Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg || U With Me?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
► Het pand die hij en het meisje in zijn armen betraden was nog even saai als eerder. De grijze muren rondom hen waren nog altijd beschadigd, bestaande uit oud gesteente van de voormalige fabriek. De vele kamers op de bovenverdieping vormden evenals de grote leefruimte de ruimtes waar iedereen rondhing, en op de meest noodzakelijke dingen na viel er weinig meer te vinden. Wapens werden achter slot en grendel gehouden in een grote kluis, waar enkelingen de code van wisten, met zelfs een aantal houten staken in hun bezit als ze van een bovennatuurlijk wezen af moesten komen. Alleen alle bendeleden ontbraken nog maar hierover had Liam voor een keer weinig te zeggen. Hij had ze bijna allemaal, op order van grote maffiosi boven hen allen, aan het werk gezet. Slechts een paar waren overgebleven om toe te kijken hoe hij Kenna als een kind naar de kelderruimte droeg. De grote opslagruimte was nu ingericht als the shu, afgeleid van een isoleercel van een gevangenis, en ook deze werd door hun slachtoffers gevreesd. Niet vanwege de kamer zelf; het waren de martelingen die er plaatsvonden die hen het stuipen op het lijf jaagde. Van de paar bendeleden in het pand keek elk van hen met een bittere blik toe onderwijl hij haar naar beneden droeg.
Een uitgebreid slot beveiligde de kamer, maar eenmaal geopend kwamen ze dan eindelijk terug bij de jongen. Zittende achterin de kamer met een en al woede. Sterke ketenen klampten hem vast aan de harde grond, zijn beide polsen achter zijn rug vastgemaakt. Blauwe en paarse plekken waren ontstaan op zijn huid en zeker op zijn borstkas, die nu in het zachte licht van de gloeilamp gezien konden worden. Een kleine straal van rode vloeistof kwam uit zijn neus. De geur van bloed omcirkelde hem als een grote walm, ervoor gezorgd dat Liam voor kort over zijn lippen likte.
"Lang niet gezien," merkte hij droog op. Hij legde Kenna wreed op de grond, voor haar gebukt om ook haar vast te maken. Een paar handboeien hielden haar op haar plaats en samen met de kettingen die eraan bevestigd zaten kon het meisje geen kant meer op. Een tevreden zucht kwam niet veel later naar boven, een grote grijns opgezet om haar te irriteren, waarna hij weer opstond.
"Kijk waar je jezelf nu naartoe geholpen hebt.." Vijandelijk wierp hij een blik op de jongen. Zijn armen sloeg hij over elkaar, steun gezocht bij de muur tegenover Kenna om beide in de gaten te kunnen houden. Geen van hen had nog een kans hem te ontwijken nu. "En allemaal vanwege je leugens. Is die oude Italiaan het echt waard?"

Account verwijderd

schreef:
Het leek wel een eeuwigheid te duren toen Liam een deur openmaakte van een oude fabriek. De hele weg waren Kenna en Liam beiden stil. Misschien was het ook maar beter zo. Ze had geen mogelijkheden gehad om te ontsnappen, dus ze hoopte dat het nog zou lukken. Bij binnenkomst omringde een vieze, oude geur haar. Ze maakte even een vies gezicht en zuchtte. De ruimte zag er vreselijk onverzorgd uit en het leek wel alsof er duizenden jaren hier niet was schoongemaakt. Er waren wat mensen beneden en door het geluid die de schoenen van Liam maakten, keken de mannen op. Kenna voelde zich even ongemakkelijk, doordat ze in de armen van Liam lag. Ze wist niet wat de mannen dachten van haar, om haar zo met Liam te zien. Toen Liam naar beneden liep op de trap, verloor ze de mannen uit het oog.
Uiteindelijk toen er aan de trap een einde kwam, zag Kenna dat ze in een kelder was. Het was donker en een kleine gloeilamp hing aan het plafond en zorgde ervoor dat de ruimte minimaal werd verlicht. De stank van bloed, zweet en andere dingen drongen haar neusgaten binnen. Ze voelde zich misselijk worden. Toen ze haar ogen door de ruimte liet gaan zag ze tegen de muur iemand zitten. Ze herkende de jongen uit duizenden. 'Mason!', riep ze uit. Mason reageerde niet en ze voelde zich daardoor verdrietig. "Wat hebben ze hem aangedaan?". Dat was de gedachte die door haar hoofd ging. Ze probeerde zich los te maken van de greep van de jongen, maar tevergeefs. Liam legde haar op de harde grond en maakte haar vast aan handboeien. Met open mond keek ze naar haar polsen en ze trok haar hand naar zich toe. De kettingen maakten een rinkelend geluid en verder dan haar buik kwam ze niet met haar handen. Ze vestigde haar blik naar Liam die haar grijnzend zat aan te kijken. Het liefst had ze hem in zijn gezicht gespuugd, maar dat zou de situatie verergeren. Ze hield zich in en keek weg.
Kenna keek naar haar vriend. Ze deed moeite om haar tranen te bedwingen. Helaas lukte het niet en begon ze te huilen. Ze had haarzelf beloofd dat ze niet zou gaan huilen, maar het beeld voor haar maakte het onmogelijk. Gekleurde plekken waren op Mason's bovenlichaam te zien. Kleine sneetje bedekten zijn lichte huid. Uit zijn neus kwam er bloed en de druppeltjes vielen in de kleine plas die op de grond was gevormd. Ze durfde niks te zeggen en het enige wat ze probeerde was haar handen uit de handboeien te trekken. Het enige resultaat die ze kreeg was een irritant rinkelend geluid en pijnlijke polsen.
Liam begon te praten. Kenna zag dat Mason niet met hem wilde praten. Het leek zelfs alsof hij daar geen kracht voor hard. Ze beet hard op haar lip en keek weg. Het deed haar pijn om hem zo te zien.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Laatste kans, Mason." Zijn gelaat trok bitter bij, gekeken naar de jongen die er suf op de grond zat. Hij leek in een toestand te zitten waarin hij eigenlijk aan het slapen was. Geen geluid hoorde hij van hem vandaan komen, geen beweging werd gemaakt om - hoe nutteloos het ook was - te ontsnappen. Alleen zijn ogen, die nog altijd open waren geweest, vertelden Liam dat hij nog bij bewustzijn was. "Waar is Rosetti?" De verandering in zijn blikken zag hij stilletjes aan. Voor het eerst in de paar minuten dat hij er was zag hij dat hij een beetje wakker werd geschud. Er kwam weer beweging, hij zag hem door de kamer kijken en ook zijn emoties werden wederom zichtbaar, in plaats van alleen het bedroefde gedeelte. Zelfs zijn vriendin, die nu aan het huilen was, had hij dan eindelijk weer opgemerkt aan de andere kant van de kamer.
"I-Ik weet het echt niet... echt, hij vertelt nooit wat! We krijgen de opdrachten gewoon toegestuurd en-"
Zijn boosheid liet hij wat op de achtergrond, eerder een gevaarlijke lach laten zien dan zijn felle woede. "Dan moet je het zelf maar weten. Met alle plezier vertel ik die vriendin van je de waarheid," onderbrak hij hem meteen. Hij zette zichzelf van de muur af, ging wat beter staan en liet zichzelf vervolgens weer achteroverleunen tegen het oppervlak.
"Nee, Kenna niet naar hem luisteren, hij-"
"Mason hier werkt bij een bende onder de leiding van een Italiaan, ook wel bekend als Rosetti. Damn, die kerel weet ze wel uit te zoeken zeg. Zelfs die nietsnut hier werd aangenomen, met amper ervaring en de moed om ook maar op iemand af te stappen," vertelde hij met een spottende ondertoon. Hij wendde zich op het meisje, na hem nog doordringend onderzocht te hebben, en maakte zijn gezicht tot staal. Geen gevoel was erin weer te vinden zoals het bij anderen wel was. "Hij handelt in wapens, zit in de drugsbusiness en .. wat was ik ookal weer vergeten?" Zogenaamd nadenkend keek hij van beide mensen weg. Hij kon met gemak opnoemen wat zijn vijand allemaal voor plannen had in de onderwereld, maar dat zou het dramatische effect weg laten gaan, toch? "Ohja, de huurmoordenaars. Je vriendje hier is er ook een van! Nu weet je ook meteen wat er gebeurde in de uren die jij slapend doorbracht." Zijn eigen gedachtes aan de daden van de jongen gingen door hem heen, voor even stil gebleven voordat hij weer besloot te spreken. Het was al duidelijk geworden hoe hij hem verraden had voor zijn meisje, maar toch had hij ergens nog manieren. Hij kon Mason's verdrietige gezicht niet meer uitstaan; hij zag liever het dodelijke, want dit begon er aardig eng uit te zien. Nog nooit had hij een maffiosi haast aan het huilen gemaakt.
"Is het je al te binnen geschoten waar die man is, of wil je dat ik verder ga met de lijst?"

Life's a game but it's not fair
I break the rules so I don't care
So I keep doin' my own thing
Walkin' tall against the rain
Victory's within the mile,
Almost there, don't give up now
Only thing that's on my mind

Account verwijderd

schreef:
De enige stem die Kenna hoorde was de stem van Liam. Hij klonk boos en zijn stem was zo hard, dat het een echo achterliet. Door het te harde geluid begon haar hoofd te bonken. Waarschijnlijk ook door de gebeurtenissen van net. De verschillende gedachtes die door haar hoofd gingen, waren maar niet te stoppen. Kenna snapte niet wie Rosetti was en waarom Liam hem zo graag wilde vinden. Het leek al te goed dat Mason wist wie hij was en door de vraag van Liam, kwam er een kleine beweging in Mason. Zijn mond begon te bewegen op het moment dat hij begon te spreken. Ze luisterde mee, ze kon niet anders. Ze snapte niet waar de twee mannen het over hadden.
Toen Liam vertelde dat hij Kenna het hele waarheid zou vertellen, keek ze naar hem. Ze wilde het horen, heel graag. Diep van binnen weet ze dat de waarheid alles zou verpesten. Dat was ook één van de redenen, waardoor ze de waarheid toch niet wilde weten. Mason vraagt haar om niet te luisteren, maar ze is té nieuwsgierig. Eenmaal toen Liam begon te praten, leek er geen einde te komen aan de informatie.
Het leek wel alsof de dingen die hij vertelde steeds erger werden. Het moest een nachtmerrie zijn. Mason, haar vriend, een huurmoordenaar? Haar ogen vestigden zich om Mason. Hij keek verloren, alsof hij niet wist wat hij moest doen. Ze wilde tegen hem schreeuwen, boos worden, haar woede op hem afreageren. Mason heeft haar de hele tijd voorgelogen en ze was bozer op hem dan op de jongen die hun heeft ontvoerd. Geen woorden kwamen uit haar mond. Ze had geen kracht meer om te praten. Ze hoopte dat dit een domme grap was, maar als Liam weer begon te praten wist ze dat dit echt is. Ze schudde haar hoofd en keek weg. 'Ik hoef het niet te horen, genoeg', zei Kenna en ze zuchtte. Het was genoeg voor haar. Ze wilde niet weten wat voor slechte dingen haar vriend wel allemaal niet deed. Ze schudde haar hoofd en probeerde alle informatie van vandaag te vergeten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

Felipe Ramos

Een telefoonsignaal wist hij op te vangen vanuit de kelderruimte. Het irritante deuntje ging door zijn gehoorgang, doende dat hij er zelf bij was, zelfs al was het in werkelijkheid heel anders. Hij bevond zich op een van de bovenverdiepingen van het pand. Te druk bezig met andere dingen om zichzelf er druk over te maken, sinds het meisje op zijn schoot alle aandacht naar zich toe wist te trekken. Ruw kwamen hun lippen met elkaar in aanraking. Zijn handen streelden Maddie's heupen uitvoerig, met haar rode jurkje erbij meegenomen die hij traagjes omhoog trok. Zij daarentegen liet haar vingers over zijn borst glijden. De twee benen aan zijn weerszijden werden intussen ondersteund door het spierwitte dekbed onder hen. Hijzelf beperkte zich tot de hoek van de kamer, zichzelf overeind gehouden door de muur achter hem waar hij gewoonweg op leunde.
Plezierig zoog hij op het stukje huid bij haar sleutelbeen. Hij kon haar ademhaling horen versnellen met elk beetje contact dat hij maakte, maar hier bleef het niet bij. Enkele kreunen wist ze los te laten onderwijl hij zijn hoektanden langzaamaan kon voelen groeien. Zijn blik gleed af naar de zijkant van haar nek, gefocust op de vloeistof die door haar lichaam heen stroomde. Hij kon het horen met slechts de gedachte eraan en voordat hij het echt doorhad, drukte hij zijn tanden in haar huid. Zachtaardig kwamen ze dieper en dieper, maar tot zijn grootste ongenoegen onderbrak de stem van Liam zijn genot om zich van haar te voeden. Zijn naam werd enkele keren chagrijnig geroepen om hem te wekken. Wetend dat er weinig anders opzat dan te gehoorzamen, trok hij zich dan ook met weerzin terug; de grip op haar lijf en kleding liet hij binnen seconden vergaan. "Waar ga je heen?" vroeg ze hem verbaasd, waarop hij onverschillig met zijn ogen rolde en de deur met veel gekraak opende. "Zaken."
Zijn shirt had hij nog nooit zo snel aangetrokken in de weg naar beneden. Hij wist hoe de jongen dacht over relaties of alles dat ermee te maken had. Het werd niet zomaar toegelaten om ook maar een beetje lol te hebben met de meiden die er opgesloten waren, want volgens hem beïnvloedde het je helemaal. Het zou je soft maken, te zwak om nog beslissingen te nemen die er nodig waren, maar hier leefde Felipe niet naar. Hij deed wat hij zelf wilde, precies wat hij altijd al gedaan had, en bij het binnenstappen van de laagste verdieping was er geen onzekerheid meer bij hem te zien over een paar minuten geleden. Hij besliste zelf immers over zijn eigen leven na de dood. Het vampier-zijn had daar niets aan veranderd.
Het norse gezicht van Liam was het eerste wat hem opgevallen was. Een iPhone werd tegen zijn oor gehouden, zich gedeeltelijk van hen weggedraaid tot de ingang van de ruimte. Aan zijn stem te horen was hij allesbehalve blij geweest. Hij dacht ook te snappen waarom, mede omdat hij de stem van de baas meekreeg door de speakers, wat maakte dat Felipe hem besloot maar niet te storen. Pas toen de jongen hem opgemerkt leek te hebben en zich omdraaide, deed hij zijn best zich te concentreren.
"Ze zijn helemaal van jou. Leef je uit." Een grom werd duidelijk, voordat hij hen allemaal achterliet en zich een weg naar boven baande. Sindsdien was het enkel hij en de twee gevangenen, waaronder een van Rosetti's mannen, die nog overbleven. Hij schudde zijn hoofd, een lichte grijns ontstaan op zijn gezicht. Met alle plezier zou hij de jongen laten krijgen wat hij verdiende.

"Dus.. jij dacht ons voor te moeten liegen?"

Account verwijderd

schreef:
De lippen van Liam openden zich en net op het moment dat hij iets wilde zeggen vulde een ringtone de ruimte. Het was een hoge, irritante ringtone die op elke telefoon wel te vinden was. Aan zijn gezicht te zien was hij geïrriteerd, maar hij moest wel opnemen. Voordat hij de ruimte verliet waarschuwde hij ons om geen domme dingen te doen. De laatste voetstappen verlieten de ruimte en een stilte vulde zich door de kelder. Kenna bleef stil, terwijl ze haar polsen probeerde los te krijgen van de te strakke handboeien. Geïrriteerd mompelde ze wat schrldwoorden onder haar neus en liet ze haar hoofd verloren tegen de muur aanvallen. Haar zicht concentreerde zich op de jongen voor haar. Zijn huidskleur leek lichter dan ooit van tevoren en zijn donkere haren vielen slap over zijn voorhoofd heen. Zijn donkerbruine ogen leken haast wel zwart. 'Kenna, het spijt me dat je het op zo'n manier te weten moest komen. Ik wil dat je weet dat ik van je hield, nog steeds', zijn stem klinkt zacht, maar luid genoeg voor Kenna om het te verstaan. Elk woord lijkt diep uit zijn hart te komen. Ze weet niet hoe ze erop moet reageren. Ze komt er net achter dat Mason een crimineel is. Ze voelt zich gebruikt en verraden. Ze weet niet hoe ze ermee moet omgaan. 'Ik wil het er niet over hebben Mason, kijk waar we door jou belandt zijn! Als dit niet gebeurd zou zijn zouden we waarschijnlijk allebei al veilig thuis zijn', haar stem klinkt boos, maar zacht. Ze wilt natuurlijk niet dat iemand hier opeens komt, maar waarschijnlijk was Liam iemand gaan halen om op Kenna en Mason te letten.
Enkele minuten vlogen voorbij. Mason heeft zijn mond niet meer opengedaan, waarschijnlijk te uitgeput om een ruzie te starten. De deuren van de kelder openden zich en kort daarna sloten ze zich. Meerdere voetstappen waren door de stille ruimte te horen. Liam en nog een andere man kwamen allebei tevoorschijn. Ze snapte niet waarom iedereen hier zoveel tatoeages had. Die man had er zelfs enkelen in zijn nek. Liam zei iets tegen de man en verliet algauw de kelder. Even hoorde Kenna zijn stem, maar die verdween algauw achter de muren. Ze keek de man aan, bang met wat hij met ons van plan was. Ze hoopte dat hij hier alleen zou staan en naar hun kijken, maar een gevoel vertelde haar dat de man niet zo'n type was die niks zou doen met zijn gevangenen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De jongen achterin de kamer was hetgeen waar Felipe zijn blik op vestigde. Vurig keek hij zijn kant op, al werd het hem niet teruggegeven. Hij leek zich te verliezen in alles om zich heen met zijn gestaar voor zich uit. Mason bevond zich volgens hem in allesbehalve waar hij mee bezig moest zijn, waardoor hij niet anders kon dan het werk van zijn 'vriend' voortzetten en hem eens flink wakker te schudden.
"Jij, mijn vriend, hebt alles verpest. Nu is het tijd om daarvoor te boeten." IJskoud stapte hij naar de muur toe, zijn hand langs een paar wapens gegaan die er aan vast waren gemaakt. Verschillende messen kwamen in zijn zicht terecht van alles bij elkaar. Hij was geen maffiosi van de automatische wapens ofwel pistolen, want wat kon er tippen aan de oude manier van doden? Met een mes als die die er waren kon hij ze meer laten lijden dan elkander wapen had kunnen veroorzaken. Al grijnzend pakte hij er een weg, negerend naar de andere keuzes die hij nog had, en draaide zich met het mes in zijn hand weer om.
"Jullie zijn, wat? Vriend en vriendin?" vroeg hij ijskoud. "Een goede buit. Misschien had Liam dan toch gelijk, waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?" De manier waarop hij ze aansprak zei al genoeg over zijn bedoeling. De bespotting was ervan af te leiden, de sarcastische ondertoon alsof hij zojuist tegen een stel kleuters aan het praten was eerder dan twee jongeren met een normaal vermogen om na te denken. Hij zag ze elk als zijn prooi; niet een slachtoffer om rekening mee te houden. En dus stapte hij op een van hen af, wat het meisje bleek te zijn, met geen gevoel van schuld in hem verstopt.
"Zeg me waar die Italiaan zich heeft verstopt, of ik laat je meisje eronder lijden," vertelde hij geamuseerd. Zijn hoofd liet hij schuin gaan, gekeken naar Mason achterin de kamer. Het wapen had hij inmiddels allang gericht op het meisje voor hem. Hij had geen zin in tijdverspilling, of Liam nou weg mocht zijn of niet.
De stilte die er optrad zodra zijn woorden stopte was onvermijdelijk. Zijn vraag werd genegeerd, onbeantwoord achtergelaten en als er iets was dat Felipe als dom opvatte, was het om zijn bevelen te negeren. Hij grimaste.
"Fout antwoord."
Het mes in zijn hand werd in een vlugge beweging in het rechter bovenbeen van de 'vriendin' gestoken. Hijzelf was door zijn knieën gegaan, het wapen een paar rondes gedraaid uit wraak. Bloed kwam vrij in grote stralen waar hij veel lol uit haalde, maar het was de reactie van Mason waarop hij het meest kon lachen. In alle wanhoop schreeuwde hij naar hem om te stoppen.
"Daar had je maar aan moeten denken voor je me negeerde, klootzak. Nu nog een keer; waar is Rosetti?"

Account verwijderd

schreef:
De ogen van de man voor Kenna waren op haar vriend gericht. Zijn houding was intimiderend en het bezorgde haar een rilling over haar rug. Ze wist niet wat deze man van plan was en wat die zou doen. Het enige wat ze hoopte was dat Liam zo snel mogelijk zou komen, want Liam leek haar vele beter dan deze man. Het leek erop dat Mason niet eens doorhad dat er een andere man was gekomen. Zelfs toen de man begon te spreken leek het Mason niks te doen. De man liep langs de muur waar er verschillende wapens te zien waren. Er zaten wapens bij die Kenna nog nooit in haar leven had gezien en eerlijk gezegd wilde ze niet weten waar ze voor waren. Zijn hand liet hij glijden over een paar scherp uitziende messen. Uiteindelijk koos hij een mes uit en draaide hij zich om richting Kenna en Mason. De vraag die hij stelde werd door allebei niet beantwoord. Kenna was bang om iets te zeggen en Mason was te uitgeput om ook maar iets te zeggen. De sarcastische toon van de man was duidelijk hoorbaar, maar dat was niet het enige wat Kenna's aandacht trok.
De scherpe mes glinsterde in het minimale licht van de gloeilamp. Ze wilde niet weten hoe vaak de mes wel niet was gebruikt. Het enige wat ze hoopte was dat het niet op haar óf op Mason gebruikt zal worden. Enkele minuten verliepen en de voetstappen van de man hoorde ze dichterbij haar komen. Automatisch schoof ze dichter tegen de muur aan en keek ze de man bang aan. Terwijl de man richting Kenna liep, weerkaatste het licht van de gloeilamp via het mes. De man torende boven Kenna uit, waardoor ze haar hoofd moest optillen om hem aan te kijken. De vraag die hij stelde ging waarschijnlijk over de man die Rosetti heette. Ze haatte hem nu al, doordat hij voor zoveel problemen veroorzaakte. Ze had spijt dat ze uit was gegaan, ook al had ze geen zin. Even keek Kenna haar vriend aan. Het was een domme zet van haar, want ze zag niet hoe de man door zijn knieën ging en het mes richting haar been liet gaan.
Een harde gil ontsnapte uit haar mond, door de pijn en schrik die ze voelde. Ze probeerde het mes eruit te halen, maar de kettingen zorgden ervoor dat ze niet verder kwam dan het midden van haar bovenbeen. Tranen vlogen over haar wangen heen. Het brandende gevoel in haar been werd erger, doordat de man het een goed idee vond om hem nog een paar rondes te draaien. Het bloed verspreidde zich in een grote plas rondom haar been. Het gejammer van Kenna leek wel steeds harder te worden. Het mes zat nog steeds in haar been en het leek erop dat de man er genoeg lol in had. Het geschreeuw van Mason liet zien dat hij er nog steeds was en dat het iets met hem deed. Het gehuil en de pijn stopte niet. De pijn was zó erg dat ze het liefst dood zou willen gaan. Geen woorden kwamen uit haar mond en het enige wat ze kon doen is naar het mes kijken en proberen om zich van de kettingen los te krijgen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Weet je, zwijgen is niet zo slim om te doen nu je hier gevangen zit," begon hij ineens te vertellen. Het wapen liet hij voor zijn eigen leedvermaak tegenover het meisje nog even zitten, het dusdanig vastgepakt dat de kracht die hij erop zette nog af te leiden was aan zijn trillende knokkels. "Ik weet niet of je het al door hebt, Mason, maar we kunnen alles maken wat we maar willen." Het gegil van de vriendin hoorde hij vermaakt aan. Hij kon de macht voelen die hij over haar had, de beslissingen die hij kon maken over leven en dood als het tot hen beide aankwam, en toch was Felipe nog niet tevreden over wat hij aangericht had. Hij wilde dat het erger werd, heviger en gevaarlijker. Hij wilde de spanning voelen die bij Mason ontbrak op het moment. Mogelijkerwijs was dat waarom hij het mes uiteindelijk dan toch verwijderde uit haar been, om een andere plek te zoeken voor het scherpe oppervlak. Het bloederige metaal, voornamelijk gepraat over de punt van het wapen, liet hij intussen plezierig over haar rechterwang glijden. Strak genoeg om een klein sneetje te doen ontstaan, zwak genoeg om geen diepe inkeping te maken voor meer pijn dan ze al had. "Ik kan die vriendin van je zo vermoorden met slechts één beweging. Wat ik ook zal doen, als je nu niet snel praat over waar die klootzak nou is. Dus.. laten we er een spel van maken." Hij grijnsde bij het idee van de twee bloedende lijken, maar hierop beeldde hij zich al gauw in wat ze te wachten stond. Sommigen konden Felipe aanzien voor een psychopaat vanwege zijn waanbeelden. Anderen zagen hem als de perfecte maffiosi, zoals de reden waarom Liam hem gespaard leek te hebben. Hij kon alles doen wat hij wilde, of niet soms?
Met zijn vrije hand pakte hij haar kin vast. Zijn vingers liet hij langs haar mondhoeken klemmen, langzaamaan omhoog geduwd om een glimlach te doen ontstaan op haar gezicht. Een eigenaardige grijns misschien nog wel. Zijn grijns verbreedde zich erdoor nog ietwat meer, starende in haar donkere ogen. "Bij elke keer dat jij besluit me te negeren, zal ik een nieuwe plaats zoeken om haar te verwonden. Snede voor snede... Merk ik dat je liegt, dan worden het er twee. Deal?"

Account verwijderd

schreef:
Het mes bleef enkele minuten in Kenna's been zitten. De pijn bleef hetzelfde en er leek geen einde aan te komen. Nog nooit had ze zo'n hevige pijn gevoeld. De scherpe hoeken van de mes zaten in haar huid en haar vlees en ze voelde het mes er zeker weten in zitten. Ze was hardop aan het huilen, het leek meer op een zachtere gejammer. De pijn was moeilijk voor haar te hendelen. Waarschijnlijk zou iemand met een hoge pijngrens hier ook heel erg aan lijden. Ze wilde dat de man zo snel mogeijk weg zou gaan. Haar been was aan het trillen van de pijn en haar tranen waren niet te stoppen.
Een tweede gil ontsnapte uit Kenna's mond, doordat ze de scherpe mes langs haar wond voelde glijden. Het betekende dat de mes verwijderd werd. Het deed zelfs meer pijn dan toen die erin zat. Het bloed bleef maar uit haar wond druipen, wat haar kleren vies maakte en de grond onder haar. De man leek haar leed niks te doen en hij liegde zijn wapen op haar rechterwang. Automatisch duwde Kenna haar hoofd naar achter, bang dat de scherpe mes te diep in haar wang zou snijden. Ze wilde niet nog een litteken, waardoor ze deze avond maar al te goed zou herinneren. Smekend keek Kenna Mason aan, terwijl ze de mes over haar wang voelde glijden. Een steek verspreide zich over haar rechterwang, waardoor ze een zachte sis geluid maakte. Ze voelde enkele bloeddruppels en waarschijnlijk zouden die zich vermengen met haar zoute tranen.
Na de woorden van de man keek ze hem bang aan. Haar vermoorden..? Zijn hand pakte hij haar kin beet. Zijn vingers klemden zich om haar mondhoeken, waardoor ze een "glimlach" voelde ontstaan op haar gezicht. Er was hier niks leuks of grappigs aan, maar aan de geamusseerde gezicht van de man vond hij het al te grappig. Hij leek er duidelijk plezier in te hebben. Ruw draaide ze haar hoofd weg en keek ze naar de muur achter de man. Het mes was al van haar wang geplaatst, maar nog steeds leek ze de scherpe zijkant te voelen. In haar ooghoeken zag ze Mason knikken. De pijn in haar been nam langzaam af, maar het brandende gevoel bleef. Het deed nog steeds pijn, maar gelukkig was de bloeding gestopt. Het bloed was nog steeds vers te ruiken en het vermengde zich met de geur van de kelder waarin de drie personen zich bevonden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Dus.. wat deed je in de nachtclub gisteren?" Het hevige geknik van Mason nam hij aan voor het toestemmen voor zijn plan, al had de jongen in het echt geen andere keuze kunnen hebben. Geaccepteerd of juist niet, Felipe zou ze alsnog een hel van een eerste dag in het bendehuis geven. Het spel was immers voor zijn eigen plezier en de informatie die hij uit hen moest krijgen; hij had geen zorgen over hoe ze meer dood dan levend weg zouden komen. Van zijn part mochten ze hun beide lijken op de ijskoude vloer wegrotten. Zijn vermaakte manier van kijken sprak dan ook wel voor zich, onderwijl hij nog een paar seconden lang de glimlach op het meisje's gezicht dwong, voordat hij zijn grip liet vergaan en zijn vrije arm omlaag liet zakken.
Het verwachte stemgeluid van Mason hoorde hij in een mum van tijd door de kelderruimte gaan. Het getrek aan de kettingen, dat hij daarvoor nog even bij hem hoorde, was gelukkig ook weer gestopt. Het gaf voor hem aan dat de boodschap dan misschien eindelijk overgekomen was en ze door hadden dat ze hier, al dan niet zonder kleerscheuren, weg zouden kunnen komen. "Ik kreeg een oproep dat er werk te doen was, dus ik was er gewoon heengegaan," werd hem verteld. Iets dat hem toch minder opgewekt liet voelen dan hij momenteel was. Een grom verliet zijn mond, zijn ogen fel op de jongen geworpen. "Leugenaar," siste hij ijzig. "Je was er omdat iemand ons verraden had, huh? Omdat je wist wat er te gebeuren stond?" De geruisloosheid die toen toesloeg, bevestigde alles meer dan goed.
"Ja, dat dacht ik al, Mason. Wat had ik nou verteld over leugens?" Met volle kracht liet hij het mes in haar schouder snijden. Bloed overwelmde de ontstane wonde merendeels, haar kleding doorweekt achtergelaten op bepaalde plekken, maar het was zijn eigen lichaam dat voor een fractie opviel. Zijn conditie tegenover de vloeistof was nog minder goed dan die van Liam was geweest. Hij voelde zijn alles weer naar boven komen, zijn zicht donkerder gekleurd en de bloedvaten samentrekken tot een zwart/rode kleur, en nog zette hij het zo snel mogelijk stop. Niet veel later was er geen bewijs meer te vinden van zijn kleine uitbarsting; hij kon het mes er weer uithalen zonder zich druk te maken over zijn verlangen naar bloed.

"Je wist dat we eraan zouden komen en dus hadden jullie de opdracht om ons af te leiden, terwijl die baas van je wegkwam."

Account verwijderd

schreef:
Kenna keek naar haar been. De wond zag er diep uit. Ze was bang dat die zou ontsteken, wat waarschijnlijk zou gebeuren als de wond niet zo snel mogelijk bekeken zou worden. Zelf kon ze het niet zelf doen en aan één van deze mensen die zich in deze gebouw bevonden kon ze ook geen hulp vragen. De pijn voelde ze nog steeds in haar been, maar die probeerde ze zo goed mogelijk te negeren. Haar blik viel op haar vriend. De twee mannen waren over iets aan het praten, maar ze luisterde niet echt mee. Haar hoofd deed pijn en ze voelde alsof ze elk moment kon neervallen. Het zou kunnen komen door de vermoeidheid, maar ook door het bloedverlies.
Een pijnlijke steek schoot door haar linkerschouder heen. Een tweede kreet die uit Kenna's mond kwam vulde zich de ruimte. De pijn was bijna net zo erg als die in haar been, misschien nog erger? Ze probeerde naar het mes te grijpen, maar de kettingen waren te kort. Het bloed voelde ze langs haar lichaam lopen, maar daarna voelde ze hoe haar kleding doorweekte. haar zicht werd wazig, waardoor ze haar best deed om bij bewustzijn te blijven. Door haar wazige zicht kon ze niet zien wat er gebeurde. De man voor haar keek naar haar wond en het leek alsof zijn ogen plotseling donkerder werden. Wacht, waren dat aders? Het zicht voor haar maakte haar weer wakker en toen ze haar ogen wijder opendeed leken de ogen van de man normaal. Het zou waarschijnlijk komen door het bloedverlies. Terwijl het mes weer langs haar huid sneed, ontsnapte een zachte, pijnlijke kreun uit haar mond. Ze kon de wond niet zien, maar waarschijnlijk zou die net zo groot zijn als die op haar been. De pijn in haar schouder en in haar been waren ondraaglijk.
Haar ogen sloten zich automatisch. Het enige wat ze kon doen was de geluiden om haar heen horen. Ze hoorde een deur dichtslaan die daarna werd gevolgd door voetstappen. De persoon naast haar leek te bewegen, want ze voelde zijn aanwezigheid niet meer. Enkele stemmen vulden zich de ruimte, maar ze kon niet uitpuzzelen welke van wie was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

Liam Evans

Het beeld wat hij aantrof zodra hij de kelderruimte weer betrad was niet wat hij had verwacht te zien. Hij had hem opgedragen verder te gaan met het verhoor, mogelijk hen wat te verwonden om te horen te krijgen wat ze moesten weten, maar hier bleek weinig opuit te zijn gedaan. Hij kon het gedaante van Kenna eerder haast dood dan levend weervinden op de grond. Bloed vloeide uit twee grote wondes, een dik spoor van rood achtergelaten op haar kleding, met een huid zo bleek als sneeuw. Hij kon de angst nog van haar opmerken, het zweet zien staan op haar voorhoofd bij het uitzitten van een pijn die in de eerste plaats nooit had mogen ontstaan. Haar nog steeds geopende ogen waren nog een wonder opzich.
De jongen was inmiddels al nergens meer te bekennen, genadeloos door hem weggestuurd met niet meer dan een dodelijke blik en een paar sissende woorden als bevel uitgebracht. Ramos was het hem niet waard om compleet uit te barsten in woede, al was het zichtbaar dat Liam niet ver meer zat van een driftbui. De felheid waarmee hij zonder enige zorgen over zijn kracht de ketenen van Kenna losrukte was onmogelijk te negeren. Hij gromde zachtjes, het ijzerwerk op de grond gesmeten voordat hij haar lichaam optilde van de grond. Zijn armen rustten sindsdien onder haar knieën en bij haar rug. Zijn ijskoude huid geklampt tegen haar doorbloedde kleding, haar warme adem traagzaam gevoeld tegen zijn nekvel. Kenna's wang zat tegen zijn borstkas geleund, haar voorhoofd enkele millimeters van zijn hart verwijderd waar anderszins een ongezond snelle hartslag te horen zou zijn geweest door zijn razende bui. Nu was er geen pols waar te nemen met de intieme positie van het meisje tegen hem aan. De stappen over de trap naar de bovenverdieping brachten geen aanpassingen met zich mee; hij was nog even dood als altijd vergeleken met anderen.

Account verwijderd

schreef:
Een paar voetstappen kwamen dichterbij Kenna, waardoor ze de neiging had om weg te schuiven. Ze had gebrek aan kracht en het was moeilijk voor haar om ook maar iets te doen. In plaats van een mes op haar huid te voelen, voelde ze dat haar kettingen los werden gemaakt. Haar vrije polsen gaven haar niet te veel opluchting, maar het was iets. De kettingen werden naast haar op de grond gesmeten en even later werd ze opgetild. Een arm onder haar knieën en onder haar onderrug zorgden ervoor dat ze in een bruidshouding kwam in iemands armen. Ze had zo'n gevoel dat het waarschijnlijk Liam was, aangezien Mason nog vastzat en de man van net nergens was te bekennen. Haar zich werd steeds slechter en ze voelde hoe haar hoofd pijn begon te doen. Doordat ze het ijzer niet meer rondom haar polsen voelde, voelde ze zich vrijer dan net. Haar hoofd liet ze rustten op een borstkas. Ze wilde vragen waar ze werd gebracht, maar ze had niet genoeg kracht om ook maar iets uit haar mond te krijgen. Ze voelde zich schuldig tegenover Mason. Hij was in een vergelijkbare staat als Kenna en ze kon zich daardoor goed voorstellen hoe hij zich voelde. Ze was bang wat er nu zou komen en ze wist natuurlijk niet waarheen ze gebracht werd. Haar hand greep naar een wit shirt en ze kneep het stukje stof in haar hand. Ze voelde nog steeds de wonden gloeien en ze voelde het zweet over haar rug lopen.
Nadat de trap werd betreden kwam er een gang tevoorschijn die Kenna al eerder had gezien. Ze hoorde wat mensen praten, maar ze had geen eens kracht om daar aandacht aan te besteden. Ze hoopte alleen dat ze misschien wat pijnstillers kon krijgen, aangezien die de pijn misschien zouden verkleinen. 'Liam?', haar stem klonk meer als die van een klein kind die heeft gehuild. Ze wilde maar dat ze nog een klein kind zou zijn. Alles zou dan makkelijker zijn en zou ze zich alleen maar zorgen maken over haar poppen. Kenna wilde zeker weten of het Liam was. Hij was de enige persoon die hier "normaal" leek, ook al vertrouwde ze hem ook niet.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De zwakte nam bij het meisje naarmate de tijd verstreek, steeds erger. Haar lijf lag verslapt in zijn armen, geen kracht meer gehad om zich ook maar meer te verzetten dan dat hij eigenlijk had verwacht. Het bloed kwam onderwijl met snelle stromen uit de aangebrachte verwondingen vandaan. Grote delen van haar kleding was erdoor rood gekleurd, wat hem al aanzette tot sneller lopen, maar het was haar versufte uitstraling die maakte dat Liam in een razend tempo de trap op liep naar de begane grond. Des te langer hij zou wachten, des te groter de kans was dat ook hij zich niet meer in kon houden.
Verscheidene opmerkingen die naar hun hoofd werden geslingerd negeerde hij volledig. Hij had vanuit zijn ooghoeken allang doorgehad hoe zij allen hongerig naar de nieuweling hadden gekeken, hiervoor had hij geen extra concentratie nodig om het op te merken. Het zachte gehijg dat hem achtervolgde tijdens zijn weg naar de kamer van een verdwenen bendelid vertelde Liam genoeg. Ook was het Kenna's stem zelf, met gebrekkige klanken duidelijk gemaakt, die hem vooral bezighield. Haar vingers voelbaar tussen de fijngeknepen stof van zijn t-shirt. Hij liet zijn hoofd wat zakken met zijn blik rustend op haar betrokken gezicht. "Uh-uh?" Hij wist niet wat ze hem wilde vragen, waarom ze überhaupt zijn naam uitsprak uit het niets, al deerde het hem vrij weinig vergeleken met haar toestand. Felipe mocht Mason met alle plezier martelen totdat er geen overblijfsel meer te vinden was; van een onschuldige had hij hem verteld af te blijven. Hij keek haar voor even aan voordat hij weer afdwaalde naar wat hij aan het doen was. "Houd je ogen open, we zijn er bijna."
Lichtelijk stormend betrad hij de trap naar de tientallen ingerichte slaapkamers. Een gang waarvan het aantal deuren al opmerkelijk genoeg was, sinds ze er met veel mensen woonden. Hij wist precies welke kamer het terrein van wie was, makend dat Liam de weg al gauw had gevonden naar de kamer waar hij naar zocht en zijn eigen slaapruimte evenals die van alle aanwezigen pal aan zich voorbij liet gaan, om bij de slaapkamer aan het einde van de gang terecht te komen.
Een oud tweepersoonsbed was alles dat erin stond. Krakkemikkig en simpel, waar hij Kenna zo gauw als hij kon op neerlegde. Een gefrustreerde zucht liet hij gauw blijken. De ijzige geur van het bloed kon Liam amper meer hebben in de grote hoeveelheid, direct aan het licht gebracht door zijn verandering. Het bloeddorstige wezen in hem kwam wederom naar boven. Ergens wist hij zich echter bij elkaar te rapen, zijn tanden gezet in zijn eigen pols om een wond met opzet te doen ontstaan. "Niet gaan gillen," opperde hij. "Het is om je te helpen." Zijn gezicht draaide hij een beetje van haar weg uit voorzorg. Zijn eigen pols reikte hij naar haar mond, er zachtjes opgedrukt met geen ruimte overgelaten voor Kenna om een keuze te maken of ze het aan wilde nemen. Een andere keuze had ze niet als ze wilde blijven leven.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld