Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Arthas & TheBurrow.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Rustig was ze bij hem gestaan, Had wat opgeruimd en de televisie uit gezet. Even keek ze op zodra hij wakker leek te worden. Rustig bleef ze staan en keek toe hoe hij overeind ging zitten. Hopelijk voelde hij zich wat beter. Ze voelde zijn blik op haar en fronste wat door zijn woorden. Ergens wekte ze weer woede in haar op maar ze hield zich in. De blik in zijn ogen deed pijn maar ze bleef staan, sloeg haar armen even over elkaar.
"Aangezien jij er niet meer toe in staat bent door alle drank heb ik het vandaag toegestaan ja. Alles zelf doen verveeld me ook. Maar voor vandaag heb ik nog niets gedaan, dus er was niets te vertellen Sem." Kalm keek ze naar hem, rustig en beheerst. Hij stond naar de vele drank en hij zag er ontzettend slecht uit. "Ik heb het lang genoeg uitgesteld en al het geld in de wereld kan me niet gelukkiger maken dan dat ik vanmiddag was. Voor het eerst in een hele lange tijd was er iemand die aandacht voor mij had." Ze draaide zich toen weg van hem en begon op te ruimen. Ze was vreemd gegaan, wat betekende hun huwelijk nu eigenlijk nog? Het betekende niets meer, maar voor haar al lange tijd niet meer.
Met de spulletjes liep ze naar de keuken toe. Ze zou opruimen en gaan slapen. Geen moeite meer doen om sapjes voor hem klaar te maken of ander eten. Vandaag was ze op. Ivy had ook geen zin in ruzie of schreeuwen tegen hem. Niets hielp, het enige wat hij deed was boos worden, zich afsluiten en nog meer drinken. Zuchtend spoelde ze wat dingen af. Misschien moest ze nadenken over een scheiding? Bij die gedachte keek ze even naar de kamer toe. Dan zou hij zichzelf vast dooddrinken, ze wist niet of ze die schuld wel op zich wilde nemen.
Verbaasd keek ze op zodra ze haar telefoon hoorde. Die had nog in de woonkamer gelegen, maar op het geluid wat Sem maakte na was het stil. Het zou vast niets bijzonders zijn dus liet ze het maar even. Haar handen waren nu nat van het sop en dat wilde ze eerst afmaken. Bovendien ging ze er vanuit dat het James was die zei dat hij weer veilig thuis was en ze morgen haar auto op kon halen. Kalm bleef ze dan ook in de keuken bezig met het afspoelen en de afwasmachine inruimen.

@Arthas

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Wellicht dat door haar eigen actie het huwelijk nu wel heel erg in het nauw werd gedreven. Althans, wat er nog van over was. Veel was het immers niet, aangezien dat Sem eigenlijk niet zo heel veel meer kon en ze eigenlijk ook niks meer deden. Het was mooi geweest als er nog iets van romantiek was, maar dat was er niet. Al weken niet, misschien zelfs wel maanden. Voor Sem was het ook nog eens zo dat hij er geen behoefte aan had. Zijn lichaam was kapot en deed continu pijn. Dat zorgde ervoor dat hij de behoefte niet meer kon opbrengen, zijn libido was extreem laag.
De man keek haar even aan en schudde ongelovig zijn hoofd. Het was echt beter om te scheiden. Ze was vreemd gegaan en hoe logisch dat ook was in deze situatie... Vreemd gaan was nooit logisch en Sem zou het ook niet kunnen accepteren. Het deed hem pijn, nog meer pijn dan dat alles al deed. Hij was al gebroken, maar zelfs de afgebrokkelde stukken van zijn hart leken nu nogmaals door het midden te barsten.
'Ik kan begrijpen dat je behoeftes hebt, maar ik snap niet dat je daardoor denkt dat het normaal wordt geacht om vreemd te gaan. Ik weet niet goed wat ik hier nu mee moet eigenlijk, Ivy.' Vermoeid kwam de man van de bank af en hij wankelde gevaarlijk op zijn benen. Vervolgens ging hij naar boven toe - wat extreem lang duurde - en hij ging naar zijn slaapkamer. Zonder eigenlijk aandacht te besteden aan Ivy plofte hij in bed neer en hij trok zijn benen kreunend op. Zijn buik deed zo ontzettend veel pijn op dit moment dat hij zich geen houding wist te geven. Zachtjes wiegde hij zichzelf heen en weer terwijl hij in het grote bed lag en af en toe kreunde hij met een pijnlijke ondertoon in zijn stem. Dat Ivy ook in bed zou komen liggen, maakte hem niet uit. Hij wilde gewoon even in bed liggen en proberen wat rust te krijgen, maar dat ging niet zo gemakkelijk als het zou lijken.
De man jammerde wat en trok zijn benen nog wat hoger op, maar de pijn leek niet weg te trekken en door de pijn begon hij zachtjes te trillen. Hij ademde zwak en kneep zijn ogen strak dicht. Waar kwam die pijn toch telkens vandaag? De man was ook gewoon erg boos op Ivy, maar hij wist niet goed wat hij er allemaal mee moest doen en daarom wilde hij er ook niet te heftig op reageren, want dat zou alleen maar meer ruzie uitlokken. Misschien morgenochtend als hij nuchter was... Maar nu had hij niet eens het idee dat hij nog wakker zou worden door deze helse pijn.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Zijn woorden raakten haar eigenlijk al niet meer. Wat hij er mee aan moest? Ze had het lang genoeg afgehouden, ze wist niet wat ze met hem aan moest. Om die reden reageerde ze er ook niet op. Ze maakte rustig het aanrecht schoon en ruimde vervolgens ook de woonkamer op. Hij was naar boven gegaan, ze had het gehoord en kort rolde ze met haar ogen. James antwoordde ze nog even waarna ze alles uit deed en ook naar boven toe liep. In de slaapkamer keek ze even naar hem. Hoe hij opgekruld lag.
Ze nam plaats op haar kant van het bed. Rustig deed ze haar schoenen uit en begon haar sieraden af te doen. Haar trouwring had ze nog om en stil keek ze er naar. "Ik dacht niet dat het normaal zou zijn, daarom hou ik het al bijna een jaar tegen Sem. Vandaag lukte het gewoon niet. Het was niet goed.." Spijt had ze echter niet en ze slikte even. Haar ring hield ze om en ze pakte haar nachtkleding waarna ze naar de badkamer liep. Ze zou zich maar klaarmaken om te gaan slapen, dit zou nu toch niet meer goedkomen, daar ging ze vanuit. Kalm poetste ze haar tanden en borstelde haar haren waarna ze terug liep de slaapkamer in. Ivy hoorde zijn pijn en slikte even. "Moet ik de huisartsenpost bellen Sem?" Klonk het zacht. Ze was dan wel vreemd gegaan maar Ivy gaf nog steeds heel erg veel om haar man, als er iets mis met hem was dan wilde ze dat dat direct opgelost werd. Ze kwam op bed en keek bezorgd naar hem. Was de drank teveel geworden of verkeerd gevallen? Het baarde haar in ieder geval wel zorgen want zo reageerde hij normaal nooit door de drank. Nerveus slikte ze even en legde haar hand op zijn arm, pas toen zag ze zijn gezicht goed. "Ik ga bellen." Zei ze vervolgens standvastig. Hier hoefde hij niets tegenin te brengen. Het zou anders zeker weten niet goed gaan. Ivy liet hem weer los om haar telefoon te pakken. Rustig toetste ze het nummer in en wachtte af.

@Arthas

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De man lag in het bed en wiegde zichzelf soms wat heen en weer. Het liefst ging hij niet naar de dokter en bleef hij gewoon hier tot de pijn af zou nemen, maar dat ging natuurlijk niet zomaar in een paar minuten. Misschien moest hij gewoon wat pijnstillers nemen en dan zou het goed zijn. Alhoewel een pijnstiller vast niet goed zou vallen in zijn maag die een cocktail was van gevaarlijke alcohol. Dat zou een reactie kunnen uitlokken bij Sem die nog slechter zou vallen.
'Je hoeft niet te bellen...' Kreunde hij en hij draaide weer even goed. 'Het gaat zo wel weg...' De man kneep zijn ogen weer even dicht en hoorde eigenlijk al snel dat Ivy had besloten om te gaan bellen naar de huisarts. Waarom ze dat ging doen, wist Sem niet. Hij had gewoon last van zijn maag en lever. De man beet even op zijn lip en wreef door zijn ogen heen. Rustig legde hij zijn armen om zijn benen heen en bleef hij een tijdje stil liggen. Sem lette wat op zijn ademhaling en probeerde deze zo rustig mogelijk te houden.
'Het hoeft niet... Het gaat al beter. Het is al minder.' Vertelde hij haar en hij draaide zijn hoofd even om. Zijn ogen waren nog roder dan net en het leek zelfs alsof hij langzaam tranen in zijn ogen kreeg. Niet zozeer door de pijn, maar meer doordat hij besefte dat het huwelijk eigenlijk gewoon aan het eindigen was. De man voelde zich heel naar door het besef dat alles voorbij was. Althans, bijna. Hij kon het niet goed aan, want Sem was heel slecht in het omgaan met gevoelens en zeker negatieve gevoelens zoals nu het geval was. Sem wilde haar niet kwijt, maar het liet zien dat dat waarschijnlijk wel snel zou gebeuren.
'Ik wil je helemaal niet kwijt... Ik ben ook een saaie eikel waar je niks aan hebt, maar ik probeer mijn best te doen alleen... Alleen het lukt gewoon even niet op dit moment door alle stress van mijn werk en...' Een diepe zucht verliet zijn mond en hij wiegde zichzelf zachtjes heen en weer. 'Ik mis je ook gewoon heel erg en ik ben continu bang dat ik iets verkeerd doe. Daarom zonder ik me ook maar steeds meer af in de hoop dat ik dan niks fout doe, maar ondertussen doe ik juist dan alles fout.' Jammerde Sem. Het was nu voor het eerst in korte tijd dat hij echt even zijn gevoelens uitte, maar het was wel een beetje aan de late kant.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Ze had gebeld, er zou een arts komen om te controleren bij hem. Ze hing even op en kwam bij hem zitten. Aaide door zijn haren heen. "Er komt gewoon iemand je even controleren lieverd, het is verder helemaal niet erg." Zei ze zachtjes en ze keek naar hoe hij daar lag. Het was pijnlijk hem zo te zien. Het ging duidelijk niet goed end door wat zij met James had gedaan voelde hij zich vast nog erger. Een schuldgevoel bekroop haar ditmaal wel en een diepe zucht hield ze in. Ivy luisterde naar zijn woorden en slikte verdrietig. "Ik wil jou ook niet kwijt Sem." Fluisterde ze en haar hand bleef hangen in zijn haren. Ze vond het fijn om hem een beetje liefde te kunnen geven nu hij hier lag. Hij liet haar nooit meer dicht bij genoeg komen daarvoor. "Ik heb je juist nodig. Het is zo eenzaam zonder je. Ik zie je nooit en het voelt alsof je me niet meer wilt. Ik denk dat we beiden gewoon.. Het fout deden." Ze fluisterde het en kwam voorzichtig bij hem liggen. "Het gaat gewoon niet goed nu. Het spijt me echt van wat ik gedaan heb." Fluisterde ze en ze legde haar hoofd tegen hem aan, haar ogen hield ze gesloten. "Ik ben gewoon op.. Misschien is het goed dat de dokter even komt kijken. Ik ben al een paar dagen bezorgd om je, je ziet er erg moe uit de laatste tijd." Hard beet ze op haar onderlip en luisterde rustig. Ze wachtte het geluid van de deurbel af.
Zodra deze klonk kwam ze overeind. Ze deed een badjas aan en keek nog even naar Sem, om vervolgens naar beneden te lopen. Met een glimlachje opende ze de deur en keek de arts aan. "Hij ligt boven, kom maar." Zei ze zachtjes. Ze nam de man rustig mee naar boven en liet hem vervolgens naar binnen in de slaapkamer zodat hij bij Sem kon komen. Natuurlijk hoopte ze dat er niets ernstigs zou zijn, maar aan de andere kant wel ernstig genoeg om hem naar het ziekenhuis te moeten overbrengen. Hopelijk zou het hem ontnuchteren en konden ze dan eindelijk eens normaal praten. Nu sloeg hij de dingen toch niet echt op. Hij onthield niets.

@Arthas

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De man lag in het bed en hij zuchtte even diep. Eigenlijk miste hij Ivy zo ontzettend erg en hij wilde het allemaal goed gaan doen voor haar, maar dat was lastig, wist hij. Sem kon niet makkelijk veranderen en dat kwam gewoon doordat zijn innerlijk al jaren hetzelfde was en niet leek te veranderen. Door de drukte van zijn werk en zijn verslaving leek het erop dat hij toch enigszins veranderde, maar dan niet in positieve zin. Sem wilde gewoon een normale relatie hebben zoals iedereen dat had, want hij hield van binnen zielsveel van Ivy. Helaas was het lastig om te uiten, want de laatste tijd voelde hij zich niet meer zo comfortabel bij Ivy. Dat lag niet aan haar, maar aan zichzelf.
'We moeten er gewoon aan gaan werken denk ik. Dan komt alles goed.' Fluisterde Sem en hij keek haar even serieus aan, waarna een nieuwe zucht zijn mond verliet en hij even stilletjes bleef liggen. 'Ik ben ook moe... Maar ik kan geen rust nemen.' Legde hij kort uit, waarna hij even naar Ivy keek, maar al snel zijn ogen weer sloot.
Op het moment dat de deurbel ging, keek Sem op. De dokter was er al en Sem voelde toch wel dat zijn hartslag wat sneller ging doordat hij nu besefte dat de arts ieder moment binnen zou komen om hem te onderzoeken. Wat nou als er echt wat aan de hand was en hij ineens naar het ziekenhuis moest voor verder onderzoek? Die mogelijkheid was er immers wel en dat baarde hem toch wel zorgen.
De dokter kwam binnen en keek Sem ernstig aan. Er was toch wel enig teken van schrik van het gezicht van de dokter te lezen. Sem wist zich hierdoor juist geen houding te geven, want het betekende dat de dokter puur en alleen aan Sems uiterlijk kon zien dat het heel slecht ging. De arts was intussen bij Sem op bed gaan zitten en had hem rustig op zijn rug laten liggen. Vervolgens deed hij Sems shirt omhoog en begon hij even op Sems buik te drukken en te voelen. De drukkende bewegingen lieten Sem luid kreunen, vooral toen de arts bij zijn leven en maag drukte. Het deed zo veel pijn!
'Hm, ik denk dat je toch even onderzocht moet worden in het ziekenhuis. Je lever is vergroot en dat kan best nare gevolgen hebben. Ik zal een ambulance laten komen om je mee te nemen en dan kan je morgen gelijk onderzocht worden. Het is nu een beetje te laat, maar dan kunnen we je al observeren.' De arts liep weg en belde voor een ambulance.
Sem keek naar Ivy en zuchtte. 'Ik wil niet naar het ziekenhuis...' Kreunde hij en er welden tranen op in zijn ogen.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Soms begreep ze helemaal niets van hem. Hij was nu zo rustig dat het haast sneu was om te zien. Ze beet even op haar onderlip. Waarom maakte de drank zoveel kapot? "Ja, we moeten er samen aan gaan werken. Dat beloof ik je." Ze kuste zijn voorhoofd even en keek hem aan. "Lieverd, je werkt echt teveel. Je moet mensen aan gaan nemen, het enige waar je aan kan denken is je werk. Daarom krijgt je hoofd geen rust schatje. Als je nu niet gaat delegeren dan weet je best wel dat je straks nog een burn-out krijgt en niets kan doen. Net zoals bij Rick is gebeurd.." Ze streelde over zijn voorhoofd heen en zuchtte even. Het enige wat ze wilde was het beste voor hem, dat ze samen gelukkig waren.
De arts had ze naar boven begeleid en eigenlijk schrok ze ervan dat de arts ervan schrok. Ze keek even naar Sem en slikte. Ivy besefte nu pas dat ze gewoon was gaan wennen aan zijn zieke uiterlijk. Dat het normaal was geworden. Het was ook geleidelijk aan gegaan. Ze kwam weer bij Sem zitten en keek naar haar man. Geschrokken nam ze zijn hand vast doordat hij zoveel pijn had en keek de arts aan. Naar het ziekenhuis.. Moeizaam slikte ze even.
Direct kroop ze bij Sem, ze nam hem in haar armen en wiegde een beetje. Streelde door zijn haren heen. "Het is goed lieverd, dit is echt het beste." Zachtjes kuste ze zijn haren. "Dan kunnen ze je beter maken, waardoor we er weer hard tegenaan kunnen. Ik zal zorgen dat niemand het weet. Ik regel het voor morgen met je afspraken, wees maar niet bang." Ivy keek hem liefdevol aan en glimlachte. "Ik ga met je mee naar het ziekenhuis, alles gaat echt goed komen." Ivy hoopte dat dit het moment van ommekeer zou worden. Dat hij in het ziekenhuis zonder drank in zou gaan zien dat het echt beter was als hij niet dronk. Het was de eerste keer dat hij naar het ziekenhuis moest, ze begreep dat hij bang was maar het was nodig. Als het nog even door was gegaan had Sem zichzelf wel dood gedronken. De gedachte eraan liet haar rillen. Hem dood vinden door de drank. "Beter nu genezen lieverd.." Mompelde ze en wat afwezig speelde ze met zijn haren. Ze moest het maar niet zeggen, dat zou hem vast alleen maar ongerust maken dus sloot ze haar mond weer die ze even geopend had. Zachtjes legde ze hem weer neer. "Ik kleed me even snel aan." Ivy schoot in haar joggingsbroek met een losse trui en instappers. Ze zou achter de ambulance aanrijden die ze na een tijd aan hoorde komen. De arts liet de broeders naar boven komen met de brancard waarop ze met wat hulp van Ivy en de arts Sem legden. Hard beet ze op haar onderlip en volgde ze naar beneden. Ze had Sem nog snel een kus weten te geven waarna ze hem in de ambulance gezet hadden. Zelf liep ze naar zijn auto toe en reed achter de ambulance aan naar het ziekenhuis.

@Arthas

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Het was onwerkelijk dat Sem naar het ziekenhuis moest en het maakte hem tegelijkertijd enorm bang. De man wilde helemaal niet naar het ziekenhuis, want hij kon zijn werk toch niet zomaar ineens laten? Er was nog zo enorm veel te doen en dat zorgde ervoor dat hij eigenlijk gelijk in de stress en paniek schoot, maar dat veranderde wel op het moment dat Ivy bij hem was gaan liggen. Zachtjes werd Sem heen en weer gewiegd en zijn ogen vielen even dicht. Het liefst bleef hij hier nu gewoon liggen, maar dat kon niet. De arts had immers al naar het ziekenhuis gebeld en er was nu al hoogstwaarschijnlijk een ambulance onderweg.
'Ik kan mijn werk niet zomaar uitbesteden...' Jammerde hij en een diepe zucht verliet zijn mond. 'Nu loopt alles in de soep en als ze er achter komen dan... Dan word ik uit mijn ambt gezet en... En dan heb ik niks meer.' Paniek was van zijn gezicht af te lezen en zijn lichaam was ernstig aan het trillen. Het was niet gemakkelijk om even te stoppen met de drank en Sem wist ook wel dat het allemaal een probleem vormde. Helaas ging het nu al te lang zo en had hij simpelweg alleen door dat het ernstig was doordat hij besefte dat hij dan niet meer mocht werken als het zo ver kwam.
Ook hijzelf had niet goed door dat zijn uiterlijk eigenlijk boekdelen sprak. Het was overduidelijk dat hij problemen had doordat zijn uiterlijk zo gehavend leek te zijn door de alcohol. De man probeerde het vaak nog te verbloemen, maar dat leek helaas niet goed mogelijk te zijn. Zeker op dit moment zag hij er afschuwelijk uit, maar hij wist ook wel dat hij het de komende tijd nog moeilijker zou gaan krijgen en de kans dat hij echt beter werd, was heel klein. De eerste periode zonder drank was namelijk het zwaarst en aangezien hij niet in het ziekenhuis kwam om af te kicken, was de kans heel groot dat hij weer gelijk ging drinken als hij thuis was. De ontwenningsverschijnselen die hij zou krijgen konden hem namelijk extreem ziek maken en dat was absoluut geen pretje. Dit leek al erg, maar het ergste zou echt nog gaan komen wanneer zijn lichaam te lang zonder drank zat voor zijn doen en bij Sem was dat tegenwoordig al na een paar uur.
De ambulance parkeerde op het terrein van het ziekenhuis en Sem werd naar binnen gebracht. Binnen kreeg hij een eigen kamer, werd hij aangesloten aan allerlei apparatuur en werd hij goed toegedekt met extra dekens doordat hij het zo koud had. Daar lag hij dan, in een groot ziekenhuisbed te rillen onder de dekens terwijl een hartmonitor naast hem aan het piepen was. Waarom hij aan dat ding was gekoppeld, wist hij niet, maar het had vast een goede reden. Sem was doodmoe en gigantisch gestrest, ook dat was van zijn gezicht te lezen. Zou het wel goed gaan komen? Wat kon hij eigenlijk verwachten van deze opname? Het beangstigde Sem gigantisch, maar hij moest zijn best doen het niet al te veel te laten merken.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Ze was bij hem blijven zitten, het was duidelijk dat de paniek toe sloeg. “Rustig lieverd. Rustig maar. Niemand gaat jou uit je ambt zetten. Je bent ook maar een mens liefje, je kan ziek worden. Ik zal alles regelen, dat beloof ik. Wees maar niet bang.” Ze streelde door zijn haren en keek naar hem. “Alles komt goed. Jij moet nu eerst beter worden.” Zacht kuste Ivy zijn voorhoofd terwijl ze kalm met hem wachtte.
Zodra de ambulance er was liet ze hem los en liet de mannen hun werk doen. Heel goed wist ze dat dit haar kans zou zijn, misschien wel haar enige, om te zorgen dat hij hierna ergens anders naar toe gebracht zou worden of hulp zou krijgen. Kalm was ze achter de ambulance aangereden. Het verbaasde haar soms hoe kalm ze was nu het eindelijk
gebeurd was. Zij wist ook best dat dit er al zo lang aan zat te komen, misschien liet het hem wakker schrikken. Hij was zichzelf aan het dood drinken. Ivy werd naar zijn kamer gebracht en mocht naar binnen zodra hij op alles aangesloten
lag. Zachtjes liep ze naar hem toe, keek even naar de hartmonitor en slikte. Het was altijd haar grootste angst geweest om haar man zo te zien en nu gaf het haar rust en moed. De jonge vrouw kwam naar zijn bed staan, nam zijn hand vast
en glimlachte een beetje. “Alles gaat goed komen.” Ze glimlachte en streelde met haar duim over zijn hand heen terwijl ze hem bekeek. Even hield ze stil, beet op haar onderlip. Ze zag zijn angst en stress. “Ga maar slapen, ik blijf hier bij je zitten.” Zei ze zachtjes. Zeglimlachte even. “Ik heb je agenda en adresboekje, ik ga zometeen bellen. Zeggen dat je een voedselvergiftiging hebt opgelopen en we direct naar het ziekenhuis moesten. Niemand die daar iets geks van zal denken.” Glimlachend keek ze hem aan. “Dan zal ik ze ook verplaatsen naar een andere dag. Er stonden nog een paar zondagen leeg zag ik, maar die zal ik daar wel voor gebruiken.” De dingen die ze gepland had zou ze dan afzeggen. Het waren familiedingetjes, maar die zou ze wel alleen doen. “Dus alles komt goed, je wordt hier goed in de gaten gehouden en met je zaken gaat alles goed komen.” Ivy glimlachte hem even toe. “Nu moet je maar gaan slapen.” Ze kuste hem even en keek op toen ze een arts zag. Deze vroeg of hij even met haar kon praten. “Er zijn wat vragen voor mij.. Ik zie je straks weer liefje. Doe alsjeblieft rustig en ga slapen.” Ivy keek hem even streng aan maar liep met die woorden achter de arts aan. Zachtjes beet ze op haar onderlip.
Ze mocht plaatsnemen in zijn kantoor en keek even naar de man. Ze wist dat hij beroepsgeheim had en voor hij haar iets kon vragen stak ze van wal. “Mijn man is alcoholverslaafde en overwerkt. Hij is ondervoed en ik ben heel blij dat het mis ging.” Het kwam er zo uit en ze keek de arts gepijnigd aan. Hij stelde haar nog wat vragen en Ivy vertelde alles. Hoe Sem opstond met drank, niet normaal meer at. Zijn lange werkdagen en dat hij ook seksueel niet meer actief was. Hij was magerder geworden en werd vaker boos op haar. Ze had zelf al van alles geprobeerd maar elke hulp wees hij af. “Hij heeft een kliniek nodig maar is bang om dan uit zijn ambt gezet te worden..”

@Arthas

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Alles beangstigde hem op dit moment enorm. Het ziekenhuis zelf was ook gigantisch eng voor hem, want hij wist ook wel dat er dingen waren in zijn lichaam die niet goed waren en die nu allemaal boven water zouden komen. Dat was het grootste wat hem bang maakte. De man wilde gewoon doorgaan met het leven alsof er niets aan de hand was, maar helaas kon dat niet. Sem werd er oprecht bang van en dat was goed aan hem te zien. Hij lag totaal niet op zijn gemak in het grote bed en zeker door alle apparatuur naast hem werd dat nog eens extra eng eigenlijk. Een diepe zucht verliet zijn mond en hij keek vermoeid op naar ivy. De drank was nog erg aanwezig in zijn lichaam en hij was daardoor nog steeds enorm dronken. De kamer leek hierdoor te draaien en Sem wist niet zo goed wat hij er mee moest doen.
'Ik ben gewoon bang dat er allerlei slechte dingen uit de onderzoeken komen en... en dat wil ik helemaal niet.' De man keek met grote ogen naar zijn vrouw en slikte moeizaam een brok in zijn keel weg. Waarom overkwam hem dit nou?! Ja, hij was verslaafd, maar die verslaving was niet zonder reden in zijn leven gekomen. Niemand werd zomaar voor de grap verslaafd namelijk.
Ivy moest weg met de arts mee en Sem keek hen even na. Ze zou de arts vast vertellen wat er aan de hand was, maar dat maakte hem in dit geval niet zo heel erg uit. De arts had namelijk een beroepsgeheim die hij niet kon en mocht schenden. Deed hij dar wel, dan kon Sem er aangifte van doen. Dat was een erg fijn idee en bood hem ietwat veiligheid.
De man ging moeizaam goed liggen en ademde zwaar. Vervolgens zakten zijn ogen een klein beetje verder dicht en hij schrok er wakker van dat hij het bewustzijn een beetje verloor van de vermoeidheid. Slapen vond hij nu best wel eng, want hij was bang dat hij misschien wel niet meer wakker zou worden. Helaas verloor Sem al snel de strijd tegen de vermoeidheid en dat resulteerde erin dat hij al snel in een diepe coma van slaap lag. Zijn lichaam was uitgeteld en nu was het eindelijk mogelijk om fatsoenlijk te slapen. Dit kwam omdat hij niet in zijn eigen omgeving was en dat zorgde ervoor dat hij wat minder aan zijn stress, werk en problemen dacht.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Rustig had ze haar verhaal gedaan. Ze had de tijd genomen en de arts ook vragen laten stellen. Het was iets dat ze belangrijk vond, ze gaf ook duidelijk aan dat ze hulp nodig had en dat Sem die weigerde van haar te krijgen. Ze slikte even en beet hard op haar onderlip. Na een lang gesprek werd uiteindelijk toegezegd dat er morgen iemand zou komen met wie ze kon gaan praten om er allemaal uit te komen. Daarnaast zouden ze hulp voor Sem proberen te regelen. Het probleem was echter dat hij die hulp wel moest accepteren, zolang hij dat niet deed kon er geen echte hulp geboden worden. Hij moest een opname toestaan, iets waardoor Ivy het somber inzag. Dat zou hij toch nooit doen, ze kende hem inmiddels.
De arts stond op, ze moest maar even uit gaan rusten en de onderzoeken van morgen afwachten. Er was een stretcher op de kamer van Sem geplaatst waar ze kon slapen, maar alleen voor vannacht. Ze bedankte de man uitvoerig en liep weg, eerst maar eens de cliënten van Sem gaan bellen. Ergens apart, waar ze niemand lastig viel, nam ze plaats. Een voor een belde ze zijn afspraken voor morgen en overmorgen, verschoof ze naar andere data. Ze begreep niet dat haar man nog geen secretaresse in de arm had genomen, dit was geen doen zo.
Een uur verstreek voordat ze eindelijk iedereen gehad had, op dat moment zag ze de kans om James te bellen. Ivy was maar wat blij dat hij op nam en ze vertelde hem alles. Ze moest haar verhaal kwijt, ook al moesten ze dan misschien stoppen met wat ze deden. Hij was de enige die echt van het probleem van Sem wist en haar daarin kon steunen. Bij hun familie hadden ze het altijd een beetje afzijdig gehouden, ze hielden zich daar sowieso afzijdig. Sem kon moeilijk de hele dag aan de drank zitten als ze bij haar ouders waren. Moe sloot ze haar ogen even en sprak nog even verder met James waarna ze ophing. Ze was uitgeput en wat slaap zou haar misschien wel goed doen. Rustig liep de jongedame de kamer in waar Sem lag en een glimlachje speel de rond haar lippen. Hij sliep, eindelijk. Ze deed de deken goed en kuste zijn voorhoofd waarna ze op de stretcher ging liggen, alles beter dan een stoel om in te slapen.

@Arthas

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Een onrustige nacht had Sem zeker gehad. Het had niet heel lang geduurd voordat zijn lichaam aan begon te geven dat het alcohol nodig had, maar die alcohol kon het niet krijgen totdat Sem weer thuis was. Er was dan ook een vrij grote kans dat het thuis weer mis zou gaan, maar de vraag resteerde tot wanneer Sem hier moest blijven. Het kon lang zijn, maar het kon ook zijn dat hij morgen alweer mocht gaan. Sem wist het niet zo goed eigenlijk...
De nacht had voor hem niet heel erg lang geduurd en hij werd dan ook vroeg wakker. Zonder alcohol zag hij er nog slechter uit dan met alcohol, ook al leek dat haast onmogelijk te zijn. Toch was het mogelijk. De man was erg wit en lag trillend in het bed. De paniek die hij voelde maakte het allemaal nog moeilijker om gewoon te kunnen functioneren. Hij voelde zich namelijk echt belabberd en dan vond hij dat het enige remedie was om te gaan drinken. Helaas was dat natuurlijk geen enkele oplossing, ook al was hij nog zo erg van mening dat dat wel hielp.
Sem keek vermoeid om zich heen en trok de dekens verder omhoog doordat hij het erg koud had. Het was helemaal niet koud, maar Sem had het koud doordat hij zo erg last had van de afkickverschijnselen. Het was eigenlijk heel sneu om hem zo te zien, want pas nu bleek hoe erg afhankelijk hij was. Normaal viel dat niet zo heel erg op, puur doordat hij dan continu wel wat kon drinken. Voor hem was het een soort medicijn geworden die alle narigheid in zijn leven weg leek te nemen. Dat was niet zo, want het nam ook heel veel narigheid met zich mee. Misschien wel meer narigheid dan goede dingen.
Hij keek even naast het bed en zag daar de stretcher staan van Ivy. Het was fijn dat zij hier had mogen slapen, anders was hij nog eenzamer geweest en dat zou niet ten goede komen. Op dit moment was het nog heel erg vroeg en de onderzoeken zouden pas over een uur of twee gaan beginnen. Dat gaf hem nog even de tijd om wellicht met Ivy te praten. Sem hoopte maar dat ze nog even samen konden praten over alles wat er de laatste tijd aan de hand was, ondanks Sems huidige gesteldheid. Het was niet zo dat Sem niet van zijn vrouw hield, alleen door samenloop van allerlei omstandigheden kon hij dat de laatste tijd niet meer zo goed laten zien. Daarnaast vond Sem het altijd al moeilijk om affectie te tonen richting mensen, omdat hij echte liefde nooit had gekend. Dat zorgde ervoor dat relaties met mensen in Sems geval vaak erg snel verslechterde en dat was allemaal door zijn eigen toedoen. Helaas kon hij simpelweg niet anders.
Sem keek naar Ivy en glimlachte klein. Hij was oprecht blij met haar in zijn leven, als hij nou maar eens een manier vond om dat te tonen... Dat zou helemaal geweldig zijn.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Ondanks de stretcher had ze nog best goed geslapen, het was geen lange nacht geweest, maar Ivy was er wel door uitgerust. Langzaam werd ze nu wakker en kon een gaap maar moeizaam onderdrukken. Ze voelde eigenlijk meteen een blik op zich. Haar ogen gleden even door de kamer en eindigden bij Sem. Ze glimlachte een beetje terwijl ze naar hem keek. "Hey.." Fluisterde ze zachtjes. De afstand die er nu was gaf haar een gevoel van veiligheid. Een plek waar ze zijn verslaving even niet hoefde te voelen en waar ze gewoon kon liggen en met hem praten.
Het viel haar wel op dat hij er nog slechter uit zag en moeizaam slikte ze even."Ik heb de dokter gister alles wel verteld.. Ik wil dat ze je goed helpen en onderzoeken. Alle afspraken heb ik weten te verplaatsen." Ze begon redelijk afstandelijk Ivy wilde wel met hem praten, maar eigenlijk durfde ze niet zo goed. De andere keren waren niet geweldig gegaan en ze was bang dat hij weer boos zou worden. Er was nu dan wel geen drank om naar te grijpen, maar hij kon haar nog altijd wegsturen. Na even afwachten vervolgde ze uiteindelijk wel. "Ik heb nagedacht over wat je zei. Ik wil samen met je, of als je liever alleen gaat mag dat natuurlijk ook, gaan praten met iemand. Om de oorzaak van dit probleem naar boven te halen." Ivy sprak zachtjes en ze keek even weg. "Ik wil niet dat je opgenomen moet worden in een kliniek, maar ik wil je ook niet zien sterven." Langzaam keek ze op naar hem en slikte even. "Ik mis je echt heel erg." Desondanks kwam ze nu niet omhoog. Ze kon hem nu geen liefde of affectie tonen. Hij was nu helder en waarschijnlijk erg zwak, het moest binnen komen bij hem dat hij zou sterven als dit zo door ging. Dat ze er wel voor hem was maar ze er iets aan moesten doen.
Ze ging weer op haar rug liggen en liet de woorden bezinken, gaf hem de kans om te reageren op wat ze net gezegd had als hij dat wilde en anders was het aan hem om ergens anders over te gaan praten. Ze wilde even geen moeite doen, ze had de hele tijd al zoveel moeite voor hem gedaan dat ze vond dat Sem ook wel eens mocht gaan praten, zeker nu hij wel helderder was dan normaal. Zijn lichaam had dan wel last van alle afkickverschijnselen, ze hoopte dat het zijn hoofd iets meer rust zou geven. Op het gevoel van paniek na, dat hij vast zou hebben.

@Arthas

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Vermoeid lag Sem in het grote bed met de bedrading nog steeds aan zijn lichaam. Verschillende piepjes waren ritmisch te horen en Sem was er in de loop van de nacht eigenlijk al aan gewend geraakt. Het was niet gek meer of vervelend. Meestal raakten mensen er snel aan gewend namelijk. Zijn ogen vielen continu vermoeid dicht en hij had enorme moeite met het openhouden van zijn ogen. Waarom was hij toch zo moe? Zijn lichaam was gewoon helemaal op op dit moment en dat zorgde ervoor dat hij nu echt een gigantische tegenslag te verwerken had op lichamelijk gebied. Echter was niet alleen zijn lichaam aan het lijden onder zijn verslaving, maar ook zijn psyche leek soms wat aangetast te zijn door het vele drinken en werken. Gek was het natuurlijk niet als je werkte met gestoorde mensen die moorden voor hun plezier pleegden. Op ten duur werd ook dat sommige advocaten te veel.
De man keek naar zijn vriendin naast hem en hij zuchtte even vermoeid, waarna hij weer richting haar keek. 'Oh... Oké. Ik ben benieuwd dan...' Fluisterde hij en hij glimlachte kleintjes naar zijn vrouw terwijl hij zijn ogen weer even op het plafond richtte. Sem was gewoon erg slap en kon dit hele gebeuren eigenlijk niet echt aan. Het zou zijn tol langzaamaan gaan eisen en dat zou dan ook zichtbaar gaan worden. Of hij echt zou gaan afkicken, was nog maar de vraag die resteerde. De kans was immers groot dat hem dat niet zou gaan lukken zonder opnamen en die zou er hoogstwaarschijnlijk niet komen als hij nog zo veel werk te doen had.
'Het spijt me dat ik dit heb laten gebeuren... Het gaat gewoon even allemaal niet meer en daar had ik eerder mee moeten komen. Je kent me en je weet ook wel dat ik geen persoon ben die vrijuit spreekt over mijn gevoelens. Ik draai er altijd maar omheen en maak rare verhalen die voor niemand te volgen zijn... Zelfs voor jou niet en je kent me al zo lang. Ik ben te verwarrend denk ik. Misschien heb ik wel borderline... Het ene moment ben ik zo, en het andere moment ben ik zo...' Bedenkelijk keek hij voor zich uit en hij dwaalde wat weg in zijn gedachten, waarna hij weer op keek en zwak glimlachte.

(Besef even dat mijn stagebegeleider die borderline quote pas letterlijk vertelde op die manier over zichzelf HAHAHA DIE MIJT)

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
WTF IS MET HAAAAAR

Het was maar de vraag of haar woorden daadwerkelijk een impact maakten. Hard beet ze op haar onderlip en keek naar hem terwijl hij sprak. "Ik weet dat je niet over je gevoelens praat vanuit jezelf, maar als ik het probeer word je boos." Ze plukte onzeker aan de deken en slikte even. "Sem, ik hou dit niet lang meer vol als ik eerlijk ben. Ik ben zo moe van alle ruzies en de eenzaamheid. Ik wil het echt veranderen en samen hulp zoeken, maar jij hebt je werk.." Het laatste klonk haast verwijtend en ze verbeet haar eigen tranen. Het was voor het eerst dat ze rustig en vrijuit tegen hem kon praten. Ze snifte even om haar tranen in te houden. "Soms heb ik het idee dat ik je helemaal niet ken.. Dat je zelfs voor mij een onbekende bent.' Het was nogal een bekentenis die ze lang voor zich had gehouden, maar het was de waarheid en die mocht hij nu ook wel eens weten. Misschien had zij hier schuld aan, maar hij zeker ook. "Ben je nooit bang dat je dood gaat door de drank?" Ivy draaide zich op haar zij, zo kon ze deels naar hem kijken, maar ook een stuk makkelijker wegkijken.
Uit zijn buurt zijn en even niet zijn zorgen hebben maakten haar duidelijk meer ontspannen. Ondanks haar emoties lag ze er meer ontspannen bij dan dat ze de afgelopen tijd gedaan had. De arts kwam toch pas over een tijd en er gebeurde nu niets ernstigs. "Ik schilder ook al een tijd niet echt meer.." Ze had het hem eerder verteld, maar Ivy durfde te wedden dat dat langs hem heen was gegaan. "Het lukt niet meer door alles, misschien dat ik dat ook wel mis. En ik ben jaloers, op mijn vriendinnen. Ze krijgen kinderen, reizen veel en doen allerlei leuke dingen. Ik mis dat soms, maar ik wil niet alleen reizen." Moe sloot ze haar ogen even. "Wat een fucked up gedoe is dit ook." Ze verborg haar hoofd even in het kussen, even niets tonen en niets voelen. Even alleen zijn zonder al zijn problemen. Sem was haar man en ze hield ontzettend veel van hem, maar hij vrat haar op. Hij zoog alle energie uit haar en dat was niet goed. Dit was niet normaal en ze kon zich zo kwaad maken dat hij zoiets niet inzag.

@Arthas

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld