Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O - Shiri & Maiev |

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn viel even stil. De afgelopen tien jaar was er genoeg gebeurd, maar om dat nu met hem te gaan delen over een "gezellig" diner? Liever niet. Daarnaast, deze Sem was waarschijnlijk niet de Sem van vroeger. Het is logisch om te veranderen, maar dat betekende niet dat ze meteen weer beste vrienden waren. Hoe moest ze hier nu op antwoorden? Het gewoon laten gaan? Zeggen dat ze andere plannen had?
'Sorry, ik...' Ze beet zacht op haar lip, op zoek naar de juiste woorden. 'Mijn moeder verwacht met thuis vanavond dus... ik denk niet dat het kan...' Helemaal gelogen was het niet een. Nee, het was helemaal niet gelogen. Haar moeder had haar nodig zodat ze lekker tegen haar kon schreeuwen, waarna ze haar zoals gewoonlijk de wodka aan moest geven en zichzelf vergaste in een enorme wolk aan rooklucht. Het ging zelfs in Lynns kleding zitten en de geur kreeg ze er niet uit. Ze haatte het, heel erg. Toch zou het een stuk erger zijn als ze ineens de deur uit zou gaan. Niet dat ze dat zou merken, maar op het moment dat haar moeder naar haar begon te roepen moest ze er zijn, anders zou het later alleen maar erger worden.
Lynn speelde even met haar handen in haar schoot. De vriendschap die ze ooit hadden, bestond niet meer. Ze zou hem nooit kunnen vertellen over alles wat er in de afgelopen tien jaar was gebeurd, dat kon ze gewoon niet. Het was voor het beste om gewoon deze zaak af te handelen en elkaar daarna nooit meer te zien. Niet vaak in ieder geval, gezien ze wel in dezelfde stad zouden wonen nu.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Natuurlijk wilde ze niet... Waarom zou iemand ook bij hem langskomen? De man keek even wat beteuterd weg, maar herpakte zich toen al snel weer en hij pakte het dossier van tafel af.
'Goed... Ik ga even wat documenten opstellen en als ik wat klaar heb, zal ik het naar je mailen. Dan kun je zien wat het dichtst bij jouw idee in de buurt komt en dan zullen we zien wanneer de zitting is. Er staat nu namelijk nog niks op de rol.' De man stond moeizaam op en trok zijn bril van zijn hoofd.
'Mocht u nog wat willen zeggen, dan kunt u bellen naar mijn secretaresse, die zal het me doorgeven. Of u kunt mailen.' De man gooide het dossier tussen de stapel andere dossiers en hij wankelde wat op zijn benen. Vervolgens leunde hij even op zijn bureau en hij pakte heel onopvallend het flesje drank uit zijn binnenzak, waarna hij snel een grote slok nam terwijl hij deed alsof hij tussen wat dossiers zat te neuzen. Het flesje stopte hij terug in zijn binnenzak en vervolgens draaide hij zich om. De nieuwe dranklucht hing om hem heen en hij wankelde nog steeds ietwat op zijn dunne benen.
'Voor nu weet ik even genoeg. Ik moet het even op een rijtje zetten en dan hoort u van mij. Fijne dag nog.' De man keek haar niet meer aan en plofte puffend weer terug in zijn stoel, waarna hij naar het beeldscherm tuurde van een afstandje en al vrij snel zijn benen op tafel gooide. Zijn hoofd zakte wat achterover en zijn ogen zakten langzaam dicht. Hij had toch echt te veel drank in zijn lichaam op dit moment en dat kwam langzaam maar zeker binnenvallen, waardoor hij het nu pas door had.
'Fijne dag...' Mompelde hij afwezig met gesloten ogen.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn had Sem een tijdje met haar ogen gevolgd. Ging hij haar nu echt aanspreken met "u"? Ondanks dat ze vroeger beste vrienden waren? Ze wilde dan misschien niet meteen haar hele hart bij hem uitstortte, of bij wie dan ook eigenlijk, maar dat betekende niet dat hij "u" tegen haar kon gaan zeggen? Dat was wel heel afstandelijk. Lynn kneep zacht in haar eigen hand en keek Sem nog even aan, waarna ze opstond. Prima, als hij het zo wilde spelen.
'Ik zal ze bekijken zodra u de tijd heeft gevonden om ze te versturen,' begon ze. 'Daarnaast zou ik u graag willen verzoeken dat, de volgende keer dat we een afspraak hebben, u de drank achterwege laat. Ik heb graag een nuchtere advocaat.' vertelde ze hem kil. Dacht hij nu echt dat het niet opviel? Haar viel het in ieder geval wel op. Lynn pakte haar tas van de grond en gooide deze over haar schouder.
'Een fijne dag nog, vergeet u geen aspirine in te nemen tegen de kater?' voegde ze er nog misschien iets te bot aan toe. Daarna verliet ze de kamer. Goed bezig Lynn, je hebt zojuist je advocaat afgesnauwd die ook nog heel toevallig een oude vriend van je was. De nadruk lag hier vooral op "oude". De kans was groot dat ze dit ook weer had verpest. Lynn zuchtte diep, haar eigen hypocriete zelf bekritiserend. Zij dacht zelf net nog dat ze beter elkaar hierna nooit meer zouden zien, dus waarom maakte het haar überhaupt nog uit?

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Voor Sem was het echter niet raar om met u aangesproken te worden. Dat deed namelijk iedereen bij hem en daarom viel het hem ook niet zo op. Of het was de drank. Hoe dan ook, Sem knikte even kort en zuchtte zachtjes, maar hij keek al snel op toen ze ineens begon over de drank. Hoe had ze dat nou kunnen merken?! Natuurlijk was het opvallender dan Sem had gedacht, maar toch. Hij had altijd in zijn hoofd zitten dat hij heel onopvallend kon drinken, maar dat was dus niet zo gebleken. De man friemelde wat aan zijn overhemd en knikte kort.
'Prima, mevrouw.' De man bleef vermoeid in de stoel zitten en leek onderhand meer te liggen dan zitten. Eigenlijk had hij helemaal geen zin meer in vandaag. De man stond dan ook op, pakte zijn aktetas en wat dossiers voor thuis en hij wankelde zijn kantoor uit. Hij negeerde Lynn eigenlijk volkomen op dit moment omdat hij zich zo rot voelde om net. Vervolgens liep hij naar buiten naar de parkeerplaats en hij stapte straalbezopen in zijn peperdure Bentley om richting zijn villa te gaan. De rest van de dag had Sem wel vrij verdiend, vond hij. Hij vond het echter wel jammer dat Lynn nu niet mee naar zijn huis kwam, maar dat was zijn eigen stomme schuld. Sem bleef lam achter zijn stuur zitten en hij hield het stuur met twee handen vast. Dit zou nogal eens gevaarlijk kunnen worden.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Het was dat Lynn met het openbaar vervoer was, anders had ze misschien iets te gevaarlijk gereden uit frustratie. Deze Sem... misschien moest ze hem niet meer zien als haar oude beste vriend, maar als een heel nieuw persoon. De oude Sem was weg en heel toevallig had ze iemand ontmoet die heel goed de oudere hem zou kunnen zijn.

Tijdens de rit naar huis had Lynn een hoop om over na te denken. De zaak, haar thuissituatie, de dood, van alles. Het maakte vrij weinig uit of het onderwerp de dood was of met iets totaal anders begon, ze kwam toch altijd wel op de bitterzoete verlossing van het uit. Af en toe vroeg ze zich af of ze dan van boven kon kijken hoeveel mensen er op haar begrafenis zouden komen, maar ze had er nooit het lef voor gehad. De dood was het einde en hoe ze het ook wendde of keerde, hoe miserabel ze zich ook voelde, dit boek genaamd "mijn leven" was nog niet uit. Waar ze was of hoeveel hoofdstukken het nog zou hebben, wist ze niet, maar het echt willen weten was ook niet iets wat ze wenste. De mysterie die de dood meebracht had ook wel een bepaalde charme die ze niet goed kon beschrijven. Het onverwachte, of juist het gestuurde ervan was fascinerend. Zo zat ze nu in een trein. Hier kon van alles gebeuren. Een aanslag, een ongeluk, een één of andere gek die ineens met een mes zou lopen rondzwaaien en haar per ongeluk neer zou steken, er was genoeg. Toch voelde Lynn dat geen van deze dingen, ook al zouden ze gebeuren, haar einde zou zijn. Wat het uiteindelijk zou worden, zag ze dan wel. Het licht zou ze wel vinden, dat wist ze. De vraag was alleen wanneer.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Alleen bevond hij zich in zijn auto met zijn handen om het stuur geklemd. Sem vond het jammer en lastig om wederom alleen naar huis te gaan, maar hij wist ook dat er niets anders op zat dan dat. In de tijd dat hij Lynn niet meer gezien had, had hij nooit meer een serieuze relatie gehad. Af en toe had hij kort een vriendin gehad, maar ze vonden allemaal dat hij te druk bezig was met zijn werk. In Sems ogen kon je niet te ambitieus zijn, maar daar dachten veel mensen anders over.
Uiteindelijk had Sem de moed gevonden om de auto te starten. Hij keek met grote ogen de weg rond in de hoop dat hij daardoor meer zou kunnen zien. Zijn reactievermogen was nu natuurlijk bijzonder traag en dat kon leiden tot grote ongelukken. Een catastrofe! Sem wist echter hem dat niet zou overkomen, want het was nog nooit gebeurd.
Rustif aan reed Sem naar zijn huis toe en hij kwam er wonder boven wonder zonder kleerscheuren weer uit. Lang zou het vast niet goed gaan, maar vooralsnog had hij een engeltje op zijn schouder. Sem liep naar binnen toe en wankelde richting de keuken. In de keuken legde hij zijn tas op de tafel neer die blonk omdat hij vanmorgen schoon was gemaakt. Sem had verschillende schoonmaaksters in huis die vrijwel dagelijks zijn troep op kwamen rapen.
De man pakte uit de koelkast een fles whisky en hij draaide de dop eraf. Hij nam een slok direct uit de fles en vervolgens vulde hij een glas goed vol. Er zat niet meer op dan dit te doen. Vanaf het moment dat hij thuis kwam, totdat het moment dat hij ging slapen, dronk hij. Als er dan ook maar niemand aan de deur kwam, dan was alles prima. Gelukkig waren er geen mensen die aan zijn deur zouden hoeven komen, alhoewel hij onverwachts bezoek wel eens leuk zou vinden van mensen die hij aardig vond.
Sem lag op de bank in de woonkamer met wat whisky en hij tuurde eenzaam voor zich uit. Dit immense huis met al die auto's was natuurlijk veel te groot voor een man alleen, maar Sem kon niemand vinden die met hem om kon gaan. Niet met zijn werk, verslavingen of met zijn persoonlijkheid.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Natuurlijk keek Lynn nu niet bepaald uit naar de volgende afspraak met haar jeugdvriend en nu advocaat, Sem Carlson. Zoals gewoonlijk waren de redenen daarachter heerlijk hypocriet, maar ondanks dat ze dat wist, kreeg ze dat gevoel niet weg. Het bleef in haar hoofd rondspoken en vastplakken als kauwgom op de stoep, waar het waarschijnlijk ook een eeuwigheid zou duren voordat het zou verdwijnen. Verandering was logisch, dat wist ze. Zij zelf was ook enorm veranderd. Dat kleine meisje van vroeger zou nooit ook maar een seconde overwogen hebben om ook maar iets te doen dat tegenstrijdig was met de wet. Lynn zuchtte zacht en keek zichzelf aan in de weerspiegeling van het busraam. Haar vroegere zelf zou enorm teleurgesteld in haar zijn. Ze had teveel verkeerde keuzes gemaakt waardoor ze nu in deze troep beland was. Dingen gingen dan ook steeds slechter. De neiging om naar drank of sigaretten te grijpen werd steeds sterker, deels ook omdat haar moeder er maar mee door bleef gaan. Het was alsof de nicotine en de oh zo zoete geur van verlossende alcohol door haar huid werden opgenomen en haar probeerde aan te zetten tot het consumeren van deze producten op de "juiste" manier. Lynn hield zich nog groot. Nog wel. Ook hiervan wist ze niet hoe lang ze het zou volhouden.

Voor het kantoor bleef ze, net zoals de vorige keer, even staan kijken. Misschien was het handig om als doel te stellen dat ze niet tegen hem uit zou vallen en gewoon rustig zou blijven. Natuurlijk zou dat allemaal een stuk gemakkelijker gaan als Sem zich ook professioneel zou gedragen en in ieder geval nuchter zou zijn tijdens de afspraak. Daarom maakte Lynn nog een afspraak met zichzelf: zodra ze merkte dat Sem ook maar iets van alcohol had geconsumeerd, zou ze gaan.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Er was enige tijd verstreken sinds de laatste afspraak. Dat kwam simpelweg doordat het vaak even duurde voordat er meer correspondentie kwam tussen de betrokken partijen. Zo had je Sem, de advocaat, en de openbaar aanklager, het openbaar ministerie, en de rechtbank zelf. Er was dus een hoop papierwerk wat gedaan moest worden en er moest veel geregeld worden voor zo'n zitting. Ondanks dat zo'n zitting vaak niet eens heel groot qua omvang was. Het was immers ook in deze zaak geen gigantische zitting om een heftig delict.
De man was al vanaf zeven uur in de ochtend op kantoor en het liep nu tegen het einde van de werkdag: half vier. Voor Sem was dat een tijdstip waarop hij vaak al de nodige hoeveelheid alcohol had geconsumeerd en daarom was hij vaak niet helemaal helder meer. Voor hem was alcohol wel een middel die hij nodig had om de dag door te kunnen komen, maar voor zijn cliënten was dat vaak lastig. Daarom nodigde Sem zijn cliënten vaak niet op dit tijdstip uit, maar met Lynn kon dat even niet anders. Ergens zag hij wel op tegen deze afspraak, omdat het de vorige keer niet erg goed verlopen was, maar de man had zich voorgenomen om dit keer wel serieus met haar om te gaan en haar te behandelen als niet alleen cliënt, maar ook een oude bekende. Dat was ze immers ook.

Sem leunde achterover in zijn stoel en had het dossier al klaar liggen. Zijn haren stonden verwarder dan de vorige keer en hij zag er wat meer gehavend uit door de alcohol wat hem verdoofde. Zijn secretaresse belde op dat zijn afspraak er was en de man stond wat wankel op. Nog snel streek hij zijn warrige haren wat in model en vervolgens liep hij naar de deur om haar te ontvangen.
'Hoi Lynn, kom alsjeblieft binnen. Wil je thee of koffie? Of misschien liever iets fris?' De man glimlachte vriendelijk en liep, enigszins wankel, naar zijn stoel terug. Hij ging zitten en trok het dossier naar zich toe.
'Inmiddels is het dossier wat dikker geworden door de nodige correspondentie met andere partijen, maar wat vooral belangrijk is nu, is dat we een datum voor de behandeling hebben.'

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn had meteen weten te observeren dat Sem er niet goed uit zag, misschien wel erger dan de vorige keer. Toch wilde ze het nog even aankijken, misschien viel het mee? Lynn liep daarom maar gewoon naar binnen en mompelde een zachte "thee alsjeblieft" toen hij haar wat te drinken aanbood. Had hij überhaupt wel in de spiegel gekeken vandaag? Als mannen hun trots aan de kant zouden zetten en af en toe wat foundation zouden gebruiken, zag ook deze persoon hier voor haar er waarschijnlijk een stuk gezonder uit. De wonderen die make-up konden verrichten, ze stond er zelf wel eens bij te kijken. Vooral als ze weer eens twee blauwe ogen had in plaats van één en ze dan toch alles goed wist te verbergen alsof er niets aan de hand was.

Het hele verhaal over het dossier maakte Lynn bar weinig uit. Leuk dat het dikker was geworden en dat er contact was geweest tussen de verschillende partijen, maar ze had er weinig aan.
'En hoe krijgen we die datum voor de behandeling?' vroeg Lynn. Ze wilde er gewoon zo snel mogelijk vanaf zijn en terug gaan naar haar "normale" leventje, dat alles behalve normaal was. Niet dat zij dat ooit zou erkennen of zou toegeven, maar het feit bleef staan.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Sems trillende handen lagen op zijn schoot en hij keek even naar de vrouw tegenover hem met een zwakke glimlach op zijn gezicht. Eigenlijk wilde hij het voor nu wat luchtiger houden, maar het was lastig om dat te doen terwijl zij hier zo zat met een bepaalde houding die voor Sem lastig te beschrijven was. De man vond het eveneens moeilijk dat hij haar moest helpen, want ze was immers een goede bekende van hem. Tegenwoordig was dat weliswaar minder dan voorheen, maar dan nog had hij het idee dat ze erg goed bevriend waren.
'Thee komt eraan.' De man glimlachte kleintjes en hij liet zijn secretaresse een kop thee en koffie brengen naar het kantoor. Aan het einde van de dag kon Sem wel een bak koffie gebruiken. Zo sterk mogelijk. Hij wachtte dan ook even tot de koffie en thee er was en daarna nam hij er een gigantische slok van, waarna hij achterover leunde. Zijn handen legde hij op het bureau neer en kon voelen dat ze erg aan het trillen waren, maar dat maakte voor Sem niet zo erg uit, het was een gewoonte. Daarnaast rook je om hem heen een hele sterke dranklucht en zag hij er bijzonder slecht uit. De man was erg dun en zag er door de alcohol steeds slechter uit.

'Dat zie je door een brief die je krijgt. Ik heb er al eentje gekregen van de rechtbank voor je en je zitting is over zes weken. Dus tot die tijd hebben we nog even om het allemaal voor te bereiden.' Sem glimlachte onzeker en hij wreef vermoeid door zijn gezicht heen.
'We zullen dus een aantal keren bij elkaar moeten komen, maar als je dat niets lijkt, ondanks dat ik toch de beste strafpleiter ben, wordt gezegd, dan kan ik je naar een collega van me verwijzen.' Sem keek haar serieus aan en wachtte haar antwoord af. Het moest immers wel wederzijds klikken.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn luisterde goed naar wat haar verteld werd. Een nieuwe advocaat regelen die daarna de zaak moest gaan bestuderen? Daar had zo ook weer geen zin in. Waar had ze eigenlijk wel zin in? Lynn pakte haar kopje thee en blies er eerst over zodat het zou gaan afkoelen.
'Ik wil best een aantal keer langskomen,' begon ze. 'Maar volgens mij heb ik al eerder laten blijken dat ik liever niet heb dat mijn advocaat alcohol in zijn systeem heeft zitten. Hoe kan ik er zeker van zijn dat u gedurende dit proces mij serieus genoeg neemt om het achterwege te laten?' vroeg ze. Dit keer was zij degene die de afstand creëerde door het tutoyeren links te laten liggen. Eigenlijk had ze gewoon je of jij tegen hem moeten zeggen, maar inmiddels voelde ze daar ook weinig voor. De drankgeur meurde van zijn bestaan af als een soort aura dat zei: "laat mij mijn gang maar gaan". Niet iets dat Lynn charmeerde. Het duurde even, maar Lynn waagde het erop en nam een voorzichtige slok van haar thee. Perfect.

Na haar gestelde vraag, keek Lynn haar oude vriend goed aan. Ze was benieuwd hoe hij zou gaan reageren. Misschien verontwaardigd, want hij was schijnbaar de beste strafpleiter. Anderzijds kon hij misschien zijn vertoning aanpassing, gezien zij de cliënt was hier. Een andere optie zou zijn dat het hem niets zou uitmaken en hij maar gewoon een andere advocaat voor haar regelde. Dan was hij ook meteen van haar gezeik af: een simpelere oplossing was er niet.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Net zoals zij net bij hem had gedaan, luisterde Sem nu naar haar. Ze begon over dat ze wel een aantal keren langs zou willen komen, maar daarna begon ze vrijwel direct over het alcoholprobleempje. Ze wilde dat hij niet zou drinken als ze hier was en eigenlijk gewoon nuchter zou zijn. Daar had hij een simpele oplossing voor: 's ochtends om een uur of acht afspreken. Voor geen enkele cliënt zou hij veranderen, want hij was wie hij was. Daarnaast moesten ze de media maar vertrouwen met het feit dat Sem tot beste advocaat gekroond was. Of dat nu met of zonder alcohol was, deed daar niet aan af. Met alcohol functioneerde hij zelfs béter.

'Dan zullen we voortaan wat vroeger in de ochtend af moeten spreken. Ik weet niet of dat voor jou natuurlijk bezwaarlijk is, omdat ik niet weet wat je verder in het leven doet. Mocht dat bezwaarlijk zijn, kunnen we ook telefonisch contact hebben of via de mail. Mij maakt het namelijk niet zo heel veel uit, het is maar net waar jij je fijn bij voelt. Of je moet een keer bij me langskomen in alle vroegte als je toch op de route zit. En dan bedoel ik bij mij thuis. Geen zorgen, ik heb gewoon kantoorruimte in huis dus er is niks om door te denken dat het misschien persoonlijke gesprekken willen worden als je dat niet wilt.' De man glimlachte even kleintjes en hij wreef vermoeid door zijn ogen heen.
'Er zullen vast wel wat momenten zijn dat ik ben zoals jij wilt, en mocht dat uiteindelijk toch niet het geval zijn, raad ik je alsnog aan een andere advocaat te zoeken. Op deze manier functioneer ik al jaren het beste, en als dat iemand niet aan staat kan ik dat begrijpen en kan ik enkel nog verwijzen naar een collega. Echter vinden de meeste mensen mij daar te goed voor, want een normale verdachte wil een zo laag mogelijke straf.'
De man nam nog een slokje van zijn koffie en stak erbij een sigaret op. Deze liet hij tussen zijn wijs- en middelvinger rusten terwijl zijn trillende hand op het bureau lag.
'Of je komt een keer in het weekend, dan werk ik ook, alleen niet hier, maar vanuit huis. Kijk maar wat je doet. Ik vind alles prima, want ik werk toch zeven dagen per week.'

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
'In de ochtend klinkt prima,' zei Lynn nadat hij klaar was met praten. Ten eerste wilde ze nog altijd niet bij hem langs thuis. Hij zei misschien wel dat er geen persoonlijke gesprekken plaats zouden vinden, maar toch had je daar in een huis meer kans op dan op ene kantoor. Ze wilde de sfeer gewoon professioneel houden. Daarnaast, als hij in de ochtend nuchter zou zijn dan was hij in ieder geval niet dronken. Verder maakt het haar echt niet uit wanneer hij nu op zijn best functioneerde of wat dan ook. Het hoorde haar ook niet de interesseren, het was haar leven niet. Toch kon ze het niet helpen om een licht gevoel van bezorgdheid in zich te kweken. Dit werk, zeven dagen per week en daarbij ook nog even lekker zuipen alsof het vanzelfsprekend is dat hij de volgende ochtend wakker wordt? Zoals zij het nu zag, kwam het door zijn stapels met geld dat haar oude jeugdvriend nog niet in een kliniek terecht was gekomen. Ergens hoopte ze dat ze fout zat. Dat het alleen maar zo leek. Echter betwijfelde ze dat tegelijkertijd ook weer. Het leek haar allemaal heel duidelijk... Lynn probeerde de gedachte uit haar hoofd te verbannen en nam nog een slok thee. In de ochtend en doordeweeks, dat klonk prima in haar oren in ieder geval. Nu maar hopen dat Sem de mogelijkheid had om deze afspraken met deze criteria in te kunnen plannen.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De man knikte even en daarna sloot hij het dossier. 'Zullen we de eerste afspraak maar snel inplannen dan? Ik denk dat ik zo al naar huis ga, want was hier vandaag al om zeven uur en wil nog even thuis kunnen zitten.' Natuurlijk wilde hij thuis voornamelijk drinken en dat zou ook gaan gebeuren, maar toch. Als hij thuis was, nam hij zijn telefoon niet meer op en lag hij enkel op de bank met een aantal flessen sterke drank en meestal niet eens wat te eten. De man had dat gewoon niet zo nodig als hij ook drank had.
Sem gaapte even vermoeid en wreef door zijn ogen heen, waarna hij moeizaam opstond en even gevaarlijk wankelde op zijn dunne benen door alle drank die hij genuttigd had gedurende de dag.
'Laat anders maar even weten wanneer je zou kunnen. Jij zal binnenkort ook wat dingen thuisgestuurd krijgen denk ik zo. Dus dan kunnen we daarna nog wat dingen doornemen en ik zal een pleitnotitie op gaan stellen die we dan nog wat bij kunnen schaven.' Legde de man uit en hij deed vermoeid zijn dure jas aan, waarna hij zijn aktetas pakte en over zijn schouder hing. Een flesje drank viel in die beweging uit zijn jaszak en hij keek even naar hoe het flesje op de grond lag. Moeizaam bukte Sem en hij pakte het kleine flesje whisky van de grond af om die vervolgens in zijn jaszak te proppen.
'Mocht je toch eens langs willen komen, bij mij thuis, als je er behoefte voor hebt of wat dan ook... Dan mag je altijd langskomen. Ik heb mijn adres op mijn visitekaartje staan. Ik weet dat jij er geen behoefte aan hebt, maar ik wel. Dus ik wacht wel totdat jij eens langs wil komen. Ik ga nu naar huis, moet ik je thuis afzetten? Dat is namelijk op de route naar mijn huis.' Sem keek haar aan en leunde op zijn bureau.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn knikte. 'Dat lijkt me handig ja,' zei ze op zijn vraag of ze een afspraak moesten gaan inplannen. Hoe zouden ze anders verder komen in dit gehele proces? Lynn zuchtte zacht en dronk haar kop thee leeg, waarna ze opstond. Hij was zo gammel als wat en wilde ook nog eens achter het stuur kruipen? Ze betwijfelde of dat nu wel zo'n goede keuze was.
'Ik eh...' Ergens wist ze niet of ze zich wel zo veilig zou voelen in de auto met hem, zeker in de toestand waarin hij zich nu verkeerde. Verder wist ze ook niet of ze ooit langs zou komen. Misschien wel, waarschijnlijk niet. Ze moest wel heel dronken zijn mocht dat een keer gebeuren. Of heel depressief. Suïcidaal misschien. Natuurlijk bestond er ook nog de machtige combinatie van deze drie factoren, waarbij ze zichzelf afvroeg waarom ze het nog nooit had doorgezet. Het leven bracht haar toch niets meer dan ellende. De melancholieke gedachte dat de beste manier om te sterven misschien wel in zijn auto was, kwam ook voorbij. De kans dat er iets fout ging was natuurlijk immens groot. Als ze er toch al een einde aan wilde maken... Het zou dan nog niet eens haar schuld zijn ook. Lynn zuchtte zacht. Daarnaast, om nu weer met het openbaar vervoer terug te gaan... Misschien was hij nog niet zo'n hele slechte beschonken bestuurder? Die mensen bestonden ook, toch?
'Als je dat zou willen doen...' maakte Lynn haar zin af. Ze had niet eens door dat ze hem al heel snel met "je"had aangesproken. Misschien was dat ook maar voor het beste.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld