Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O' What doesn't kill you makes you stronger

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Er zat niks anders op dan Jasper zoeken. Hier blijven was geen optie, aangezien ze niet wisten wat er met Jasper gebeurde op dit moment. Monty keek droevig om zich heen, te verdrietig om wat uit te brengen. Cara keek even naar Murphy, die hier en daar wat mensen meenam om te gaan zoeken naar Jasper. Zelf ging Cara uiteraard ook mee. Ze kon haar vriend moeilijk laten stikken. Gespannen keek ze naar Monty, die nog steeds stilletjes naar de grond keek.
'Ik hoop maar dat we Jasper gauw vinden,' zei Monty toen ze aan het lopen waren tegen Cara. Zuchtend keek Cara hem aan. 'Ik hoop het ook,' antwoordde ze zacht terug. Het groepje liep stilletjes door de bossen heen toen de stem van Aiden opeens klonk. Ze moesten doorlopen. Cara haalde diep adem en wat sneller te lopen, zodat ze uiteindelijk naast hem liep. 'We kunnen nu het beste naar de plek gaan waar hij werd neergehaald,' zei ze tegen hem. 'Hij ging er via een liaan heen, maar als ik het goed heb kon je ook met een kleine boog om de rivier heenlopen om op die plek te komen,' vervolgde ze haar zin. Ze had er alles voor over om Jasper terug te vinden, puur voor Monty. Zelf vond ze het maar een eng idee: ontvoerd worden door mensen die op een bizarre wijze toch wisten te overleven op aarde. Hoe zouden ze dat gedaan hebben? De straling was namelijk ontzettend hoog op het moment dat de aarde verwoest werd. Zelfs daarna was de straling nog ontzettend hoog. 'Denk je dat ze ons sinds onze aankomst al in het vizier hadden?' Vroeg Cara na een tijdje aan hem. De gedachte gaf haar al de rillingen. Ze waren als het ware een doelwit geworden voor deze mensen. Waarschijnlijk werden de 100 als indringers gezien, aangezien ze opeens uit de ruimte kwamen en zomaar gebruik maakte van hun gebied. Kort schudde Cara haar hoofd, om de gedachtes van zich af te zetten. Ze moest zich richten op de zoektocht naar Jasper, dat was even belangrijker op dit moment.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
De toch was lang en vermoeiend voor zij die zich niet in hun cellen heeft getraind. Natuurlijk hebben de meeste jongens dat als tijd verdrijf gedaan. Daarnaast heb ik zelf in de leger groep gezeten waardoor ik altijd al bezig was met mijn lichaam trainen. Maar Zach bijvoorbeeld, hij liep nu al te miepen over pijn in zijn voeten. Uiteindelijk kwam Cara naast mij lopen. Clarke liep nog steeds een beetje achteraan. Het waren ook haar vrienden en ze vond het duidelijk moeilijk dat Jasper ergens wellicht gemarteld aan het worden was. Zuchtend zet ik nog een stapje bij zodat het tempo opnieuw verhoogd wordt.
"Het lijkt mij niet slim om naar dezelfde plek te gaan. We kunnen beter een paar honderd meter daarvandaan het pad passeren en dan gaan we wel opzoek," antwoord ik zonder haar aan te kijken. Mijn blik is gefocust op de omgeving, op beweging en aanwezigheid van anderen. Tot zover heb ik nog niks ontdekt. Er zijn ook geen sporen te bekennen. "Waar kwam de pijl vandaan? Van een hoogte?" vraag ik uiteindelijk, de bomen in turend. Raven maakt een geluidje dat waarschijnlijk als een bevestiging dient. Ik frons mijn wenkbrauwen en probeer de bomen nog scherper in de gaten te houden.
"Natuurlijk hebben ze ons vanaf minuut één in de gaten gehouden. Bijna een eeuw lang is er niets op de aarde gebeurd en dan komen er plots een stelletje tieners uit de lucht vallen. En aangezien ze ons geen warm welkom hebben gegeven, denk ik niet dat ze ons met rust zullen laten. Ze zijn vijandig en zijn waarschijnlijk tot alles in staat," zeg ik. Nu werp ik wel even een korte blik op haar. Ze is niet heel erg groot, maar haar karakter lijkt mij pittig. Ik schud mijn hoofd en kijk weer naar de omgeving.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Cara knikte begrijpend. Het was inderdaad een beter idee om niet naar die plek terug te gaan, voor het geval die mensen er nog waren. Ze wilde liever niet dat ze recht tegen de mensen aanliepen. Cara slikte moeizaam en keek even om haar heen. Het zag er zo mooi en onschuldig uit, maar dat was het dus helemaal niet. Er scholen mensen hier, mensen die zich aangevallen voelden door de 100 die plotseling vanuit de ruimte naar hier kwam. Ergens snapte ze het wel, aangezien zij zomaar op hun grond kwamen, maar dan hoefden ze toch niet op deze manier te reageren?
'Eh ja, de pijl kwam inderdaad van een hoogte af. Wij stonden op wat keien en de pijl kwam van net boven ons,' vulde Cara Ravens bevestiging aan. Cara sloeg haar armen over elkaar toen er een naar gevoel door haar heenging. Wat als Jasper al gedood was? Of wat als hij nu zoveel pijn aan het lijden was, dat hij er nooit meer overheen zou komen? Ze perste haar lippen op elkaar en begon zichzelf voor te nemen dat het gewoon goed met hem ging. Ze gingen hem halen en ervoor zorgen dat hij niet meer door deze mensen gepakt kon worden. Grounders. Dat was misschien een toepasselijke naam voor ze, puur omdat ze de aarde al een hele tijd voor de 100 bewoonden.
Aiden's stem haalde Cara weer uit haar gedachtes. 'Tot alles?' Herhaalde Cara langzaam. 'Denk je echt dat ze ons allemaal kunnen uitmoorden? Denk je echt dat ze tot dat in staat zijn?' Zelf vond ze het een beetje onrealistisch, maar door wat er nu gaande was kon ze het idee moeilijk uitsluiten. 'Als we straks terugkomen gaan we het kamp gewoon goed beschermen,' zei ze na een tijdje. Cara wierp een korte blik op hem. Hij was erg lang vergeleken met hem en had een vriendelijk gezicht, maar zelf had ze wel het idee dat hij soms onverwachts uit de hoek kon komen. Zuchtend wendde ze haar gezicht weer van hem af en keek ze naar de rest achter hen. Iedereen strompelde wat achter ze aan, uitgeput van deze lange dag. Nog even volhouden, dacht Cara. Straks hebben we Jasper weer en kunnen we veilig naar het kamp terug.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
De rest van de tijd blijven we zwijgend naast elkaar lopen. Zelf heb ik nooit veel contact met andere mensen gehad. Altijd was ik al vrij op mijzelf geweest en hield ik er van om dingen zelf te ontdekken. Ik werkte ook altijd alleen wanneer ik de regels weer eens aan het omzeilen was. Natuurlijk had ik zo mijn vrienden en waren wij bij elkaar op de momenten dat het kon. Maar de Ark is nooit een plek geweest waar je vrijuit kon doen wat je wilde. Iedereen was altijd hard aan het werk. Mijn ouders hadden bijna nooit tijd gehad voor mij of mijn zus. Zij moesten altijd van alles blijven regelen en zich ergens mee bezig houden. En zo was iedereen altijd maar in de weer. De gemeenschap zou niet kunnen bestaan zonder al die werkende handen en daarom hielden ze iedereen altijd maar aan het werk. Zelf deden ze naar mijn gevoel maar weinig. Nep vergaderingen houden om de tijd te doden meer ook niet.
Het stof waait omhoog door de ventilatie. Ik moet mijn best doen om niet te hoesten. Wanneer zij mij hierboven zouden ontdekken, verstopt in de ventilatieschachten, dan zou dat mijn dood betekenen. Ik knel mijn armen om mijn benen en blijf een tijd lang in deze positie op de koude platen liggen. "Thelonious, ze deden het voor de kinderen!" Het was Abby Griffin, een van de betere dokters in onze gemeenschap. "Dat doet er niet toe, regels zijn regels," antwoord hij. Zijn kille stem drong door tot mijn botte. Het voelde altijd al aan alsof hij geen gevoel had en niks om andere gaf. Zelfs toen zijn eigen zoon werd opgepakt en als crimineel werd bestempeld leek het hem niet veel te doen. "Ze weten welke straf hier op staat, net zoals de andere hebben moeten overkomen. Ze worden afgezweefd en daarmee uit." Het waren de ouders van een klein jong meisje geweest. Kort daarna wist zij zichzelf in de nesten te werpen en is zij zelf in een cel beland.
Een stem haalt mij uit mijn gedachten. Het was een herinnering van twee jaar terug. "Dit is de weg, als we hier terug zouden gaan kom je op het punt waar Jasper gewond is geraakt," hoor ik Raven zeggen. Ik knik en bekijk de omgeving. "We moeten onze ogen openhouden en dan vooral gericht op de bomen. De speer kwam van boven jullie, dat betekend dat zij zich voortbewegen tussen de bomen, dat kan haast niet anders." Er waren nergens voetstappen te zien of andere sporen van leven. Het kon niet anders dan dat zij zich op een andere manier verplaatste. Toch begon er een stuk terug een sleepspoor, het was maar en kort spoor. Waarschijnlijk zou dat Jasper zijn geweest.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
De stilte die er viel voelde niet lekker bij Cara. Ze vond de stilte over het algemeen niet prettig. Af en toe wierp ze een korte blik op de jongen naast haar, maar hij was waarschijnlijk heel ergens anders met zijn gedachtes. Kon zij zich maar ergens anders op richten dan op Jasper. Cara vond het verschrikkelijk dat ze hem kwijt waren, en dat in de eerste uren dat ze op de aarde waren. De eerste uren... Hoe moest het verder gaan als ze nu al iemand kwijt waren aan een stel Grounders? Een kleine zucht rolde over haar lippen, terwijl haar gedachtes zich langzaamaan op de cel richtte waar ze nog een aantal uur geleden in zat.
Raven's stem haalde haar weer uit haar gedachtes. Cara keek om zich heen, en zag een spoor op de grond. Ze was duidelijk niet de enige die er naar keek, ook Monty en Aiden hadden hun ogen erop gericht. 'I-is dat..?' Monty hoefde zijn zin niet af te maken. Natuurlijk was dit een spoor van Jasper. 'Ja,' antwoordde Cara ietwat zacht. Ze sloeg bezorgd haar armen over elkaar en keek nog een keer om zich heen. Ze was best bang dat ze achtervolgd werden door de Grounders, die overal en nergens konden zijn op dit moment. Een rilling liep over haar rug toen Cara zich weer tot het sleepspoor wendde. Wat hebben ze met je gedaan, dacht ze. Plotseling voelde ze Monty's hand rondom haar bovenarm. Hij kneep er zacht in, wat Cara wel weer iets rustiger maakte. 'Goed, laten we dat spoor volgen en kijken waar het uitkomt,' stelde Cara na een tijdje voor. 'Het spoor moet ons wel naar een nieuwe aanwijzing brengen van waar Jasper nu kan zijn.' Ze keek de anderen kort aan. Iedereen zag er gespannen uit, wat ook vrij logisch was. Ze waren plotseling vanuit de ruimte op de Aarde beland om te kijken of men hier kan overleven, maar ondertussen was een vriend van hen ook al spoorloos verdwenen.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Hoewel het sleepspoor is gestopt, zijn er nog steeds verse voetstappen te vinden. Monty neemt het voortouw en zet er een rap tempo achter. Het lijkt mij niet verstandig, aangezien we op die manier nog meer opvallen dan we al doen. Maar er is niet veel wat ik er tegen kan doen en dus loop ik er zuchtend achteraan. De rest doet ook mee, maar de spanning is sterk te voelen. Onderling worden er al verschillende theorieën gewisseld en van alles besproken, maar daar sluit ik mij van buiten. Het heeft geen zin om van alles te speculeren als we geen idee hebben waar we het over hebben. We kunnen onze energie wel beter gebruiken.
Plots begint er weer een sleepspoor, maar dat is niet het enige wat we zien. Druppels bloed zijn in de grond geboord. De druppels worden al groter tot dat er duidelijke plassen bloed te zien zijn. Een vreemde geur wervelt omhoog. De meeste zijn geschokt wanneer ze dit zien, maar mij doet het niet zo veel. Het verbaasde mij eerlijk gezegd eerder dat hij nu pas echte verwondingen op was gelopen. "Hij was toch met een speer geraak?" vraag ik. Een naar gevoel bekruipt mijn onderbuik. Dit kan niet veel goeds betekenen. Ik haal even diep adem en draai mij om naar de groep. "We hebben geen idee met wat voor mensen wij te maken hebben. We hebben geen idee wat zij van ons willen. En we hebben geen idee of Jasper überhaupt nog leeft. Als wij dit gaan doen, dan doen wij dit met zijn allen. Maar dan moeten we wel in ons achterhoofd houden dat we een groot risico lopen en er zelf aan onderdoor kunnen gaan," zeg ik op een ernstige toon. We moeten ons er bewust van zijn dat dit geen makkelijke taak zal worden. Dit is een waarschuwing en wel een hele directe. We hebben geen idee met wie we te maken hebben en dat kan gevaarlijk uitpakken.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Monty's tempo lag erg hoog. Met snelle passen liep ze achter Monty en de anderen aan. Het was niet slim wat ze nu deden, aangezien het straks donker zou worden en zij met veel lawaai door een onbekend bos liepen. Een onbekend bos vol gevaren... Kort schudde ze haar hoofd om het leeg te maken, want deze gedachtes vrolijkte haar niet echt op op dat moment.
Kort haalde Cara haar neus op toen ze de anderen dat zag doen. Wat deden ze? Plotseling werden haar ogen groot toen ze het rook: bloed. Hij moet hier ergens zijn, schoot er door haar hoofd. Ze speurde de grond af en zag dat er weer een sleepspoor was begonnen, dat enorm bebloed was. Hebben ze geweld gebruikt om hem mee te krijgen..? De stem van Aiden haalde Cara weer uit haar gedachtes. 'Ja, klopt. Denk je dat er geweld is gebruikt toen ze hem meenamen?' Vroeg ze voorzichtig aan hem. De woorden die hij uitsprak voelden niet goed bij Cara. Het was inderdaad een enorm groot risico dat ze liepen op dat moment, en omdat ze niet wisten met hoeveel ze waren, was het niet verstandig wat ze nu deden. Bovendien waren de Grounders wel gewapend, en zij niet. 'Jongens... Ik denk niet dat het een goed idee is om nu nog verder te zoeken naar Jasper,' zuchtte ze. 'Het begint donker te worden en we zijn veel te zwak. We weten niet met hoeveel zij zijn, en zelf hebben we geen wapens om ons te beschermen. We kunnen beter terug gaan om mor-' De stem van Monty onderbrak Cara bruut. 'Meen je dit nou, Cara? Wil je Jasper niet terugkrijgen? Wie weet maken ze hem vanavond af!' Snel schudde ze haar hoofd. 'Zo moet je niet denken Monty. Natuurlijk wil ik Jasper terug. Maar we gaan hem niet terugkrijgen als het op een gevecht aankomt of zo. Nogmaals, zij hebben wapens en wij hebben niks op dit moment.' Kort slikte Cara en keek ze naar de anderen. Waarschijnlijk had ze net het meest idiote plan voorgesteld, maar ze liepen alleen maar meer risico om hier nog in de avond rond te lopen. Voor hen was dit geen bekend terrein, maar voor de mensen die Jasper hadden wel.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Aan het spoor te zien zou Cara nog wel eens gelijk kunnen hebben. "Ik ben er eerder bang voor dat ze hier zijn speer er uit hebben getrokken," zeg ik bedenkelijk. Dat is een makkelijkere manier om iemand mee te krijgen. Het zijn maar speculaties, maar aan de plassen bloed te zijn niet onwerkelijk. Maar toch heb ik het gevoel dat ze hun best aan het doen zijn hem in leven te houden. "Waarom zouden ze hem mee nemen als ze hem zouden willen vermoorden?" vraag ik aan de groep. Niemand weet hier direct iets op te zeggen, maar Monty begint al te tieren. Na het voorstel van Cara is hij al helemaal over de rooie. Iedereen begint door elkaar te schreeuwen. Na ongeveer twee minuten steek ik twee vingers in mijn mond en fluit kort maar krachtig. De aandacht is direct op mij gevestigd en ik rol ongeduldig met mijn ogen. "Als we willen dat wij ter plekken omgelegd worden zouden we zo door moeten gaan," zeg ik geïrriteerd. Hoofdschuddend draai ik een rondje om mijn eigen as heen. "We hebben geen idee wie deze mensen zijn, maar ik heb wel een idee van wat zij willen," begin ik terwijl ik alweer de andere kant op loop, weg van het spoor van Jasper. Cara heeft gelijk, we zouden dit niet ongewapend moeten doen. "Dit is een waarschuwing, een manier om ons te laten zien wie hier de baas is en wij niet zomaar hun territorium binnen kunnen wandelen en doen alsof de wereld van ons is. Dit is hun manier om te laten zien wie de baas is en tot wat zij in staat zijn. Ik denk niet dat ze hem zullen vermoorden, misschien zullen ze hem martelen en hem woorden in zijn hoofd prenten die hij als berichten aan ons zou kunnen geven. Hoe kan het dat wij heel de weg geen duidelijke sporen hebben gevonden en nu plots een heel bloedspoor te vinden is? Zij wíllen dat wij hem vinden. En dan doen zij echt wel hun best om hem in leven te houden. Ik ben het met Cara eens. Dit gaan wij niet ongewapend doen en daarmee uit."

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Haar blik gleed van de bloedplassen naar Aiden, die iets zei wat eigenlijk niet geheel onlogisch was. Het zou inderdaad ook kunnen dat ze de speer uit zijn lichaam hadden verwijderd en hem daarna verder hebben meegenomen. Bedenkelijk knikte ze, terwijl ze haar ogen weer richtte op de bloedplassen.
Het getier van de anderen over Cara's voorstel bezorgde haar de zenuwen. Zo raar was het toch ook weer niet? Ze konden Jasper gewoon het beste terugkrijgen wanneer ze bewapend waren, aangezien ze niet wisten of de mensen die hem hadden wel zo vriendelijk zouden reageren als ze een groep kinderen troffen. Monty was nu echt overstuur, en dat zag je ook aan hem. Het voelde niet goed bij haar omdat ze wist dat het haar schuld was dat Monty zich nu zo voelde. Net op het moment dat Cara haar mond open wilde doen, floot Aiden kort maar krachtig op zijn vingers. Een doodse stilte viel en iedereen keek hem aan, inclusief Monty. Aandachtig luisterden ze naar wat Aiden allemaal te vertellen had. Het klonk allemaal vrij logisch in Cara haar oren, maar Monty wilde er maar niet aan toegeven. Hij keek boos, maar ook verdrietig voor zich uit. Voorzichtig legde Cara haar hand op zijn schouder, maar die sloeg hij gelijk weg. Hoofdschuddend keek ze gauw weer naar Aiden, die de discussie ten einde bracht door te zeggen dat we dit niet ongewapend gaan doen. Haar lippen krulden iets omhoog, maar meer op een geforceerd, klein glimlachje leek het niet. 'Laten we dan maar gauw gaan. Nogmaals, het begint donker te worden en wie weet zitten ze ons nu al in de gaten te houden,' zei ze voorzichtig nadat de woorden van Aiden bij de anderen waren binnengekomen. Langzaam zette Cara weer een stap in de richting waar ze vandaan kwamen, in de hoop dat de rest zou volgen. Tot haar verbazing stampte Monty langs haar heen en liep hij al een metertje vooruit. Zuchtend keek Cara over haar schouder naar Aiden, waar ze vervolgens ook naartoe liep. 'Bedankt. Als jij je mond niet had open getrokken zou het echt een chaos zijn geworden,' zei Cara op een gedempte toon. Ze kneep zacht in zijn bovenarm en glimlachte zwak naar hem. Ze zag hem echt als een leidersfiguur, en dat had hij net dus bewezen. Ze liet zijn arm los en liep vervolgens achter de groep aan, die al langzaam in beweging was gekomen en richting het schip liep.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Al voordat het schip in zicht was hoorde ik dat er problemen waren. Direct liet ik de andere achter mij door een sprintje te trekken. Eenmaal over de heuvels en bij het schip gekomen was er een gevecht gaande tussen twee jongens. Een aantal probeerde hen schichtig uit elkaar te halen, maar slaagde hier niet in. Andere stonden te joelen en moedigde één van de twee aan. Nonchalant sla ik mijn armen over elkaar heen en blijf ik even naar het tafereel kijken. Naast mij zie ik een wat kleiner figuur langs mij schieten. "Hou op!" Hoor ik haar roepen. Zuchtend loop ik achter haar aan en leg mijn hand op haar schouder. "Clarke," begin ik, maar ze schud mijn hand van haar af. "Nee Aiden, onze vriend is meegenomen door een Grounder! Wij zijn niet elkaars vijand en zouden niet met elkaar moeten vechten." Hoofdschuddend kijkt ze de twee jongens aan die ondertussen zijn gestopt. Ik klak even met mijn tong en draai een rondje om mijn eigen as heen. De meeste zijn uitgeput en zijn bang. Toch zie ik dat er meerdere mensen hun armband hebben afgestaan in ruil voor wat eten. Ik trek mijn wenkbrauwen op en zoek naar Murhpy, maar hij is zo snel niet te vinden. Mokkend stap ik naar voren en ga weer op een van de kisten staan.
"Clarke heeft gelijk. Binnen dit kamp schuilt de vijand niet, die is daarbuiten," zeg ik en wijs om mij heen. "We hebben een spoor gevonden, maar het ziet er naar uit dat zij erg vijandig zijn en tot alles in staat zijn. We hebben al genoeg aandacht getrokken door met een enorm ruimteschip dit land binnen te vallen, denk je niet dat dát al genoeg is? Als we onze vriend terug willen krijgen en het hier willen overleven, zullen we dit samen moeten doen."
Ik kijk naar Clarke en die weet lichtjes een dankbare glimlach te produceren. Dan draait zij zich om naar Raven en gaan zij het schip binnen. Langzaam stap ik van de kisten af en ga daar even op zitten. Er is altijd wel drama die opgelost zou moeten worden, maar het is veel te vermoeiend als het elke dag zo zal gaan.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Tijdens het lopen was Cara vrij stil. Haar gedachtes daarentegen niet. Ze bleven maar bij Jasper hangen. Ze was zo bang dat er wat mis was met hem. Steeds zag ze het bloedspoor weer voor haar, dat zich in haar gedachtes steeds verder leek uit te strekken. De rillingen liepen over haar rug, en daarom focuste ze zich maar op wat anders. Op de eerste avond op aarde. Ja, dat was een goeie. Er ontstond een klein glimlachje op haar gezicht toen dat door haar hoofd heenging. Ze was heel benieuwd hoe een nacht eruit zou zien vanaf de grond. Het kon alleen maar mooier zijn dan vanuit de ruimte, dacht ze bij zichzelf.
Cara en Monty liepen ver achter op de rest, die al bij het schip waren. Ze vonden het prima, aangezien ze vanaf daar al het geschreeuw al konden horen van de rest. Ze zeiden niet veel tegen elkaar, en ook dit keer vond ze het prima. Monty en zij hadden niet veel woorden nodig om te laten weten hoe gek ze werden van al het geruzie. De ruzie was tussen twee jongens, en tot Cara haar grote verbazing waren het niet Wells en Murphy. Ze keek om zich heen en zag Wells met wat anderen bij het vuur zitten. Murphy zag ze niet zo snel. Ze versnelde haar pas toen ze hem nog niet zag. Ze had niet veel met Murphy, maar de paniek sloeg wel langzaam toe. Straks was hij ook weg... Cara haalde diep adem door haar neus en probeerde zichzelf zo te kalmeren. Nee, Murphy is gewoon binnen in het schip of zo. Schouderophalend liep ze het schip in en klom ze de ladder op naar de tweede "verdieping" in het schip. Ze opende het luik en zag dat een aantal kinderen de stoelen die een beetje in de weg stonden al opzij hadden geschoven, zodat ze op de grond konden slapen. In het flauwe licht dat er scheen in de ruimte zag Cara een grote kist staan. Hij viel wat weg in de schaduw, maar niet zodanig dat hij helemaal verscholen lag. Met langzame passen liep ze richting de kist. Ze hurkte neer naast de kist en opende hem. Haar ogen werden groot toen ze zag wat erin zat. Er zaten wat medicijnen in, maar ook geweren. Er verscheen een grote glimlach op haar gezicht toen ze zich besefte dat ze hiermee Jasper konden halen. Ze sloot de kist, verschoof hem nog wat meer in de schaduw en verliet zo snel als ze kon het schip. Ze moest Aiden vinden om dit te vertellen.
Eenmaal buitens scande Cara alle mensen die op het terrein liepen. Toen ze Aiden zag staan, rende ze gelijk naar hem toe. 'Hey,' zei ze ietwat buitenadem. 'Ik heb iets gevonden wat voor ons allemaal erg van pas kan komen,' vervolgde ze haar antwoord. Ze trok Aiden wat met zich mee richting de rand van het bos, zodat niemand het kon horen. 'Op de tweede verdieping in het schip stond nog een kist waar medicijnen en wapens in zitten. De medicijnen kan Clarke gebruiken voor als het fout gaat, en met de wapens kunnen we ons beschermen en Jasper terugkrijgen.' Er verscheen een klein glimlachje op haar gezicht, in de hoop dat Aiden er hetzelfde over dacht.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
De meeste jongeren sluiten zich weer om het kampvuur heen in een poging zich warm te houden. Het is niet bepaald warm, maar koud is ook anders. Vermoeid zucht ik even en ben blij met de rust om ons heen. Het enige geluid wat te horen is zijn wat fluisterende stemmen, af en toe wat gelach en het geknetter van het kampvuur. Het is een heerlijk en rustgevend geluid. En als je nog beter luistert, dan hoor je allerlei geluiden die uit het bos om ons heen komt. Geluiden waarvan ik nooit had gedacht die te kunnen horen en geluiden die ik niet snel zou kunnen plaatsen. Toch voelt het goed, alsof wij hier altijd al hebben gezeten en wij de natuur om ons heen gewend zijn. Zo zie je maar weer dat ons hart hier ligt, op aarde.
Een aantal jongeren gaan het schip binnen, waarschijnlijk om wat rust te pakken. Ik heb geen idee hoe iedereen daarbinnen een slaapplek zou willen krijgen, maar dat is nu mijn probleem niet. Er zijn wel grotere zorgen, zoals dit kamp in toom houden en Jasper terug krijgen. Wie weet wat zij nu met die arme jongen aan het doen zijn. Er komen allemaal scenario's op in mijn hoofd, maar ik weet dat het geen zin heeft om hier überhaupt over na te denken. We kunnen beter een plan bedenken om hem terug te halen zonder al te veel op te vallen, al vraag ik mij af of dat wel gaat lukken. Ik tuur het bos in en ben mij er plots van bewust dat zij overal kunnen zitten. Wie weet worden wij op dit moment wel door tientallen mensen in de gaten gehouden. Er gaat een rilling over mijn rug heen, maar ik doe mijn best om niets te laten blijken. Opstandig zet ik mijn handen in mijn zij en tuur met een bewuste blik het bos in. Ze mogen best weten dat ik weet dat zij daar zitten.
Niet veel later trekt Cara mij mee om mij iets te vertellen. Ik vraag mij af waar zij de energie vandaan haalt, maar ik vraag haar er niet naar. Wanneer zij opgewekt begint te ratelen probeer ik haar zachter te laten praten. Ook zij moet zich er van bewust worden dat niet alleen de mensen in dit kamp niet alles hoeft te horen, maar daarbuiten ook niet. Wij weten niet of zij überhaupt dezelfde taal spreken, maar ik neem liever het zekere voor het onzekere. Ik werp opnieuw een blik op het bos, maar wanneer zij het woord geweren heeft laten vallen kijk ik haar met grote ogen aan. "Wat?" sis ik. Als er hier, in dit kamp, echt geweren zijn waar iedereen momenteel naar kan grijpen... "We moeten ze weghalen, of achter slot zetten! Het is levens gevaarlijk als iedereen daar bij kan," sis ik terwijl ik haar indringend aankijk. Mijn gedachten gaan direct uit naar Murphy. "Zeg mij alsjeblieft dat je Murphy ergens veilig hebt gezien," zeg ik bijna smekend.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Vanaf het moment dat de zon onderging, was het al een stuk kouder bij het schip. Dat was wel erg jammer, aangezien ze thuis nooit de zon hadden en zij hier het liefst voor altijd ervan kon genieten. Maar nu de zon weg was, voelde het heel anders op de open plek in het bos. Het leek alsof ze zich allemaal in de schaduw van een heel eng en diep woud bevonden, alsof op deze plek de meest duistere dingen gebeurde. Natuurlijk was dat niet het geval, dat wist zij zelf ook wel, maar de gedachtes waren niet al te prettig.
'Ja, maar wat nou als we ze nodig hebben?' Ging ze op een gedempte toon verder. 'De anderen moeten wel kunnen schieten als de Grounders onze kant opkomen.' Voor even viel ze stil. Het was inderdaad enorm gevaarlijk dat de geweren gewoon voor het pakken lagen in het schip, en het leek Cara daarom ook erg verstandig om ze achter slot en grendel te doen totdat het zodanig ver kwam dat zij ze allemaal moesten gebruiken. Maar hoe konden ze de geweren gebruiken als zowat niemand wist hoe ze ermee om moesten gaan? Mensen trainen om ermee te leren schieten was voor nu nog geen optie, aangezien het dan een gekkenhuis zou worden en er misschien nog slachtoffers gingen vallen als er een ruzie uit de hand liep. 'Laten we dit tegen niemand zeggen over die geweren. Clarke, Raven en misschien Monty kunnen wij het vertellen, maar tegen de rest moeten we echt onze mond houden.' Cara's stem klonk relatief rustig, en dat terwijl ze nog altijd met haar gedachtes ergens anders zat.
Kort trok Cara een wenkbrauw op toen Aiden haar zowat smeekte om te zeggen dat zij Murphy ergens veilig had gezien. 'Nu je over hem begint,' zei ze langzaam. 'Ik vroeg mij inderdaad ook al af waar hij was...' Vanaf het moment dat ze het schip uitliepen had Cara Murphy al niet meer gezien. Misschien nog één of twee keer tussendoor, maar verder niet. Haar ogen werden groot toen ze zich iets bedacht. 'Fuck,' siste ze. 'Wat als ze... Wat als ze Murphy ook hebben?' Hoe graag ze het ook wilde schreeuwen, hield ze haar stem toch gedempt. Er was al genoeg paniek onder de 100, meer zou het niet beter maken. 'Aiden wat doen we nu?' We moeten hem ook vinden voor er wat met hem gebeurd.' Ze keek Aiden doordringend aan in de hoop om een antwoord uit zijn ogen af te kunnen lezen, maar helaas zag ze er niets aan. De eerste dag op aarde kon niet slechter beginnen. Eén dode en twee van de 99 resterende waren vermist.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Het doet mij goed dat zij inziet dat deze wapens beschermt moeten worden. Momenteel zijn er maar weinige onder ons die zich hier handig mee kunnen vinden en ik heb geen zin om onnodige risico's te moeten nemen. Maar dan nog knaagde er een naar gevoel aan mij. Wij kunnen de wapens morgen wel meenemen, maar dan nog mogen de andere mensen van het kamp hier niets vanaf weten. Hoe gaan we dat voor elkaar krijgen? Hoe willen we ongezien een stuk of vijf wapens meenemen zonder gezien te worden? Wanneer het algemeen bekend wordt dat hier wapens zijn wordt het sowieso een gekkenhuis. Zuchtend rol ik met mijn ogen en probeer rustig na te denken. Maar wanneer de naam 'Murphy' valt ben ik weer terug bij af.
"Als ik eerlijk ben gaat het mij er niet om of hij is verdwenen," zegt ik cynisch. Ik schud mijn Hoofd en kijk paniekerig om mij heen. Ik heb al eens eerder gezien hoe ver hij wil gaan. Op de Ark was hij altijd al een vandaal en rebel, maar voornamelijk agressief. Hij heeft woedeproblemen door alles wat er is gebeurd. In plaats van de kansen aan te pakken wist hij zijn eigen leven ook te vergooien. En dit werd alleen maar erger. Net als zijn woedeprobleem. "Wat als hij het weet? Wat als er al een wapen weg is?" fluister ik, meer tegen mijzelf dan tegen Cara. Ik ben mij er wel van bewust dat zij mijn woorden hoort. Mijn hart bonkt in mijn keel. Een vreemde duisternis neemt beslag van deze plek en ik begin mij steeds ongemakkelijker te voelen. Het voelt alsof wij elk een gemakkelijk doelwit zijn, dus daarom trek ik Cara mee zodat we in ieder geval in beweging blijven. "We moeten de kist nu afsluiten en Murphy vinden. We kunnen het ons niet veroorloven dat hij paniek gaat zaaien, of erger, dat er gewonden vallen."

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
'Nou, daar gaat het mij wel om,' zei Cara met gefronste wenkbrauwen. 'Murphy mag dan wel een lul zijn, maar eerlijk is eerlijk, we slapen allebei niet goed als hij daadwerkelijk vermist is.' Ze sprak de woorden zo rustig mogelijk uit, maar ergens in haar stem was een kleine paniek te horen. Het licht van het kampvuur flikkerde op in de gezichten van de twee en zorgden voor een wat dramatischere uitstraling. In het licht zag ze dat Aiden erg paniekerig om zich heenkeek. Ze probeerde zijn gedachtengang te volgen, maar dat lukte haar helaas niet.
De ietwat ontspannen blik die Cara net nog op haar gezicht had verdween algauw toen Aiden weer begon te praten. Het was meer tegen zichzelf, maar hij zei het op zodanige toon dat ze het toch kon horen. 'Nee, dat kan niet... Toch?' Met grote ogen keek ze richting het schip. 'De kist zat goed op slot en lag verborgen onder een deken. Het viel in een schaduw, de kist valt gewoon niet op,' fluisterde ze terug. Ze dacht even na. Murphy mocht dan wel een ontzettende zijn, hij was niet achterlijk. Hij wist hoe hij dingen moest aanpakken en het uiteindelijk zodanig te laten uitpakken dat niemand iets door zou hebben. De gedachte dat hij toch een geweer had en alles neer had gezet alsof er niks gebeurd was bekroop Cara en gaf haar een wat angstig gevoel. Net op het moment dat ze iets wilde zeggen, voelde ze Aiden's hand rond haar arm. Hij trok haar in de richting van het schip en zei ook nog wat. 'Wat?! Je wilt hem nu gaan zoeken? De avond is gevallen, Aiden. We bevinden ons op een onbekend terrein en weten verdomme niet eens of die Grounders hier 's nachts ook actief zijn,' zei ze nog altijd op een zachte toon. 'Wat nou als ze ons te pakken krijgen? Niemand die het weet.' Een korte zucht verliet haar mond, terwijl ze haar blik kort op Aiden liet rusten. De paniek was duidelijk van zijn gezicht af te lezen, en eerlijk gezegd vond ze dat ook niet eens zo heel gek. Er waren twee mensen zoek en het kon dus zijn dat één van hen de geweren had ontdekt en deze had meegenomen toen hij wegging. Cara haalde diep adem en trok haar arm los toen ze bij het schip aankwamen. 'Volg mij, maar zorg dat er niemand achter ons aankomt. Als de rest dit weet kunnen we niet anders dan alles vertellen. En geloof me, dat zou alleen maar voor meer onrust zorgen op het schip.'
Toen ze op de tweede verdieping waren, zag Cara tot haar grote opluchting dat er niemand was. Nog even scande ze de ruimte door, om er zeker van te zijn dat ze niet iemand over het hoofd zag of iets dergelijks. Cara wachtte tot Aiden binnen was en sloot het luik af door een stalen buis tussen het handvat te schuiven. 'Daar staat de kist,' zei ze terwijl ze met haar hoofd knikte naar een schaduw tegenover hen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld