Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG -Les Revenants -Schrijftopic

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
~it has been half a month, wow~

De stem klonk bekend. Het had al bijna tien jaar niet meer door het huis geklonken. En als het al door het huis had geklonken, was het meestal door een ruzie. Elise zat altijd dan op haar kamer, want ze hield er niet van om haar moeder te horen schreeuwen. Om haar broer opeens weer in het huis te zien was vreemd. Ze had zijn verlies geaccepteerd. Haar moeder niet, want die begon om de twee weken weer eens te ruziën met haar omdat ze fotografie studeerde. Je moet iets anders doen, kijk maar wat er met je broer is gebeurd. Dat was het meestal. Elise werd altijd woest en zo was er weer een verpeste dag in haar leven. Daarna pakte ze meestal eten en daarna sloeg ze dingen kapot. Het werd eens tijd dat ze weg zou gaan, maar wat kon ze ertegen doen? Niet veel, ze was niet zo rijk.

Maar nu stond haar broer daar en ze moest huilen. Ze had dat al eeuwen niet meer gedaan. Huilen was waardeloos. Haar pijn at ze weg, niet via huilen. Herpak jezelf. Herpak jezelf. "Wij hebben niets weggegooid hoor," hoorde ze zichzelf trillend zeggen. Verdomme, dat wilde ze niet. Ze wilde boos zijn op haar broer, die opeens doodging, maar ook blij, dat hij weer terug was. "We hebben alles nog bewaard van... jou." Hoe kon ze tegen hem zeggen dat hij dood was gegaan? "Ik zal je alles uitleggen. Zullen we naar een cafeetje in de buurt gaan? Ik rij wel." Zijn rijbewijs was vast al verlopen. Net als zijn alles. Haar stem trilde nog lichtjes, maar de tranen waren gestopt gelukkig.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Estelle:
Na even zag ik toch dat ik het kwijt was en zocht al snel mijn paspoort weer en stak hem maar snel weer weg. Zou ik niet toch wat gaan halen om te eten? Toegegeven stierf ik bijna van de honger. Nee echt, als dat kon natuurlijk. Als ik al dood was geweest, zou ik nog eens dood kunnen gaan? Ik vroeg het me nu plots wel af maar toch zocht ik maar een pad dat me hopelijk het bos uit zou leiden. Ik wilde namelijk zo snel mogelijk naar een supermarkt om wat eten te halen. Allereerst keek ik snel in mijn handtas en vond nog een briefje van 20 en 2 briefjes van 10. Dat zou vast genoeg zijn. Het moest dan maar. Langzaam maar zeker herkende ik het deel van het bos weer waar ik nu liep. De laatste wandeling met Cedrique.
Weer vroeg ik me af, zou hij nog leven, of was hij ook dood geweest? Als het dat laatste was hoopte ik dat hij net als ik weer terug gekomen was. Ik voelde me best alleen nu, dat was natuurlijk niet alleen om dat ik nu eenmaal rondliep in een bos. Na even vond ik mijn weg terug en kwam al snel uit het bos. Nu nog een winkel vinden. Aangezien ik blijkbaar 30 jaar van het leven van mijn zusje heb gemist vraag ik me af of de winkels die ik ken nog wel bestaan. Ik liep maar op goed geluk door de straten tot ik een straat herkende en deze in sloeg. Zo vond ik mijn weg naar een plek waar vroeger nog een supermarkt was maar het pand was nu verkocht. Gelukkig zag ik iemand voorbij lopen dus ging ik op de vrouw af. "Hallo, ik ben nieuw hier en ik zoek een supermarkt, kan u me zeggen waar ik naartoe moet?" Vroeg ik dan en de vrouw glimlachte me vriendelijk toe en zei een straatnaam die ik gelukkig genoeg wist liggen.
Snel liep ik door en vond na een tijdje rond lopen de winkel waar de vrouw het over had. Ik liep dan maar naar binnen en nam een mandje wat me handig leek voor dingen in te stoppen. Geduldig liep ik door de rijen om te kijken of ik iets zag wat ik wou maar na 30 jaar en nog wat leken er vele dingen te staan waar ik nog nooit van had gehoord. Het was best normaal aangezien je niet kan verwachten dan in 30 jaar niets zou veranderen. Door even onoplettend te zijn merkte ik plots hoe ik tegen iemand op liep. Daardoor vallen mijn artikelen uit mijn mand en ik keek even op. Het was een man, ik schatte hem rond de 20 of er nog boven . Hij bood zijn excuses aan maar dat deed ik ook want ook ik had niet zitten opletten. Als hij mijn naam vroeg keek ik op. "Mijn naam is Estelle." zei ik terwijl ik een plukje van mijn bruine haren naar achteren schoof toen ze voor mijn ogen vielen. Terwijlen hielp hij me om ook de laatste twee producten nog in mijn mandje te steken en keek ik hem dankbaar aan. "Bedankt, hoe heet je?" vroeg ik dan voor de rest. Ik was hem nog niet echt tegengekomen hier en na 30 jaar zou je het toch nog moeilijk allemaal kunnen weten.
"Sorry dat ik tegen je op botste, laten we zeggen dat ik een erg vreemde dag achter de rug heb." zei ik dan met een zwak glimlachje zodat het niet meteen op viel hoe ernstig dit wel niet was. Ik bedoel, eerst wordt ik wakker in een ziekenhuis kleedje, dan hoor ik iemand tegen mijn opeens ongeveer 30 jaar oudere zus zeggen dat ze me dood hebben teruggevonden, en dan kan ik niet eens iets tegen mijn zus zeggen want zoals het wel een normale reactie was, was ze doodsbang van me. Ik begreep er zelf niets van en laat staan dat een vreemde er meer van zou begrijpen dan ik. Ik nam mijn mandje dan weer op en keek even snel rond, voor de rest leek er hier niemand te zijn die ik ook maar van haar of pluimen herkende. Nu pas vroeg ik me af, wie zegt er dat ik mijn eigen huis eigenlijk nog binnen raakte? Was mijn zus misschien na wat dan ook waardoor ik dood was gegaan verhuisd? Ik kon moeilijk nu naar haar toe gaan. Terug naar het bos gaan leek me ook niet meteen het allerbeste.

Daniël:
Na een tijdje was ik al halverwege op weg als ik moest stoppen voor een rood licht. Alice kennende wist ze nu vast ook wel dat ik meteen onderweg was naar haar. Zo was ik altijd al. Ik zette ondertussen de autoradio aan en hoorde ondertussen een bericht. Het ging over onrustwekkende verdwijningen. Ja dan had je dat natuurlijk. Dat was iets waar ik me meestal aan durfde te ergeren aan het nieuwsbericht. Het meeste "nieuws" dat je dan kreeg was altijd negatief. Misschien moesten ze wat doen aan hun imago. Een korte grinnik rolde over mijn lippen terwijl ik daar aan dacht. Het bericht ging over ene Gideon Vauclain en Estelle Duchamps. De twee zouden dood zijn en het leek alsof op de een of andere manier deze doden weg zouden zijn. Het ziekenhuis wist er geen raad mee. Het klonk alsof er nog wat anders aan de hand was maar meer werd er niet over gezegd. Ha, lijkt me raar, de doden kunnen moeilijk zelf zijn weggegaan maar om lijken te stelen leek me toch nogal naar. Ik begreep nu ook wel dat het ziekenhuis het maar raar vond.
Het licht sprong na even weer op groen dus reed ik door en kwam niet veel later al aan voor het appartement waar Alice woonde. Snel parkeerde ik mijn auto en stapte uit waarna ik af sloot en naar de ingang van het appartementenblok ging. Daar drukte ik op de bel van Alice en als ze op nam zei ik dat het ik het was. Het was zo'n parlofoon dus dat was wel gemakkelijk, moet je niet altijd alle trappen naar beneden om open te doen als er iemand was.

Account verwijderd

schreef:
Alice deed de benedendeur open voor Daniël. Hij was er best snel, had hij gehaast ofzo? Ze keek nog even snel in de spiegel en haalde een hand door haar haar. Best fascinerend dat ze hier zo veel om gaf bij hem, ze kenden elkaar al best lang en hij had haar absoluut erger gezien dan alleen een beetje moe. Hij had haar een paar keer uit bed gebeld, bijvoorbeeld. Dat was absoluut erger, helemaal gezien Alice geen ochtendmens is.
Toen hij eenmaal boven was deed ze de deur open. "Hi," glimlachte ze vrolijk. "Je bent er echt al snel, heb je geracet ofzo?" grapte ze. Ze deed de deur achter hem dicht. "Wil je iets drinken?" Ze dacht even na. "Ik denk dat ik wel wat cola heb... En water," grinnikte ze. "Ik heb nog geen boodschappen gedaan."

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Dinant
Een knorrend geluid deed Dinant uit zijn gedachten om Alice wekken. Een hongerig gevoel overmande hem, maar hij betwijfelde of het weeshuis waar hij al die jaren in had geleefd nog wel wat te eten zou hebben. Daarbij moest hij iets bedenken om met Alice in contact te komen. Zuchtend besloot Dinant weer om het weeshuis in te gaan. In zijn kamer, onder zijn bed had altijd een plank los gelegen. Daar had Dinant een klein doosje met geld verstopt. Zelfs Alice wist daar, als het goed was, niets vanaf. Dinant gebruikte dat geld voor verjaardagscadeautjes voor Alice en de andere kinderen in het weeshuis. Ze waren verplicht elkaar cadeautjes te geven, maar veel zakgeld kregen ze er niet voor. Dus moest je sparen. Dinant had altijd wel wat geld, wat hij niet aan zowel zichzelf als Alice gebruikte en dus voor de cadeautjes gebruikt konden worden.
Net als zonet kraakte de trap onder Dinant zijn gewicht, dus moest hij snel naar boven toe lopen en kwam hij al snel op zijn kamer weer terecht. Meteen begon hij weer te hoesten van het stof. Dit keer hoefde hij niet te hoesten bij het binnenkomen van het weeshuis, alleen bij het binnenkomen van zijn eigen slaapkamer, zijn terrein. Zuchtend deed hij zijn shirt wat voor zijn mond, wetend dat hij straks nog meer stof zou moeten inademen als hij het niet deed en ging op zijn knieën zitten. Voorzichtig voelde hij naar de losse vloerplank onder zijn bed en wrikte hem open. Na even voelen in het oude hooi, vond hij een klein doosje, wat hij uit het gat tevoorschijn haalde. Vervolgens legde hij de plank terug en opende het doosje. Erin lagen meerdere briefjes van € 5,- en een flinke hand vol muntjes van € 2,- en € 1,-. Ook kleingeld van 50 cent en lager lagen erin. Rustig deed hij een aantal briefjes van € 5,- in zijn zak en nog een hand vol € 2 euro munten, waarna hij de rest van het doosje mee naar beneden nam. Hij wist niet of hij hier nog eens kon komen, dus kon hij beter alles meenemen, maar zo groot waren zijn zakken nu ook weer niet. Hij zou het doosje straks in een winkeltje moeten inpakken, dan leek het net alsof het een verjaardagscadeautje was en zou niemand vragen gaan stellen waarschijnlijk. Ook moest hij in contact zien te komen met Alice, wat met geld waarschijnlijk makkelijker zou worden.
Even dacht Dinant na over wat hij nu precies moest doen. Ook zijn mobiel zat niet in zijn zak, dus Alice zelf bellen was geen optie. Hij moest dus een restaurantje of zo in zien te komen, maar voor een restaurant zag hij er echt niet goed genoeg uit. Daarbij had hij niet het geld om daar te eten en hij betwijfelde dat hij de telefoon mocht gebruiken zonder een bestelling te doen.
Terwijl hij rustig door de straten liep en bleef nadenken, viel zijn oog opeens op een snackbar. Daar hadden ze vast wel een telefoon. Dan kon hij in elk geval Alice bellen en een goede maaltijd eten. Voor een snackbar had hij genoeg geld en je hoefde er niet heel goed en netjes uit te zien. Zijn besmeurde kleren zouden niet eens opvallen. Iedereen droeg wel eens vieze kleren in een snackbar tenslotte. Daar dacht je niet overna, je deed het gewoon.
Dinant zijn hartslag begon te versnellen. Eindelijk zou duidelijk worden wat er aan de hand was. Hoe het kon dat hij drie jaar van zijn herinneringen kwijt was. Alice was een slimme meid, misschien wist ze hoe het kon. Misschien had hij een gevecht gehad met iemand en was hard op zijn hoofd geraakt. Wat waren altijd dingen die Alice wist, al had hij soms liever niet dat ze het wist, ze wist het wel.
Al snel kwam Dinant aan bij de snackbar. De naam kwam hem niet heel erg bekend voor. Le point snack, die had hij hier nog nooit gezien. Toch kon dat natuurlijk weer eens liggen aan zijn geheugenverlies. In zijn herinneringen stond hier altijd een drogisterij, niet een hele grote maar wel met veel goedkope producten. Hij kwam er vaak, maar dat zou dus niet meer wat worden. Met die gedachten deed hij de deur open.
Binnen sloeg de geur van frituurvet hem tegemoet. Zacht gelach klonk door de zaak heen, van jonge stelletjes, tieners en volwassenen die op hun bestelling wachten. Een redelijk lange rij stond voor de kassa om de bestelling te plaatsen. Zo'n 5 mensen, terwijl er door de zaak heen ook wel een stuk of 15 mensen stonden. De zaken gingen goed, dat moest Dinant toegeven. Ook de achtergrondmuziek was niet mis, al kende hij het nummer niet en de stemmen kwamen hem niet bekend voor. Het was geen groep die hij, voor zijn geheugenverlies, had gehoord in elk geval. Rustig ging hij in de rij staan, met in zijn ene hand het grijze doosje en zijn andere hand in de zak met het losse geld. Sommige mensen keken hem aan, maar Dinant negeerde iedereen. Niemand kwam hem hier echt bekend voor, dus wat maakte het uit wat ze van hem vonden?
Na ongeveer 10 minuten was hij aan de beurt en deed zijn bestelling. Gewoon een portie friet. Hij had geen idee hoe lang hij nog met het geld moest, dus wilde hij het niet te bond maken. In plaats daarvan keek Dinant het meisje achter de balie even kort aan. "Neem me niet kwalijk, maar zou ik misschien gebruik mogen maken van jullie telefoon?" vroeg Dinant beleefd aan het jonge meisje, wat haar deed opkijken.
"Natuurlijk, wie wilt u bellen?" vraagt het meisje beleefd.
"Mijn kleine zusje" antwoordde Dinant, waarna hij de telefoon van het meisje aannam en ondertussen zijn portie friet afrekende. Het nummer van zijn zusje toetste hij in en drukte vervolgens op de groene knop, wat aangaf dat je de persoon die eigenaar was van het nummer belde. Hij was benieuwd of Alice nog steeds het zelfde nummer gebruikte als drie jaar geleden. Toch moest hij het hopen. Dit was zijn enige aanknopingspunt naar zijn verleden en andere nummers wist hij niet. Hij had geen flauw idee hoe hij anders met Alice in contact moest zien te komen.
Terwijl de volgende klant de bestelling bij het meisje achter de balie maakte, ging de hoorn in Dinant zijn hand af. Een paar keer ging hij over, een paar gespannen momenten. Neem op, neem op Alice, ging door Dinant zijn gedachten heen. Ze moest gewoon opnemen. Ze moest!

Tim
Wereldberoemd

Tim schreef:
marc ~

"Sorry dat ik tegen je op botste, laten we zeggen dat ik een erg vreemde dag achter de rug heb." verontschuldigde de vrouw die Estelle heet. Net wanneer ik wilde vragen wat voor vreemde dag ze achter de rug had, pakte ze haar mandje en sloot ze achter in de rij aan. Toen pas bedacht ik me hoe raar het was om iemand zomaar alle vragen te stellen die in je opkwamen en besloot toch maar niets te vragen. Ik Herinner me dat ik altijd alles tot op de bodem wil uitzoeken. Maakt niet uit wat, ik wil alles uitpluizen en weten wat er mis is, maar ik moet me toch wel mengen met de menigte, want misschien probeert de overheid mij te doden als ze erachter komen dat ik dood was? Daarom probeer ik niet te veel op te vallen en besloot ik netjes te wachten tot ik aan de beurt was bij de kassa en betaalde met mijn pinpas. Ik glimlachte vriendelijk naar de kassabediende en stak mijn kaart in de lezer nadat ze het bedrag opnoemde. veertien euro vijfennegentig? dacht ik bij mijzelf? Dit kostte in mijn tijd nog maar vier euro. Ik klink echt als een oude man, terwijl ik toch maar twintig jaar ben, schoot door mijn hoofd. Shit, ik ben mijn pincode vergeten. Met grote ogen keek ik naar het apparaat toen het besloot te knipperen met een rood lichtje. "Mijn loon word volgens mij pas morgen gestort" Lachte ik naar de mevrouw. Ik greep naar mijn portemonnee in mijn zak en gaf de vrouw een briefje van tien. Ik ben super blij dat ik toch nog papieren geld had, want anders had ik mijn artikelen terug moeten leggen en de winkel uit gemoeten. Dat had pas vreemd geweest. Dan loop ik de winkel uit mijn mijn tasje en bedenk me: 'waar moet ik eigenlijk heen? Ik heb geen huis meer.'

Anoniem
Internationale ster

katnissx schreef:
Celeste

Ik denk na, 2016, heb ik 25 jaar gemist. Ik ben 25 jaar in de tijd gesprongen. Dit kan gewoon niet. Maar toch is het zo, ik was dood, maar ik leef toch nog. Het is onlogisch. Het kan gewoon niet. Ik trap een steentje weg van de stoep en kijk dan naar de overkant van de straat. De meeste huizen zijn anders, en sommige dingen die ik me herinner van, ja vroeger dan, staan hier niet meer. Ergens wel logisch, als ik echt 25 jaar dood was, blijft de tijd niet stil staan. Ik weet niet waar ik heen moet. Uiteindelijk zet ik me op een bankje langs de kant van de weg. Ik kijk naar auto's die passeren. Die hadden ze bij mij toen ook al, alleen nu zien ze er wel anders uit. Mijn eigen broer had gewoon bang van me, hij stuurde me zijn huis uit. Dat kan ik gewoon niet geloven. Eigenlijk was het niet zijn huis, het was ons huis. Ik blijf zitten en denk na over waar ik kan overnachten. Ik heb geen idee en de avond zal er volgens mij snel zijn. Ik zie af en toe mensen haastig over het voetpad lopen. Niemand besteed aandacht aan mij. Waarschijnlijk kent niemand mij nog. 25 jaar is volgens mij een mooi getal voor mensen te vergeten, alleen wil ik niet vergeten worden, maar misschien is het wel beter dat mensen me vergeten, dan kan ik gewoon opnieuw beginnen zonder gedoe.

Anoniem
Wereldberoemd

Saturn schreef:
Kirsten
Ik zit in het hoekje van een steeg. De regen spat tegen me aan. Het is in Vegas altijd warm het hele jaar door, maar toch ril ik van de kou. "21 september 2016," spookt er door mijn hoofd. Ben ik gek geworden? Droom ik? Mijn maag begint te knorren. Ik wil naar mijn zak gaan om wat losgeld te pakken, maar ik was vergeten dat ik nogsteeds in mijn onderbroek stond. "Fuck," roep ik. Ik zou naar mijn appartement kunnen gaan, maar de sleutel ligt in mijn tas die nog in de club ligt. Wat een klote dag... Ik heb zo'n honger. Ik zie aan de overkant een vuilnisbak staan. Ik zucht diep. "Ik zal wel moeten..." Ik loop erheen en probeer over de rand te kijken. Troep, troep, troep... Daar! Een doosje van een hamburger. Ik houd mijn adem in en duikel voorover in de bak. Ik pak het bakje en doe m open. Thank God, de hamburger zit er nog half in. Ik schrok hem naar binnen. Als ik het bakje weer weg wil gooien, zie ik in de vuilnisbak een versleten lange jas liggen. Ik trek hem eruit en doe hem aan. Hij meurt als de tering, maar nu heb ik tenminste iets aan. Ik loop de steeg uit, in de richting van mijn appartement. Ik heb nu dus geen sleutel bij me, maar ik weet waar de reservesleutels van alle appartementen liggen. Eenmaal aangekomen daar sluip ik het kantoor binnen, pak de sleutel van nummer 55 en loop naar de deur. Ik open de deur en loop meteen naar mijn slaapkamer zonder erbij na te denken. Ik pleur de jas op de grond en trek mijn kledingkast open. Wacht. Dit... Dit is mijn kleding niet... "Van wie is deze shit?" Schreeuw ik gefrustreerd. Ik draai me om. "Wat is er met mijn kamer gebeurd? Wat the fuck gebeurd hier?" Ik ren de kamer uit, de woonkamer in. Alles ziet er zo nieuw en futuristisch uit... Ik kijk rond. Heeft een aanbidder van mij dit gedaan? Er zijn wel vaker creeps die mij spullen sturen, maar dit... Dit is speciaal. Dit kan niet zomaar iemand zijn. Ik heb enorme dorst. Ik loop naar de keuken -die ook vernieuwd is- en pak een glas water. Ik draai me om. Mijn glas valt uit mijn hand van de schrik, en breekt op de vloer in duizend stukjes. "Dit kan niet waar zijn. Dit kan niet. Waar. Zijn."
Daar, op de kalender die aan de muur hangt staat "September 2016."

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Estelle

Met de verontschuldiging van Marc gaf ik hem een glimlachje. "Geeft niets." zei ik tegen hem. Het was namelijk deels ook mijn fout. Ik had ook niet staan opletten. Eenmaal buiten liep ik rond, een plaats zoekend om wat te eten. Aangezien ik geen huis heb en dus moeilijk gewoon 'naar huis kon' om te eten, moest ik wel zoeken. Mijn gedachten gleden steeds af naar mijn zus, en Cedrique. Ooit moest ik mijn zusje weten terug te vinden en haar vragen naar Cedrique. Wetende dat hij bij me was vroeg ik af of hij niet ook dood was. Nog steeds was mijn grootste bekommernis waarom ik nu eenmaal terug was gekomen. Doden hoorden dood te blijven en niet na 30 jaar plots wakker te worden zonder enig besef van wat er is gebeurd. Het was gewoon absurd. Na even rond lopen zag ik een bankje staan waar ik welheb kon zitten om wat te eten. Eenmaal een paar stappen dichterbij zag ik pas dat er een meisje zat. Ze leek een beetje eenzaam als ik het zo mocht zeggen. Een beetje aarzelend ging ik naar haar toe. "Mag ik er ook bijzitten?" vroeg ik langzaam aan haar en keek naar haar. "Ik heb niet echt ergens om naartoe te gaan." slik ik dan. Als ik kan ga ik ook op het bankje zitten en kijk nog eens in de zak die ik had gekregen waar mijn artikelen in zaten. "Ik heb broodjes mee, als je honger hebt..." stelde ik voor, ze zat hier zo alleen, en ik was ook alleen. Het was gewoon absurd vandaag.

Daniël:
Na even zag ik haar al, Alice. "Ik? Racen? Nou dat zou ik nog best willen doen ja." grinnik ik even en knipoog naar haar. Nou ja, zo was ik dan wel weer. Ik ga met haar mee en ookal was haar 'huis' niet het meest perfecte, mij maakte het niet uit. Ik ging zitten in de zetel en hoorde wat ze vroeg. "Water is goed Ally." zo noemde ik haar graag, in plaats van helemaal Alice te zeggen. Ik glimlachte naar haar. Het is altijd fijn om haar te zien. "Hmm als je wilt, ga ik mee, de winkel is nog open denk ik." grinnik ik dan. "Dan mag je in mijn racewagen zitten." grinnik ik dan om haar te plagen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Gideon wilde het aanbod van zijn zus afslaan. Hij moest een doek hebben, verf en schilderen nu het idee nog vers in zijn hoofd zat. Nu ze over
begonnen was voelde hij hoe droog zijn keel was en de leegte in zijn
maag. Het zou vast geen kwaad kunnen eerst even iets te eten. "Jij
rijden? Sorry Gaëlle maar ten eerste ben je nog te jong en ten tweede denk ik niet dat het een slim idee is je achter een stuur te zetten. Je gedraagt je vreemd, alsof je een geeft hebt gezien, mama deed ook al zo raar. Is er iets gebeurd? Ik heb liever dat je het me verteld in plaats van zo vreemd te doen, maar laten we eerst koffie en wat croissants halen." Snel haalde hij zijn portemonee uit zijn kamer, die overigens ook was opgeruimd, maar na even zoeken vond hij hem in één van de lades. Er zat nog een beetje geld in, genoeg voor een uitgebreid ontbijt en anders had hij altijd nog zijn bankkaart. De autosleutels lagen zoals gewoonlijk in een klein schaaltje in de hal. "Kom je?" vroeg hij aan zijn zusje terwijl hij naar de auto wandelde en plaatsnam aan de bestuurderszijde. "Ik vraag me af of Lake Pub op dit uur al open is, al zullen ze wel een uitzondering voor ons maken." Gideon was een vaste klant bij een van de enige cafés in dit kleine stadje. Hij bracht er zowat al zijn vrije uren door. Was hij niet thuis, dan was dat de plaats waar je hem kon vinden.

In het terugrijden was Giselle net niet ingerijden op een tegenligger. Haar ogen waren rood en gezwollen, snot hing aan haar neus en haar ademhaling stokte in haar keel, vechtend tegen een volgende uitbarsting in tranen. Ze bleef zeker een kwartier op de parking staan om tot zichzelf te komen. Toen ze eindelijk terug het ziekenhuis binnenging, wuifde ze alle vragen over of het wel goed ging vluchtig weg. Ondertussen was ook de politie gecontacteerd, wat de hele toestand enkel maar chaotischer maakte. Giselle probeerde zich terug te richten op haar patiënten, maar haar onderzoek verliep slecht. Ze sloeg stappen van de procedures over, vergat dingen, stond op het punt weer in huilen uit te barsten. Dit bleef niet onopgemerkt door haar collega's die erop stonden dat ze terug naar huis ging. Ze spande zich zo zwaar in voor deze stage. Jezelf overwerken was nooit goed. Ze had rust nodig. In de auto liet ze haar verdriet de vrije loop gaan en reed daarna naar haar appartement. Hopelijk was er nog iets op de tv, want slapen zou er niet van komen.

Account verwijderd

schreef:
Alice grinnikte en pakte twee glazen uit de kast. "Je zou er goed in zijn, volgens mij heb je zojuist je persoonlijk record hierheen racen verbroken." Ze vulde de glazen met water en zette ze voor hem op de salontafel. "Ik ben net pas thuis joh," zuchtte ze. "En als jij toch alleen maar water drinkt overleef ik het prima," zei ze grinnikend. "Ik ga morgenochtend wel."
Ze plofte naast hem op de bank toen haar telefoon ging. Met een geïrriteerde zucht viste ze haar telefoon uit haar zak. Wie belde haar nou nú nog? Het nummer stond niet in haar telefoon, dus ze herkende het niet. Nou ja, misschien was het belangrijk. Ze drukte op opnemen en hield haar telefoon tegen haar oor. "Hallo, met Alice?"

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Dinant
Het wachten tot Alice de telefoon op nam, maakte Dinant ongeduldig. Hij haatte het om op dit soort momenten te moeten wachten, maar Alice wist waarschijnlijk niet wat er aan de hand was. Toch nam ze normaal gesproken sneller de telefoon op. Een opgeluchte zucht verliet zijn lippen dan ook toen de mobiel stopte met overgaan en een frons verscheen op zijn gezicht toen hij een volwassen stem aan de andere kant van de lijn hoorde. Zo kon Alice niet klinken. Ze klonk zo niet en zelfs al zou ze drie jaar ouder zijn, dan nog niet. "Ik zoek Alice del Grosso, ik ben Dinant del Grosso, haar oudere broer" sprak Dinant maar. Dit kon haar niet zijn, maar misschien had ze nu een vriendin die ook Alice heette en de telefoon voor Alice oppakte omdat ze bijvoorbeeld naar de toilet was of zo. Dinant wist het niet, maar hij voelde zich ongemakkelijk. Wat was de afgelopen 3 jaar gebeurt en waarom klonk deze meid zo ongeduldig? Dinant stond in zijn recht om zijn kleine zusje te bellen, in zijn ogen tenminste.
De minuten tikten voorbij, terwijl het aan de andere kant van de lijn stil werd. “Hallo, is daar nog iemand? Ik wil graag Alice del Grosso spreken” herhaalde hij. Het meisje aan de andere kant van de balie keek Dinant aan, of nee niet naar hem. Naar het gat in zijn shirt, waar nog een beetje modder en bloed op zat. Bloed waarvan Dinant geen flauw idee had hoe hij eraan gekomen was, de modder daarin tegen kon hij wel verklaren. Dat kwam uit het bos. Dinant vreesde dat het bloed op zijn shirt gewoon nepbloed was. Het was precies op zijn hart en als je daar gewond raakte, was je bijna meteen dood tenslotte. Ook voelde hij niets van de verwondingen.
De stilte aan de andere kant van de lijn was niet prettig. Het was ongemakkelijk. Had Dinant het verkeerde nummer gedraaid? Had een ander haar nummer overgenomen en had Alice een ander nummer, die Dinant was vergeten net als de afgelopen drie hele jaren? Maar hoe kwam haar stem zo oud en volwassen? Ze klonk bijna even oud als… Als hem!
Wat hier ook aan de hand was, DInant wist het niet. Hij wilde het echter wel weten. In 1 dag was er zoveel gebeurt. Eerst werd Dinant wakker in een onbekend deel van het bos, zonder geld, zonder mobiel, zonder besef waar hij was met een gat in zijn shirt. Een gat ten grootte van een kogel. Rond het gat zat wat bloed. Wanneer hij na een paar uur lopen eindelijk bij het weeshuis, wat Alice en hij hun thuis noemden aankwam, bleek het al drie jaar te zijn gesloten. Zowel zijn kamer als die van Alice waren volledig leeggehaald, alles behalve het gespaarde geld onder een plank onder het bed. Nu belde Dinant zijn zusje op om te weten hoe het met haar ging, waar ze woonden en wat er was gebeurd en nu klonk ze opeens als een volwassen jonge vrouw. Niets van het schattige kleine meisje klonk nog uit haar stem. Onder andere omstandigheden zou Dinant trots op Alice zijn geweest. Zo door de telefoon klonk ze sprekend als onze moeder, die zoveel jaren geleden was overleden. Dinant had 1 film van onze moeder, waarvan hij haar in levende lijve kon zien bewegen. Haar stem in kon horen, voor de laatste keer. De stem van Alice klonk sprekend op de stem in zijn herinneringen, van hun moeder op het filmpje.
Even keek Dinant op, toen zijn bestelling voor hem neer werd gezet door het meisje van de snackbar, die nog steeds naar het gat in zijn shirt keek. Dinant bedankte het meisje met een knikje, aangezien hij nog steeds zat te bellen met Alice, al was het aardig rustig aan de andere kant van de lijn. Rustig stopte hij een patatje in zijn mond, terwijl hij op Alice wachtte.

Tim
Wereldberoemd

Tim schreef:
Op de hoek van de straat tel ik mijn opties bij elkaar op. Ik kan een one night stand zoeken en daar dan blijven slapen, of ik kan ergens op straat slapen vannacht. Beide opties geven mij een slecht gevoel. Dan loop ik naar een bushokje en bekijk de plattegrond van het dorpje. Ik ben dicht bij het centrum zie ik op het kaartje. Dan sta ik voor een dilemma. Ga ik vier haltes zwart rijden, of ga ik een eind lopen? Veel tijd krijg ik niet, want dan komt de bus aanrijden. Ik meng me in de menigte en ga helemaal achteraan zitten.
Wanneer de bus bijna arriveert op de 3e halte voor mij, zie ik terwijl ik naar buiten kijk in mijn ooghoek de conducteur iedereen controleren, van voor naar achter. Ik ga alvast bij de deuren staan en op het moment dat ze open gaan loop ik met grote passen het voertuig uit. Het is nog veel te vroeg om clubs rond te gaan, want rond dit tijdstip is nog niemand dronken. De tijd ging zeer langzaam voorbij, want ik heb alleen maar rondgelopen in het centrum. De clubs stromen langzaam vol en ik ga naar binnen. Ik meng me ook hier in de menigte en na een tijdje zie ik een jongen vanuit mijn ooghoek mij aanstaren. Hij gebaart dat ik naar hem moet komen en dat doe ik ook braaf. Ik merk aan zijn manier van praten dat hij ten eerste dronken is en ten tweede met me aan het flirten is. Hard to get spelen is hierbij de beste optie, dus zeg ik "Ga je geen drankje voor me halen?" terwijl ik glimlach en charmant aan de bar hang.
Laat in de avond besluiten we naar zijn huis te gaan, wat mijn onderdak gaat worden voor de komende nacht.

Anoniem
Internationale ster

katnissx schreef:
Celeste
Ik loop nog wat rond op straat, ik schop tegen een steentje. Ik ben wel blij dat ik me kon aankleden in gewone kleren. Het blijft wel steeds in mijn hoofd spoken dat het 2016 is, hoe kan ik opeens in de tijd springen, nee beter gezegd opstaan uit de dood, mijn broer zei dat ik dood was. Het is zo raar, opstaan uit de dood, als ik dood was moest ik dood blijven en niet eruit opsta, ik link wel een zombie ofzo, alleen heb ik de looks er niet van, maar ik ben wel een levende doodde. Ik zie dat het al begint te schemeren. Slapen, nee eerder slaapplaats, waar moet ik overnachten. Thuis ben ik precies niet welkom. Een bushokje? Moet ik nu echt als een dakloze denken, dit is zo raar, ik heb wel gewoon een huis, maar mijn veel oudere broer is daar en is ook verward. Als het echt donker word beslis ik maar om echt in een bushokje te slapen. Ik loop ernaartoe en ik ga op het bankje zitten. Ik trek mijn benen op en slaag mijn armen erom heen. Het is echt koud. Ik probeer dan maar te slapen, alleen moeilijk door deze koude en ik heb bang om op straat te slapen, ik durf lijn ogen niet dicht doen en ik kijk heel De tijd om me heen of ik geen verdachte dingen zie.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Wat was begonnen als enkele lichte druppeltjes werd al snel een flinke hemelbreuk. Giselle zette haar ruitenwissers op de hoogste stand. Ze hield niet van regen. Haar ouders hadden haar altijd al erg vrij gelaten, wat kon er nu ook misgaan in zo'n rustig bergdorpje als dit. Haar broer tekende regelmatig schatkaarten voor haar. Dan gaf hij hints en moest zij de plaats zien te vinden waar hij iets had verborgen. Op een welbepaalde dag, was dat aan de rand van de rivier. Er waren wel vaker plotse stroomversnellingen, haar ouders hadden haar er vaak genoeg voor gewaarschuwd. Maar het wat een stralende dag en het had al een tijd niet geregend. Giselle dacht niet dat er ook maar iets verkeerds kon gaan. Ze was druk aan het zoeken aan de oevers toen het water haar verraste. Ze kon zwemmen, maar niet goed genoeg om zichzelf boven te houden. Ze schreeuwde om hulp, haar voet haakte zich vast achter een steen en trok haar naar beneden. Het was haar broer die het wilde water indook om haar te redden. Sindsdien vermeed ze het meer. Het was een wonder dat ze dit dorpje, omringd door water nog niets was ontvlucht. Ook regen gaf haar een ongemakkelijk gevoel. Het was alsof ze plots minder soepel kon ademen.
Ze reed een bushalte voorbij, vanuit haar ooghoek zag ze een gestalte in het bushokje liggen. Ze remde abrupt af en draaide haar raam open. "De bussen rijden niet meer. Waar moet je heen misschien kan ik je een lift geven." Door de luide regen wist Giselle niet zeker of de persoon haar had gehoord. Daarom stapte ze uit en wandelde naar het hokje. Het leek wel alsof het meisje van plan was hier te slapen. Was ze dakloos? Zo zag ze er niet bepaald uit. "Ik weet niet of je me net hebt gehoord. De bussen rijden niet op dit uur. Al wil ik je wel een lift geven als je met verteld waar je heen moet. Hier in de regen blijven liggen, is allesbehalve een goed idee."

Anoniem
Wereldberoemd

Saturn schreef:
Kirsten
"2016," zei ik hardop. "2016."
Ik heb het gevoel dat ik gek word. Dat dit allemaal een rare droom is. Maar dat is het niet... Dit is echt. Dit kan geen droom zijn. Opeens realiseer ik het me pas echt; ik heb geen onderdak, geen baan, niks. Ik moet hier weg en snel. Misschien kan ik terug naar Europa? Ik kijk rond in de kamer. Als ik hier dan toch weg moet, kan ik net zo goed wat survival spullen meenemen. Misschien ligt er ergens een portemonnee of een mobieltje, of wat kleding. Ik loop weer naar de slaapkamer en open de kledingkast. Ik pak een shirt eruit en probeer hem aan. Het zit een beetje groot, maar ik moet ermee leven. Ik trek een paar shorts uit te kast ook aan. Ik loop naar de wasbak in de badkamer en was mijn gezicht. Zo, nu zie ik er in ieder geval weer fatsoenlijk uit. Ik zie een paar sneakers in het hoekje van de gang liggen. "Pleaaaase laten die in mijn maat zijn," denk ik hardop en ik probeer ze aan. Ze zitten een klein beetje krap, maar comfortabeler dan die stripper hakken die ik eerst aanhad. Ik ga de woonkamer doorzoeken, in de hoop iets nuttigs te vinden. Ik open een paar kastjes en vind 10 dollar, een zaklamp en een paar pennen. Ik trek het laatje onder de tv open. Er ligt een groot, rechthoekig ding in. Ik pak hem op, hij is redelijk zwaar. Er zit onderaan een knopje op. Ik druk erop en er verschijnt een groot scherm, met de datum en tijd in het midden. Wat is dit? "Swipe naar links om te ontgrendelen" staat er. Swipen? Ik zet mijn vinger licht op het scherm en beweeg hem naar links. Het apparaat springt open en er staan 20 kleine vierkantjes op met titels eronder. "Contacten, email, kalender... Is dit een soort van modere telefoon?" Ik begin te lachen. "Jezus, ze zijn nou niet bepaald verder gegaan met technologie. Ik had verwacht dat mobieltjes door de jaren heen kleiner zouden worden, geen bakstenen. Dit ding ziet er wel handig uit, maar ik kan het niet in mijn broekzak stoppen." Ik kijk rond of ik ergens een rugzak zie. Er hangt er een aan de voordeur. Ik pak hem en doe het mobieltje (of we kunnen het beter "mobiel" noemen met die achterlijke grootte), de 10 euro, de pen en de zaklamp erin. Ik loop naar de kledingkast en doe daar een broek en 2 shirts in voor later. Alles wat ik nodig heb is wat geld en ik kan weg. Ik kijk een beetje om me heen als ik spontaan de deur hoor. Mijn hart begint als een razende te kloppen. Fuck, ik moet me snel verstoppen. Ik schiet achter de deur. De deur schiet open en er stapt een meisje van ongeveer 25 naar binnen. Ik bid dat ze mij niet ziet. Ze zet haar tas op het aanrecht en schiet zo de badkamer binnen, die op slot word gedraaid. Nu is mijn kans om te ontsnappen... maar ik kan ook in haar tas voor spullen zoeken. Ik adem diep in en loop naar het aanrecht. Ik ruk snel de tas open en kijkt erin. Kauwgom, tampons, een agenda... Daar! Een portemonnee! Ik maak hem voorzichtig open. Er zit een pinpas in en 78 euro contant. Wat een domme vrouw, dat ze zoveel geld bij zich heeft. Het verbaast me dat ze niet allang is overvallen. Ik pak snel de rugzak van de tafel, gooi de portemonnee erin en ruk zo de voordeur open. "Wat was dat?" hoor ik de vrouw vanaf de badkamer zeggen. Ze loopt de badkamer uit. Ik probeer zo hard mogelijk weg te rennen. De vrouw kijkt door de deur. "Hé, wie was er in mijn appartement? Waar is mijn portemonnee? Hey jij daar! Ik zie je wel!" De vrouw rent achter mij aan. Ik schiet zo snel mogelijk de trap op naar beneden. Ik ren gelukkig veel sneller dan haar. Ik ren het gebouw uit, de straat op en schiet snel om de hoek. De vrouw blijft in de ingang staan. "Godver!" schreeuwt ze.
Op dat moment komt er een taxi aanrijden. Ik klop op zijn deur. "Kunt u mij naar het vliegveld brengen? Ik kan contant betalen."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld