Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG]In love with someone else.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail hoorde voor de tweede keer deze avond zijn charmante lach. Het deed haar goed, zeker nu ze er deze keer wel zeker van was dat zij de reden was die hem aan het lachen wist te maken. Wanneer hij haar vertelde dat ze niet voor hem hoofde te buigen, omdat hem dat een raar gevoel gaf, knikte ze. Ergens vond ze het enorm charmant dat hij tegen de normale principes in ging. Het was gewaagd en dat was iets wat ze enorm aantrekkelijk vond aan hem. Ze had dit nooit eerder mee gemaakt en dat maakte het toch wat interessanter. "Mijn naam is Abigail" antwoordde ze hem, terwijl ze de bewegingen volgde die hij maakte. Een glimlach verscheen er rond haar lippen, wanneer ze hem gewoon bij zijn voornaam mocht noemen en dat hij haar wat te eten had gebracht. "Dank je, dat is lief van je' zei ze, terwijl ze plaats nam op de stoel die ze voor hem klaar had gezet. Ze kon het eten zeker gebruiken, ook al wilde ze het hem niet laten merken. Ze nam een hap van het brood dat hij voor haar klaar had gelegd. Ze waardeerde het enorm dat hij aan had gedacht. Ze voelde dat er een aantrekkingskracht was tussen de twee, alleen wist ze niet zeker of hij dat ook zo voelde. Ze wist van Magda dat hij aardig was voor al zijn personeel, misschien was dat precies wat hij nu ook voor haar deed. Ook al hoopte ze natuurlijk dat het niet het geval was. Ze zag hoe hij plaats nam naast haar. Ze kon zijn gezicht wat beter bekijken. Hij was enorm mannelijk en zijn charmes waren overweldigend geweest. Ze had nog nooit een man als hij gezien en ze voelde zich ook enorm tot hem aangetrokken. Ze kon het niet laten om te lachen om zijn vraag. Ze had het wel geweten als ze hem eerder had ontmoet. "Ik gok omdat ik hier nog maar een paar dagen ben en voornamelijk mijn tijd doorbreng met Amber. Voor de rest ben ik verplicht me zo onzichtbaar mogelijk te maken en me met niemand anders te bemoeien" gaf ze hem als antwoord. Ze streek een plukje van haar haar achter haar oor, dat nu losjes over haar schouders heen hing. Ze nam nog een hap van haar eten en kon er enorm van genieten. Ze had in dagen niet goed gegeten. Hier en daar een droge boterham, maar meer dan dat was het vaak niet over een hele dag. Voor het eerst in dagen had ze eindelijk een warme maaltijd en ze kon enorm waarderen. En de gezelschap van Joachim kon ze ook enorm waarderen. Nooit eerder had ze op die manier gezelschap van een man gehad. Zeker niet met een waar ze zich tot aangetrokken voelde en ze was ergens nieuwsgierig naar hoe dit verder uit zou gaan pakken.

Anoniem
Internationale ster

TattooedGirl schreef:
"Abigail.." De naam rolde over zijn lippen. Hij vond het prettig hoe hij het zo kon zeggen. "Een mooie naam" zei hij met een glimlach en keek rond zich heen. "Voor een mooie dame" plakte hij eraan. Hij hoopte dat ze dat niet gehoord had, want dat was een ongepaste opmerking. Niet dat hij het niet mocht zeggen, maar hij mocht het nieet zeggen tegen haar. Hij was getrouwd, waar haalde hij het in zijn hoofd. "Eet nou maar gewoon." zei hij lachend, want hij wou haar niet onderbreken, zeker niet nadat hij zag hoe ze ervan genoot. "Zo'n honger?" vroeg hij lachend terwijl hij keek hoe ze eet. Zelfs dan kon hij gewoon naar haar blijven kijken, en als het aan hem lag had hij dat nog uren kunnen doen. "Dus als ik het goed begrijp moet ik meer tijd met Amber doorbrengen?" vroeg hij en keek haar aan. "Zodat ik meer tijd met jou kan doorbrengen natuurlijk." zei hij terwijl hij kort naar haar knipoogde. Hij wist niet waarom hij dat deed maar het gebeurde gewoon. "En trouwens, als je echt zo onzichtbaar was, had ik je niet gezien. Maar hoe kon ik ook anders..." zei hij en draaide zijn hoofd weg. Hij wist niet wat deze dame met hem deed, het was alsof hij betoverd was.
Voorzichtig schoof hij wat dichter naar haar toe. "Vertel eens wat meet over jezelf." zei hij terwijl hij zijn ogen nog eens over haar gezicht liet gaan. "Behandelt Amber je goed?" vroeg hij voorzichtig. Hij wist van zichzelf dat hij zijn personeel goed behandelde, maar zijn broers en zus behandelde het personeel zo anders. Daarom hoopte hij dat Amber goed was voor haar. "Dus als ik het goed blijf je eigenlijk hier wonen nu?" vroeg hij nog eens. Hij hoopte maar dat ze hier bleef, want anders zou hij er met Amber nog eens over gepraat hebben. Zij deed toch alles wat hij zei. En nu snapte hij het. Zij was zo aangetrokken to hem dat ze gewoon alles deed voor hem, net zoals hij op dit moment voor Abigail zou doen. Nu hij erover nadacht zou hij hier niet mogen zitten, hij moest bij Amber in bed liggen. Maar hij deed niets liever als de engelachtige stem van Abigail horen, kijken naar haar schoonheid en met haar praten. Als Amber dit zou weten zou ze er kapot van zijn. Maar hij kon het niet opbrengen om niet met deze dame te praten. "Als je klaar bent met eten, heb je anders zin om even rond het meer te stappen?" vroeg hij met een glimlach, hopend dat ze ja zou zeggen. Het was zo verkeerd, dat wist hij wel. Maar toch bleven zijn gedachten hangen bij de blondine. Zijn vrouw boven was helemaal uit zijn gedachten verdwenen.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail glimlachte op het moment dat Joachim haar complimenteerde met haar naam. Bescheiden sloeg ze haar ogen neer. "Dank je"zei ze tegen hem. Ze was niet gewend om zulke aandacht van een man te krijgen. De meeste jongens keken niet eens naar haar om. Niet dat ze veel mannen in haar leven tegen was gekomen. Haar tijd spendeerde ze voornamelijk in het kasteel waar Amber woonde en zo zou ze nu voornamelijk haar tijd door brengen binnen het koninklijke paleis. Tijdens de keren dat ze buiten de vier muren was, keken de jongens niet eens naar haar om. Waarom zouden ze ook? Ze was maar een simpele dienstmeid en bij Amber viel ze vaak in het niets.Toch leek het in dit geval anders te zijn. Joachim toonde oprechte interesse in haar en ze gaf toe dat ze zich enorm gecharmeerd voelde. Ze begon toch gulzig te eten op het moment dat hij dat haar vertelde. Ze knikte. "Ik heb in dagen geen warme maaltijd gegeten. Vaak bracht ik de dag door op een enkele droge boterham. Het was zo'n chaos dat we vaak helemaal geen tijd hadden om te eten" biechtte ze toen op. Het deed waarschijnlijk geen kwaad hem te vertellen hoe vermoeiend de afgelopen tijd voor haar was geweest. Het was fijn om met iemand anders te kunnen praten die niet tot de hofdames van Amber behoorde. Ze schoot in de lach. De manier waar op hij conclusies trok vond ze bijzonder. "Daar komt het eigenlijk wel op neer. Ik zou graag meer tijd met je door willen brengen" vertelde ze hem. Zijn woorden deden hem blozen. Hoe hij over haar sprak. Het streelde haar zelfvertrouwen, hoewel ze zo bescheiden was. Opnieuw knikte ze.Ze kon niet ontkennen dat Amber niets anders dan goed voor haar was geweest. Daarbij had ze geleerd dat ze nooit slecht over haar werkgevers mocht praten. "Ze behandelt ons zeker niet slecht, hoewel de afgelopen weken wel enorm druk en chaotisch zijn geweest. En ik blijf hier zeker wonen" vertelde ze hem dan ook.Daar was ze blij om ook. Ze wilde deze man beter leren kennen. Meer tijd met hem doorbrengen. Ze wist niet wat het was, maar het voelde enorm vertrouwd en kon de aangename spanning tussen hen zeker niet ontkennen.
Op het moment dat hij aan haar vroeg of ze wat over zichzelf wilde vertellen dacht ze even na. Ze had hem eigenlijk niet heel erg veel te vertellen, aangezien ze haar leven niet heel erg bijzonder vond. Zachtjes beet ze op haar lip, voor een glimlach haar lippen begon te sieren."Wat zou je van me willen weten?"vroeg ze met een speelse glimlach aan hem. "En dat lijkt me een goed vooruitzicht" zei ze glimlachend tegen hem.Ze kon wel wat frisse lucht gebruiken en eerlijk gezegd zou ze haar rust compleet links laten liggen om wat tijd met hem door te kunnen brengen.

Anoniem
Internationale ster

TattooedGirl schreef:
Joachim kon niets anders doen dan glimlachen bij het zien van haar glimlach. Bij het horen dat ze al dagen niet goed gegeten had, keek hij haar verbaasd aan. "Waarom heb je niets gezegd? Het is belangrijk dat je eet. Je kan het gewoon zeggen hoor! Amber zou het wel begrepen hebben! Ze heeft ook niets aan je als je je niet goed voelt he" zei hij voorzichtig. Hij wou natuurlijk niet dat ze het verkeerd opnam, want hij bedoelde het goed. "En ik snap dat het vermoeiend geweest moet zijn. Geloof me, voor mij was het ook vermoeiend. Amber kan soms echt vermoeiend zijn, maar dat had je vast wel al door." zei hij lachend. Amber vereiste veel aandacht. Ze vond dat Joachim haar alle aandacht moest geven die ze wou, maar Joachim had andere zaken te doen. Hij begreep niet dat zij niet begreep dat hij nog andere dingen te doen had dan met haar om te gaan. Maar, op een of andere manier zou hij alles willen opgeven om de dame voor hem te leren kennen. Hij wist dat hij zoveel aan haar dacht op de korte tijd dat ze in zijn gedachtengang gekomen was, maar hij kon er niets aan doen. Het was alsof hij een magneet was en dat zij hem zo aantrok. Hij voelde de sterke aantrekkingskracht tussen hen, en hij hoopte dat zij die ook voelde. Hij wist ook niet of ze het gewoon deed omdat het haar werk was, maar hij hoopte van niet. Met deze dame wou hij nog zoveel meer dagen spenderen. "Oh, dan is er toch iets positief aan het feit dat Amber hier komt wonen." zei hij lachend. Het was bedoeld om als grap over te komen maar hij meende het wel. Als het niet voor zijn ouders was geweest, had Amber hier eens niet gezeten. Toen ze zachtjes op haar lip beet, schudde hij zijn hoofd. Ze was zo schattig en sexy als ze dat deed. Het bracht zijn hoofd op hol. Niemand had hem ooit zo ver gekregen, maar Abigail kreeg het gewoon op een aantal seconden klaar. "Gewoon. Ik wil weten wat je bezighoud, buiten Amber en al de andere taken. Misschien uhm hoe ben je bij Amber terecht gekomen?" vroeg hij en legde zijn hand onopgemerkt dichter bij de hare. Of hij hoopte toch dat ze het niet gemerkt had. Een goed vooruitzicht vond hij het zeker ook, want dan leerde hij haar nog beter kennen, iets waar hij enkel maa rop kon hopen.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail wendde haar gezicht kort af op het moment dat hij haar vertelde dat ze het gewoon had mogen zeggen dat ze niet gegeten had, maar al snel keek ze hem weer glimlachend aan. "Het geeft niet. Als hofdame weet je dat er zulke periodes zullen komen en gaan. Bovendien zijn we wel gewend ons aan te passen aan dit soort situaties"zei ze glimlachend tegen hem. Het was hun werk de wensen en behoefte van hun werkgevers boven hun eigen werkgevers te zetten. Ze streek een plukje van haar haar achter haar oor en legde haar bestek neer op het moment dat ze haar bord leeg gegeten had. Het had haar heerlijk gesmaakt, ondanks het maar de restjes van het maaltijd waren. Ze nam een slok van haar water, voor ze moest lachen om wat Joachim over Amber te vertellen had. "Amber kan heel aanwezig zijn. Dat klopt"zei ze lachend. Door de jaren heen had Abigail gemerkt dat Amber heel goed alle aandacht op kon eisen. Ze wist het heel goed hoe ze er voor moest zorgen dat ze kreeg wat ze wilde. Abigail vermaakte zich daar soms wel mee. Hoe makkelijk ze haar ouders om haar vinger wist de winden. Het leek allemaal zo makkelijk te gaan. Dat betekende wel dat Abigail in periodes heel hard had moeten werken, zodat Amber precies kreeg wat ze wilde. Minder was nooit een optie geweest. Het was fijn om met iemand te praten die klaarblijkelijk dezelfde ervaring deelde. Als personeel zijnde mochten ze eigenlijk niet zo praten. Dit was ook de reden geweest dat ze er eigenlijk nooit over praatte. Ze had het er alleen zo af en toe met Jasmine over, maar daar bleef het ook vaak bij. Opnieuw schoot Abigail in de lach. Dit keer door een andere opmerking die Joachim wist te maken. Ze voelde zich gevleid dat hij haar beschouwde als iets positiefs. Ook al wist ze diep in haar hart dat dit eigenlijk verkeerd was. Dat ze eigenlijk niet met hem hoorde te praten. Maar ze kon het niet laten. Ze voelde zich te aangetrokken tot deze man. Ze wilde dit. Ze wilde hem beter leren kennen. Koste wat het kost. Het viel haar op dat hij zijn hand dichter bij de hare had weten te leggen, op het moment dat hij haar vroeg hoe ze eigenlijk bij Amber terecht was gekomen. Dit verhaal had ze nooit aan iemand eerder vertelt. De meeste interesseerde het ook gewoon niet. "Mijn moeder begon als klein meisje te werken voor de moeder van Amber. De twee groeide praktisch gezien met elkaar op, waardoor er een speciale band tussen de twee ontstond. Amber's moeder en mijn moeder werden echt heel erg hecht. Mijn moeder werd de persoonlijke hofdame van Amber's moeder en eigenlijk werden de regels niet zo strak gehouden bij haar dan bij het andere personeel. Dus toen mijn moeder verliefd werd op mijn vader, werd dat in eerste instantie niet tegen gehouden. Tot mijn moeder zwanger werd van mij. Dit werd gezien als het 'tegenhouden' van het werk dat ze eigenlijk moesten verrichten. Mijn vader werd overgeplaatst naar een andere familie, zodat hij mijn moeder niet meer kon afleiden van haar ware taken hier. Mijn moeder overleed uiteindelijk bij mijn geboorte. Mijn ouders heb ik dus niet gekend. Amber's moeder besloot mij in huis te houden en mij tot een van de hofdames van Amber te benoemen. En zo ben ik eigenlijk bij haar terecht gekomen"vertelde ze uiteindelijk aan Joachim. Het voelde goed om dit eindelijk aan iemand te kunnen vertellen. Niemand had eerder naar haar achtergrond gevraagd. Vaak genoeg deed dat er gewoon niet toe. Dat hij er wel naar vroeg,, liet haar zien dat hij oprecht geïnteresseerd in haar leek te zijn en dat gaf haar een enorm goed gevoel.

Anoniem
Internationale ster

TattooedGirl schreef:
Joachim was zo geschokt van haar antwoord. "Ja, maar je moet toch niet anderen boven jezelf zetten? Zelfs, Amber niet, eigenlijk niemand niet." zei hij, maar hij meende het ook. Nooit vroeg hij van zijn personeel om hem boven zichzelf te zetten, dat wou hij gewoon niet. Hij had ook duidelijk altijd meegedeeld dat als er iets was, ze het hem gewoon moesten zeggen. Dus hij was enorm geschokt dat Amber dit had kunnen laten gebeuren. Dat bewees maar weer eens dat ze eigenlijk niet zo volwassen was. Hij begon te lachen toen ze de opmerking maakte over Amber, want die klop natuurlijk. Ze was zo aanwezig en dat ergerde hem vaak wel eens. Haar lach bezorgde hem kippenvel. Ze had zo'n mooie lach en hij vond het fijn dat ze met hem lachte. Normaal wou hij niet dat mensen met hem lachten, maar zij, wauw, daar had hij geen enkel probleem mee. Als hij haar lach maar vaker kon horen. Joachim luisterde aandachtig naar haar verhaal en op het moment dat ze zei dat haar moeder overleden was bij de geboorte, nam hij haar hand vast en gaf hij er een kneepje in. "Dat is echt enorm erg. Sorry, uhm, als ik dat geweten had had ik het niet gevraagd." zei hij terwijl hij haar nog steeds aankeek. "Waarom ben je eigenlijk niet op zoek gegaan naar jou vader? Misschien leer je hem zo kennen?" vroeg hij, want daar was hij wel benieuwd naar. Arme Abigail.. Ze had geen enkel ouderfiguur gekend en was opgegroeid als hofdame, hij kon het niet geloven. "Wat als ik je help zoeken naar je vader?" vroeg hij, want hij wou deze dame enkel gelukkig zien. "Kan je trouwens lezen, of schrijven?" vroeg hij, want hij wist dat veel personen niet konden lezen of schrijven. Als men dat kon, kreeg men ook vaak een hogere positie aangeboden en dat hoopte hij maar voor Abigail.
Joachim stond recht en stak zijn hand uit. Hij hoopte maar dat ze deze aannam. "Kom, dan gaan we even een wandeling maken rond het meer. Dat zal je goed doen, het is gezond." zei hij met een glimlach. Aan de andere kant van het meer lag een huisje, dat behoorde tot het domein. Vroeger was Joachim er constant te vinden, en het was ook zijn lievelingsplek op het hele terrein. Hopelijk kon hij haar meenemen en het aan haar tonen.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail kon zien dat Joachim geschokt leek te zijn bij het horen van haar antwoord. Dat was iets dat ze nog nooit eerder mee had gemaakt. De meeste mensen van hogere posities hadden nonchalant hun schouders op gehaald. Ze hadden haar waarschijnlijk verteld dat het bij haar status hoorde en dat het niets minder was dan haar werk. Dat hij daar anders over dacht verbaasde haar. "We zijn niet anders gewend. Het hoort bij onze positie" bracht ze toen ook zacht uit. Amber had hen immers zo behandeld. En de hofdames hadden niets anders gedaan dan gezwegen. Haar was immers ook verteld dat het altijd al zo gegaan was. Ze wisten gewoonweg niet beter dan de situatie waar ze in zaten. Een warm gevoel stroomde er door haar lichaam heen, wanneer hij haar hand vastpakte en er een keer in kneep. Een bescheiden glimlach verscheen er rond haar lippen en schudde kort haar hoofd. "Het geeft niet. Echt niet. Ik heb dit nog nooit aan iemand kunnen vertellen en het is fijn om het eindelijk een keer op tafel te kunnen leggen" vertelde ze hem. Het was een enorme opluchting om het eindelijk een keer aan iemand te vertellen.
Nu was het de beurt aan Abigail om een keer geschokt te kijken. Zelfs de ouders van Amber, die van de gehele situatie afwisten hadden haar nog nooit gevraagd of ze naar haar vader wilde zoeken. Ze hadden haar nooit verteld waar hij heen was gestuurd en ze wisten dat ze er niks over los wilden laten. Ze was er ooit een keer over begonnen. Daar was ze behoorlijk voor gestraft en sindsdien was ze er eigenlijk nooit meer over begonnen. "Ik zou heel graag in contact willen komen met mijn vader. Het werd me alleen altijd verboden. De ouders van Amber willen er met geen mogelijkheid over praten. As ik er maar over begin, krijg ik het al te weten" vertelde ze hem. Ze wist niets van haar vader. Misschien leefde hij zelfs al niet meer. Ze huiverde bij die gedachten en wilde er dan ook niet aan denken. "Het is ontzettend lief als je me wil helpen, maar krijg je daar zelf niet ontzettend veel problemen mee?"vroeg ze hem. Ze wilde hem namelijk alles behalve moeilijkheden bezorgen, hoewel dit er wel voor zorgde dat ze meer tijd met hem door kon brengen. Ze knikte op het moment dat hij haar vroeg of ze kon lezen en schrijven. Gezien haar status, moest ze wel. Ze behoorde misschien we tot een van de laagste statussen, maar was wel een persoonlijke hofdame van Amber. Dit betekende dat ze brieven uit de naam van Amber mocht beantwoorden, aangezien Amber dat zelf niet kon. "Ja, dat kan ik"antwoordde ze dan ook.
Ze volgde de bewegingen die hij maakte en glimlachte op het moment dat hij haar zijn hand reikte. Ze pakte zijn hand en stond vervolgens op. "Dat lijkt me heerlijk"vertelde ze hem, nadat hij was uitgepraat. Heel veel buiten kwam ze niet. Haar leven speelde dan ook voornamelijk binnen de muren af. En een wandeling met de charmante prins sloeg ze dan ook met geen mogelijkheid af.

Anoniem
Internationale ster

TattooedGirl schreef:
Joachim knikte toen ze zei dat ze het nooit aan iemand heeft kunnen vertellen. Hij snapte wel dat ze zich opgelucht zou voelen. Al die jaren die ze er mee opgekropt zat, niemand die er naar vroeg. Hij moest lachen toen ze zo verbaasd keek. Het was schattig, dat kon hij niet ontkennen. "Hmm, ik wist niet dat zij zo deden? Ze leken me altijd de personen die het wel zouden begrijpen, we zijn tot slot allemaal mensen." zei hij terwijl hij zijn hoofd schudde. Hij snapte het niet, waarom zouden ze haar dat verbieden? De moeder van haar was gestorven, dan had ze toch het recht op een vader? "Misschien krijg ik er problemen mee, geen idee. Ik kan het denk ik wel goed genoeg aanpakken om het te weten te komen hoor. Ik kan bijvoorbeeld met het excuus komen dat ik die informatie nodig heb omdat je hier woont? Het komt in orde, maak je geen zorgen." zei hij met een glimlach, nog steeds haar hand vasthoudend. "Super!" zei hij terwijl hij verder naar buiten keek.
Een glimlach verscheen op Joachim zijn gezicht als ze zijn hand vastnam. "Wel, mij lijkt het ook heerlijk." zei hij en trok haar voorzichtig mee naar buiten. "Ik ga je wat laten zien, maar je moet je mond houden oke?" zei hij. Nog steeds had hij haar hand vastgehouden, want eenmaal hij deze vasthad, kon hij die niet meer los laten. Het gaf hem zo'n goed gevoel dat hij haar hand kon vastnemen, en vooral het gevoel dat hij er bij kreeg. Er was echt iets speciaal aan deze dame, maar hij kon zijn vinger er nog steeds niet opleggen. Het gevoel dat hij kreeg door gewoon maar met haar te praten was al overweldigend, laat staan wanneer die mooie glimlach op haar gezicht verscheen. Deze dame bracht zijn hoofd op hol, en ondanks alles nam hij haar dat niet kwalijk. Abigail was lief en vriendelijk, mooi, en nog zoveel meer dat hij als man enkel had kunnen wensen. Als zij een prinses was geweest, had hij meteen op zn knie gevallen, smeekend om met hem te trouwen. Hij zou Amber laten staan voor wat ze was en alles focussen op deze dame, dat ze gelukkig was en dat ze alles had wat haar hartje kon begeren. Maar helaas was dat niet het geval. Hij kon Amber niet laten staan voor haar, ook al zou hij het willen. Zijn ouders zouden het niet goedkeuren en de koningspositie zou onder zijn neus vandaan gehaald worden. Niet dat posities hem iets konden schelen, maar de hele wereld wel. Mensen zoals hem gingen nu eenmaal om met dezelfde mensen en tot zijn spijt behoorde Abigail daar niet bij. Maar op deze avond, deze avond waren ze gelijken.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail keek Joachim aan en kon het niet laten om naar hem te glimlachen. Hij was een enorm charmante man en ze merkte dat hij wist hoe hij met een vrouw moest praten. Het praten met hem ging gemakkelijk. Hij leek zo oprecht en geïnteresseerd in haar en dat deed haar goed voelen. Gezien haar status keek er nooit iemand echt naar haar om en het feit dat hij dat wel deed, charmeerde haar enorm. Daarentegen was hij ook enorm aantrekkelijk en kon ze niet stoppen met naar hem te kijken. Ze had gehoopt dat ze op zou vallen en het was op de een of andere manier gelukt. En nu ze zo zijn hand vast hield, kon ze niet ontkennen dat ze zich beter voelde dan ze eigenlijk zou moeten.Ze wist dat het verkeerd was. Hij was immers de man van de vrouw waar zij voor werkte en dat kon nog eens voor problemen zorgen. Al wilde ze niet dat dit tussen de twee zou stoppen. Het voelde veel te goed om het te laten stoppen, ook al kende ze Joachim nog maar net. Haar intenties waren hem beter te leren kennen. Erachter te komen wat hem bezig hield. Gewoon meer tijd met hem doorbrengen. Dat was het enige waar ze op het moment aan kon denken. Zachtjes beet ze op haar lip. Ze waardeerde het enorm dat hij haar wilde helpen bij het vinden van haar vader. "Dankjewel. Dat is het liefste wat iemand ooit voor me gedaan heeft" zei ze hem. Ze hoopte maar dat het niet te veel moeite kostte. Ze wilde hem ook niet met te veel werk opzadelen. Dat kon ze niet van hem vragen. Ze was tot slot maar een simpele dienstmeid en kon dat niet zomaar van iemand vragen. Het was de bedoeling dat ze zich met haar eigen zaken bemoeide en voor de rest iedereen met rust zou laten. Zachtjes beet ze op haar lip en haalde een hand door haar lange blonde haar heen. Aangezien ze toch klaar was met eten, konden ze naar buiten toe. Ze was eerlijk gezegd ook wel benieuwd naar de koninklijke tuinen. Sinds het moment dat ze hier met Amber aankwam, was ze eigenlijk nooit meer naar buiten geweest, maar de tuinen schenen prachtig te zijn en die zou ze maar al te graag willen zien. Zeker als ze samen zou zijn met Joachim. "Zullen we naar buiten gaan?"vroeg ze vervolgens ook naar hem. Ze was namelijk enorm benieuwd naar hoe de rest van de avond uit zou pakken, terwijl ze ook niet zou willen dat deze avond zou eindigen.

Anoniem
Internationale ster

TattooedGirl schreef:
Joachim was blij dat hij haar kon meenemen naar het mooiste stuk dat hij maar kon bieden. "Ja, kom maar." antwoordde hij op haar vraag of ze naar buiten zouden gaan. Hij deed niets liever. Het meer was vrij groot en een wandeling rond het hele meer bedroeg ongeveer 4 uur. Rond het meer liep een vaag pad, dat ze met gemak konden volgen. Rond het meer stonden grote hagen begroeid met bloemen. Allerlei soorten bloemen in verschillende kleuren. Het was er echt prachtig! Jammer dat het donker was ne ze er bijna niets van konden zien. Het pad rond het meer vas vaag verlicht en de vorm van het meer was hierdoor goed zichtbaar. Ongeveer een uurtje stappen zou het zijn naar het huisje dat Joachim bedoeld had, en daar zouden ze nog rustig kunnen praten. Eens ze buiten waren, liet hij haar hand los en glimlachte. " Je bent toch niet bang in het donker?" vroeg hij voorzichtig. Hij wou niet dat ze bang was, want dan had hij er ook niets aan. "Voorlopig is het een uurtje stappen als je dat oke vindt?" zei hij en keek haar aan. Ze stonden nog maar net buiten dus de verlichting van binnen hielp hem nog om haar te zien.
"We zullen maar vertrekken dan, want anders wordt het te laat." zei hij, maar hij wist dat het al heel laat was. Amber had al meer dan 1 uur in bed gelegen dus het moest wel rond middernacht zijn als hij zich niet vergist had. "Kom dan, maar wees wel voorzichtig." waarschuwde hij haar even, want nu het donker was konden ze niet zien waar ze stapten dus ze moesten extra voorzichtig zijn. Het pad was af en toe bedekt met stenen of scherpe voorwerpen en het was niet de bedoeling dat ze hen pijn zouden doen. Voorzichtig liep hij het pad op en trok Abigail voorzichtig mee, hij kon helaas niet wachten om haar het huisje te laten zien. "Zie je die lichten?" vroeg hij, wetend dat het huisje daar lag. "HEt is het huisje. Misschien daar een korte stop maken?" Het huisje was gelegen op de mooiste plek en had dan ook het mooiste uitzicht op het hele meer en het kasteel op de achtergrond.

Sorry dat het kort is :'(

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail liep met Joachim mee en keek kort om haar heen. Buiten was het al behoorlijk donker geworden, wat betekende dat ze vrij weinig konden zien. Ergens vond ze dat wel jammer. De koninklijke tuinen stonden bekend als de mooiste tuinen van het hele rijk en daar had ze helaas nog niet van kunnen genieten sinds ze hier gearriveerd was. Toch vond ze het totaal geen probleem om wat tijd door de man die op het moment naast haar liep. Een korte lach ontsnapte haar lippen op het moment dat hij haar vroeg of ze bang was in het donker en schudde haar hoofd. "Helemaal niet" zei ze met een glimlach tegen Joachim. Vervolgens vertelde hij haar dat het een uur lopen was. Dat vond ze totaal niet erg. Het was voor het eerst sinds een enorm lange tijd dat ze überhaupt buiten was geweest, laat staan dat ze een wandeling had gemaakt. Zachtjes beet ze op haar lip. Daarom vond ze het fijn om een wandeling te maken. Zeker als ze in het gezelschap was van Joachim. "Dat vind ik totaal niet erg. Het is heerlijk om nu eindelijk weer even buiten te zijn. Ook dat is echt een behoorlijke tijd geleden" vertelde ze de charmante man. Hoewel hij inmiddels al haar hand had los gelaten, genoot ze alsnog van zijn gezelschap. Ze streek een plukje van haar blonde haar achter haar oor en stapte verder de tuinen in. Ze haalde een keer diep adem. De frisse avondlucht deed haar goed. Ze volgde het voorbeeld van Joachim en liep met hem mee. Ze kon verschillende bloemen onderscheiden, maar kon er niet optimaal van genieten, omdat ze de bloemen door het donker niet helemaal kon bekijken.
Abigail tuurde voor zich uit op het moment dat haar gevraagd werd of ze de lichtjes had kunnen zien. Ze knikte, hoewel het er naar uit zag dat het inderdaad nog een behoorlijk stuk lopen was. Een kleine glimlach verscheen er rond haar lippen op het moment dat hij aanbood om daar een korte stop te maken. "Dat klinkt goed"vertelde ze hem, terwijl ze steeds verder de tuinen in liep. Ze was benieuwd naar hoe deze tuinen er uit zouden zien op klaar lichte dag, maar mocht zeker niet klagen. Waarschijnlijk zou ze nog wel de gelegenheid krijgen deze te bewonderen. Het kasteel was tot slot haar nieuwe thuis. Iets wat haar gek in de oren klonk.

Geeft niet. Die van mij is ook kort

Anoniem
Internationale ster

TattooedGirl schreef:
Na ongeveer een uur wandelen in de prachtige, maar momenteel onzichtbare tuinen, kwamen ze aan bij het huisje dat hij aan Abigail had getoond voordat ze vertrokken waren. Hij kon haast niet wachten om haar mee naar binnen te nemen. Het huisje was mooi verlicht, niet te opvallend zodat het hen ook niet zou verblinden. Hij had ervan genoten om met haar een wandeling te maken. Ze hadden over zoveel gepraat, niets belangrijk, maar gewoon leuke dingen. Joachim kon niet ontkennen dat er een klik was tussen de twee, want met haar praten vond hij zo gemakkelijk. Hij wist ook gewoon dat ze luisterde en dat niet alles om haar moest draaien. Ook hij had geluisterd en alles wat ze te vertellen had was interessant. Trots liep Joachim naar de deur van het huisje. "Ben je er klaar voor?" vroeg hij blij terwijl hij de sleutel aan de bovenkant van de deur weghaalde. "Normaal mag ik niemand hier brengen, want ja, laat maar." zei hij en duwde haar voorzichtig naar binnen. Niemand mocht zien dat hij hier iemand mee naar binnen nam, en al zeker niet dat zij het was.
Het huisje was binnen zo mooi gedecoreerd, en heel veel antieke spullen waren te bewonderen. "Wil je wat drinken?" vroeg hij terwijl hij al naar de keuken stapte. Met de drank liep hij de kamer terug binnen. "Doe alsof je thuis bent" zei hij terwijl hij de blondine in het oog bleef houden. Een uur lang had hij haar amper kunnen zien, maar dit maakte het allemaal goed. Hij ging zitten op de bank en glimlachte. Deze dame was echt bijzonder. "Dus eigenlijk is er nog nooit iemand hier binnengekomen, buiten mijn vader en ik. Mijn vader de laatste tijd ook niet meer maar ik kom hier om na te denken, of om te werken natuurlijk. Je hebt hier ook echt het mooiste zicht over het meer en het kasteel, maar dat zie je jammer genoeg niet op deze tijd." zei hij tegen Abigail. Het huisje was het enige waar hij echt waarde aan hechtte. Generaties lang hadden koningen hier gezeten en hij zou de volgende worden, als hij de goedkeuring van zijn vader kreeg. "Maar vertel nog eens wat meer over jou, iets, maakt niet uit wat." zei hij en keek haar aan. Hij wou haar kennen, hij wou weten wat er in haar gedachten omging, hij wou gewoon alles van haar weten.

Same hier nu, maar dat is vooral omdat ik nu moet vertrekken naar het werk. Heb gedaan rond 21u15 dus dan weet je dat ik niet meer kan reageren tot dan

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail keek om zich heen op het moment dat ze het huisje binnen stapte. Een kleine glimlach verscheen er rond haar lippen. Het zag er prachtig uit. Echt enorm prachtig. Ze was even sprakeloos van de schoonheid van het huisje. De ligging was ook perfect, in haar ogen op zijn minst en ze geloofde dat het er nog mooier uit zou zien. Uiteindelijk beet ze op haar lip en liet haar blik op Joachim rusten. Een onschuldige blik stond er in haar ogen en een twinkeling die haar ogen altijd met zich mee droegen. "Doe maar water, alsjeblieft" antwoordde ze, terwijl ze plaatsnam op de bank die er stond. Iets anders had ze nooit gemogen, dus was dit haar automatische antwoord op die vraag. Ze was enorm onder de indruk van de schoonheid van het huisje dat ze niet eens volledig doorhad dat ze antwoord had gegeven op haar vraag. Ze volgde de bewegingen die Joachim maakte op het moment dat hij de ruimte waar ze in zat weer binnen kwam lopen. "Ik voel me vereerd dat je me hier naar toe hebt genomen. Het is echt een enorm prachtige plek" vertelde ze hem. Ze vond het bijzonder dat hij de voorkeur had gegeven aan haar in plaats van zijn vrouw Amber. Zeker omdat ze de eerste was die het van hem mocht zien. Zij. Abigail. Een gewoon meisje van een lage klasse. Dat vond ze toch bijzonder. Ze dacht even na op het moment dat hij haar vroeg nog meer over zichzelf te vertellen. Er was niet heel veel om te vertellen, als ze eerlijk mocht zijn. Daarom duurde het ook even voor ze antwoord gaf op die vraag. "Eigenlijk is mijn leven niet zo heel erg bijzonder, als ik heel eerlijk met je mag zijn. Ik heb eigenlijk heel mijn leven bij Amber in huis gewoond. Ik heb vanaf het moment dat k kon lopen voor Amber gezorgd. Het is zwaar werk. Je maakt vaak hele korte dagen. Je moet als hofdame al uren wakker zijn voor degene waarvoor je werkt opstaat en je gaat pas naar bed op de momenten dat al je taken klaar zijn. Klagen is een echte no go. Waarschijnlijk wordt je dan op staande voet ontslagen en kom je nergens meer aan de slag. Wie wil er nu een dienstmeid in dienst nemen die bij haar vorige werkgever is ontslagen? Dat toont alleen maar dat je je werk niet goed doet. Daarom blijf je vaak ook maar bij een familie. Hoewel ik graag ook wat anders had willen doen. De wereld over reizen. Zo veel mogelijk kennis op doen. Misschien een man vinden, kinderen krijgen en groot brengen. Maar dat is jammer genoeg niet voor me weggelegd" zei ze tegen Joachim, niet wetende wat ze hem eigenlijk moest vertellen. Ze wist gewoon niet wat hij van haar wilde horen. Hij was een prins. Hij zou de koning van het rijk worden. Hij had waarschijnlijk personen ontmoeten die veel interessanter waren dan zij ooit zou worden. Ze wilde hem ook niet vervelen met haar verhalen, al wist ze niet hoe ze een goede indruk op hem moest maken. Zo interessant was haar eigen leven gewoon niet.

Anoniem
Internationale ster

TattooedGirl schreef:
Joachim zag dat het huisje haar beviel, maar hoe kon het ook anders. Dit huisje was ook super mooi ingericht en had een gezellige sfeer. Joachim had aandachtig naar haar geluisterd. Ze was zo fascinerend als ze haar verhaal vertelde, dat moest hij toegeven. Hij kon niet geloven dat ze zo hard moest werken, en hoe ze het volhield was de grootste vraag die hij had. Het klonk zo uitputtend en vermoeid, maar daar had Amber waarschijnlijk niet bij nagedacht. "Een druk leven dus.." zei hij zacht. Klagen kon inderdaad niet, want iedereen zou die persoon ontslagen. Joachim was een van de enige die er begrip voor toonde. "Je weet toch dat je bij mij wel kan komen klagen, toch? Ik kan met Amber praten als je wil? Want ik heb toch ook een beetje te zeggen wat jullie moeten doen?" zei hij lachend. Hij wou toch een kleine last van haar schouders halen, want hij kon zich wel inbeelden hoe zij haar nu moest voelen. "Reizen huh? Fascinerend. Waarom wil je zo graag reizen? Ik bedoel, ik snap je volledig, maar ik heb nog nooit een droom zo groot gehoord." zei hij glimlachend. Hij vond het verrassend dat ze zo wist wat ze wou doen, en hij besefte dat werken voor Amber daar niet in zat. "Een man en kinderen,wil je dat zo graag dan?" vroeg hij glimlachend. Deze dame wist wat ze wou en dat vond hij net zo aantrekkelijk aan haar, nog meer dan hij ervoor deed. "Waarom is het niet voor jou weggelegd? Stop met het werk, dan ben je niet ontslagen en dan kan je nog ander werk vinden? Je reist een beetje en wie weet kom je de ware wel tegen." zei hij en zuchtte. "Geloof me, je wil niet trouwen met iemand waar je niet van houd." zei hij zacht. Natuurlijk had Amber dat nog niet door, gelukkig maar of ze zou hem opsluiten in een kamer totdat hij haar graag zag. En lieten we eerlijk zijn, dat zou nooit gebeuren. "Anders, ik heb een idee. Wat als we beginnen met je vader? Je moet toch een naam gekregen hebben ofzo? Je achternaam?" vroeg hij snel. Hij wou iets te doen hebben, en hij wou haar helpen. Hij zocht dit maar als een excuus, want hij kon toch moeilijk toegeven dat hij tijd met haar wou spenderen. Het was verkeerd zo, en zeker nu hij getrouwd was. "Je ziet er moe uit." zei hij terwijl hij haar aankeek. Joachim was vrij moe, maar dat wou hij niet laten zien, toch wou hij iets te doen hebben, maar of hij er veel aan ging kunnen doen wist hij niet.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail streek een plukje van haar lange blonde haar achter haar oor, terwijl haar blik nogmaals naar Joachim gleed . Een speelse glimlach kwam er rond haar lippen te staan. Het was oprecht heel erg fijn met iemand te kunnen praten, zonder bang te hoeven zijn dat de verkeerde persoon er achter zou komen. Ze voelde zich op de een of andere manier enorm vrij. Eindelijk was er iemand die oprecht geïnteresseerd leek te zijn als haar in persoon. Het leek erop dat hij het echt met haar te doen had. Dat hij echt wilde weten wat haar bezig hield en waar ze mee zat. Zo iemand had ze nodig gehad. Verlegen sloeg ze haar ogen neer, terwijl hij haar meedeelde dat ze altijd bij hem mocht klagen. Dat vertelde haar dat dit soort momenten vaker voor zullen komen. Ze zou hem vaker kunnen spreken en hem vaker kunnen zien en dat klonk als muziek in haar oren en ze had er absoluut niets op tegen. "Dank je. Dat waardeer ik enorm, maar ik wil je niet in de problemen brengen" zei ze hem. Amber kon soms enorm lastig zijn. Abigail wist dat maar al te goed. Boos wilde je haar ook niet meemaken. Ze wilde Joachim die problemen dan ook echt niet bezorgen. Abigail grinnikte om de opmerking die hij maakte over het reizen. Kort haalde ze haar schouders op. "Mijn moeder vertelde me altijd dat ik groots moest blijven dromen. Dan is alles mogelijk. Nieuwe culturen ontdekken. Alles van de wereld zien. Nieuwe mensen leren kennen. Nieuwe plekken ontdekken. Dat lijkt me echt geweldig"vertelde ze hem. Ze wilde dingen onder ogen komen, die ze nog nooit onder ogen was gekomen. Wanneer hij haar vertelde dat ze zou moeten stoppen met haar baan en ander werk moest vinden, haalde ze kort haar schouders op. "Ik heb het al eens eerder gezien. Dienstmeiden die wilden stoppen en het hogerop wilde zoeken. Die namen ontslag, met het idee dat het hen gegund werd om het hogerop te zoeken, maar in werkelijkheid kwamen ze nergens meer aan de slag door de verschillende geruchten die de ronde gingen"gaf ze als antwoord op die vraag. Toen hij de opmerking maakte over het trouwen, hield ze haar hoofd een klein beetje schuin. Ze wist dat dit haar recht niet was te vragen, maar ze was veel te nieuwsgierig het niet te doen. Bovendien kwam het er zo uit. "Betekend dit dat jij er over mee kan praten?"vroeg ze hem. Zacht beet ze op haar lip toen hij haar vertelde dat hij een idee had. Ze knikte. Beginnen met haar vader klonk als een enorm goed idee. Ze wilde maar al te graag weten wie haar vader was en wilde hem maar al te graag ontmoeten, als hij nog in leven mocht zijn. "McArthur. McArthur is mijn achternaam"vertelde ze hem. Opnieuw knikte ze, bij het horen van zijn volgende opmerking. "Ik moet zeggen dat ik ook best moe ben"gaf ze eerlijk toe.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld