Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

8 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O // Be aware of the choices you make

Account verwijderd

schreef:
Luke
Ik heb haar al bijna ingehaald, nog enkele meters te gaan. Ik duik nog onder een aantal lage takken door, en stap over wat afgebroken boomstronken. Plots hoor ik in de verte een harde dreun, even schrik ik ervan, maar ik moet doorgaan, als ik haar nog in wil halen. Ja, ik zie haar al, ze ligt daar bij die boomstam, op de grond. Ze moet waarschijnlijk gestruikeld zijn, of verblind door een flits. Ik leg de laatste meters af, en vanaf een kleine afstand loop ik, met geduld, langzaam naar haar toe. Ik pak haar armen beet, en leg ze gevouwen op haar rug, met mijn knie erop. Nu kan ze geen kant meer op. Is het eigenlijk wel een verstandig idee om haar hier te gaan ondervragen? Ik bedoel, ze is een dief... maar ik wil het niet dat er iets met haar gebeurd, of met mij. Heel eventjes wacht ik, en kijk de verte in, nadenkend. Wanneer ze rustig geworden is, haal ik mijn knie van haar rug af, en trek ik haar zachtjes bij haar bovenarm omhoog, en vraag voorzichtig; 'Waarom heb je de goudmunten gestolen?' Maar ik krijg geen antwoord... Ik moet hier niet te lang blijven, wie weet, ontglipt ze mij, of komt iemand haar helpen, denken mensen dat ík de 'slechterik' ben. Ik besluit maar om niks tegen haar te zeggen, en haar mee te nemen, naar een andere plek. Maar, waar? Stevig hou ik haar bij haar bovenarm vast. Heel eventjes kijk ik haar aan, met een strenge en te gelijke tijd nog wat een tikkeltje ongemakkelijke blik. Opeens bedenk ik me dat ze om hulp kan gaan roepen, en ja, dan gaat het alsnog mis... Ik wil het niet, maar ik wil mijzelf ook niet in de problemen werken. Het is ook een beetje ongemakkelijk voor haar waarschijnlijk, ze weet niet wat ik met haar van plan ben... Ik weet het zelf eigenlijk ook nog niet echt. Ik duw haar rustig op de grond, en zet een knietje op haar lichaam neer, zodat ze niet weg kan. Daarna haal ik de pijltjes uit haar zelfgemaakte kruisboog, en breek ze stuk voor stuk door t' midden. Voor mijn eigen veiligheid. De boog neem ik ook rustig van haar af, en hang m' om mijn eigen rug. Zo, nu kan ik in ieder geval niet verwond raken. Ik kom weer overeind, en help haar ook overeind. We hebben nog steeds niks tegen elkaar gezegd, best ongemakkelijk eigenlijk... Ik pak haar weer bij haar bovenarm vast, en besluit haar mee te nemen naar het kasteel van de koning. Die weet het beste wat er met dieven gebeurd moet worden, en zo kan ik misschien laten zien dat ik geen opgever ben.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Maerlynn
Hij heeft me. Ik zucht een keer diep als ik voel dat hij mijn armen op mijn rug legt en voel vervolgens het gewicht van zijn knie erop. Een kreun verlaat mijn mond door de druk, en wat vermoeid kijk ik hem aan. Mijn ademhaling wordt steeds rustiger, en plotseling voel ik dat hij mij overeind trekt. Moet ik hier een serieus antwoord op geven? Hij toch wel wie ik ben? Ik het meest gezochte meisje in de hele streek hier. Iedere ridder is opzoek naar mij, en hij weet gewoon niet wie ik ben? Ik pers mijn lippen op elkaar als ik zijn greep om mijn arm voel. Hij is sterk, dat voel ik aan de manier waarop hij mijn arm beet heeft. Heel sterk zelfs. Onze ogen ontmoeten elkaar voor een moment, maar algauw kijk ik weer naar de grond. Ik voel dat hij mij weer op de grond duwt en zijn knie weer in mijn rug zet. Het doet best veel pijn, maar veel kan ik niet nu ik zo op mijn rug lig. 'Hé, stop daarmee!' Zeg ik met grote ogen als hij mijn pijlen doormidden breekt en mijn boog vervolgens afpakt. Nu begin ik wel tegen te werken. Wanneer hij mij overeind trekt, probeer ik mijn armen gelijk los te trekken. Ik heb geen idee wat hij nu gaat doen, maar ik wil het denk ik ook niet weten. 'Laat me los, nu,' zeg ik tegen de jongen, terwijl ik hem waarschuwend aankijk. Ik verzet mij hevig, waardoor we moeilijk vooruit komen. 'Laat me los!' Dit keer klinkt het meer als een kreet, en als hij mij niet snel loslaat, dan ga pak ik zo mijn mes erbij denk ik. 'Dit kan bloederig eindigen, weet je? Ik kan ook gaan schreeuwen als je mij nu niet laat gaan, dus geef het nu maar op en laat me los!' Mijn angst wordt steeds groter, net als de hoeveelheid adrenaline die er nu door mijn lichaam heengaat. In mijn stem is het ook duidelijk terug te horen. Ik ben een dief, logisch dat ik zoveel adrenaline nu heb. Dit is waarvoor ik leef, maar de hoeveelheid die ik nu voel heb ik nog nooit gevoeld. Zelfs niet die keer toen ik door een stuk of vijf ridders achterna werd gezeten. Ik had ze makkelijk van mij afgeschud, maar dit keer was het anders. Hij is ten eerste veel sterker, en nu ook nog sneller. 'Laat me los of ik doe je straks nog wat.'

Account verwijderd

schreef:
Luke
Ik trek me niks van haar gesnauw aan, totdat ze opstandig gaat worden. 'Oh, je gaat mij bedreigen?' Ik kijk met een serieuze blik haar aan. 'Ik doe je niks als je even meewerkt, en dat meen ik.' En ik hou haar nog steeds stevig vast, in dezelfde greep. 'Ik zou nu erge dingen met je kunnen doen. Maar zo ben ik niet, weetje.' Ik moet er wat kracht voor zetten, maar het lukt mij om haar mee te sleuren. We lopen nog steeds door het bos... nou jaa, ik loop, en sléép het meisje mee. Hmm, ik lijk net een ontvoerder zo... Maar het moet zo. Ik heb geen andere keuze. Ik voel weer dat ze zich probeert los te rukken, en ik geef haar een klein kneepje in haar arm. 'Als je niet luistert, kan ik je ook persoon meedragen! De keuze is aan jou, wat je doet.' Ik denk opeens even weer aan Devy, en Gizmo. Hoe zal het nu met hun zijn? Waar zal Gizmo nu eigenlijk zijn? Zal het goed met hem gaan...? En de belangrijkste vraag... Zal hij nog leven? Om Devy maak ik me nu even niet zo zorgen, het is een zelfstandige jongen van 20 jaar die weet wat hij doet. Maar ik zal dit moment toch advies kunnen gebruiken... Het begint trouwens al weer wat op te klaren, het miezert zachtjes, maar het onweer is gestopt. Alhoewel, het nog wel steeds erg vervelend is om in een natte outfit rond te sjokken. Nog steeds werkt ze niet echt fijn mee, en mompelt wat wrede dingen. Ik zucht, en weet dat ik geen andere keus heb. Ik pak het touw van Gizmo dat ik verderop nog ergens gevonden had, en in mijn jaszak gestoken had. Ik pak de polsen van het meisje, en druk ze tegen elkaar op haar rug, terwijl ik het touw er strak genoeg omheen knoop. Ik leg m'n arm om haar schouders heen, en druk mijn handpalm tegen haar mond. Het ziet er te gelijke tijd uit alsof we net een koppeltje zijn als je ons op het eerste gezicht zo ziet... Maar met een dief? Nou, nee, geef mij maar een dame die zich meer zorgen maakt om anderen, dan zichzelf! Voor dat soort types heb ik altijd al een zwak gehad. Omdat ik zelf zo exact ben, misschien? We lopen verder door t' bos, het pad op naar de weg van het kasteel, zonder dat ik nog iets zeg. Ik ben eigenlijk reuze benieuwd wat de reactie van de koning zal zijn, als hij mij en deze dame... uhm 'dief' ziet. Zal hij nog boos op mij zijn, omdat ik hem smeerde bij de beproeving? Of juist heel trots, en mij belonen, door tot ridder te slaan?

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Maerlynn
Met gefronste wenkbrauwen kijk ik hem aan. 'Dat lijkt mij van wel, aangezien je mij opeens meeneemt zonder wat te zeggen daarover, en ook nog eens mijn pijlen sloopt,' zeg ik nors tegen hem. Ik kijk de jongen strak aan als hij dat zegt. 'Waar breng je mij nu naartoe?' Vraag ik dan maar aan hem. Ik moet en zal te weten komen waar we heengaan. Als we naar het kasteel gaan hè, dan... Ja, wat dan? Ik zal boos op hem worden, aangezien ik een doelwit ben van de koning en geen zin heb om een straf te krijgen of zo. Ik voel dat hij steeds krachtiger aan mij begint te trekken, en voor ik het weet sleept hij mij zowat mee. Af en toe probeer ik mij nog te verzetten, maar veel zin heeft het gewoon niet.
Ik kijk de jongen aan als hij plots zacht knijpt in mijn arm en vervolgens wat zegt. 'Verplaats je eens in mij! Ik word zomaar door iemand meegesleurd naar... Weet ik veel, naar een plek die mij nog niet eens is verteld, en dan denk je mij ook nog zomaar mee te krijgen?' Vraag ik aan de jongen. Wat denkt hij wel niet? Dat ik als een braaf hondje aan zijn zijde mee zal lopen? Echt niet. Ik durf al te wedden dat hij mij meeneemt vanwege het feit dat ik een dief ben, maar waarnaartoe is nog steeds een raadsel. 'En als je echt nog niet weet wie ik be-' Ik stop gelijk met praten als ik voel dat hij een stuk touw om mijn polsen bindt. 'Hé, wat doe je?' Vraag ik wat boos aan hem. Nog voordat ik weer wat kan zeggen, voel ik zijn hand voor mijn mond. Ik rol met mijn ogen, maar besluit maar even om niets te zeggen of te doen. Bij de eerste en beste mogelijkheid ontsnap ik wel aan hem, denk ik bij mijzelf. Hij gaat spijt krijgen van dit alles. Er vormt zich een lichte grijns op mijn gezicht, maar die verdwijnt algauw als ik de arm van de jongen rond mijn schouders voel. Moet dit nou echt? Wat geïrriteerd probeer ik zijn arm van mijn schouders af te schudden, aangezien dit wel het laatste is waar ik op zit te wachten.
Plotseling herken ik het pad waar we op terecht zijn gekomen. Dit pad leidt naar het kasteel. Met grote ogen probeer ik mij weer te verzetten, aangezien ik echt niet op de koning zit te wachten. 'Alsjeblieft, breng me niet naar het kasteel toe!' Murmel ik tegen zijn hand, totaal onverstaanbaar. De koning gaat mij echt wat aandoen als hij mij ziet. Als hij mij niet doodt, zal hij mij wel gaan martelen of zo. Nou ja, dat denk ik dan. Ik hoop het natuurlijk niet, maar de koning is wreed genoeg om zoiets te doen.

Account verwijderd

schreef:
Luke
Een zucht glipt tussen m'n lippen uit, en ik zeg er niks op terug. Ik voel dat ze het niet fijn vind hoe ik haar vast gegrepen heb, en dat ze goed weet wat haar te wachten staat. Kijk, aan de ene kant vind ik het eigenlijk best sneu, voor zo'n meid om nu al te sterven. Ik bedoel, er is al genoeg haat in de wereld. Maar ja, waarom zou je stelen? Je hebt het zelf veroorzaakt. 'Als je beloofd je mond te houden, houd ik je alleen bij je arm goed vast.' Ze rolt even met haar ogen, maar knikt voorzichtig. Het lijkt wel alsof ze alwéér in gedachtenland is. Alsof ze héél diep over iets nadenkt, dus ik moet haar wel goed in de gaten houden. Ik zeg niet veel, en trek haar nog steeds een beetje mee, tegen haar zin in. Het gaat niet zo snel, en ik irriteer me er ook best aan. Wanneer ik hoor, dat ze zachtjes vraag waarom ik haar meeneem, beantwoord ik snel en met een krachtige stem: 'Je bent een dief.' waarna weer een stilte valt. Haar ogen zakken naar de grond, en het gaat opeens een stuk lichter. Het lijkt wel alsof ze zich overgeeft? Nu loopt ze eindelijk met me mee, en ik hoef niet meer te 'trekken'. Nog steeds vind ik het om een of andere best sneu, nou ja... 'vind', het is meer een gevoel. Een gevoel van verraad. Maar dieven horen nu toch eenmaal gestraft te worden? Oké, soms, word ik echt gek van mezelf! Luke, je hebt haar gevangen. Zet nu even door jongen, dit is toch wat je wou? Nog steeds zeg ik niks, en we komen bijna aan bij het kasteel. In de verte zie ik de grote, grijze, muur met de ophaalpoort en de puntige torens. Wat zal de koning eigenlijk met haar gaan doen? Opsluiten voor altijd? Een hoog geld bedrag? Op bedevaarstocht? Verbannen uit de stad worden? Of misschien wel... Nee, ik wil er eigenlijk niet aan denken. Het zijn nare gedachtes, waar ik niet aan hoor te denken. Dat is niet mijn taak. Mijn taak is om het 'puin' op te pakken, wat niet thuis hoort in dit land. We naderen enkele meters, en nog steeds loopt het meisje braaf met mij mee. Zo braaf dat ik bijna medelijden met haar begin te krijgen. Luke, hou toch eens op, man! Ik draai m'n hoofd naar haar toe, en kijk haar vragend aan; 'Waarom steel je?' Die vraag floepte er zo snel uit...

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Maerlynn
Na een tijdje besluit ik wel om mee te lopen. Ik zit te denken wat ik straks kan doen als ik op het kasteel ben. Ik kan mee gaan werken, maar ik kan ook tégen gaan werken. Een lichte grijns verschijnt er op mijn gezicht, terwijl ik denk aan alles wat ik kan doen. Tja, er zullen waarschijnlijk wachters zijn die mij tegenhouden, maar ik kan het altijd nog proberen.
Ik rol kort met mijn ogen als hij antwoordt. Goh, dat wisten we nog niet. Snapt hij eigenlijk wel waarom ik een dief ben? Nee, anders had hij mij niet meegenomen. Ik snap echt niet dat hij zich aan de kant van de koning heeft kunnen aansluiten, aangezien ik in werkelijkheid ook zíjn familie in leven houdt. Tenzij hij een zoon van een rijke boer is, maar dat zal wel niet.
Mijn ogen worden groot als hij zijn vraag stelt en ik kom onmiddellijk tot stilstand. Hij heeft echt geen idee over wat ik doe dus. Ik draai mijn hoofd een aantal keer hevig opzij, totdat zijn hand ervandaan is.
'Ben jij nou echt achterlijk of ligt het aan mij?' Vraag ik een beetje lachend, maar ook verbaasd. 'Ik ben Maerlynn McLean, het meest gezochte meisje uit de streek.' Ik trek mij los uit zijn greep en ga tegenover hem staan, zodat ik hem doordringend aan kan kijken. 'Ik steel van de rijke mensen en geef het vervolgens aan de armere bevolking,' zeg ik vervolgens om het wat duidelijker te maken. Ik rol met mijn ogen en kijk hem wat vermoeid aan. 'De koning had wel wat meer over mij mogen vertellen toen hij je op deze missie stuurde.' Een klein gegrinnik verlaat mijn mond. Hoe kan het nou dat hij nog niet over mijn verhalen heeft gehoord? Ik bedoel, zowat iedereen weet wat ik doe en waarom ik steel: om de bevolking te helpen. Als de koning het niet doet, dan doe ik het maar, maar wel op míjn manier. Dit zijn nou eenmaal wat lullige consequenties voor de koning en de rijkere, maar dan hadden ze maar wat eerder naar de bevolking om moeten kijken.
'Er zijn al zoveel mensen gestorven doordat de koning niet naar het volk omkijkt. Denk je nou echt dat ik iedereen zomaar laat sterven? Straks is het jouw familie die sterft van de honger. Ben je dan nog steeds trots dat je mij naar het kasteel hebt gebracht en misschien wel voor mijn dood hebt gezorgd?' Dit kan een gevoelige snaar zijn, maar het boeit mij vrij weinig. De manier waarop ik het zeg is best aanvallend, maar ergens ook gewoon rustig. Laat hem maar spijt krijgen van deze actie, dan ben ik weer snel weg. Tenzij het hem ook niks boeit en mij gewoon meeneemt naar het kasteel.

Account verwijderd

schreef:
Luke
Ik word er een beetje stil van. En ik denk dat mijn schuldgevoelens op de plaats zijn. Of ik het wil of niet, ik moet toegeven dat ik er onder de indruk van ben geraakt. Onze koning is inderdaad niet de gulste, maar ik wist niet dat er wérkelijk mensen waren die echt wat om de armen gaven. 'Dus jij bent mevrouw McLean...? Ik had nooit geweten hoe je er uit zag.' begin ik rustig. Ik ben altijd een best gevoellige jongen geweest, alhoewel ik er nooit echt iets van heb laten merken tegenover anderen. Maar zij kent mij dus? Alleen... ik haar niet. Ik bedoel, ze is best bekend in ons dorp, als iemand die 'steelt voor de armen' maar niemand weet hoe ze eruit ziet. Zal ik haar vertellen dat ik dit bevel, om haar op te pakken nooit gehad heb gekregen? Nee, dat moet ik niet doen... Zwijgend pak ik haar weer vast bij haar bovenarm, en sjok haar langzaam verder mee. Echt, ik heb geen idee wat ik moet doen nu. Aan de ene kant, het blijft iemand die zonder pardon spullen meeneemt van onschuldige mensen, maar aan de andere kant doet ze het niet voor zichzelf. Het is een lastige beslissing, ik bedoel, misschien ben ík wel de volgende die bestolen word? Ze stelt zich nu wel erg onschuldig op dat ze ook 'mijn familie' helpt, maar ik weet het niet. Rijk zijn we niet, maar arm is ook geen sprake van. We hebben het gewoon goed. Waarom zouden wij geholpen moeten worden? Nog steeds heb ik haar bij haar bovenarm vast, en draai me zonder iets te zeggen om, terwijl ik haar meetrek. We lopen nu een totáál andere kant op: de weg naar het dorp. Ik kan beter zwijgen, maar ik ben van plan om haar tijdelijk vast te houden in mijn kelder om erover na te denken.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Maerlynn
'Hoe vind je dat nou? Zie ik eruit zoals je dacht?' Vraag ik wat grinnikend aan hem. Ergens vind ik het wel vreemd dat hij niet weet wie ik ben, maar het kan ook dat het hem niet zo boeide, zoals de meeste dorpelingen. 'Tja, er hangen wat posters rondom het kasteel, maar die vernietig ik meestal,' zeg ik met een lichte grijns. Het boeit mij vrij weinig als ik een poster zie hangen met mijn hoofd, maar alsnog heb ik liever niet dat ze er hangen. Het geeft toch geen lekker gevoel.
Een zucht rolt over mijn lippen wanneer hij mijn arm weer beetpakt en mij meeneemt naar het kasteel. Balen, het werkte niet. Ik bijt zacht op mijn lip en werp een snelle blik op de jongen. Ik kan echt niet geloven dat hij voor de koning is gaan werken, aangezien het gewoon onnodig is. Dit is gebeurd er nou wanneer je als koning niks onderneemt, dan lost de bevolking het zelf wel op.
Plotseling draait hij zich om en loopt hij een hele andere richting in. Met een opgetrokken wenkbrauw kijk ik over mijn schouder naar het kasteel. 'Eh, wat doe je?' Vraag ik wat verward. Ik vind het prima dat hij mij niet naar het kasteel toebrengt, maar waar brengt hij mij dan heen? Straks gaat hij mij zelf maar vermoorden omdat hij de koning er liever niet bij betrekt. Met grote ogen kijk ik de jongen aan, maar ik zeg tegen mijzelf om rustig te blijven. Natuurlijk gaat hij dat niet doen. En daarbij heb ik altijd nog mijn mes bij me.

Account verwijderd

schreef:
Luke
'Waarom vertel je mij dit eigenlijk allemaal aan mij?' Het lijkt mij niet zo slim van haar om te zeggen dat iemand 'zelf' haar eigen posters weg haald, wat wel te verwachten was maar oke; dit is hét bewijs. En dan ook nog om jezelf gaan grinniken? Probeert ze mij uit, of lacht ze nu om zichzelf? Ze kijkt mij alleen met haar donkere ogen en een geirriteerde blik aan, zo van; who the hell u think u are? Mm... ik ga er niet meer op in. 'Grappig dat je zelf wel informatie geeft over waar je allemaal mee bezig ben. Maar wanneer ik wat aan mevrouw vraag, kijkt ze me aan alsof ik een veel gezochte moordenaar ben.' Jeetje, kijk haar kleding ook... onder de rafels en haaltjes. Ze zal zelf ook wel niet de rijkste zijn, anders deed ze ook niet zo veel moeite voor anderen. Haar haren ook, echt helemaal door de war... Zelf zie ik er wel verzorgd uit. Nette kleding... nou oké, correctie; zeik natte kleding, maar wat verwacht je ook van armelui? Terwijl ik me omdraai, en een andere weg met haar loop, begint ze mij allemaal vragen te stellen. Als ik nú vertel wat ik met haar van plan ben, dan komt ze sowieso wel in opstand. Ik wil zwijgen, maar ik wil wél dat ze weet dat ik haar geen pijn zal doen. 'Geen vragen alsjeblieft, maar een ding dat ik je kan zeggen is dat ik je géén pijn zal doen.' We lopen via een onschuldig, verlaten, smal straatje, met van die kleine winkeltjes die al maanden niet meer gebruikt worden. Het is ook niet zo'n bekende weg. Meer een afsnij route naar het dorp.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Maerlynn
'Waarom niet?' Vraag ik met een opgetrokken wenkbrauw. Hij mag het heus wel weten, aangezien de waarheid toch wel eens naar boven moet komen. Ik kijk hem gelijk aan als hij dat vervolgens zegt. 'En wat probeer je hiermee te zeggen dan?' Met een wat vragende blik kijk ik hem aan. Het klonk best aanvallend, maar ook weer wat verward.
Ik frons mijn wenkbrauwen als hij uiteindelijk weer wat zegt. 'Je moet het ook niet proberen om mij pijn te doen,' mompel ik vervolgens, wat best stom is van mijzelf. Soms praat ik echt mijn mond voorbij, zoals nu dus. Ik denk dat ik het allemaal wel aankan, maar diep van binnen weet ik dat dat niet zo is. Zwijgend kijk ik om mij heen als we door een smal straatje lopen, dat er vrij dood uitziet. Ergens krijg ik hier wel de zenuwen van. Oké, het is maar een straatje, maar ik weet niet waar dit eindigt. 'Wacht, er zitten toch geen mensen op mijn bezoek te wachten of zo?' Plotseling klink ik wat angstig, wat ik liever niet wilde laten horen. Ik slik kort en kijk hem met ietwat grote ogen aan. 'De koning zit daar, of niet soms?' Ik pers mijn lippen op elkaar en probeer wat rustiger te worden. Doe normaal Lynn, blijf even rustig. Als het echt te ver gaat maak je gewoon dat je wegkomt. Ja, dat is wat ik ga doen. Ik moet gewoon maken dat ik weg kom als het fout gaat. Een diepe zucht verlaat mijn mond, en ik merk dat ik wat rustiger begin te worden.

Account verwijderd

schreef:
Luke
'Relax toch eens!' Ik begin nu lichtelijk geirriteerd aan haar te raken, aan de vragen die ze mij maar blijft stellen, aan haar blikken en gestress. Ik pak d'r bij haar schouders vast, en sta recht voor haar wanneer ik dat zeg. 'Ik ga je géén pijn doen, of wie dan ook. Wie denk je wel niet dat ik voor een persoon bén? Je kent mij niet eens!' Shit, dit had ik echt niet van mijzelf verwacht, maar tegerlijketijd voelt het ook opgelucht. Normaal ben ik nooit zo... Het gaat hier wel om een jonge meid, waar ik nu tegen te schreeuwen sta. Het voelt niet helemaal eerlijk, dat ik haar zomaar meeneem. Vooral omdat ik te weten gekomen ben wie zij is. Maar alsnog wil ik goed nadenken wat ik met haar ga doen, zodat ik de juiste keuze maak. Als ik haar zou laten gaan, zou ze gewoon gegarandeerd verder stelen van onschuldige lui, wat ik niet vind kunnen. Maar ik kan toch ook niet aan háár kant staan? Vooral als ik ridder wil worden, kan ik echt niet aankomen met het exuus dat ik medelijden met haar heb. Toch? Ik rol even met m'n ogen, terwijl een zucht m'n mond verlaat. Ze is nu stil. Misschien ben ik wat te hard voor haar geweest... Maar... wacht eens? Wie zie ik daar langs lopen..? Met een snelle reflex trek ik haar aan d'r schouder mee, in een soort van 'steegje', en zak langzaam naar beneden terwijl ik haar erin mee neem. Voorzichtig druk ik m'n hand tegen haar mond; Niemand mag weten dat ik haar in gevangenschap ga houden / houd. De persoon die ik nu zie, is namelijk... de andere ridder. Ja! Die heeft natuurlijk de opdracht gekregen om óók opzoek naar de 'geldrover' te gaan. Ik ben blij dat hij niet weet hoe zij eruit ziet, zoals de meeste mensen wel. En dat Maerlynn en de jongen elkaar niet kennen. Hij mag natuurlijk zéker op dit moment niet zien dat ik in een opvallend verlaten steegje, een 'meisje' bij me heb, want dan zal ze natuurlijk hulp gaan vragen aan hem, en hij zal dus zorgen dat het héél slecht met haar afloopt...

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Maerlynn
Ik val gelijk stil als hij zo boos reageert op mij. Wat verstijft luister ik naar hem, aangezien ik dit niet had zien aankomen. Eigenlijk weet ik wel wie hij is, nou ja, deels. Ik weet hoe hard hij heeft getraind voor het ridder zijnde, maar meer weet ik ook niet als ik zo nadenk... Ach, wat maakt het uit? Vroeg of laat kom ik wel wat meer te weten of hem, of hij dat nou wil of niet.
We lopen nog een tijdje verder zonder nog een woord te zeggen. Ik kijk even opzij naar de jongen en merk dat hij diep in gedachtes is. Zuchtend kijk ik weer voor mij en denk ik even aan het kamp. Arthur zal wel opzoek naar mij zijn. Ik slik een keer moeizaam als ik aan hem denk. Straks denkt hij dat ik dood ben of zo. Voorzichtig kijk ik weer opzij naar de jongen, maar weet nu al dat hij mij sowieso niet zal laten gaan. Dan moet ik het zelf maar regelen. Ik sluit mijn ogen even en laat mij dan leiden door hem.
Plotseling trekt hij mij een steegje in, gaat hij door zijn knieën en legt zijn hand voor mijn mond. Met grote ogen kijk ik opzij naar hem, maar hoor dan plots voetstappen. Ik probeer te kijken wie er loopt, maar helaas zie ik niet wie daar is op straat. Het zal wel iemand zijn die hij, of wíj, nu liever niet tegenkomen. Het liefst wil ik zijn hand nu wegtrekken voor mijn mond, maar ik kan niks doen omdat mijn handen vastgebonden zit op mijn rug. Stilletjes kijk ik naar de jongen, wachtend tot hij weer omhoog komt en zal zeggen dat we weer verder kunnen lopen. Man, dit lijkt wel een eeuwigheid te duren.

Account verwijderd

schreef:
Luke
Terwijl ik achter haar op mijn hurken zit, en mijn hand voor Maerlynn's mond druk, kijk ik voorzichtig over de schouder van haar heen. Ik ben doodstil, en smeek in m'n hoofd dat hij zo snel mogelijk weer weggaat, zonder enig besef dat ik hier zit. Ik heb een best zware ademhaling, die ik uitadem in haar nek. Ik denk niet echt dat ze dat fijn vind, maar het is even niet anders nu. Nog steeds volg ik de jongen, met mijn ogen wagenwijd open; elke beweging vang ik van hem op. Eigenlijk voel ik me best ongemakkelijk, nu wij hier zo samen 'lepeltje lepeltje' zitten, maar aan de andere kant focus ik me daar niet op, ik heb er geen tijd voor. Zo'n 10 meter van ons vandaan, zie ik dat de jongen met een wat oudere jongen staat te praten. Ik kan niet horen waar het over gaat... De man draagt een rood-witte bandana, en heeft in zijn hand een soort 'zak'. Ik kan ook niet zien wat daar in zit, aangezien hij tot op de kieren dicht zit, alhoewel ik er wel erg nieuwschierig naar ben. Op een gegeven moment die ik de jongen eventjes grijzen, en de oudere jongen hem een schouderklopje geven. Mm, waar zouden ze het toch over hebben...? Snel leg in m'n andere hand voor mijn neus, wanneer ik een kriebelend gevoel in m'n neus voel verschijnen. Pfieuw, dat scheelde een nippertje... Hé, nu moet ik even opletten, want ik zie dat de oudere jongen de andere jongen iets geeft. Ook dát is te klein om waar te nemen, vanaf deze afstand. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes, wanneer ik de jongens beide een andere kant op zie lopen, en ik langzaam weer omhoog kom. Ik haal m'n hand van haar mond af, en trek haar rustig omhoog. 'Ik kan je beter niet vertellen wie dat was, maar dat doet er ook niet aan toe.' Met een lichtrode gloed over m'n gezicht door de spanning, en warmte hier, loop ik zwijgend met haar richting mijn dorp.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Maerlynn
Doodstil zit ik nog steeds met de jongen in het steegje. We zitten ontzettend dicht op elkaar merk ik, en dat vind ik behoorlijk ongemakkelijk. Dan zie ik plots twee mannen staan. Ik sluit mijn ogen en probeer wat rustiger te ademen, zodat het niet meer klinkt alsof ik aan het hyperventileren ben. Na een tijdje open ik mijn ogen weer en ik zie dat ze daar nog steeds staan te praten. Ik heb geen idee wie het zijn, maar één ding weet ik zeker: de jongen die mij nu naar weet-ik-het-waar meeneemt probeert ze te vermijden. Of één daar van, maar dat weet ik ook niet.
Gelijk haal ik diep adem als hij zijn hand van mijn mond afhaalt en ik voel dat hij mij weer omhoog trekt. 'Is het dan zo ernstig?' Vraag ik wat zacht aan hem. Een lichtelijke bezorgdheid is te horen in mijn stem, een waarom weet ik eerlijk gezegd ook niet. Ik zucht een keer diep als we weer verder lopen en zie plotseling een dorp voor ons liggen. Neemt hij mij hier mee naartoe? Waarom? Wat vragend kijk ik om mij heen. Misschien gelooft hij mij niet en wilt hij aan deze dorpelingen vragen of ik daadwerkelijk al het goud aan hen geef. Ik zweer het op mijn graf, en ook op die van mijn ouders als het nodig is. Zwijgend lopen we verder. Mijn hart bonkt nog steeds als een bezetene door wat er net opeens gebeurde. Ik had het totaal niet zien aankomen en schrok er ook behoorlijk van. Er ziin duizenden vragen die ik de jongen wil stellen op dit moment, maar ik durf het nu even niet na zijn uitbarsting van net. Hij klonk behoorlijk boos toen ik zoveel vragen stelde, dus ik doe het straks wel.

Account verwijderd

schreef:
Lukte
Terwijl we samen verder lopen, schud ik langzaam m'n hoofd, en knipper éénmaal met m'n ogen. Wat ik daarmee wil zeggen is dat ze zich er beter even buiten kan houden. Met m'n lippen op elkaar, en rondkijkend of er iemand is, lopen we het dorp binnen. Niemand weet dus, hoe ze er uit ziet. Dat betekent dus dat ook níemand er wat van kan zeggen, dat ík 'Robin Hood' nu bij me heb, waar ik erg opgelucht om ben. Terwijl ik haar meeneem achter het standbeeld op het plein, stop ik mijn ene hand even in m'n rechter broekzak, en voel er wat in. Daar haal ik een klein meisje uit, waarmee ik het touw om haar armen doorsnijd. Als ik zie dat er wat mensen langslopen, pak ik haar snel bij d'r pols, en gebaar met mijn lippen; speel even mee terwijl ik haar verder het dorp in meeneem, en de mensen laat geloven dat ze 'bij mij hoort'. Met m'n tong ga ik eventjes over mijn lippen heen, en trek daarna een oplettende blik, voor de omgeving om mij heen. Als ze nu gaat schreeuwen dan heb ik een probleem. Gelukkig houd ze zich gedeisd, en ik kijk eventjes opzij naar haar. Ze heeft een schuwe en angstige blik, en aan haar polsader voel ik dat haar hart snel te keer gaat. Gelukkig zijn we er bijna, nog maar een paar meter tot mijn huisje. Even schrik ik op, wanneer ik een laken hoor, dat ergens boven ons uit een raam word uitgeklopt. Rustig blijven Luke, er kan niet veel meer gebeuren. Het is markt vandaag, en door de drukte vallen we ook niet echt op. We proppen ons tussen vele mensen door, om uit de menigte te komen. Maar op een gegeven moment krijg ik Maerlynn even niet mee getrokken, want ze blijft ergens staan. Snel draai ik me om, om te kijken wat ze doet. Haar blik valt op 3 rijkelui's mannen, die er chique uit zien qua kleding. Zachtjes ruk ik aan haar arm, en wanneer ze mijn aandacht heeft, schud ik snel 'nee' met m'n hoofd, en trek haar verder mee.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld