Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
'Als ik het kon, had ik hem echt allang wat aangedaan,' zuchtte ze. Jennifer legde haar hoofd tegen de tralies en sloot kort haar ogen. Bij het horen van Simon's stem keek ze weer op. 'Dat weet ik,' zei ze knikkend. Het was een vreselijk idee dat Hades hem hier vasthield in de hel en hem gebruikte als een slaafje. Walging kwam weer in haar naar boven en met moeite ging dat gevoel weer weg. Toen hij over Camp Halfblood begon, zuchtte Jennifer onhoorbaar. Zij was nog nooit naar dat kamp geweest. Ze wilde het niet, ook al was ze daar veiliger. Ze had geluk dat de monsters haar nog niet hadden opgespoord, want de geur van een halfgod ruiken de monsters al van kilometers afstand.
Met een ruk keek Jennifer op toen er iemand hun kant op kwam. Ze zette zich schrap en wilde gauw weer weggaan van de tralies, maar bleef staan toen ze Persephone zag. Met een opgetrokken wenkbrauw keek Jennifer haar aan. Persephone haar blik voorspelde niets goeds. 'W-wacht wat?!' Bracht ze geschrokken uit. Jennifer keek van Persephone naar Simon, en voelde de paniek in haar opborrelen. Hades wilt oorlog met Poseidon. Waarom? Wat heeft Poseidon gedaan? 'Nee, Simon blijft hier! Hij gaat niet vechten tegen de goden,' zei ze vervolgens met grote ogen. Dit ging zijn dood worden. Niet alleen die van Simon, maar ook die van haarzelf besefte ze zich wat later. Ze had natuurlijk het vertrouwen in haar vader, maar er was niemand die tegen de god van de dood op kon. Echt niemand.
Een doodse viel in de kerkers toen Persephone weer weg was. Ze verstevigde haar greep om de tralies en begon met al haar kracht te trekken aan de tralies. Tevergeefs. Ze was te slap om het nog maar een millimeter uit elkaar te trekken. Gefrustreerd gaf ze nog een laatste ruk aan de tralies en liet ze zich vervolgens op de grond zakken. 'Dit kan niet... Waarom willen ze nou oorlog voeren?' Vroeg ze zacht aan Simon. Voorzichtig keek ze hem weer aan, in de hoop dat hij het antwoord wist.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'Dat heb ik ook al geprobeerd... Spaar jezelf de moeite.' Murmelde hij hoofdschuddend. 'Yeah... Als ik kon was die man dood.' Steeds zorgde Hades ervoor dat hij meer haat kreeg voor de god. Hij was ziek, onmenselijk. Nu was Simon geen mens, of eigenlijk, niet volledig. Van de buitenkant zag Simon er redelijk normaal uit, maar van binnen was hij verre van dat. Hij hief zijn hoofd iets op, om Jennifer aan te kunnen kijken.
'Ik weet het ook niet, maar ik hoop dat ik het overleef.' Mompelde hij zacht. Hij had geen keuze. Hij moest meevechten, aangezien het niet uit maakte wat hij deed. Beide manieren zouden zijn einde betekenen. Hij stond wat moeizaam op en veegde opnieuw wat bloed bij zijn neus weg.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
'Simon, doe alsjeblieft voorzichtig,' zei ze wat zacht. Ze gunde hem de pijn niet die Hades hem bezorgde. Ze wist nu al dat er een grote kans was dat hij dat zou gaan. Langzaam kroop ze richting de achterkant van de cel, waar ze opgekruld en wel tegen de muur ging zitten. Jennifer kon niks. Ze kon alleen maar afwachten en bidden dat Poseidon de oorlog zou winnen. Toen Jennifer aan haar vader dacht voelde ze alle energie uit zich vloeien. Ze miste hem enorm. Het was inmiddels dan ook al een aantal jaar geleden dat ze hem had gezien. Het klonk enorm lang, maar Poseidon kon gewoon niet langskomen. Het mocht ook niet van Zeus. Poseidon mocht niet te close worden met zijn dochter omdat hij anders te veel met zijn gezin bezig was en zijn werk ging verwaarlozen. Een traan rolde over haar wangen bij deze gedachtes en ze veegde hem gauw weg. Jennifer mocht dan wel zwakker zijn nu, ze wilde dat liever niet laten zien.
Het was akelig stil in de kerkers toen ook Simon uiteindelijk weg was. Zo stil, dat ze de zielen hoorde jammeren en klagen. Het klonk verschrikkelijk, en het liefst wilde Jennifer dat ze gewoon doof was op dit moment. Met trillende handen sloeg ze haar vest wat beter om zich heen en sloot ze haar ogen. Ze kon beter maar haar krachten gaan sparen voor het geval het haar ooit nog zou lukken om te ontsnappen. Haar ademhaling werd steeds rustiger en na een tijdje viel ze, ondanks de angstaanjagende plek waar ze was, in een diepe slaap.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Vandaag was het zover. De oorlog zou vandaag beginnen. Hades was zo verstandig geweest om Simon zijn ziel terug te geven, aangezien hij wist dat dit vrijwel zonder twijfel zijn einde zou worden. De afgelopen paar weken is hij getrained tot een ware moord machine, en toch hoopte hij dat hij het niet hoefde te gebruiken. Toch zat er weinig hoop in, en wist hij dat er een kleine kans was dat hij terug zou keren.
Met een zwaard in zijn hand en een schild in de andere stond hij vooraan, tussen andere soldaten in. Dit was het dan, zijn laatste paar momenten. Hij kreeg een por in zijn zij van de persoon naast hem, die een hoofdgebaar maakte dat het leger van Poseidon, die met volle gang op hen af kwamen gerend. Simon knikte een enkele keer voordat ook hij begon te rennen, samen met de andere soldaten. Al gauw barstte de strijd los en Simon stond er middenin. Het voelde vreemd, waarschijnlijk gedeeltelijk ook door het feit dat hij na twee jaar zijn ziel terug had. Hij wist dat Hades het hem elk moment weer kon ontnemen, maar toch. Hij was tijdelijk veilig. If nou ja, wat je veilig kon noemen. Moeizaam ontweek hij de zwaarden en probeerde hij enig man neer te steken. Hie hij dit kon doen wist hij zelf ook niet. Zo harteloos is hij vrijwel nooit geweest. Ditmaal echter, was het hij of zij, en dit was zeker niet de manier waarop hij wilde gaan. Ergens vreesde hij voor Jennifer's leven, nog meer dan voor zijn eigen, wat een vreemde gedachte was, maar zij... Als Hades won, zou zij vermoord worden, maar als Poseidon won, zou zijn leven waarschijnlijk tot een einde komen.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Dit was de waar iedereen zijn hart voor vasthield. Jennifer zat uitgeput in de cel en was de afgelopen dagen best vaak flauwgevallen. Ze had één keer een glas water van Persephone gehad, en dat waardeerde ze enorm. Nu zat ze bevend van de angst in haar cel te wachten tot de dood haar kwam halen.
'Jennifer!' Bij het horen van Hades' schrok Jennifer weer wakker uit haar gedachtes. Zijn voetstappen kwamen steeds dichterbij, en binnen een seconde stond hij naast haar in de cel. 'Het is tijd,' zei hij met een grijns die ze nog nooit eerder had gezien. Haar angst werd steeds groter, maar ze was te zwak om nog uitbundig te kunnen reageren op de god voor haar. Zonder enige moeite trok hij haar overeind. 'Waar gaan we heen?' Vroeg Jennifer zacht aan hem. Hij antwoordde niet en verdween met haar richting het strijdveld.
'Je laat het uit je hoofd om te ontsnappen, begrepen?' Siste Hades tegen haar. Hij had haar kin stevig tussen zijn vingers geklemd terwijl ze vastgebonden op een stoel zat. 'De dood kan je namelijk ook eerder komen opzoeken, Jen.' Met die woorden liet hij haar kin los en verliet hij de kamer. Met een vermoeide kreun tilde ze haar hoofd ietsjes op. Ze had geen flauw idee waar ze was en hoopte dat Simon niks mankeerde. Jennifer keek naar alle wapens die op de tafel verspreid lagen. Messen, zwaarden, bijlen, bogen met gevulde pijlenkokers, en nog veel meer zag ze liggen. De drang om een mes te pakken en zichzelf te bevrijden van de stoel was sterk, maar het zou haar toch nooit lukken. Hades zou er snel genoeg achterkomen en haar wat aandoen als ze het waagde om te ontsnappen. En wat als het haar lukte, waar zou ze dan heen moeten gaan? Jennifer zuchtte een keer diep, liet haar hoofd weer hangen en luisterde naar alle geluiden om haar heen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Overal waar hij keek zag hij bloed, lijken en losse ledematen. Zelf was hij ook niet langer meer volledig heel. Diepe sneden markeerden zijn armen en gezicht. Zijn zwaard zat onder de krassen en het bloed. Het was zeker geen smakelijk gezicht, maar was dat ooit het geval bij een oorlog? Zonder er stil bij te staan vocht hij door. Brutaal, snel en zonder het vertonen van ook maar een enkele emotie. Als hij dit alles zou overleven was hij misschien vrij, na twee jaren in de hel was het misschien allemaal wel voorbij. Geen gebroken botten meer, blauwe plekken of bloedneuzen. Vrijheid die hij eindelijk weer zijn eigen kon noemen. Terug naar Camp Halfblood.
Het was vrijwel zijn enige motivatie in de strijd tegen Poseidon's leger. Zijn vrijheid stond op het spel, evenals zijn leven en dat van Jennifer. Plotseling werd zijn zwaard uit zijn hand geslagen en hij kon er niet zo snel bij, wat betekende dat hij verder moest met vuur. Met zijn brandende hand greep hij de man bruit bij zijn keel, die zijn zwaard en schild liet vallen. Lang hield hij het niet vol en Simon liet het lichaam gevoelloos tegen de vlakte vallen. Het zwaard van de man pakte hij op, en begon hiermee verder te vechten.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Jennifer was ten einde raad en zat half snikkend op de stoel. Dit was een regelrechte hel. Buiten stonden haar vader en Simon te vechten, beide voor een andere partij. Als Poseidon zou verliezen, zou zijzelf sterven, maar als Hades zou verliezen, zou dat voor Simon weer veel gevolgen hebben. Het liefst wilde Jennifer dat beide niet zouden winnen of verliezen, maar dat zou helaas onmogelijk zijn. Er moest wel een winnend "kamp" uitkomen, anders had dat vechten toch geen zin. Ze irriteerde zich enorm aan één van haar bruine lokken die steeds voor haar ogen bleef vallen en uiteindelijk aan haar natte wang bleef plakken. Ze was kapot door de afgelopen dagen. Niet alleen door alle hitte, maar ook door de slapeloze nachten die ze had in de Onderwereld. Het feit dat Hades ieder moment naar de kerkers kon komen was beangstigend, en dat was ook één van de redenen dat ze niet durfde te slapen. Het enige wat ze nu wilde was dat Simon heelhuids binnen kwam gelopen, of dat haar vader plotseling voor haar neus stond.
Er klonk steeds minder geluid op het strijdveld, en even dacht Jennifer dat alles voorbij was. Zo snel? Nee, dat kan gewoon niet. Toen besefte ze zich dat het waarschijnlijk avond was of zo. Dan was het wat rustiger, toch? De oorlog kan namelijk niet binnen een dag voorbij zijn, dat kan gewoon niet.
Na een hele tijd begon ze langzamerhand gek te worden. Een frustrerende kreet verliet haar mond en vervolgens trapte ze geërgerd met haar voet in de lucht. Was er dan niemand waar ze even tegen kon klagen, of iemand die haar gewoon los kon maken?

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld