Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

8 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG-TaylorSwift333

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Rowana:
Ik viel niet op de grond. Jason had me opgevangen. Hij legde het hele verhaal uit hoe we beiden vervloekt zijn. Ik probeerde los te komen uit zijn greep maar het lukte niet. Hij zei dat hij me niet aan mijn lot wilde overlaten. Ik kreeg tranen in mijn ogen en vroeg 'Wat moeten we nu doen? Wat is je opdracht?' Hij ging terug naar de grond en zette me neer. Zijn vleugels verdwenen. Hij legde me uit wat zijn opdracht was. Ik besefte me dat het nu geen zin meer had om weg te gaan. Ik gaf hem een knuffel en we liepen verder. We dachten na over hoe we de vloek konden opheffen. Jason stapte mis en gleed uit. Ik moest glimlachten en zei 'Nu moet ik jou redden he?' En precies op dat moment kwam de demon.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Jason:
Ik merkte maar al te goed hoe ze probeerde los te komen, maar ik liet haar niet los, anders zou ze letterlijk uit de lucht komen vallen en of ze dat overleeft is een andere zaak. Als ze me vroeg naar mijn opdracht zette ik ons beiden weer op de grond en trok mijn vleugels in. Ik vertelde haar mijn opdracht, die zeker niet was om haar te beschermen, maar haar aan haar lot overlaten, nee dat niet. Toen ik plots een knuffel kreeg keek ik wel even raar op omdat ik dat al helemaal niet verwacht. We dachten dan samen na over hoe we de vloek konden verbreken, maar de enige 3 manieren die ik kende hadden er allemaal betrekking op dat ze zou sterven. Dat wilde ik niet laten gebeuren. Maar ik wist ook verdomd goed dat het zo goed als onmogelijk was om en mijn opdracht te doen en haar te beschermen. Ik kon het proberen maar het was zelfs gedoemd om te mislukken. Ik was diep in gedachten waardoor ik verkeerd stapte. Ik moest even lachen om haar. Maar toen zag ik de demon en sprong meteen recht. Mijn vleugels kwamen meteen uit. 1 meteen om Rowana heen. Ik zag een grijns op het gezicht van de demon. Het maakte hem alleen wat lelijker. Ik haalde een verborgen dolk uit. Maar natuurlijk deed hij dat ook. Ik zorgde ervoor dat mijn vleugel voor haar kwam te zitten. Maar toen was hij niet meer alleen. Naast hem kwam ook een te staan. Dit zou nog eens erg worden. De eerste kwam op me af en probeerde haar aan te vallen, ik stak in zijn buik en trok het mes tot aan de plaats van zijn ziel en trok dan terug, maar hij had mij geraakt in mijn vleugel. Die deed nu wel pijn maar ik deed alsof ik niets voelde. Ik doodde ook de andere demon.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Rowana:
Ik keek naar Jason. Hij zakte neer. Ik keek naar zijn vleugel. Die werd langzaam een beetje rood door het bloed. Ik pakte een groot blad en legde die erop. Hij keek me boos aan. Waarom weet ik niet. Ik zei 'het doet maar even pijn hoor.' Jason zijn vleugels begonnen zwart te worden. Ik zei zacht 'Jason... Kijk naar je vleugels' Hij keek en vloog weg. Een van de demonen was niet dood. Hij werd wakker. Ik pakte snel de dolk van de demon en stak hem neer. Natuurlijk was ik weer zo handig om de dolk te laten vallen. Ik pakte hem op maar sneed mezelf, in mijn hand. Ik pakte zo een blad en deed het op mijn hand. Ik werd misselijk en alles werd zwart voor mijn ogen. Ik was buiten bewust zijn. Ik raakte even later weer bij bewust zijn en ging rustig zitten. Ik haalde het blad van mijn hand. Het was droog geworden maar wel erg vies. Ik liep langzaam naar het water en begon mijn hand te wassen in het water. Maar toen ik mijn hand uit het water haalde kwam het water mee. Ik deed mijn hand omhoog en het water ging omhoog. Ik dacht eraan dat het water naar beneden ging en het ging naar beneden. Ik probeerde het nog een keer. Omhoog, opzij en naar beneden. Ik kreeg het voor elkaar om er een soort grote bol van te maken. Een grote bol van water. Ik dacht eraan dat het water ging bevriezen. Ik deed mijn hand iets meer open en dacht er goed aan. Het lukte! Het werd een grote bevroren bal! Op dat moment kwam er iemand achter me. Ik gooide de bal richting dat ding. Het was Jason. Hij kon nog net optijd weg duiken anders was de bal tegen hem aan gekomen. Zijn vleugels verdwenen weer. Hij vroeg 'Je hebt je gave dus al gevonden?' Ik vroeg 'Gave wat bedoel je?'

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Jason:

Het deed erg pijn en na een tijd kon ik het niet meer verbergen. Ik zakte neer. Dit was mijn eigen schuld, maar dat accepteerde ik niet, iedereen wist dat ik koppig kon zijn. Ik wist wat Rowana zag, mijn vleugel werd rood door het bloed. Na even voelde ik hoe ze een blad op mijn vleugel legde. Zelf wist ik wel dat ze wist wat ze deed maar ik had dit helemaal niet graag. Toen ze zei dat ik naar mijn vleugels moest kijken zag ik dat ze zwart werden. Shit nee nee! Was het dan al zo erg? Mijn taak! Waarschijnlijk was ik laat ofzo. Er was iets ergs gebeurd, en zolang ik het niet tegen hield zouden mijn vleugels zwart blijven, zo zwart als die van de demonen. Ik vloog weg na nog eens gekeken te hebben naar de demon, hij was verzwakt en waarschijnlijk dood. Ik vloog richting mijn opdracht. Demonen hadden een pure ziel gevonden, de pure ziel die ik wel degelijk moest beschermen, het was een oude vrouw, verzwakt. Ze zou een engel worden omdat haar ziel zo puur was. Ik kon haar ziel zien, net zoals ik die van iedereen kon zien. Als ik dat wou ten minste.
Ik doodde de demonen en ging naar de vrouw. "Vergeet wat er gebeurd is, je ziel moet zo puur blijven." zei ik dan in een eeuwenoude engelentaal, de vrouw was een van de weinigen die het begreep en knikte. Ze sloot haar ogen. Ik ging naar buiten. Ik zette een spreuk op het huis en vloog weg naar Rowana. Ik wist waar ze was, zou het altijd, ik kon dat nu eenmaal. Ik landde op de grond en stapte naar haar toe en zag haar een bal van ijs naar me toe sturen. "Je hebt je gave dus al gevonden?" vroeg ik dan toen ik de bal had ontweken. Als ze dat vroeg knikte ik. "Jep, ik wist dat er wat speciaal was." zei ik dan en knikte naar het water.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Rowana:

'Wacht jij wist dit al de tijd al?' Vroeg ik. Hij knikte ja. Ik vroeg 'Zou je me kunnen leren hoe ik het beter kan doen?' Hij moest lachen. We liepen richting het water. Ik deed het water omhoog. Ik deed alles wat ik tot nu toe kon. maar veel was het niet. Ik kon het laten bewegen. Een paar vormpjes maken. En het water laten bevriezen. Jason begon te lachen en zei. 'Ik leer het je wel.'

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Jason:
Ik knikte even als ze dat vroeg. Zeker dat ik het wist, niet meteen wat ze kon maar wel dat ze iets zou kunnen, en blijkbaar was het dit. Ik moest even lachen om wat ze vroeg. "Ik leer het je wel." zei ik na even. Ik wist al iets, ze zou het kunnen mits wat hulp. Ik ging bij haar staan en nam haar handen vast. "Sluit je ogen en wordt rustig." zei ik dan. Dat was het belangrijkste als je het nog moest leren, rust te gebruiken er voor. Eens ik haar voelde ontspannen ging ik verder. "Denk aan iets fijns." zei ik dan, na een tijdje kwam het water omhoog, een heel deel. Maar dat kon zij niet zien aangezien ze haar ogen dicht had. "Nu, denk aan iets kouds." zei ik dan met een glimlach. Zelf was ik erg rustig. Langzaam aan vormde zich een wolk van het water in de lucht. Nog iets later viel er sneeuw uit de lucht. "Je mag je ogen open doen." zei ik dan grinnikend als ze er naar vroeg. "Maar hou je handen zo." zei ik dan er nog achter, ja het was zomer en ja het sneeuwde dankzij haar. Ik liet haar handen los en keek naar haar reactie.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Rowana:

Ik moest mijn ogen dicht doen. Toen ik ze open deed was het aan het sneeuwen. Steeds harder begon het te sneeuwen. Ik probeerde het wolkje dichter naar Jason te krijgen. Het lukte. De grond kwam steeds meer onder de sneeuw te liggen. Ik haalde langzaam mijn handen weg maar het bleef sneeuwen. Dat was de bedoeling ook. Ik pakte sneeuw en maakte een sneeuwbal. Ik gooide hem richting Jason. Hij kwam recht in zijn gezicht. Ik begon te lachen.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Jason:
Ze bracht het wolkje dichter naar mij toe maar ik deed het weer dichter naar haar toe en lachte. Als ik een sneeuwbal in mijn gezicht kreeg moest ik lachen en maakte zelf ook een sneeuwbal die ik naar haar gooide. Raak nog wel. Normale mensen zouden zich afvragen wat voor freaks wij waren, sneeuwballen gooien in het midden van de zomer. Maar het was best fijn. Eerlijk? Ik begon het fijn te vinden met haar, ik wist niet of het erg was maar ik wist gewoon dat het niet mocht. Maar plots voelde ik een steek in het midden van mijn rug. Mijn vleugels. Ik sloeg ze uit en keek er naar, ze waren zwart, niet gewoon grijs zoals eerder maar zwart. Maar ik kon haar niet achter laten. "Jij gaat mee." zei ik dan en nam haar in mijn armen en vloog weg.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Rowana:

Jason keek ineens alsof hij pijn had. Ik zag zijn vleugels ze waren zwart. Hij zei 'Jij gaat mee' Hij pakte me vast en vloog omhoog. Ik vroeg waar we heen gingen. Hij zei niks. Hij keek eng en raar. Het was niet de Jason die ik kende! Ik probeerde me los te krijgen, maar het lukte niet. Hij vloog steeds hoger. Ik begon in paniek te raken. Ik stribbelde zo erg tegen dat hij me op het ene moment los liet! Ik wist niet wat ik moest doen. Ik dacht ineens snel dat ik een gave had om water te besturen. Ik bewoog de wolken en zette ze zo neer dat ik er zacht op neer viel. Jason kwam naar beneden gedoken en stond naast me. Hij was nogsteeds niet zichzelf. Ik sloeg hem. Ik pakte de ketting van mijn moeder met de ring van mijn vader eraan. Ik liet hem de ketting zien. Hij werd zichzelf weer.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Jason:
Ik voelde me erg raar, alsof ik mezelf niet meer was. Alsof er iets anders was dat me bestuurde. Rowana stribbelde tegen. Op een bepaald moment kon ik haar niet meer houden omdat ze te fel tegenstribbelde waardoor ze viel. Meteen dook ik op haar af. Maar het leek niet om de juiste redenen. Ze sloeg me maar ik vertrok geen spier. Pas toen ok de ketting zag leek er iets binnen in me rust te vinden en werd ik mezelf weer. Ik keek naar haar. Mijn vleugels waren nog zwart. "Sorry Rowana. Ik hoop dat ik je niet heb pijn gedaan." Zei ik dan. Mijn vleugels joegen me nog steeds de stuipen op het lijf, ze hoorden wit te zijn. "Ik moet naar mijn taak toe. Ik moet zien wat er aan de hand is. Maar ik wil je niet achterlaten." Zei ik dan. "Wil je mee?" Zei ik dan, ik wist niet waar ik haar anders kon laten. Mijn broer had haar liever niet in huis. "Of wil je naar mijn broer." Zei ik bijna wetende dat het antwoord daarop wel eens nee kon zijn.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Rowana:

'Ik blijf bij jouw!' zei ik vol overtuiging. Ik vroeg aan Jason wat zijn opdracht was. Hij legde het allemaal uit. Ik zei: 'Dan gaan we samen opzoek voor je opdracht!'. Hij antwoordde 'Jij kan niet vliegen het is te ver weg voor jou.' Ik moest lachen en zei onee, Ik bewoog de wolk waar we op zaten. Jaon begon te lachen

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Jason:
Ik vond het ergens wel best amusant dat ze bij mij wou blijven, zelfs na net. Als het fout ging werd ik een demon. Ik legde haar mijn opdracht uit en ze wou samen op zoek gaan met me. Ik probeerde het wel uit haar hoofd te praten. "Kom, we gaan niet met de wolken mee." grinnik ik dan. "Als je dan toch met me mee wilt." zei ik dan en sloeg mijn armen om haar middel. Het voelde best fijn maar daar probeerde ik nu niet aan te denken. Ik hield haar goed vast en vloog dan omhoog. "Is het niet fijner om zo te vliegen?" grinnik ik dan en keek naar haar terwijl mijn vleugels ons droegen. Ik keek uit over alles en zag na een tijdje vliegen het huis van de oude vrouw. De vrouw verkeerde echt wel in gevaar. Ik nam een mes uit terwijl ik Rowana vast hield. Ik zag haar geschrokken kijken. "Maak je geen zorgen, die is niet tegen jou bedoelt." zei ik serieus. "Sluit je ogen." zei ik en begon aan de duikvlucht. Eenmaal ik er was zag ik de vrouw buiten. Er stonden demonen bij haar. Hun hand lag boven haar ziel, ze probeerden het te krijgen. "Je kunt me helpen Rowana, als je wilt." zei ik dan en liet haar los. IK keek naar hen, haar ziel was zwak geworden, het scheen niet meer zo fel. "Maar we moeten snel zijn." zei ik zacht en sloeg mijn vleugels uit en vloog op hen af en stak mijn dolk in een van hen, juist recht in zijn ziel. Ik stak toen het mes in nog een andere maar er waren er nog. Ik keek naar de vrouw, ze leek recht door me heen te kijken. "Dood me." zei ze tegen me. Ik keek verward op.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Rowana:
Jason pakte me om mijin middel en vloog weg. Hij vroeg 'Is het niet fijner om zo te vliegen?' Ik moest lachen en zei 'Ik moet het toch ook leren (: maar dit is inderdaad fijn' Ik zag Jason het mes pakken, ik raakte een beetje in paniek maar werd weer rustig toen Jason zei dat het niet voor mij was. Ik sloot mijn ogen toen het moest van hem. Hij zei dat ik hem mocht helpen maar dat we snel moesten zijn. Er stonden allemaal demonen voor ons. En een oude vrouw. Ik zag een plasje water liggen ik haalde het water zo snel mogelijk naar mij toe. Ik vormde een soort mes. Ik bevroor hem en gooide hem richting de demon. Hij ging recht door hem heen. Ik haalde het mes weer terug en gooide hem opnieuw. Ik hoorde de vrouw tegen Jason zeggen Dood me. Ik gooide nog snel het mes door 1 van de demonen en rende naar de vrouw. Ik nam haar mee en schermde alles af met ijs. Ik liet haar zitten en zei 'mevrouw u heeft een goed hart. Ga niet door het lint door de demonen.' Ze keek alsof ze niet wist wat ik bedoelde. Ik pakte mijn ketting en zei 'Ik ben vervloekt en door die vloek zijn mijn ouders dood gegaan. Ik sta nogsteeds aan de goede kant. Dit kunt u ook doen.' De vrouw knikte, ze stond op en liep een stukje. Ik dacht eraan dat het ijs ging smelten. Het ijs begon heel snel te smelten en ik hielp de vrouw naar binnen. Ik zag Jason kijken. Hij hoefde nog maar 1 demon te doden. Toen Jason klaar was kwam hij ook naar binnen. Ik liep naar de keuken en pakte wat water voor de vrouw. Ik zag haar hond in de keuken. Ik liep met het water terug naar de vrouw. Ze zei zacht 'Dat is mijn hond, Hij heet Hodor.' Op dat moment kwam er een demon naar binnen gerend en stak een mes door Hodor.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Jason:
Ik keek verbaasd even naar Rowana als ze dat zegt tegen de vrouw. Als er een demon aan kwam doodde ik hem en ging ook naar binnen. Als ik een demon naar binnen zag komen en de hond zag doden keek ik kwaad naar hem. Die was nu wel erg laag gevallen. Ik doodde hem. Ik keek naar Rowana. "Kom mee." zei ik dan en nam haar weer naar de vrouw. "Jason, dit kun je niet vol houden. Ik wil het je gemakkelijk maken." zei de vrouw dan en ik keek haar verbaasd aan. "Als jij het niet doet doe ik het wel, maar als ze me daarboven nodig hebben dan beter nu." zei ze dan en ik slikte. "Dat kan ik niet maken." zei ik dan. Ik? Mijn opdracht doden? Zelfs al was er een zekerheid dat haar ziel daarmee rechtstreeks naar de hemel zou gaan zou ik het nog niet risceren. "Hoe ga je het vol houden? Je houdt van haar en ik biedt je een oplossing." zei de vrouw en nu was ik helemaal verbaasd. Wat bedoelde ze nu weer met die woorden?

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Rowana:

Ik zag dat Jason naar de vrouw liep. Ik liep naar Hodor, hij was nog in leven. Ik hoorde Jason met de vrouw praten. Ik probeerde Hodor te helpen door zijn wond te bevriezen. Maar ik bevroor Hodor. Het gekke was dat hij opstond en weer helemaal gezond was. Hodor rende weg en ik riep hem terug. Hij kwam meteen. Ik hoorde het vrouwtje zeggen 'Je houdt van haar en ik biedt je een oplossing.' Ik keek verbaasd naar Jason. Hij keek verbaasd naar het vrouwtje. Ik keek het vrouwtje ook aan. Hodor begon naar haar te grommen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld