haar tanden bloot.
"Je bent gewoon één van hun, voel je maar niet speciaal;"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Nagels schuurden over zijn huid en lieten een brandend gevoel bij hem achter. Het bloed stroomde inmiddels van zijn wang, zorgend voor een spoor van de donkerrode vloeistof die langzaam naar beneden druppelde. Het kleurde een deel van zijn kleding tot rood, zelfs met het schuim waarmee Alex nog lichtelijk bedekt was. Boos veegde hij over de wond in de poging om het meeste weg te laten vagen. Zijn verwondingen zouden wel met de tijd genezen. Hetgeen waar hij over inzat was het feit dat die meid dacht dat ze alles maar bij hem kon maken. Ze had nog geluk met hun locatie langs de snelweg, als het niet het geval was geweest dan zou ze haar mond wel hebben gehouden, dat kon Alex met zekerheid zeggen.
Haar twijfels over zijn grenzen zaten compleet in de verkeerde richting, zoals verwacht. Hij kon maken wat hij wilde; niemand die hem tegen kon houden. Afzonderlijk van zijn contract aan de bende had hij niets te vrezen.
"Natuurlijk niet, ik ben onvindbaar voor buitenstaanders," antwoordde hij kortaf met een strakke blik. Voor een klein moment zweeg hij, terwijl hij zich een weg terug naar het stuur baande en opnieuw de auto startte. Alex mocht van geluk spreken dat het voertuig het nog deed, normaal gesproken zou het allang vernield zijn door het ijskoude schuim. Wellicht zat hem dan toch nog wel wat mee tijdens zijn werkdag.
"Je zal vanzelf wel beseffen tegen wie je het hier hebt, prinses." Met een grijns wierp hij enkele seconden een blik in de achteruitkijkspiegel. Ze leek zich wel te vermaken, zelfs bij de huidige situatie. Haar grijns verbreedde zich van oor tot oor, haar ogen brutaal naar hem gericht. Gelijk besloot hij om het onderwerp verder achterwege te laten. Hij had een taak om te volbrengen. Ze waren al later dan verwacht; het had geen zin om het nog verder uit te stellen.
Gelijk trapte hij op het gaspedaal, scheurend langs de auto's die hem nog dachten in te kunnen halen. Het 'safehouse' was nog een klein afstandje van hen verwijderd. Alex zag zijn kans schoon om te racen over de weg, al was de auto er eigenlijk niet geschikt voor. Zijn rekening zou voor geen goud aangeraakt worden vanwege zijn deal. Zolang hij zich nader aan de regels hield konden ze hem nergens voor afrekenen.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Mac zag hoe hij weer terug achter het stuur ging zitten, alsof er niets is gebeurd. Zelf besloot Mac ook met een luide zucht naar achter te vallen, waardoor ze weer op haar gemak lag. Niet dat je in deze situatie goed kán liggen, maar je kon het altij proberen. Ze rolde met haar ogen op het moment dat hij haar, voor de zoveelste keer, een prinses noemt. "Tegen wie heb ik het dan, een prinsje met gekke kuren?" grijnsde ze. Ze ging met haar hoofd op de oppervlakte liggen, met haar hoofd gericht naar de holte, die het enige licht liet binnendringen. Mac zag zijn silhouet, een stevige jongeman. Hij keek geconcentreerd naar voren, met zijn vingers rond het stuur verstrengeld. Ze begreep niet wat hij van haar nodig had, aangezien ze niets van haar vader bezat. Geen wapens, geen nieuwe projecten waaraan het leger bezig was, niets. Alles wat ze van haar vader gekregen heeft is haar ijzersterk karakter, samen met de vaardigheden die ze geleerd heeft om te overleven.
Mac voelde het getril van de auto haar oren binnendringen, waarna ze besloot om recht te gaan zitten, met haar gezicht door de holte. Haar ogen volgden de weg, lettend op de verschillende herkenningspunten. Het witte schuim blokkeerde soms haar zicht, maar voor de rest kon ze alles volgen. Ze probeerde doodstil te blijven, zodat de jongeman niets zou merken. Ze richtte haar ogen even naar hem en keek naar zijn gezichtsdetails. Ja, hij is fijn om naar te kijken, zonde van zijn persoonlijkheid.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
'Plankgas' dacht hij bij zichzelf, zodra de buitenwijken in zicht kwamen. Zijn voet verplaatste hij steviger op het gaspedaal, als dat nog verschil zou maken, De snelheid was zodanig opgekrikt dat het twijfels bij hem opriep of het wel degelijk effect had. Gehaast sloeg hij af, waarna het pand in zicht kwam. Zijn aandacht was echter verre van zijn lichaam. Een boodschap moest aan hem doorgegeven worden, maar wat?
Voor het gebouw kwam hij langzaam tot stilstand. Het kwam niet in hem op om hem te plaatsen in de parkeergarage. Het zou betekenen dat hij verder moest lopen met de dame in zijn armen. Meer risico, die hij koste wat het kost wilde vermijden. Aan haar gedrag was tenslotte af te leiden dat ze niet zou opgeven tot ze ontsnapt zou zijn. Zeker geen vreemd iets wat een mens kon doen wanneer een ontvoering plaatsvond, in zijn mening was eerder het vrijwillig mee laten voeren hetgene wat uit zou blinken. Desondanks viel er niet te ontkennen dat hij er heel wat gelukkiger van zou worden als ze een keer ophield met haar tevergeefse pogingen om van hem af te komen.
"Wanneer je besluit om je aan de regels te houden ben je de eerste die het hoort," mompelde hij kil terug. Het was ten strengste noodzakelijk om haar binnen te krijgen, wat het plan was waar hij zich aan moest houden. De rest zou vanzelf wel komen. Insgelijks wist hij ook niets van haar, behalve het feit dat ze de dochter was van mr. Wolfe. De man wie ze moesten hebben. Het was de informatie die ertoe deed, de rest had voor hem geen waarde. Haar naam zou hij uiteindelijk toch wel te horen krijgen, ongeacht wie het waagde om het te vragen.
De Glock wist hij van de grond te vissen, waarna hij portier opende en naar buiten stapte. Het weer was opgeklaard, met enkel het zonlicht te bekennen. Het scheen fel in zijn ogen, wat maakte dat voor een seconde Alex verblind werd. Echter wist hij zich al snel te herstellen na een paar keer geknipperd te hebben. De weg vervolgde hij gelijk, die hem wederom terug naar de achterbak leidde. Her meisje lag nog altijd in de kofferbak verstopt. Misschien was het dan toch maar eens tijd om haar er weg te halen, al zou hij het niet snel openbaar maken.
Hardhandig maakte hij de klep los en zonder ook maar tijd te verspillen nam hij haar vast. Of ze genoeg energie had om te lopen was momenteel onduidelijk, noch was het geen plan voor hem om haar zo te behandelen. Daar had ze maar aan moeten denken voor ze tegen begon te stribbelen.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
De auto kwam stilletjes tot stilstand. Mac keek snel weg van de holte, zodat hij niet zou merken dat ze naar buiten zat te staren. Hij stapte uit, waardoor de auto lichtjes begon te wiebelen. Mac zette haar handen op het oppervlakte dat zich boven zich bevond, de klep van de kofferbak. Die met een stevige ruk open. Het zonlicht scheen fel in haar ogen, waardoor ze die meteen sloot. Met haar ogen gesloten voelde ze het effect van de drug nog harder. Alles begon rond haar te draaien, en haar hoofd begon verschrikkelijk te bonken. Zo snel als ze kon opende ze haar ogen weer, zodat ze zag dat de wereld rondom zich nog stil stond.
"Ik dacht even dat ik het zonlicht nooit meer ging zien." zei ze grijnzend, waarna ze zichzelf optrok. Mac kreeg een hevige steek in haar hoofd, waardoor de duizeligheid tien keer versterkte. Mac wiebelde onstabiel op haar benen, en greep pijnlijk naar haar voorhoofd. Ze kreunde kort en keek weer voor zich uit als ze voelde dat het duizelen verminderde. Ze greep naar zijn arm, als steun zodat ze niet door haar benen zou vallen. De kracht in haar armen was niet genoeg, dus viel ze toch met haar knieën op de grond. Het zwart asfalt verbrande haar benen e ze voelde de pijnlijke steek door haar lichaam gaan. De kracht om op de staan, had ze niet. Daar lag ze dus, met een kokende stof tegen haar benen en niets dat ze ertegen kon doen. Mac greep naar zijn benen en probeerde zich met behulp van zijn broek naar boven te trekken, maar zelfs dat lukte niet. Ze keek kil naar boven, diep in zijn ogen.
"Manieren heb je blijkbaar ook niet aangeleerd gekregen."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Lucky you."
Met zijn lippen op elkaar geperst keek hij toe hoe het ze stuntelde om overeind te blijven. De drug was dus toch nog bruikbaar, thank God. Zou ze dan eindelijk opgeven met vechten en zich overgeven? Een ding was voor Alex zeker; zolang ze zich verzette zou ze alles erger voor haarzelf maken. Hoe hij tot nu toe met haar om was gegaan was nog niets vergeleken met de andere mensen uit de maffia 'club'. Tegenstrijdig met de rest had ze nog geluk gehad met hem aan haar zijde.
Een diepe zucht ontsnapte aan hem, als hij door zijn knieën ging en haar optilde tot zijn niveau. Althans, ze lag inmiddels in zijn armen. Het leek er niet op te wijzen dat ze nog kon lopen en eerlijk gezegd wist Alex geen betere manier. Vertrouwen voor haar ontbrak nog altijd, evenals voor de rest van de mensen om hem heen. Ze was onvoorspelbaar, impulsief. Eigenschappen die hij weigerde te waarderen, zelfs al was hij op zijn hoede en voorbereid op elk doemscenario.
"Hetzelfde geldt voor jou," mompelde hij stug. Zonder meer tijd te besteden aan de conversatie liep hij naar de ingang, zijn voetstappen luidruchtig en gehaast over de harde ondergrond. De zon brandde fel op zijn huid, de stralen begonnen pijn te doen aan zijn ogen. Hij zelf was het koude klimaat van zijn thuisland gewend, wat maakte dat hij zich kon storen aan de hitte die hem overspoelde. De anderen bleek het echter weinig te deren; nog voor hij de deur had bereikt werd het al voor hen opengezwaaid. Een getinte jongeman versperde de deuropening, zijn gezichtsuitdrukking allesbehalve vrolijk. Zijn pikzwarte haar zat verward door elkaar en liet Alex vanbinnen stilletjes afvragen of de beste jongen ooit van het product gel had gehoord.
"Je bent laat," werd hem medegedeeld, volgend door een paar passen opzij. Alex haalde zijn schouders op, totaal afgeleid van wat hem gezegd werd, en stapte zonder een woord te zeggen langs hem heen naar de kelder aan de andere kant van de huiskamer. De verschillende mannen die hen aanstaarden negeerde hij maar. Alle ogen waren op hen gericht, alsof ze nog nooit een meisje zoals die in zijn armen hadden gezien. Het kwam zelden voor dat ze de opdracht kregen om een meid te moeten opsporen dus veel verbazing ging niet door hem heen. Ijskoud keek hij langs iedereen heen, zijn ogen gefocust op de doorgang.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Hij hield haar vast, gelukkig. Het enige lichtpuntje van haar dag. Veel kon ze niet doen, mocht ze hem niet hebben. Toch besloot Mac om hem te irriteren, iets te doen. Ze trok zichzelf op aan zijn t-shirt en wikkelde haar benen rond zijn middel; haar armen rond zijn nek. Mac liet de linkerhelft van haar gezicht steunen op zijn rechterschouder, waardoor haar lippen tegen zijn nek gedrukt werden. Macs onregelmatige ademhaling kwam nu tegen zijn nekvel.
Mac keek rondom zich, allemaal mannen in zwarte kostuum. Hun gezichtstrekken verraadden niets, aangezien ze allemaal koud en kil naar Mac aan het staren waren. Het was iets of wat intimiderend, maar veel aandacht schonk Mac niet aan die gedachte. Mac voelde zich niet enkel fysiek zwak, maar ook emotioneel. De reden waarom ze haar hadden, miste haar nog. Ze zou niéts zeggen over haar vader, geen enkel woord. Al wordt het haar dood.
"Staren is onbeleefd," mompelde Mac in zijn oor. Ze voelde hoe haar warme adem, met al dan niet veel moeite, tegen zijn oorlel botste, en zich daarna in de buitenwereld bevond. Ze zette haar rechterhand tegen zijn achterhoofd, waarna ze haar vingers rond de wortels van zijn haar verstrengelde en daar aan trok. Of het hem stoorde, lag aan hem. Haar grijns verbreedde weer, nadat ze haar lichaam dichter tegen de zijne drukte. De drug deed iets met haar; ze kon niet plaatsen wat. Mac drukte haar lippen weer tegen zijn nekvel en keek weer rond zich. Naar de ruimte waar het hele gedoe zich bevond, het lleek op een bunker, een stijlvolle bunker. De muren en het plafond was grijs, maar het was allemaal modern gekleed. Waarom dat ze zo'n soort stijl hadden gekozen, wist ze zelf ook niet.
Mac trok nog iets harder aan zijn haar, en drukte haar benen dichter tegen zijn middel. "Hm, het ligt aan de drug, don't worry," grijnsde ze. Ergens wist Mac dat dat niet volledig waar was, maar ach. Ze was onvoorspelbaar, en om in dit soort situaties verscheidene behoeftes te hebben, die dan ook nog versterkt worden door een bepaalde drug, was voor haar niets nieuws.
Haar impulsiviteit redde haar soms ook uit de nood, maar hier zo dat een stuk moeilijker gaan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar chagrijnige bui leek uit het niets verdwenen te zijn, als sneeuw voor de zon. Eerst kon ze hem nog afknallen, nu was ze dichterbij dan ooit tevoren. Alex irriteerde zich mateloos, toch vertikte hij het om het toe te geven. Het was immers wat mensen altijd wilden bereiken. De lol om hem nog een keer boos te zien gunde hij haar niet. Ze kon alles doen wat ze wilde; zijn gedachten waren onveranderlijk. Het was aan haar hoe ze het voor zichzelf wou maken, het kon de makkelijke of de moeilijke weg. Uit haar bewegingen naar hem toe, de intimiteit die net nog verborgen was gebleven, kon hij de eerste optie opmaken. Wellicht had ze dan eindelijk besloten om te denken aan hoe ze wilde dat het verliep, in plaats van eigenwijs te doen en pogingen te wagen om aan alles te ontsnappen.
De jaloerse blikken van de andere aanwezige mannen maakten daarentegen behoorlijk wat goed. Een geamuseerde grijns vormde zich rond zijn lippen, terwijl hij pal langs ze heen liep, de trap af. Velen hadden op familie na niemand meer, waar Alex zich bijvoegde. Het was riskant om teveel geliefden om je heen te hebben bij een leven als deze. Perfecte doelwitten voor manipulatie en bedreigingen van de vijand's kant gezien. Het was de reden waarom Alex zich op afstand hield van ieder individu in zijn omgeving. Simpelweg veiliger en tevens gemakkelijker. Niemand die hem in de steek kon laten of de vermoedens van nieuwsgierige dorpelingen kon bevestigen. Onmiskenbare opofferingen in de onderwereld, wilde je zien te overleven.
Haar tedere lippen voelde hij tegen zijn huid, zacht en tintelend. Twee benen klemden om hem heen, onmogelijk voor hem om haar los te kunnen laten. Haar hoofd leunend tegen zijn schouder alsof ze hem al jaren kende. Een flinke verspilling van inspanning. Het kostte Alex weinig moeite om de truc te doorzien. Dacht ze nou serieus dat hij zo dom was?
Ruw maakte hij de weg voor hen beide vrij, waarna ze in de kleine kelderkamer terechtkwamen. Duister nam een groot deel van de ruimte in en zorgde voor een rare soort gloed. Een klein raampje aan de grens van het plafond zorgde voor net genoeg licht om de vormen te kunnen onderscheiden, hoewel er weinig geplaatst was. Alleen een metalen bed en een kleine wasbak waren de benodigde inrichtingen. Voor de rest was het een lege boel, kleurloos. Ze had net zo goed in een gevangenis kunnen zitten, nu hij er zo bij nadacht.
Zonder waarschuwing legde hij haar neer op het bed. Haar greep op hem wist hij wonder boven wonder zodanig te verzwakken dat ze van hem los kwam. Een van haar handen boeide hij vast aan de stang naast haar, om het vluchten onmogelijk te maken. Het bed stond goed vast tegen de grond, het was sterk dat het te verplaatsen was. De deur was gesloten, op slot, en bood ook geen opties. Voor nu vond hij het genoeg. Vermoeid liet hij zichzelf neerzakken tegen de muur, een paar meter van haar vandaan. Zijn blik kruisde die van haar en bleef er hangen. Ze was prachtig, zeker wel. Het was haast jammer van haar duivelse karakter.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Mac werd naar een kamer gebracht waar het koud en kil was, een soort gevangeniskamer. Een ijskoud metalen bed en een afwasbakje, dat was het enige dat ze zag. Ze werd vastgeketend aan een stang met behulp van handboeien die zich in haar huid schuurden. Ze lag als een aardappelzak op de grond, haar vastgebonden arm hing boven zich. Ze keek naar beneden, haar ogen bijna gesloten. Ademhalen ging nog moeilijk, maar wel beter nu ze in een rustige omgeving zat.
Mac keek weer op, naar de man die zich in deze situatie heeft geholpen. Hij zat iets verder van haar, al kijkend naar Macs tedere lichaam dat er nu breekbaar uitzag. Haar topje was lichtelijk gescheurd, haar arm had een kleine schaafwonde en haar lip lag open van al dat bijten om de pijn te verhelpen.
Ze keken naar elkaar, maar er werd geen woord gezegd. Het leek net alsof ze beiden terugkwamen van een zware expeditie. Mac lachte kort maar geluidloos, waarna ze weer naar beneden keek. Ze zag wat schuim rond haar benen, waarschijnlijk heeft ze die gekregen toen ze met haar benen rondom zijn middel zat. Met haar vrije hand vormde ze cirkeltjes op het koude oppervlak waarop ze zat. Na een drietal ronde figuurtjes stopte ze, en keek ze weer naar hem. Ze wou iets zeggen, maar wist niet wat. Het was niet eens nodig om deze breekbare stilte te verbreken, het was het enige momentje rust dat ze zou hebben de volgende dagen.
Ze zakte een beetje in, aangezien dat beter zat. De voelde hoe de handboeien haar vrijheid extreem beperkten en zuchtte kort. Daar zat Mac dan, half bewusteloos, gedrogeerd, ontvoeren en hopeloos op een verschrikkelijk koude grond van een bunker die werd beveiligd door kwade maffiamannen. Ontsnappen was onbegonnen werk. Ze had te weinig kracht in zich, en kon amper helder nadenken. Haar bewegingen kon ze zelfs quasi niet bepalen. Ze keek hem in de ogen aan, bijna starend.
Wat heeft hij me toch aangedaan?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn hoofd steunde tegen het keiharde cement van de muur achter hem. Naar comfort verlangde hij niet, niet dat het überhaupt ergens hier te vinden was. Het bleef een dode boel zo in het 'safehouse'. Enkel het slapen en het trainen om in vorm te blijven bood hem een uitweg van alles. Voor de rest zou hij het liefst allang vertrokken zijn, als hem geen geld zou worden beloofd. Wel was Alex zich ervan bewust dat hij geen gezeik moest veroorzaken. De mannen vreesden hem dan wel, uiteindelijk zullen ze een keer elkaar tegen hem op gaan zetten.
Voor kort sloot hij zijn ogen, een diepe ademhaling om te proberen tot rust te komen. Tevergeefs, natuurlijk, Alex was nooit relaxed. Altijd en overal hield hij oog op zijn omgeving, argwanend over alles wat hem omringde. Een slechte eigenschap waar hij helaas geen zeggen over had. Het zat nou eenmaal in zijn genen, doorgegeven door zijn familie. Waarschijnlijk zijn vader met zijn gevaarlijke zaken. Nee, hij was niet het enige familielid die zich in de onderwereld waagde. Het was een traditie, familiezaken. Jaar in, jaar uit volgden ze elkaar op. Nog even en zijn zusje zou in hun voetstappen treden, zelfs al wilde Alex het voorkomen. De hel om uit de handen van de politie te moeten blijven en een gewelddadige dood tegen het lijf te lopen zou hij haar niet toestaan. Het was al erg genoeg dat een groot deel van hun bekenden beruchte criminelen waren.
Een wegwerptelefoon haalde hij uit zijn jaszak, klein en vreselijk lelijk. De slechtste kant aan het maffialeven als je het Alex vroeg. Geen enkele moderne technologie kon hij in zijn bezit hebben, uit de voorzorg om niet getraceerd te kunnen worden tot een locatie. Zijn naam was bekend bij de politie gepaard met die van de rest van de bende. Zou hij ergens op betrapt worden, dan was het menens.
Het nummer van haar vader, mr, Wolfe, kende hij inmiddels uit zijn hoofd. Vroeger was hij tenslotte een van zijn werknemers om het vuile werk voor hem op te knappen. Zo ook hij zal het herkennen, zodra een bericht verstuurd was. Hij hefde het wat omhoog en richtte de camera op het meisje. "Smile for the camera," mompelde hij sarcastisch.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Aan zijn blik te zien zag Mac dat hij geconcentreerd aan het denken was. Ze rolde kort met haar ogen, Mac zou niet weten waarover hij zo aan het piekeren zou zijn. Mac was tenslotte degene die gevangen gehouden werd.
Ze voelde de handboeien nog steeds door haar huid steken, wat voor een constante steek van pijn zorgde. Ze draaide kort met haar hoofd, wat voor een kraakgeluid zorgde in haar nekwervels. Mac keek weer naar voor, schuin weg van hém. Ze haalde diep adem, en blies het weer uit.
Hij zat met zijn telefoon te prullen, een heel oud model. Het leek wel op de bunker waar Mac zich bevond in het klein. Een kleine bunker waarmee je kon bellen.
Hij tikte allerlei knopjes in, waardoor er bij elke tik een klein geluidje kwam. Kort daarna weergalmde zijn stem door de ruimte.
Mac vormde haar ogen tot spleetjes. "Viespeuk," snauwde ze en hief haar knieën op tot haar bovenlichaam. Met haar vrije hand verborg ze haar gezicht.
"Wat doe je hier eigenlijk nog?" vroeg ze. Het was een beetje onbeleefd, maar haar reputatie maakte haar niet veel uit. Ze trok haar hand weer weg van haar gezicht en keek hem indringend aan. Ze beet langzaam op haar lip, dat deed ze wel vaker.
"Pas als je de kamer verlaat kan ik missie 'ontsnappen' uitvoeren." grijnsde ze uitdagend. Haar ogen bleven vastgeketend aan de zijne.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld