Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Bad Intentions

Account verwijderd

schreef:
De zon scheen in Carlos' ogen wanneer hij zijn auto uit de garage reed. Zijn linkerarm had hij langs het raam gelegd, als ondersteuning. Zijn rechterhand had hij rondom het stuur geklemd, om de auto in de goede richting te sturen. Een kleine glimlach sierde zijn mond. 'Hmm, interesting.. So you're that type of girl, huh?', ergens had hij het niet verwacht, hoewel hij blij was dat ze niet het type meisje was die enkel aan dingen zoals make-up en kleding dacht. Althans, dat dacht hij. Er waren weinig meisjes die van auto's hielden en er überhaupt iets van wisten. Hoewel hij niks wist van cosmetica, vond hij het niet nodig. Het enige wat hij gebruikte om er beter uit te zien was haargel. Aan zijn gezichtsbeharing deed hij weinig, hij liet het zijn kapper bijwerken, hetzelfde gold ook voor zijn haar. Zijn kleding vond hij wel belangrijk. Hij vond dat hij er altijd goed moest uitzien. Op dat gebied kon hij zichzelf ijdel noemen, hoewel hij het nooit aan iemand zou toegeven.
'You're fucking kidding me', ongeduldig begon hij wel te worden wanneer de auto's voor hem langzaam reden. Ochtenden waren altijd druk, vooral op de weg. Zijn hand hij had hij uit irritatie strakker om de stuur geklemd, zijn frustratie ergens proberend kwijt te raken. Zijn kaken had hij op elkaar geklemd, waarna hij die alweer ontspande. Voor even volgde hij met zijn ogen de bewegingen van Niykee, het adres lezend. Een zucht ontsnapte uit zijn mond wanneer hij zag hoe lang het rijden was. Het idee dat hij zo lang in de auto moest zitten beviel hem niet, hoewel het wel zijn plicht was. Geïrriteerd greep zijn linkerarm de stuur om vervolgens op de linkerbaan de rijden. Zijn voet drukte de pedaal verder in, wat vaart maakte in de auto. Zijn arm had hij weer teruggelegd op de plek waar die eerst zat, om het zich comfortabel te maken.
Carlos' ogen focusten zich op het meisje naast hem, haar opmerkingen geïrriteerd aanhorend. 'Why should I?', was enkel zijn antwoord. Zijn ogen had hij algauw weer op de weg gefocust, luisterend naar de navigatiesysteem in zijn auto die hem beviel een afslag te nemen. Hij zette de richtingwijzer aan, om vervolgens de goede afslag te nemen. Zijn focus werd verbroken door Niykee die naar hem toe boog. Haar handen grepen zijn blouse, om vervolgens enkele knopen ervan los te maken. Kort keek hij het meisje fronsend aan. 'You know, if you wanted me to take the blouse off, you could only ask me that', een korte glimlach was te zien bij zijn sarcastische opmerking. Zijn voet drukte op de rempedaal, wanneer hij bij een rode stoplicht aankwam. Zijn vingers had hij uit gewoonte geknakt, voordat zijn hand weer de stuur greep en zijn voet zijn weg vond naar de pedaal om snelheid te maken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Verbazing dacht ze te horen in zijn stem, een glimlach plotseling laten komen die ze niet zozeer had verwacht, maar deze wel gewoonweg toeliet. Ze had niet veel beter hoeven verwachten. Merendeel van de mensen had geen idee van haar dromen, haar hobby's en boven alles haar interesses op gebieden waar anderen geen interesse in staken. "I guess. I'm the mechanic of the family, if that's what you mean." Onverschillig hief Cassy haar schouders op. Het idee dat haar broers minder verstand hadden van hun snelle voertuigen dan de jongste van het stel dat had, was mogelijk vreemd voor anderen, daarentegen geheel normaal voor haar. Zij hielden tenslotte andere statussen hoog waar zij nog op moest trainen. De tijd hadden ze er daarbij ook niet voor gehad om zich erin te verdiepen, laat staan kennis op te doen door haar bij te staan en zo haar energie te verspillen aan overbodig gepraat.
De drukte leek de jongeman gestrest te maken. Zijn gegrom kon ze van verre nog horen, zijn knokkels haast gekraakt door de gezette kracht waar ze op neer keek zodra ze wat verdwaasd opzij draaide. Waar ineens een aanval van woede vandaan kwam was ook voor Cassy een raadsel, een vraag waarop ze verdomde een antwoord te zoeken, een gemis van medelijden of frustratie in haar lijf voelbaar. Ze vond het eerder geestig om te zien hoe hij zijn eigen chagrijnigheid uitte in gebaren. Het liet haar lachen, herinnerd aan Stefano wiens adrenaline leven elk moment van de dag schommelde door zijn wisselende buien. Carlos bleef in het humeur hangen waar zij haar lol uit putte. Als teleurstellend kwam het daarom bij haar aan toen hij zijn grimmige gelaat had achtergelaten om een glimlach te laten blijken, een gebeurtenis die haar de verveelde blik weer terugbracht. Een zucht klonk snijdend door de stilte. "What's fun about that?" vroeg ze hem. "Can't believe you folks are all about talking and asking questions. You ain't a cop now, remember?" Weerzinnig boog ze haar vingers naar de binnenkant van haar handpalm, haar oog op haar nagels laten vallen uit een gevoel van onrust. "Bored to hell."

Account verwijderd

schreef:
'I never expected that from someone like you', de verbazing was duidelijk te horen, latend merken dat hij niet had verwacht dat ze iets van auto's wist. Zijn blik werd op het meisje gericht, haar fronsend aangekeken. 'What's so funny?', haar gelach was voor kort te horen door de auto. Plotseling, hoewel er niks grappigs leek te zijn. Zijn aandacht had hij verder niet meer op het meisje gefocust. Zijn auto reed ondertussen op een andere snelweg die drukker leek te zijn dan de vorige. De file kon hij vanaf hier zien, geïrriteerd zuchtend om de zicht die hij voor zich had. Zijn auto stopte hij achter de rij auto's, soms de pedaal ingedrukt om de auto verder te bewegen tot hoeverre hij het kon. Dit zou de reis langer dan één uur maken en het meisje leek nu al genoeg van hem te hebben.
Haar vraag had hij genegeerd, simpel omdat hij het niet waard vond om erop te antwoorden. Het tienermeisje was nog steeds niet over haar puberteit, wat aan haar buien was te merken. Hij besloot zich niet druk te maken om haar gedrag. Het waren maar hormonen. 'I'm twenty-four seven a cop. It's my job. But if you don't feel like talking, then I'll leave you alone', enkele gespreksonderwerpen had hij bij deze afgesloten met het meisje. Niet meer geprobeerd om enkel contact op te zoeken. Zijn hand greep naar de volume knop, bijgedraaid zodat de muziek op een harde niveau te horen was. Uit de boxen kwam het geluid hard in zijn oren terecht. Hij kon geen zacht muziek luisteren, daar genoot hij niet van. In de auto had hij altijd hard muziek opstaan. Een Spaans liedje was te horen door de auto. Een taal die ze in Mexico spraken. Naast Engels kon hij Spaans, iets wat hij van zijn vader had geleerd. Hoewel hij in Mexico was geboren leefde hij sinds kleins af aan in Amerika. Naar Mexico ging hij niet vaak. Armoede en gevaar hielden zijn gezin altijd tegen om naar de buurland te gaan. Toch had hij het nooit jammer gevonden. Hij zong mee met het liedje, terwijl hij zich niet druk maakte om het meisje die naast hem zat.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Wat vaag geglimlach op zijn veronderstelling dat het niet te verwachten viel, gaf ze weer. Gewend was ze er allang aan geweest. Geen van haar familie had zo'n instelling als zij die had, een oog voor auto's naar hoe Cassy er haar blik vaak genoeg op liet vallen, en tevens kon ze van een man geen hoge verwachtingen hebben op dit gebied. Zoals Carlos het al verwoordde paste het niet bij haar. Ze had het vaak genoeg aangehoord om het voor de waarheid aan te nemen, noch ze het kortzichtig en domweg als onredelijk beschouwde.
Het opgedraaide volume van een lied over de radio verstoorde haar welverdiende rust op grove wijze. De buitenlandse woorden joegen haar op, maakte haar neigen tot stilzitten enkel kleiner, wat ze kil over zich heen liet vallen. In tegenstelling tot de rechercheur gaf ze geen kik op het eerst gehoorde nummer in de vrije wereld. Ze draaide geïrriteerd haar ogen naar de zijruit, het genegeerd voor zover ze het vol kon houden tot hier niets anders aan kon gebeuren dan het laten blijken van haar walging tegen zijn impulsieve actie. "You might speak Spanish fluently, kid..," prevelde ze met wat gedempt gegrom. "But I won't be listenin' to you singing to loud music all ride long. Whether you turn the volume down or I'm gonna make sure that thing never works again."

Grove bouwstenen deden haar uitzicht bestaan uit een opgebouwd huis. Grote, sfeervolle ramen langs de zijwanden waar zich ook met sierlijk metaal luiken en poorten bevond. Een drietal verdiepingen staken boven de grond uit net als haar geheugen haar van te voren had verduidelijkt in haar dagdromen. De voertuigen rond de parkeerplaats bevestigden dit beeld enkel nog meer, onveranderlijk gebleven vanaf haar afname door de federale agenten. Nog altijd kon ze er de stralende zilveren Lamborghini in het zonlicht spotten. Een onaangetaste zwarte Mercedes met geen deuk in het frame of een beschadiging aan de lak van het prachtige voertuig, hetzelfde voor de Range Rover van haar jongste broer. Dat haar haar eigen auto daartegenover nog het meest opviel van allen kon met gemak van haar afgelezen worden. Met het oprijden van het terrein langs de geopende hekken fixeerden haar pupillen zich al vrijwel meteen op de donker gekleurde Bentley. Vaste plekken met de hare als vierde in de rij gaven haar een ander doel van belangstelling dan de rechercheur haar had opgeleverd, haar met het tot stilstand van het voertuig gelijk vol met enthousiasme gepompt. Het kostte haar moeite zichzelf ervan te weerhouden. Al haar zinnen had ze gezet op haar thuiskomst en desondanks er belangrijke dingen waren om te bespreken, had ze hier geen zin of tijd voor om vrij te maken. Tegenzinnig bleef Cassy echter wel zitten; ze slaakte een kerm van afkeer, hem opgezocht voor een moment achter het stuur. "Call me by the name of Cassy or if not else, Casey," sprak ze nog voordat ze haarzelf uit de Audi leidde. "I hate my first name and my brothers know it, as well as anyone else."

Account verwijderd

schreef:
Enkel een glimlach liet Carlos op zijn gezicht zien. Zijn gedrag leek het meisje te irriteren, iets wat hij amuserend dan erg vond. Toch werd de volume door hem omlaag gezet, aangezien hij geen zin had dat het meisje de hele weg lang zou zeuren. Zijn gezang veranderde in neuriën die zacht uit zijn mond ontsnapten.

-

'Destination reached', de navigatie klonk door de auto, laten horen dat de bestemming was bereidt. Zijn auto had hij op de grote oprit geparkeerd, naast de andere auto's. Alle auto's hadden een hoge waarde en ze leken goed verzorgd te zijn door de eigenaren. Buiten de auto's om was het huis enorm. Een villa van enkele verdiepingen hoog stond voor zijn neus. Het was een huis waarvan hij enkel van kon dromen. De villa stond op eigen grond, rondom was er geen één huis te zien in de buurt van het gebouw. Het huis moest een fortuin gekost hebben, maar hij wist dat de familie het ervoor over had. De handel die hun dreven en de dingen die hun bezaten zorgden ervoor dat ze genoeg geld hadden voor de dingen waarvan hijzelf over droomde. In een huis als dit zou hij het niet erg vinden om enkele weken te verblijven, hoewel hij hoopte dat de mensen zijn tijd daar niet zouden gaan bederven. Zijn ogen gleden naar Niykee, naar haar uitleg over haar naam geluisterd. Het moest geloofwaardig lijken dat hij haar kende en deze informatie kon hem erbij helpen. Hij knikte, waarna hij haar voorbeeld volgde.
Carlos torende boven haar uit wanneer ze richting de ingang van het huis liepen. Haar kleine lengte was bijna schattig, hoewel hij het nooit hardop zou zeggen. Wanneer ze voor de deur stonden belde hij aan. Binnen enkele seconden werd de deur opengemaakt. Een jongeman rond zijn leeftijd opende de deur. Zijn blik ging meteen naar het meisje, hem compleet negerend. 'Casey? How the hell did you came here? You have escaped out of jai-', zijn zin werd onderbroken door hemzelf. Zijn blik kruiste die van hem, hem van top tot teen bekijkend. Handen werden vastgeklemd rondom de stof van zijn blouse, waarna hij vervolgens de muur tegen zijn rug aanvoelde. 'Who the fuck are you, huh?', boos duwde hij hem tegen de muur aan, zijn agressiviteit laten zien in zijn handelingen. Geïrriteerd probeerde hij hem van zich af te duwen. 'Chill out', vertelde hij. De greep van haar broer leek te ontspannen wanneer hij de woorden tot zich liet doordringen.

'Is that how you welcome the boyfriend of your sister?'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De deurklink voelde vertrouwd in haar handen, het koele van het aangetaste kopermetaal in haar grip gevoeld die ze voor even behield. Het aanbellen was echter hetgeen wat iemand werkelijk naar de ingang van het huis lokte. Normaliter zou ze achteloos naar binnen gelopen zijn om zelf haar weg door het huis te vinden, maar met haar onverwachtse 'ontsnapping' had ze de plannen haar broers te verrassen door ze zo achter het hout van de deur voor ze te verschijnen. Iets wat zeker ook bleek te werken; met het vrijmaken van de deuropening door met gekraak de ingang te openen, was het Rico wiens verbijstering vol in het zicht kenbaar werd gemaakt. Zijn donkere huid uitstaand tegenover de lichte oogkleur die nog altijd evenveel nieuwsgierigheid als ruwe gloed bezat, zoals de jongen altijd al had uitgestraald.
"Kind of," sprak ze vermaakt terug, zijn verbaasde uitdrukking aangezien met vrolijk gelach. "Let's just say prison ain't my th-" Genoeg wilskracht had ze om verder te praten, genoeg redenen in haar hoofd tot overhalen van haar broer, intussen het elk weg werd gesleept uit haar mond voor ze haar zin af had kunnen maken. De gewelddadige handelingen van Ricardo hadden haar geen shock opgeleverd. Het was over het algemeen dat de jongen net als haar andere familie een snelle puls had als het aankwam op het uiten van woede en veroorzaken van pijnigingen. Nee, het was haar 'partner' die haar van haar stuk bracht en haar de woorden deed verliezen. Hemzelf ongedwongen voorgesteld als haar vriend in de sterke greep die hem als een kleuter tegen de muur had geplaatst, zijn blouse gekreukeld door de gezette kracht tegen zijn borstkas. Onbehagen keek ze naar de detective, zowel verontwaardiging als afgrijzen laten zien, wat ze met alle energie wist te verstoppen toen ze dacht dat de boodschap wel overgekomen zou zijn. Ze keerde zich daarop volgend strak terug naar Rico. "Ehh, yeah. Meet Carlos, my.. boyfriend." Een glimlach zette ze op, niet meer dan nep en toch geloofwaardig genoeg voor haar broer om hem los te laten.

Geklink van glas hoorde ze vanuit de gangen komen. Vloeistof gutsend op een ruwe wijze waarop ze met zekerheid wist te vertellen dat het een drankfles vormde. Het figuur dat vanaf de gang uit een van de leefkamers opdoemde, gaf helderheid weer over waar het precieze lawaai vandaan kwam.
"Who the hell at the door!" Nieuwsgierig en bovenal geërgerd daagde de jongen op om een kijk op de deur te krijgen, een fles Negroni slingerend in zijn linkerhand. Stefano's lange postuur kwam aan daglicht enkele meters achter haar andere broer, die wat verschrokken achteromkeek naar de komst van de oudste van het stel. "It's Carlos!" galmde zijn geroep terug. Indien Rico zijn vuisten geïrriteerd balde tot poging van inhouden, zag ze hoe Stefano zijn passen luid voortzette over de dure vloeren. "Who the fuck is Carlos?!" De 28-jarige, die Cassy's stiefbroer vormde door een affaire van voor haar tijd, liet naast haar andere broeder Carlos onderzoekend in zijn zicht. Van top tot teen werd het lichaam van de rechercheur in hen opgenomen. Haar hadden ze immers allang gespot, gezien met dan wel belangstelling en een zeker enthousiasme; de nieuweling was en bleef prioriteit sinds ze bekend stond als de jongste, daarbij degene wie voornamelijk alleen rond het huis te vinden was. Een uitdagende grijns bleef bij een van hen hangen onderwijl ze Stefano wat afkeurend een wenkbrauw op zag halen. "What do you want?" rolden de woorden afgemeten en guur uit zijn mond.

Account verwijderd

schreef:
Carlos wist niet hoe hij het in zijn hoofd haalde om zich voor te stellen als haar vriend. Het kon door paniek komen, of enkel doordat hij niks anders wist. Hij wist niet wat Casey ervan zou vinden, maar hij kon het zich al voorstellen. Waarschijnlijk wilde ze hem nu het liefst vermoorden. Toch kwam er een korte grimas op zijn gezicht te staan wanneer ze het spelletje meespeelde. De broer leek haar te geloven. Zijn handen had hij al van Carlos weggehaald, de kreukels in zijn blouse achterlatend. De stof had hij snel recht gestreken, geprobeerd om de kreukels weg te krijgen. Haar broers waren toch erger dan hij had verwacht. Bij de aankomst voelde hij zich niet welkom, wat kwam door haar overbezorgde broers. Hij wist niet hoe hij het hier zal hebben, waarschijnlijk zouden de drie mannen hem observeren bij elke beweging die hij deed.
Een vierde persoon mengde zich in het gesprek, hem vervolgens afkeurend aankijkend. Het was duidelijk dat hij niet welkom was in het huis. Nog even en de hele familie zou erbij komen. Voor even haalde hij een hand door zijn haren, ongemakkelijk vond hij het zeker. Hoewel hun zusje net uit de gevangenis was en naast hem stond, leek hij de grootste attractie te zijn. Ze leken het niet eens te zijn met de komst van een nieuwe man in het gezin, al helemaal niet wanneer het een persoon was die een "relatie" met hun zusje had. Hij wilde zich niet bedenken wat de broers van zijn leeftijd zouden vinden. Niykee was minderjarig en de broers leken het al erg te vinden dat zij überhaupt met een man aan haar zij thuis is gekomen. De arrogantie was duidelijk te horen bij één van de broers wanneer hij zijn vraag aan Carlos stelde. Hij dacht na over een antwoord die hun konden accepteren, misschien. 'I want to meet her family', het meisje had hij naast zich even bekeken, voordat hij een arm om haar heup heen legde. 'So.. I'm Carlos Rodriquez', een korte, neppe glimlach kwam op zijn gezicht wanneer hij de broers aankeek.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een antwoord wat ze anders als lieftallig had opgenomen, verwoordde Carlos op de vraag van haar oudste broer. Aardig bedacht was het hoe dan ook wel geweest. Hij hield het luchtig, normaal in het opzicht van andere undercover agenten, des te meer het goed kon maken voor de arm die hij rond haar heup had gelegd. "Yeah. He kinda wanted to meet you all, you know. Basic family reunion stuff." Nep geglimlach bracht ze als antwoord mee. Ze keek naar hem opzij, een stiekeme boodschap voor het gelijk hebben over haar familie, eentje die ze desalniettemin snel af moest kappen door het geroep van Stefano.
"Aye Ducks! You gotta see this!" Het derde, missende gestalte kwam vanuit het huis tevoorschijn. "Compadre decided to join the gang." Zijn donkere haar verwilderd gezeten, een achteloze gelaatstrek met zich meegedragen door de sigaret, rustend in zijn mondhoek. Tegen haar verwachtingen in had Anthony zijn chagrijnigheid opzij gezet. Volledig onverwachts trok hij haar enthousiast weg van Carlos om zijn armen rond haar te gooien, haar opgetild alsof ze het gewicht van een veertje bedroeg. "You're back!" Een grijns vertoonde hij, eentje die niet al te lang aanhield naarmate hem het bezoek op was gevallen. Het verwaterde, zijn grip verslapt tot ze met beide voeten op de grond stond, om dit keer nogmaals te moeten bekijken hoe hij haar zogenoemde vriendje als een of andere inspecteur onder ogen nam.
"Can you fight?" doordrong de rauwe ochtendstem van Anthony, waarop ze de lichtgroene ogen van Rico roekeloos in zijn oogkassen zag rollen. "He can't fight, look at him. Standin' there all tough and shit. He must've never seen a gun before." Een hand stak de jongen naar zijn figuur uit, enkel om het voor kort van beneden naar boven te bewegen als teken van zijn aversie tegen Carlos luid en duidelijk op te merken. Een toestemmende knik van haar jongste broer volgde nadien, een serieuze frons staande op zijn voorhoofd. Ze kende hem goed genoeg om tot de conclusie te komen dat, naast haar andere twee broers, de ondervraging nog lange van voorbij zou zijn. Iets waar Cassy zich op voorbereidde door haar handpalm nonchalant tegen de zijde van de muur te plaatsen, het kozijn afwachtend vastgenomen onderwijl ze vol zwijgen toekeek hoe Rico zijn mond wederom schaamteloos opende. "You on drugs?"
"Yeah, you smoke that shit?" voegde het laatst gearriveerde familielid toe, een zucht van haar kant laten ontstaan uit frustratie, die haar andere broer beantwoordde door hem bespottelijk nogmaals van top tot teen te bekijken. "Look at those eyes man. If it ain't 'em weed, I-"
"Quit the nagging, for fucks sake, and let us in!" Grof onderbrak ze het kruisverhoor met een dodelijke uitstraling. Elk van de drie bekeek ze streng, ergens nogal verveeld, waardoor het besef aangewakkerd werd hoe ze haar op haar zenuwen begonnen te werken. Sindsdien maakten ze allen een pad voor hen vrij door de deuropening te verlaten voor de zijmuren. Hun aversie tegen de nieuwkomer was helder overgekomen. Een ritueel wat ze nog niet zozeer vaak had hoeven doorstaan, maar het wel herkende en hier ook uithaalde dat ze hem enkel aan het uitlokken waren, aan het testen op zijn furie en zijn zwakke punten. Grommend haalde ze het in haar hoofd Carlos' hand met de hare te verstrengelen. Overtuigend genoeg trok ze hem achter haar aan naar binnen, doende dat ze hem graag in haar thuis wilde hebben voor haar broeders hem met blote handen af zouden maken, voor hoeverre ze het kon na zijn verspreidde leugen. Een doffe klap deed de deur weer in het slot vallen.

"Thank you."

Account verwijderd

schreef:
Carlos was blij dat ze meespeelde. Het maakte dit allemaal minder ongemakkelijk voor hem, hoewel het ook niet veel veranderde. Wanneer een derde broer erbij kwam wist hij dat dit niet goed zou lopen. Hij hield zich in om een geërgerde zucht te laten, bang dat het de broers niet zou bevallen.
Een derde persoon sloot zich aan bij het gesprek, ervoor zorgend dat de familie compleet was. De jongen zag er het jongst uit van de drie broers. Zijn armen tilden het kleine meisje op, wat ervoor zorgde dat zijn hand los langs zijn lichaam hing. Hij zette het meisje weer terug wanneer zijn blik op hem viel. Hij bereide zich voor op een lange vragenronde die door de broers zou worden georganiseerd. Voor de derde keer vandaag werd hij bekeken door de broers, duidelijk laten merken dat hij niet welkom was in het grote huis. Zijn irritatie voor de mannen groeide wanneer verschillende vragen en beledigingen naar zijn hoofd geslingerd werden. Hij bleef de broers enkel aankijken, wetend dat hij geen kans zou hebben om op hun te reageren. Voor even liet hij zijn blik hangen op de jongste van de familie, hopeloos aanstarend en hopend dat ze hem zou verlossen van haar verschrikkelijke broers. Het leek erop dat ze hem niet zag, dus richtte hij zijn blik weer op de drie broers die aan één stuk door ratelden. Een korte glimlach ontstond op zijn gezicht wanneer ze over vechten en drugs begonnen. Of hij kon vechten? Absoluut. Het werd hem geleerd bij de opleiding en buiten dat ging hij vaak genoeg naar de sportschool. Zijn conditie moest hij in orde houden, ervoor zorgend dat die juist steeds beter wordt. Kickboksen was iets wat hij op vrije dagen deed wanneer hij niet moest werken of geen plannen had. Minimaal twee keer per week wilde hij de sportschool bezoeken, wat hem makkelijk kon lukken. Drugs had die niet gedaan, nooit gewild ook. In zijn middelbare schooljaren had hij genoeg vrienden die zich met dat bezig hielden. Nu zijn ze op verkeerde wegen gekomen en hebben ze hun leven volledig vergooid. Nooit had hij drugs willen doen, hij wist hoe het thuis ging met zijn oudere broer. De ruzies tussen hem en hun ouders gingen altijd om hetzelfde onderwerp. Hij kan het zich nog herinneren als de dag van gister. Zijn broer had hij al enkele jaren niet gezien, sinds dat hij uit huis ging. Hij wist niet hoe het nu met hem ging, maar hij hoopte op het beste. Toch wist hij ergens dat zijn broer niet wilde afkicken, enkel omdat hij het gevoel die hij van drugs kreeg geweldig vond. Roken was hetzelfde verhaal. Nooit geprobeerd en dat wilde hij ook niet. Voor zijn conditie zou dat veel uitmaken, aangezien hij als iemand van de politie lange afstanden moest kunnen rennen. Voor hem was dat geen probleem, zijn conditie was perfect.
Pas wanneer Cassy zich in het gesprek mengde stopten de mannen met praten. Geschrokken keken ze naar de brunette, haar aangestaard totdat ze zijn hand pakte. Ze trok hem mee het huis binnen en voor de eerste keer kon hij het huis vanbinnen zien. Vanbinnen leek die veel groter dan van buiten. Een grote woonkamer kon hij vanaf hier zien. Het huis was best wel schoon voor die jongens, maar het kon zo zijn dat ze ook een schoonmaker thuis hadden. Zijn nieuwsgierigheid naar het huis werd met de minuut groter. Hij keek de jongens aan wanneer de deur weer in het slot viel.

'In case you still want to know: yes I can fight and no, I don't do drugs.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Op zijn opmerkingen deden zij allen weinig uit. Ze geloofden niet hoe de Mexicaan zijn vechtskills mee had gebracht, niet na de afgespeelde situatie vol ondervragingen en de verwilderde uitstraling die hij had getoond. Haar aandacht lag hier nadien ook allesbehalve op. Cassy had meer focus gelegd op Stefano en zijn korte zwijgzaamheid, een spel dat onheilspellend beloofde dat er iets aan zat te komen.
De plannen van haar oudste broer had ze al moeten doorzien. Hoe hij zich stilstaande zou houden in de gangen in tegenstelling tot Ricardo en Anthony, wie hen met enkel een lieftallige klop op haar schouder weer terugkeerden naar hun andere bezigheden. Stefano was en bleef de strengste, als een tweede vader voor wie ze niet zodanig gestemd had ofwel om gevraagd had, maar hier geen gezag over mocht bezitten. Hoewel hij een agressiviteit uitstraalde die men niet altijd kon peilen wist ze dat hij het goed bedoelde. Hij was gewoon beschermend naar zijn familie en sinds ze niet al te veel hadden voor buitenstaanders, kwam het als geen verrassing over toen hij hun vastgepakte handen onderbrak door de jongen nogmaals aan zijn blouse vast te pakken. "You be sleepin' on the couch, homeboy," prevelde hij snijdend, zijn ogen scherp op Carlos gehouden met een blik die kon verraden hoe hij hem zag als een prooi, geenszins als familie. "Ain't gonna be no fuckin' tonight." Een laatste grom hoorde ze uit zijn mond komen voor hij dan toch het pad van zijn broeders achterna ging en hen alleen achterliet, als een stel verdwaalde kinderen op onbekend terrein.
"Congrats." Met een ietwat uitdagende lach wendde het meisje zich naar Carlos. "You survived phase one." Geestig vond ze het zeker hem zo radeloos te hebben zien staan voor die deuropening, onwetend hoe hij zich moest gedragen tegenover haar welbekende familieleden. Ze zou haast medelijden hebben gevoeld als hij werkelijk haar vriendje was geweest. Nu, in tegenstelling tot dat idee, vond Cassy het te grappig voor woorden. De laatste keren dat een jongen op haar uitnodiging het huis was binnengestapt, zwoor hij na een nacht nooit meer terug te komen, des te meer het gold door het gedrag van Stefano wie hem meermaals bedreigd had.

"Brought any luggage with you?"

Account verwijderd

schreef:
De twee broers verlieten de gang, daarmee de vragenronde beëindigend. Carlos voelde zich opgelucht, maar die gevoel duurde ook niet lang. De oudste broer leek nog niet met hem klaar te zijn. Zijn handen grepen voor de tweede keer naar zijn witte blouse. Hij maakte zijn regels duidelijk door hem met een verachtelijke blik keek hij hem aan, maar het waren zijn woorden die hem verrasten. Met een frons had hij hem nagekeken wanneer hij de gang verliet. Zuchtend haalde hij zijn handen door zijn haren. Het was raar om nu de vriend van Cassey te spelen, maar het was iets wat hij moet doen. De informatie die hij mogelijk kon krijgen was belangrijk, daarvoor deed hij dit. Zijn blik had hij op het kleine meisje gefocust, haar met een opgetrokken wenkbrauw aangekeken. 'Phase one? There are more phases?', zuchtend leunde hij tegen de muur achter hem. 'Your brothers... They're tough. I really don't know how to handle with them', zijn hand had hij even over zijn gezicht laten gaan, nadenkend hoe het verder zou gaan. Als er verschillende fases waren, was hij zeker niet nieuwsgierig naar de andere. Het leek hem sterk dat ze het hem moeilijk zouden gaan maken in dit huis, vooral de oudste broer. De andere twee leken het voor nu achter zich te laten, maar hij weet dat ook hun hem niet met rust zouden laten. 'I feel sorry for your future boyfriend', vertelde hij. Hij wist zeker dat de jongen het moeilijk zou hebben wanneer hij de broers zou ontmoeten.
Hij knikte op haar vraag. In zijn auto had hij altijd een tas met kleding, aangezien hij vaak genoeg in hotels moet verblijven wanneer hij een opdracht had. Meestal moest hij ver reizen, maar de afstanden waren makkelijk met een auto te bereiken. 'I'll also bring the money and the weapons', vertelde hij. Hij draaide zich van het meisje weg om vervolgens zijn weg te vervolgen naar zijn auto. In vergeleken met de andere auto's die erbij stonden was zijn auto niks waard. Toch was hij blij met zijn Audi en was hij niet jaloers op de auto's die zij bezaten. De kofferbak had hij geopend, de tas met kleding over zijn schouder heen gegooid. Vervolgens sloot hij de kofferbak en opende hij de autodeur om de zakken met geld te pakken. Het gewicht ervan was niet weinig, de zakken en zijn tas met kleding had hij in de gang gelegd, waarna hij terugliep om de laatste zak met wapens uit zijn auto te halen. Vervolgens liep hij weer terug richting het huis, waarna hij die naast de andere zakken legde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een hand haalde ze door haar haar. De plukken naar achteren gestreken, het onzorgvuldig over haar schouders achter naar haar rug laten vallen. Over haar broers had Cassy nooit werkelijk zorgen gehad. Ze wist hoe ze in elkaar zaten en dat het enkel een gevolg was van ego, van een status die ze hoog hadden te houden en daartegenover het instinct elkaar te beschermen tegen elke indringer, zelfs al mocht hij of zij een geliefde zijn. Gevaar hadden ze moeten verduren voor hun hele leven. De dood zat in een kleine hoek, zeker als maffiosi of dierbare van een groot man zoals zij dat waren van hun vader. Carlos was een nieuweling, een onbekende van wie ze te weinig informatie en kennis hadden om hem tot waardig te verklaren. Hij had niet anders moeten verwachten met zijn komst in een van de schakels van de onderwereld. Het leven in de schaduwen bracht genoeg risico's met zich mee, de jongeman mocht blij zijn dat geen van haar broers genoeg over hem wist om zijn geweer te trekken, anderszins had hij nu met een kogel tussen zijn ogen op de grond gelegen, zijn lijk rottend op de stenen met slechts een schouderophaling van een van haar broers als gevolg. "I told you so." Ze grijnsde, zette haar hand op haar heup en liet haar rug tegen de muur vallen. "Let's just say we don't like outsiders that much. You haven't proven yourself yet, so they don't trust you and aren't willing to unless you let them see otherwise. As easy as that."
Geduldig wachtte ze af tot de buitenlander zijn spullen uit de Audi had gepakt, haar telefoon uit verveling in handen genomen om het op te starten. Waarom men het een noodzaak vond haar iPhone te controleren was voor haar een raadsel. Het was niet anders dan achtelijk om te bedenken dat zij daar, als geborene en getogen maffiosi in dit milieu, al haar informatie op zou slaan. Als een smeris zou hij toch moeten bedenken dat daarvoor de wegwerptelefoon bestond of de andere software met een beveiliging waar zelfs een hoogopgeleide hacker niet zomaar doorheen zou komen. Ze grinnikte echter wel lichtjes bij het denken aan hun domme pogingen van het kraken van haar databases. Dat volwassenen zo onwetend waren over de tegenwoordige technologie vond ze stompzinnig, maar grappig genoeg om er een lach over te laten rollen. Lang duurde deze niet voort. Met het horen van zijn voetstappen verborg ze de telefoon terug in haar broekzak, naar Carlos toegelopen om haar spullen terug in bezit te nemen. De wapentas en een van de tassen vol met cash raapte ze van de grond.
"You said you could fight, huh?" vroeg ze hem. "Time to see for myself if you're suitable for a Moretti. Hope you brought some bandages with you, big guy."

Account verwijderd

schreef:
De laatste zak bevond zich op de grond wanneer Carlos zuchtte. Hij dacht nog steeds na hoe hij het met de drie mannen uit zou houden. Waarschijnlijk zouden ze hem op verschillende manieren uittesten, kijkend of hij een goede partner was voor hun zusje. Langzamerhand begon hij spijt te krijgen over zijn woorden die hij tegenover de broer had uitgesproken, niet wetend dat hij het zichzelf moeilijk had gemaakt. Toch kon hij niet zeggen dat hij van de politie kwam, waarschijnlijk zou hij al een langere tijd geen leven meer hebben. Hij hoopte dat hun het niet uit zouden vinden, aangezien hij dan waarschijnlijk niet meer veilig zou zijn. De kleine tien minuten die hij met de broers had besteed wist hij al genoeg om te weten wat voor personen hun waren. Hoewel hij zo ver mogelijk uit de buurt van hun wilde blijven, kon hij dat niet. Hij moest laten zien dat hij hun wilde leren kennen, puur omdat hij de vriend van Cassey was.
Het meisje had hij raar aangekeken, vervolgens een korte lach uit zijn mond laten ontsnappen. 'You serious?', vroeg hij haar. Haar gezicht had hij bekeken op een spoor van vermaak, maar die kon hij niet zien. In plaats daarvan had ze haar eigen, serieuze gezichtsuitdrukking. Hij vocht niet met meisjes, het was iets wat voor hem niet hoorde. Een vrouw had hij nooit geslagen en dat zou hij ook nooit doen. 'I don't do battles with girls, Moretti', vertelde hij, waarna hij zijn blik op de zakken in de gang had gefocust. Waarschijnlijk moesten ze ergens anders opgeborgen worden in plaats van achtergelaten worden op de gang.
Zijn handen grepen de uiteinde van de zakken, waarna hij het kleine meisje had aangekeken. 'Where does these belong?', vroeg hij.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zwarte bandages hadden haar polsen en handen al vaker ingewikkeld dan dat Cassy in koude tijden met handschoenen buiten te vinden was. Gevechten had ze al vaker verduurd in haar trainingen, met haar kwaliteiten als prizefighter erbij meegenomen om haar tot uitmuntend te maken. Het vergissen in hoe iemand eruitzag verging haar als normaliter, het gelach laten blijken toen ze hem hoorde afwijzen uit de gewoonlijke redene vanwege haar geslacht. Haar prijzen spraken zijn oordeel dan noch tegen, ze zou later pas duiden op haar overwinningen als hij eenmaal toegegeven had. Voor nu schudde ze met een grote grijns haar hoofd. "You don't have a choice. If you want to get along with my brothers, you've got to train your skills," opperde ze terug. "Don't worry. I won't leave you dyin' on the floor, or well.. I guess I'll leave a bottle of water behind whenever we're done, to get you patched up." Uitdaging vond plaats in haar manier van kijken, geglunder dat ze wel vaker toonde als iets haar zinde. Ze was in zekere zin zelfs ongeduldig geworden over zijn afwijzingen. Hij zou nog eens bezuren dat hij haar aanzag als een grappenmaker, als een leugenaar enkel omdat ze hem uitdaagde, een van de gebeurtenissen die eigenlijk de jongen in werking hoorde te zetten en wel met iemand van hetzelfde geslacht als tegenstander. In haar eigen plezier pakte ze de spullen beter vast in haar handen. Ze grinnikte in zichzelf om zijn reactie, pakte ze de spullen beter vast en zette ze koers naar de trappen zodat Carlos geen kans op verdwalen had; ze maakte het hem gemakkelijk door hem haar te laten volgen naar de uiterste kamer van de lange gang.

"In my bedroom. You can get changed there as well, since you getting dressed in the living room ain't much of a good plan. I bet they're playin' poker with cold, hard cash."

Account verwijderd

schreef:
Een kleine glimlach ontstond rondom zijn lippen. Casey was zeker genoeg van zichzelf om hem uit te dagen. Het was iets wat hij niet serieus kon nemen, haar korte lengte en lieve gezichtje waren moeilijk serieus te nemen. Toch wilde hij haar zien in actie, kijken of ze echt zo goed was als ze zich voelde. 'You are assured of yourself, chiquita', hij bekeek haar uitdagende blik met een korte glimlach. Hij liet daarbij zien dat hij haar niet geloofde, hoewel hij ergens wel wist dat ze kon vechten. Hoe kon ze zich anders zelfverdedigen? Op haar pad kwam ze waarschijnlijk genoeg mensen tegen die haar missies verstoorden. Nieuwsgierig was hij zeker weten. Hij wilde weten wat ze kon.
Het meisje had hij richting haar kamer gevolgd, met de zakken tussen zijn handen geklemd. Hoe dieper hij het huis binnenliep, hoe meer hij het huis bewonderde. Ze woonden zeker weten goed. De villa miste niks, alles zat erop en eraan. Wanneer hij op de eerste etage kwam, kon hij meteen de grote hoeveelheid deuren zien. Er waren al zeker 6 deuren op de eerste verdieping te tellen. Hij wist dat het huis meer verdiepingen had. Het feit dat hij geen kamer kreeg toegewezen maar de bank liet zien dat de oudste broer hem zeker niet accepteerde. Hij vond het niet erg. Beter dat dan niets.
'Sure', vertelde hij. Hij bedacht zich dat ze waarschijnlijk een kamer hadden gebouwd voor trainingen. Hij was nieuwsgierig naar de hoeveelheid rekwisieten die hun bezaten. Het was overduidelijk dat ze dat hadden. Allemaal hadden ze spieren die duidelijk te zien waren en dat kwam niet door enkel te zitten en niks te doen. Hij wist zelf hoe lang het duurde om zich goed te trainen en het goed te onderhouden. Zelf hield hij van sporten en deed hij dat met geen tegenzin.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld