ORPG ~ You call me monster. - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ You call me monster.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Een diepe zucht verliet zijn lippen. Het was zeker niet dat zij zijn trofee was maar zo voelde het vast voor haar. "You wearing the ring is just so others see that i'm growing into a big independent man and they want to do business with me. My father always wanted us to do business as well but they didn't take me serious. That will change for sure now I can show them I have a wife and stuff." Hij liep naar het bed toe en ging zitten waarna hij vermoeid met zijn handen over zijn gezicht wreef. "Well I didnt mean it like that and it's not like I had to pick a girl, this wasn't arranged for nothing and I had to be okay with it or my father would probably kick me out or worse. And fine we'll start with one gym day every other day okay." Hij was enorm uitgeput van alle dagen werken dat hij niet veel kon hebben. Niet zozeer in de zin dat hij boos zou worden maar meer in de zin van dat hij geen kracht, onnodige kracht wilde inzetten op een discussie die volgens hem toch nergens zou eindigen.
"Fine sleep on the floor, as long as it is in my room, I don't mind." Hij keek even op naar haar en likte over zijn lippen. Hij zou haar toch wel in bed leggen als ze eenmaal sliep, maar als ze koppig wilde zijn dan liet hij haar koppig zijn. Hij stond op en liep naar de deur. "And about dinner, don't eat if you don't want to but I expect you next to me at the table since my parents are coming and I already told you that they will kill me if you don't show up. I'm not asking much, just show your face and sit at the table with me."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De logica van hun politiek kon ze nergens snappen. Waarschijnlijk was dat ook waarom Addy haarzelf het zwijgen weer oplegde, voor haar uitsparend met geen herkenbare uitdrukking om aan hem te laten zien. Omdat ze het niet wilde bevatten dat ze in zo'n milieu terecht was gekomen nadat ze, nog een paar dagen geleden, met haar familie gelukkig aan tafel had gezeten. Ze wilde geenszins als zijn vrouw gezien worden door anderen. Het zouden niet meer dan leugens zijn tot aan de dag dat ze zou leren om van iemand te houden, maar dit was een onmogelijke zaak waar ze geen hoop ofwel woorden op vestigde. Ze kon niemand liefhebben, zou dit ook nooit doen en hem als haar man beschouwen zou enkel plaatsvinden in zijn dromen, de enige plaats waar hij haar zichzelf ooit als een liefhebbende vrouw zou zien gedragen.
"Welcome to the club." Murmelend keek ze van hem weg, haar gestaar gericht op een van de ramen, verduisterd door donkere gordijnen om het licht buiten te houden. Een keuze had ook zij niet gehad als het hierop aankwam. Medelijden voor hem voelde ze dan ook niet, zeker aangezien hij eerder de macht over haar leek te willen nemen dan haar de kans gaf aan zaken te wennen. Hij verdiende naar haar mening elk beetje ellende wat hij kreeg als het inhield dat hij zijn gedrag zo reflecteerde. Zijn opmerkingen en dwang tot het sporten enkel om haar eigen lichaam en eigendom te veranderen naar zijn eigen zin, gaven haar des te meer redenen hiertoe. Het enige lichtpuntje was dat hij eindelijk leek te beseffen dat hij haar geen andere gedachten kon doen opbrengen. Ze zou zoals gezegd vast op de grond slapen, al was het voor haar een schande naar haar eer toe. Op zijn minst kon ze zo zover mogelijk bij hem uit zijn buurt blijven.
Binnensmonds kwam er een zucht voort, zijn vermoeide gestalte gevolgd zodra hij wegstapte van het bed. Moeizaam had ze haarzelf van de muur afgeduwd. Een blok hing aan haar been als het ging om het gehoorzamen van een andere man dan haar eigen vader, hetgeen wat ook te blijken viel aan het lage tempo waarmee ze hem opzocht. Onwillig liet ze zich leiden naar de uitgebreide inloopkast. Hier in terechtgekomen met geen enkele bewondering voor de collectie kleding die hij er verschaft had voor de komst van een nieuwe vrouw, daargelaten ze hem wél aan durfde te kijken toen ze haar mond opende. Zijn haast zwarte ogen werden haar focuspunt tegenover de verzameling met dure kledingstukken.

"I'd rather not wear a dress."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Zijn geduld begon langzaam aan op te raken. Hij was tot nu toe erg aardig voor haar geweest maar dat zou direct heel anders lopen. Ze leek haast ondankbaar voor alles wat er voor haar gedaan en geregeld werd. Hij stond op en liep naar haar toe waarna hij millimeters voor haar ging staan. Zijn blik dreigend en zijn houding precies hetzelfde. "Look, I have been fucking nice so far. I offered you a new house, a new room, new clothing and food. I can also lock you downstairs in the basement if that suits you, atleast I don't have to hear you bitch around." Zijn nagels drukte hij stevig in zijn handpalmen. Iets wat hij vaker deed om zijn woede in te houden. Hij kon en zou namelijk geen hand op haar leggen want dan zou zijn vader hem met zijn eigen handen vermoorden. Hij wist dat zijn nagels afdrukken achter zouden laten maar het was voor zijn eigen best wil. "You will wear a fucking dress or a skirt even if I have to pin it against your skin. You are with one of the nicest Ivanov boys so you better fucking behave before I pass you on to my brothers and they will tear you little body apart, starting by raping you." Zijn toon was zeker dreigend maar hij moest en zou tot haar doordringen. Zijn broers waren nog vele malen erger dan hij was. Hij was zo gevormd door zijn verleden maar zijn broers waren zo geboren, daar zat een verschil in. Hij kon nog terug veranderd worden en zijn broers niet. Als ze bij hen terecht zou komen was het alsof ze een stukje vlees in een kooi leeuwen was. Hij stapte weg van haar en opende de kamer deur. "I expect you downstairs, dressed and well in 30 minutes." Hij verliet de kamer door de deur dicht te slaan waarna hij de kamer tegenover de zijne in liep waar hun kast was. Hij zou zich hier nu wel omkleden, het was beter voor hem maar zeker ook voor haar dat hij zich even uit de situatie verwijderde. Hij stapte in de kast en sloot de deur. Het eerste was hij deed was het omhoog halen van zijn handen om deze te bekijken. Bloed was zichtbaar maar het was gelukkig nog niet zo erg dat het eraf drupte. Hij zuchtte en opende een la waar hij een ehbo doosje pakte. Niemand in het huis wist dat dit vaak bij hem gebeurde en hij probeerde het dan ook zoveel mogelijk te verstoppen voordat ze hem straks voor gek verklaarde. Hij opende het flesje alcohol en goot wat op een watje waarna hij het bloed weg haalde. Het brandde maar het was niks bij andere pijn die hij gevoeld had. Hij maakte de wondjes schoon en borg alles op. Hij koos er voor om er geen verband of dergelijke om te doen omdat het dan juist zou opvallen dat er iets niet klopte aan zijn handen. Hij legde het ehbo doosje weg en begon zich langzaam uit te kleden om zich vervolgens weer klaar te maken voor het eten.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld