Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O//Tangled

Account verwijderd

schreef:
Langzaam werd hij wakker en eindelijk kon Rosalia weer een beetje rustig ademhalen. Ze veegde nog wat zweet van zijn voorhoofd en liet de doek toen naast zich neervallen. 'Je hebt me behoorlijk laten schrikken Julian, waarom?', vroeg ze en zuchtte even. Ze was teleurgesteld dat het zo snel opnieuw was gebeurd. Ze wou geloven dat het niet zijn schuld was maar na de zoveelste keer leek dat een beetje ongeloofwaardig vond ze. Mensen vochten hier om domme dingen zoals eten of een sigaret maar daar bleef het ook bij, bij Julian gaat het daar niet om en dat wist ze zeker. Natuurlijk zou hij haar niet gaan vertellen wat er in zijn hoofd om ging, dat wist ze al maar toch zou ze er weten achter te komen al moet ze hem voor dagen hier houden. 'Je blijft hier, ik stuur je zo niet terug', zei ze en stond op waarna ze achter haar bureau plaatsnam en dit gevecht en zijn verwondingen dan toch moest vermelden in zijn fiche. Ze wou het niet maar andere bewakers hadden het gezien en dus moest ze het wel doen. Ze kon niets achterhouden want dan zou hij later in de problemen komen en zijzelf ook natuurlijk. 'Wat weet je nog van het gevecht? Ik wil elk detail weten', zei ze en stond op waarna ze naast hem ging staan en hem bekeek. Dit was niet haar alledaagse aanpak maar in gevallen als deze moest ze echt wat harder zijn al is ze daar helemaal niet goed in. Het enige wat ze wou is uitzoeken waarom ze altijd hem moeten hebben want in haar ogen was Julian een goede jongen. Mensen worden gemaakt tot wat ze zijn door hun verleden en dat is ook het geval bij Julian vreesde ze. Dat zou dan ook de reden zijn dat hij nooit bezoek krijgt.

Account verwijderd

schreef:
Natuurlijk vroeg ze wat er gebeurd was. Julian lag met een brok in zijn keel, hij wist niet zo goed wat hij moest zeggen. Hij keek op toen ze achter haar bureau ging zitten en dossiers erbij pakte. Hij baalde daarvan, hij wilde dit liever achterwege laten. Maar dat ging niet, zulke dingen waren verplicht te noteren. En iedereen had het kunnen zien.Hij zuchtte toen ze vroeg naar de details en het gevecht en schraapte zijn keel. 'Ze zeiden dat ik ergens anders moest gaan zitten, maar dat vond ik onzin.' Zei hij toen kalm, en zelfverzekerd. Dit was immers de waarheid. Dat van het mes liet hij even achterwege, anders zouden ze de mannen gaan vragen van wie het wapen was en die zouden natuurlijk alledrie ontkennen en zeggen dat die van Julian zelf was.'En toen ik niet wegging begonnen ze te vechten....' Natuurlijk was er wel iets vooraf gebeurd, die mannen hadden hem niet zomaar uitgekozen. Hij twijfelde nu zelfs of hij het ging zeggen of niet. 'Ik moet zo snel mogelijk weer terug,' zei hij toen, zelfs verbaasd over zijn eigen woorden. 'Anders denken ze dat ik bang ben, en dan laten ze me nooit meer met rust.' Legde hij uit, hij hoopte dat het voldoende woorden waren want hij vond het niet fijn om hierover te praten. Hij wilde ook niet dat ze zich zorgen maakte, want hij vond dat dat nergens voor nodig was. Hoe ging hij haar gerust stellen? Hij wist het niet. Hij kon niet zeggen dat dit een ongeluk was, daarvoor was dit al te vaak gebeurd. Hij wist zelf ook nog niet hoe hij zich uit deze situatie moet krijgen. Nu had hij nog genoeg tijd om daarover na te denken, en dat zou hij dan ook doen.(Sorry voor zo kort)

Account verwijderd

schreef:
'Je weet jezelf ook altijd in de problemen te brengen, kom op Julian daar moet je gewoon boven staan. Ik wil dat je de komende tijd uit de problemen blijft, anders gaan ze je overplaatsen naar een andere dokter en niet 1. Dan moet je veel meer gaan praten als nu', zei ze en wreef even over haar voorhoofd. 'Van mij mag je terug', zegt ze dan aangezien ze weet dat het toch geen zin heeft om hem hier te houden. Het gaat ook gewoon niet, hij is hier niet veiliger als daar. Ze voelde zich echt machteloos tegenover situaties als deze. Meer als hem verzorgen en met hem praten kon ze toch niet doen. Voorzichtig hielp ze hem met recht te gaan zitten en vervolgens op te gaan staan. 'Ik kom met je mee tot daar', zei ze en zodra hij rechtstond ondersteunde ze hem wat. Haar arm trilde lichtjes, een bijwerking aangezien ze al de hele dag niet had kunnen roken. Ze wist het gelukkig wat te onderdrukken. Ze stapte met hem mee en opende al snel met haar badge de deur van het complex. 'Ik kom je morgen opzoeken', zei ze zacht en al snel kwamen ze aan bij zijn cel. 'Tot morgen', zei ze zacht voor ze vertrok. De situatie gaf haar meer stress dan ze zelf dacht en ze was dan ook blij eindelijk naar huis te kunnen gaan. Lang bleef ze niet op en al snel sliep ze, morgen weer een lange nieuwe dag.

Account verwijderd

schreef:
Julian zuchtte, hij was al bang dat dit zou gebeuren. En hij had ook een probleem als hij een andere dokter kreeg, dan liep zijn plan helemaal mis. En daarnaast had hij er nog een ander gevoel bij, iets wat hem verbaasde. Hij wilde namelijk niet weg bij haar, maar waarom had hij dat gevoel? Ze was toch maar zijn dokter, zijn kans om weer buiten te komen? Hij haalde even opgelucht adem toen ze zei dat hij weer toch mocht en kwam vervolgens met moeite overeind. Met ondersteuning strompelde hij terug naar zijn celblok en hij was toen hij daar was. Zijn celmate lag op zijn bed en keek hem onderzoekend aan, maar Julian negeerde die blik. 'Dankjewel,' zei hij nog voor ze wegliep, zelfs een kleine glimlach deed pijn. Zodra ze weg was liep hij naar het wasblok en staarde naar zijn gezicht in de spiegel. Zijn hoofd was rood en hij had een plek op zijn kaak. Zuchtend liet hij zich op zijn bed zakken en ging op zijn rug liggen. Op dat moment opende ook zijn celmate zijn mond en vroeg hem nieuwsgierig wat er was gebeurd. Geërgerd draaide Julian zich om. 'Niks bijzonders,' zei hij enkel. Zijn celmate, Lucas was wel een aardige jongen, maar Julian vertrouwde hem niet. En hij wilde er ook niet met hem over praten. In plaats daarvan trok hij de deken over zich heen en probeerde wat te slapen, was nog heel onrustig en kon de beelden van vandaag niet uit zijn hoofd krijgen.

Account verwijderd

schreef:
De volgende dag slaapt Rosalia wat uit aangezien ze pas na de middag aan het werk moet. Ze besluit na een tijd toch om op te staan want ze had in de voormiddag een afspraak vastgelegd met Julian. Hij kreeg nooit bezoek en ze vond het een gepast moment om langs te gaan, niet als dokter maar als een persoon die om hem geeft en zijn verhaal wilt horen. Ze was oprecht bezorgd en hoopte dat met hem praten hem wat op het rechte pad zou kunnen houden. Niet in haar job als dokter maar gewoon als bezoeker zodat de afstand tussen hen voor Julian misschien wat minder groot zou lijken. Zodra ze klaar is stapt ze in haar auto en komt al snel aan bij de gevangenis. Deze keer gaat ze langs de hoofdingang binnen voor bezoekers aangezien ze vandaag ook in die functie is. Nog vlug rookt ze een sigaret voor ze naar binnen gaat en nog even praat met een collega die toezicht houdt bij de gesprekken. Rosalia neemt plaats en wacht dan geduldig wanneer ze haar zeggen dat het gesprek met Julian zometeen zou beginnen. Ze hoopte dat hij er niet te hard tegenop keek want ze deed het om goed te doen, niet om hem lastig te vallen. Als ze zou merken dat hij er niet gediend mee was zou ze ook niet opnieuw komen natuurlijk. Geduldig wacht ze af en neemt een slok van hoor kop koffie dat hopelijk de geur van de rook zou verdoezelen. Op haar werk wou ze liever niet dat dat door gevangenen geweten was, die zouden er zeker misbruik van gaan maken en misschien zelfs overgaan tot stelen. Dat wou ze vermijden.

Account verwijderd

schreef:
Julian was licht verbaasd toen er een bewaker voor zijn cel stond en zei dat hij bezoek had. Hij vroeg zich af wie het moest zijn, en kreeg een licht paniekerig gevoel in zijn onderbuik. De enige wie hij kon bedenken waren slechte contacten van buiten, die kwamen om hem te bedreigen en zeiden dat ze nog geld van hem zouden krijgen. Maar zodra hij de bezoekerszaal in liep en de bewaker hem naar een tafeltje stuurde zag hij dat het Rosalia was. Hij glimlachte, maar was nog steeds verbaasd over het feit dat ze als bezoeker kwam, en dat het geen doktersafspraak zou zijn. Het stelde hem meer gerust. 'Hey,' zei hij toen, en hij nam plaats op de stoel. Hij waardeerde het echt dat ze dit voor hem deed, en het was tevens zijn eerste bezoek die hij kreeg sinds hij hier zat. Alleen hij wist dat hier wel een reden achter moest zitten, en hij was gestrest voor de vragen die hij zou krijgen. Gister was hij er makkelijk vanaf gekomen, te makkelijk misschien wel. Ze had vast ondervonden dat hij geen makkelijke prater was, en wilde ze het daarom op deze manier proberen.

Account verwijderd

schreef:
Ze keek op toen Julian binnenkwam en glimlachte even toen hij voor haar aan tafel plaatsnam. 'Hey, ik hoop dat het niet stoort dat ik er ben. Ik dacht dat je misschien wel wat bezoek kon gebruiken', zei ze en haalde even nerveus een hand door haar haren heen. Dit was niet gebruikelijk en de ruimte bracht haar behoorlijk op haar ongemak. 'Gaat het wat? Hopelijk heb je wat kunnen slapen en heb je niet te veel pijn gehad', zei ze en keek naar hem. De wonde in zijn aangezicht zag er al wat beter uit als gisteren en ook aan zijn manier van lopen bij het binnenkomen had ze gezien dat hij niet al te grote verwondingen had opgelopen. Ze zou geen antwoorden uit hem gaan sleuren, dat zou toch niet werken. Ze wou het gezellig houden en gewoon met hem praten, hem laten vertellen wat hij zelf wou zeggen en niets forceren. Veel mensen zaten er hier niet in de zaal, enkel een man met zijn kinderen als bezoekers en nog 2 andere met hun vrouw of vriendin. Het moet vast erg zijn om nooit bezoek te krijgen van je dierbaren zoals in het geval van Julian. Zou hij dan niemand hebben buiten de gevangenis? Dat vroeg Rosalia zich vaak wel af maar ze durfde het niet vragen. Dat was te persoonlijk en was nog niet voor nu.

Account verwijderd

schreef:
'Ja, met de pijn gaat het wel weer.' Antwoorde hij toen. Hij had wel slecht geslapen maar hij vond het niet nodig om dat te noemen. Hij keek even de zaal rond, maar er was niemand die hij kende. Anders waren er sowieso gevangenen die hem vragen gingen stellen of flauwe grappen zouden maken. Misschien merkte ze het zelf niet, maar er waren altijd jongens en mannen die dat sowieso al deden, die haar een aantrekkelijke vrouw vonden en die misschien wel jaloers waren dat ze nu op bezoek kwam voor hem. Daarom was het ook beter als niemand daarvan wist, maar voor nu wilde hij daar even niet aan denken. Nu wilde hij gewoon genieten van dit moment. Hij wilde wel vertellen waarom hij was zoals hij was, hij wist dat ze hem niet zou veroordelen, maar hij vond het moeilijk en hij was dit niet gewend.
'Sorry, voor gister,' zei hij toen, en hij bedoelde natuurlijk dat hij er gister niet over wilde praten. 'Ik ben niet echt een makkelijke prater, maar dat had je al wel gemerkt..' Hij beet even op zijn lip en staarde uit het raam. Hij vond het lief van haar dat ze 'op bezoek' kwam, wellicht had ze medelijden maar het maakte Julian eigenlijk niet echt uit dat hij geen bezoek kreeg. Er was ook niemand die hij mistte, en niemand die hem mistte. Behalve de mensen die nog iets van hem nodig hadden, maar die mistten hem op een andere manier.

Account verwijderd

schreef:
'Ik ben blij dat te horen, echt waar dat meen ik', zei ze en glimlachte even. Het deed haar goed te horen dat hij niet te veel pijn had en ze hoopte dat hij het gevecht snel zou kunnen vergeten. Natuurlijk is dat niet simpel maar al die donkere gedachten zijn niet echt goed voor zijn gedrag. Het zou hem alleen maar verder het slechte pad op brengen. Wanneer hij zich verontschuldigt kijkt Rosalia even verbaasd op. Had hij dat nu net echt gezegd? Had ze dat werkelijk goed gehoord en niet ingebeeld? 'Euhm.. dat geeft niet. Helemaal niet, niet iedereen is een prater zoals ik. Dat snap ik ook volledig in je situatie maar ik wil gewoon dat je weet dat ik alles voor mezelf houd. Niets van wat je me vertelt ga ik doorvertellen en dat wou ik met dit bezoek ook laten zien.', zei ze en keek hem even aan. 'Ik geef echt oprecht om je als persoon en als je uit deze gesprekken wat haalt wil ik veel vaker komen, maar ik moet gewoon weten wat jij denkt en wat jij wilt. Dat maakt het voor mij ook een stuk gemakkelijker. Je moet me niet alles vertellen, enkel wat jij wilt. Ik verwacht niet dat je een spraakwater wordt hoor laat dat duidelijk zijn', zei ze en lachte even zachtjes. Zijn excuses waren voor haar een grote stap in de goede richting en vanaf nu kon het alleen maar beter gaan meende ze.

Account verwijderd

schreef:
Julian glimlachte kleintjes, en merkte dat hij zich steeds een beetje meer op zijn gemak begon te voelen bij haar. Hij had zijn mond geopend, hij had zich verontschuldigd, en dat was voor hem al een hele grote stap. Maar hierbuiten gaf hij ook om niemand, en had hij ook niemand op zijn excuses ooit aan te bieden. De enige fouten die hij ooit kon maken hadden enkel gevolgen voor zichzelf, en niemand anders. Ondanks dat hij eigenlijk niemand had, voelde hij zich niet eenzaam. In tegen deel, hij genoot van de momenten die hij alleen spendeerde, en die privacy was voor hem erg belangrijk. Hierbinnen had hij die weinig, zelfs helemaal niet. In het begin vond hij dat lastig, maar alles wende een keer.Hij luisterde naar de woorden van Rosalia, die woorden deden hem goed. Zijn leven hier in de gevangenis leek even op te kleuren, maar tegelijk keek hij er wantrouwig tegen aan. Hij had al wel ondervonden dat Rosalia hem wilde helpen, en dat ze dit allemaal goed bedoelde. Maar tegelijk twijfelde hij aan die oprechtheid. Als hij in haar ogen keek dan geloofde hij haar honderd procent, maar als hij dan nadacht over de situatie waarin hij zich bevond weet hij dat het beter is om een beetje op afstand te blijven. Niet alleen om dat ze misbruik zou kunnen maken van zijn situatie en informatie, maar ook om bepaalde gevoelens te vermijden. Hij wilde niet om haar geven, want uiteindelijk zou hij haar kwetsen. Daarom zuchtte hij even diep, en wiebelde zenuwachtig met zijn voeten heen en weer.'Rosalia, ik waardeer het echt...' zei hij toen. 'Maar ik zou mezelf nooit kunnen openstellen, wat je ook doet, hoe vaak we hier zouden zitten.' Hij staarde uit het raam en keek toen weer naar Rosalia. Zijn gezichtsuitdrukking was veranderd en zijn gemoedstoestand was in een klap omgeslagen. De glans in zijn ogen was verdwenen, een glimlach op zijn gezicht was niet meer te zien. Het was de harde en emotieloze kant van Julian, het was zijn eigen manier om met gevoelens om te gaan en zichzelf te beschermen.Het was logisch dat mensen zich afvroegen wat hem zo had gemaakt, maar Julian zou daar nooit duidelijk antwoord op kunnen geven. Het was de oorzaak van de opvoeding die hij had gehad en belangrijker; de opvoeding die hij juist niet heeft gehad. In zijn tienerjaren spendeerde hij de meeste tijd op straat en hij merkte dat hij daar meer uithaalde dan op school en thuis. Zijn moeder kon het toch niks meer schelen wat hij deed, want die was zelf om de tijd knockout van de drugs. Julian walgde daarvan, en had haar dan ook al jaren niet gezien en gesproken. Hij wist niet eens waar ze woonde en zij wist niet dat hij nu vast zat. Zijn vader heeft hij nooit gekend, die hoefde hij dan ook niet te zien. Hij was niet eens nieuwsgierig naar hem. En dat wilde hij mooi zo laten, hij had ze toch niet nodig vond hij zelf.En op die manier ontstond langzaam de gevoelloze Julian, een jongen die niet wist hoe hij met gevoelens en dierbaren moest omgaan, want niemand had hem dat geleerd in de eerste instantie.

Account verwijderd

schreef:
Het ging goed meende ze en ze dacht echt tot hem door te dringen maar die houding sloeg al snel om en de woorden van Julian waren duidelijk, deze jongen wou niet geholpen worden en of het effect zou hebben wist ze ook niet. 'Dat is oké, ik wou het proberen en ik hoop dat het in de toekomst beter met je gaat. Mijn aanbod blijft geldig, je kan me altijd vragen en ik zal komen', zei ze en keek even naar hem. Zo graag zou ze willen weten wat er in zijn gedachten omgaan en hoe hij zich voelt maar om dat te kunnen snappen zou hij haar alles moeten vertellen en dat leek niet te gaan gebeuren. 'Dan laat ik je maar, blijf uit de problemen. Alsjeblieft', zei ze nog voor ze opstond en naar de bewaker knikte die Julian terug mee naar zijn cel zou nemen. Ze ging langs de hoofdingang weer naar buiten en nam dan de weg tot aan de zijkant van het gebouw waar ze met haar badge de poort opende en vervolgens ook de deur van haar kantoor. Haar collega was ook aangekomen, Philip, een andere dokter die de andere patiënten onder handen nam. Hij was niet zo zacht van aanpak als Rosalia en de zwaarste gevallen gingen dan ook automatisch naar hem toe. Aangezien haar shift nog niet zou beginnen bleven ze een tijdje praten tot het tijd was om aan het werk te gaan. Een gevoel van machteloosheid bleef aan haar knagen, ze had zo gehoopt Julian te kunnen helpen en meestal lukte het ook bij haar patiënten maar bij deze jongen kon ze maar niet doordringen. Hoe hard ze ook probeerde, niets leek te werken en ze zou het dan ook deels opgeven. Inspanning moet langs beide kanten komen en ze merkte niet dat dat het geval is. Haar eerste patiënt kwam binnen, een oudere man die ze bijna dagelijks over de vloer kreeg. Sommige mensen komen gewoon naar haar om te praten want naast dokter is ze ook het vertrouwenspersoon en een soort psycholoog voor de mannen. Hier kan ze evenveel van genieten dan mensen echt te genezen, al kan je psychische problemen in de gevangenis ook wel onder de categorie ziekte zetten vond ze zelf. Het was namelijk de grootste oorzaak van sterfte in de gevangenis hier. Zelfmoord.

Account verwijderd

schreef:
Blijf uit de problemen, zei ze. Julian knikte, maar hij wist dat hij dat niet kon waarmaken. Problemen ging je niet uit e weg als je ze zelf veroorzaakte. Hij stond op en liep met de bewaker mee terug naar zijn cel terwijl hij dacht aan het gesprek dat hij had met Rosalia. Hij vond het moeilijk om toe te geven maar het was wel waar dat hij anders was bij haar. Gevoeliger, en voorzichtiger. Waarom, vroeg hij zich af? Het waren gevoelens die voor hem onbekend waren en hij probeerde ze dan ook te onderdrukken. Maar elke keer als ze dicht in zijn buurt was leek dat te mislukken. Zijn celmate, Lucas, lag languit op zijn bed en keek op toen Julian binnenkwam. 'Had je bezoek?' Vroeg hij toen verbaasd. De jongen wist natuurlijk heus wel dat Julian nog nooit bezoek had gehad en keek er dan ook net zo raar van op als Julian had gedaan. 'Ja..' zei hij toen, maar negeerde zijn blik en bekeek zijn eigen gezicht in de spiegel. De plek waar hij was geslagen zag er nog steeds aangedaan uit maar de pijn was gelukkig al wel minder. Ook had hij flinke wallen onder zijn ogen, maar hij sliep hier sowieso niet goed dus het slaaptekort kwam niet van de klappen die hij had gekregen. Lucas ging rechtop zitten en keek opnieuw onderzoekend naar Julian. 'Zeg me gewoon wie het was,' zei hij toen op dwingende toon. Julian draaide zich geërgerd om, hij kon niet tegen zijn nieuwsgierigheid, maar hij wist ook dat als hij er vaag over ging doen dat hij nog meer ging doorvragen. 'Gewoon, een familie bezoek' Loog hij toen. Hij slikte. Lucas wist toch niet dat Julian eigenlijk geen vrienden had, dat zou hij ook niet kunnen weten, want Julian vertelde daar nooit iets over. Hij draaide zich om en hoopte dat de jongen erover op zou houden. En dat was ook het geval, want er viel een lange stilte.

Account verwijderd

schreef:
Het gesprek verliep moeizaam, net zoals bij Julian en dit zou voor Rosalia dus beslist geen mooie en fijne dag om te herinneren zijn. Vandaag leek ze maar geen vat te krijgen op haar patiënten en ze leek gewoon niet door te dringen. Een effect dat ze op de meeste mannen hier normaal wel heeft. Haar pauze zou eigenlijk van start gaan maar die zou ze vandaag dan maar overslaan, dit had prioriteit. Na een sessie van bijna 3 uur heeft ze de man wat rustig gekregen en hij vertrekt dan ook weer naar zijn cel samen met de cipiers die op dit moment toezicht hebben. Meteen aansluitend hierop komt haar volgende patiënt al aan, een jongeman die van de jeugdgevangenis naar hier was overgeplaatst. Een zware jongen volgens de cipiers maar na even praten bleef van die felle persoonlijkheid al niet veel meer over. Meer een kleine jongen die nood heeft aan wat aandacht en liefde en een luisterend oor nodig heeft. Iets wat ik de mensen hier graag wil bieden. De sessie gaat goed en hierna neem ik nog even zijn bloed en bloeddruk. Dit deel gaat een stuk lastiger aangezien de jongen een enorme angst heeft voor naalden, hij moet zelfs vastgehouden worden door 2 cipiers. Hierna zegt ze hem nog gedag en besluit dan even naar buiten te gaan voor het roken van een sigaret. Ze had er nood aan, meer dan andere dagen en het verlangen leek zo enorm groot te zijn. Het voelde dan ook heerlijk eenmaal de sigaret haar lippen raakte en na een trekje werd ze al weer wat kalmer. Het was niet van haar gewoonte om haar pauze hieraan te besteden maar voor zichzelf had ze uitgemaakt dat ze het wel verdiend had. Haar gedachte glijden automatisch terug naar de gesprekken en dan vooral naar Julian. De jongen had haar gedachten overgenomen en ze kon het maar niet onderdrukken.

Account verwijderd

schreef:
Terwijl de tijd langzaam voorbij ging dacht Julian aan het plan dat hij had uitgestippeld om hier weg te komen. Vele dingen die hij moest doen waren goed gegaan en min of meer probleemloos verlopen. Behalve dan natuurlijk dat het al meerdere keren was gebeurd dat er mannen waren die hem in elkaar hadden geslagen, maar sommige dingen kon je niet uit de weg. Maar Julian realiseerde zich dat hij gevaarlijk bezig was, en dat er zelfs iets leek mis te gaan. Hij had verwacht dat het makkelijk zou zijn om Rosalia voor zich te winnen, en haar te gebruiken om naar buiten te komen. Hij kende zichzelf, en wist dat hij toch niet om haar gevoelens zou geven. Maar toch zat het hem dwars, wat hij met haar aan het doen was, en hij kon er maar niet stoppen over na te denken. Het was hem duidelijk dat ze zich zorgen om hem maakte, en niet alleen als dokter. Op het gesprek leek hij ook even mee te gaan in haar bedoelingen, maar hij wilde er niet over praten met haar. Ze kon nooit het hele verhaal weten. Hij vond ook dat praten niks zou helpen, hij had zich toch ook alleen gered tot nu toe? Hij vond het lastig, want hij wist dat als hij zich voor haar zou open stellen, al was het maar voor een beetje, dat ze dan veel voor hem zou kunnen doen. Hoe ver kon hij gaan? In hoeverre kon hij haar vertellen waarom hij was zoals hij was, zonder gevoelens op het spel te zetten? Hij lag er lang over te piekeren, en staarde wezenloos voor zich uit terwijl Lucas een boek aan het lezen was. Om vier uur ging de zoomer, dat betekende dat de celdeuren open gingen en dat de gevangenen naar buiten mochten. Julian was de eerste die uit zijn cel was, hij had behoefte aan frisse lucht. Hij wilde zijn gedachtes ergens anders op brengen, en er voor de rest van de dag niet meer over na hoeven denken. Het piekeren had al genoeg tijd in beslag genomen.

Account verwijderd

schreef:
Ze dacht na over wat ze nog kon ondernemen, wat had ze nog meer kunnen doen om deze jongen te redden voor zichzelf en anderen gevaren die hij hier zeker zou moeten doorstaan? Machteloos, dat is het gevoel dat haar lichaam weer overnam en ze nam nog een trek van haar sigaret waarna ze langzaam de rook uitblies dat vervolgens opsteek in een smalle pluim de lucht in. De oplossing voor dit probleem was duidelijk, ze moest het gewoon van zich af zetten en er minder om geven. Ze moet zich minder zorgen maken om hem, hij is een volwassen man en kan dus perfect voor zichzelf zorgen. Wel, aangezien hij hier is was ze daar niet zeker van maar toch ging ze er van uit dat Julian zelf wist wat het beste voor hem was en zichzelf niet onnodig in de problemen zou brengen. De zoomer ging af, een teken dat de gevangenen nu vrije tijd zouden krijgen en ze dus beslist nog even geen patiënten zou krijgen. Dit gaf haar de kans om heerlijk buiten in de zon te blijven en haar gedachten wat los proberen te laten. Wanneer ze Julian niet zag zou ze zich ook minder zorgen om hem gaan maken en minder aan hem denken dus langs gaan, dat zou ze vanaf nu beslist niet meer doen. Hij wou het ook niet, dat was wel duidelijk geweest vandaag en ze zou hem dan ook niet gaan lastigvallen met bezoekjes waar zij waarschijnlijk meer voldoening uithaalde dan hij zelf. Voorzichtig legde ze haar achterhoofd tegen de muur achter haar aan en sloot haar ogen even genietend door de zonnestralen die in haar gezicht schenen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld