Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O ♠ Magic is just science that we don't

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Je hoeft me niet te bedanken. In tijden zoals deze moeten wij heksen solidair zijn met elkaar. Meer dan ooit hebben we elkaar nodig. Ik ben bang Gaile. Een heks zijn is niet meer hetzelfde als vroeger. We worden onderdrukt, verafschuwd, wat als sommigen werkelijk denken dat een leven zonder magie de beste uitweg is. We zijn nu al in de minderheid. Wie weet wat Baldair ons wilt aandoen, eenmaal onze soort zo goed als onbestaande is. Ik ben er zeker van dat hij het glazen leger ook niet voor bescherming wilt oproepen. Het put mij uit en het boezemt de bevolking angst in. Hoe kan hij altijd winnen. Het lijkt wel alsof alles en iedereen zich tegen ons keert en hij nooit één enkel zwak moment of tegenslag heeft." Ze ijsbeerde over de glazen vloeren. Haar hand speelde nerveus met de ketting om haar hals. Het was een simpel zilver sieraad met onderaan een hanger.
"We moeten een plan bedenken en snel ook. Hem liquideren kan niet. Ze zullen meteen de vinger naar ons wijzen, de chaos die dat met zich mee zal brengen en dat in een tijd als deze met het 'beast forever' dat elk moment kan verschijnen. We moeten de bevolking tegen hem zien te keren, maar hoe. Hij wordt door hen op handen gedragen. Misschien moeten we een feest geven. De poorten van mijn paleis staan sowieso open voor de bevolking van Eastcliff, maar wat als we iedereen uitnodigen. We maken er iets groots van, iets dat de pracht van magie toont. Zoiets kan niemand toch weerstaan? Al vrees ik dat we dan niet anders kunnen dan Baldair uitnodigen. Zelfs als we het geheim proberen te houden, zal hij toch wel weer verschijnen."

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Stil luisterde ze naar haar nicht. Ze slikte even en knikte instemmend. "Ik weet het." Beaamde ze en ze keek rond. Hij leek ook nooit zwak te zijn. Enkele keren had ze hem zwak gezien, als ze bij hem lag en hij uitgeput was geweest. Ondoordacht over het feit dat hij een heks was had hij gesproken over zijn verleden. Voorheen had ze gezworen het nooit tegen hem te gebruiken, maar nu ging hij te ver. Even was ze afgeleid maar al gauw leek Camille met een plan te komen, een glimlach speelde rond de lippen van Gaile.
"Een feest, nodig hem vooral uit, maak hem onze eregast. Hij zal moeten dansen, daar houdt hij al niet zo van." Gaile glimlachte en keek door het glas naar buiten toe. "Ik zal hem krijgen waar je hem hebben wilt, geloof me." Een felle blik verscheen in haar ogen en ze keek naar Camille. "Ik weet precies wanneer hij zwak is. Hij heeft zijn momenten gehad, als hij bij me lag. Hij heeft me verteld over zijn verleden en angsten. Liefde maakt mensen sterk, maar het maakt hem zwak." Met een paar passen was ze bij Camille en nam haar handen vast. "Laat me hem verleiden, zorgen dat hij me lief heeft. Echt lief heeft. Ik weet dat hij het kan, hij was er bijna tot ik weg ging. Zijn experimenten gingen me te snel, te veel." Gaile wist dat Camille het liever niet wilde horen maar in haar ogen was het belangrijk. "We waren voor hij aan de macht kwam al verliefd. Hij komt net buiten mijn stad vandaan.." Ze had het nog niemand verteld. "Hij was altijd al innovatief, probeerde dingen te bedenken waarbij hij mijn hulp niet nodig had. Ik dacht dat het onschuldig was, lachte het weg." Ze slikte even en keek haar aan. "Ik was niet in staat om hem terug lief te hebben, maar ik weet dat hij het wilt. Ik kan het allicht proberen op het bal." Gaile keek haar nicht aan en glimlachte dapper. "Ik kan het, echt waar." Ze wilde zich weer nuttig voelen, het gevoel dat ze iets betekende voor alle mensen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
De gedachte aan een dansende Baldair, amuseerde haar. Hem ongemakkelijk doen voelen, in plaats van het omgekeerde fenomeen dat zich keer op keer plaatsvond. Zelf was zo ook geen goede danser. Ze was strak, stijf, onbeweeglijk zoals glas. Er was een tijd geweest dat Camille talloze feesten in haar paleis had gegeven. De spiegelende, glanzende zalen, waren er ideaal voor. Het was een tijd dat Hadrian nog aan haar zijde regeerde. Camille genoot er van om de gasten vanop een afstand te bekijken. Hoe hun fonkelende ogen en stralende glimlach zo mooi pasten bij het paleis. Hadrian vroeg haar telkens ten dans. Altijd weigerde ze, onzeker over haar danskwaliteiten, maar telkens wist hij haar over te halen en dansten ze samen tot hun benen het begaven. Nu zou ze met iemand anders moeten dansen. De gedachte alleen al voelde als verraad.
Ze keek haar nicht doordringend aan. "Gaile ik weet hoe graag je wilt helpen. Ik stel je hulp enorm op prijs. Want zonder jou zou deze taak nog onmogelijker zijn. Ik weet hoe het voelt om verliefd te zijn. Al begrijp ik niet hoe iemand ooit van een persoon als Baldair zou kunnen houden. Ik weet wel dat ik de persoon die ik liefheb nooit kwaad zou willen doen, nooit kwaad zou kunnen doen. Integendeel ik zou er alles aan doen hem of haar te beschermen. Ik besef dat je gevoelens voor hem in het verleden liggen, maar voordat je, je hierin stort moet je goed nadenken of je hier klaar voor bent. Wat als gevoelens van vroeger terug aan de oppervlakte komen. Zal je dan nog steeds in staat zijn je taak te vervullen. Waarom heb je vroeger niet toegeslagen of zijn zwaktes niet eerder geopenbaard?" Haar nicht zag er zo hoopvol uit, zo ijverig om haar rol binnen het plan te vervullen. Camille vond het niet leuk haar op de risico's te wijzen, maar het moest nu eenmaal gebeuren. "Wat als hij je doorheeft en jou probeert te manipuleren?"

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Zo graag wilde ze helpen, niets liever dan zichzelf nuttig maken nadat ze zo lang afwezig geweest was. De woorden van Camille kwamen dan ook als een klap. Ze verbleekte, haar glimlach verdween en de gretigheid vervaagde. Als het vertrouwen er nu al niet was.. Hoe kon het er dan ooit op zo'n avond zijn. "Baldair was niet de persoon die hij nu is. Hij heeft magie nooit gehaat toen ik hem kende. Hij vond het prachtig." Met een strakke blik keek ze naar Camille. "Nu is hij niet meer de man van wie ik gehouden heb. Niet de persoon die ik liefheb. Daarom kan ik hem kwaad doen. Hij zou precies hetzelfde bij mij doen. Als hij de kans heeft dan zou hij niets liever doen dan me doden om alle magie maar te laten verdwijnen." Ze balde haar vuisten even. "Omdat ik het niet kon, omdat ik dacht dat hij oprecht van me hield. Zoals Hadrian van jou. Ik dacht dat ik hem nog kon veranderen, dat alles nog goed kon komen en hij de schoonheid van magie kon zien." Ze keek weg, voelde de duisternis door haar heen razen, een storm die nooit meer ging liggen sinds Baldair het opgewekt had in haar met zijn gedrag. "Het enige wat hij mij nog aan kan doen is mij mijn magie afnemen Camille, er rest hem niets anders. Ik heb geen schatten of boeken meer, de stad wilt me liever niet meer. Ik heb ze meegezogen in mijn pijn. Het is er duister en onveilig. Ik heb niets te verliezen, daarom weet ik zeker dat ik het kan. De mensen hier houden van jou, ze hebben jou nog nodig. Die van mij liever niet meer. Ze zijn opgelucht als ik wegga." Gaile liet haar vuisten weer ontspannen en nam een plukje van haar haren vast. "Ik ben nu toch meer duister dan licht, ik heb de mensen niet te bieden wat ik ze te bieden had en dat is zijn schuld. Hij kuste me niet voor niets, dit is onze kans Camille, niemand anders zou hij zo dichtbij laten."

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Camille luisterde aandachtig naar wat haar nicht te zeggen had, ook al wilde ze liefst soms gewoon haar handen op haar oren leggen, zeker toen ze de naam Hadrian noemde. "Houden van is een groot woord. Ze hebben respect voor me. Ik ben helder zoals glas, een verkozen raad bepaalt mee over de besturing van Eastcliff. Al is er wel wat verandert na de verdwijning van Hadrian. Zeker mijn manier van omgaan met huwelijksaanzoeken wordt niet bepaald door iedereen geapprecieerd." De meeste mensen dachten dat Camilles echtgenoot dood was. Zijzelf echter was daar nog niet zo zeker van. De omstandigheden van zijn overleden waren dan ook erg mysterieus. Er is nooit een lijk gevonden. Jarenlang is Camille blijven volhouden dat hij nog leefde. Daarmee is ze nu gestopt al betekend dat niet dat ze er niet meer in geloofd. Het bewijs dat hij nog in leven is draagt ze immers om haar hals, dag in dag uit.
"Duistere magie hoeft niet per se slecht te zijn. Je moet enkel leren het duister te beheersen, wat niet makkelijk is. In zowat alle magische boeken staat geschreven dat het het meest moeilijke element is om te temmen. Echter als er iemand is die het kan, dan ben jij dat. Zelden heb ik een heks ontmoet zo begaafd als jij. Te denken dat Baldair ooit van magie hield. Ik vertrouw je Gaile. In tijden als deze zou het erg zijn moest een heks haar zusters niet kunnen vertrouwen. Het feest zal binnen exact drie dagen tijd plaatsvinden. Het gaat krap worden om alles in die dagen voor te bereiden, maar het maakt het verrassingseffect des te groter. Met een simpele handomdraai rees er een glazen tafel op vanuit de grond. Camille gebood een paar bediendes om perkament, inkt en veren te brengen. "We moeten een lijst maken met alle taken en deze verdelen. De uitnodigingen zouden vandaag nog moeten worden verstuurd."

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Daarin moest ze haar nicht natuurlijk gelijk geven. Het bestuur was helder en goed verdeeld, desondanks wist Camille evengoed als Gaile dat de mensen haar waardeerden en haar graag zagen. "Je hebt er altijd rotte appels tussen die niet tegen een afwijzing kunnen. Je bent een knappe vrouw, ik snap wel dat ze het graag proberen." Gaile schonk haar een kleine glimlach en keek een beetje om zich heen. Het voelde niet prettig om zichzelf zo bloot te geven, maar ook zij wist dat ze haar nicht kon vertrouwen. Dat was hetgeen wat haar ook dreef om te blijven vechten, familie.
"Het hoeft niet, maar weet jij mensen van ons die het hebben geleerd om te beheersen?" Het compliment van Camille deed haar goed, maar Gaile had haar onderzoek grondig gedaan. Enkelingen wisten lang te leven met dit in zich, uiteindelijk zouden ze eronder door gaan zonder het weten te temmen. Ondanks alles vond ze het ontzettend fijn en gaf een liefdevol kneepje in de hand van Camille, wat was ze toch ook zonder haar. "Dankjewel voor je vertrouwen. Ik zal er alles aan doen om het nooit te zullen schaden." Ze keek haar nicht even aan en een glimlachje sierde rond haar lippen zodra er een glazen tafel uit de grond verscheen. Kalm keek ze er even naar en sloeg haar benen over elkaar heen. "Ja, dat lijkt me een verstandige keuze. Sowieso alle hoge mensen die het zich kunnen veroorloven om zo snel hierheen te reizen. Daarnaast ook degenen die dat niet kunnen, om ze niet tegen het hoofd te stoten. "Nog andere familie van ons uit willen nodigen?" Gaile zou best willen, maar ze moest bekennen dan bang te zijn dat het niet goed zou uitpakken. Niet iedereen kon hun koelte bewaren tegenover Baldair en in dit geval was dat toch wel zeker van dermate groot belang. Hij moest met zijde handschoentjes aangepakt worden, anders zou hij zeker van zich af bijten. "Er moet eten en drank geregeld worden, muziek. We moeten de zaal op een menselijke manier magisch mooi maken. Net als onszelf." Bij het laatste schonk ze Camille een ondeugende blik, niemand zou zijn ogen van hun af kunnen houden en dat was precies de bedoeling. De schoonheid en pracht en praal tonen die ze te bieden hadden, zonder dat de mensen de magie konden zien. Het was natuurlijk hier en daar wel eens te voelen, maar het zou ze niets uit moeten maken.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Er is een heks, haar naam is Chandra. Ze leeft niet langer, maar haar geest waart nog steeds rond op de aarde. Er zijn rituelen om haar op te noemen. Ze zijn oud, geschreven in de oude spelling. Er zijn missende bladzijden. Het ritueel heeft risico's, vele risico's, meer dan gewoonlijk. Al had niemand zoveel controle over de duisternis als zij. Als ik me niet vergis moet het opgevoerd worden bij een nieuwe maan, de eerstvolgende is een paar dagen na het feest. Als je wilt kunnen we het dan proberen? Tot die tijd zou je jezelf regelmatig met salierook kunnen reinigen, om al te kwade entiteiten op afstand te houden." Camille was oud. Ze had haar tijd op aarde niet enkel gespendeerd door lief te hebben, maar ook door te studeren. Ze had gereisd van bibliotheek naar bibliotheek om haar kennis uit te breiden. Deze kennis vervaagde. Het was onmogelijk om alles te blijven onthouden. Echter hier en daar waren er altijd wat flarden. Zeker over haar eigen soort en hun geschiedenis wist ze veel te vertellen.
Ook het schrijven van uitnodigingen zou magisch gebeuren. Levitatie en telekinese was het eerste wat jonge heksen werd aangeleerd. Er was geen moeilijkheid aan het laten schrijven van verschillende veren tegelijk. "Het zou zeker niet slecht zijn om meerdere heksen aanwezig te hebben. Het feest draait immers om integratie. We zouden hun uitnodiging lichtjes kunnen aanpassen. In onze taal de ware bedoeling van dit evenement er aan toevoegen. Zorgen dat het enkel zichtbaar wordt, wanneer magische handen het aanraken. Dan kunnen zij die willen bijdragen komen en de anderen niet." Het had nog altijd zijn risico's. Zij die niet wilden komen. Die zich tegen de mensen hadden gekeerd zouden een aanval kunnen plannen. De nodige bescherming voor zowel mens als heks moest zeker in achting worden genomen. "We zouden de stad in moeten gaan, de dingen zelf kopen. Het duurt vast niet lang voor woord zich verspreid. Mond tot mond reclame blijft nog altijd het meest effectief." Ook zij kon een glimlach niet onderdrukken toen haar nicht over mooi maken begon. "Natuurlijk de jurken. Daar zullen we ook vandaag al een opdracht voor moeten versturen. Het lijkt me best veel over te laten aan gewone mensen. We laten hen merken dat we hun hulp nodig hebben en waarderen, dat we niet alles met magie doen."

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Natuurlijk kon ze op haar rekenen, ze kon altijd op Camille rekenen. Dat ze ook nog daadwerkelijk iets wist over een heks die machtige duistere krachten had deed haar goed. Een kleine glimlach sierde het gezicht van Gaile. "Dankjewel, dat zou ik wel erg graag willen doen ja." Zei ze met een kalme blik. Even vouwde ze haar handen in haar schoot terwijl ze nadacht, die naam had ze nog nooit gehoord. Het liet maar weer blijken hoeveel kennis Camille had en hoe machtig kennis kon zijn. In het begin van haar lange leven had ze het wel gehad, die honger naar kennis. De wil om alles te weten, maar inmiddels was die vervaagd. Lange tijd was het veranderd naar een wil om te helpen. Mensen echt te kunnen helpen met haar magie, tot Baldair. Misschien moest ze weer terug naar haar basis en leren van Camille, kennis opdoen over vanalles.
Even sloeg ze haar benen over elkaar en knikte. "Ja inderdaad, het is niet de bedoeling dat dit een grote vechtpartij gaat worden van mens tegen heks.. We willen gewoon iets normaals. Tenminste, zo normaal als je het kan krijgen." Rustig keek ze haar aan en speelde met een lokje van haar haren. Eigenlijk ging ze liever geen steden in, door alle mensen voelde ze zich nauwelijks op haar plaats. Ze keken altijd met nare blikken, dit was echter wel een moment om zichzelf erover heen te zetten. Om te laten zien dat er niets mis met haar was ondanks dat de duisternis soms meer vat op haar had dan zij op de duisternis zelf. "Het lijkt me leuk mijn jurk weer eens te laten maken door gewone mensen, ik heb dat veel te lang niet gedaan terwijl ik weet hoe goed ze het wel kunnen." Gaile keek Camille even aan, bekeek haar nicht rustig. "Hij zou echt trots op je zijn Camille, dat weet ik zeker." Zacht nam ze haar hand vast en kneep erin. Hoewel zijzelf nooit een lange relatie had gehad, was ze altijd jaloers geweest op haar nicht. Ze had er altijd zo gelukkig uitgezien en het was jammer dat ze dat verloren leek te zijn.
"Ik weet zeker dat je weer gelukkig gaat zijn, of het nou een mens of iemand van ons is.." Erna stond ze rustig op en liep naar de ramen toe, keek erover uit en glimlachte. De stad zag er vanaf hier mooi uit, levend zoals altijd. Het gaf haar wel een bepaalde rust dat de mensen gewoon bezig waren met hun alledaagse dingen zonder zich ontzettend veel zorgen te maken over allerlei dingen. Gewoon het mens zijn, werken en brood op de plank krijgen. Zorgen voor de kinderen die er waren en gezond blijven. Het was zo simpel, maar simpel kon ook heerlijk zijn.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Het is geen kwestie van het graag willen doen, maar meer een laatste redmiddel. Dat ritueel zou ons einde kunnen worden en als wij er niet langer zijn vrees ik voor hoelang de rest van onze soort zal voortbestaan." Camille was niet iemand die zomaar in het diepe sprong. Liefst nam ze zo weinig mogelijk risico's. Ze bereidde zich liefst voor, dacht lang na voor ze actie ondernam. Al kon ze zich dat in tijden zoals deze niet veroorloven. "Sowieso komt het bal op de eerste plaats. Laten we eerst zorgen dat, dat in goede banen verloopt en ons daarna om de rest bekommeren. Wat de uitnodigingen betreft. Ik zal de exacte spreuk moeten opzoeken, maar ik geloof te weten waar het boek staat met de nodige informatie. Als we doorwerken moet het lukken ze bij zonsondergang op te sturen, maar eerst de jurken. Laten we ons snel omkleden in iets minder opvallend." Niet dat ze ooit hun aanwezigheid zouden kunnen verbergen. Het voelde alleen niet gepast om royaal uitgedost door de straten van Eastcliff te wandelen. Net op het moment dat ze naar haar vertrekken wilde wandelen, nam Gaile haar hand vast. Haar gezicht vertrok even, een kleine barst in haar uitgestreken masker. Een sprankje emotie dat doorbrak. "Niemand zal ooit als hem zijn, maar tijd zal verstrijken en wie weet wat de toekomst brengt. Niet alleen voor mij, maar ook voor jou. Kom laten we niet langer praten over de pijn van het verleden. Je kunt een jurk en mantel van mij lenen." Camille en Gaile hadden niet precies dezelfde maat, maar ze was altijd iemand geweest die veel waarde aan al haar oude spullen hechtte. Camille kon dingen moeilijk loslaten. Er waren kamers die vol stonden met dozen oude, waardeloze spullen. Zo ging het ook met kleding. Aan elke jurk zat wel een bepaalde herinnering verbonden waardoor ze hem niet kon laten gaan. Zelf koos ze voor een donkerblauw exemplaar met bijpassende mantel. Nog altijd was het een zeer chique kledingstuk, maar het had niet de glitter, juwelen of borduursels die haar overige jurken meestal wel bezaten.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Er waren zoveel dingen die hun dood konden betekenen dat Gaile gestopt was om dat bij te gaan houden. Ze was dol op Camille, maar soms moest ze leren risico's te nemen. Nu waren de twee nichtjes daarin wel erg verschillend. Waar Camille de bedachtzame was, die alles rustig overwoog, kon Gaile direct een besluit nemen en dat doen. Het leidde soms tot problematische situaties, maar die behandelde ze op dezelfde manier. Het gaf haar het gevoel dat ze bleef leven. Dat het er echt toe deed, wat ze dan ook deed. "Goed, het bal komt op de eerste plaats en daarna zien we wel weer verder." Even glimlachte ze haar toe en knikte. Met een kalme beweging kwam ze overeind en keek even naar Camille. Natuurlijk deden die woorden haar pijn en even knikte ze. "Dat snap ik, maar ik gun het je zo om weer eens gelukkig te zijn." Fluisterde ze haar toe. Camille ging echter al snel door naar iets anders wat Gaile liet knikken. "Ik pas vast wel iets van alles wat je hier nog hebt liggen." Ze glimlachte een beetje. Rustig volgde ze haar even en keek rond. Al gauw had ze een jurk gevonden die bij haar paste. Een donkere jurk, bordeauxrood leek het haast. De enige versiering was een band die bezet was met steentjes en kalm glimlachte ze even. Rustig kleedde ze zich om waarna ze een zwarte mantel erbij uit koos. Steeds meer voelde ze zich op gemak bij de donkere kleuren. Waar Gaile vroeger voornamelijk lichte kleuren droeg, zelfs bijna altijd een vorm van wit, was dat nu bijna nooit meer zo. "Voor het bal draag ik een lichte kleur. Ik weet al wat ik wil en ik wil hem verrassen." Een kleine, haast duivelse glimlach verscheen rond haar lippen. Baldair was voor haar gevallen in haar lichte periode, ze was benieuwd hoe de man zou reageren als ze zou verschijnen in een lichte kleur. Haar ogen gleden naar Camille. "Een zijden jurk van gebroken wit." Glimlachend keek ze haar even aan en knikte. "Ja.." Ze beet op haar onderlip en dacht na. Even sloot ze haar ogen en hief haar hand. In de lucht leek ze iets open te maken en algauw trok ze haar hand terug. "Ik heb nog een ketting van hem." Ze had hem bewaard, waarom wist ze niet. Het was een kleine en subtiele ketting, op een artistieke manier waren hun eerste letters verweven om een wit steentje heen. "Ik had nooit verwacht het nog eens te dragen." Ze snoof een beetje en verborg het in haar jurk. "Ik ben klaar om te gaan, jij ook?" Ze wilde alles zo snel mogelijk achter de rug hebben. Het bal zou al zwaar genoeg worden en ze wist dat ze de dagen erna gesloopt zou zijn. Het was het echter allemaal waard.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Het zou een zeer tactische zet zijn die ketting te dragen. Al wil ik je nergens toe dwingen wat te zwaar aanvoelt. Laten we eerst de stad in trekken." Ze haakte haar arm in die van haar nicht en wandelde samen met haar het paleis uit. Zoals ze wel had verwacht werden ze zelfs met hun mantels herkend. De meeste mensen gingen voor hen uit de weg, maakten een korte buiging en staarden hen vol bewondering na. Enkele kleine kinderen hadden het lef op hen af te lopen. Eentje van hen werd naar voren geduwd. "Uwe majesteit, kan u voor ons toveren." vroeg het meisje. Camille glimlachte en ging op haar hurken voor het meisje zitten. "Sluit je handen." zei ze. Ze legde haar handen op die van het meisje en opende ze samen met haar. Een klein kristallen vlindertje vloog naar boven, rond de hoofden van de kinderen die schaterlachend wegrenden. Camille had altijd al een zwak voor kinderen gehad. Zij en Hadrian hadden geprobeerd, maar tevergeefs.
Ze vervolgden hun weg tot bij een kleine winkel in de haven. In de etalage stonden enkele paspoppen met sierlijke jurken aan. Een belletje aan de deur kondigde hun komst aan. Een kleine man die zijn armen vol had met stukjes stof, speldenkussens en potloden kwam uit een achterkamer tevoorschijn. Hij verbleekte bij het zien van zijn nieuwe klanten.
"Uwe Majesteiten" hij maakte een onhandige buiging, waarbij hij een doosje knopen omstootte. "Oh mijn god, sorry, laat me dit meteen opruimen."
"Het geeft niet Samuel." Ze hurkte naast hem neer om de knopen te verzamelen. "We komen voor iets zeer speciaal. Een uiterst belangrijke opdracht. Een bal in het glazen paleis."
"Een bal! Er is al zo lang geen bal meer geweest. Ik zal meteen aan de slag gaan wat voor jurken had u gewenst?"
"Mijn liefste Samuel ik zal beginnen met misschien iets slechter nieuws. Het bal is over drie dagen."
"Drie dagen! In die tijd krijg ik nooit genoeg jurken af. Niet alleen jullie willen er, de hele stad zal op zoek zijn naar iets nieuws."
"Waarom werk je niet samen met de andere klerenmakers. Als jullie het werk verdelen zal er heel wat verzet kunnen worden."
"Misschien, misschien, maar het blijft gekkenwerk. Al kan ik mijn koningin en haar familie niets weigeren natuurlijk. Wat hadden jullie precies gewenst?"

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het was zeker tactisch, maar of het iets was wat ze aan zou kunnen dat wist ze niet. Het was de bedoeling om hem weer te veroveren en ergens vond ze dat wel moeilijk. Gaile wilde dat echter van zich af kunnen zetten en gewoon haar werk kunnen doen. Het leven van de mensen was veel belangrijker dan haar eigen geneuzel. Daar leefde ze veel te lang voor. Haar negatieve gedachten werden algauw weggevoerd door de wind die ze voelde zodra ze met Camille het kasteel uit liep. Glimlachend keek ze even opzij en liep verder. Het was fijn om herkend te worden en eindelijk weer eens respect te voelen. Respect was hetgeen dat men vaak allang voor haar verloren was.
Gaile liet haar nichtje even los en keek naar het meisje dat bij haar kwam. Het was leuk om te zien en glimlachend keek ze de kinderen na terwijl ze wegrenden. Het voelde fijn om mensen zo zonder zorgen te zien, dat was immers ook wat zij met hun magie voor ogen hadden gehad. Mensen helpen en ze een beter leven geven.
Bij de winkel aangekomen grinnikte ze zacht even om de man die zich zo overweldigd leek te voelen. "Het scheelt dat wij hier al zijn en de uitnodigingen pas net de deur uit zijn. Als ik de dingen mag geloven die verteld worden over de klerenmakers hier.." Gaile was iets verder gelopen om rond te kijken en rustig gleed haar blik naar Samuel en Camille. "Mijn nicht ziet er altijd opperbest uit, ik zou me door niemand anders willen laten kleden."
Het gordijn deed ze een beetje dicht zodat er schaduw over haar gezicht viel. "Ik zou graag een lichte en kanten jurk willen." Glimlachend liep ze verder de winkel in en wees enkele stoffen aan. "Iets van deze kleuren." Haar vingers gleden over de stof en een zachte glimlach verscheen er op haar gezicht. "Mocht dat niet lukken mag iets anders ook, ik ben ervan overtuigd dat het voor u geen probleem is om te zien wat er bij me past." Liefjes keek ze Samuel aan die knikte en ondertussen mompelde dat het veel te veel werk zou gaan worden. Zijn blik richtte hij even op Camille. "Wat wenst u mijn koningin?" Vroeg hij kalm terwijl hij bij Gaile haar maten op begon te nemen en opschreef wat ze graag had willen hebben.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Oh wel, ik doe alleen maar mijn best." Het was amusant om te zien hoe verlegen Samuel werd bij het krijgen van lof over zijn werk. Zijn hoofd kreeg steeds de kleur van een rijpe tomaat. Kant, een lichte kleur, een zeer tactische keuze vond Camille. Ze knikte dan ook goedkeurend. Dit waren immers de stoffen typisch voor een huwelijk, een huwelijksnacht. Als zij die connecties maakte, zou Baldair dat ook wel doen.
Ze streek met haar hand over de talloze rollen stof. Automatisch ging ze naar de blauwe tinten. Blauw voelde zo fijn aan, veilig. Echter dit bal was uniek in zijn soort. Ze moest opvallen, alle andere dagen van het jaar zou ze nog blauw kunnen dragen. Haar hand hield stilstand bij een rode tule geborduurd met een planten patroon. "Misschien iets zoals dit, oh en je hoeft niet al teveel stof te gebruiken als je begrijpt wat ik bedoel Samuel." Als ze dan toch voor iets anders ging, kon ze net zo goed meteen al haar voorkeuren overboord gooien en haar lichaam van zijn beste kanten laten accentueren. Samuels hoofd werd haast nog roder toen hij dit hoorde, zo rood als de stof van haar toekomstige jurk. Hij beloofde hen de jurken op tijd af te maken en aan het kasteel te laten leveren. Zodat zij zich met de rest van de voorbereiden van het feest konden bezig houden.
"Wat moet er nog meer geregeld worden, versiering, oh en drank en voedsel. Laten we van de bakkerij onze volgende stap maken en daarna de havens in trekken. Met een beetje geluk vinden we ergens een wijnhandelaar."

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Even raakte ze geïntrigeerd door de keuze van haar nicht. Het was duidelijk dat Camille het niet op veilig ging spelen en glimlachend keek Gaile even naar haar. Rustig liep ze weer naar haar toe en nam zachtjes haar arm vast. "Dankje Samuel, ik kijk er naar uit om een van je prachtige jurken te dragen.' Met een glimlach keek ze naar de man die niet kon stoppen met rood worden en hen beloven dat de jurken op tijd klaar zouden zijn. Gaile keek met een glimlach op en knikte. "Laten we maar verder gaan ja, ik krijg er steeds meer zin in.' Even leek er een glimp zichtbaar van de oude Gaile, altijd fleurig en optimistisch. Klaar voor alles en iedereen. Zodra de vrouw haar blik echter even richtte op de horizon verdween het onschuldige weer, volwassenheid en verantwoordelijkheid vulde haar ogen met een zwaarte die het voorheen niet had.
Samen met Camille ging ze op weg naar de bakkerij, het was er druk binnen, maar zodra de twee vrouwen binnen kwamen viel het even stil. Mensen keken en bogen waarna vrijwel iedereen de bakkerij verliet. Ze konden buiten wachten, want de twee hadden vast belangrijke zaken als ze zomaar de bakkerij binnenkwamen. Hoewel Gaile wel vaker in een bakkerij was geweest, bleef het heerlijk om alles te zien en ruiken. Haar blik gleed naar de mensen en even glimlachte ze. "Er komt een feest aan, snel. We hoopten dat jullie ons konden helpen met het verzorgen van enkele van de hapjes, als het niet teveel moeite is." Glimlachend keek Gaile naar het paar en vervolgens naar Camille, het waren immers haar mensen, maar ze besloten niet te wachten op een bevel van hun koningin. "Wat hadden uwe hoogheden als hapjes op uw feest willen hebben?' De vraag was gesteld en Gaile kwam samen met haar nicht dichterbij om keuzes te maken. Dit vond ze misschien wel het leukste van het hele feest. Alles voorbereiden. Hierna zouden ze nog naar de haven gaan en zelfs op zoek naar een wijnhandelaar. Heerlijk tussen de mensen, goed eten en goede wijn. dat was een perfecte combinatie.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Toen Gaile haar arm vastnam. Ze samen naar buiten gingen. Het voelde eventjes aan zoals vroeger. Toen ze beiden jonge kinderen waren. Zorgeloos, hun magie ontdekkend. Het was toen een betere tijd voor heksen. Ze konden nog vrijuit hun krachten gebruiken. Er waren geen wetten die hen beperkingen oplegden, geen mensen zoals Baldair. Echter die tijden waren in het verleden, slechts vage herinneringen. Er was geen tijd meer voor kinds plezier, maar wie weet zou het bal daar verandering in brengen, al was het slechts voor één nacht. Hun volgende stop was de bakkerij. "Enkele hartige dingen. Er zullen zeker veel gasten komen, dus er moet absoluut genoeg zijn. Taart mag ook zeker niet ontbreken. We beseffen beiden dat het een late en grote bestelling is, maar we zouden jullie eeuwig dankbaar zijn. Natuurlijk zijn jullie ook van harte welkom. Het is een feest voor iedereen, jong en oud, man en vrouw." De woorden heks en mens hield ze voor zichzelf. Ze wilde niet dat het mensen zou afschrikken. Natuurlijk was het bakkerskoppel overdonderd. Dat zou vrijwel elke handelaar zijn waaraan ze een bezoek brachten. Echter was dit haar volk en ze had altijd geweten dat ze op hen zou kunnen rekenen. De smaak en het uitzicht van de taarten en hapjes liet ze volledig in hun handen. Ze beloofden iets te maken dat perfect bij het paleis en zijn glazen uitzicht paste. Ze namen afscheid en vervolgden hun tocht. "Gaile er is een wijnhandelaar in de haven. Hij is één van de beste, alleen. Het lijkt me niet zo'n goed idee als ik mee naar binnen ga. Het zit zo, zijn zoon... Het is beter dat jij dit aan hem vraagt."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld