Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Keana

Account verwijderd

schreef:
Het viel hem op dat Mariana met hem omging alsof ze hem al langer kende dan vandaag. Ze leek op haar gemak, wees hem zelfs op de gezichtsuitdrukkingen die hij maakte. Hij vond het niet erg, maar wel opvallend. De omgang was erg gemakkelijk, alsof ze meer van elkaar wisten dan nu het geval leek te zijn.
'Je broer geeft veel om je familie,' concludeerde hij. Als haar broer er alleen voor gekozen had om politieagent te worden om zijn familie te beschermen, kon het niet anders dan dat hij heel veel om zijn familie gaf. Iets wat je in landen als deze wel vaker zag, maar wat hij zelden van dichtbij meegekregen had. Normaal gesproken sprak hij weinig met het lokale volk en hield hij zich buiten hun leventjes. Het was makkelijker als niemand om hem gaf en hij niemand had om rekening mee te houden. Bovendien werd het vanuit zijn werk ook niet toegejuicht.
Hij schudde zijn hoofd bij wat ze hem vertelde. Het rechtssysteem had nog een hele weg te gaan, al zou het nooit perfect worden. Zo lang mensen niet perfect waren, kon ook het rechtssysteem niet perfect zijn. Hier lag het echter wel heel ver van perfect af.
'Een stuk kouder dan hier,' verzuchtte hij, terwijl hij gebaarde naar de ventilator. Voornamelijk in de winter kon het ontzettend koud worden. Hij had het nooit erg gevonden, tot hij met min 30 de deur uit gemoeten had. Zo lang je binnen kon blijven, was het leuk, maar dat was het niet meer als je naar buiten moest.
'Het is een stuk rustiger daar. Een stuk minder criminaliteit.' Hij hief zijn schouders op. Canada stond voor hem voor rust. Hij nam verrassend weinig rust.
Hij at de rest van zijn bord leeg en dronk de laatste slokken van zijn koffie, waarna hij weer naar Mariana keek. Hij knikte toen ze hem vroeg of het gesmaakt had. Hij begreep wel waarom ze het hem aangeraden had. Toch ging hij er vanuit dat de andere gerechten net zo lekker zouden zijn.
'Jullie hebben een goede kok.' De oude man wist duidelijk wat hij deed. Hij zou het de man zelf vertellen, maar hij leek niet van plan de keuken uit te komen. Hij had het idee dat Mariana het wel zou doorgeven. Het zou echter niet de laatste keer zijn dat hij hier kwam, dus desnoods zou hij het zelf nog eens kunnen vertellen.

Account verwijderd

schreef:
Mariana hield ervan op met mensen te praten. Ze was nogal sociaal. Dat was ook wel logisch als serveerster. Ze vond mensen interessant. Als ze echter zag dat die persoon liever met rust werd gelaten, zou ze dat ook doen. Ze respectecteerde nog steeds iedereens privacy.
Mariana knikte. "Soms denk ik meer dan goed voor hem is,ik wil dat hij ook eens egoïstisch is," gaf ze eerlijk toe. Ze vond zijn geluk belangrijk. Mariana wilde niet dat zijn hele leven was opgebouwd rond hun familie, ook al snapte ze wel zijn beweegredenen.en vond ze het zelf ook belangrijk. "Oh god, ik ben weer aan het ratelen over mijn eigen leven, wat je waarschijnlijk ontzettend verveeld," lachte ze. Ze schudde glimlachend haar hoofd en wierp hem een verontschuldigend glimlachje toe. "Geloof je me als ik zeg dat ik niet tegen elke vreemde mijn levensverhaal zit te vertellen?" vroeg ze met een glimlach. Ze wist niet wat er in haar hoofd omging.
"Ik heb nog nooit een winterjas gedragen, dus ik zou niet weten hoe het voelt," glimlachte ze. Ze lachte toen hij naar de ventilator gebaarde. "Alleen de extranjeros gaan zitten bij de ventilator," glimlachte ze. Iemand uit Mexico zelf was het al gewend en ging op een andere plek zitten. Ze luisterde geïnteresseerd en beet kort op haar onderlip. Een stuk minder criminaliteit... Daar kon ze alleen maar van dromen.
"Muy delicioso Pablo!", riep ze grijnzend, waarna ze een opgestoken duim te zien kreeg. Ze glimlachte en knikte.

Account verwijderd

schreef:
De weg was hem inmiddels wel bekend. De eerste keer had hij het gevoel gehad dat een eind lopen was, maar daar dacht hij nu anders over. Waarschijnlijk omdat hij niet meer zo gefrustreerd was geweest sinds de eerste keer, maar ook omdat hij iets had om naar uit te kijken nu. Verrassing, het was niet het eten waar hij naar uitkeek. Alhoewel het niet de meest verstandige keuze was, ging hij elk keer naar het restaurant om met Mariana te praten. Dat deden ze, praten. Ze hadden over de meest uiteenlopende onderwerpen gehad. Hun thuislanden waren al uitvoerig aan bod geweest, maar ook de landen die hij bezocht had, hadden ze al besproken. De gevoelige onderwerpen had ze niet aangesneden, iets waar hij haar dankbaar voor was. Ze leek prima aan te voelen wat ze wel kon vragen en wat ze voor nu moest laten rusten. Misschien had haar werk haar dat wel geleerd, misschien was het ook gewoon toeval en had hij dat gevoel onterecht.
Het was warm, maar het was altijd warm. De plek bij de ventilator had hij inmiddels bijna omgedoopt tot zijn plek, alhoewel er vast vaak genoeg anderen zaten. De lokale bevolking was aan de hitte gewend, maar hij had er nog even voor nodig.
Hij duwde de deur van het restaurant open en werd verwelkomd door het bekende belletje. Hij keek even om zich heen, maar zag Mariana niet direct. Waarschijnlijk was ze bezig in de keuken. Pablo, inmiddels kende hij de man bij naam, keek even om de hoek. Hij stak even zijn hand op ter begroeting en ging toen aan het tafeltje zitten waar hij alle afgelopen drie keren ook gezeten had. Alle drie de keren was Mariana bij zijn tafeltje komen staan en hadden ze gepraat tot hij echt verder gemoeten had of het te druk werd in het restaurant.
Als vanzelf pakte hij de menukaart en keek hij er doorheen. Nog even en hij zou de menukaart uit zijn hoofd kennen. Hij had besloten elke keer iets anders te kiezen, totdat hij alles gehad had en hij zijn favoriete gerecht kon kiezen. Tot nu toe had Mariana hem elke keer iets anders aangeraden, dus had hij nog geen enkele keer echt zelf bedacht wat hij wilde eten. Hij ging er vanuit dat dat ook vandaag het geval zou zijn. Het enige wat elke keer hetzelfde bleef, was de grootste kop koffie die ze kon vinden. Mariana maakte zijn dag overduidelijk beter, maar ze had geen invloed op zijn werk of zijn slaapproblemen.

Account verwijderd

schreef:
Ze had het gevoel alsof ze Kaelan nu al goed kende. Ze hield van hun gesprekjes in de middag. Het was gezellig en ze genoot ervan. Zijn wereldje was zo interessant. Het was gek hoe anders Canada was in vergelijking met Mexico. Ze verschilden op heel wat vlakken. Canada was een koud land, maar Mexico een warm. In Canada was alles veel georganiseerder en gestructureerd, terwijl in Mexico alles gewoon zijn gang liep. Mensen namen de dingen zoals ze kwamen.
Kaelan was een ontzettend boeiend persoon. Hij wist Canada perfect te beschrijven, maar toch nog heel erg interessant. Het zorgde ervoor dat Mariana alleen maar liever wilde gaan naar het land. Misschien ooit, zou ze wel een kans krijgen om eens echt op reis te gaan. Mariana wilde niet voor eeuwig vast zitten in Mexico. Ze gaf echter enorm om haar familie en dat was waarom ze er bleef.
Ook al praatten ze niet over de echt persoonlijke en gevoelige dingen, toch voelde Mariana zich wel close. Ze had het gevoel dat ze elkaar al veel langer kenden dan een paar dagen.
Mariana werkte in de keuken wat gerechten af en glimlachte toen ze het belletje al hoorde. Dat moest wel Kaelan zijn. Het kon gewoon niet anders. Ze keek kort naar de klok. Zoals altijd weer op hetzelfde ogenblik. Ze nam de twee borden vast en liep de keuken uit waarna ze breed glimlachte bij het zien van Kaelan. Ze wuifde nogal ongemakkelijk met haar hand onder het bord voordat ze die naar de klanten bracht en hen smakelijk wenste.
Ze grijnsde breed toen ze eindelijk langs kon gaan bij hem en leunde tegen het tafeltje aan. "Buenos días," begroette ze hem vrolijk. Ze trok een wenkbrauw op en keek mee in de menukaart. Ook al was Kaelan hier al een paar weken, hij wist nog niet zo veel over Mexicaans eten. Meestal kookte hij in zijn appartementje zelf wat gerechten van zijn thuisland en hij had haar dan ook beloofd het haar eens te leren als ze tijd had. Ze wilde wel eens wat anders leren dan de Mexicaanse keuken. "Wat denk je, of moet ik iets aanraden?" vroeg ze met een glimlachje. Ze moest niet eens meer moeite doen om haar notitieblokje uit te halen.
Ze lachte toen ze zijn gezichtsuitdrukking zag en knikte. "Chili sin carne met quinoa?" stelde ze voor met een glimlach. "Spicy," voegde ze eraan toe. Hij kon het wel aan, ook als buitenlander. Dat had ze ondertussen wel gemerkt ja.

Account verwijderd

schreef:
Vanuit zijn ooghoeken zag hij iemand de keuken uit komen. Hij glimlachte toen hij Mariana met wat moeite naar hem zag zwaaien. Meestal was het niet zo druk in het restaurantje, wat betekende dat ze al vrij snel naar hem toe kon komen om een praatje met hem te maken. De andere klanten vroegen duidelijk niet zo veel aandacht van haar als hij deed, maar daar maakte hij zich niet zo druk over. Als de andere klanten om net zo veel aandacht vroegen, kon ze onmogelijk bij zijn tafeltje blijven hangen.
Mariana kwam met een brede grijns op haar gezicht naar zijn tafeltje lopen. Het stond haar goed, die vrolijkheid. Het was verrassend dat ze zo vrolijk kon zijn, maar hij vond het wel leuk dat ze zo vrolijk was.
'Jij bent opvallend vrolijk vandaag,' merkte hij op, waarna hij Mariana een glimlach schonk en toen zijn aandacht weer even op de menukaart vestigde. Het was de vierde keer dat hij hier kwam eten, maar erg veel kennis over Mexicaans eten had hij nog niet opgedaan. Waarschijnlijk omdat hij elke keer afgeleid werd door de verschijning die nu ook aan zijn tafeltje stond te wachten tot hij zich bedacht wat hij wilde eten.
'Dat zeg je alsof al jullie andere gerechten dat niet zijn,' lachte hij toen ze vertelde dat het een pittig gerecht was. Pablo gooide overal kruiden en pepers bij. Tot nu toe had hij nog geen gerecht gehad dat niet vol met kruiden en pepers zat.
'Mag ik daar weer een koffie bij?' vroeg hij, waarna hij Mariana even aankeek. Hoewel hij elke keer om koffie vroeg, ging hij er niet direct vanuit dat ze dat zo maar voor hem zou inschenken. Ze had meerdere klanten en het klonk niet meer dan logisch dat ze niet van iedereen kon onthouden wat ze wilde hebben. Uiteindelijk was hij voor Mariana slechts een klant. Een klant die altijd een praatje met haar maakte en elke week op hetzelfde tijdstip terugkwam.
Hij keek even door het raam toen hij het inmiddels bekende groepje kinderen aan zag komen fietsen. Ze kwamen elke week op hetzelfde tijdstip langs en ze keken hem elke week nieuwsgierig aan. Hij glimlachte even toen het groepje naar Mariana zwaaide. Hij had geen idee waar de kinderen de serveerster van kenden, maar het was duidelijk dat ze positief tegenover haar stonden.

Account verwijderd

schreef:
Mariana trok een wenkbrauw op bij zijn opmerking en schudde haar hoofd. "Ik ben gewoon vrolijk," protesteerde ze met een glimlach. "Het is gewoon een mooie dag," gaf ze toe. Ze had het gevoel alsof er vandaag niets verkeerds kon lopen en ze was gewoon goed gehumeurd. "De krant," knikte ze terwijl ze de krant van een andere tafel stal en die op zijn tafel legde.
Ze glimlachte en stak een lok achter haar oor bij zijn gelach en schudde haar hoofd. "Er staan heus wel gerechten op die niet spicy zijn," protesteerde ze terwijl ze de menukaart aftuurde. "De chocoladepudding," besloot ze met een grijns na even te hebben gekeken. "Nee, maar alle gerechten kunnen niet-spicy gemaakt worden, dat weet je," protesteerde ze glimlachend.
"Altijd," antwoordde ze bij zijn vraag. "Nog steeds zwart en zonder suiker right?" vroeg ze voor de zekerheid. Ze wist maar nooit of hij zou veranderen van gedachten. "Gracias senorita!", bedankte ze een vrouw die een fooi op de tafel liet liggen en het restaurantje verliet. Ze glimlachte en zwaaide naar de kinderen die langs kwam gefietst. "Misschien moet je eens terugzwaaien, ik denk dat ze naar je opkijken Kaelan," merkte ze op toen ze hem zag glimlachen. "Wie kijkt er nu niet op naar de enige Canadees in dit dorpje?" grapte ze. "Ben zo terug met je bestelling," knikte ze waarna Mariana naar de keuken liep.
"Weer iets nieuws?" vroeg Pablo haar met een glimlach. "Chili sin carne y quinoa," knikte ze terwijl ze naar het koffieapparaat liep. "Ik mag hem," knikte Pablo met een glimlachje. "Oh, dus nu is hij niet meer het lugubere type abuelo?" lachte ze. Ze herinnerde zich nog perfect dat hij had gezegd dat ze niet met lugubere types mocht flirten. "Ben je van gedachten verandert omdat hij je eten zo goed vindt en telkens terugkomt?" gniffelde ze. "No Ana, ik denk dat hij niet voor mijn eten hier telkens opnieuw naartoe gaat," lachte Pablo. Mariana trok een raar gezicht. "Wat wil je daar nou mee zeggen?" protesteerde ze. Zou hij?
Ze fronste. Kaelan kwam heus niet voor haar elke keer naar hier, toch? Niet dat ze het erg vond als hij dat wel deed, zeker niet. Het zou haar gewoon enorm verbazen.
Al snel was zijn maaltijd afgewerkt en kon ze die naar hem toebrengen. "Aquí tienes." Ze zette zijn bord en het kopje koffie op tafel en glimlachte. "Smakelijk."

Account verwijderd

schreef:
'Het weer of iets anders?' vroeg hij. Het kon op een heleboel verschillende manieren een mooie dag. Hij wist niet zo heel erg veel over haar privé leven, maar hij wist wel dat haar familie belangrijk voor haar was. Het kon zo maar zijn dat er iemand jarig was of dat er iets te vieren viel. Waarschijnlijk kwam hij behoorlijk nieuwsgierig over, maar als hij eerlijk was, was hij dat ook. Hij vond eigenlijk alles wat om Mariana heen draaide wel interessant, hoe oninteressant het voor een ander ook leek. Zo interessant, dat hij zich afgevraagd had of hij Mariana ook buiten het restaurant wilde leren kennen.
Hij glimlachte dankbaar naar Mariana toen ze hem de krant gaf en hij hield zijn hoofd iets schuin toen ze de menukaart bestudeerde. Hij lachte toen ze tot het besluit kwam dat alleen de chocoladepudding niet pittig gemaakt werd. Hij wist wel dat ze het zouden veranderen voor hem, maar hij vond het niet nodig.
'Altijd zwart en zonder suiker,' bevestigde hij. Het gaf hem de meeste energie.
Hij fronste even toen Mariana opmerkte dat hij eens terug zou moeten zwaaien. Ze zwaaiden naar Mariana, niet naar hem. Ze hadden geen idee wie hij was en hij had geen idee wie zij waren.
'Waarom zouden ze naar mij opkijken? Ze weten niet wie ik ben.' De enige die hem kenden, waren Mariana en Pablo. Hij ging er vanuit dat zij geen wilde verhalen over hem verspreidden, dus wisten de kinderen niet wie hij was. Waarom zou iemand naar hem opkijken? Puur en alleen om het feit dat hij wit was? Was dat niet wat achterhaald? Gingen ze tegenwoordig niet voor een samenleving waarin elke huidskleur gelijkwaardig was?
Terwijl Mariana bezig was in de keuken, las hij de krant. Zo ging het elke keer hij hier kwam. Als ze terugkwam, legde hij de krant weer terug op zijn plek en praatte ze tot hij er vandoor ging. Hij legde dan ook inderdaad de krant terug toen ze naar hem toekwam met zijn eten.
'Zoals altijd bedankt,' glimlachte hij, waarna hij een slok van zijn kop koffie nam en een hap nam van het gerecht. De koffie was elke keer weer een onwaarschijnlijke combinatie met het gerecht dat hij besteld had, maar hij kon simpelweg niet zonder de koffie. Anderen waren waarschijnlijk van mening dat het geen smakelijke combinatie was, maar voor hem was het de normaalste zaak van de wereld.
'Even lekker als altijd,' merkte hij op. De eerste keer had hij al opgemerkt dat Pablo een goede kok was, maar de man had hem ook daarna niet teleurgesteld.

Account verwijderd

schreef:
"Nee, gewoon, alles...iets," lachte ze. Ze schudde haar hoofd. "Ik weet het niet, ik voel me gewoon goed vandaag," gaf ze toe. Ze had niet echt een reden om vrolijk te zijn, maar ze was het wel. Waarom zou ze niet vrolijk zijn? Ze was blij met haar leven en met wat ze deed. Ze hield van haar job en vond het leuk om elke ochtend op te staan en Pablo te helpen in de keuken. Ze vond het fijn om te leven. Mariana keek hem glimlachend aan toen hij haar bestudeerde en trok een wenkbrauw op. "Ik ben niet gek," merkte ze op met een grijns. "Maar een beetje," gaf ze dan toch toe. Ze had zo haar momenten.
Ze haalde haar schouders op. "Nou ja, de meeste desserts zijn niet pikant, maar ik moet toegeven dat heel wat van het eten dat wel is hier," merkte ze op. "Wel, misschien moet een zekere Canadese man maar eens solliciteren om hier wat verandering in de keuken te brengen?" grapte ze. Zij zou die verandering wel aankunnen, maar Pablo zou hoogstwaarschijnlijk een hartstilstand krijgen als ze zijn keuken veranderden. Mexicaanse keuken blijft Mexicaanse keuken. Pablo zou hen vermoorden als Kaelan en zij er wat Canadese gerechten aan toevoegden.
Marian knikte toen hij fronste en hield haar hoofd schuin. "Ze hebben al gehoord van je optreden de eerste dag dat je hier was," gaf ze toe. Ze hield haar handen in de lucht. "I didn't tell anybody, maar je weet hoe snel de geruchten hier de ronde doen," gaf ze toe. Waarschijnlijk was één van de cochinos aan het klagen over Kaelan en had iemand anders het doorverteld. Het kon eigenlijk niet anders. Pablo was niet van het type roddeltante en zij ook niet.
"Ze zien je als de held die die marranos wegjoeg," knikte ze. Plus ze was vrij zeker dat het groepje kinderen wel wat hadden te zeggen over zijn uiterlijk. Het was onmogelijk om hem niet te zien.
Mariana leunde weer tegen de tafel naast die van hem aan en glimlachte bij zijn woorden. "Zoals altijd weer graag gedaan," antwoordde ze. Mariana deed gewoon haar job.
Ze glimlachte en knikte. "En, iets op de planning vandaag?" vroeg Mariana nieuwsgierig. Ze had al eens de verschillende mooie plaatsen aan hem beschreven die zich niet zo ver bevonden van zijn woonplaats. Het was redelijk makkelijk om te bezoeken en was zeker de moeite waard.

Account verwijderd

schreef:
Ze was vrolijk. Een echte reden leek ze er niet voor te kunnen geven, maar ze was het wel. Ze was altijd vrolijk geweest als hij hier kwam eten, maar hij was zich er bewust van dat dat weinig met hem te maken had. Ze leek van nature erg vrolijk te zijn, bovendien leek ze ook gelukkig met het leven dat ze had. Nog niet eerder had hij zich bedacht dat Mariana waarschijnlijk meer had dan alleen haar familie. Hij fronste, waarom had hij er niet aan gedacht dat er waarschijnlijk een vriend in haar leven was? Hij schudde zijn hoofd, het maakte ook niet uit. Het enige wat hij hier kwam doen, was eten.
'Dat zal vast wel meevallen,' merkte hij met een glimlach op. Voor zo ver hij het had kunnen beoordelen, was er niets mis met Mariana.
'Ik denk niet dat Pablo gelukkig zou worden van Canadese gerechten in zijn keuken, maar ik heb al gezegd dat ik het je wel zou leren als je daar ooit interesse in hebt,' merkte hij op. Desnoods kon hij het haar, en misschien ook Pablo, leren in het restaurant. Het zou in elk geval minder ongemakkelijk zijn hier dan in zijn appartement, zeker als er inderdaad een vriend in het spel was.
'Ik denk niet dat je het echt wegjagen kon noemen.' Er was weinig gebeurd. Uiteindelijk was het Pablo geweest die ervoor gezorgd had dat de twee het restaurant verlaten hadden, hij had hen slechts op hun gedrag gewezen. Ze zagen hem ten onrechte als een held, zo veel had hij niet gedaan. Het was heldhaftig geweest als Mariana bedreigd werd en hij tussen de twee in gesprongen was, maar dit was niet heldhaftig te noemen.
Hij at rustig van zijn eten en dacht even na toen ze hem vroeg of er iets op de planning stond vandaag. Het was een lange nacht geweest en hij kon alleen maar naar zijn bed uitkijken, dus hij had geen plannen gemaakt. Naast zijn werk maakte hij nooit plannen.
'Een zekere serveerster vond dat ik eruit zag als een melkfles, dus ik denk dat ik maar enkele uurtjes in de zon ga doorbrengen,' besloot hij lachend. Hij kon zich nog herinneren dat Mariana hem de eerste keer zo genoemd had. Het was duidelijk dat ze maar weinig toeristen zag. De mensen in zijn land zouden hem gebruind noemen, terwijl ze hem hier nog steeds wit noemden. Het was een wereld van verschil, maar dat was inmiddels wel duidelijk. Mexico en Canada waren niet te vergelijken.

Account verwijderd

schreef:
"Ha, wacht maar tot je me beter kent," gniffelde ze. "Pablo, estoy loco?" vroeg ze grijnzend. Ze hoorde Pablo's lachje. "Je bent gek als een achterdeur Ana." Mariana gaf Kaelan haar 'zie je wel' gezicht en grijnsde, waarna ze haar schouders ophief. "Je hebt hem gehoord," lachte ze. "Gek als een achterdeur," grapte ze. Ze keek hem geamuseerd aan. Ze was gewoon vrolijk en ze snapte niet waarom dat veel mensen zo vaak verbaasde. Ja, de situatie was soms verschrikkelijk, maar men kon niet elke dag kwaad of verdrietig zijn. Het was echter inderdaad waar dat ze opmerkelijk vrolijk was vandaag en dat zou niet altijd zo zijn, maar ze genoot ervan.
"Ik heb interesse," antwoordde ze glimlachend. "Ik heb geen eten wat Canadees eten precies is en hoe het in elkaar zit, maar ik wil het wel weten," gaf ze toe. "Zeg eens je favoriete gerecht in Canada?" vroeg ze nieuwsgierig. "Als je nu een gerecht van je thuisland zou moeten maken en me moet voorschoten, wat zou dat dan zijn?"
"Ik noem het toch wegjagen," knikte ze overtuigd. "Wegjagen, expulsar, ahuyentar, het is allemaal hetzelfde," voegde ze eraan toe. Kaelan had zijn mond opengedaan om hen op hun gedrag te wijzen en daardoor waren ze weggegaan. Niemand kon haar iets anders wijsmaken. Hij had nog steeds iets van hem tegoed.
Mariana keek hem onschuldig aan bij zijn opmerking en trok een wenkbrauw op. "Dat moet dan wel de gemeenste, ergste en onbeleefdste serveerster zijn ooit," merkte ze lachend op. Ze was nog steeds niet van mening veranderd. Hij was enorm wit en viel op. Iedereen was hier zowat bruiner dan hem.
Mariana nam de krant van het tafeltje en fronste toen ze zag op de voorpagina dat er een man werd beschuldigd van brandstichting. Ze kende hem, hij was af en toe nog eens komen eten in het restaurant. Ze wist niet of de beschuldiging terecht was of niet, maar het verbaasde haar wel. Haar broers waren bang dat er ooit iets zou gebeuren in het restaurantje, maar Mariana weigerde ergens anders te gaan werken. Ze was oud genoeg om voor haarzelf te beslissen wat ze zou doen. Plus, er kon overal iets gebeuren.

Account verwijderd

schreef:
Pablo beweerde dat Mariana inderdaad gek was. Daar geloofde hij echter niet zo in. Niet de gek waar hij op gedoeld had. Ze had vast gewoonten die vreemd waren of uitlatingen die anderen niet begrepen, maar gek kon hij het niet noemen. Er was niets mis met haar. Hij schudde zijn hoofd en beantwoordde haar geamuseerde blik door haar net zo geamuseerd aan te kijken. Misschien dat hij er op een dag nog achter zou komen wat gek voor haar betekende, maar hij was bang dat het niet zo ver zou komen. Het zou sowieso niet zo ver komen als hij hier slechts kwam om te eten en geen actie ondernam, maar hij had nog niet de keuze gemaakt daar verandering in te brengen. Zijn werk zou het niet toejuichen, de kans dat ze op een dag afscheid zouden moeten nemen was ontzettend groot en de kans op afwijzing was ook afwezig. Het kon bijna niet goed lopen.
Hij keek Mariana bedenkelijk aan. Ze had een stel goede vragen. Als hij haar nu een gerecht zou moeten voorschotelen, wat zou dat dan zijn? Er waren een heleboel gerechten die hij haar voor zou willen schotelen, maar nu mocht hij er slechts één kiezen. Zijn hand gleed even door zijn haren, waarna hij een besluit nam.
'Poutine,' antwoordde hij, waarna hij glimlachte. Poutine was waarschijnlijk het bekendste gerecht in Canada. Zelfs in fastfoodketens werd het geserveerd.
'Friet bedekt met kaas en overgoten met jus,' legde hij uit, 'het is een stuk lekkerder dan het klinkt,' maakte hij zijn zin af. Als je het zo zei, klonk het niet zo aantrekkelijk, maar als het hele volk het at, moest het toch wel te eten zijn. Hij at het in elk geval graag. Dat het ontzettend makkelijk te bereiden was, was slechts een welkome bijkomstigheid.
Toen Mariana bedenkelijk naar de krant keek, keek hij vragend naar haar. Hij had gelezen wat er op de voorpagina stond. Een man had geprobeerd het grootste appartementencomplex in het dorp af te branden. Voor hem had het allemaal niet zo veel betekent, ten slotte kende hij zowel de man als de mensen in dat appartementencomplex niet, maar voor Mariana leek het iets meer te betekenen. Dat was ook niet zo gek, hij was er al vrij snel achter gekomen dat de meesten in dit dorp elkaar wel kenden.

Account verwijderd

schreef:
Ze schonk hem een glimlach toen hij haar net zo geamuseerd aankeek en prutste aan één van haar kralenarmbanden. Dat was ook een manier om te antwoorden, gewoon geamuseerd terugkijken zoals hij nu deed. Ze haalde een hand door haar donkere haren en hield haar hoofd schuin terwijl ze hem subtiel bestudeerde tijdens het praten. Kaelan zag er vaak vermoeid uit en er was altijd wel een bepaalde donkerdere kleur onder zijn ogen te zien. Hij had geen enorme wallen, maar de vermoeidheid was wel te zien op zijn gelaat.
Mariana vroeg zich af wat de oorzaak was van dat slaaptekort. Stress? Werk? Een knappe vriendin? Ze had hem nooit met een meisje gezien in het restaurant, maar dat zei niet veel. Het kon natuurlijk altijd dat hij zat te videochatten met zijn vriendin in Canada. God, nu ze erover nadacht, had ze eigenlijk geen flauw benul van zijn liefdesleven. Wilde ze er meer van weten? Als hij niemand had in zijn leven, graag. Ze hoefde niet alle details te weten als dat wel het geval was.
Mariana had wel een paar relaties gehad, maar het had gewoon nooit echt gewerkt. Er was altijd wat tekort. Wat er precies ontbrak, kon ze niet meteen benoemen, maar het was wel iets.
"Poutine?" herhaalde ze lachend. Het klonk grappig. "Het klinkt verschrikkelijk," gniffelde ze eerlijk. "Friet bedekt met jus?" lachte ze, terwijl ze haar hoofd schudde. "Zeg alsjeblieft dat het dan tenminste goed is gekruid?" Ze keek hem geamuseerd aan en schudde verontwaardigd haar hoofd toen ze zag hoe hij naar haar keek. "Geen kruiden?" kreunde ze. "Canadezen zijn raar," besloot ze maar. "Okey, maar ik wil het wel ooit proeven," gaf ze eerlijk toe. Ze was wel nieuwsgierig naar wat men zo lekker vond aan 'poutine'. "Kan jij het maken?" vroeg ze nieuwsgierig.
Ze schudde haar hoofd toen ze Kaelans blik op zich voelde rusten. Ze toonde de foto van Raphael, de man die was gearresteerd. "Een klant," legde ze uit. Ze fronste en schudde haar hoofd. "Het is gewoon vreemd." Het gebeurde wel vaker en soms was Mariana zelf bang dat er iemand van haar familie zou opgepakt worden. Het kon altijd gebeuren, ook al was Gabriel een politieagent. Ze waren niet immuun of onoverwinnelijk.
Mariana schonk zijn koffie nog wat bij en aarzelde. "Kaelan, wat denk jij van de situatie hier?" vroeg ze twijfelend. "Denk je dat het ooit zal veranderen?" Zelf had Mariana er niet zo heel veel hoop in, maar ze hoopte het wel. Ze wist dat het er heel erg aan toe was, dat zelfs agenten elkaar niet konden vertrouwen. Als er iets zou veranderen, zou dat niet in één, twee, drie gebeuren.

Account verwijderd

schreef:
Even stond ze daar in stilte, wat hem de kans gaf om zijn kop koffie van tafel te pakken en cafeïne in zijn systeem te werken. Nadat hij enkele slokken gedronken had, gaapte hij. Hij wreef door zijn ogen en schudde zijn hoofd toen. Als hij straks weer naar zijn appartement zou vertrekken, zou hij waarschijnlijk wel een uurtje zijn bed in duiken. Slapen was echter moeilijk in de middag, het was te warm om te slapen. De airconditioning werkte prima, maar op een of andere manier sliep het nooit zo prettig als wanneer het buiten fris was.
'Het smaakt beter dan dat het klinkt,' beloofde hij. Het klink inderdaad niet zo smakelijk, maar er was wel meer wat niet smakelijk klonk, maar dat wel was. Ooit had hij krekels gegeten. Klonk helemaal niet smakelijk, maar het was te vergelijken met chips. De smaak was vergelijkbaar. Niet dat hij nu krekels zou eten in plaats van de gebakken aardappelschijfjes, maar vreselijk was het niet geweest.
'Je kunt er wel kruiden aan toevoegen als je dat wil. Dan wordt het een mix tussen Canadees en Mexicaans,' merkte hij op. Er waren ook mensen die groente toevoegden aan het recept om het gerecht iets gezonder te maken. Niet dat je een dergelijk gerecht ooit gezond kon maken, maar het ging om het idee.
'Ik denk dat iedereen het kan maken,' lachte hij. Een simpeler gerecht bestond waarschijnlijk niet. Als Mariana wilde dat hij het eens voor haar zou maken, zou hij dat wel doen. Desnoods zou hij het hier doen. Het kostte niet zo veel tijd en hij wilde niet te veel van haar verwachten.
Hij knikte begrijpend toen Mariana hem uitlegde waar haar blik vandaan gekomen was. De brandstichter was een klant van het restaurant. Het moest wel vreemd zijn om te zien dat je klant een misdrijf gepleegd had. Waarschijnlijk zou ze de man een hele tijd niet meer zien.
'Niet zo lang je jong bent in elk geval.' Het land moest flink op de schop om te veranderen. Dat had je niet in enkele jaren gedaan. Mexico stond bekend om criminaliteit en drugssmokkel, dat had je niet in een jaar tijd veranderd. Hij was bang dat Mariana het in haar jongere jaren niet mee zou maken. Zo lang ze jong was, zou ze niet geheel veilig over straat kunnen 's nachts. Mexico zou nog vele jaren geteisterd blijven door corruptie en criminaliteit. Hij had geen betere hoop voor het land.

Account verwijderd

schreef:
"Ben je okey?" vroeg Mariana dan toch aarzelend toen hij gaapte. Ze stak haar haren in een slordig staartje en fronste opnieuw. Hij kreeg niet genoeg slaap. Het was pas middag en hij was al aan het gapen. Oh Kaelan toch. Ze glimlachte lichtjes naar hem en tikte met haar vinger op de koffiekan. "Nog wat?" vroeg ze hem met een begrijpend knikje. Als hij toch koffie had om de dag door te komen, wie was zijn dan om hem te stoppen?
"Dat zien we wel als ik het ook werkelijk kan proeven," glimlachte ze. "De gesmolten kaas klinkt goed, over de jus heb ik zo mijn bedenkingen," gaf ze eerlijk toe. Maar als hulp in een restaurant, wist ze zelf ook goed dat sommige gerechten je enorm konden verrassen. "Een nieuw gerecht," knikte ze grijnzend bij zijn voorstel, waarna ze haar schouders ophaalde. "Wie weet hoeft het helemaal geen kruiden," merkte ze op. Kaelan had goede smaak in de Mexicaanse keuken, dus zo slecht kon dat gerecht heus niet zijn, toch? Eerst proeven, dan oordelen.
Ze glimlachte en hield haar hoofd schuin. Wel, uitdaging aangenomen. Ze zou het ooit wel proberen te maken, die poutine waar hij over sprak. Misschien kon ze hem dan ooit wel eens verrassen door in plaats van hem een Mexicaans gerecht voor te schotelen, een Canadese maaltijd te geven. Niet dat het zo goed zou smaken als wanneer hij het at in Canada, maar ze zou haar best doen.
Mariana zuchtte toen ze zijn antwoord hoorde en knikte begrijpend. "Waarom zou je naar hier willen gaan Kaelan?" kreunde ze. "Je gaat letterlijk naar één van de meest fucked up gebieden in Mexico," voegde ze eraan toe met een frons. Ze dacht na.

Account verwijderd

schreef:
Op een nacht had hij besloten dat hij het er maar gewoon op moest wagen. Het leven was veel te kort om dergelijke kansen te negeren. Waarom maakte hij zich druk over afwijzing als er zo veel vreselijkere dingen in de wereld speelde? Zijn twijfels vielen in het niet als hij het vergeleek met alles wat er om hem heen gebeurde. Hij had daar op het balkon gezeten, turend in de nacht en had besloten dat hij wel betere dingen had om zich druk over te maken. Hij had zichzelf beloofd er de volgende dag werk van te maken.
De volgende dag was vandaag. Vandaag zou hij er nog werk van maken. Als hij afgewezen werd, was er ook geen man overboord. Misschien zou hij zelfs gewoon blijven komen. De gerechten van Pablo zou hij niet meer willen missen. Het zou geen wereldramp zijn.
Zoals hij inmiddels al weken deed, liep hij naar het restaurant. Vandaag leek de weg iets langer dan de afgelopen weken, maar niet zo lang als die eerste keer. Eigenlijk was het onzin dat hij zich druk maakte, maar een deel van hem maakte zich toch druk. Bijna zesentwintig en hij werd nog steeds wat nerveus. Hij voelde zich bijna weer een puber.
Toen hij het restaurant bereikte, liep hij direct door naar zijn tafeltje. Het was iets drukker vandaag, wat betekende dat Mariana minder tijd zou hebben om met hem te praten. Dat was niet erg, ten slotte duurde mee uit vragen niet zo lang. Ze hoefde alleen maar te zeggen of ze met hem uit wilde of niet en als ze dat niet wilde, zou hij dat ook accepteren. Geen man overboord. Hij keek even naar buiten terwijl hij wachtte tot Mariana naar zijn tafeltje zou komen. Haast had hij nooit, ongeduldig was hij ook niet. Hij wilde haar niet opjagen door naar haar te kijken, dus tuurde hij naar buiten. Afgelopen nacht was een lange nacht geweest. Niet omdat hij aan het werk geweest was, maar omdat nachtmerries hem zijn slaap ontnomen hadden. Urenlang had hij op het kleine balkonnetje van zijn appartement gezeten. Urenlang had hij voor zich uit gestaard, net zo lang tot hij de zon op had zien komen. Daarna had hij nog wel een uur of twee geslapen, maar veel meer dan dat had hij niet gehad. Hij gaapte. Het was altijd werk of zijn nachtmerries, het was nooit een rustige nacht. Nog even en hij zou behoorlijk vervelend gaan worden. Een slaapgebrek kon hij wel aan, maar op een gegeven moment werd hij er wel gefrustreerd van dat hij niet kon slapen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld